criminal law, full cases, Assignments of Criminal Law

Download criminal law, full cases and more Assignments Criminal Law in PDF only on Docsity! SECTION 376 2017 REPORTED Tengku Ahmad Hanif Tuan Par v PP (2017) 1 LNS 336 TENGKU AHMAD HANIF TUAN PAR lwn. PP MAHKAMAH TINGGI MALAYA, KOTA BHARU AHMAD BACHE PK [RAYUAN JENAYAH NO: 42S-36-12/2015] 26 MAC 2017 PROSEDUR JENAYAH: Pembelaan - Penafian - Kesalahan rogol berkanun - Tertuduh mengaku hubungan intim tetapi menafikan kemasukan zakar - Tertuduh mendakwa hanya menggunakan jari ke dalam kemaluan mangsa - Sama ada pembelaan tertuduh telah menimbulkan keraguan munasabah ke atas kes pendakwaan - Sama ada pembelaan tertuduh merupakan penafian semata-mata PROSEDUR JENAYAH: Rayuan - Rayuan terhadap hukuman - Hukuman penjara selama 13 tahun bagi setiap pertuduhan dan berjalan secara serentak - Kesalahan rogol berkanun - Kepentingan awam - Sama ada kepentingan awam wajar diberi keutamaan melebihi kepentingan tertuduh - Sama ada hukuman penjara wajar dikekalkan PROSEDUR JENAYAH: Rayuan - Rayuan terhadap hukuman - Rayuan oleh pendakwa raya - Sebatan sebagai hukuman tambahan kepada hukuman penjara - Kesalahan rogol berkanun - Sama ada hukuman sebatan walaupun nominal wajar dikenakan untuk melambangkan keseriusan jenayah UNDANG-UNDANG JENAYAH: Rogol - Rogol berkanun - Keterangan mangsa disokong dengan keterangan pegawai perubatan dan ahli keluarga yang pertama kali diberitahu berkenaan kejadian rogol - Mangsa tidak nampak kemasukan zakar tetapi sedar dan mengetahui kemasukan zakar melalui rasa sakit - Keterangan mangsa berkenaan persetubuhan tidak dicabar - Sama ada keterangan mangsa adalah kredibel - Sama ada inti pati pertuduhan telah dibuktikan - Sama ada kes prima facie telah dibuktikan [Rayuan tertuduh atas sabitan dan hukuman ditolak. Rayuan silang pendakwa raya dibenarkan. Tertuduh dikenakan satu sebatan bagi setiap pertuduhan sebagai tambahan kepada hukuman penjara.] Kes-kes yang dirujuk: Adam Atan v. PP [2009] 1 CLJ 33 (dirujuk) Andy Baginda vs. PP [2000] 3 CLJ 289; [2000] 3 MLJ 644 (dirujuk) Bhandulananda Jayatilake [1981] 1 LNS 139 (dirujuk) Brabakaran v. Public Prosecutor [1965] 1 LNS 12; [1966] 1 MLJ 64 (dirujuk) Chia Kim Heng Frederick v. PP [1992] 1 SLR 361 (dirujuk) Dato' Seri Anwar Ibrahim vs. PP [2016] 6 CLJ 161; [2015] 2 MLJ 293 (dirujuk) Dato' Seri Anwar Ibrahim v. PP & Another Appeal [2004] 3 CLJ 737 (dirujuk) Karthiyayani & Anor v. Lee Leong Sin & Anor [1974] 1 LNS 61; [1975] 1 MLJ 119 (dirujuk) Liew Yim Kong v. PP [1989] 3 MLJ 323 (dirujuk) P'ng Hun Sun v. Dato' Yip Yee Foo [2013] 1 LNS 320 (dirujuk) PP v. Ling Tee Huah [1980] 1 LNS 212; [1982] 2 MLJ 324 (dirujuk) PP v. Loo Choon Fat [1976] 1 LNS 102; [1976] 2 MLJ 256 (dirujuk) PP vs. Mardai [1949] 1 LNS 65; [1950] 1 MLJ 33 (dirujuk) PP vs. Mohd Bandar Shah b. Nordin [2008] 4 CLJ 859; [2008] 4 MLJ 556 (dirujuk) PP vs. Mohamad Liton Syed Malik [2008] 5 SLR 1 (dirujuk) Wong Swee Chin v. PP [1980] 1 LNS 138; [1981] 1 MLJ 212 (dirujuk) Razi Amain v. PP [2010] 7 CLJ 771 (dirujuk) R vs. Ball (25 CR. App R 164) (dirujuk) R v. Roberts [1982] 1 All ER 60 (dirujuk) Perundangan yang dirujuk: Kanun Keseksaan, s. 376 (1) Kaunsel: Bagi pihak responden - Ainul Wardah Shahidan, Timbalan Pendakwa Raya; Pejabat Penasihat Undang-Undang Negeri Kelantan Bagi pihak perayu - Mohd Faizal Hazim Abdul Rahman & Mohd Ilias; T/n Faizal Ikram & Co DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI KOTA BHARU pada malam tersebut mengesahkan bahawa OKT ada mendaftar masuk ke hotel ini bersama seorang perempuan antara jam 9.30 malam ke 10.00 malam pada 14.01.2014. [13] Mangsa (SP7) dalam kes ini telah diperiksa oleh Doktor Norazila binti Talib, SP5. SP5 dipanggil untuk menyokong keterangan mangsa dan telah memeriksa mangsa pada 16.01.2014 jam lebih kurang 7.00 petang. SP5 telah memeriksa di bahagian kemaluan mangsa. Hasil pemeriksaan SP5 mendapati koyakan lama pada selaput dari mangsa pada kedudukan jam 3, 4 dan 8 serta koyakan separa kedudukan jam 6. Menurut SP5, bila sudah lama agak susah untuk pastikan penyebab kepada luka ini namun begitu ianya boleh disebabkan oleh objek tumpul seperti alat kelamin lelaki." D. PRINSIP UNDANG-UNDANG YANG TERPAKAI [14] Prinsip undang-undang yang terpakai dalam sesuatu rayuan telah dijelaskan dalam kes P'ng Hun Sun v. Dato' Yip Yee Foo [2013] 1 LNS 320; Rayuan Sivil No: W-02-528-2010, apabila Mahkamah Rayuan menyatakan: "When the finding of the trial judge is factual, however, the fact finder's decision cannot be disturbed on appeal unless the decision of the fact finder is plainly wrong (see China Airline Ltd v. Maltran Air Corp Sdn Bhd & Another Appeal [1996] 3 CLJ 163); Zaharah bt A Kadir v. Ramuna Bauxite Pte Ltd & Anor [2011] 1 LNS 1015, Kyros International Sdn Bhd v. Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri [2013] 3 CLJ 813; [2013] 1 LNS 1). The findings of fact of the trial judge can only be reversed when it is positively demonstrated to the appellate court that:- (a) by reason of some non-direction or mis-direction or otherwise the judge erred in accepting the evidence which he or she did accept; or (b) in assessing and evaluating the evidence the judge has taken into account some matter which he or she ought not to have taken into account, or failed to take into account some matter which he or she ought to have taken into account; or (c) it unmistakenly appears from the evidence itself, or from the unsatisfactory reasons given by the judge for accepting it, that he or she cannot have taken proper advantage of his or her having seen and heard the witnesses'; or (d) in so far aside judge has relied on manner and demeanour, there are other circumstances which indicate that the evidence of the witnesses which he or she accepted is not credible, as for instance, where those witnesses have on some collateral matter deliberately given an untrue answer." [15] Di dalam kes Dato' Seri Anwar Ibrahim v. PP & Another Appeal [2004] 3 CLJ 737 Abdul Hamid HMP (sebagaimana beliau ketika itu) berkata di ms. 752:- "Clearly, an appellate court does not and should not put a brake and not going any further the moment it sees that the trial judge says that is his finding of facts. It should go further and examine the evidence and the circumstances under which that finding is made to see whether, to borrow the words of HT Ong (CJ Malaya) in Herchun Singh's case (Supra) "there are substantial and compelling reasons for disagreeing with the finding." Otherwise, no judgment would ever be reversed on question of fact and the provision of s. 87 CJA 1964 that an appeal may lie not only on a question of law but also on a question of fact or on a question of mixed fact and law would be meaningless. (Lihat juga kes Mahmad Bidin lwn. PP [2016] 2 CLJ 123; (Jagatheesan s/o Krishnasamy v. PP [2006] 4 SLR 45; Yap Giau Beng Terence v. PP [1998] 3 SLR 656; Sakthivel Punithavathi v. PP [2007] 2 SLR 983; PP v. Selvarajoo Ramachandran & Ors [2005] 6 CLJ 114; [2005] 5 MLJ 282, Sheo Swarup v. King Emperor [1934] LR 61 1A 398)". [16] Di dalam kes Pin Hun Sun vs. Dato' Yip Yee Foo (Supra) Mahkamah Rayuan turut menyatakan bahawa secara khusus mengenai kes-kes rogol, di mana Mahkamah juga perlu mengambil perhatian kepada perkara-perkara berikut:- (a) bahawa adalah senang untuk seseorang membuat tuduhan rogol; tetapi sukar bagi orang yang dituduh, walaupun beliau tidak bersalah, untuk membuktikan sebaliknya. ("An accusation for rape can be made with ease; it is difficult for the person accused, though innocent, to disprove it"); (b) bahawa memandangkan bentuk intrinsik kesalahan rogol yang pada kebiasaanya melibatkan hanya dua orang (perogol dan mangsa), keterangan Pengadu hendaklah dipertimbangkan dengan secara berhati-hati. ("In view of the intrinsic nature of the crime rape where two persons are usually involved, the testimony of the complainant must be securitised with extreme caution"); dan (c) bahawa jatuh-bangun kes pihak pendakwaan hendaklah bergantung sepenuhnya kepada meritnya sendiri, dan ia tidak boleh dibenarkan untuk mendapat kekuatan daripada kelemahan atau kecacatan dalam keterangan pihak pembelaan ("The evidence for the prosecution must stand or fall on its merits, and cannot be allowed to draw strength from the weaknesses of the evidence for the defence"). [17] Mahkamah ini sebagai Mahkamah yang menjalankan bidang kuasa rayuannya telah akur dan menggunapakai prinsip-prinsip undang-undang di atas di dalam membicarakan rayuan ini. E. INTIPATI PERTUDUHAN [18] Intipati pertuduhan bagi kesalahan ini adalah seperti berikut:- (i) Satu persetubuhan telah berlaku di mana zakar Tertuduh/Perayu telah memasuki kemaluan mangsa semasa persetubuhan tersebut ("penile penetration"). (ii) Mangsa adalah di bawah umur i.e bawah 16 tahun ketika kejadian. F. DAPATAN HAKIM BICARA [19] Hakim Bicara setelah membuat penelitian dan penganalisaan maksima terhadap keterangan saksi-saksi Pendakwaan telah mendapati bahawa segala intipati-intipati pertuduhan telah berjaya dibuktikan dan satu kes prima facie telah berjaya diwujudkan. Justeru itu, Tertuduh/Perayu perlu dipanggil untuk membela diri. [20] Hakim Bicara juga mendapati bahawa Mangsa/SP7 adalah seorang gadis yang jujur dan kredibel. Di m.s. 116 dan 117 Rekod Rayuan, Hakim Bicara menyatakan:- "Saya juga telah melihat tingkah laku Mangsa/SP7 ketika memberi keterangan dan saya mendapati beliau adalah saksi yang jujur, berkredible dan boleh dipercayai. Tidak ada sebab untuk saya meragui keterangan Mangsa/SP7 mengenai isu bagaimana beliau dirogol oleh Tertuduh/Perayu. Keterangan beliau jelas dan tidak goyah walaupun disoal bertubi-tubi oleh peguam semasa Pemeriksaan Balas.". [21] Hakim Bicara juga mendapati bahawa keterangan Mangsa/SP7 adalah jelas bahawa wujudnya kemasukan zakar Tertuduh/Perayu ke dalam kemaluan Mangsa/SP7. [22] Hakim Bicara juga mendapati bahawa walaupun keterangan Mangsa/ SP7 adalah sedia kukuh, namun ianya turut disokong oleh beberapa keterangan sokongan khususnya keterangan Pegawai Perubatan (SP5), dan keterangan kakak iparnya, (SP2) yang mana beliau merupakan orang pertama yang diceritakan oleh Mangsa/SP7 kepadanya bahawa mangsa dirogol oleh Tertuduh/Perayu sebaik sahaja Mangsa/SP7 dihantar pulang oleh Tertuduh/Perayu semasa hari kejadian. [23] Apabila Pembelaan dipanggil, Tertuduh/Perayu telah memberi keterangan sebagai saksi secara bersumpah. Tertuduh/Perayu telah menafikan bahawa wujudnya "penile penetration". Di dalam ertikata lain Tertuduh/Perayu menafikan bahawa zakarnya memasuki kemaluan Mangsa/SP7. Sebaliknya Tertuduh/Perayu mengatakan bahawa jari-jarinya sahaja yang memasuki kemaluan Mangsa/SP7. [24] Hakim Bicara di dalam Alasan Penghakimannya di m.s. 123 hingga 124 Rekod Rayuan menyatakan:- "Setelah membuat penialaian yang maksima keterangan yang telah dikemukakan oleh Tertuduh/Perayu bersama-sama keterangan yang dikemukakan semasa kes Pendakwaan, Mahkamah berpendapat bahawa pembelaan Tertuduh/Perayu adalah tidak munasabah, merupakan satu rekaan dan penafian oleh Tertuduh/perayu semata- mata serta gagal untuk menimbulkan apa-apa keraguan yang munasabah terhadap kes pendakwaan. Adalah prinsip undang-undang yang mantap bahawa pembelaan penafian semata-mata tanpa keterangan lain untuk mencabar keterangan pendakwaan tidak dapat menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes pendakwaan. Rujuk kes PP lwn. Ling Tee Huah [1980] 1 LNS 212; [1982] 2 MLJ 324". G. PENILAIAN DAN DAPATAN MAHKAMAH INI Prima Facie [25] Mahkamah ini setelah meneliti Rekod Rayuan dan setelah mendengar dan mempertimbangkan hujahan kedua-dua pihak telah berpuashati bahawa dapatan hakim bicara adalah betul apabila mendapati bahawa kesemua intipati pertuduhan telah berjaya dibuktikan oleh pihak Pendakwaan. Sehubungan dengan itu Mahkamah ini berpuashati bahawa satu kes prima facie telah berjaya dibuktikan. [26] Sebelum Mahkamah membuat penilaian dan penganalisaan terhadap keputusan dan Alasan Penghakiman Hakim bicara, perlu ditekankan di sini bahawa Hakim bicara telah membuat dapatan fakta bahawa Mangsa/SP7 adalah seorang saksi yang kredibel dan boleh pembelaan tidak pernah mencadangkan bahawa yang memasuki kemaluan Mangsa/SP7 adalah jari-jari Tertuduh/Perayu dan bukannya zakar Tertuduh/Perayu. Juga tidak dicadangkan bahawa Tertuduh/perayu melakukan onani (melancap) dan mengeluarkan air maninya di atas badan Mangsa/SP7, semasa soalan balas diajukan terhadap Mangsa/SP7. Ini membawa makna bahawa Tertudh/Perayu bersetuju dengan versi Mangsa/SP7 bahawa kejadian rogol (melalui penile penetration) memang berlaku. (Lihat kes Wong Swee Chin v. PP [1980] 1 LNS 138; [1981] 1 MLJ 212). [37] Setelah meneliti keterangan Mangsa/SP7, berdasarkan soalan utama, soalan balas dan soalan semula, Mahkamah mendapati dan bersetuju dengan dapatan Hakim Bicara bahawa beliau adalah seorang saksi yang berkredibel, jujur dan bercakap benar. Keterangan beliau ini adalah kukuh dan amat probabel dan "unusually convincing" (Lihat PP vs. Mardai [1949] 1 LNS 65; [1950] 1 MLJ 33] dan PP vs. Mohamad Liton Syed Malik [2008] 5 SLR 1. [38] Apatah lagi Mahkamah ini sebelum ini telah membuat dapatan fakta yang bersetuju dengan dapatan fakta Hakim bicara bahawa Mangsa/SP7 adalah seorang saksi yang kredibel dan bercakap benar. Justeru itu, keterangannya boleh berdiri dengan sendirinya tanpa perlunya keterangan sokongan. Malahan, Mahkamah Persekutuan di dalam kes Dato' Seri Anwar Ibrahim vs. PP [2016] 6 CLJ 161; [2015] 2 MLJ 293 mengesahkan bahawa di dalam kes seksual, keterangan sokongan adalah tidak diperlukan. Namun, di dalam kes ini, keterangan Mangsa/SP7 telah disokong oleh keterangan-keterangan sokongan yang melimpah ruah. Ini akan Mahkamah sentuh sebentar nanti. [39] Intipati seterusnya adalah bahawa Mangsa/SP7 ketika kejadian adalah di bawah umur 16 tahun. Mahkamah bersetuju dengan Hakim Bicara bahawa intipati ini telah berjaya dibuktikan melalui saksi SP8, En Razili bin Awang Kechik, Penolong Pengarah Jabatan Pendaftaran Negara, Kelantan yang mengesahkan bahawa Mangsa/SP7 dilahirkan pada 27/1/1999 iaitu Mangsa/SP7 berumur bawah 16 tahun semasa kejadian. Pihak Pembelaan tidak mempertikaikan perkara ini kerana saksi ini tidak disoal balas. [40] Mahkamah bersetuju dengan dapatan Hakim Bicara mengenai elemen ini apabila beliau berkata seperti berikut di dalam Alasan Penghakimannya di muka surat 119 Rekod Rayuan:- "Bagi elemen kedua yang perlu dibuktikan oleh pihak Pendakwaan ialah bahawa Mangsa/SP7 berumur di bawah 16 tahun semasa kejadian. Perkara ini telah dibuktikan melalui keterangan SP8 dimana menurut SP8. Berdasarkan kepada salinan sah Sijil Lahir (P7) Mangsa/SP7 dilahirkan pada 27.01.1999. Tarikh kejadian sepertimana pertuduhan ialah 14.01.2016, ini bermaksa SP7 berumur 15 tahun pada tarikh kejadian. Pihak pembelaan langsung tidak menyangkal keterangan ini. Saya dengan ini putuskan bahawa pihak pendakwaan telah membuktikan SP7 berumur bawah dari 16 tahun semasa kejadian". [41] Mahkamah ini juga telah meneliti mengenai samada ada kes Pendakwaan ini adalah probabel atau sebaliknya. Ke arah itu antara lain pendekatan Mahkamah ialah untuk meneliti keterangan Mangsa/SP7 bagaimana air mani Tertuduh/Perayu berada di atas perut Mangsa/SP7. [42] Menurut keterangan Mangsa/SP7, selepas melakukan hubungan seks, yakni zakar Tertuduh/Perayu memasuki kemaluan Mangsa/SP7, Tertuduh/Perayu telah menegluarkan air maninya di luar kemaluan Mangsa/SP7 iaitu di atas perut Mangsa/SP7. [43] Memandangkan saksi ini (Mangsa/SP7) tidak dicabar atau dicadangkan semasa disoalbalas bahawa air mani Tertuduh/Perayu tersebut keluar akibat daripada tindakan Tertuduh/Perayu melakukan onani (melancap) dan bukannya persetubuhan maka undang- undang mantap memutuskan bahawa versi Mangsa/SP7 bahawa wujudnya persetubuhan, perlu diterima. - Lihat kes Wong Swee Chin vs. PP (supra ). Keterangan Sokongan [44] Oleh kerana Mahkamah telah memutuskan bahawa keterangan Mangsa/SP7 adalah kukuh, amat probabel dan menyakinkan dan juga beliau adalah saksi yang kredibel, keterangan beliau boleh berdiri dengan sendirinya, tanpa keterangan sokongan. Namun, terdapat banyak keterangan sokongan khususnya keterangan Pegawai Perubatan SP5 yang membuat pemeriksaan kemaluan Mangsa/SP7 yang antara lain mengesahkan terdapat koyakan lama pada selaput dara pada jam 3, 4, 8. koyakan separa jam 6. Kesan koyakan disebabkan oleh tusukan objek tumpul seperti penis lelaki. (Rekod Rayuan m.s 38) - Laporan P4 di m.s 137 (Rekod Rayuan). Keterangan ini mengesahkan wujudnya "penile penetration" iaitu zakar OKT/Perayu telah memasuki kemaluan Mangsa/SP7. Apa pun, undang-undang mantap mengesahkan apa yang penting adalah pembuktian kemasukan zakar dan bukannya koyakan. [45] Keterangan sokongan kedua datangnya daripada keterangan SP2 iaitu kakak ipar Mangsa/SP7. SP2 merupakan orang yang pertama yang diberitahu mengenai kejadian rogol ini. Ke arah itu, Mahkamah ini bersetuju dengan dapatan Hakim Bicara yang telah membuat dapatan fakta seperti berikut di m.s 118 Rekod Rayuan:- "Mangsa/SP7 juga semasa ditanya oleh kakak iparnya (SP2) sebaik Mangsa/SP7 dihantar pulang oleh OKT pada 15.01.2014 jam lebih kurang 6.30 petang. Pada ketika ini SP2 melihat SP7 dalam keadaan letih dan terus dibawa masuk ke dalam rumah oleh SP2. Apabila ditanya oleh SP2, Mangsa/SP7 menceritakan bahawa beliau telah tidur dengan OKT di hotel dan melakukan hubungan seks sebanyak 2 kali. Ini juga pada pendapat Mahkamah merupakan keterangan yang relevan dan juga merupakan keterangan sokongan kepada keterangan Mangsa/SP7." [46] Keterangan sokongan lain datangnya daripada SP1, iaitu Dr Nur Ainaa Farhana iaitu Doktor pertama yang merawat Mangsa/SP7 yang mana mengikut saksi ini, Mangsa/SP7 memberitahunya bahawa Mangsa/SP7 dirogol oleh kawan yang dikenalinya di sebuah hotel. Beliau telah menyediakan Laporan di P1. Keterangan ini adalah konsisten dengan keterangan Mangsa/SP7. [47] Keterangan sokongan seterusnya datangnya dari keterangan abang Mangsa/SP7 iaitu SP4 dan disokong oleh Laporan Polis yang dibuatnya di P2 (m.s 134 Rekod Rayuan) yang mengesahkan kejadian rogol ini berlaku terhadap Mangsa/SP7. [48] Mengenai keterangan sokongan di dalam kes seksual, di dalam kes Brabakaran v. Public Prosecutor [1965] 1 LNS 12; [1966] 1 MLJ 64 Mahkamah Persekutuan menyatakan:- "Corroborative evidence is not necessarily restricted to the oral evidence of an independent witness. Corroboration can equally well be afforded by established facts and the logic of established facts sometimes speaks even more eloquently than words. We are of opinion that if, during the period of her elder sister's confinement, it was necessary for the girl to remain in her sister's house in order to help look after her sister's children, when the appellant's mother had to go to hospital again and the girl's services were again called for, it was more than probable that what she said was true and that she, in fact, went to assist her sister's family during the absence of the appellant's mother in hospital from April to May." [penekanan ditambah] [49] Di dalam kes Liew Yim Kong v. PP [1989] 3 MLJ 323 (Singapore's Court of Appeal), Mahkamah menerima keterangan mangsa yang menceritakan kepada keluarganya sebagai keterangan sokongan seperti di dalam kes ini. Mahkamah memutuskan:- "When the complainant telephoned her sister on the morning of 10 June, she stated unequivocally that she had been raped, that is to say that there had been penetration. It is true that later in the day, when recounting the incident to her mother, her sister and Angela, the complainant had said that there had been pain but that she did not know if there had been penetration. That apparently surprising statement is explained by the complainant's evident reluctance to speak to her mother about the episode, illustrated by her refusal to communicate when she was seen crying by her mother at 8 am. It is clear from a plain reading of s. 159 of the Evidence Act that evidence of the complaint to the sister on the telephone, and then the complaint to the mother, sister and Angela was admissible as corroboration of the complainant's own evidence as to the offence. It is clear that the learned trial judge looked for corroboration and properly regarded that evidence as corroborative, that is to say as evidence which confirmed in material particulars, not only that the complainant had been raped, but also that the appellant had raped her - see R v. Beck [1982] 1 All ER 807." [50] Di dalam kes Karthiyayani & Anor v. Lee Leong Sin & Anor [1974] 1 LNS 61; [1975] 1 MLJ 119 Mahkamah Persekutuan memutuskan:- "In my judgment the finding of the learned judge shows that certain salient features of this aspect of the evidence were missed or were not properly appreciated. It is settled law that a person cannot corroborate himself but it would appear that section 157 of the Evidence Act enables a person to corroborate his testimony by his previous statement. The section adopts a contrary rule of English jurisprudence by enacting that a former statement of a witness is admissible to corroborate him, if the former statement is consistent with the evidence given by him in court. The rule is based on the assumption that consistency of utterance is a ground for belief in the witness's truthfulness, just as inconsistency is a ground for disbelieving him. As for myself, although the previous statement made under section 157 is admissible as corroboration, it constitutes a very weak type of corroborative evidence as it tends to defeat the object of the rule that a person cannot corroborate himself. In my opinion the nature and extent of corroboration necessary in such a case must depend on and vary according to the particular circumstances of each case. What is required is some additional evidence rendering it probable that the story of the witness is true and that it is reasonably safe to act upon it. If a witness is independent, ie, if he has no interest in the success or failure of a case and his evidence inspires confidence of the court, such evidence can be acted upon" [51] Dengan keterangan utama dari saksi Mangsa/SP7 sendiri beserta dengan keterangan- keterangan sokongan, Mahkamah ini bersetuju dengan dapatan Hakim Bicara bahawa di atas penelitian dan penganalisaan maksima, pihak Pendakwaan telah berjaya membuktikan satu merayu terhadap hukuman kerana menurutnya hukuman 13 tahun penjara adalah terlalu berat. Hakim Bicara telah memberi alasan-alasan seperti berikut seperti di m.s 124 dan 125 Rekod Rayuan. "Dalam menimbangkan hukuman yang setimpal dan wajar terhadap Tertuduh/Perayu, saya telah memberi pertimbangan kepada faktor-faktor berikut:- 1. Pada masa kejadian Mangsa/SP7 berumur 15 tahun dan Tertuduh/Perayu pula berumur 21 tahun. 2. Saya berpendapat dalam kejadian ini perhubungan seks berlaku tanpa elemen paksaan atau kekerasan kerana tidak ada apa-apa kecederaan yang dialami oleh Mangsa/SP7. 3. Tertuduh/Perayu telah mengambil kesempatan atas kenaifan Mangsa/SP7 apabila membawa Mangsa/SP7 ke bilik hotel untuk melakukan hubungan seks. 4. Kesalahan pertama Tertuduh/Perayu dan bekerja hanya sebagai Pembantu Kedai. Berdasarkan kepada alasan-alasan yang telah saya nyatakan di atas, saya berpendapat hukuman 13 tahun penjara bagi setiap pertuduhan yang dijatuhkan terhadap Tertuduh/Perayu serta berjalan secara serentak bermula dari tarikh hukuman dijatuhkan (03.12.2014) adalah wajar serta setimpal dengan kesalahan yang telah dilakukan." Prinsip Undang-Undang Mengenai Hukuman [63] Mahkamah ini telah berpandukan beberapa prinsip penghakiman di dalam mempertimbangkan rayuan mengenai hukuman. Di dalam kes Adam Atan v. PP [2009] 1 CLJ 33 khususnya di m/s 36 Gopal Sri Ram, Hakim Mahkamah Rayuan (ketika itu) berkata:- "In an appeal against sentence, the initial function of this court is one of review only. The fact that each of us sitting separately or together would have imposed a lesser sentence is irrelevant. The appellant must satisfy this court that the sentencing court has either erred in principle or imposed a sentence that manifestly excessive. We find it unnecessary to cite any authority in support of this well established principle". [64] Di dalam kes Bhandulananda Jayatilake [1981] 1 LNS 139, di mana Raja Azlan Shah (Ketua Hakim Negara ketika itu) telah menyatakan:- "For a discreationary judgment of this kind to be reversed by this court, it must be shown to our satisfaction that the learned judge was embarking on some unauthorized or extraneous or irrelevant exercise of discretion". [65] Kepentingan awam adalah tunggak utama yang perlu diberi perhatian oleh Mahkamah. Kepentingan awam perlu diutamakan melebihi kepentingan Tertuduh/Perayu. Rujuk kes PP v. Loo Choon Fat [1976] 1 LNS 102; [1976] 2 MLJ 256 dan R vs. Ball (25 CR. App R 164) yang memerlukan hukuman yang berat dan yang bersifat deteren dan pengajaran wajar diberikan. [66] Di dalam kes R v. Roberts [1982] 1 All ER 60, Mahkamah berkata:- "Rape is always a serious crime. Other than in wholly exceptional circumstances, it calls for an immediate custodial sentence... A custodial sentence is necessary for a varietyof reasons. First of all to mark the gravity of the offence. Second, to emphasize public disapproval. Third, to serve as a warning to others. Fourth, to punish the offender, and last, but no means least, to protect women. The length of the sentence will depend on all the circumstances. That is a trite observation, but these in cases of rape vary widely from case to case. [emphasis added] [67] Di dalam kes Chia Kim Heng Frederick v. PP [1992] 1 SLR 361, di m/s 367, Mahkamah Rayuan Singapura memutuskan:- "In our opinion, for a rape committed without any aggravating or mitigating factors, a figure of ten years imprisonment should be taken as the starting point in a contested case, in addition to caning. The court should then consider in turn the mitigating factors which merit a reduction of the sentence, of which a guilty plea which saves the victim from further embarrassment and suffering will be an important consideration and will merit a reduction of one-quarter to one-third of the sentence; and whether there were other factors such as the victim's youth or the accused person's position of responsibility and trust towards her, or perversions or gross indignities have been forced on the victim, which justify a longer sentence". [emphasis added] Dapatan Mahkamah ini Mengenai Hukuman [68] Berbalik kepada kes di hadapan Mahkamah, Mahkamah ini berpuashati Hakim bicara telah mengambilkira prinsip-prinsip utama mengenai penghukuman (sentencing principles) sebelum menjatuhkan hukuman. Walau pun Hakim bicara tidak memberikan alasan secara terperinci, Hakim bicara telah mengambilkira bahawa kepentingan awam wajar diberi keutamaan melebih kepentingan Tertuduh/Perayu. Mangsa seorang yang naïf sebab di bawah umur, kesalahan ini adalah kesalahan yang serius dan juga kesalahan begini adalah berleluasa sekarang. [69] Mahkamah ini juga mendapati Hakim bicara tidak tersilap kerana telah mengambilkira juga mitigasi Tertuduh/Perayu khususnya bahawa ini merupakan kesalahan pertamanya. [70] Setelah meneliti Rekod Rayuan, berpandukan prinsip-prinsip yang disebutkan di atas tadi dan trend hukuman dewasa ini yang diputuskan oleh Mahkamah atasan, Mahkamah mendapati bahawa Mahkamah ini tidak mempunyai sebab untuk mengganggu dapatan Hakim bicara mengenai hukuman ini kerana keputusan yang dibuatnya adalah betul, tepat dan selamat. L. RAYUAN SILANG PENDAKWA RAYA TERHADAP HUKUMAN SEBATAN [71] Pendakwa Raya telah memfailkan rayuan silang kerana tidak terdapat hukuman sebatan yang dikenakan. [72] Mahkamah telah meneliti Alasan Penghakiman Hakim Bicara di mana Hakim Bicara menyatakan sebatan tidak dikenakan kerana tidak ada kekerasan yang digunakan Tertuduh/Perayu dan juga hukuman sebatan adalah tidak mandatori. [73] Setelah meneliti hujahan kedua-dua pihak, Mahkamah dapati bahawa alasan Hakim Bicara tersebut adalah silap. Sungguh pun kekerasan tidak digunakan dan ianya tidak mandatori, namun Mahkamah masih ada budi bicara untuk mengenakan hukuman sebatan tersebut, bergantung kepada keadaan kes. [74] Berdasarkan keadaan dan fakta kes ini, Mahkamah ini bersetuju bahawa sebatan perlu dikenakan walaupun nominal untuk melambangkan keseriusan jenayah ini. Mahkamah ini telah membenarkan rayuan silang Pendakwa Raya dengan mengenakan hukuman 1 sebatan bagi setiap pertuduhan. M. KESIMPULAN [75] Setelah meneliti Rekod Rayuan dan hujahan kedua-dua pihak, dan berdasarkan alasan- alasan dan dapatan Mahkamah ini, Mahkamah ini mendapati bahawa sabitan ini adalah betul dan selamat. Mengenai hukuman, Mahkamah ini mendapati bahawa hukuman penjara yang dikenakan adalah wajar dan berpatutan dan telah mengikuti prinsip-prinsip penghukuman yang betul dan juga mengikut trend hukuman sekarang dan tidak perlu diganggu. Justeru itu, rayuan Tertuduh terhadap sabitan dan hukuman ditolak dan keputusan Hakim bicara dikekalkan. Mahkamah juga membenarkan rayuan silang Pendakwa Raya dan mengenakan hukuman 1 sebatan bagi setiap pertuduhan sebagai tambahan kepada hukuman penjara yang dikenakan. Bertarikh: 26 MAC 2017 (AHMAD BACHE) Pesuruhjaya Kehakiman Mahkamah Tinggi Malaya Kota Bharu Amir Eiskandar Cik Mat v PP (2017) 1 LNS 547 AMIR EISKANDAR CIK MAT lwn. PP MAHKAMAH TINGGI MALAYA, PULAU PINANG AZMI ARIFFIN H [RAYUAN JENAYAH KES NO: 42S-70-11/2015] 27 APRIL 2017 PROSEDUR JENAYAH: Rayuan - Rayuan terhadap hukuman - Kesalahan di bawah ss. 376(3) & 376B(3) Kanun Keseksaan - Pertuduhan rogol dan sumbang mahram - Hukuman penjara selama 15 tahun dari tarikh sabitan dan 12 kali sebatan rotan- Sama ada hukuman yang dijatuhkan adalah wajar dikekalkan UNDANG-UNDANG JENAYAH: Kanun Keseksaan - Seksyen 376(3) & 376B(3) - Rogol dan sumbang mahram - Tertuduh meminta maaf beberapa kali kepada mangsa selepas kejadian - Sama ada elemen kemasukan telah dibuktikan - Sama ada tindak-tanduk tertuduh "Pada 8/3/2014 anggaran 8.40 pagi saya telah bangun tidur dan pergi ke tandas untuk cuci muka dan berkumur lalu saya ke meja makan, OKT beli sarapan pagi, saya makan. Selepas itu saya tanya kepada OKT bila saya perlu masuk kerja, OKT suruh saya tunggu arahan dari manager. Dia keluarkan satu laptop dan tawarkan diri untuk ajar saya tentang kerja dalam 10 - 15 minit kemudian anak buah saya Haris Fitri berusia anggaran 10 tahun telah bangun tidur dan bersarapan. OKT keluarkan laptop untuk anak buah saya menonton movie. Saya sambung kembali untuk belajar tentang kerja. OKT sedang makan. OKT mandikan anak buah saya, selepas itu OKT beritahu untuk hantar anak buah ke nursery. Kerana ingin hantar saya ke tempat kerja. OKT hantar anaknya ke nursery dulu lepas itu baru hantar saya. Saya hanya tunggu di rumah. Lebih kurang 40 minit kemudian OKT balik. Saya tanya kepada OKT adakah saya perlu bersiap? Manager ada dekat kampong tunggu arahan dia. Kalau tiada kerja lebih masa saya minta untuk balik kerana Aishah ada dekat rumah. OKT cakap tak perlu lagi kerana dia ingin ajar saya tentang kerja. Selepas itu OKT duduk di sebelah saya, OKT tanya adakah masih sakit tulang belakang atau lenguh, saya masih rasa sakit atau lenguh. OKT urut saya dari tulang tengkok belakang, saya cakap tak perlu sebab mak saya boleh buat tapi dia cakap dia belajar bahagian fisioterapi tentang sakit tulang. OKT urut hingga ke tulang belakang saya rasa tak selesa, saya sudah bertegas. Dia urut saya dari tulang belakang hingga ke pinggul. Lalu saya menolak, saya kata tak perlu, OKT berkeras dan tetap lakukan. Perlahan-lahan dia membawa saya ke bilik, saya menolak. Saya cuba melawan dia masih berkeras. Dia buka baju saya, seluar dalam dan baju dalam. OKT Cuma pakai baju tidur kimono. OKT letakkan saya atas katil. Kaki saya separuh atas tilam separuh di bawah tilam tak sentuh lantai. Saya rasa takut dan terkejut saya cuba melawan tapi OKT pegang tangan saya dengan erat. OKT cuba melakukan seks terhadap saya. Saya nampak. OKT cium badan saya dan masukkan kemaluan dia dalam kemaluan saya. Saya rasa terkejut, takut dan marah. OKT mencengkam tangan saya, masih masukkan kemaluan dia dalam kemaluan saya, OKT mengeluarkan kemaluan dia, OKT cuba gigit bahu saya, saya tolak dan ambil baju terus lari ke bilik air. OKT pancut air mani atas perut saya. Semasa OKT keluarkan kemaluan dia, dia pancut atas badan saya. Saya ambil baju dan terus lari ke bilik air. Saya rasa kotor dan sangat sedih, saya ambil air untuk bersihkan diri. Saya guna baju untuk lap badan saya. Saya pakai baju dan seluar tanpa baju dalam dan seluar dalam. Saya buka pintu sedikit dan lihat OKT tiada di situ (ruang tamu) saya terus lari ke bilik sebelah. Saya ingin pakai baju dan nak telefon kakak saya untuk ambil saya pulang. Saya kunci pintu dan buka lampu. Saya buka baju dan seluar, saya lap semula badan saya. Saya pakai pakaian lengkap. Selepas itu saya cari handphone dan hantar SMS untuk datang ambil saya di rumah. Apabila kakak saya Aishah telefon saya tidak menjawab kerana rasa takut OKT melakukan apa-apa perkara lain atau membawa saya lari dari rumah itu. Selepas saya tidak menjawab panggilan kakak saya, saya hantar semula SMS untuk ambil saya di rumah kakak saya Hamidah. Saya dengar ketukan di luar pintu dia suruh saya buka pintu, saya ambil selimut dan selimut badan saya. OKT ambil kunci pendua untuk buka pintu lalu merayu dan minta maaf kepada saya dan katakan bahawa apa yang terjadi adalah tidak sengaja dan dia berada di luar kawalan. Semasa OKT bercakap dengan saya, saya dengar ketukan pintu dan OKT suruh ambil kunci atas televisyen dan maklumkan bahawa dia tiada di rumah. Saya cuba untuk membuka pintu tetapi tidak dapat, kakak Aishah ambil kunci dan buka pintu gate. Dia tanya kenapa menangis, saya lari ke lif dan kakki Aishah baling kunci ke dalam. Saya rasa sakit kepala dan sedih. Saya rasa kelam dan pengsan, kakak saya beritahu saya pengsan. Mereka bawa saya ke klinik, mereka cuba kejutkan saya. Mereka papah saya bawa ke kereta. Saya menangis. Kakak saya paksa, tetapi saya masih diam, saya tak tahu dari mana nak mula. Saya terus terang. Kakak saya peluk erat saya. Abang ipar saya cakap perlu buat repot polis. Saya tidak tahu untuk melakukan apa-apa. Saya pergi ke balai polis untuk membuat laporan." ISU - ISU YANG HARUS DIPUTUSKAN 4. 1) Samada kegagalan Hakim Mahkamah Sesyen mematuhi peruntukan seksyen 257(1) Kanun Tatacara Jenayah bilamana beliau telah dikatakan gagal menerangkan kes pendakwaan dan isu yang dipertikaikan semasa kes pembelaan kepada Tertuduh yang tidak diwakili Peguam telah secara serius nya memprejudiskan Tertuduh. Jawapan kepada persoalan ini tidak sukar ditemui. Daripada Nota Prosiding di m/s 51 RRJ 1 saya mendapati sememangnya tiada penerangan yang diberikan oleh Hakim Mahkamah Sesyen berkaitan aduan yang dibangkitkan oleh Peguam Tertuduh. Namun begitu jika diteliti perjalanan prosiding kes ini dan pemeriksaan balas yang dilakukan oleh Tertuduh ke atas SP4 (mangsa) serta pembelaan yang mampu Tertuduh kemukakan secara terperinci semasa pemeriksaan utama dan pemeriksaan balas adalah jelas dari pengamatan saya Tertuduh amat memahami butir-butir keterangan yang dikemukakan oleh saksi-saksi pendakwaan terhadap beliau terutama sekali di atas keterangan yang dikemukakan oleh SP4. Maka dengan itu kegagalan Hakim Mahkamah Sesyen untuk mematuhi peruntukan seksyen 257(1) Kanun Tatacara Jenayah tersebut telah tidak memprejudiskan pembelaan Tertuduh atau telah mendatangkan apa-apa ketidakadilan kepada beliau. Malah boleh lah saya simpulkan bahawa ketinggalan di dalam prosiding perbicaraan tersebut adalah sesuatu yang dapat dipulihkan dibawah seksyen 422 Kanun tersebut. Ini bertepatan dengan apa yang telah diputuskan di dalam kes Shaari v. PP [1962] 1 LNS 185; [1963] MLJ 22 di mana Hakim Azmi (beliau pada ketika itu) memutuskan seperti berikut:- "In the case before me, the accused was able, as shown in his evidence, to explain the evidence given and in my opinion, if the magistrate had accepted his denial of the knowledge of the bananas he would be acquitted. In other words, though the magistrate had failed to explain the main points of the evidence against the appellant, he was able in his defense to give an intelligent reply. Although section 257 of the Criminal Procedure Code did appear at first sight to be mandatory by reason of the words "shall call his attention", I would say that having regard to what had taken place subsequent to that the accused had not been prejudiced in his defense and would therefore, say that in the present case the failure by the magistrate to comply with the provision of the section had not occasioned any prejudice or a reasonable probability of prejudice but is an omission curable under section 422 of the Criminal Procedure Code." Harus juga diketengahkan bahawa Peguam Tertuduh telah mengemukakan kes Azahan bin Mohd Aminallah v. Public Prosecutor [2005] 1 CLJ 374; [2005] 5 MLJ 334, sebagai otoriti beliau di mana Mahkamah Rayuan di m/s 344 telah memutuskan seperti berikut:- "The section has been considered by the High Court in a number of cases including, Shaari v. Public Prosecutor [1962] 1 LNS 185; [1963] MLJ 22, Awaluddin bin Suratman & Ors v. Public Prosecutor [1991] 2 CLJ Rep 310; [1991] 3 CLJ 2459; [1992] 1 MLJ 416, Por Chop Aik v. Public Prosecutor [1993] 2 MLJ 131 and by this Court in Lokhman bin Abu v. Public Prosecutor [2001] 1 CLJ 253; [2001] 1 MLJ 311. In the last of these cases, we had the opportunity to observe that the failure to comply with section 257(1) "would attract different consequences in each case, according to its own facts." That is a view to which we adhere. The question is whether on the facts of the present case, the failure by the Sessions Court to comply with the section has seriously prejudiced the Appellant. We think it has. Namun begitu saya mendapati fakta yang berlaku di dalam kes Azahan (supra) tersebut adalah amat berbeza dengan kes di hadapan saya ini. Izinkan saya untuk memetik alasan penghakiman di dalam kes tersebut yang dapat dilihat di m/344 - 345 yang telah mendorong Mahkamah Rayuan tersebut mencapai kepada keputusan sedemikian. "This is a most serious case where the Appellant was facing four charges at the end of the prosecution's case. Three of those charges came at the end of the case for the prosecution. In respect of some of these charges, there was, as we have already observed, insufficient particulars as to the date of the offence thereby wholly or substantially removing any possibility of a defence of alibi being raised by the Appellant. In these circumstances, it was, in our view, incumbent upon the session's court to discharge the function mandated by section 257(1). Further, this was a case where the Appellant had come into court prepared to face a single charge. However, the prosecution in the course of the trial had, without seeking the leave of the court, adduced highly prejudicial similar fact evidence of previous acts of sexual intercourse. Once the question was put as to previous acts, the normal course for the Sessions Court to have taken is to have intervened at once and asked the prosecuting officer to justify the course he proposed to embark upon. This was especially necessary since the accused, a layman, was unrepresented by counsel. We find this to be a most unsatisfactory feature of this case." Maka dengan perbandingan kes yang saya buat ini adalah jelas bahawa isu yang dibangkitkan oleh Peguam Tertuduh ini tidak mempunyai merit dan dengan ini ditolak. 2) Samada berlakunya kemasukan kemaluan Tertuduh ke dalam kemaluan SP4 Bagi menjawab persoalan ini saya tidak dapat lari dari mengimbas kembali keterangan SP4 bilamana SP4 di m/s 13 - 14 RRJ 2 mengatakan seperti berikut:- "Selepas itu OKT duduk di sebelah saya. OKT tanya adakah masih sakit tulang belakang atau lenguh, saya masih sakit dan lenguh. OKT urut saya dari tulang tengkok belakang, saya cakap tak perlu sebab mak saya boleh buat tapi dia cakap dia belajar bahagian fisioterapi tentang sakit tulang. OKT urut hingga ke tulang belakang saya rasa tak selesa, saya sudah bergegas." "Kurang selesa bermaksud dengan cara dia, tak perlu untuk urut saya. Dia urut saya dari [1991] 1 MLJ 106 memutuskan seperti berikut:- "The object of s. 157 of the Evidence Act 1950 was to admit statements made at a time when the mind of the witness was so connected with the events as to make it probable that his description of them would be accurate." Sebagai perbandingan, Mahkamah Rayuan Jenayah Singapura di dalam kes Liew Kim Yong v. PP [1989] 2 CLJ Rep 819; [1989] 2 CLJ 914; [1989] 3 MLJ 323, pula memutuskan seperti berikut:- We dismissed the criticism that the learned trial judge failed to take cognizance of the absence of a 'fresh complaint'. He found that the complainant complained 'as soon as she could'. It was understandable that she did not tell her mother about the incident when she was found, distressed, on her bed at 8am on the morning of the offence. The complainant said: I was afraid to tell my mother. I was afraid she might scold me and blame me. I was also afraid she might not be able to stand the shock. She telephoned her sister later in the morning. I requested her to come over immediately. She asked me what the matter was. I told her I had something important to tell her. She kept pestering me and I then told her briefly that I was raped. She asked me 'who'. I said one person was called Bernard, (the appellant). It is clear from a plain reading of s. 159 of the Evidence Act that evidence of the complaint to the sister on the telephone, and then the complaint to the mother, sister and Angela was admissible as corroboration of the complainant's own evidence as to the offence. It is clear that the learned trial judge looked for corroboration and properly regarded that evidence as corroborative, that is to say as evidence which confirmed in material particulars, not only that the complainant had been raped, but also that the appellant had raped her - see R v. Beck [1982] 1 All ER 807. The learned trial judge found that the complainant's 'distressed condition' when she was seen by her mother at 8am on 10 June, 'lent support to her story of being raped'. It is well-established that there must be a guarded approach to ex post facto crying or distress as evidence of corroboration - see, for example, R v. Wilson [1979] 58 Cr App R 304 - because distress might result from other causes dissociated from the alleged offence; or the complainant 'might be putting on an act or simulating distress' - the words of Lord Parker CJ in R v. Redpath [1962] 46 Cr App R 319. That the learned trial judge warned himself of the danger is manifest. In doing so, he adopted Lord Parker's phraseology: Jackie's mother had found her in a distressed state barely a few hours after the rape. The circumstances under which the mother found her did not suggest that Jackie was putting on an act and was simulating distress. Her mother had found her crying in the bedroom and, when questioned, had refused to tell the mother what had happened because she was too ashamed to do so. Jackie's distressed condition lent support to her story of being raped. It is right to observe, in any event, that the trial judge seems to have concluded, by the use of the words lent support to the story that the evidence of distress fell somewhat short of corroboration, in the accepted sense of confirmation, and amounted to little more than evidence of consistency." Tiada pemeriksaan balas oleh Tertuduh bilamana SP5 menyatakan bahawa SP4 memberitahunya bahawa Tertuduh telah merogol SP4. Tiada juga pemeriksaan balas bila SP5 mengatakan bahawa beliau dan suaminya tiba di rumah Tertuduh lebih kurang jam 5 - 6 petang hari yang sama, beliau nampak kakak nya tengah bergaduh dengan abang ipar Tertuduh. Kata SP5 lagi "OKT dalam bilik, masa mereka bergaduh, bila dah melarat baru masuk dan tenangkan kakak, beritahu polis nak sampai. Dia duduk di penjuru katil hujung bawah sampai memeluk kaki. Dia cakap abang minta maaf. Saya tarik kakak keluar rumah, kami tunggu hingga polis sampai di luar rumah lebih kurang 7.00 malam." Memandangkan tiada pemeriksaan balas tentang perkara-perkara yang material ini, maka Mahkamah ini menggangap apa yang diceritakan oleh SP5 ini adalah benar dan tidak dipertikaikan oleh Tertuduh. Keterangan OKT di m/s 55 - 56 RRJ 2 yang mengatakan bahawa beliau tidak memasukkan kemaluannya di dalam kemaluan SP4 (satelah beliau sendiri mengakui rasa bernafsu ketika mengurut tulang belakang SP4, 'lost control' serta tidak dapat mengawal nafsunya) adalah merupakan 'deliberate lies' yang pastinya telah menyokong serta menguatkan keterangan SP4. Mahkamah di dalam kes Kurchang Singh v. PP [1989] 2 CLJ Rep 27; [1989] 2 CLJ 442 memutuskan seperti berikut: "corroboration may come from the other prosecution witnesses or from the accused. Deliberate lies or incriminating conduct in a material particular can constitute corroboration." Adalah sesuatu yang anih dan tidak manasabah bila mana Tertuduh mengatakan "XXX telah membuka bajunya sendiri di tempat komputer. Saya cakap tak payah, saya masih ingat dia adik ipar saya. XXX tunjuk aksi gairah, saya cuma pegang dan tidak memasukkan kemaluan saya. Sampai ke bilik tidur mungkin dia tersedar dan terus lari dan masuk bilik air. XXX mandi dan saya cakap minta maaf dan memang saya tak buat pun. XXX lari masuk bilik kedua dan kunci. Saya minta maaf dengan dia, saya ambil kunci kedua dan buka pintu dan XXX telah berpakaian kemas." Persoalan yang menjadi tanda-tanya saya adalah jika benar Tertuduh tidak melakukan perbuatan rogol ini maka tiada sebab mengapa Tertuduh harus meminta maaf pada SP4 sebanyak 2 kali ketika SP4 masih berada di rumah tersebut. Mengikut SP5 pula, beliau ada mendengar Tertuduh meminta maaf juga kepada isterinya pada hari yang sama sekitar jam 5.00 - 6.00 petang ketika SP5 berada di rumah isteri Tertuduh. Ucapan maaf yang dizahirkan oleh Tertuduh ini sejurus selepas insiden ini nyata mempunyai kaitan dengan perbuatan rogol yang telah dilakukan oleh Tertuduh ke atas SP4. Ini menambahkan lagi keyakinan Mahkamah akan kebenaran keterangan SP4. Sebagai rumusan tentang isu ini, dapatlah disimpulkan seperti berikut:- (a) Kejadian rogol ini berlaku pada 9/3/2014 sekitar jam 10.30 pagi. (b) SP4 hantar sms pada SP5 pada jam 1.07 petang (m/s13 gambar D RRJ3) untuk mengambil beliau. (c) SP5 sampai ke rumah Tertuduh untuk ambil SP4 pada jam 1.45 petang. (d) SP4 beritahu SP5 bahawa dirinya telah dirogol oleh Tertuduh. (e) Laporan polis (eksibit P7) dibuat oleh SP4 pada 9/3/2014 jam 2.00 petang. (f) Pada jam 4.00 petang 9/3/2014, SP6 (pegawai penyiasat) telah merakamkan percakapan SP4 di IPD Barat Daya, Balik Pulau dan di dalam percakapan nya SP4 menyatakan bahawa dirinya telah dirogol oleh Tertuduh. (g) SP8 memeriksa SP4 pada 9/3/2014 jam 10.00 malam. Rentetan peristiwa, masa serta tindakan yang diambil oleh SP4 pada hari yang sama selepas kejadian rogol ini berlaku telah berjaya menyangkal pembelaan yang dibangkitkan oleh Tertuduh yang mengatakan kejadian rogol ini tidak berlaku. Pada hemat saya pembelaan Tertuduh ini hanya lah merupakan satu penafian semata -mata yang mana ianya tidak sedikit pun menimbulkan apa-apa keraguan di dalam kes pendakwaaan. 3) Ketiadaan kesan sperma atau DNA mangsa dari cadar Tertuduh. SP6 (pegawai penyiasat) semasa sesi pemeriksaan balas mengesahkan (di m/s 43 RRJ 2) bahawa tiada profil air mani pada cadar (eksibit P7) yang ditemui. Ketiadaan sperma di pada cadar tersebut bukan nya merupakan sesuatu yang anih. Ini adalah kerana mengikut keterangan SP4:- "OKT pancut air mani atas perut saya. Semasa OKT keluarkan kemaluan dia, dia pancut atas badan saya. Saya ambil baju dan terus ke bilik air. Saya rasa kotor dan sangat sedih, saya ambil air untuk bersihkan diri." Namun mengikut SP6 lagi berdasarkan kepada laporan kimia (eksibit P22) hanya darah Tertuduh sahaja yang ditemui pada cadar yang dirampas manakala pada eksibit lain tiada. Meskipun tiada kesan DNA asing yang wujud daripada cadar F3 iaitu eksibit P37, namun ini tidak sama sekali menyebabkan wujudnya satu lompang sehingga menimbulkan keraguan yang manasabah di dalam kes pendakwaan. Tiada merit di atas isu ini dan keterangan lisan lain yang telah dikemukakan sudah memadai untuk membuktikan pertuduhan ke atas Tertuduh. Di dalam kes Gunalan a/l Ramachandran & 2 Ors v. PP [2004] 4 CLJ 551 Mahkamah telah memutuskan seperti berikut:- "Eventhough the packets containing the drugs were sent for finger printing impression, no finger printing impression sufficient for analysis could be lifted. Also, hand swab and nail clippings were not taken. Such evidence, if any, would only add to other available evidence of possession. Without it, it did not necessarily mean that possession was not proved." imprisonment specified, namely, 'twice as long'. Therefore, it is clear that the maximum term of imprisonment which may be imposed on the appellant if he was convicted under s. 323 of the PC is one year, it follows therefore, by mathematical formula, that the mandatory term of imprisonment under s. 326A of the PC in respect of offences under s. 323 shall be two years. (para 24) (3) Although the Mg in her grounds of judgment stated that she directed her mind to the term of imprisonment provided under s. 326A of the PC, based on the sentence of 12 months imposed by the Mg, the nature and consequence of the appellant's plea had not been correctly explained. Had it been correctly explained, the sentence of imprisonment meted out by the Mg must be 24 months and could not have been 12 months. Therefore, the conviction of the appellant on his guilty plea was unsafe. The conviction and sentence was thus set aside and the case was ordered to be retried before another Mg. (paras 26 & 27) Case(s) referred to: Bachik Abdul Rahman v. PP [2004] 2 CLJ 572 CA (refd) Gabriel v. PP [1991] 1 LNS 44 HC (refd) Lee Weng Tuck & Anor v. PP [1989] 2 CLJ 120; [1989] 1 CLJ (Rep) 75 SC (refd) Mohammad Hassan v. PP [1997] 1 CLJ Supp 485 HC (refd) Muhammed Hassan v. PP [1998] 2 CLJ 170 FC (refd) Phillip Lau Chee Heng v. PP [1988] 2 CLJ 873; [1988] 2 CLJ (Rep) 144 HC (refd) PP v. Kamal Hisham Ja'afar [2016] 1 CLJ 303 HC (refd) PP v. Man Ismail [1938] 1 LNS 54 HC (refd) PP v. Mohd Tajuddin Ahmad [1997] 1 CLJ Supp 384 HC (refd) PP v. Sa'ari Jusoh [2007] 2 CLJ 197 FC (refd) PP v. Tan Tatt Eek & Other Appeals [2005] 1 CLJ 713 FC (refd) Zaidon Shariff v. PP [1996] 4 CLJ 441 HC (refd) Legislation referred to: Criminal Procedure Code, ss. 173(a), (b), 305 Dangerous Drugs Act 1952, s. 37(d), (da) Interpretation Acts 1948 and 1967, s. 19(1) Penal Code, ss. 323, 326A, 376 Other source(s) referred to: Bindra's Interpretation of Statutes, 9th edn, pp 334-335 Counsel: For the appellant - Anthonysamy Selvanaikam; M/s Aziz Anthony & Co For the respondent - Lim Cheah Yit; DPP [Editor's note: Appeal from Magistrate's Court, Bukit Mertajam Arrest Case No: 83-379-03- 2016 (set aside).] Reported by Sandra Gabriel JUDGMENT Ahmad Shahrir Mohd Salleh JC: Background [1] This is an appeal on sentence after the appellant pleaded guilty to the charge. In the Bukit Mertajam Magistrate's Court, the appellant was charged under s. 323 read together with s. 326A of the Penal Code for causing hurt to his wife. The charge against the appellant reads: Bahawa kamu pada 20.03.2016 jam lebih kurang pukul 8:30 malam di rumah No. 18, Lorong Sembilang 3, Seberang Jaya, di dalam Daerah Seberang Perai Tengah, di dalam negeri Pulau Pinang, dengan sengaja telah mendatangkan cedera terhadap isteri kamu iaitu Veerakumary a/p Kaliappan, No. KP: 780125-02-5714. Oleh yang demikian, kamu telah melakukan satu kesalahan yang boleh dihukum di bawah Seksyen 323 Kanun Keseksaan dan dibacakan bersama dengan Seksyen 326A Kanun Keseksaan. [2] Based on his guilty plea, the appellant was sentenced to 12 months imprisonment from the date of his arrest. The appellant is not satisfied with the sentence and appeals to this court. Facts Of The Case [3] In his plea of guilty, the appellant admitted to the facts of the case which was tendered by the prosecution and marked as exh. P1. The facts of the case which appear at p. 1 of the appeal record (vol. 3) read like this: 1. Pada 20/03/2016 jam lebih kurang 2030hrs semasa pengadu nama: Veerakumary a/p Kaliappan berada di rumah alamat No. 18, Lorong Sembilang 3, Seberang Jaya, Pulau Pinang, pengadu: Veerakumary a/p Kaliappan telah bertengkar dengan OKT nama: Manimaran a/l Athigaree kerana OKT nama: Manimaran a/l Athigaree sering mabuk. OKT nama: Manimaran a/l Athigaree telah menyimbah cecair ke badan pengadu: Veerakumary a/p Kaliappan sehingga menyebabkan leher pengadu: Veerakumary a/p Kaliappan melecur. Pengadu: Veerakumary a/p Kaliappan telah keluar dari rumah dan pergi ke rumah jiran minta perlindungan. Laporan polis dibuat pengadu: Veerakumary a/p Kaliappan Seberang Jaya Report: 2680/16 2. Anggota Tangkapan (A2) dari Balai Polis Seberang Jaya, Pulau Pinang telah buat tangkapan ke atas OKT: Manimaran a/l Athigaree kerana bersangkut dengan Seberang Jaya Report: 2680/16, Seksyen 324 Kanun Keseksaan. Laporan polis tangkapan Seberang Jaya Report: 2698/16. 3. Siasatan dijalankan oleh Inspektor Harul Hartini Binti Hairuddin. 4. Berdasarkan kepada keterangan pengadu: Veerakumary a/p Kaliappan dan berdasarkan gambar kecederaan, dengan ini mendapati OKT: Manimaran a/l Athigaree telah melakukan kesalahan di bawah Seksyen 323 Kanun Keseksaan dibaca bersama Seksyen 326A Kanun Keseksaan. P1 - Fakta kes P2 - Salinan Seberang Jaya/2680/16 P3 - Salinan Seberang Jaya/2698/16 P4 - Gambar kecederaan P5 - Salinan sijil perkahwinan. Findings Of Magistrate [4] In recording the appellant's plea of guilty and passing the sentence, the learned Magistrate's record of proceedings, at pp. 1-3 of the appeal record (vol. 2), reads as follows (verbatim ): Timb. Pendakwaraya: Pohon pertuduhan dibacakan kepada OKT, Mahkamah: Pertuduhan dibacakan dan diterangkan kepada OKT dalam bahasa Malaysia. OKT faham pertuduhan dan mengaku salah. Sifat dan akibat pengakuan salah serta penalti diterangkan, OKT faham dan masih mengaku salah. OKT faham sifat dan akibat pengakuan salah serta hukuman. Timb. Pendakwaraya: remove the same into the High Court or may give to the subordinate court such directions as to the further conduct of the same as justice may require. [21] It could be observed that the power of the High Court in acting in revision are wider in scope than its powers on appeal. The court in the instant case has acted on its own motion to call and examine the record of proceedings of the Sessions Court in granting bail to the respondent. Both parties in the proceedings are in unison that the powers of the High Court in revision are exercisable at the discretion of the court and that discretion is untrammeled and free so as to be fairly exercised according to the exigencies of each case. (see: Re Soo Leot [1955] 1 LNS 127; [1956] MLJ 54). Being discretionary in nature, it must be exercised judicially and within the limits and in the spirit of the legislation and it should be exercised for the purposes of correcting a miscarriage of justice. (see: Liaw Kwai Wah & Anor v. PP [1987] 1 CLJ 35; [1987] CLJ (Rep) 163; [1987] 2 MLJ 69 SC). [9] In the case of Mohammad Hassan v. Public Prosecutor [1997] 1 CLJ Supp 485, His Lordship Augustine Paul J (as he then was) decided that although a plea of guilty limits the accused's right of appeal as aforesaid, the accused is not prevented to request the court to exercise its powers of revision at the hearing of the appeal and the court could, if appropriate, exercise its powers of revision. Similarly, in the present appeal, this court as the appellate court is entitled to look into the record and exercise its power of revision if the record shows that a failure of justice has been occasioned. [10] After evaluating the appeal record, I find that the learned Magistrate made it clear at pp. 17 and 18 of the appeal record (vol. 1) that she has directed her mind to the fact that the appellant shall be punished with imprisonment which may extend to two years (emphasis added). The question is, has the learned Magistrate addressed her mind to the correct interpretation of the law when the nature and consequences of the plea of guilty was purportedly explained to the appellant? And if she has not, what is then the effect to the plea of guilty when the plea of guilty made by the appellant was based on an explanation of the nature and consequences of the plea which is misconstrued? [11] The provisions relating to summary trials are contained in s. 173 of the Criminal Procedure Code. The pertinent provisions in this regard would be ss. 173(a) and (b) which read as follows: Procedure in summary trials 173. The following procedure shall be observed by Magistrates in summary trials: (a) When the accused appears or is brought before the Court a charge containing the particulars of the offence of which he is accused shall be framed and read and explained to him, and he shall be asked whether he is guilty of the offence charged or claims to be tried. (b) If the accused pleads guilty to the charge, whether as originally framed or as amended, the plea shall be recorded and he may be convicted on it and the Court shall pass sentence according to law: Provided that before a plea of guilty is recorded the Court shall ascertain that the accused understands the nature and consequences of his plea and intends to admit, without qualification, the offence alleged against him. [12] What is the effect on the plea of guilty if the provisions of s. 173(a) and (b) of the Criminal Procedure Code have not been correctly applied? In the case of Lee Weng Tuck & Anor. v. Public Prosecutor [1989] 2 CLJ 120; [1989] 1 CLJ (Rep) 75 SC, the Supreme Court held inter alia that if the proper safeguards under s. 173(b) of the Criminal Procedure Code were not addressed, it would render the plea of guilty invalid. His Lordship Mohd Azmi SCJ at p. 81 states that: A plea of guilty must be valid and unequivocal, and in order to determine the validity of a plea of guilty, the safeguards which must be followed might be stated as follows: (1) The Court must ensure that it is the accused himself who wishes to plead guilty. Thus in Rex v. Tan Thian Chai & Anor. [1932] MLJ 74, Whitley J held that an accused person should plead guilty or claim to tried by his own mouth and not through his Counsel. (ii) The Court must ascertain that the accused understands the nature and consequences of his plea. (iii) The Court must ascertain that the accused intends to admit without qualification the offence alleged against him. Thus, it is insufficient that the plea of guilty under safeguard (i) is unequivocal if the other safeguards are not complied with. [13] In the present appeal, although the record of proceedings show that the learned Magistrate has explained to the appellant the nature and consequences of the plea of guilty, the fact that the learned Magistrate seemed to have taken the position that the sentence of imprisonment under s. 326A of the Penal Code is not mandatory, warrant this court to exercise its revisionary powers to prevent injustice. Analysis And Decision Of This Court Does s. 326A Of The Penal Code Impose A Mandatory Term Of Imprisonment? [14] First, it is necessary to determine if s. 326A of the Penal Code imposes a mandatory sentence. If so, what is the mandatory sentence imposed by s. 326A if the offence is one which falls under s. 323 of the Penal Code? Section 323 of the Penal Code reads as follows: Punishment for voluntarily causing hurt 323. Whoever, except in the case provided for by section 334, voluntarily causes hurt, shall be punished with imprisonment for a term which may extend to one year or with fine which may extend to two thousand ringgit or with both. Section 326A of the Penal Code reads as follows: Punishment for causing hurt by spouse 326A. Whoever, during the subsistence of a valid marriage, causes hurt to his spouse and commits an offence under section 323, 324, 325, 326, 334 or 335 shall be punished with imprisonment for a term of twice as long as the maximum term for which he would have been liable on conviction for that offence under the relevant section. [15]Section 326A of the Penal Code was inserted vide Penal Code (Amendment) Act 2014 (Act A1471). It was published in the Gazette on 30 December 2014. In the absence of any provision on commencement date in the amending Act and by virtue of s. 19(1) of the Interpretation Acts 1948 and 1967, it came into effect on 31 December 2014. The offence with which the appellant was charged was committed on 20 March 2016. [16] Before I proceed further, it is a useful reminder to reflect on the basic principles in interpretation of statutes, especially the ones which relate to penal legislation. In deciding on issues relating to the application of presumptions under s. 37(d) and (da) of the Dangerous Drugs Act 1952, His Lordship Chong Siew Fai CJ (Sabah & Sarawak) (as he then was) in the case of Muhammed Hassan v. Public Prosecutor [1998] 2 CLJ 170 FC, remarked at p. 195 that "... general principles of construction of statutes including that penal enactments are to be construed strictly and that words in a statute that are plain and unambiguous are to be given their plain, ordinary and common usage meaning." In the case of Public Prosecutor v. Sa'ari bin Jusoh [2007] 2 CLJ 197 FC, His Lordship Augustine Paul FCJ (as he then was) quoted Bindra's Interpretation of Statutes, 9th edn, which says at pp. 334-335 that: The strict construction of a criminal statute does not mean such construction of it as to deprive it of the meaning intended. Penal statutes must be construed in the sense that best harmonises with their intent and purpose. The more correct version of the doctrine appears to be that statutes of this class are to be fairly construed and faithfully applied according to the intent of the legislature, without unwarrantable severity on the one hand or unjustifiable levity on the other, in cases of doubt the courts inclining to mercy. A penal statute has, no doubt, to be construed strictly, but the intention of the legislature must govern in the construction of a penal statute as much as any other statute. (emphasis added). [17] In the case of Public Prosecutor v. Tan Tatt Eek & Other Appeals [2005] 1 CLJ 713 FC, the decision of the majority in holding, inter alia, that a penal statute requires a strict construction, was of the following view: The primary duty of a court is to give effect to the intention of the Legislature in the words used by it and no outside consideration can be called in aid to find another intention (Nathu Prasad v. Singhai Kapurchand [1976] JLK 340). It is a well established canon of interpretation that the intent of the Legislature is to be gathered from the words used (Secretary to Government, Punjab Revenue v. Jagar Singh [1977] Rev LR 104) and that if the words used have not acquired any technical meaning they should be deemed to have been used in their ordinary meaning (SS Harishchandra Jain v. Capt Inder Singh [1977] JLJ 312. Thus when the words of a statute are clear, plain and unambiguous, that is to say, they are reasonably susceptible to only one meaning, the courts are bound to give effect to that meaning irrespective of the consequences (as Nelson Motis v. Union of India AIR [1992] SC (1981). As Tindal CJ said in the Sussex Peerage Case [1844] 11 Cl &F85 at p 143: PROSEDUR JENAYAH: Pembelaan - Penafian - Kesilapan - Pertuduhan rogol statutori - Tertuduh menafikan melakukan hubungan seks dan merogol gadis di bawah umur - Tertuduh menganggap mangsa berumur 20 tahun - Sama ada pembelaan yang bersifat penafian semata-mata adalah mencukupi untuk menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes prima facie - Sama ada kesilapan merupakan satu justifikasi yang boleh diterima [Rayuan perayu ditolak.] Kes-kes yang dirujuk: Amri Ibrahim & Anor v. PP [2017] 1 CLJ 617 FC (dirujuk) Azmi Osman v. PP & Another Appeal [2015] 9 CLJ 845 CA (dirujuk) Balachandran v. PP [2005] 1 CLJ 85 FC (dirujuk) Chan Chwen Kong v. PP [1962] 1 LNS 22 CA (dirujuk) Ediawe Eshilama Clinton v. PP [2015] 9 CLJ 169 CA (dirujuk) Manimaran Amas v. PP [2014] 1 LNS 1412 CA (dirujuk) PP v. Cho Sing Koo & Anor [2015] 4 CLJ 491 CA (dirujuk) PP v. Ho Sek Kong [2006] 5 CLJ 49 HC (dirujuk) Saad Abas & Anor v. PP [1998] 4 CLJ 575 CA (dirujuk) Sivalingam Periasamy v. Periasamy & Anor [1996] 4 CLJ 545 CA (dirujuk) Perundangan yang dirujuk: Kanun Keseksaan, s. 376 Kanun Tatacara Jenayah, s. 422 Kaunsel: Bagi pihak perayu - T Tharuma, YBGK; M/s Majlis Peguam Pulau Pinang Bagi pihak responden - Noor Azrul Abdul Rahman, Timbalan Pendakwa Raya MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI PULAU PINANG DALAM NEGERI PULAU PINANG [RAYUAN JENAYAH NO: 42S-11-08/2016] ANTARA SUHAIDI AHMAD TAJUDIN ... PERAYU AND PENDAKWA RAYA ... RESPONDEN (DALAM MAHKAMAH SESYEN DI BUTTERWORTH DALAM NEGERI PULAU PINANG PERBICARAAN JENAYAH NO: 62-227-12/2011 ANTARA PENDAKWA RAYA DAN SUHAIDI AHMAD TAJUDIN) ALASAN PENGHAKIMAN LATAR BELAKANG KES [1] Perayu telah dibicarakan di hadapan Tuan Hakim Mahkamah Sesyen Georgetown atas dua (2) pertuduhan di bawah Seksyen 376 Kanun Keseksaan dan pada akhir kes pendakwaan pada 29.05.2014 Perayu telah dilepaskan dan dibebaskan tanpa perlu dipanggil membela diri untuk kedua-dua pertuduhan. [2] Pihak pendakwaan telah merayu terhadap keputusan tersebut ke Mahkamah Tinggi Pulau Pinang yang telahpun didengar dihadapan Mahkamah Tinggi 3 Pulau Pinang oleh Dato' Azmi bin Ariffin. Rayuan tersebut telah dibenarkan setelah Mahkamah berpuas hati bahawa kes prima facie telah berjaya dibuktikan oleh pihak pendakwaan bagi keduadua pertuduhan dan kes dirujuk semula ke hadapan Hakim Mahkamah Sesyen Butterworth untuk tujuan Pembelaan. [3] Hakim Mahkamah Sesyen yang bijaksana setelah mendengar Pembelaan yang dikemukakan telah memutuskan bahawa kes melampaui keraguan yang munasabah telah dibuktikan ke atas perayu bagi kedua-dua pertuduhan dan oleh itu perayu telah disabitkan dengan kedua-dua pertuduhan tersebut pada 20.07.2016 dengan perayu dijatuhkan hukuman penjara 12 tahun bagi setiap pertuduhan bermula dari tarikh jatuh hukum dengan hukuman berjalan serentak serta 5 sebatan dikenakan bagi setiap pertuduhan. [4] Perayu telah mengemukakan rayuan terhadap keseluruhan keputusan Hakim Mahkamah Sesyen yang bijaksana ke hadapan Mahkamah ini dan setelah meneliti penghujahan bertulis yang dikemukakan oleh pihak peguam perayu beserta juga pihak pendakwaan/responden disusuli dengan hujahan lisan oleh kedua-dua pihak semasa pendengaran rayuan, Mahkamah ini telah menolak rayuan tersebut dan mengekalkan keseluruhan keputusan Hakim Makamah Sesyen berkaitan sabitan dan hukuman. [5] Tidak berpuas hati dengan keputusan yang diberikan diperingkat rayuan di Mahkamah Tinggi, pihak perayu kini mengemukakan rayuan keperingkat Mahkamah Rayuan dan dengan itu disertakan di sini Alasan Penghakiman bagi keputusan Mahkamah Tinggi yang telah dibuat pada 19.07.2017. PERTUDUHAN [6] Perayu telah dituduh dengan dua (2) pertuduhan seperti berikut: Pertuduhan Pindaan Pertama "Bahawa kamu pada 23/11/2011, jam lebihkurang 03.30 pagi di dalam motokar jenis Proton Saga warna biru No. Pendaftaran: PDG 2520 yang berhenti berhampiran padang di Taman Desa Damai berdekatan Lorong Nangka 3, 14000 Bukit Mertajam, di dalam daerah Seberang Perai Tengah, di dalam Negeri Pulau Pinang, telah melakukan rogol ke atas seorang perempuan Melayu nama XXX, No. KPT: XXX berumur 14 tahun. Oleh yang demikian, kamu telah melakukan suatu kesalahan yang boleh dihukum di bawah seksyen 376 Kanun Keseksaan." Pertuduhan Kedua "Bahawa kamu pada 25/11/2011, pada jam 09.00 malam, di Taman Ampang Jajar, Seberang Jaya, di dalam daerah Seberang Perai Tengah, di dalam Negeri Pulau Pinang, telah melakukan rogol ke atas seorang perempuan Melayu bernama XXX, No. KPT: XXX umur 14 tahun. Oleh yang demikian, kamu telah melakukan suatu kesalahan yang boleh dihukum di bawah seksyen 376 Kanun Keseksaan." PRINSIP UNDANG-UNDANG [7] Di dalam nas Saad bin Abas v. PP [1998] 4 CLJ 575 Mahkamah Rayuan telah memutuskan bahawa: "Similarly when a High Court Judge rules at the end of an appeal by the prosecutor in a case where the accused has been acquitted at the end of the prosecution case that the accused must enter his defence, it is as good as saying that the Sessions Court Judge himself has decided to call for the defence assuming that he has analysed the case in the way that the High Court Judge has done." [8] Di dalam nas Manimaran a/l Amas v. Public Prosecutor [2014] 1 LNS 1412; [2015] 1 MLJ 18 pula dinyatakan: "In the instant appeal, since all the appellants were called upon to enter their defence, it must necessarily mean that the Court of Appeal was satisfied that the prosecution had proved all the ingredients of the charge, including the element of common intention, before concluding that a prima facie case had been made out by the prosecution. There was therefore no necessity for us to revisit the issues on whether a prima facie case had been made out. What we need to consider was whether the evidence from the defence had cast a reasonable doubt on the prosecution's case." [9] Manakala di dalam kes Azmi Osman v. PP & Anor Appeal [2015] 9 CLJ 845 telah berjaya dibuktikan oleh pihak Pendakwaan dan Hakim Mahkamah Sesyen telah gagal menilai keterangan Pembelaan dan keseluruhan keterangan secara terperinci. [19] Mahkamah ini diperingkat rayuan tidak bersetuju dengan hujahan peguam perayu kerana Hakim Mahkamah Sesyen telah memutuskan bahawa pembelaan perayu telah gagal menimbulkan sebarang keraguan munasabah terhadap kes pendakwaan. Mahkamah ini berpendapat bahawa tiada kekhilafan telah berlaku dan perayu tidak diprejudiskan dengan penggunaan beban ini di akhir kes Pembelaan. Mahkamah ini berpuas hati bahawa pihak Pendakwaan telah berjaya membuktikan kes secara melampaui keraguan yang munasabah. Salah arah jikapun ada, adalah tidak "fatal" dan rujukan adalah dibuat kepada nas Ediawe Eshilama Clinton v. PP [2015] 9 CLJ 169 yang diputuskan: "We agree with the learned counsel that the trial judge did not state specifically in his ground of judgment that he invoked s. 37 (d) at the end of the prosecution's case and did not state specifically which overt act of trafficking under s. 2 was he relying on in convicting the appellant for trafficking. Under s. 2 the overt act of trafficking includes. inter alia the act of "carrying", "transporting", or "exporting". It would therefore be necessary to establish which overt act of the appellant constituted trafficking under s. 2 of the Act. The failure of the learned Judge to state whether he relied on the presumption under s. 37(d) and on which overt act was he relying upon in s. 2 is a misdirection. However, it is trite that, not all misdirection is fatal. On the facts of this case we agree with the learned trial judge that there was sufficient evidence to establish possession when the appellant was caught with the bag containing drugs. He was seen carrying the bag with him. The luggage tag P29A of the bag P29 was under his name. All these facts would in our view be sufficient to attract the presumption of possession and knowledge under s. 37(d) (see PP v. Abdul Rahman Akif [2007] 4 CLJ 337, Tan Ah Tee & Anor v. Public Prosecutor [1978] 1 LNS 193; [1980] 1 MLJ 49). On the facts also, the evidence was overwhelming that the appellant was carrying the bag containing drugs which constitute the act of trafficking under s. 2 of the Act. The failure of the learned judge to state clearly in his judgment under which overt act is not fatal on the facts of the present case. [20] Mahkamah ini yakin dan percaya bahawa tiada salah arah yang serius terdapat di dalam Penghakiman Hakim Mahkamah Sesyen yang bijaksana sehingga membawa kepada berlakunya kegagalan keadilan (miscarriage of justice). Pertimbangan Mahkamah ini lebih terarah kepada Pembelaan yang dikemukakan telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes Pendakwaan. Kehadiran Seksyen 422 Kanun Tatacara Jenayah juga membuatkan kesilapan ini boleh dipulih dan diperbaiki. [21] Mahkamah ini memutuskan bahawa pembelaan yang bersifat penafian semata-mata adalah tidak mencukupi untuk menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes prima facie yang telah diputuskan oleh Hakim Mahkamah Tinggi 3 Pulau Pinang sebagai telah berjaya dibuktikan oleh pihak Pendakwaan. KESIMPULAN [22] Adalah menjadi prinsip undang-undang yang jelas bahawa tanggungjawab Mahkamah diperingkat rayuan adalah sepertimana diputuskan di dalam nas Sivalingam a/l Periasamy v. Periasamy & Anor [1996] 4 CLJ 545; [1995] 3 MLJ 395 dalam mana diputuskan: "It is trite law that an appellate court will not readily interfere with the findings of fact arrived at by the trial court to which the law entrusts the primary task of evaluation of evidence. However, the appellate court has a duty to intervene where a trial court has misdirected itself, that one may say that no reasonable court which had properly directed itself and asked the correct questions would have arrived at the same conclusion" [23] Di dalam nas Public Prosecutor v. Cho Sing Koo & Anor [2015] 4 CLJ 491; [2015] 4 MLJ 689 pula dinyatakan: "The credibility of a witness is primarily a matter for the trial court to decide. In this regard we are mindful of the principle that the appellate court will always be slow to interfere with findings of fact made by the trial court where such findings depended on the credibility of witnessses." [24] Di dalam nas Amri Ibrahim & Anor v. PP [2017] 1 CLJ 617 telah diputuskan oleh Mahkamah Persekutuan: "Mahkamah diperingkat rayuan tidak wajar mengganggu dapatan fakta oleh Hakim bicara yang mempunyai kelebihan melihat dan mendengar saksi, kecuali terdapat alasan yang penting dan mendesak untuk tidak menyetujuinya." [25] Mahkamah ini telah mengambilkira nas-nas tersebut dan berpendapat bahawa pihak perayu telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah di akhir kes pembelaan dan oleh itu sabitan Hakim Mahkamah Sesyen adalah selamat untuk dikekalkan serta rayuan ini ditolak. [26] Hukuman yang telah dijatuhkan oleh Hakim Mahkamah Sesyen juga adalah dikekalkan. BERTARIKH: 17 SEPTEMBER 2017 (AZMI ABDULLAH) PESURUHJAYA KEHAKIMAN MAHKAMAH TINGGI GEORGETOWN Mohd Ashraf Ibrahim v PP (2017) 1 LNS 1775 SUHAIDI AHMAD TAJUDIN v. PP MAHKAMAH TINGGI MALAYA, PULAU PINANG AZMI ABDULLAH PK [RAYUAN JENAYAH NO: 42S-11-08/2016] 17 SEPTEMBER 2017 PROSEDUR JENAYAH: Pembelaan - Penafian - Kesilapan - Pertuduhan rogol statutori - Tertuduh menafikan melakukan hubungan seks dan merogol gadis di bawah umur - Tertuduh menganggap mangsa berumur 20 tahun - Sama ada pembelaan yang bersifat penafian semata-mata adalah mencukupi untuk menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes prima facie - Sama ada kesilapan merupakan satu justifikasi yang boleh diterima [Rayuan perayu ditolak.] Kes-kes yang dirujuk: Amri Ibrahim & Anor v. PP [2017] 1 CLJ 617 FC (dirujuk) Azmi Osman v. PP & Another Appeal [2015] 9 CLJ 845 CA (dirujuk) Balachandran v. PP [2005] 1 CLJ 85 FC (dirujuk) Chan Chwen Kong v. PP [1962] 1 LNS 22 CA (dirujuk) Ediawe Eshilama Clinton v. PP [2015] 9 CLJ 169 CA (dirujuk) Manimaran Amas v. PP [2014] 1 LNS 1412 CA (dirujuk) PP v. Cho Sing Koo & Anor [2015] 4 CLJ 491 CA (dirujuk) PP v. Ho Sek Kong [2006] 5 CLJ 49 HC (dirujuk) Saad Abas & Anor v. PP [1998] 4 CLJ 575 CA (dirujuk) Sivalingam Periasamy v. Periasamy & Anor [1996] 4 CLJ 545 CA (dirujuk) Perundangan yang dirujuk: Kanun Keseksaan, s. 376 Kanun Tatacara Jenayah, s. 422 Kaunsel: Bagi pihak perayu - T Tharuma, YBGK; M/s Majlis Peguam Pulau Pinang Bagi pihak responden - Noor Azrul Abdul Rahman, Timbalan Pendakwa Raya MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI PULAU PINANG DALAM NEGERI PULAU PINANG [RAYUAN JENAYAH NO: 42S-11-08/2016] ANTARA SUHAIDI AHMAD TAJUDIN ... PERAYU AND PENDAKWA RAYA ... RESPONDEN appellate jurisdiction. Granted that the High Court jurisdiction is coordinate among its judges, inherent in that concept is the fact that a High Court Judge cannot overrule another High Court Judge who had made a decision at some crucial stage of proceedings in the same case. In the context of this appeal before us, the HCJ1 had ordered the accused's defence to be called to answer to the four charges levelled against him. The jurisdiction to correct that purported error, said by the HCJ2 as having been committed by the HCJ1, lies with the Court of Appeal, should there be an appeal against the decision of the HCJ2. In other words, as much as the High Court Judge's decision does not bind his brother or sister judge on the High Court bench, by the same token, neither does it lie with his brother or sister judge of the High Court to overturn his decision in the same case. In a situation now prevailing, the role of the HCJ2 is only limited to see whether the defence evidence as led has succeeded in creating a reasonable doubt in the prima facie case as found by the HCJ1 on appeal by the prosecution. With respect, this must be the preferred position as to what the proper approach ought to be, as was employed by the Court of Appeal in Sulaiman's case (supra). Coordinate jurisdiction connotes parity and as such, it does not admit nor permit mutual overriding or overruling each other's decision. Only a higher appeal court can disturb or vary or affirm a High Court's decision." PERTIMBANGAN DI PERINGKAT RAYUAN [10] Berdasarkan nas-nas yang telah dirujuk adalah jelas bahawa tanggungjawab Mahkamah ini dalam mendengar rayuan yang telah dikemukakan oleh perayu adalah menentukan samada Pembelaan perayu telah berjaya menimbulkan keraguan yang munasabah ke atas kes pihak pendakwaan. [11] Mahkamah ini tidak berperanan untuk menilai semula keputusan Hakim Mahkamah Tinggi 3 Pulau Pinang yang telah memutuskan bahawa kes prima facie telah dibuktikan bagi kedua-dua pertuduhan terhadap perayu dan telah memerintahkan agar perayu mengemukakan Pembelaan terhadap kedua-dua pertuduhan tersebut. [12] Pada peringkat Pembelaan, perayu perlu menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes Pendakwaan sepertimana yang diputuskan di dalam nas PP v. Ho Sek Kong [2006] 5 CLJ 49 di mukasurat 60: "Although the burden of proof in a criminal trial lies throughout on the prosecution in bringing home a conclusion that it had proven its case beyond a reasonable doubt, the accused, if called upon to his defence bears the evidential burden of casting that doubt." [13] Hakim Mahkamah Sesyen berpuashati bahawa perayu telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah ke atas kes pendakwaan dan Mahkamah diperingkat rayuan merujuk prinsip di dalam nas Balachandran v. PP [2005] 1 CLJ 85 di mukasurat 100: "since the court, in ruling that a prima facie case had been made out, must be satisfied that the evidence adduced can be overthrown only by evidence in rebuttal it follows that if it is not rebutted it must prevail." [14] Di dalam Chan Chwen Kong v. PP [1962] 1 LNS 22; [1962] MLJ 307, Thomson J memutuskan di mukasurat 308: "In most criminal case there is at some stage an onus of a sort upon the accused person. Once the prosecution produces evidence which if believed would support a conviction there is a tactical nous on the accused person either to produce evidence of his own or to point to something in the prosecution evidence that at the very lowest make the trier of fact less than sure of any conclusions he might otherwise be prepared to base upon the prosecution evidence. If he fails to discharge that tactical nous, he will be convicted. That is very true." [15] Pembelaan yang dikemukakan adalah keterangan perayu sendiri dengan tiada keterangan sokongan serta pemanggilan saksi-saksi lain. Mahkamah ini telah meneliti mukasurat 41-44 Rekod Rayuan Jilid 2 iaitu keterangan perayu dan mendapati bahawa sememangnya apa yang dinyatakan oleh perayu adalah keterangan yang bersifat penafian daripada melakukan hubungan seks dan merogol gadis bernama XXX yang dibawah umur kerana hanya berusia 14 tahun akan tetapi perayu mengakui keluar dengan XXX pada waktu malam. [16] Perayu di dalam keterangannya seolah-olah cuba menyatakan bahawa XXX kelihatan seperti berumur 20 tahun dilihat dari susuk tubuhnya dan ini menjurus kepada suatu kesilapan telah dilakukan oleh Perayu. Ini tidak boleh diterima oleh Mahkamah kerana ianya tidak patut dijadikan suatu justifikasi oleh perayu. Mengikut nas Tan Khee Wan v. Public Prosecutor [1995] 2 SLR 63 dinyatakan: "The test of whether a mistake was made in good faith is not whether the mistake was an easy one to make or whether a reasonable person could make the mistake. The mistake may be a natural one to make and it may be one which reasonable persons often make. Nevertheless, the defence is not made out, unless it is shown on a balance of probabilities that the appellant exercised due care and attention.' [17] Di dalam Alasan Penghakiman Hakim Mahkamah Sesyen di mukasurat 19-20 Rekod Rayuan Jilid 1 menyatakan seperti berikut: "[15] Mahkamah ini telah meneliti keterangan di dalam kes Pembelaan untuk menentukan sama ada pihak Pembelaan telah berjaya menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes pihak Pendakwaan. Pihak Pembelaan hanya mengemukakan seorang saksi iaitu Tertuduh sendiri untuk memberikan keterangan. Tertuduh di dalam keterangannya hanya menafikan tentang kejadian rogol tersebut. Mahkamah ini telah meneliti keterangan ringkas mangsa dan mendapati ianya hanya penafian semata-mata. [16] Justeru, Mahkamah ini mendapati pihak Pembelaan telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes Pendakwaan. Mahkamah ini memutuskan pihak Pendakwaan telah berjaya membuktikan kesnya atas bebanan tanpa keraguan yang munasabah. Tertuduh didapati bersalah dan disabitkan dengan kedua-dua pertuduhan." [18] Peguam perayu berhujah semasa peringkat rayuan bahawa berdasarkan alasan ini Hakim Mahkamah Sesyen telah khilaf kerana membuat keputusannya dengan terpengaruh oleh dapatan Hakim Mahkamah Tinggi 3 Pulau Pinang yang memutuskan bahawa kes prima facie telah berjaya dibuktikan oleh pihak Pendakwaan dan Hakim Mahkamah Sesyen telah gagal menilai keterangan Pembelaan dan keseluruhan keterangan secara terperinci. [19] Mahkamah ini diperingkat rayuan tidak bersetuju dengan hujahan peguam perayu kerana Hakim Mahkamah Sesyen telah memutuskan bahawa pembelaan perayu telah gagal menimbulkan sebarang keraguan munasabah terhadap kes pendakwaan. Mahkamah ini berpendapat bahawa tiada kekhilafan telah berlaku dan perayu tidak diprejudiskan dengan penggunaan beban ini di akhir kes Pembelaan. Mahkamah ini berpuas hati bahawa pihak Pendakwaan telah berjaya membuktikan kes secara melampaui keraguan yang munasabah. Salah arah jikapun ada, adalah tidak "fatal" dan rujukan adalah dibuat kepada nas Ediawe Eshilama Clinton v. PP [2015] 9 CLJ 169 yang diputuskan: "We agree with the learned counsel that the trial judge did not state specifically in his ground of judgment that he invoked s. 37 (d) at the end of the prosecution's case and did not state specifically which overt act of trafficking under s. 2 was he relying on in convicting the appellant for trafficking. Under s. 2 the overt act of trafficking includes. inter alia the act of "carrying", "transporting", or "exporting". It would therefore be necessary to establish which overt act of the appellant constituted trafficking under s. 2 of the Act. The failure of the learned Judge to state whether he relied on the presumption under s. 37(d) and on which overt act was he relying upon in s. 2 is a misdirection. However, it is trite that, not all misdirection is fatal. On the facts of this case we agree with the learned trial judge that there was sufficient evidence to establish possession when the appellant was caught with the bag containing drugs. He was seen carrying the bag with him. The luggage tag P29A of the bag P29 was under his name. All these facts would in our view be sufficient to attract the presumption of possession and knowledge under s. 37(d) (see PP v. Abdul Rahman Akif [2007] 4 CLJ 337, Tan Ah Tee & Anor v. Public Prosecutor [1978] 1 LNS 193; [1980] 1 MLJ 49). On the facts also, the evidence was overwhelming that the appellant was carrying the bag containing drugs which constitute the act of trafficking under s. 2 of the Act. The failure of the learned judge to state clearly in his judgment under which overt act is not fatal on the facts of the present case. [20] Mahkamah ini yakin dan percaya bahawa tiada salah arah yang serius terdapat di dalam Penghakiman Hakim Mahkamah Sesyen yang bijaksana sehingga membawa kepada berlakunya kegagalan keadilan (miscarriage of justice). Pertimbangan Mahkamah ini lebih terarah kepada Pembelaan yang dikemukakan telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes Pendakwaan. Kehadiran Seksyen 422 Kanun Tatacara Jenayah juga membuatkan kesilapan ini boleh dipulih dan diperbaiki. [21] Mahkamah ini memutuskan bahawa pembelaan yang bersifat penafian semata-mata adalah tidak mencukupi untuk menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes prima facie yang telah diputuskan oleh Hakim Mahkamah Tinggi 3 Pulau Pinang sebagai telah berjaya dibuktikan oleh pihak Pendakwaan. KESIMPULAN [22] Adalah menjadi prinsip undang-undang yang jelas bahawa tanggungjawab Mahkamah diperingkat rayuan adalah sepertimana diputuskan di dalam nas Sivalingam a/l Periasamy v. Periasamy & Anor [1996] 4 CLJ 545; [1995] 3 MLJ 395 dalam mana diputuskan: "It is trite law that an appellate court will not readily interfere with the findings of fact arrived at by the trial court to which the law entrusts the primary task of evaluation of evidence. However, the appellate court has a duty to intervene where a trial court has misdirected itself, that one may say that no reasonable court which had properly directed itself and asked the correct questions would have arrived at the same conclusion" [23] Di dalam nas Public Prosecutor v. Cho Sing Koo & Anor [2015] 4 CLJ 491; [2015] 4 PP v. Mohd Radzi Abu Bakar [2006] 1 CLJ 457 FC (dirujuk) Riduan Masmud v. PP & Another Case [2015] 1 LNS 449 HC (dirujuk) Shaafie Saibi v. PP [2009] 3 CLJ 364 CA (dirujuk) Tan Sri Abdul Rahim Mohd Noor v. PP [2001] 4 CLJ 9 CA (dirujuk) Perundangan yang dirujuk: Kanun Keseksaan, s. 376(1) Kanun Tatacara Jenayah, ss. 156, 158, 173(f), (m)(i), 180, 422 Kaunsel: Bagi pihak Pendakwa Raya/ Responden - TPR Ainul Wardah Shahidan Bagi pihak Perayu - Nizam Mohamed & Zubairi Salleh; T/n Rafizi Zubairi & Co DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYA DI KOTA BHARU DALAM NEGERI KELANTAN DARUL NAIM [RAYUAN JENAYAH NO: 42S-38-7/2016] DI ANTARA PENDAKWA RAYA DAN MUHAMAD RUSDI MAZLAN ALASAN PENGHAKIMAN A. LATAR BELAKANG [1] Tertuduh/Perayu telah dituduh di atas satu pertuduhan rogol statutori yang dilakukan ke atas seorang mangsa dibawah umur, berumur 14 tahun, satu kesalahan yang boleh dihukum dibawah Seksyen 376(1) Kanun Keseksaan. [2] Di akhir kes pembelaan, mahkamah bicara telah mendapati tertuduh bersalah dan telah disabitkan. Tertuduh/Perayu telah dijatuhkan hukuman 16 tahun penjara daripada tarikh jatuh hukum dan 4 sebatan. [3] Tidak berpuas hati dengan keputusan tersebut, tertuduh telah merayu kepada mahkamah ini. Setelah mendengar hujahan kedua-dua belah pihak, mahkamah ini telah membenarkan sebahagian rayuan tertuduh dimana rayuan terhadap sabitan ditolak dan rayuan terhadap hukuman dibenarkan dimana hukuman dikurangkan kepada 12 tahun penjara dan 2 sebatan. [4] Masih tidak berpuas hati dengan keputusan tersebut, tertuduh telah menfailkan rayuan kepada Mahkamah Rayuan mengenai sabitan dan hukuman. [5] Ini merupakan alasan-asalan kepada keputusan tersebut. B. PERTUDUHAN [6] Pertuduhan adalah sebagaimana berikut: Pertuduhan Asal "Bahawa kamu pada penghujung bulan Mei 2014 jam Iebih kurang 1.30 pagi bertempat di Lot 423 Kampung Tualang Banggu, di dalam daerah Kota Bharu dalam Negeri Kelantan telah didapati merogol seorang perempuan bernama Nurul Najihah binti Fuzai, KPT: 991024-03-5962 yang berumur 14 tahun 8 bulan. Oleh yang demikian kamu telah melakukan satu kesalahan dan boleh dihukum di bawah Seksyen 376(1) Kanun Keseksaan." Pertuduhan Pindaan "Bahawa kamu antara 18.5.2014 hingga penghujung bulan Mei 2014 jam lebih kurang 1.30 pagi hingga 4.00 pagi bertempat di Lot 423 Kampung Tualang Banggu, di dalam daerah Kota Bharu dalam negeri Kelantan telah didapati merogol seorang perempuan bernama Nurul Najihah binti Fuzai, KPT: 991024-03-5962 yang berumur 14 tahun 8 bulan. Oleh yang demikian kamu telah melakukan satu kesalahan dan boleh dihukum di bawah Seksyen 376(1) Kanun Keseksaan." C. KES PENDAKWAAN/FAKTA KES [7] Kes Pendakwaan adalah sebagaimana yang telah dihuraikan oleh Hakim Sesyen di muka surat 19 hingga 22 Rekod Rayuan seperti berikut: "Keterangan pihak pendakwaan ialah pada 16.6.2014 jam lebih kurang 1.30 pagi SP1 terdengar bunyi sesuatu. SP1 dan isterinya (SP2) telah pergi ke bilik anak perempuannya (SP3) yang berumur 14 tahun. Apabila SP1 membuka pintu bilik SP3, SP1 mendapati OKT berada di dalam bilik SP3 sedang lari menyorok di sebelah almari. OKT berbaju tetapi tidak memakai seluar manakala SP3 berada di atas katil sedang berselimut. SP1 mengesyaki telah berlaku persetubuhan antara OKT dan SP3. OKT kemudiannya telah dibawa ke balai polis dan SP1 membuat laporan polis (P2). SP3 kemudiannya telah dibawa ke hospital untuk pemeriksaan. Keterangan pegawai perubatan iaitu SP6 yang menyediakan laporan perubatan (P20) dan percakapan awal pemeriksaan pegawai perubatan (P17) mengesahkan terdapat koyakan lama pada 'hymen' SP3 iaitu di kedudukan jam 2, 4 dan 10. Beberapa spesimen telah diambil dari OKT, dan SP3. Spesimen-spesimen tersebut serta beberapa barang kes termasuk selimut (P16) dan 'comforter' (P14) dari bilik SP3 telah dihantar untuk dianalisa oleh pihak Jabatan Kimia Malaysia. SP11 telah mengesahkan kesan air mani pada P16 dan P14 berpadanan dengan sampel darah yang diambil dari OKT. Keterangan SP8 melalui sijil kelahiran SP3 (P3) menunjukkan SP3 lahir pada 24/10/1999. Keterangan SP3 (mangsa) di mahkamah adalah pada 16/6/2014 merupakan kali ketiga OKT ke rumahnya. SP3 menyatakan kali pertama OKT ke rumahnya adalah pada 18/5/2014. Manakala kali kedua OKT ke rumahnya adalah pada lebih kurang 2 minggu selepas 18/5/2014. Menurut SP3, pada 16/6/2014, SP3 memberitahu OKT bahawa SP3 ingin berjumpa dengan OKT. OKT memaklumkan hendak berjumpa SP3 di rumah SP3 dan kawan OKT yang akan menghantar OKT ke rumah SP3 dengan motorsikal. OKT telah sampai di rumah SP3 lebih kurang 1.00 pagi. SP3 telah membuka pintu hadapan rumah. OKT dan SP3 telah masuk ke dalam bilik SP3 dan berada di atas katil. Selepas OKT mencium SP3 dan pakaian OKT ditanggalkan, OKT telah cuba memasukkan kemaluan OKT ke dalam kemaluan SP3 tetapi dihalang oleh SP3. Kemudian, lampu bilik SP1 dan SP2 terbuka menyebabkan SP3 telah terkejut. Selepas itu, SP1 dan SP2 telah membuka pintu bilik SP3. Apabila pintu bilik SP3 dibuka OKT telah menyorok di celah almari dan SP3 terbaring di atas katil. OKT kemudiannya telah ditangkap oleh SP1. OKT telah dibawa ke ruang tamu dan kemudiannya OKT telah dibawa ke balai polis. Menurut SP3, semasa kali pertama OKT ke rumahnya, iaitu pada 18/5/2014, perkara sama terjadi. OKT datang ketika SP1 dan SP2 sedang tidur. OKT dibawa masuk ke dalam bilik SP3 oleh SP3. Masing-masing membuka baju. SP3 dan OKT berada di atas katil berbaring. OKT telah mencium SP3. OKT kemudiannya telah memasukkan kemaluan OKT ke dalam kemaluan SP3 selama lebih kurang 5 minit. Selepas itu OKT mengeluarkan kemaluannya. Setelah berbual-bual lebih kurang 10 minit dalam keadaan belum berpakaian, OKT cuba melakukannya sekali lagi dan OKT telah memancutkan air maninya ke atas perut SP3. SP3 telah menyapu air mani tersebut dengan selimut. Selepas berpakaian, OKT telah pulang dengan diambil oleh kawannya lebih kurang jam 4.30 pagi. Menurut SP3, kali kedua perkara yang sama juga berlaku, OKT telah datang ke rumah SP3 juga dengan kawan OKT lebih kurang jam 12.00 lebih. SP3 telah membuka pintu dan kemudiannya mereka berada di atas katil di bilik SP3. OKT telah memasukkan kemaluan OKT ke dalam kemaluan SP3 lebih kurang 5 minit. Menurut SP3, OKT tidak sempat memancutkan air maninya kerana SP3 tidak nampak air mani pada perutnya. OKT pulang Iebih kurang jam 4.00 pagi. SP3 tidak menceritakan kepada sesiapa kejadian ini. Semasa pemeriksaan balas SP3 menyatakan beliau tidak membuat laporan polis kerana takut pada SP1 dan SP2. SP3 setuju beliau yang mengajak OKT ke rumahnya. Hubungan dengan OKT adalah kekasih. Menurut SP3 keadaan bilik tersebut gelap gelita. SP3 menyatakan beliau boleh rasa kemaluan OKT masuk ke dalam kemaluan beliau. SP3 bersetuju semasa itu beliau berbaring dan kedua-dua kaki lurus. Menurut SP3 jari dan kemaluan masuk dalam kemaluan beliau. SP3 bersetuju dalam keadaan keadaan beliau terbaring dan kaki lurus tidak memungkinkan kemaluan lelaki masuk ke dalam kemaluannya. Semasa pemeriksaan semula SP3 pasti walaupun tidak nampak kemaluan OKT, beliau pasti kemaluan OKT yang masuk. Sebelum OKT memasukkan kemaluannya, OKT telah memasukkan jarinya dulu. SP3 pasti yang masuk adalah kemaluan, bukan jari sebab ianya 'miscarriage of justice'. [12] Bagi kes-kes rogol, mahkamah juga perlu mengambil perhatian kepada perkara-perkara berikut: a) bahawa adalah senang untuk seseorang membuat tuduhan rogol; tetapi sukar bagi orang yang dituduh, walaupun beliau tidak bersalah, untuk membuktikan sebaliknya. ("An accusation for rape can be made with ease; it is difficult for the person accused, though innocent, to disprove it"); b) bahawa memandangkan bentuk intrinsik kesalahan rogol yang pada kebiasaanya melibatkan hanya dua orang (perogol dan mangsa), keterangan Pengadu hendaklah dipertimbangkan dengan secara berhati-hati. ("In view of the intrinsic nature of the crime rape where two persons are usually involved, the testimony of the complainant must be securitised with extreme caution"); dan c) bahawa jatuh-bangun kes pihak pendakwaan hendaklah bergantung sepenuhnya kepada meritnya sendiri, dan ia tidak boleh dibenarkan untuk mendapat kekuatan daripada kelemahan atau kecacatan dalam keterangan pihak pembelaan ("The evidence for the prosecution must stand or fall on its merits, and cannot be allowed to draw strength from the weaknesses of the evidence for the defence"). [13] Mengenai intipati pertuduhan, ada 2 elemen yang perlu dibuktikan iaitu: 1) Mangsa berumur di bawah 16 tahun. 2) Wujudnya 'penile penetration' dimana zakar tertuduh telah memasuki kemaluan mangsa. [14] Di dalam membuat penilaian dan penganalisaan mahkamah ini telah berpandukan prinsip undang-undang di atas untuk membuat dapatan sewajarnya. F. PENGANALISAAN DAN DAPATAN MAHKAMAH Di peringkat prima facie [15] Adalah menjadi tanggungjawab pihak Pendakwaan di peringkat kes Pendakwaan untuk membuktikan bahawa satu kes prima facie telah berjaya dibuktikan seperti mana yang telah diperuntukkan di bawah seksyen 173(f) bagi Mahkamah Rendah dan di bawah seksyen 180 KAJ bagi Mahkamah Tinggi. Ke arah itu mahkamah perlu membuat penilaian dan penelitian maksima terhadap keseluruhan keterangan saksi-saksi Pendakwaan khususnya yang melibatkan kredibiliti saksi dan juga 'probability' sesuatu kes sebelum memutuskan samada satu kes prima facie telah berjaya dibuktikan. Lihat kes Looi Kow Chai & Anor v. PP [2003] 1 CLJ 734; Balachandran v. PP [2005] 1 CLJ 85 dan PP v. Mohd Radzi B. Abu Bakar [2006] 1 CLJ 457. [16] Ke arah itu adalah amat penting di dalam mana-mana penghakiman, Hakim bicara setelah membuat penilaian maksima, membuat dapatan faktanya mengenai kredibiliti saksi- saksi khususnya kredibiliti saksi utama iaitu pengadu atau mangsa. Mengenai kredibiliti saksi utama iaitu mangsa (SP3) di dalam kes ini, setelah meneliti Rekod Rayuan, Mahkamah bersetuju dengan dapatan Hakim bicara bahawa SP3 adalah seorang saksi yang kredibel. Keterangan beliau juga adalah 'unusually convincing'. [Lihat PP v. Mardai [1949] 1 LNS 65; [1950] 1 MLJ 33 dan PP v. Mohamaed Liton [2008] 5 SLR 601]. Justeru itu keterangan beliau boleh bertegak dengan sendirinya tanpa keterangan sokongan walaupun ada keterangan-keterangan sokongan di dalam kes ini. Kredibiliti beliau boleh dilihat dengan 'demeanour', kualiti keterangannya yang kukuh, 'probable', rasional dan konsisten, dan tidak pernah goyah ketika di soal balas dengan begitu jitu oleh peguambela Tertuduh/Perayu. [17] Mahkamah telah meneliti dan menganalisa keterangan-keterangan saksi-saksi Pendakwaan. Dapatan mahkamah ini adalah seperti perenggan-perenggan berikutnya. [18] Seperti yang mahkamah telah menyatakan tadi, Tertuduh/Perayu telah 'ditangkap' sedang berdua-duaan oleh ibu bapa SP3 (SP1) dan (SP2) bersama mangsa pada 16/6/2014 di dalam bilik di rumah tempat kejadian (rumah mangsa) di dalam keadaan Tertuduh/Perayu tidak memakai seluar, tetapi hanya memakai baju sahaja. Seterusnya beliau telah ditangkap semula oleh polis setelah laporan polis dibuat terhadapnya oleh bapa mangsa. [19] Keterangan mangsa mengesahkan tidak ada apa-apa hubungan seks berlaku pada malam kejadian (16/6/2014) itu walaupun ada percubaan dilakukan Tertuduh/Perayu. Di atas sebab itu tiada apa-apa pertuduhan dikenakan terhadap Tertuduh/Perayu pada tarikh tersebut. [20] Namun demikian, Pendakwaan telah menuduh Tertuduh/Perayu bagi 2 kejadian yang berlaku sebelumnya di tempat yang sama iaitu kejadian di bilik mangsa yang sama di rumah tempat kejadian tersebut. 2 tarikh tersebut adalah pada 18/5/2014 dan 2 minggu selepas itu iaitu pada penghujung Mei 2014 seperti mana pertuduhan pindaan. [21] Keterangan bergantung kepada keterangan mangsa yang telah memberi keterangan dengan yakinnya, konsisten dan tidak goyah walaupun diasak oleh Peguambela Tertuduh/Perayu semasa disoal balas. Keterangan SP3 ini disokong oleh keterangan beberapa saksi khususnya saksi perubatan dan saksi forensik. [22] Berlandaskan keterangan SP3, mahkamah ini mendapati semasa kali pertama Tertuduh/Perayu ke rumahnya, iaitu pada 18/5/2014, perkara sama terjadi seperti mana yang berlaku pada kejadian 16/6/14 tersebut. Tertuduh/Perayu datang ketika SP1 (bapa) dan SP2 (ibu) sedang tidur. Tertuduh/Perayu dibawa masuk ke dalam bilik SP3 oleh SP3. Masing- masing membuka baju. SP3 dan Tertuduh/Perayu berada di atas katil berbaring. Tertuduh/Perayu telah mencium SP3. Tertuduh/Perayu kemudiannya telah memasukkan kemaluan Tertuduh/Perayu ke dalam kemaluan SP3 selama lebih kurang 5 minit. Selepas itu Tertuduh/Perayu mengeluarkan kemaluannya. Setelah berbual-bual Iebih kurang 10 minit dalam keadaan belum berpakaian, Tertuduh/Perayu cuba melakukannya sekali lagi dan Tertuduh/Perayu telah memancutkan air maninya ke atas perut SP3. SP3 telah menyapu air mani tersebut dengan selimut. Selepas berpakaian, Tertuduh/Perayu telah pulang dengan diambil oleh kawannya lebih kurang jam 4.30 pagi. [23] Berikut adalah keterangan SP3 (mangsa) sendiri di muka surat 59 dan 60 Rekod Rayuan mengenai kejadian pertama ini seperti berikut: "Pada 18/5/14, perkara yang sama terjadi. Dia datang ke rumah saya, ketika itu ibubapa saya sedang tidur dan dia dibawa masuk ke bilik saya, saya bawa. Sempat berbuat demikian. Melakukan hubungan seks. Di atas katil berbaju dan berseluar track. Masing-masing membuka baju. Saya berada di atas katil. Saya berbaring atas katil buka baju dan seluar. Rusdi dalam keadaan baring. Dia cium saya. Dia masukkan kemaluannya ke dalam kemaluan saya.Saya pasti saya rasa dia masukkan kemaluan dia Iebih kurang 5 minit. Lepas itu dia keluarkan kemaluan dia. Dia duduk berbual-bual Iebih kurang 10 minit. Keadaan belum berpakaian di atas katil. Dan dia cuba buat sekali lagi. Dan dia telah pancutkan air maninya ke atas perut saya dan saya sapu dengan selimut. Lepas itu pakai baju masing-masing dan dia pulang, kawan dia ambil Iebih kurang 4.30 pagi." [24] Menurut SP3, kali kedua iaitu pada penghujung Mei 2014, perkara yang sama juga berlaku dimana Tertuduh/Perayu telah datang ke rumah SP3 juga dengan kawannya lebih kurang jam 12.00 malam Iebih. SP3 telah membuka pintu dan membawa Tertuduh/Perayu ke biliknya dan seterusnya mereka berada di atas katil di bilik SP3. Tertuduh/Perayu telah memasukkan kemaluan Tertuduh/Perayu ke dalam kemaluan SP3 lebih kurang 5 minit. Menurut SP3, Tertuduh/Perayu tidak sempat memancutkan air maninya kerana SP3 tidak nampak air mani pada perutnya. Tertuduh/Perayu pulang lebih kurang jam 4.00 pagi. SP3 tidak menceritakan kepada sesiapa kejadian ini. [25] Berikut adalah keterangan SP3 mengenai kejadian kedua ini seperti berikut: "Kali kedua jumpa tak ingat tarikh, perkara sama berlaku. Dia pergi lebih kurang 12.00 Iebih malam. Dia pergi dengan kawan dia. Bila sampai, saya keluar buka pintu dan dia pun masuk. Kami berada di atas katil dan buat. Lakukan hubungan seks. Dia, Rusdi masukkan kemaluan ke dalam kemaluan saya Iebih kurang 5 minit. Tak sempat pancut, pakai baju dan pulang. Maksud tak sempat pancut tak nampak pancut. Dia pulang Iebih kurang 4.50 pagi. Tiada siapa tahu Rusdi pergi ke rumah saya. Kejadian kedua dengan kejadian pada 16/6/14 dekat sebulan." [26] Semasa pemeriksaan balas SP3 menyatakan beliau tidak membuat laporan polis kerana takut kepada ibu dan bapanya iaitu SP2 dan SP1. SP3 setuju beliau yang mengajak Tertuduh/Perayu ke rumahnya. Hubungan dengan Tertuduh/Perayu adalah kekasih. [27] Dari keseluruhan keterangan yang telah dikemukakan, mahkamah ini berpuas hati bahawa elemen kemasukan atau 'penile penetration' telah berjaya dibuktikan oleh pihak Pendakwaan. Keterangan SP3 (mangsa) adalah sentiasa konsisten dan tidak goyah ketika disoal balas dengan jitu oleh Peguambela. [28] Contohnya, mangsa telah disoal balas oleh Peguam Tertuduh/Perayu dan telah dicadangkan bahawa tiada kemasukan zakar Tertuduh/Perayu berlaku pada kejadian kali pertama ini, namun mangsa dapat memberi penjelasan dengan ikhlas, tegas dan spontan seperti di muka surat 67, Rekod Rayuan: "S: Dalam keadaan begitu kamu tak nampak, kamu tak pasti kemaluan dia masuk dalam kemaluan kamu? J: Tak nampak tapi boleh rasa." [29] Di dalam usaha untuk mengemukakan pembelaan Tertuduh/Perayu bahawa yang memasuki kemaluan mangsa ialah jari Tertuduh/Perayu dan bukannya zakar Tertuduh/Perayu, SP3 secara ikhlas dan yakin menjawab kedua-duanya sekali telah seperti berikut: "Keadaan belum berpakaian atas katil. Dan dia cuba buat sekali lagi. Dan dia telah pancutkan air maninya atas perut saya. Dan saya sapu dengan selimut." [42] Hakim bicara juga tidak khilaf apabila telah membuat dapatan fakta seperti berikut di muka surat 24, Rekod Rayuan: "Keterangan SP3 bahawa SP3 telah menyapu air mani Tertuduh/Perayu dengan selimut disokong oleh keterangan SP11. SP11 telah mengesahkan kesan air mani pada selimut dan comforter tersebut berpadanan dengan sampel darah Tertuduh/Perayu." [43] Keterangan sokongan berikutnya datangnya daripada keterangan mengikut keadaan dan fakta kes itu sendiri yang menunjukkan keadaan bahawa apa yang diceritakan oleh seseorang pengadu itu mempunyai 'probability' dan logik yang tinggi sekaligus mengesahkan keadaan/peristiwa itu. [44] Di dalam kes Brabakaran v. Public Prosecutor [1965] 1 LNS 12; [1966] 1 MLJ 64 Mahkamah Persekutuan menyatakan: "Corroborative evidence is not necessarily restricted to the oral evidence of an independent witness. Corroboration can equally well be afforded by established facts and the logic of established facts sometimes speaks even more eloquently than words. We are of opinion that if, during the period of her elder sister's confinement, it was necessary for the girl to remain in her sister's house in order to help look after her sister's children, when the appellant's mother had to go to hospital again and the girl's services were again called for, it was more than probable that what she said was true and that she, in fact, went to assist her sister's family during the absence of the appellant's mother in hospital from April to May." [45] Keterangan sokongan seterusnya datangnya daripada keterangan SP1 dan SP2, iaitu ibubapa SP3. Tertuduh/Perayu dilihat berada dan tidak berseluar di dalam bilik anak mereka iaitu SP3 pada pagi kejadian pada 16/6/2014 tersebut. Keterangan SP1 dan SP2 ini mengesahkan kesahihan cerita SP3 mengenai kejadian rogol pada bulan Mei 2014 yang mana rentetan menyamai kejadian pada malam 16/6/14 ini. Ke arah itu, mahkamah bersetuju dengan dapatan Hakim bicara di muka surat 24-25, Rekod Rayuan Jilid 1, perenggan 4 di mana beliau menyatakan: "Kelakuan OKT pada 16/6/14 yang berada di dalam bilik SP3 dalam keadaan tidak berseluar ini pada waktu yang hampir sama dengan kejadian kali pertama dan kedua ini menyokong keterangan SP3. Peguambela OKT menghujahkan tiada langsung keterangan sokongan walaupun terdapat keterangan dari SP1, SP2, SP5, SP6, SP11 dan SP12. Seperti yang telah diterangkan sebelum ini mahkamah dapati terdapat keterangan sokongan kepada keterangan SP3. OKT pernah ditemui berada di dalam bilik SP3 oleh SP1 dan SP2 dalam waktu yang hampir sama dengan kejadian pertama dan kedua dalam keadaan tidak berseluar. Keterangan SP6 bahawa terdapat koyakan lama dan juga SP11 yang mengesahkan kesan air mani pada selimut dan 'comforter' tersebut berpadanan dengan sampel darah OKT. Semua keterangan ini merupakan keterangan sokongan kepada keterangan SP3." [46] Keterangan sokongan yang lain datangnya daripada keterangan Pegawai Penyiasat di mana Pegawai Penyiasat (SP20) telah memberi keterangan bahawa pada hari Tertuduh/Perayu ditangkap (16/6/2014), tiada hubungan seks berlaku pada hari tersebut tetapi sebaliknya pada bulan Mei 2014. Di muka surat 133, Rekod Rayuan, SP20 telah memberi keterangan seperti berikut: "Hasil siasatan saya hari kejadian laporan polis dibuat oleh pengadu tiada kejadian seks. Kejadian berlaku pada bulan Mei 2014. Kejadian kali kedua. Pada mulanya mangsa diperiksa oleh doktor dan disahkan ada membuat perlakuan seks pada 16/6/14. Siasatan saya ke atas mangsa setelah soal siasat, mangsa akhirnya mengaku pada tarikh 16/6/14 tiada perlakuan seks kerana belum sempat dibuat. Kejadian sebenarnya berlaku pada bulan Mei 2014." [47] Keterangan sokongan berikutnya datangnya daripada laporan polis yang dibuat oleh bapa mangsa sendiri iaitu SP1. Walaupun laporan polis tersebut (P2) adalah tidak menyeluruh kerana SP1 tidak mengetahui kejadian-kejadian sebelumnya namun ianya menyokong keterangan SP1 sendiri dan SP3 mengenai kejadian pada hari tangkapan Tertuduh/Perayu (16/6/2014) sekaligus menyokong keesahan wujudnya 2 kejadian yang sama sebelum ini. Tambah-tambah lagi seseorang tidak akan membuat laporan polis yang mana ianya akan mencemarkan nama baik keluarganya melainkan perkara yang dilaporkan tersebut benar-benar berlaku. Tambah-tambah lagi juga, seluar boxer (boxer short) kepunyaan Tertuduh/Perayu turut dijumpai di dalam bilik SP3. [48] Perlu ditekankan disini sekali lagi bahawa keterangan-keterangan mangsa (SP3) seperti yang diceritakan di dalam pemeriksaan utama, peringkat pemeriksaan balas dan pemeriksaan semula adalah konsisten dan disokong dengan keterangan-keterangan sokongan seperti dinyatakan di atas dan beliau tidak goyah walaupun diasak bertubi-tubi di dalam pemeriksaan balas oleh peguam Tertuduh/Perayu. Ini menunjukkan mangsa (SP3) adalah seorang saksi yang kredibel. [49] Mangsa (SP3) juga boleh menceritakan kejadian dengan terperinci, sekali gus menunjukkan bahawa kejadian Tertuduh/Perayu telah merogol mangsa (SP3) bukanlah rekaan dan menguatkan dapatan mahkamah ini bahawa mangsa (SP3) adalah seorang saksi yang kredibel. [50] Di akhir kes Pendakwaan, di atas penilaian maksima, mahkamah ini bersetuju dengan dapatan Hakim bicara bahawa satu kes prima facie telah berjaya dibuktikan dan Tertuduh/Perayu perlu dipanggil untuk membela diri. Isu-isu lain yang telah dibangkitkan oleh Peguambela Tertuduh/Perayu [51] Peguambela telah membangkitkan beberapa isu terhadap kes Pendakwaan. Isu pertama ialah mengenai laporan polis yang tidak dibuat oleh mangsa (SP3) sendiri. Ini telah diberi penjelasan oleh mangsa (SP3) sendiri di mana mangsa (SP3) telah memberi keterangan bahawa mangsa (SP3) dan Tertuduh/Perayu adalah pasangan kekasih iaitu perbuatan tersebut adalah di atas dasar suka sama suka dan mangsa (SP3) memang tidak menceritakan kepada sesiapa pun mengenai hubungan seks antara mangsa (SP3) dan Tertuduh/Perayu kerana takut diketahui ibu bapanya. [52] Ini dinyatakan sendiri oleh mangsa (SP3) ketika disoal balas seperti di muka surat 67 Rekod Rayuan Jilid 2, baris ke 3-5: "S: Kejadian pertama ada kamu buat laporan polis? J: Tiada. S: Kenapa tak buat laporan polis dan kenapa kamu tak ceritakan kepada kedua ibu bapa kamu? J: Takut kepada ibubapa. S: Pada 18/5/2014 tiada hubungan seks dengan Rusdi sebab itu tak buat report? J: Ada. S: Pada 18/5/2014 kamu yang ajak dia mari ke rumah? J: Betul." [53] Di muka surat 67, Rekod Rayuan, Jilid 2, baris ke 10-14 semasa pemeriksaan balas, mangsa (SP3) berkata: "S: Pada tarikh tersebut umur kamu 15 tahun, betul tak tindakan kamu yang masih tinggal dengan ibu bapa benarkan orang lelaki masuk rumah? J: Tidak betul. S: Hubungan kamu dengan Rusdi? J: Kekasih." [54] Peguambela juga membangkitkan isu bahawa keterangan SP1 dan laporan polisnya (P2) juga bercanggah dengan keterangan SP3. Mahkamah mendapati bahawa keterangan SP1 dan laporan polisnya (P2) ini tidak bercanggah dengan keterangan SP3 (mangsa) kerana SP1 tidak mengetahui mengenai 2 kejadian sebelum tarikh laporan polis ini dibuat dan Tertuduh/Perayu ditangkap. Maka adalah logik keterangannya adalah berkisar kepada apa yang berlaku pada hari tangkapan Tertuduh/Perayu sahaja iaitu pada 16/6/2014. [55] Peguambela juga membangkitkan isu bahawa mahkamah bicara telah membenarkan pihak Pendakwaan meminda pertuduhan selepas 10 orang saksi dipanggil tanpa membenarkan Tertuduh/Perayu untuk memanggil semula saksi pendakwaan yang dikehendaki dan Pendakwaraya gagal mengemukakan tarikh yang tepat di dalam kertas pertuduhan. Menurut Peguam, ini telah mengakibatkan satu 'miscarriage of justice'. [56] Adalah tidak dinafikan bahawa dari keterangan mangsa (SP3) kejadian rogol pertama berlaku pada 18/5/2014. Kejadian kedua pula merujuk kepada lebih kurang 2 minggu selepas kejadian pertama. Tiada tarikh spesifik diberikan untuk kejadian kedua. Maka pihak Pendakwaan mendapati adalah sesuai untuk meletakkan tarikh spesifiknya sejajar dengan keterangan SP3 iaitu kejadian rogol berlaku pada 18/5/2014 sehingga penghujung bulan Mei 2014. Ini juga adalah untuk kemudahan Tertuduh/Perayu. Persoalannya adalah adakah ini selamat? hakim untuk membenarkan saksi-saki dipanggil semula adalah juga 'curable' di bawah seksyen ini. Kedua-dua ini tidak mengakibatkan apa-apa kegagalan keadilan ke atas Tertuduh/Perayu di mana Tertuduh/Perayu telah maklum akan sifat dan keadaan pertuduhan dan dapat menyediakan pembelaannya terhadap dua pertuduhan ini. Seksyen 422 KPJ memperuntukkan: "Irregularities not to vitiate proceedings. Subject to the provisions contained in this Chapter no finding, sentence or order passed or made by a Court of competent jurisdiction shall be reversed or altered on account of- (a) any error, omission or irregularity in the complaint, sanction, consent, summons, warrant, charge, judgment or other proceedings before or during trial or in any inquiry or other proceeding under this Code; (b) the want of any sanction; or (c) the improper admission or rejection of any evidence, unless such error, omission, irregularity, want, or improper admission or rejection of evidence has occasioned a failure of justice." [68] Peguambela juga membangkitkan isu bahawa keterangan SP3 ini bercanggah dengan keterangan saksi-saksi Pendakwaan yang lain. Mahkamah telah meneliti Rekod Rayuan dan mendapati memang ada sedikit percanggahan, namun percanggahan tersebut adalah tidak material. Malahan sebahagian besar daripada percanggahan tersebut telah diterangkan oleh SP3. Mahkamah mengambil maklum di dalam mana-mana perbicaraan, pastinya terdapat keterangan saksi utama yang sedikit bercanggah dengan keterangan saksi lain kerana jika tidak terdapat percanggahan, ini memungkinkan saksi Pendakwaan telah berpakat sesama sendiri. [69] Di dalam kes PP v. Datuk Haji Harun bin Haji Idris (No. 2) [1976] 1 LNS 184; [1977] 1 MLJ 15 dimana Raja Azlan Shah (Hakim Mahkamah Persekutuan) berkata: "...In my opinion, the discrepancies there will always be, because in the circumstances in which the events happened, every witness does not remember the same thing and he does not remember accurately every single thing that happened. The question is whether the existence of certain discrepancies is sufficient to destroy their credibility. There is no rule of law that the testimony of a witness must either be believed in its entirety or not at all. A court is fully competent, for good and cogent reasons, to accept one part of the testimony of a witness and to reject the other." Kes Pembelaan [70] Tugas pihak pembelaan di peringkat pembelaan adalah untuk menimbulkan keraguan yang munasabah ke atas kes pihak pendakwaan. Namun tanggungjawab Pendakwaan adalah untuk membuktikan sehingga akhir kes bahawa Pendakwaan berjaya membuktikan kesnya melampaui keraguan yang munasabah sejajar dengan peruntukan sek. 173(m)(i) KAJ yang berbunyi: "173 Procedure in summary trials m(i) At the conclusion of the trial, the Court shall consider all the evidence adduced before it and shall decide whether the prosecution has proved its case beyond reasonable doubt." [71] Seterusnya, bagi maksud membuktikan kes melampaui keraguan yang munasabah, mahkamah merujuk kepada kes Liew Kaling & Ors v. PP [1960] 1 LNS 60; [1960] 1 MLJ 306, di mana CJ Thomson menyatakan pada muka surat 311, perenggan C bahawa: "That degree is well settled. It need not reach certainty, but it must carry a high degree of probability. Proof beyond reasonable doubt does not mean proof beyond the shadow of doubt. The law would fail to protect the community if it admitted fanciful possibilitites to deflect the course of justice. If the evidence is so strong against a man as to leave only a remote possibility in his favour which can be dismissed with the sentence 'of course it is possible, but not in the least probable.' The case is proved beyond reasonable doubt, but nothing short of that will suffice." [72] Tertuduh/Perayu di dalam keterangan pembelaannya menyatakan SP3 adalah kawannya dan beliau hanya pergi sekali sahaja ke rumah SP3 iaitu pada malam ditangkap pada 16/6/2014. SP3 telah meminta Tertuduh/Perayu untuk datang ke rumahnya kerana ada perkara yang hendak diberitahu oleh SP3. Tertuduh/Perayu tidak mahu pergi ke rumah SP3 tetapi didesak oleh SP3. Apabila sampai di rumah SP3, SP3 telah mengajak Tertuduh/Perayu masuk ke dalam bilik SP3 secara diam-diam. Lampu bilik SP3 dipadamkan dan mereka berbual-bual. Menurut Tertuduh/Perayu, SP3 memaklumkan kepadanya bahawa SP3 telah dirogol oleh kekasihnya yang bernama 'Imam'. Tertuduh/Perayu telah menyuruh SP3 membuat laporan polis tetapi SP3 enggan kerana takut ayah SP3 tahu. [73] Selepas berbual-bual, SP3 menyuruh Tertuduh/Perayu memecat baju dan kemudiannya SP3 memegang kemaluan Tertuduh/Perayu membuatkan air mani Tertuduh/Perayu keluar. Selepas air mani Tertuduh/Perayu keluar, ayah SP3 telah membuka pintu bilik. Pada masa tersebut Tertuduh/Perayu dalam keadaan bogel. Tertuduh/Perayu telah 'ditangkap' oleh SP1 dan dibawa ke Balai Polis untuk tangkapan semula. [74] Mahkamah ini telah membuat penilaian maksima dengan membandingkan kes Pendakwaan dengan kes Pembelaan dan mendapati versi Pendakwaan adalah lebih probable dibandingkan dengan versi Pembelaan dan bersetuju dengan dapatan Hakim bicara bahawa di akhir kes Pendakwa Raya telah berjaya membuktikan kesnya melampaui keraguan yang munasabah dan Pembelaan gagal menimbulkan keraguan yang munasabah. Pembelaan Tertuduh/Perayu adalah merupakan penafian semata-mata, satu pembohongan dan 'afterthought'. [75] Mahkamah mendapati Tertuduh/Perayu telah berbohong di mahkamah apabila menyatakan tarikh kejadian ditangkap i.e. 16/6/14 merupakan kali pertama Tertuduh/Perayu datang ke rumah mangsa. Tertuduh/Perayu menafikan beliau pernah pergi rumah SP3 sebanyak 2 kali sebelum itu iaitu pada 18/5/14 dan hujung bulan Mei 2014. Malahan Tertuduh/Perayu juga menafikan pada kedua-dua tarikh tersebut Tertuduh/Perayu telah merogol SP3, sedangkan SP3 telah mengesahkan kedua-dua kejadian tersebut dan disokong oleh keterangan Doktor Sakit Puan (SP6) yang mengesahkan terdapat koyakan lama di vagina SP3. [76] Tertuduh/Perayu juga menafikan bahawa kesan air mani yang terdapat di selimut dan comforter di bilik SP3 adalah kesan daripada air maninya yang dipancutkan olehnya ke atas perut SP3 setelah mengadakan hubungan seks dengan SP3 pada kejadian pertama iaitu pada 18hb Mei 2014. Malahan keterangan SP3 yang kukuh telah mengesahkan kejadian rogol ini dan disokong oleh keterangan SP6. SP3 juga mengesahkan bahawa tiada kejadian rogol atau hubungan seks berlaku pada tarikh 16/6/2014 tersebut iaitu tarikh Tertuduh/Perayu ditangkap. [77] Di dalam usaha untuk menafikan kehadirannya dan kejadian pertama pada 18/5/14, dimana Tertuduh/Perayu telah meninggalkan kesan air maninya yang telah dapat dikesan, Tertuduh/Perayu telah tidak bercakap benar apabila menyatakan kepada mahkamah bahawa air mani itu keluar akibat daripada perbuatan SP3 memegang zakarnya (melakukan onani) pada 16/6/14. Ini bukan sahaja satu pembohongan bahkan ianya adalah satu fikiran semula (afterthought) kerana SP3 tidak pernah menyatakan sedemikian dan ianya tidak pernah dicadangkan kepada SP3 ketika SP3 memberi keterangan. [78] Mahkamah juga mendapati bahawa pembelaan Tertuduh/Perayu bahawa tujuan Tertuduh/Perayu datang pada 16/6/2014 tersebut adalah kerana SP3 hendak menceritakan bahawa SP3 dirogol oleh kekasihnya bernama 'Imam' adalah satu pembohongan. Malahan pembelaan ini juga adalah satu fikiran semula (afterthought) kerana ianya tidak pernah dicadangkan kepada SP3 semasa SP3 memberi keterangan dan SP3 tidak pernah memberi keterangan sedemikian. Tambah-tambah lagi tidak ada keperluan untuk SP3 memanggil Tertuduh/Perayu datang dan masuk ke bilik SP3 hanya untuk memberitahu bahawa beliau telah dirogol oleh bekas kekasihnya, Imam. [79] Di atas sebab-sebab di atas, mahkamah ini mendapati bahawa Tertuduh/Perayu adalah seorang saksi yang tidak boleh dipercayai. Justeru itu mahkamah memutuskan bahawa pembelaan dan keterangan Tertuduh/Perayu adalah tidak kredibel. Memandangkan tidak ada apa-apa keterangan sokongan dikemukakan untuk menyokong keterangan Tertuduh/Perayu, mahkamah bersetuju dengan dapatan Hakim bicara bahawa di akhir kes, Pendakwaan telah berjaya membuktikan kesnya melampaui keraguan yang munasabah. Tertuduh/Perayu telah gagal menimbulkan apa-apa keraguan yang munasabah ke atas kes Pendakwaan. Oleh itu Tertuduh/Perayu telah didapati bersalah dan disabitkan. G. RAYUAN TERHADAP HUKUMAN [80] Tertuduh/Perayu telah juga memfailkan rayuan terhadap hukuman. Undang-undang Mengenai Rayuan [81] Undang-undang mengenai rayuan adalah mantap iaitu mahkamah di peringkat rayuan sewajarnya tidak mengganggu keputusan yang dibuat oleh Hakim bicara melainkan keputusan itu adalah salah, contohnya hukuman tersebut adalah terlalu berat (manifestly excessive) atau terlalu ringan, (manifestly inadequate). [82] Mahkamah ini akan berpandukan beberapa prinsip penghakiman di dalam mempertimbangkan rayuan mengenai hukuman. Di dalam kes Adam Atan v. PP [2009] 1 CLJ 33 khususnya di m/s 36 YAA Gopal Ram, Hakim Mahkamah Rayuan berkata: "In an appeal against sentence, the initial function of this court is one of review only. The fact that each of us sitting separately or together would have imposed a lesser sentence is irrelevant. The appellant must satisfy this court that the sentencing court has either erred in principle or imposed a sentence that was manifestly excessive. We find it unnecessary to cite [93] Di atas alasan-alasan di atas, mahkamah mendapati bahawa Hakim bicara adalah tidak terkhilaf apabila mendapati Tertuduh/Perayu bersalah dan mensabitkannya. Mahkamah ini juga mendapati sabitan ke atas Tertuduh/Perayu adalah selamat. Justeru itu rayuan Tertuduh/Perayu terhadap sabitan ditolak dan keputusan Hakim bicara dikekalkan. [94] Mengenai hukuman pula, mahkamah mendapati bahawa Hakim bicara telah terkhilaf atas alasan seperti mana diterangkan oleh mahkamah ini sebelum ini dan mengambil kira keadaan kes (in the circumstances of the case) dan mengambil kira faktor kepentingan awam dan kepentingan Tertuduh/Perayu. Rayuan Tertuduh/Perayu terhadap hukuman dengan ini dibenarkan dan mahkamah mengenepikan hukuman 16 tahun penjara dengan 4 sebatan dan digantikan dengan hukuman 12 tahun penjara dan 2 sebatan berkuatkuasa dari jatuh hukum pada 9/10/2017. [95] Tertuduh/Perayu masih lagi tidak berpuas hati dengan keputusan ini dan telah memfailkan rayuan mengenai hukuman juga kepada Mahkamah Rayuan. Apapun mahkamah ini berpendapat bahawa hukuman yang mahkamah ini telah jatuhkan adalah wajar dan bersesuaian kerana telah mengambil kira segala faktor dan prinsip-prinsip penghukuman dan mampu memberi pengajaran kepada Tertuduh/Perayu dan bakal-bakal pesalah, dan telah memberi mesej yang sewajarnya bahawa mahkamah memandang kesalahan ini sebagai satu kesalahan yang serius walaupun ianya dilakukan di atas kerelaan mangsa. Bertarikh: 31 DISEMBER 2017 (AHMAD BACHE) Pesuruhjaya Kehakiman Mahkamah Tinggi Kota Bharu Kelantan. UNREPORTED Dahaman Salleh v PP (2017) 1 LNS 479 DAHAMAN SALLEH lwn. PP MAHKAMAH TINGGI MALAYA, ALOR SETAR HASHIM HAMZAH H [RJK: 42S-14-08/2015] 2 APRIL 2017 Kes-kes yang dirujuk: Jason Chan Huan Sen & Ors v. PP [2015] 2 CLJ 605 Nasrul Annuar Abd Samad v. PP [2005] 1 CLJ 193 Dato' Seri Anwar Ibrahim v. PP & Anor Appeal [2015] 2 CLJ 145 PP v. Zainal Abidin Maidin & Anor [2014] 7 CLJ 723 Pie Bin Chin v. Public Prosecutor [1983] 1 LNS 70 Mohd Fadzil Ibrahim & Anor v. PP [2013] 1 CLJ 77 Vasan Singh v. Public Prosecutor [1989] 1 CLJ Rep 166 Megat Halim bin Megat Omar v. PP [2009] 1 CLJ 154 Public Prosecutor v. Lin Lian Chen [1992] 1 CLJ Rep 285 Tan Kim Ho & Anor v. PP [2009] 3 CLJ 236 L A v. Pendakwa Raya [1998] 3 CLJ Supp 377 Ismail Rasid v. PP [1999] 4 CLJ 402 Perundangan yang dirujuk: Kanun Keseksaan, s. 376(1), (3) Kanun Acara Jenayah, s. 402A Kaunsel: Bagi pihak perayu - Rasmady; T/n Saidina & Co Bagi pihak responden - Norshuhada Mohd Yatim, Timbalan Pendakwa Raya; Pejabat Penasihat Undang-Undang Negeri Kedah Darul Aman DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYSIA DI ALOR SETAR DI DALAM NEGERI KEDAH DARUL AMAN, MALAYSIA [RJK: 42S-14-08/2015] ANTARA DAHAMAN BIN SALLEH (NO. KP : 700521-02-5375) ... PERAYU DAN PENDAKWA RAYA ... RESPONDEN PENGHAKIMAN HASHIM BIN HAMZAH, HMT PENGENALAN [1] Pihak-pihak dalam rayuan ini akan dirujuk seperti mana mereka dirujuk semasa perbicaraan di Mahkamah Sesyen. [2] Pertuduhan yang dihadapi oleh tertuduh adalah seperti berikut: "Bahawa kamu pada 11 Mac 2014 jam lebih kurang 9.30 pagi di sebuah rumah beralamat Kampung Padang Ragut, Mukim Ayer Hangat, dalam Daerah Langkawi, di dalam Negeri Kedah Darul Aman, telah merogol Nor Rasyimah binti Dahaman, No Kad Pengenalan 980627-02-5460 yang mana oleh kerana perhubungan kamu dengannya adalah tidak dibenarkan di bawah undang-undang, agama, adat atau kebiasaan yang terpakai kepada kamu untuk berkahwin dengannya, dan dengan itu kamu telah melakukan sautu kesalahan yang boleh dihukum di bawah seksyen 376(3) Kanun Keseksaan." [3] Tertuduh telah memohon untuk dibicarakan. Pihak pendakwaan telah memanggil seramai 7 orang saksi untuk memberikan keterangan. Di akhir kes pendakwaan, Hakim Mahkamah Sesyen ("HMS ") telah mendapati bahawa pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan suatu kes prima facie terhadap tertuduh dan memerintahkan tertuduh untuk membela diri. [4] Seramai 2 orang saksi telah dipanggil oleh tertuduh untuk memberikan keterangan di peringkat pembelaan termasuk tertuduh sendiri yang memilih untuk memberikan keterangan secara bersumpah. Di akhir kes pembelaan, HMS telah mendapati bahawa pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan kes melampaui keraguan munasabah terhadap tertuduh. [5] Setelah mendengar hujahan oleh kedua-dua pihak, HMS telah menjatuhkan hukuman 25 tahun penjara dari tarikh tangkap dan 10 sebatan. HMS telah membenarkan permohonan penangguhan pelaksanaan hukuman oleh tertuduh dengan nilai jaminan RM30,000.00. Namun sehingga rayuan ini didengari, tertuduh masih berada dalam tahanan kerana gagal mencari penjamin. [6] Tertuduh yang tidak berpuas hati dengan keputusan HMS telah merayu ke Mahkamah Tinggi. Pihak pendakwaan tidak memfailkan sebarang rayuan silang terhadap hukuman yang dijatuhkan oleh HMS tersebut. [7] Rayuan tersebut telah didengari oleh saya. Pada 28.2.2017, setelah meneliti rekod rayuan dan setelah mendengar hujahan kedua-dua pihak, saya telah mengekalkan keputusan HMS terhadap sabitan dan juga hukuman. UNDANG-UNDANG [8]Seksyen 376(1) Kanun Keseksaan memperuntukkan seperti berikut: "Subject to subsections (2), (3) and (4), whoever commits rape shall be punished with imprisonment for a term which may extend to twenty years, and shall also be liable to whipping." TERDAPAT KEMASUKAN KEMALUAN TERTUDUH DALAM KEMALUAN SP3 [26] Peguambela tertuduh telah berhujah bahawa berdasarkan rekod rayuan, SP3 tidak melihat kemaluan tertuduh memasuki kemaluannya. SP3 dihujahkan hanya menganggap kemaluan tertuduh memasuki kemaluannya kerana merasa sakit dan pedih pada kemaluannya. [27] Peguambela tertuduh telah kemudiannya membawa perhatian saya kepada kes Nasrul Annuar Abd Samad v. PP [2005] 1 CLJ 193 yang telah diputuskan oleh Augustine Paul HMT (ketika itu) seperti berikut: "It is clear that PW3 did not see anything that happened to her from her stomach downwards. She agreed that it was only her presumption that the penis of the accused had penetrated into her private part. She said that she made this "andaian tersebut kerana saya boleh rasa. "She was not asked to explain what made her have that feeling. It could have been anything that had been made to penetrate into her private part. In any event a fact cannot be said to have been proved by a presumption. A finding must be based on proved facts or inferences drawn from proved facts" (penekanan oleh pihak saya) [28] Saya telah meneliti keseluruhan rekod rayuan dengan berhati-hati dan mendapati bahawa HMS telah pun menjawab isu yang ditimbulkan oleh peguambela tertuduh ini dengan panjang lebar (seperti mana yang boleh dilihat sepanjang m/s 16-23 Rekod Rayuan). [29] Akhirnya, HMS telah berpuas hati bahawa terdapat kemasukan kemaluan tertuduh ke dalam kemaluan SP3. HMS telah membuat dapatan tersebut melalui inferens daripada fakta- fakta bahawa: a. semasa tertuduh dan SP3 berada di dalam bilik rumah tersebut, tertuduh telah melucutkan seluar SP3; b. selepas itu mereka dalam keadaan mengiring di atas tilam katil dalam bilik tersebut; c. SP3 mengiring di arah kiri badannya dan tertuduh berada di belakangnya; d. SP3 dapat merasakan bahawa tangan kanan tertuduh memegang kemaluan tertuduh kerana SP3 mengiring di atas tangan kiri tertuduh; e. tertuduh telah menggeselkan kemaluannya pada kemaluan SP3 dalam keadaaan tersebut (SP3 telah tunjukkan caranya pada HMS semasa memberikan keterangan); f. SP3 merasa pedih dan sakit pada kemaluannya; g. SP3 menyatakan bahawa tertuduh pernah menggesel kemaluannya pada kemaluan SP3 sebelum kejadian ini namun tidak pernah merasa sakit; h. SP3 menyatakan bahawa sebelum ini tertuduh hanya menggesel kemaluannya namun tidak pernah cuba untuk memasukkan kemaluannya seperti pada tarikh kejadian; i. pemeriksaan oleh SP2 ke atas SP3 menyokong fakta bahawa terdapat kemasukan benda tumpul seperti kemaluan lelaki ke dalam kemaluan SP3 untuk tempoh 42 sehingga 72 jam; j. kejadian rogol tersebut berlaku dalam tempoh masa tersebut; k. pada bahagian sejarah pesakit di laporan perubatan (P4) menunjukkan versi SP3 adalah konsisten dengan keterangan SP3 di Mahkamah; dan l. tertuduh telah mengeluarkan air mani ke atas paha SP3 setelah lebih kurang setengah jam. [30] Saya mendapati bahawa HMS tidak tersalah arah di dalam mencapai inferens dan dapatan faktanya seperti di atas. HMS juga telah mempertimbangkan kemungkinan bukannya kemaluan tertuduh yang memasuki kemaluan SP3 namun telah menolak kemungkinan tersebut berdasarkan kepada keterangan-keterangan yang ada. [31] Prinsip undang-undang dalam kes Nasrul Annuar yang dirujuk peguambela tertuduh sememangnya tidak dapat disangkal. Namun, dalam kes Nasrul Annuar, mangsa telah bersetuju bahawa dia menganggap sahaja kemaluan tertuduh memasuki kemaluannya sedangkan dalam kes ini, SP3 tidak bersetuju terhadap cadangan tersebut walaupun telah disoal berkali-kali (m/s 91 Rekod Rayuan). [32] Setelah meneliti rekod rayuan keseluruhannya, saya mendapati bahawa HMS tidak tersalah arah dalam dapatannya bahawa terdapat kemasukan kemaluan tertuduh ke dalam kemaluan SP3. Oleh itu, saya berpendapat bahawa isu yang dibangkitkan oleh peguambela tertuduh ini adalah tidak berasas sama sekali. SAMA ADA HMS TELAH TERKHILAF APABILA MENDAPATI BAHAWA KETERANGAN SP3 DISOKONG OLEH SAKSI-SAKSI PENDAKWAAN YANG LAIN (KOROBORASI) [33] Isu mengenai koroborasi dalam kes-kes jenayah seksual telah pun dikupas oleh Mahkamah Persekutuan dalam kes Dato' Seri Anwar Ibrahim v. PP & Anor Appeal [2015] 2 CLJ 145 di mana telah diputuskan seperti berikut: "A judge is entitled in law to convict even without corroboration if convinced of the truth of a complainant's evidence (Chiu Nang Hong v. PP [1964] 1 LNS 24; [1965] 1 MLJ 40 PC). If the evidence of a complainant in a sexual offence inspires confidence then it should be relied upon without the need of corroboration. It has been said that a refusal by the courts to convict based on the testimony of a victim of a sexual offence alone in the absence of corroboration, amounts to "adding insult to injury" (Bharwada Bhoginbhai Hirjibhai v. State of Gujarat [1983] SC 753)." (penekanan oleh pihak saya) [34] Peguambela tertuduh telah membawa perhatian saya kepada beberapa percanggahan dalam keterangan saksi-saksi pendakwaan dan berhujah bahawa kesemua percanggahan ini tidak menyokong keterangan SP3. [35] Namun begitu, setelah meneliti percanggahan-percanggahan yang dibangkitkan ini, saya dapati kesemuanya adalah tidak material dan tidak menjejaskan kebolehpercayaan keterangan SP3. Saya dapati percanggahan yang dibangkitkan langsung tidak berkaitan dengan intipati pertuduhan. [36] Saya bersetuju dengan Collin Lawrence Sequerah PK (ketika itu) dalam kes PP v. Zainal Abidin Maidin & Anor [2014] 7 CLJ 723 yang telah memutuskan seperti berikut: "While it is true that not all inconsistencies, discrepancies or contradictions necessarily render the witness's entire evidence incredible, where these inconsistencies go to the root of the charge, for example whether or not it bears upon the question of whether the accused persons were involved in the crime alleged, they can no longer be disregarded as being of a trivial nature." (penekanan oleh pihak saya) [37] Rujukan juga dibuat terhadap penghakiman Wan Yahya HMT (ketika itu) dalam kes Pie Bin Chin v. Public Prosecutor [1983] 1 LNS 70 yang dengan jelasnya telah menyatakan seperti berikut: "I shall be dealing with the first point last. As regards the second ground of appeal, my attention had been drawn to various discrepancies between PW 1's evidence itself as well as between him and his wife. This, by itself, according to Counsel for the Appellant, is good enough reason for the learned President to reject the complainant's story. Discrepancies are no doubt present in this case, as they do ostensibly appear in most cases in evidence of witnesses for the prosecution as well as the defence. The transcripts of most evidence, when thoroughly tooth-combed by any able lawyer, never failed to yield some form of inconsistencies, discrepancies or contradictions but these do not necessarily render the witness's entire evidence incredible. It is only when a witness's evidence on material and obvious matters in the case is so irreconcilable, ambivalent or negational that his whole evidence is to be disregarded." (penekanan oleh pihak saya) [38] Saya juga mendapati HMS dalam alasan penghakimannya telah mempertimbangkan isu kebolehpercayaan SP3, SP4 dan SP6 dengan penuh teliti dan berhati-hati. Akhirnya HMS telah berpuas hati bahawa mereka merupakan saksi yang boleh dipercayai dan keterangan mereka saling menyokong antara satu sama lain. [39] Dalam kes Mohd Fadzil Ibrahim & Anor v. PP [2013] 1 CLJ 77, Balia Yusuf Wahi HMR (ketika itu) dalam menyampaikan penghakiman Mahkamah Rayuan telah memutuskan seperti berikut: "It is trite that every right must be given to the learned trial judge whether to believe and accept the evidence of a witness who has given evidence before her. The learned trial judge has the audio visual advantage of seeing and assessing the credibility of the witness. She is entitled to believe or disbelieve the witness. She may accept his evidence wholly or reject some. The discretion is solely hers and of course it goes without saying that that discretion must be exercised judiciously. The learned trial judge simply meant that she has seen, heard and observed the witnesses and was satisfied with the manner the witnesses were giving evidence. One should not have any difficulty in understanding what the learned trial judge respecting human being. Perhaps, I should take this opportunity to impress upon Sessions Court judges, particularly in the State of Kedah, that the incidents of rape committed by fathers on their daughters seem to be rampant. Offenders think that a plea of guilty would enable them to escape the consequences of a severe penalty. It is a fallacy to think that the courts are prohibited from meteing out the maximum sentence permitted for the offence, upon a plea of guilty. Judicial officers, too, should not labour under the notion that in determining an appropriate sentence, a "discount" should automatically be given in all cases upon a plea of guilty, without prior exercise of judicial discretion to all facts and circumstances relating to the offence, the offender, the victim, the interest of the public, as well as the Malaysian culture, social behaviour and propriety." [55] Oleh itu, setelah mempertimbangkan keseluruhan fakta kes dan hujahan kedua-dua pihak, saya berpendapat bahawa hukuman yang dijatuhi oleh HMS dalam kes ini adalah setimpal dengan kesalahan dilakukan oleh Perayu. [56] Oleh itu, rayuan tertuduh untuk hukuman juga ditolak. KESIMPULAN [57] Kesimpulannya, setelah meneliti keseluruhan rekod rayuan dan setelah mendengar hujahan kedua-dua pihak, adalah diputuskan bahawa: a. rayuan tertuduh terhadap sabitan dan hukuman adalah ditolak; dan b. keputusan HMS iaitu hukuman penjara 25 tahun dari tarikh tangkap dan10 sebatan adalah dikekalkan. Tarikh: 2 APRIL 2017 (HASHIM HAMZAH) Hakim Mahkamah Tinggi Malaya Alor Setar Muhamad Izwan Mohamad Mazuki v PP (2017) 1 LNS 473 MUHAMAD IZWAN MOHAMAD MAZUKI lwn. PP MAHKAMAH TINGGI MALAYA, ALOR SETAR HASHIM HAMZAH H [RJK: 42S-01-02/2016] 12 MAC 2017 Kes-kes yang dirujuk: Jason Chan Huan Sen & Ors v. PP [2015] 2 CLJ 605 PP v. Zainal Abidin Maidin & Anor [2014] 7 CLJ 723 Pie Bin Chin v. Public Prosecutor [1983] 1 LNS 70 Mohd Fadzil Ibrahim & Anor v. PP [2013] 1 CLJ 77 Vasan Singh v. Public Prosecutor [1989] 1 CLJ Rep 166 PP v. Chew Wai Keong & Anor [2013] 1 LNS 957 PP v. Muhamad Arfah Jasmi [2008] 7 CLJ 836 PP v. Mohamad Malek Ridzuan bin Che Hasan [2013] 8 CLJ 359; [2013] MLJU 762 PP v. William Ayau [2005] 6 CLJ 289; [2005] 4 MLJ 328 Perundangan yang dirujuk: Kanun Keseksaan, ss. 375(g), 376(1) Kaunsel: Bagi pihak perayu - Siti Haslina Hasbullah; T/n Siti Haslina & Associates Bagi pihak responden - Norshuhada Mohd Yatim, Timbalan Pendakwa Raya DALAM MAHKAMAH TINGGI MALAYSIA DI ALOR SETAR DI DALAM NEGERI KEDAH DARUL AMAN, MALAYSIA [RJK: 42S-01-02/2016] ANTARA MUHAMAD IZWAN MOHAMAD MAZUKI ... PERAYU DAN PP ... RESPONDEN PENGHAKIMAN HASHIM BIN HAMZAH, HMT PENGENALAN [1] Pihak-pihak dalam rayuan ini akan dirujuk seperti mana mereka dirujuk dalam perbicaraan di Mahkamah Sesyen. [2] Dua pertuduhan telah dikemukakan terhadap tertuduh oleh pihak pendakwaan di bawah seksyen 376(1) Kanun Keseksaan. Pertuduhan yang dikemukakan adalah seperti berikut: "Pertuduhan Pertama Bahawa kamu pada 19 Julai 2013 jam lebih kurang 1.00 pagi bertempat di dalam bilik No. 122, Hotel Akasia, No. 2A/4A, Lorong Permaipura Damai 6, Taman Permaipura, 08100 Bedong, di dalam daerah Kuala Muda, di dalam Negeri Kedah Darul Aman, telah merogol seorang perempuan Melayu nama Siti Hajar binti Abdul Aziz, KP: 981112-02-6928 yang berumur 14 tahun 8 bulan. Oleh yang demikian, kamu telah melakukan satu kesalahan yang boleh dihukum di bawah seksyen 376(1) Kanun Keseksaan. Pertuduhan Kedua Bahawa kamu pada 19 Julai 2013 jam lebih kurang 1.00 pagi bertempat di dalam bilik No. 206, Hotel Akasia, No. 2A/4A, Lorong Permaipura Damai 6, Taman Permaipura, 08100 Bedong, di dalam daerah Kuala Muda, di dalam Negeri Kedah Darul Aman, telah merogol seorang perempuan Melayu nama Siti Hajar binti Abdul Aziz, KP: 981112-02-6928 yang berumur 14 tahun 9 bulan. Oleh yang demikian, kamu telah melakukan satu kesalahan yang boleh dihukum di bawah seksyen 376(1) Kanun Keseksaan." [3] Tertuduh telah memohon untuk dibicarakan. Pihak pendakwaan telah memanggil seramai 7 orang saksi untuk memberi keterangan. Di akhir kes pendakwaan, Hakim Mahkamah Sesyen ("HMS ") telah mendapati bahawa pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan suatu kes prima facie terhadap tertuduh dan memerintahkan tertuduh untuk membela diri. [4] Seramai 4 orang telah memberikan keterangan di peringkat pembelaan termasuk tertuduh sendiri yang memilih untuk memberikan keterangan secara bersumpah. Di akhir kes pembelaan, HMS telah mendapati bahawa pihak pendakwaan telah berjaya membuktikan kes melampaui keraguan yang munasabah terhadap tertuduh. [5] Setelah mendengar hujahan oleh kedua-dua pihak, HMS telah menjatuhkan hukuman 8 tahun penjara bagi setiap pertuduhan dan hukuman penjara tersebut hendaklah berjalan serentak dari tarikh sabitan. Namun HMS telah membenarkan permohonan penangguhan pelaksanaan hukuman oleh tertuduh. [6] Tertuduh yang tidak berpuas hati dengan keputusan HMS telah merayu ke Mahkamah Tinggi. Pihak pendakwaan pula telah memfailkan rayuan silang terhadap hukuman yang dijatuhkan oleh HMS tersebut. [7] Rayuan tersebut telah didengari oleh saya. Pada 22.1.2017, setelah meneliti rekod rayuan dan setelah mendengar hujahan kedua-dua pihak, saya telah mengekalkan keputusan HMS terhadap sabitan dan juga hukuman. Hukuman penjara juga telah diperintahkan untuk [23] Peguambela tertuduh telah membawa perhatian saya kepada beberapa percanggahan dalam keterangan saksi SP5 sepanjang hujahannya. [24] Namun begitu, setelah meneliti percanggahan-percanggahan yang dibangkitkan ini, saya dapati kesemuanya adalah tidak material dan tidak menjejaskan kebolehpercayaan keterangan SP5. Saya dapati percanggahan yang dibangkitkan langsung tidak berkaitan dengan intipati pertuduhan. [25] Saya bersetuju dengan Collin Lawrence Sequerah PK (ketika itu) dalam kes PP v. Zainal Abidin Maidin & Anor [2014] 7 CLJ 723 yang telah memutuskan seperti berikut: "While it is true that not all inconsistencies, discrepancies or contradictions necessarily render the witness's entire evidence incredible, where these inconsistencies go to the root of the charge, for example whether or not it bears upon the question of whether the accused persons were involved in the crime alleged, they can no longer be disregarded as being of a trivial nature." [26] Rujukan juga dibuat terhadap penghakiman Wan Yahya HMT (ketika itu) dalam kes Pie Bin Chin v. Public Prosecutor [1983] 1 LNS 70 yang dengan jelasnya telah menyatakan seperti berikut: "I shall be dealing with the first point last. As regards the second ground of appeal, my attention had been drawn to various discrepancies between PW 1's evidence itself as well as between him and his wife. This, by itself, according to Counsel for the Appellant, is good enough reason for the learned President to reject the complainant's story. Discrepancies are no doubt present in this case, as they do ostensibly appear in most cases in evidence of witnesses for the prosecution as well as the defence. The transcripts of most evidence, when thoroughly tooth-combed by any able lawyer, never failed to yield some form of inconsistencies, discrepancies or contradictions but these do not necessarily render the witness's entire evidence incredible. It is only when a witness's evidence on material and obvious matters in the case is so irreconcilable, ambivalent or negational that his whole evidence is to be disregarded." (penekanan ditambah) [27] Saya juga mendapati HMS dalam alasan penghakimannya telah mempertimbangkan isu kebolehpercayaan SP5 dengan penuh teliti dan berhati-hati. Akhirnya HMS telah berpuas hati bahawa SP5 merupakan seorang saksi yang boleh dipercayai. [28] Dalam kes Mohd Fadzil Ibrahim & Anor v. PP [2013] 1 CLJ 77, Balia Yusuf Wahi HMR (ketika itu) dalam menyampaikan penghakiman Mahkamah Rayuan telah memutuskan seperti berikut: "It is trite that every right must be given to the learned trial judge whether to believe and accept the evidence of a witness who has given evidence before her. The learned trial judge has the audio visual advantage of seeing and assessing the credibility of the witness. She is entitled to believe or disbelieve the witness. She may accept his evidence wholly or reject some. The discretion is solely hers and of course it goes without saying that that discretion must be exercised judiciously. The learned trial judge simply meant that she has seen, heard and observed the witnesses and was satisfied with the manner the witnesses were giving evidence. One should not have any difficulty in understanding what the learned trial judge meant. It was stated in plain simple Bahasa Malaysia." (penekanan ditambah) [29] Saya juga telah meneliti rekod rayuan keseluruhannya dan mendapati bahawa HMS tidak tersalah arah dalam keputusannya tersebut. Oleh itu, saya berpendapat bahawa isu yang dibangkitkan oleh peguambela tertuduh ini adalah tidak berasas sama sekali. SAMA ADA SIASATAN PEGAWAI PENYIASAT KES ADALAH CACAT [30] Isu berikutnya yang dibangkitkan oleh peguambela tertuduh adalah berkenaan siasatan pegawai penyiasat kes. [31] Secara ringkasnya, peguambela tertuduh telah membangkitkan isu bahawa pegawai penyiasat tidak menyiasat pembelaan alibi tertuduh. [32] Prinsip undang-undang adalah mantap di mana tujuan notis alibi dimasukkan hanyalah sebagai pemberitahuan kepada pihak pendakwaan bahawa tertuduh akan membangkitkan pembelaan tersebut dan untuk siasatan awal dijalankan sekiranya perlu. [33] Dalam kes Mahkamah Agung iaitu Vasan Singh v. Public Prosecutor [1989] 1 CLJ Rep 166 Harun Hashim HMA (ketika itu) telah mengupas berkenaan tujuan notis alibi seperti berikut: "The primary purpose of an alibi notice is to alert the prosecution to the fact that an alibi might be relied upon so that they may have the opportunity before the trial of making such investigations as they think fit. It may well be that the alibi is in fact true in which event the prosecution will either withdraw the charge or offer no evidence in the case." [34] Saya juga mendapati bahawa kegagalan pegawai penyiasat untuk menyiasat notis alibi tertuduh tidak menimbulkan sebarang keraguan terhadap kes pendakwaan dalam kes ini. Teo Say Eng PK (ketika itu) dalam kes PP v. Chew Wai Keong & Anor [2013] 1 LNS 957 juga telah membuat dapatan yang lebih kurang sama di mana telah diputuskan seperti berikut: "Failure to investigate the Alibi Notice I do not agree with the submission of the learned counsel for the 1st Accused that failure of the investigating officer in investigating the witnesses named in the said notices has cast a reasonable doubt in the prosecution case. I find that this is a case where there was overwhelming circumstantial evidence to prove that it was the two accused persons who had committed the said two offences. I am of the view that failure of the investigating officer to interview the alibi witnesses would not cast any doubt in the prosecution case." [35] Saya juga telah meneliti keseluruhan rekod rayuan dan mendapati bahawa tiada apa-apa yang cacat dalam siasatan pegawai penyiasat dalam kes ini. Oleh itu, isu ini juga adalah tidak berasas. SAMA ADA HMS TELAH GAGAL UNTUK MEMPERTIMBANGKAN PEMBELAAN TERTUDUH DENGAN WAJAR [36] Selanjutnya peguambela tertuduh telah membangkitkan isu bahawa HMS telah gagal untuk mempertimbangkan keterangan saksi-saksi pembelaan dengan sewajarnya. [37] Saya dapati hujahan ini adalah tidak berasas sama sekali. HMS dalam alasan penghakimannya telah mempertimbangkan keseluruhan keterangan saksi-saksi pembelaan namun berpendapat bahawa keterangan mereka tidak berjaya menimbulkan keraguan munasabah terhadap kes pendakwaan. HMS sememangnya berhak untuk membuat dapatan sebegini seperti mana diputuskan dalam kes Mohd Fadzil Ibrahim & Anor v. PP (supra ) yang telah dirujuk di atas. [38] Saya juga telah meneliti keseluruhan rekod rayuan dengan penuh berhati-hati. Saya berpendapat bahawa HMS sememangnya berhak untuk mencapai dapatan fakta tersebut berdasarkan keterangan yang ada. Saya juga tidak mendapati sebarang salah arah telah dilakukan oleh HMS di dalam mencapai dapatan fakta tersebut. DAPATAN MAHKAMAH BERKENAAN RAYUAN TERTUDUH TERHADAP SABITAN [39] Berdasarkan kepada kesemua di atas, saya dengan ini menolak rayuan tertuduh terhadap sabitan. RAYUAN TERHADAP HUKUMAN [40] Berkenaan dengan rayuan pihak pendakwaan terhadap hukuman, saya telah meneliti rekod rayuan dan berpendapat bahawa hukuman yang dijatuhkan adalah setimpal dengan kesalahan yang dilakukan tertuduh. [41] HMS telah mengambil kira dan mempertimbangkan hujahan yang dibangkitkan kedua- dua pihak. Rujukan HMS kepada kes-kes PP v. Muhamad Arfah Jasmi [2008] 7 CLJ 836 dan PP v. Mohamad Malek Ridzuan bin Che Hasan [2013] 8 CLJ 359; [2013] MLJU 762 juga telah diteliti. [42] Kes yang dirujuk oleh pihak pendakwaan dalam rayuan ini iaitu PP v. William Ayau [2005] 6 CLJ 289; [2005] 4 MLJ 328 di mana Sulong Matjerai HMT (ketika itu) telah mengubah hukuman 5 tahun penjara yang dijatuhkan oleh hakim mahkamah sesyen terhadap tertuduh kepada 15 tahun penjara dan 5 sebatan rotan, juga dapat dibezakan dengan fakta dalam kes ini. [43] Dalam kes PP v. William Ayau (supra ), tertuduh telah merogol anak saudaranya sendiri di mana pada ketika itu anak saudaranya berumur 13 tahun. Tertuduh turut menggunakan kekerasan dalam merogolnya sehingga mendatangkan kecederaan. Fakta kes seperti berikut: "According to the agreed facts of the case, the accused raped his niece at 9.30am on 11 January 1999. His niece was only 13 years seven months old at the time of the commission of the crime. She was raped by the accused in the house of the complainant, the mother of the victim and who is also the elder sister of the accused. The complainant was then washing her ALASAN PENGHAKIMAN PENDAHULUAN LATAR BELAKANG KES [1] Di akhir kes pendakwaan, Mahkamah Bicara telah memutuskan pihak Pendakwaan gagal membuktikan kes prima facie terhadap Perayu ini ("Tertuduh") dan melepas dan membebaskan Tertuduh. [2] Sehubungan itu, pihak Pendakwaan telah merayu ke Mahkamah Tinggi terhadap keputusan lepas bebas yang diberikan oleh Mahkamah Bicara tersebut. Mahkamah Tinggi selanjutnya mengesahkan dan mengekalkan perintah lepas bebas terhadap Tertuduh di mana penghakiman berkaitan boleh didapati di dalam laporan i.e. dalam kes PP v. Amaluddin bin Sulaiman [2015] 1 LNS 426. [3] Pihak Pendakwaan seterusnya merayu ke Mahkamah Rayuan terhadap perintah lepas bebas tersebut. Rayuan ini didengar oleh Mahkamah Rayuan dan memerintahkan bahawa rayuan Pendakwa Raya dibenarkan dan keputusan Hakim Mahkamah Tinggi yang mengekalkan keputusan lepas dan bebas oleh Hakim Bicara di akhir kes pendakwaan tanpa dipanggil membela diri telah diketepikan. Justeru itu, Tertuduh diperintahkan untuk membela diri di bawah pertuduhan asal di hadapan Hakim Mahkamah Sesyen yang sama [B-06B-20- 04/2015 ]. RAYUAN DI MAHKAMAH INI [4] Kes pembelaan telahpun didengar di hadapan Hakim Sesyen. Selepas mendengar hujahan pihak-pihak di akhir kes Pembelaan, Hakim Sesyen telah mensabitkan Tertuduh di bawah seksyen 376B Kanun Keseksaan dan menjatuhkan hukuman pemenjaraan selama 13 tahun mulai tarikh jatuh hukum iaitu 12/8/2016. [5] Kes yang didengar sekarang di hadapan Mahkamah ini adalah rayuan yang difailkan oleh pihak Tertuduh terhadap perintah sabitan dan hukuman yang diberikan oleh Hakim Sesyen bertarikh 12/8/2016 tersebut. [6] Tertuduh di dalam kes ini telah didapati bersalah atas pertuduhan seperti berikut:- PERTUDUHAN "Bahawa kamu pada sekitar 1/1/2010 jam di antara 12.30 tengahari sehingga 2.30 petang, bertempat di No. 19, Jalan BB2/8, Taman Banting Baru, Banting, dalam daerah Kuala Langat, di dalam Negeri Selangor, telah melakukan perbuatan merogol terhadap satu perempuan melayu bernama xxx berusia 11 tahun 2 bulan di mana kamu tidak boleh berkahwin dengannya. Oleh yang demikian kamu telah melakukan satu kesalahan di bawah seksyen 376B Kanun Keseksaan dan boleh dihukum di bawah Akta yang sama." FAKTA RINGKAS KES [7] Berdasarkan kepada keterangan dan dokumen-dokumen berkaitan kes ini di dalam Rekod Rayuan; semasa di kes pendakwaan, fakta kes boleh diringkaskan seperti berikut:- 7.1. Mengikut keterangan mangsa (SP4), Tertuduh, yang merupakan bapa tirinya, pada 1/1/2010 pada waktu tengahari masuk ke biliknya dengan memakai tuala dan datang dekat mangsa dan kemudiannya memasukkan kemaluannya ke dalam kemaluan mangsa (SP4). SP4 menjerit tetapi Tertuduh menutup mulutnya; 7.2. Pada masa itu terdapat adiknya bernama Azizul Ameer yang berumur 12 tahun pada tahun 2013 iaitu semasa perbicaraan dijalankan (berumur 9 tahun semasa kejadian) yang berada di bilik bersebelahan dengan bilik SP4; 7.3. Pada waktu kejadian, SP4 baru pulang dari sekolah. Tertuduh telah masuk ke bilik SP4 dengan menggunakan kunci pendua ("spare key" ); 7.4. Pada ketika itu, SP4 telah menanggalkan bajunya dan duduk atas katil di mana Tertuduh masuk dan menolaknya. Semasa Tertuduh memasukkan kemaluan, SP4 telah menanggalkan bra dan Tertuduh telah membuka spender SP4; 7.5. Pada waktu itu, SP4 terbaring dan terkangkang di atas katil, lepas itu Tertuduh memasukkan kemaluannya. Tangan SP4 lurus sahaja manakala tangan Tertuduh berada di tepi pinggangnya. SP4 tidak berani melawan kerana badan Tertuduh agak tegap. Pada kiraannya tempoh berlakunya kejadian adalah setengah jam dan Tertuduh telah masukkan kemaluannya dalam tiga jolokan. SP4 menyatakan pada ketika itu beliau tidak tahu apa yang sedang dilakukan oleh Tertuduh; 7.6. Berdasarkan keterangan Hirdawati (SP1) iaitu adik perempuan kepada Samsiah (SP2) iaitu ibu kepada SP4, bahawa pada 29/11/2010 jam lebih kurang 11.45am di Hospital Banting semasa SP1 menghantar ibunya untuk dialisis buah pinggang, SP4 ada turut bersama mereka dan telah menceritakan kepada SP1 mengenai perkara yang diperlakukan oleh Tertuduh terhadapnya. Setelah diberitahu, SP1 membawa SP4 untuk berjumpa dengan Samsiah (SP2) di bahagian klinik pakar, Hospital Banting (tempat kerja SP2) dan memberitahu SP2 perkara tersebut; 7.7. SP2 terus menanyakan SP4 dan diberitahu memang ada melakukan hubungan seks dengan Tertuduh. SP2 dan SP4 menangis bersama-sama pada masa itu. SP4 menyatakan sudah lebih kurang dalam setahun diperlakukan sedemikian dan kali terakhir diperlakukan adalah sewaktu SP2 pergi kerja (masa selepas raya haji tahun yang sama - 2010). SP4 memberitahu kepada SP2 bahawa beliau diperlakukan di bilik tidurnya. Kemudian, SP2 pun membuat laporan polis (P7) berkenaan perkara Tertuduh yang telah merogol SP4 selepas hari raya Aidiladha; dan 7.8. Pegawai Penyiasat, Insp Anuar Hamin (SP5) telah memberikan keterangan bahawa berdasarkan laporan pemeriksaan awal (P11) dan juga laporan perubatan ke atas SP4 (P12) dimana P12 menunjukkan terdapatnya kesan koyakan lama pada hymen SP4 iaitu di jam 2 dan 9 kemaluannya. Pemeriksaan genital telah dijalankan oleh Dr. Malar Kandasamy, iaitu Pakar Obstetri dan Ginekologi Hospital Tengku Ampuan Rahimah (tidak dipanggil sebagai saksi untuk perbicaraan berdasarkan rekod rayuan). [8] Oleh kerana Mahkamah Rayuan telah memerintahkan pembelaan dipanggil, Mahkamah ini selanjutnya menghalusi keterangan pembelaan yang dikemukakan oleh Tertuduh seperti berikut:- 8.1. Tertuduh (SD1) telah memilih untuk memberikan keterangan bersumpah; 8.2. SD1 berumur 53 tahun dan bertugas di Hospital Banting sebagai Pembantu ("attendant ") Kesihatan semasa tempoh kejadian sehingga perbicaraan ini. Jadual waktu kerjanya adalah mengikut syif yang telah dijadualkan; 8.3. SD1 telah berkahwin dengan SP2 pada tahun 2006 dan pada ketika itu SP2 telah ada 4 orang anak dari perkahwinan pertamanya. SD1 menerima 4 orang anak SP2 sebagai anak tirinya dan telah dikurniakan dua orang anak kandung dalam perkahwinan tersebut; dan 8.4. SD1 menyatakan kejadian rogol ini tidak mungkin berlaku kerana pada hari kejadian (1/1/2010) anak-anak tirinya termasuk SP4 berada di rumah neneknya di Kg. Sawah kerana cuti sekolah. SD1 menyatakan SP4 berbohong di Mahkamah kerana SP4 tidak menyukainya disebabkan oleh beliau selalu menegur kelakuan SP4 dan menyekat kebebasan SP4. DAPATAN MAHKAMAH INI ISU (I): SAMA ADA KEHADIRAN SP4 DI RUMAH NENEKNYA PADA 1/1/2010 [9] Isu ini ditimbulkan dan dipertikaikan atas sifat fakta kebenarannya. SD1 yang menyatakan pada 1/1/2010 adalah merupakan cuti sekolah dan SP4 berada di rumah neneknya sempena cuti sekolah. Dalam keterangan SD1, beliau menyatakan setiap tahun akan membawa anak-anak tirinya untuk membeli barangan sekolah kecuali pada tahun 2010 pembelian dibuat tanpa kehadiran anak-anak tirinya. [10] Mahkamah ini menimbangkan keterangan SD1 dan SP4 lalu memutuskan SD1 gagal membangkitkan sebarang keraguan terhadap kes Pendakwaan memandangkan keterangan Pendakwaan telah membuktikan SD1 yang memperakui biasanya membawa anak-anak tirinya membuat pembelian barangan sekolah seminggu sebelum pembukaan persekolahan dan dalam tahun 2010 tarikh sekolah dibuka adalah pada 4/1/2010, maka dengan ini SP4 sepatutnya telah pulang dari rumah neneknya dan berada di rumah (tempat kejadian) bagi tujuan persediaan untuk ke sekolah pada tahun tersebut. [11] Mahkamah ini juga mendapati keterangan SD1 yang menyatakan pada 1/1/2010 ada pergi ke sekolah untuk membuat pembayaran yuran buku sekolah telah menyokong keterangan SP4 yang menyatakan baru balik dari sekolah pada 1/1/2010 ke rumah (tempat kejadian). Oleh itu, dakwaan SD1 bahawa SP4 tidak berada di tempat kejadian adalah ditolak. ISU (2): AIR MANI SD1 DI ATAS SELIMUT (P5 DAN P6) [12] Mahkamah ini mempertimbangkan penjelasan yang diberikan oleh SD1 mengenai isu terdapatnya semen (air maninya) di selimut besar (P5) dan selimut kecil (P6) bahawa sebelum itu SD1 pernah menggunakannya. SD1 selanjutnya menyatakan adalah lazimnya di rumah untuk sesiapa menggunakan selimut tersebut. Bukan itu sahaja, SD1 menyatakan kehadiran air maninya pada selimut-selimut itu mungkin disebabkan beliau pernah menggunakannya semasa melakukan hubungan seks dengan isterinya (SP2).