Pobierz Rodzaje strategii - Notatki - Zagadnienia zarządzania strategicznego i więcej Notatki w PDF z Zarządzanie strategiczne tylko na Docsity! Pytanie 9. Rodzaje strategii – jakie teoretyczne i praktyczne znaczenie na wyróżnienie strategii menedżerskich i właścicielskich; synoptycznych i inkrementalnych; relacyjnych i konkurencyjnych; agresywnych, konserwatywnych, konkurencyjnych, defensywnych. Dokonaj obrony lub krytyki zjawiska proliferacji typologii strategii wychodząc najpierw z punktu widzenia teorii a potem praktyki. . Strategie menedżerskie i właścicielskie. Menedżerowie i właściciele stanowią podstawowe ośrodki władzy w przedsiębiorstwie. Ich cele stanowią treść strategii firmy. Cele te mogą się różnić znacznie, a nawet być sprzeczne względem siebie. Akcjonariusze, udziałowcy chcą zwykle uzyskać jak największą dywidendę i są oczywiście zainteresowani wzrostem wartości swej firmy. Menedżerowie mogą preferować inne cele: wzrost, rozwój firmy, pomnażanie swoich dochodów itp., ze szkodą dla maksymalizacji zysku. Duże rozproszenie kapitału pomiędzy licznych akcjonariuszy, nieobecnych w ważnych momentach decyzyjnych, brak z ich strony odpowiedniej kontroli kierowników, sprzyja umocnieniu władzy menedżerskiej. W tych warunkach mogą być wiec kreowane takie strategie, które uwzględniają przede wszystkim interesy menedżerów. Nazwano je więc strategiami menedżerskimi, nie dlatego, że formalnie twórcami są kierownicy firmy, ale dlatego, że poprzez nie menedżerowie mogą realizować swoje własne cele (czyli kryterium nie kto tworzy strategie, a czyje cele są realizowane – przyp. E.P). Jeżeli istnieje jeden lub kilku wyraźnych właścicieli tworzących tzw. grupę kapitałową. Jej cele mogą być związane wyłącznie z szybkim pomnażaniem kapitału. Bywa więc, że dane przedsiębiorstwo traktowane jest przez nią jako kandydat do korzystnej sprzedaży, a dana firma stanowi incydent w ich strategii permanentnego pomnażania kapitału. Ten możliwy sposób patrzenia na firmę może stanowić treść strategii, którą tu nazwano właścicielską. (Można zastanowić się tutaj, czy firma realizująca strategię menedżerską i wchodząca na giełdę, albo szykująca się do emisji dodatkowego pakietu akcji, czy w jakikolwiek inny sposób starająca się o zastrzyk kapitału, nie ma tendencji do zmiany strategii na właścicielską – E.P.) Jeżeli mówimy o jakichkolwiek klasyfikacjach, to mają one sens w zasadzie tylko dla teorii. Kto w praktyce będzie się zastanawiał, jaki rodzaj przyjmuje prowadzona przez niego strategia wg wszystkich znanych mu klasyfikacji i czy to dobrze, że akurat właśnie ten. Jedynym pożytkiem dla praktyki może być dostarczenie pojęć. Jednakże tutaj postaram się znaleźć sens wyróżniania typów dla teorii praktycznej (w skrócie praktyki) oraz teorii teoretycznej (teorii). Wyróżnienie typów menedżerskich i właścicielskich daje teorii pole do badania korelacji pomiędzy typem i strukturą kapitału (np. tego czy to jest spółka cywilna, z o. o., S.A.) a prowadzoną strategią, tzn. definiowaniem celów, wyborem domeny działania, określaniem lub nie przewagi konkurencyjnej itd. (jeśli są objawy strategii właścicielskiej, to czy w zasadzie ludzie robią wszystko, byleby mieć zysk, a jeśli menedżerska, to czy rzucają się na przedsięwzięcia, które będzie case’em dla studentów przez wiele lat). W praktyce ułatwia menedżerom zrozumienie obranej strategii, pogodzenie się z faktem, że wszystko jest podporządkowane osiągnięciu jak najwyższego zysku, itd. Strategie synoptyczne i inkrementalne. Strategie synoptyczne (w innych ujęciach zwane zamierzonymi) są kreowane przez wyspecjalizowane, profesjonalne zespoły doradcze (wewnętrzne lub zewnętrzne), w sformalizowanych procedurach analityczno – projektowych, w postaciach głęboko ustrukturalizowanych i np. oprzyrządowanych komputerowo. Są oparte na racjonalnych przesłankach. Strategie inkrementalne są silnie uwarunkowane kulturowo. Firmy wypracowują swoje strategie w drodze błędów i pomyłek, przyjmując wszakże taką logikę procesu docsity.com decyzyjnego, która zmniejsza ryzyko działania i umożliwia w praktyce wycofywanie się z każdej pojętej decyzji. Konkretną strategię w tym wydaniu można w zasadzie zidentyfikować jedynie ex post (pachnie / śmierdzi teorią ewolucyjną). Etapy procesu tworzenia i wdrażania strategii Ujęcie synoptyczne Ujęcie inkrementalne Inicjacja procesu Proces jest inicjowany przez naczelne kierownictwo jako odpowiedź na szanse lub zagrożenia otoczenia Proces jest inicjowany przez różnych uczestników w celu uniknięcia kryzysu lub wyjścia z trudnej sytuacji. Rola celów Określenie strategii wiąże się z określaniem pożądanych stanów, które mogą być osiągnięte. Cele ogólne są dekomponowane na cele niższego rzędu. Cele strategiczne mają charakter ogólny, pełnią rolę symboli. Pożądany stan to poprawa obecnej sytuacji. Relacja między celami i metodami działania Cele traktowane jako wyznacznik metod i środków działania. Cele strategiczne pozostają niezmienne nawet wówczas, gdy nastąpiły istotne zmiany metod i środków. Cele i metody są współzależne. Cele wyznaczają metody, ale dostępność metod i środków wpływa na ustalone cele długookresowe. Wdrażanie strategii Wdrażanie strategii następuje jako odgórny proces wynikający z podjętych decyzji strategicznych. Procedury działania organizacji sa modyfikowane tak, aby zmaksymalizować prawdopodobieństwo sukcesu. Wdrażanie strategii jest związane często z zasadniczą zmianą struktur i procesów organizacyjnych, która nie pozostawia miejsca – przynajmniej w założeniach – na błąd, przypadek i irracjonalność decydentów. Wdrażanie strategii jest procesem politycznego przetargu interesów oraz gier organizacyjnych. Blokują one możliwość zasadniczego odstępstwa od status quo, pozostawiając pole dla powolnych, cząstkowych zmian częściowo zaspokajających potrzeby adaptacji. Wpływ przypadków, błędów itp. na funkcjonowanie organizacji znaczny. Ocena efektywności strategii Dokonywana okresowo i traktowana jako test jakości strategii. Praktycznie pomijana ze względu na brak lub niejasność kryteriów oraz inkrementalny charakter działań Wyróżnienie strategii synoptycznych i inkrementalnych pozwala na określenie w jakich warunkach przedsiębiorstwa będą budowały strategie w sposób zaplanowany i uporządkowany, kiedy taki sposób jest prawidłowy, a kiedy można (czy wręcz należy) pozwolić aby zrobiła to „niewidzialna ręka”. W praktyce szczególnie uwagę zwrócić muszą szefowie tutaj korporacji międzynarodowych, mające swoje przedstawicielstwa w różnych krajach (o różnych kulturach). Nie będzie można bowiem wdrażać takiej samej strategii (w ujęciu synoptyczna – inkrementalna) w np. Niemczech, Ukrainie i Libii. Poza tym, skoro różnie mędrcy opisane w prawej kolumnie tabeli działania określają mianem strategii, to może oznaczać, że w organizacji, w której panuje totalny chaos (burdel) też realizuje się jakaś tam strategia i może nie należy na siłę dążyć do zmiany tego stanu rzeczy. docsity.com