


To jest jedynie podgląd.
3 wyświetlane ||| 3 wyświetlanych na 12 str.

To jest jedynie podgląd.
3 wyświetlane ||| 3 wyświetlanych na 12 str.

To jest jedynie podgląd.
3 wyświetlane ||| 3 wyświetlanych na 12 str.

To jest jedynie podgląd.
3 wyświetlane ||| 3 wyświetlanych na 12 str.
Przeszukuj podgląd dokumentu
Procesy wartościowania emocjonalnego mają ogromne znaczenie dla kontrolowania
agresji, gdyż powstająca sieć wartości już jako spójny system wiedzy o rzeczywistości
przejmuje kontrolę nad zachowaniem społecznym(Zdzisław Bartkowicz 2001).
Lęk, poczucie winy, samopotępienie, samopogarda to najsilniejsze przeciwagresywne
bariery. Pojawienie się ich jest uzależnione od przyswojenia w toku socjalizacji
obowiązujących wzorców, standardów, które stoją w sprzeczności ze stosowaniem agresji,
jako instrumentu osiągnięcia jakiegoś celu. Według Z. Bartkowicz (2001) nie oznacza to tego
iż skrajni agresorzy mają tak poważny defekt sumienia, aby agresję uważać za obojętną, a
nawet pożądaną. Problem tkwi w stosowaniu przez nich sposobów unikania wyrzutów
sumienia, poprzez różne manewry samookłamywania czy samorozgrzeszania. Wymienia się
wiele barier, które stosuje agresor, aby zachować dobre imię o sobie, m.in. usprawiedliwianie,
manipulacje, zaprzeczenie odpowiedzialności, manipulacja poznawcza, jaką jest potępianie
potępiających (Zdzisław Bartkowicz 2001).
Niezwykle istotne znaczenie przy pracy z taką jednostką ma terapia poznawcza,
użyteczna w odbudowaniu społecznie uznawanego systemu wartości.
Mało docenianym, a skutecznym czynnikiem hamującym agresję jest empatia, będąca
zdolnością do rozpoznawania tego, co myślą, czują i pragną inni ludzie, a jednocześnie
zdolnością współodczuwania. Naukowcy zajmujący się socjalizacją uważają iż empatia
warunkuje zachowania prospołeczne, uwzględniające dobro innego człowieka, jednoczenie
powstrzymuje od szkodzenia i zadawania mu cierpienia(Zdzisław Bartkowicz 2001) .
Jak wspomniane było wyżej agresja to zachowanie wyuczone, a zatem możliwe jest
jego oduczenie. Takie zdanie przyjmują behawioryści. Orientacja tejże grupy kierowana jest
do szerokiego grona agresorów. Zakłada ona, iż agresja jest przejawiana i utrwalana poprzez
fakt przynoszenia korzyści agresorowi, a zadaniem psychologów, pedagogów wedle tej teorii
jest zneutralizowanie wartości nagradzającej agresji, poprzez następujące techniki:
Wzmocnienia pozytywne, tj. uaktywnienie poprawnych nieagresywnych
zachowań, które z czasem zastąpią agresywne. Do wzmocnienia zachowań
pozytywnych stosuje się nagród. Stosuje się natychmiast po wystąpieniu
pożądanych zachowań.
Wygaszanie, polega na ignorowaniu przejawów agresji, których celem jest
zwrócenie na siebie uwagi otoczenia.
Chwilowa izolacja (time-out) jest usunięcie wszelkich źródeł wzmocnień po
każdorazowym wystąpieniu zachowań agresywnych.
Ekonomia punktowa (koszt reakcji) w tej technice wykorzystuje się
nagradzanie za pomocą żetonów lub punktów przeliczanych na pieniądze,
wówczas gdy nastąpi pozytywna reakcja(Zdzisław Bartkowicz 2001).
Ważnym terminem odnoszącym się do agresji jest trening umiejętności
interpersonalnych. Określa się nim program edukacyjno – terapeutyczny, który umożliwia
wyuczenie sprawności interpersonalnych niezbędnych do normalnego funkcjonowania
jednostki w społeczeństwie. Nauka tych sprawności odbywa się poprzez tzw.
ustrukturalizowne uczenie się całego zespołu nawyków, metodami takimi jak: modelowanie,
odgrywanie ról, informowanie zwrotne poprzez wzmocnienia, transferowanie ćwiczonych
zadań na realne sytuacje życiowe (Zdzisław Bartkowicz 2001).
Poza wymienionymi wyżej sprawdzonymi i skutecznymi metodami istnieje wiele
innych funkcjonujących sposobów hamowania agresji. Istotne jest dopasowanie terapii do
wieku, możliwości dziecka i środowiska. Świetnym rozwiązaniem jest utworzenie przez
zespół wychowawców, pedagogów, psychologów programu edukacyjno-terapeutycznego.
Aby przystąpić do pisania programu musimy:
-posiadać pełną diagnozę dziecka
-dobrze znać i rozumieć środowisko, w którym działamy z uczniami
-określić cele naszych działań , odróżniając cele główne – nadrzędne, od
szczegółowych, bliższych, które zakładamy na określony czas
-dokonać wyboru sposobu realizacji celów (odpowiedni dobór środków, metod,
treści)
W trakcie realizacji programu pamiętać musimy o weryfikacji celów i zadań na
podstawie aktualnych i etapowych wyników.
PROGRAM „SAPER”
Jednym z najbardziej znanych programów dotyczących problemu agresji jest
„SAPER”. Program Saper został zbudowany w oparciu o chrześcijańską wizję człowieka.
Zakłada ona, że człowiek z natury jest dobry. Zdarza się, że w wyniku doświadczeń
życiowych to dobro zostaje schowane, ale nie zanika, ciągle można do niego się odwoływać,
na nim budować. Losy pojedynczego człowieka nie są obojętne dla reszty świata. Każdy
człowiek ma swój wpływ na dzieje świata, stąd konieczność odpowiedzialnego traktowania
siebie i innych osób. Agresja wynika z lęku, przede wszystkim przed samotnością, że nikogo
nie znajdę, przed brakiem miłości, odrzuceniem. Nie da się w życiu zupełnie uniknąć błędów.
Ale liczy się wola poprawy, wysiłki zmierzające ku przemianie. Nauczyciel podejmujący się
realizacji tego programu powinien mieć ukształtowany system wartości, pomagać uczniom w
uporządkowaniu systemu wartości. Tylko dobra współpraca z rodzicami i ich pomoc w
realizacji programu mogą przynieść oczekiwane rezultaty. Prowadzący powinien być
autentyczny, umiejący przyznać się do błędu, jeśli taki popełni.
Stopień pierwszy tego programu to zajęcia wprowadzające i integracyjne, traktowane
jako bardzo ważna część całego programu. Od nawiązania dobrych relacji i przyjaźni w
grupie zależy powodzenie wszystkich dalszych działań. Stosuje się tu wiele specjalnie
dobranych gier i zabaw. Kolejnym krokiem są działania teoretyczne rozłożone na kilka
bloków. Kolejnym krokiem programu jest refleksja nad tym, że jesteśmy w grupie. Staramy
się odkryć swoją pozycję i rolę jaka nam przypada. W pracy w grupie różnice zdań są
nieuniknione, powstają konflikty. Twórcy programu pomagają uczestnikom oswoić się z tą
prawdą, pomagają wyzbywać się związanych z tym lęków. Młodzież uczy się poszukiwania
rozwiązań dobrych dla wszystkich. Ma też czas na zastanowienie się nad wpływem grupy, do
której należy. Kolejnym krokiem programu jest pytanie o wartości, którymi żyję. Dalszym
obszarem pracy uczestników programu są emocje. One nie podlegają wartościowaniu. Ale
zachowanie podejmowane pod wpływem tych emocji podlega ocenie. Akceptując emocje
łatwiej jest kierować swoim zachowaniem. Saper z natury musi kontrolować swoje
zachowania, bo nie może się mylić. Jeżeli zaatakowany podda się emocjom i odpowie agresją
ponosi porażkę nie tylko on sam, ale cała wyprawa. Następnym tematem refleksji jest sama
agresja. Trzeba dobrze poznać przyczyny i skutki agresji. Należy zobaczyć, jak czuje się
ofiara agresji? Jak lęk może prowadzić do zachowań agresywnych? Jak radzić sobie z własną
złością, wybuchem gniewu, chęcią zemsty? Po głębokich refleksjach przychodzi czas na
zajęcia praktyczne. Zajęcia te mają pobudzić młodzież do wspólnego tworzenia, do
budowania kampanii promującej pozytywne(nieagresywne) zachowania, do jeszcze większej
integracji grupy. Gdy prowadzący program uzna, że uczestnicy mają już obniżony stopień
reakcji agresywnych, potrafią rozwiązywać problemy w sposób konstruktywny może ogłosić
zakończenie zajęć Szkoły Saperów. Na uroczystym zakończeniu szkoły, połączonym z
wręczeniem dyplomów, kadeci mogą podpisać deklarację pokojową, że będą pracować nad
kontrolowaniem swoich zachowań, dołożą starań, by powstrzymywać agresywne zachowania
innych (Renata Knez, Wojciech M. Słonina 2002)
PROGRAM „ART.”
W ramach działań profilaktycznych wiele szkół i placówek wprowadza program
zastępowania agresji znany, jako ART., służący zapobieganiu i ograniczaniu agresji wśród
młodzieży. Głównym celem jest wyuczenie umiejętności eliminowania społecznie
niepożądanych zachowań przede wszystkim agresji i przemocy. Skierowany jest na zmianę
zachowania w oparciu o trzy komponenty:
1. trening umiejętności i zachowań prospołecznych,
2. trening kontroli złości,
3. trening wnioskowania moralnego.
Jeśli chodzi o pierwszy z komponentów, polega na tym iż młodzież w małych grupach
ogląda przykłady wzorcowych zachowań, w których ma deficyty. Ma możliwość ćwiczenia
takiego kompetentnego zachowania, za co otrzymuje pochwały i informacje zwrotne.
Młodzież uczy się, co powinna robić w trudnych sytuacjach zamiast ataku z zamiarem
zranienia.
Drugi składnik uczy czego nie robić. Jego celem jest podwyższenie samokontroli,
kontrolowanie i ograniczanie agresji i negatywnych emocji. Uczy konstruktywnego
reagowania na zaczepki. Ważne jest zmniejszenie wzbudzenia złości oraz dostarczenie
środków samokontroli w sytuacjach wybuchu złości.
Trzecia interwencja ART. – trening wnioskowania moralnego ma na celu
pokonywanie kolejnych stadiów rozwoju moralno – poznawczego. W tym etapie
prezentowane są sytuacje problemowe, w których stawia się młodzież, po czym pytania
sondujące pomagają diagnozować nieprawidłowości w uczestnikach.
Pożądanymi konsekwencjami techniki interwencyjnej ART. Są: zmniejszenie
częstotliwości występowania zachowań agresywnych, złości, impulsywności, zmiana
interakcji międzyludzkich, funkcjonowania w społeczeństwie(http://awans.szkola.net -
17.03.2009 – 12.00-13.00).
SZKOLNY PROGRAM PROFILAKTYKI
Przez „program profilaktyczny” rozumie się działania psychoedukacyjne, których celem jest
zapobieganie zachowaniom ryzykownym uczniów i szkodom wynikającym z problemów w
ich otoczeniu.
PROBLEM - agresja i przemoc w szkole
Część I - Założenia teoretyczne programu.
Realizacja szkolnego programu profilaktycznego ma za zadanie przeciwdziałać zjawisku
agresji i przemocy u dzieci i młodzieży jak te propagować pozytywne wartości. Mówiąc o
agresji trzeba mieć na uwadze zarówno przemoc fizyczną, jak i przemoc psychiczną
polegającą na często długofalowych prześladowaniach w formie atakowania kogoś wprost lub
nękania wykluczeniem z grupy bądź niedopuszczeniem do niej. Obecnie bardzo podniósł się
poziom tego zjawiska w szkole. Szykanowanie, izolowanie niektórych członków grupy,
okazywanie im pogardy, agresji i przemocy (określane terminem mobbing ), jest niestety
zjawiskiem powszechnym w społecznościach, w tym równie szkolnych. Aby przeciwdziałać
zjawisku agresji, przemocy w szkole konieczne jest posiadanie wiedzy na temat istotnych
problemów. Wiedza ta jest potrzebna do skutecznego przeciwdziałania tym zjawiskom w
szkole. Uczniom zaś daje możliwość poznania powodów zachowań agresywnych, wglądu i
większą kontrolę nad własnymi emocjami i nabycie nowych modeli zachowań. Niezbędne
jest zaangażowanie w działania profilaktyczne wszystkich zainteresowanych stron:
nauczycieli, wychowawców, rodziców i uczniów. Tylko właściwe postępowanie
wychowawcze i edukacyjne nauczycieli, wychowawców i rodziców może zmienić tę
sytuację.
Część II – Diagnoza problemu
Problem agresji i przemocy dotyczy środowiska szkolnego. Został zdiagnozowany na
podstawie obserwacji zachowań uczniów, informacji od nauczycieli, rodziców, samych
uczniów oraz od innych instytucji lokalnych (policji, kuratorów, poradni psychologiczno-
pedagogicznej). Metodą określającą stopień natężenia problemu przemocy to konsultacje,
wywiad, obserwacja, ankieta, analiza dokumentacji szkolnej. W wyniku diagnozy program
adresowany jest do:
-uczniów szkoły podstawowej,
-uczniów gimnazjum,
-rodziców
-nauczycieli, wychowawców, pedagoga, psychologa.
Część III – Cele szkolnego programu profilaktyki.
Cel główny - zapobieganie, ograniczenie lub całkowite wyeliminowanie
zjawiska agresji i przemocy w szkole.
Cele szczegółowe:
- kształtowanie u dzieci i młodzieży umiejętności interpersonalnych, postawy asertywnej
(umiejętność radzenia sobie z presją społeczną), skutecznej komunikacji, rozwiązywania
konfliktów, radzenia sobie z emocjami takimi jak gniew, złość, wrogość,
- promocja pozytywnych wartości wśród uczniów,
- uczenie zachowań dotyczących kultury życia codziennego,
- wzmocnienie poczucia własnej wartości wśród uczniów,
- uczenie dbałości o zdrowie fizyczne i higienę psychiczną.
ZAŁOŻENIA PROGRAMU
I. Objęcie działaniami profilaktycznymi i edukacyjnymi dzieci i młodzież oraz dostarczenie
im doświadczeń wywołujących zmianę dotychczasowych zachowań
II. Objęcie działaniami profilaktycznymi rodziców, wypracowanie metod zaradczych
III. Objęcie działaniami profilaktycznymi nauczycieli, dostarczanie informacji na temat
agresji i przemocy, wspólne i aktywne szukanie nowych form pracy z grupą i indywidualnie z
uczniem
IV. Indywidualne rozmowy terapeutyczne prowadzone przez psychologa i pedagoga
szkolnego.
FORMY ODDZIAŁYWAŃ ZAPOBIEGAWCZYCH
I.Działania profilaktyczno-edukacyjne wśród uczniów.
Uczniowie uczestniczą w zajęciach poświęconym różnym aspektom przeciwdziałania
przemocy. Zajęcia mają charakter warsztatowy. Klasa współpracuje ze sobą, kierowana przez
prowadzących nabywa stopniowo nowe umiejętności. Działaniami profilaktyczno-
edukacyjnymi mogą być także prelekcje, pogadanki, projekcje filmowe, przedstawienia
teatralne, udział uczniów w konkursach dotyczących tej tematyki.
Cykl spotkań profilaktyczno-edukacyjnych w szkole obejmuje:
-warsztaty integracyjne, mające na celu wzmocnienie więzi między
uczniami, lepsze poznanie siebie i innych,
- warsztaty na temat jak radzić sobie z przemocą i agresją
- warsztaty zachowań asertywnych
- warsztaty interwencyjno-prewencyjne, zajęcia stymulujące prawidłowy rozwój
intelektualny, społeczny, moralny i emocjonalny.
II. Działania profilaktyczne wśród rodziców
Ważnym elementem w przeciwdziałaniu przemocy w szkole jest włączenie w działania
profilaktyczne rodziców. Celem pracy z rodzicami jest stworzenie klimatu do otwartego
mówienia o różnych postaciach przemocy i przerwanie narastającego poczucia bezsilności
wobec agresji jak te zmiana świadomości rodziców dotycząca lepszego rozumienia potrzeb
dzieci i młodzieży. Spotkania z rodzicami obejmują:
-przekazanie informacji o programie
-prelekcje i dyskusje na temat zjawiska przemocy i jego form w szkole i poza nią, uczenie
spostrzegania mocnych stron dzieci
- włączanie rodziców we wspólne działania z dziećmi na rzecz szkoły (festyn rodzinny,
wycieczki, przedstawienia, i inne imprezy klasowe)
-indywidualne rozmowy wychowawcy, pedagoga i psychologa szkolnego z rodzicami w celu
przekazania wskazówek postępowania z dzieckiem oraz wspólnego szukania sposobu
radzenia sobie z trudnościami wychowawczymi,
- wskazanie miejsca gdzie można uzyskać pomoc (Ośrodek Interwencji Kryzysowej,
„Niebieska Linia”)
III. Działania profilaktyczne wśród nauczycieli
Nauczyciele od dawna sygnalizują narastanie problemu przemocy i agresji w szkole i
potrzebę podjęcia konkretnych działań ograniczających to zjawisko. Celem współpracy
nauczycieli jest wyposażenie ich w umiejętności rozpoznawania problemu i odpowiedniego
reagowania w sytuacji przemocy w szkole.
Praca z nauczycielami obejmuje:
-szkoleniowe spotkania dla Rady Pedagogicznej- praca metodą warsztatową dla
zainteresowanych nauczycieli dotycząca charakterystyki agresora i ofiary oraz postawy
nauczyciela w czasie występowania przemocy
-pomoc w opracowaniu materiałów dydaktycznych do wykorzystania przez
nauczyciela na lekcji wychowawczej
-spotkania zespołu nauczycieli uczących w danej klasie
-indywidualne konsultacje wychowawców z pedagogiem i psychologiem
szkolnym.
STRATEGIE PROFILAKTYCZNE
I. Strategie informacyjne:
Cel- dostarczenie adekwatnych informacji, odpowiednich dla wieku rozwoju dziecka, na
temat skutków zachowań ryzykownych i tym samym umożliwienie dokonywania
racjonalnego wyboru.
Założenie – dostarczenie informacji spowoduje zmianę postaw a w rezultacie zmianę
zachowań
II. Strategie edukacyjne:
Cel – pomoc w rozwijaniu ważnych umiejętności psychologicznych i społecznych
Założenie - rozwój w/w umiejętności umożliwi zaspokojenie najważniejszych potrzeb w
sposób akceptowany społecznie
III. Strategie alternatywne
Cel – pomoc w zaspokajaniu ważnych potrzeb oraz satysfakcji poprzez zaangażowanie się w
działalność pozytywną (artystyczną, sportową, społeczną)
Założenie – wiele dzieci nie ma możliwości realizowania swojej potrzeby aktywności,
podniesienia samooceny poprzez osiąganie sukcesów, rozwój zainteresowań.
(http://awans.szkola.net - 17.03.2009 – 12.00-13.00).
http://szkola.net/awans/art.php?id=1758
SCENARIUSZ LEKCJI WYCHOWAWCZEJ
NR 1
TEMAT: DLACZEGO ZACHOWUJEMY SIĘ AGRESYWNIE?
CELE OPERACYJNE:
Uczeń:
-zna różne przyczyny zachowań agresywnych,
-zna inne niż agresja możliwości reagowania
ŚRODKI DYDAKTYCZNE:
Kartki, arkusz szarego papieru, pisaki, kartki z zadaniami dla poszczególnych grup.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
1. Rundka wstępna Wszyscy siedzą w kręgu i kolejno określają w skali 1 do 10 swoje samopoczucie.
2. Praca w grupach
Dzielę klasę na trzy grupy: pierwszą, drugą i trzecią. Każda grupa otrzymuje arkusz z
zadaniem- opis sytuacji, którą mają wspólnie omówić w zespołach. Po przeanalizowaniu
tekstu młodzież uzupełnia zaznaczone w arkuszu zadania, poszukując przyczyn zachowań
agresywnych oraz sposobów, dzięki którym można im zapobiec.
Sytuacja A
Krysia przynosi na lekcję ulubioną książkę Małgosi. Małgosia chce pożyczyć książkę od
koleżanki, ale Krysia jej odmawia. W czasie przerwy Małgosia kradnie książkę.
Małgosia zachowała się agresywnie, ponieważ..................................................
.............................................................................................................................
.............................................................................................................................
Zamiast reagować agresywnie, Małgosia mogłaby ............................................
..............................................................................................................................
..............................................................................................................................
Sytuacja B
Nauczyciel w czasie lekcji skrytykował Mateusza. Po skończonych lekcjach do Mateusza
podszedł kolega, który chciał się umówić z nim do kina. Mateusz powiedział koledze:”
Odczep się i daj mi spokój”, po czym go pchnął.
Mateusz zachował się agresywnie, ponieważ ........................................................
.......................................................................................................................................................
...........................................................................................................Zamiast reagować
agresywnie, Mateusz mógłby....................................................
.......................................................................................................................................................
...........................................................................................................
Sytuacja C
Paczka chłopców z bloków włóczyła się po osiedlu. Nudzili się, byli niezadowoleni, nie
wiedzieli co ze sobą zrobić. Jeden z nich wywrócił kosz na śmieci, drugi rzucił kamieniem w
grupę małych dzieci. Chwilę później włamali się do piwnicy.
Chłopcy byli agresywni, ponieważ .........................................................................
.......................................................................................................................................................
...........................................................................................................Zamiast reagować
agresywnie, chłopcy mogliby ...................................................
.......................................................................................................................................................
..........................................................................................................
3. Omówienie ćwiczenia Liderzy grup prezentują kolejno sytuacje i uzupełnione zadanie.
4. Psychodramy W tych samych grupach młodzież przygotowuje scenki- na podstawie wcześniej
prezentowanych opisów sytuacji (zakończenie scenki może być inne).
Prezentacja scenek.
5. Omówienie scenek Dyskusja na tematy:
- Jak się czuli aktorzy?
- Co było dla nich najtrudniejsze?
- Co czuli będąc aktorami? Podanie imion dzieci jest dowolne ( na koniec np. Zosiu nie jesteś już Krysią, Magdo nie
jesteś Małgosią itd. )
6. Burza mózgów Uczniowie na arkuszu papieru zapisują przyczyny zachowań agresywnych.
7. Rundka końcowa Każdy uczeń kończy następujące zdanie: Zamiast reagować agresywnie, mogę...........
SCENARIUSZ LEKCJI WYCHOWAWCZEJ
NUMER 2
TEMAT: Jak sobie radzić z agresją i przemocą?
Cele:
- potrafi powiedzieć „nie” w sytuacjach, w których inni go namawiają, - potrafi przeciwdziałać agresji.
Środki dydaktyczne:
Plansza „Sześć sposobów odmawiania” ,opis sytuacji.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
1. Wszyscy uczniowie siedzą w kręgu i kolejno odpowiadają na pytanie: Co miłego się wydarzyło wczoraj w Twoim życiu?
2. Zabawa-Marionetka/B. Franusz,2001/
Proponuję uczniom zabawę, dzięki której będą mogli zrozumieć, że niektórzy ludzie, nie
potrafią innym odmówić, bronić swojego zdania. Wybieram ochotnika, którego stawiam na
środku kręgu i proponuję mu odegranie roli marionetki, kukły. Pozostali uczniowie
podchodzą do aktora i przez piec minut bawią się jego ciałem zmieniając jego układ rak, nóg.
Uczeń- dzieli się z innymi odczuciami, których doświadczał, odgrywając rolę. Pozostali
uczniowie również wypowiadają się na temat zabawy. Zastanawiają się, czy robienie czegoś
wbrew własnej woli jest przyjemne. Wnioskami dzielą się.
3.Omówienie sposobów odmawiania(B. Franusz,2001)
Posługuję się planszą, którą wcześniej przygotowałam” Sześć sposobów odmawiania”,
wyjaśnia młodzieży, w jaki sposób mogą wykorzystać przedstawione na niej strategie
odmawiania w życiu codziennym.
Sześć sposobów odmawiania:
1.Powiedz”nie”.
2.Zmień temat.
3. Odejdź. 4. Zignoruj propozycję. 5. Podsuń lepszy pomysł. 6. Powiedz coś śmiesznego.
4. Ćwiczenia- odmawiania.
Dzielę klasę na trzy grupy.
Każda grupa otrzymuje tekst- opis sytuacji, w której jedna osoba nakłania do określonego
postępowania. Uczniowie mają za zadanie sformułować na podstawie otrzymanego tekstu
odpowiedź odmawiającą-5 minut.
Przykłady sytuacji:
A.
Ania z Kasią dokuczają Beacie. Próbują namówić Asie, aby także dokuczała koleżance.
Dziewczyna nie chce się zachowywać wobec Beaty tak jak Ania i Kasia, ponieważ zdaje
sobie sprawę, że jest to przemoc.
Co powinna w tej sytuacji zrobić?
B.
Koledzy z klasy Marka kradną sąsiadom jabłka z piwnicy. Namawiają Marka, by się do nich
przyłączył.
Jak może zareagować Marek na propozycję kolegów?
C.
Basia namawia Olę do wspólnych wagarów. Ola nie chce uciekać z lekcji, bo boi się konsekwencji, które mogłyby z tego wyniknąć. Nie chciałaby też sprawić swoim postępowaniem przykrości rodzicom.
Co może Ola zrobić w takiej sytuacji?
5. Omówienie ćwiczenia
Uczniowie dzielą się z klasa swoimi wrażeniami.
6.Podsumowanie
Przypominam uczniom, że odmawianie jest trudną sztuką. Życie codzienne przynosi wiele
sytuacji, w których należy ludziom odmawiać, bo nigdy niewiadomo jaki to przyniesie efekt.
Na zakończenie uczeń kończy zdanie: Na dzisiejszej lekcji ważne dla mnie było..............
PODSUMOWANIE
Każdy uczeń jest indywidualnością i ważne jest by nauczyciel dostrzegł jego obecność. I choć
obecnie pracuję z młodzieżą gimnazjalną to wracam do klas początkowych gdyż, niepożądane
emocje mają swój zalążek właśnie w klasach tych najmłodszych. Przeprowadziłam wiele
różnych działań mających na celu rozwiązywaniu rożnych konfliktów. Obecnie jako
wychowawca klasy III Gimnazjalnej wiem jak wiele pracy nauczyciele poświęcają swoim
wychowankom i wiem, że pracy nam nie ubędzie. Wykorzystanie lekcji mających na celu
profilaktykę zachowań udało mi się uniknąć wielu sytuacji i mam nadzieję, że zajęcia
zapobiegawcze wcześniej czy później będą miały odzwierciedlenie w dalszej edukacji moich
wychowanków. Przedstawione zajęcia można kontynuować w określonym bloku
tematycznym lub według własnych twórczych rozwiązań. Mariola Świątek.
BIBLIOGRAFIA:
1. Aronson E.: Człowiek istota społeczna. PWN Warszawa 1995. 2. Bratkowicz Z.: Pomoc terapeutyczna nieletnim agresorom i ofiarom agresji w
zakładach resocjalizacyjnych. AWH Lublin 2001.
3. Danilewska J.: Agresja u dzieci – szkoła porozumienia. WSiP Warszawa 2002. 4. Frączek A., Pufal I. (red.): Agresja wśród dzieci 5. Frączek A.: Czynności agresywne jako przedmiot studiów eksperymentalnej
psychologii społecznej, [w:] Frączek A. (red.) Studia nad psychologicznymi
mechanizmami czynności agresywnych. PAN Wrocław 1979.
6. Grochulska J.: Agresja u dzieci. WSiP Warszawa 1993. 7. Gruszecka E.: Czy agresja jest konieczna? (cz.I). Scholasticus 1994, 3-4, s. 83-99. 8. Knez R., Słonina W. M. „Saper, czyli jak rozminować agresję. Program dla klas 1,2,3
gimnazjum” Rubikon 2002
9. 10. Okoń W.: Słownik Pedagogiczny. PWN Warszawa 1984. 11. Pietrzak H.: Agresja indywidualna i zbiorowa. WSP Rzeszów 1992. 12. Reber A.S.: Słownik psychologii. Scholar Warszawa 2000. 13. Ranschburg J.: Lęk, gniew, agresja. WSiP Warszawa 1993ci i młodzieży. PWN Kielce
1996.
14. Sadowski B., Chmurzyński J.: Biologiczne mechanizmy zachowania się. PWN Warszawa 1989.
15. Szałański J.: Wybrane wymiary psychologiczne syndromu agresji, [w:] Góralczyk P., Sobkowiak J. A. (red.), Przemoc i terror. UKSW Warszawa 2001.
16. Wolińska J. M.: Agresywność młodzieży. UMCS Lublin 2004. 17. Wolińska J. M.: Agresywność młodzieży. UMCS Lublin 2004 18. http://awans.szkola.net
To jest jedynie podgląd.
3 wyświetlane ||| 3 wyświetlanych na 12 str.
Brak komentarzy
Bądź autorem pierwszego komentarza!