Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Rozwinięcie teorii produkcji - Notatki - Ekonomia, Notatki z Ekonomia

Ekonomia: notatki z zakresu mikro e makroekonomii opisujące rozwinięcie teorii produkcji; krótkookresowe i długookresowe krzywe kosztów.

Typologia: Notatki

2012/2013

Załadowany 03.06.2013

Konrad_88
Konrad_88 🇵🇱

4.6

(100)

304 dokumenty

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Rozwinięcie teorii produkcji - Notatki - Ekonomia i więcej Notatki w PDF z Ekonomia tylko na Docsity! 1 Rozwinięcie teorii produkcji Krótkookresowe i długookresowe krzywe kosztów Krótki okres – prawo nieproporcjonalnych przychodów Rezultatem działania prawa nieproporcjonalnych przychodów jest kształt krótkookresowej krzywej kosztów. Krzywa kosztów całkowitych wychodzi z punktu reprezentującego określony poziom kosztów stałych (tych elementów kosztów, które są ponoszone bez względu na wielkość produkcji). Kształt krzywej kosztów całkowitych Kc jest określony wyłącznie przez kształtowanie się kosztów zmiennych Kz; koszty stałe Ks mają jedynie wpływ na odległość krzywej Kc od osi odciętych. Krzywa kosztu krańcowego odzwierciedla wyłącznie zmiany kosztów zmiennych. Krzywa kosztu przeciętnego zależy zarówno od wielkości kosztów zmiennych, jak i kosztów stałych: kC = kS + kZ . Q k’ kZ kC 2 Przeciętny koszt stały kS maleje cały czas ze wzrostem produkcji, gdyż ta sama kwota kosztów stałych rozkłada się na coraz większą ilość jednostek produkcji. Przeciętny koszt zmienny kZ do pewnego punktu maleje, a następnie rośnie. W rezultacie krzywa przeciętnego kosztu całkowitego kC leży powyżej krzywej przeciętnego kosztu zmiennego kZ ; obie mają kształt litery U, lecz nie są do siebie równoległe. Długi okres – wybór wielkości zakładu Długookresową krzywą kosztów przeciętnych wyprowadzamy z krótkookresowych krzywych kosztów przeciętnych, odpowia- dających różnym rozmiarom zakładu produkcyjnego. Oznaczając dla każdego wariantu wielkości zakładu minimalny poziom krótkookresowych kosztów jednostkowych, otrzymujemy zbiór punktów, który wyznacza długookresową krzywą kosztów przeciętnych. Długookresowe krzywe kosztów przeciętnych przyjmują różną postać (patrz: następna folia). E B A D C Q k5 k1 k4 k3 k2 5 Krzywa podaży Krzywa kosztów krańcowych pokazuje zależność poziomu kosztów krańcowych k’ od wytwarzanej ilości Qs. Odwracając tę zależność, mamy oferowaną podaż jako funkcję kosztów krańcowych bądź ceny równoważącej koszt ostatniej sprzedanej jednostki. Założenie p = k’ ma sens jedynie w modelu doskonałej konku- rencji, gdzie ceny sprzedaży oparte są na kosztach krańcowych. W przypadku monopolu nie jest możliwe odtworzenie funkcji podaży na podstawie samej krzywej kosztów.  W przypadku doskonałej konkurencji krzywe podaży przedsiębiorstwa i gałęzi oparte są na kosztach krańcowych. Przy wyznaczaniu funkcji podaży w krótkim okresie odrzucamy część krzywej kosztów krańcowych poniżej punktu A, a w długim okresie – tę część krzywej k’, która leży poniżej punktu B. Krzywa podaży przedsiębiorstwa w warunkach doskonałej konkurencji krótki okres – krzywa podaży od pkt. A długi okres – krzywa podaży od pkt. B Krzywa podaży gałęzi wolnokonkurencyjnej Q S Q B S A kZ kC s = k’ rosnące koszty krańcowe – krótki lub długi okres stałe koszty krańcowe – długi okres 6 Optymalna wielkość produkcji Przedsiębiorstwo produkcyjne musi wybrać najkorzystniejszą wielkość produkcji, zapewniającą maksymalizację zysku lub minimalizację doraźnej straty. W krótkim okresie przedsiębiorstwo musi pokryć przy- najmniej koszty zmienne. Jeżeli zatem uzyskiwana cena sprzedaży nie równoważy nawet przeciętnego kosztu zmiennego, to należy bezwzględnie wstrzymać produkcję. Można natomiast tolerować przez pewien czas taką sytuację, w której cena nie pokrywa całości kosztów, lecz pokrywa koszty zmienne. Występuje wtedy strata, ale wstrzymanie produkcji prowadziłoby do jeszcze większych strat, gdyż koszty stałe trzeba ponieść bez względu na to, czy się produkuje, czy nie. W długim okresie przedsiębiorstwo kierujące się motywem zysku nie może tolerować strat i wpływy ze sprzedaży muszą zrównoważyć wszelkie ponoszone koszty. Uzyskiwana cena musi pokrywać cały koszt przeciętny. Warunkiem podjęcia lub kontynuowania produkcji jest zatem: w krótkim okresie: p > kZ , w długim okresie: p > k . 7 Optimum ekonomiczne i optimum techniczne Optymalna dla przedsiębiorstwa jest taka skala produkcji, która zapewnia maksymalną wielkość zysku lub minimalną wielkość nieuniknionej straty. Optimum ekonomiczne to taka wielkość produkcji, która zapewnia przedsiębiorstwu najlepszy wynik ekonomiczny (maksymalny zysk lub minimalną stratę): Zysk jest maksymalny, gdy: u’ = k’. Optimum techniczne to wielkość produkcji zapewniająca przedsiębiorstwu minimalizację kosztu przeciętnego: Koszt przeciętny jest minimalny, gdy: k = min. Optimum ekonomiczne nie musi pokrywać się z optimum technicznym. Decyzje produkcyjne: Gdy u’ > k’, należy zwiększyć produkcję; gdy u’ < k’, należy zmniejszyć produkcję; gdy u’ = k’, wielkość produkcji jest optymalna. Wnioski decyzyjne dla przedsiębiorstwa produkcyjnego: Optymalna wielkość produkcji Czy produkować? Krótki okres Wybrać wielkość produkcji, przy której u’ = k’. Produkować, jeżeli p kZ . Długi okres Wybrać wielkość produkcji, przy której u’ = k’. Produkować, jeżeli p k . 10 Cena zamknięcia Ceną zamknięcia nazywamy minimalny poziom ceny, przy którym przedsiębiorstwo może funkcjonować. W krótkim okresie ceną zamknięcia jest cena równa minimalnej wielkości jednostkowych kosztów zmiennych: pmin = min kZ . W długim okresie ceną zamknięcia jest cena równa minimalnej wielkości całkowitych kosztów przeciętnych: pmin = min k . Długookresowa cena zamknięcia jest również nazywana ceną wejścia/wyjścia. Pokrywając koszty ekonomiczne, zapewnia ona przedsiębiorstwu zysk normalny, równy kosztom alternatywnym. Optymalna cena Przypadek konkurencji niedoskonałej: p k' 1 (dla | | > 1). W warunkach konkurencji doskonałej przedsiębiorstwo jest biorcą ceny – musi akceptować aktualną cenę rynkową. W praktyce przedsiębiorstwa ustalają swe ceny według formuły: p m k(1 ) , gdzie m to pewien narzut na koszty zmienne. Q Q1 kZ k k’ p1 p2 p1 – długookresowa cena zamknięcia (cena wejścia/wyjścia) p2 – krótkookresowa cena zamknięcia Q1 – próg rentowności 11 Wybór techniki produkcji Technikę (metodę) produkcji opisuje ilościowa kombinacja nakładów czynników produkcji (pracy i kapitału) zużywanych do wytworzenia jednostki wyrobu. Technikę angażującą stosunkowo dużo kapitału rzeczowego nazywamy techniką kapitałochłonną, zaś technikę zużywającą stosunkowo dużo pracy – techniką pracochłonną. Ekonomicznie efektywną metodą produkcji jest taka kombi- nacja czynników, która minimalizuje koszty. Jednostkowy koszt produkcji (tzn. koszt przeciętny) zależy od wielkości zużycia czynników produkcji (pracy i kapitału) na jednostkę wyrobu oraz od cen tych czynników. Zagadnienie wyboru technik produkcji angażujących różne ilości pracy i kapitału (technik bardziej pracochłonnych lub bardziej kapitałochłonnych) można przeanalizować na wykresach przed- stawiających różne nakłady pracy (L) i kapitału (K) oraz uzyski- waną wielkość produkcji (I). Technikę produkcji opisują funkcje produkcji nazywane izokwantami. Każda izokwanta przedstawia różne kombinacje ilościowe pracy i kapitału, tzn. różne techniki produkcji, za pomocą których można wytworzyć produkcję o określonej wielkości. Wyżej położone izokwanty odpowiadają większym rozmiarom produkcji. Koszty produkcji są przedstawiane jako linie jednakowego kosztu, łączące takie kombinacje pracy i kapitału, które charakteryzują się jednakowym kosztem. Na rysunku (a) są to linie L0K0 i L1K1. 12 Dla każdej wielkości produkcji, tzn. dla każdej izokwanty, najtańsza jest taka technika, którą wyznacza punkt styczności danej izokwanty z najniżej położoną linią kosztu. Na rysunku (a) na izokwancie I1 jest to punkt A, a na izokwancie I2 punkt B. Rysunek (b) pokazuje wpływ wzrostu płac na wybór techniki produkcji w przedsiębiorstwie. Wzrost płac sprawia, że linia kosztu K1L1 odchyla się do położenia K1L2. Bezpośrednim skutkiem podwyżki płac jest zmniejszenie zatrudnienia z LB do LC oraz zwiększenie zasobu kapitału z KB do KC. Nachylenie izokwanty wyraża stosunek krańcowej produkcyj- ności dwóch rozważanych czynników ( q, q, K L / ), a nachylenie linii jednakowego kosztu – relację cen tych czynników (–r/w). qL’, qK’ – krańcowa produkcyjność pracy i kapitału; w – cena pracy; r – cena kapitału (stopa procentowa). Optymalna technika: q, q, r w K L czyli q, r q, w K L . Produkcyjność krańcowa czynnika to przyrost produkcji uzyskiwany dzięki zwiększeniu o jednostkę nakładów danego czynnika. B L L1 I2 I2 I1 I1 L0 LB LA K1 K K K0 KC KB KB KA O B C A L L1 L2 K1 O LB LC (b) (a)
Docsity logo


Copyright © 2024 Ladybird Srl - Via Leonardo da Vinci 16, 10126, Torino, Italy - VAT 10816460017 - All rights reserved