1 Ustawa z dnia 2022 r. o broni i amunicji1) 2) Rozdział 1 ..., Streszczenia z Sztuka

Pobierz 1 Ustawa z dnia 2022 r. o broni i amunicji1) 2) Rozdział 1 ... i więcej Streszczenia w PDF z Sztuka tylko na Docsity!

Ustawa z dnia 2022 r. o broni i amunicji1) 2)

Rozdział 1 Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa określa zasady posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej broni i amunicji oraz jej nabywania i zbywania, przechowywania, noszenia, przenoszenia, używania, przywozu i wywozu za granicę, a także prowadzenia rejestru broni oraz funkcjonowania strzelnic.

2. Przepisy ustawy stosuje się również do urządzeń niebezpiecznych, w zakresie określonym w ustawie.

Art. 2. Przepisy ustawy nie dotyczą:

1. broni i amunicji stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej, Służby Celno-Skarbowej, Straży Marszałkowskiej oraz innych państwowych formacji uzbrojonych, w odniesieniu do których dostęp do broni i amunicji regulują odrębne przepisy;

2. broni i amunicji stanowiących uzbrojenie żołnierzy armii państw obcych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z przedsięwzięciami wojskowymi realizowanymi wspólnie z Siłami Zbrojnymi Rzeczypospolitej Polskiej, a także na podstawie umów i porozumień międzynarodowych;

3. broni i amunicji stanowiących uzbrojenie funkcjonariuszy służb granicznych państw Unii Europejskiej przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach zespołów szybkiej interwencji na granicy na zasadach określonych w rozporządzeniu (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. ustanawiającym mechanizm tworzenia zespołów szybkiej interwencji na granicy oraz zmieniającym rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 w odniesieniu do tego mechanizmu i określającym uprawnienia i zadania zaproszonych funkcjonariuszy (Dz. Urz. UE L 199 z 31.07.2007, str. 30);

4. (^) Niniejsza ustawa wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/555 z dnia 24 marca 2021 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. UE L 115/1 z 06.04.2021).2) Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 13 października 1995 r. – Prawo Łowieckie, ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych, ustawę z dnia 13 sierpnia 2019 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody i ustawę z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych.

4. broni i amunicji stanowiących uzbrojenie zagranicznych funkcjonariuszy biorących udział we wspólnej operacji, o której mowa w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o udziale zagranicznych funkcjonariuszy lub pracowników we wspólnych operacjach lub wspólnych działaniach ratowniczych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1802);
5. obrotu bronią i amunicją, technologiami i usługami mającymi znaczenie dla obronności, bezpieczeństwa lub ważnych interesów Państwa oraz wytwarzania, przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przywozu z zagranicy i wywozu za granicę broni i amunicji w celach przemysłowych lub handlowych;
6. przemieszczania amunicji przez przedsiębiorców oraz przedsiębiorców zagranicznych, o których mowa w ustawie z dnia 13 sierpnia 2019 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. poz. 1214, 1495).

Rozdział 2 Broń i amunicja

Art. 3. 1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. amunicja – amunicję do broni palnej, w postaci nabojów scalonych i nabojów ślepych;
2. broń – broń palną i broń pneumatyczną;
3. broń alarmowa i sygnałowa – broń palną wyprodukowaną zgodnie z odrębnymi przepisami jako niezdolną konstrukcyjnie do wystrzelenia pocisku, przeznaczoną do wywoływania efektu akustycznego lub wizualnego lub wystrzeliwania substancji drażniącej lub łzawiącej, przy czym broń taka może być wyposażona w urządzenie do odstrzeliwania ładunków pirotechnicznych;
4. broń bocznego zapłonu – broń strzelecką z bruzdowanym przewodem lufy, do której stosuje się naboje systemu Floberta z masą inicjującą zawalcowaną w przetłoczeniu dennej części łuski, oraz naboje systemu Lefaucheux z zapłonem sztyftowym;
5. broń centralnego zapłonu – broń strzelecką z bruzdowanym przewodem lufy inną niż broń bocznego zapłonu;
6. broń długa – każdą strzelecką broń palną inną niż broń krótka;
7. broń gładkolufowa – broń strzelecką z gładkościennym przewodem lufy;
8. broń jednostrzałowa – strzelecką broń palną bez magazynka, która musi być każdorazowo załadowana przed strzałem przez ręczne wprowadzenie naboju do komory nabojowej lub pocisku do lufy, w tym także wielokrotna broń jednostrzałowa, to jest broń zawierająca więcej niż jedną lufę;
9. broń krótka – strzelecką broń palną, której lufa nie przekracza długości 300 mm, lub której całkowita długość nie przekracza 600 mm;
10. broń niezaładowana – każdą broń inną niż broń załadowana;
11. broń niezdolna do rażenia celów na odległość – każdą broń inną niż broń zdolna do rażenia celów na odległość;
12. broń palna – ręczną broń lufową, która wystrzeliwuje, jest przeznaczona do wystrzeliwania lub może być przystosowana do wystrzeliwania jednego lub większej

w sprawie włączenia tych państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen;

29. prowadzący strzelanie – osobę upoważnioną przez właściciela lub zarządcę strzelnicy, która odbyła przeszkolenie w zakresie prowadzenia strzelania oraz udzielania pomocy przedmedycznej w podmiotach prowadzących takie szkolenia;
30. przenoszenie broni – każdy sposób przemieszczania broni niezaładowanej;
31. replika broni – broń wykonana współcześnie na wzór broni dawnej w taki sposób, aby zachowany był jej oryginalny sposób działania, a wygląd zewnętrzny w miarę możliwości przypominał broń dawną, bez konieczności dokładnego odwzorowania budowy broni;
32. użycie broni – oddanie strzału z broni zdolnej do rażenia celów na odległość, skierowanie broni w kierunku człowieka, lub zmuszenie innej osoby do określonego zachowania pod groźbą oddania strzału w jej kierunku.

2. W rozumieniu ustawy przedmiot uznaje się za dający się przystosować do wystrzeliwania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego, jeżeli ma wygląd broni palnej oraz ze względu na swoją budowę lub materiał, z którego jest wykonany, może być łatwo przystosowany do tego celu.

Art. 4. 1. Istotne części broni lub komponenty amunicji, gotowe lub obrobione, uważa się za broń lub amunicję.

2. Za obrobione części broni uważa się takie części, które mogą być zamontowane w broni i pełnić swoje funkcje użytkowe bez konieczności dalszej specjalistycznej obróbki.
3. Istotnymi częściami broni są: lufa, zamek, bębenek nabojowy, baskila, szkielet oraz komora zamkowa, odpowiednio do przyjętych rozwiązań technicznych danego modelu broni.
4. Komponentami amunicji są: pociski zawierające materiały wybuchowe, chemiczne środki obezwładniające lub zapalające albo inne substancje, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, a także materiał wybuchowy miotający.

Art. 5. 1. Zabronione jest dokonywanie ingerencji w konstrukcję broni zmieniających jej rodzaj, kaliber, typ naboju lub sposób działania, z zastrzeżeniem koncesjonowanej działalności wytwórczej i rusznikarskiej.

2. Ingerencje, o których mowa w ust. 1, uważa się za wyrób broni.

Art. 6. Broń i amunicja dzieli się na następujące kategorie:

1. A – broń i amunicja, której nabywanie i posiadanie jest zabronione, z zastrzeżeniem art. 8 pkt 3, 5 i 6;
2. B – broń i amunicja, którą można nabywać i posiadać na podstawie pozwolenia podstawowego, obiektowego lub muzealnego;
3. C – broń, amunicja, którą można nabywać i posiadać na podstawie obywatelskiej karty broni, pozwolenia podstawowego, obiektowego lub muzealnego;
4. D – broń i amunicja nie objęta zakresem dyrektywy Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. UE L 256 z 13.09.1991 z późn. zm.), którą można nabywać i posiadać bez pozwolenia.

Art. 7. 1. Do kategorii A zalicza się:

1. wojskowe pociski wybuchowe oraz wyrzutnie do takich pocisków, amunicję wojskową z pociskami wypełnionymi materiałami wybuchowymi, zapalającymi, albo innymi substancjami których działanie zagraża życiu, a także pociski do takiej amunicji;
2. samoczynną broń palną, z wyjątkiem alarmowej;
3. broń wytworzoną lub przerobioną w sposób pozwalający na zatajenie jej przeznaczenia, a także broń imitującą inne przedmioty;
4. amunicję wojskową z pociskami płaszczowymi o zwiększonej penetracji, zawierającymi rdzeń wykonany z materiału o twardości większej niż 50 HRC wg skali twardości Rockwella;
5. amunicję do broni krótkiej z pociskami skonstruowanymi specjalnie dla osiągnięcia znaczącego powiększenia średnicy pocisku po trafieniu, tzw. „grzybkującymi” (ang. expanding), z wyjątkiem amunicji używanej do polowania lub sportów strzeleckich przez osoby uprawnione do korzystania z niej;
6. samoczynną broń palną przerobioną na broń palną samopowtarzalną;
7. samopowtarzalną broń palną centralnego zapłonu w postaci: a) broni krótkiej, umożliwiającej wystrzelenie więcej niż 21 nabojów bez przeładowania, o ile jest zasilana z magazynka stałego dostosowanego do więcej niż 20 nabojów właściwych dla danej broni, albo do której podpięto magazynek wymienny dostosowany do więcej niż 20 nabojów właściwych dla danej broni, b) broni długiej, umożliwiającej wystrzelenie więcej niż 11 nabojów bez przeładowania, o ile jest zasilana z magazynka stałego dostosowanego do więcej niż 10 nabojów właściwych dla danej broni, albo do której podpięto magazynek wymienny dostosowany do więcej niż 10 nabojów właściwych dla danej broni;
8. samopowtarzalną broń długą, która może być bez utraty zdolności strzelania skrócona do mniej niż 600 mm długości całkowitej bez użycia narzędzi, poprzez złożenie lub odjęcie kolby;
9. każdą broń wymienioną w pkt 1-8, która została przerobiona w sposób umożliwiający odstrzeliwanie jedynie amunicji ślepej, hukowej lub podobnie działającej.

2. Do kategorii B zalicza się:
   1. powtarzalną broń krótką;
   2. jednostrzałową broń krótką centralnego zapłonu;
   3. jednostrzałową broń krótką bocznego zapłonu, której całkowita długość nie przekracza 280 mm;
   4. samopowtarzalną broń długą, umożliwiającą wystrzelenie bez przeładowania więcej niż 3 nabojów bocznego zapłonu, albo więcej niż 3 ale mniej niż 12 nabojów centralnego zapłonu;
   5. samopowtarzalną broń krótką inną niż wymieniona w ust. 1 pkt 7 lit. a;
   6. samopowtarzalną broń długą centralnego zapłonu, do której nie można załadować więcej niż 3 nabojów, jeśli magazynek tej broni jest odłączany lub gdy nie jest pewne, czy broni tej nie można przerobić za pomocą zwykłych narzędzi w ten sposób, aby można było do niej załadować więcej niż 3 naboje;

5. pozwolenie muzealne – uprawnia do nabywania i posiadania każdej broni i amunicji, która jest gromadzona przez placówki muzealne działające na podstawie odrębnych przepisów, oraz nabywania i posiadania broni i amunicji kategorii A, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2–9, oraz kategorii B i C, gromadzonej w ramach kolekcji tworzonych przez osoby fizyczne.

2. Pozwolenie na posiadanie amunicji uprawnia także do zakupu i posiadania materiału miotającego i samodzielnego wytwarzania takiej amunicji na własny użytek.

Art. 9. Nie wymaga się posiadania pozwolenia na broń do używania broni na terenie strzelnicy, pod bezpośrednim nadzorem prowadzącego strzelanie.

Art. 10. 1. Pozwolenia na broń nie wydaje się osobie:

1. która nie ma ukończonych 18 lat, z zastrzeżeniem ust. 2;
2. która została skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy;
3. która została skazana prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo inne niż określone w pkt 2, za wyjątkiem przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego;
4. która została skazana prawomocnym wyrokiem na karę bezwzględnego pozbawienia wolności za nieumyślne przestępstwo: a) przeciwko życiu i zdrowiu, b) przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia;
5. u której stwierdzono jeden z poniższych stanów chorobowych lub istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego (wg Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD 10): a) organiczne zaburzenia psychiczne włącznie z zespołami objawowymi, b) zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych, z wyłączeniem używania tytoniu, c) schizofrenia, zaburzenia typu schizofrenii (schizotypowe) i urojeniowe, d) zaburzenia nastroju (afektywne), e) upośledzenie umysłowe, f) zaburzenia osobowości, g) zaburzenia nawyków i popędów, h) całościowe zaburzenia rozwojowe, i) stany chorobowe istotnie zwiększające ryzyko napadowych zaburzeń orientacji i świadomości, j) istotne zaburzenia funkcji psychomotorycznych (psychoruchowych);
6. nieposiadającej miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Pozwolenia podstawowego rozszerzonego nie wydaje się osobie, która nie ma ukończonych 21 lat.

Art. 11. 1. Pozwolenie na broń wydaje w drodze decyzji administracyjnej wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby lub siedzibę podmiotu ubiegającego się o wydanie

pozwolenia. Organem odwoławczym w postępowaniu administracyjnym jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.

2. Obywatelską kartę broni oraz pozwolenie podstawowe i podstawowe rozszerzone wydaje się na okres 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 6. Pozwolenie na broń obiektowe i muzealne wydaje się bezterminowo.
3. Pozwolenie na broń zawiera:
   1. imię i nazwisko albo nazwę (firmę) oraz adres zamieszkania posiadacza broni;
   2. numer ewidencyjny PESEL albo numer REGON posiadacza broni;
   3. rodzaj pozwolenia na broń;
   4. określenie kategorii broni, którą można posiadać na podstawie pozwolenia na broń;
   5. nazwę organu wydającego pozwolenie na broń;
   6. datę wydania pozwolenia na broń;
   7. datę ważności pozwolenia na broń.
4. Wydanie pozwolenia na broń jest odpłatne, z zastrzeżeniem ust. 6.
5. Opłata, o której mowa w ust. 4, stanowi dochód budżetu państwa.
6. Pozwolenie na broń przedłuża się, bez dodatkowej opłaty, na okres kolejnych 5 lat liczonych od daty złożenia dokumentu, jeżeli osoba posiadająca pozwolenie przed upływem terminu ważności tego pozwolenia dostarczy do organu właściwego w sprawach wydawania pozwoleń na broń odpowiednio:
   1. zaświadczenie o członkostwie w stowarzyszeniu, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lub oświadczenie o trwaniu przesłanki, o której mowa w art. 13 ust. 3 – w przypadku obywatelskiej karty broni;
   2. oświadczenie o posiadaniu aktualnych uprawnień do wykonywania polowania, aktualnej licencji sportowej lub potwierdzenie odbytych treningów strzeleckich na strzelnicy w liczbie co najmniej dwóch rocznie – w przypadku pozwolenia podstawowego lub podstawowego rozszerzonego.
7. W przypadku niedostarczenia dokumentu, o którym mowa w ust. 6, przed upływem terminu ważności pozwolenia, pozwolenie to wygasa.
8. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory pozwoleń na broń oraz wysokość opłat za ich wydawanie, mając na względzie wyraźne rozróżnienie graficzno-kolorystyczne poszczególnych rodzajów pozwoleń. Pozwolenia na broń powinny mieć formę karty z tworzywa sztucznego, o rozmiarach odpowiadających rozmiarom innych dokumentów identyfikacyjnych. Opłata za wydanie pozwolenia na broń nie może przekroczyć faktycznych kosztów wykonania dokumentu.

Art. 12. 1. Tworzy się Centralną Ewidencję Broni i Posiadaczy, zwaną dalej „CEBiP”.

2. CEBiP prowadzi minister właściwy do spraw wewnętrznych, w formie elektronicznej.
3. W CEBiP rejestruje się:
   1. wydanie i cofnięcie pozwolenia na broń;
   2. transakcje zakupu i zbycia broni objętej obowiązkiem uzyskania pozwolenia;
   3. zmianę kalibru lub naboju.
4. CEBiP zawiera:
   1. imię i nazwisko albo nazwę (firmę) oraz adres zamieszkania posiadacza broni;
   2. numer ewidencyjny PESEL albo numer REGON posiadacza broni;

1. członkostwo w Polskim Związku Łowieckim;
2. członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim;
3. członkostwo w organizacji o charakterze proobronnym lub w bractwie kurkowym;
4. członkostwo w stowarzyszeniu, którego statutowym celem jest organizowanie rekonstrukcji historycznych;
5. członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze kolekcjonerskim (bronioznawczym);
6. pełnienie zawodowej służby wojskowej w Siłach Zbrojnych RP lub terytorialnej służby wojskowej;
7. pełnienie służby w państwowych formacjach uzbrojonych, o których mowa w art. 2 pkt 1.

3. Uzasadnionym powodem posiadania broni jest także udokumentowane nabycie praw majątkowych do broni w drodze spadku, darowizny lub wyróżnienia.
4. Do wniosku o wydanie obywatelskiej karty broni należy dołączyć:
   1. informację o wnioskodawcy z Krajowego Rejestru Karnego;
   2. zaświadczenie od lekarza stwierdzające brak przeciwwskazań do wydania pozwolenia na broń, o których mowa w art. 10 pkt 5; przed wydaniem zaświadczenia lekarz może zasięgnąć opinii lekarzy specjalistów w zakresie neurologii lub psychiatrii;
   3. potwierdzenie odbycia przeszkolenia w zakresie zasad bezpiecznego posługiwania się bronią.
5. Za wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, pobiera się opłatę.
6. Wymogu określonego w ust. 4 nie stosuje się do żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb, o których mowa w art. 2 pkt 1, o ile przedłożą zaświadczenie o przydzieleniu broni służbowej.
7. Przeszkolenie, o którym mowa w ust. 4 pkt 3, mogą organizować i przeprowadzać stowarzyszenia i organizacje działające w obszarze strzelectwa lub łowiectwa. Odpłatność za przeszkolenie stanowi przychód własny danego stowarzyszenia lub organizacji i nie może być wyższa niż 1/20 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Szczegółowe wymagania dotyczące przeszkolenia oraz jego zakres i procedurę określa załącznik nr 1 do ustawy.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór zaświadczenia, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, a także wysokość opłaty za jego wydanie, dbając o zachowanie finansowej dostępności zaświadczeń dla ogółu obywateli.

Art. 14. 1. Pozwolenie podstawowe wydaje się osobie:

1. wobec której nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 10, oraz
2. która zdała egzamin dopuszczający albo posiada obywatelską kartę broni przez okres co najmniej pięciu lat, a także
3. która przedstawi na piśmie uzasadniony powód posiadania broni; przepisy art. 13 ust. 2 i 3 stosuje się.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do osób zatrudnionych przez podmioty posiadające pozwolenie obiektowe lub muzealne, które przedstawią zaświadczenie od pracodawcy o skierowaniu ich do pracy z bronią.
3. Pozwolenie podstawowe rozszerzone wydaje się osobie, która oprócz spełnienia wymogów określonych w ust. 1 przedstawi dodatkowo oświadczenie o odbywaniu treningów lub uczestnictwie we współzawodnictwie sportowym, w konkurencjach wymagających używania

broni, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 lub 7, oraz potwierdzenie co najmniej 12- miesięcznego członkostwa w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim.

4. Do wniosku o wydanie pozwolenia na broń należy dołączyć przedstawiony na piśmie uzasadniony powód posiadania broni albo zaświadczenie od pracodawcy, o którym mowa w ust. 2, informację o wnioskodawcy z Krajowego Rejestru Karnego oraz zaświadczenie od lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, o którym mowa w art. 13 ust. 4 pkt 2.
5. Egzamin dopuszczający organizuje i przeprowadza właściwy polski związek sportowy, Polski Związek Łowiecki lub organizacja proobronna o charakterze ogólnopolskim, której statut został uzgodniony z Ministrem Obrony Narodowej lub ministrem właściwym do spraw wewnętrznych. Egzaminatorami mogą być wyłącznie osoby, które uzyskały tytuł zawodowy trenera sportu lub instruktora sportu w specjalności strzelectwo sportowe, instruktora strzelań policyjnych lub instruktora wyszkolenia strzeleckiego. Procedurę przeprowadzania oraz warunki zaliczenia egzaminu dopuszczającego określa załącznik nr 2 do ustawy.
6. Z egzaminu dopuszczającego zwolnieni są żołnierze zawodowi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, żołnierze Wojsk Obrony Terytorialnej oraz funkcjonariusze służb, o których mowa w art. 2 pkt 1, w tym przeniesieni do rezerwy lub którzy nabyli prawa do emerytury wojskowej lub policyjnej.
7. Egzamin dopuszczający jest odpłatny. Odpłatność za egzamin dopuszczający stanowi przychód własny organizatora egzaminu dopuszczającego.
8. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zestaw 100 pytań egzaminacyjnych egzaminu dopuszczającego, wraz z odpowiedziami, mając na celu umożliwienie sprawdzenia znajomości zagadnień wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy oraz uzyskanie jednolitych i obiektywnych warunków zdawania egzaminu na terenie całego kraju.
9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, maksymalne stawki opłaty za egzamin dopuszczający, dbając o zachowanie finansowej dostępności egzaminu dla ogółu obywateli.

Art. 15. Pozwolenie obiektowe wydaje się przedsiębiorcom, podmiotom i jednostkom organizacyjnym, które:

1. uzasadnią, że broń jest im niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej lub statutowej; albo
2. uzyskały koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji, lub organizują kursy kształcące w zawodzie pracownika ochrony, lub wykorzystują broń do wykonywania przez ich wewnętrzne służby ochrony zadań wynikających z planu ochrony, lub realizują zadania proobronne w uzgodnieniu z Ministrem Obrony Narodowej.

Art. 16. Pozwolenie muzealne wydaje się:

1. placówkom muzealnym;
2. osobie posiadającej, nieprzerwanie co najmniej 10 lat, pozwolenie podstawowe lub pozwolenie rozszerzone, która przedstawi na piśmie uzasadniony powód posiadania broni, o którym mowa w art. 13 ust. 2 pkt 5, oraz:

2. Zbycie amunicji podlegającej pozwoleniu na broń może być dokonane tylko na rzecz osoby posiadającej odpowiednie pozwolenie, na podstawie przedłożonego pozwolenia.
3. Zbycie broni i amunicji innych niż określone w ust 1 i 2 może być dokonane na rzecz osoby mającej ukończone 18 lat, na podstawie przedłożonego dowodu tożsamości.
4. Zbycie broni wymagającej uzyskania pozwolenia podlega zgłoszeniu do CEBiP przez obie strony transakcji w terminie 7 dni roboczych od dnia zawarcia umowy.
5. Zbycie wymiennych magazynków do broni krótkiej centralnego zapłonu dostosowanych do więcej niż 20 nabojów lub wymiennych magazynków do broni długiej centralnego zapłonu dostosowanych do więcej niż 10 nabojów może być dokonane tylko na rzecz osoby posiadającej pozwolenie podstawowe rozszerzone, muzealne lub obiektowe.

Art. 20. 1. Osoby fizyczne lub podmioty posiadające pozwolenie na broń mogą użyczać broni innym osobom lub podmiotom posiadającym pozwolenie na broń tej samej kategorii.

2. Osoby fizyczne lub podmioty posiadające pozwolenie na broń mogą użyczać amunicję innym osobom lub podmiotom posiadającym odpowiednie pozwolenie. Zwrot użyczonej amunicji nie jest traktowany jak obrót amunicją.
3. Użyczanie, o którym mowa w ust. 1 i 2, powinno odbywać się z zachowaniem pisemnej formy umowy użyczenia, z wyjątkiem sytuacji gdy przez cały okres użyczenia obie strony umowy znajdują się w tym samym miejscu.

Rozdział 5 Przenoszenie, noszenie i przechowywanie broni

Art. 21. 1. Obywatelska karta broni, pozwolenie podstawowe, pozwolenie podstawowe rozszerzone i pozwolenie muzealne, w zakresie art. 16 pkt 2, upoważniają do przenoszenia broni.

2. Do przenoszenia broni posiadanej na podstawie pozwolenia:

1. obiektowego,
2. muzealnego, w zakresie art. 16 pkt 1, poza terenem placówki muzealnej

• uprawnione są osoby posiadające pozwolenie podstawowe lub pozwolenie podstawowe rozszerzone oraz pisemne upoważnienie wydane przez właściciela broni lub kierownika podmiotu.

3. Broń przenosi się umieszczoną w odpowiednim futerale lub pudełku, zapewniającym dyskrecję przenoszenia.
4. Amunicję przenosi się w sposób zapewniający bezpieczeństwo i uniemożliwiający jej przypadkowe odpalenie w normalnych warunkach.
5. Przewożenie broni i amunicji środkami transportu publicznego, z zastrzeżeniem ust. 6, jest dopuszczalne przy zachowaniu niezbędnych środków bezpieczeństwa, pod warunkiem że broń i amunicja są zabezpieczone w sposób uniemożliwiający powstanie zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.
6. Przewożenie broni i amunicji w kabinach pasażerskich statków powietrznych przez osoby inne niż specjalnie do tego upoważnione na podstawie odrębnych przepisów jest zakazane.

7. Zakazuje się przenoszenia broni przez osoby znajdujące się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.

Art. 22. 1. Broń krótką kategorii B może nosić osoba posiadająca ja na podstawie pozwolenia.

2. W przypadku broni będącej własnością podmiotów, o których mowa w art. 16 pkt 2, osoba nosząca broń jest obowiązana posiadać pisemne upoważnienie wydane przez właściciela broni lub kierownika podmiotu.
3. Broń musi być noszona w ukryciu, z wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 31 ust. 2, w sposób zapewniający bezpieczeństwo innych osób i mienia.
4. Broń alarmowa kategorii D może być noszona przez jej posiadacza pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa innych osób i mienia; broń musi być noszona w ukryciu, z wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 30 ust. 2.
5. Broń używana do wykonywania polowania może być noszona na terenie obwodu łowieckiego przez osobę posiadającą uprawnienia do wykonywania polowania, określone w ustawie z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2017 r. poz. 1295, z późn. zm.).
6. Zakazuje się noszenia broni przez osoby znajdujące się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, oraz w innych przypadkach niż wymienione w ust. 1–5.

Art. 23. 1. Broń i amunicję, o których mowa w art. 7 ust. 1, a także broń posiadaną na podstawie pozwolenia obiektowego, przechowuje się w magazynach broni.

2. Broń i amunicję, o których mowa w art. 7 ust. 2 i 3, przechowuje się w metalowych kasetach umocowanych trwale do podłoża lub elementu konstrukcyjnego budynku w sposób uniemożliwiający ich odłączenie bez podjęcia specjalistycznych czynności, sejfach lub w specjalistycznych szafach do przechowywania broni.
3. Wyjątkowo dopuszcza się przechowywanie broni i amunicji w inny sposób niż określone w ust. 1 i 2, pod warunkiem odpowiedniego zabezpieczenia jej przed dostępem osób postronnych, w szczególności zamkniętej w przestrzeni bagażowej pojazdu zabezpieczonego przed otwarciem go przez osoby trzecie, wyłącznie w nagłej potrzebie i w sytuacji krótkotrwałego jej przechowywania.
4. Broń, o której mowa w art. 7 ust. 4 pkt 1 i 2, oraz amunicję do niej, przechowuje się w sposób uniemożliwiający dostęp osobom postronnym.
5. Broń i amunicję w placówkach muzealnych przechowuje się w sposób określony w przepisach o muzeach.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą spełniać magazyny broni, mając na celu skuteczne zabezpieczenie przechowywanej broni i amunicji.

Art. 24. 1. Przesyłanie broni oraz amunicji za pośrednictwem podmiotów zajmujących się przewożeniem i doręczaniem przesyłek jest zakazane z zastrzeżeniem przepisów rozdziału 7 i art. 42 ust. 4. Przepisu nie stosuje się do broni, o której mowa w art. 7 ust. 4.

2. Jednostki przewożące przesyłki pocztowe, w razie stwierdzenia przypadku naruszenia zakazu, o którym mowa w ust. 1, zatrzymują przesyłkę, zawiadamiając o tym najbliższy

Art. 30. 1. Broń alarmowa i sygnałowa może być używana wyłącznie zgodnie z jej przeznaczeniem, pod warunkiem zachowania zasad bezpieczeństwa przy jej obsłudze.

2. Broń alarmowa i sygnałowa lub zabytkowa może być używana podczas przedsięwzięć o charakterze artystycznym oraz rekonstrukcji wydarzeń historycznych, pod warunkiem zachowania zasad bezpieczeństwa przy jej obsłudze i zapewnienia bezpieczeństwa osób postronnych.

Art. 31. 1. Pracownicy ochrony podczas wykonywania czynności zawodowych noszą broń posiadaną na podstawie pozwolenia obiektowego, pod warunkiem posiadania pozwolenia podstawowego lub pozwolenia podstawowego rozszerzonego; pracownik umundurowany nie musi nosić broni w ukryciu.

2. Umundurowani pracownicy ochrony podczas wykonywania czynności związanych z konwojowaniem transportów środków pieniężnych oraz podczas pełnienia funkcji zabezpieczania obiektów należących do wojska używają broni posiadanej na podstawie pozwolenia obiektowego, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, pod warunkiem posiadania pozwolenia podstawowego lub pozwolenia podstawowego rozszerzonego; broń nie musi być noszona w ukryciu.

Rozdział 7 Przewóz broni przez granice

Art. 32. 1. Przywóz broni lub amunicji wymagającej posiadania pozwolenia na broń z zagranicy przez obywateli polskich na własne potrzeby wymaga uprzedniego wydania zaświadczenia przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 35.

2. Osoby, o których mowa w ust. 1, przekraczając granicę, są obowiązane do pisemnego zgłoszenia właściwemu organowi celnemu przywozu broni lub amunicji. Organ ten niezwłocznie przekazuje informacje zawarte w zgłoszeniu organowi wydającemu pozwolenie na broń właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania osoby.
3. Jeżeli osoby, o których mowa w ust. 1, nie posiadają pozwolenia na broń, są obowiązane niezwłocznie złożyć przywożoną broń lub amunicję do depozytu organu celnego, o którym mowa w ust. 2, a także, w terminie 14 dni od dnia przywozu broni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wystąpić do organu wydającego pozwolenie na broń właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń.
4. Koszty związane z deponowaniem broni lub amunicji w przypadku, o którym mowa w ust. 3, ponosi osoba składająca broń lub amunicję do depozytu. W przypadku nieuzyskania pozwolenia na broń osoba składająca broń lub amunicję do depozytu ma obowiązek zbyć ją na rzecz osoby lub podmiotu posiadających odpowiednie pozwolenie, albo przekazać je do złomowania.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia, tryb przekazywania informacji oraz wzór zgłoszenia, o których mowa w ust. 2, mając na celu zapewnienie skutecznej kontroli przepływu broni i amunicji przez granice.

Art. 33. Wywóz broni lub amunicji za granicę przez obywateli polskich wymaga zgody organu właściwego w sprawach wydawania pozwoleń na broń.

Art. 34. W stosunku do obywateli polskich wywożących broń lub amunicję przez granice do państw członkowskich Unii Europejskiej nie stosuje się przepisów art. 32, jeżeli broń, której przewóz dotyczy, jest wpisana do EKB.

Art. 35. 1. Osobom deklarującym zamiar zakupu broni palnej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń poświadcza, na ich wniosek, uprzednią zgodę przewozową, w terminie nie dłuższym niż 5 dni od dnia jej wpływu do właściwego organu.

2. Uprzednia zgoda przewozowa stanowi dokument urzędowy wystawiany przez nabywcę broni palnej w państwie docelowym transakcji na każdorazowe przemieszczenie broni palnej, poświadczony przez właściwe władze tego państwa, zaświadczający o wiarygodności nabywcy oraz o objęciu kontrolą tej transakcji.
3. Uprzednia zgoda przewozowa powinna zawierać w szczególności:
   1. wskazanie państwa początkowego i docelowego transakcji;
   2. nazwę (firmę) lub imię i nazwisko zbywcy i nabywcy broni palnej;
   3. siedzibę i adres lub adres miejsca zamieszkania zbywcy i nabywcy broni palnej;
   4. adres, na który broń palna ma być dostarczona;
   5. dane techniczne pozwalające na jednoznaczną identyfikację broni palnej;
   6. liczbę sztuk broni palnej;
   7. sposób przewozu broni palnej;
   8. datę rozpoczęcia i przewidywaną datę zakończenia przewozu broni palnej.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór uprzedniej zgody przewozowej, z uwzględnieniem danych, o których mowa w ust. 3, mając na celu uzyskanie zgodności z przepisami Unii Europejskiej.

Art. 36. 1. Przewóz broni i amunicji przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może nastąpić na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Minister właściwy do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb wydawania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, oraz warunki jego wydawania, w celu zapewnienia zgodności z przepisami krajowymi.

Art. 37. 1. Osoby mające miejsce zamieszkania w państwach członkowskich Unii Europejskiej mogą na podstawie EKB przywozić na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wywozić z tego terytorium broń oraz amunicję, jeżeli celem podróży jest udział w polowaniu, rekonstrukcji historycznej albo w zawodach sportowych, potwierdzony zaproszeniem, zgłoszeniem udziału, lub w inny podobny sposób.

2. Przewóz broni i amunicji, o którym mowa w ust. 1, jest możliwy pod warunkiem, że:
   1. broń przewożona w celach łowieckich albo rekonstrukcji historycznej należy do kategorii C;

Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych cudzoziemców.

Art. 41. 1. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wzięcia udziału w polowaniu mogą przywozić i wywozić broń oraz amunicję do niej, jeżeli broń i amunicja jest odpowiednia do wykonywania polowania według przepisów ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie.

2. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wzięcia udziału w imprezach sportowych, których regulamin wymaga użycia broni, lub w przygotowaniach do takich imprez mogą przywozić i wywozić broń oraz amunicję do niej, jeżeli broń i amunicja odpowiada kryteriom określonym w zaproszeniu na daną imprezę sportową.
3. Przywóz oraz wywóz broni i amunicji przez cudzoziemców, o których mowa w ust. 1 i 2, odbywa się na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, które zastępuje pozwolenie na broń na okres do 30 dni od dnia przywozu broni i amunicji.
4. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 3, uprawnia cudzoziemców do nabycia amunicji do broni określonej w tym zaświadczeniu.
5. Jeżeli upłynął termin ważności zaświadczenia, o którym mowa w ust. 3, broń i amunicja podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji właściwego ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
6. W szczególnie uzasadnionych przypadkach organ wydający pozwolenie na broń właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca może wydać cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz uprawniające do wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego zaświadczenia nie dłuższy niż 30 dni. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
7. Jeżeli cudzoziemcy, o których mowa w ust. 1 i 2, nie spełniają warunków określonych w ust. 1–3, 5 i 6, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez właściwy organ Straży Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych cudzoziemców.
8. Cudzoziemiec może zbyć przywiezioną broń zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 18.
9. Cudzoziemców posiadających broń i amunicję obowiązują zasady przenoszenia, przechowywania i używania broni, o których mowa rozdziale 5 i 6.
10. Przepisy ust. 1–9 stosuje się odpowiednio do obywateli polskich mających miejsce stałego pobytu za granicą.

Art. 42. 1. Cudzoziemcy niewymienieni w art. 38, posiadający upoważnienie władz swojego państwa do nabycia danego rodzaju oraz liczby egzemplarzy broni, poświadczone przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, mogą nabywać broń na podstawie zaświadczenia wydanego przez organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń.

2. Na wniosek cudzoziemca posiadającego dokumenty, o których mowa w ust. 1, organ wydający pozwolenie na broń właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca wydaje

zaświadczenie uprawniające do nabycia określonego rodzaju oraz liczby egzemplarzy broni.

3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, należy dołączyć następujące informacje:
   1. nazwę i adres firmy lub imię, nazwisko i adres zamieszkania osoby sprzedającej lub przekazującej broń;
   2. kategorię, rodzaj, typ, markę, kaliber i numery seryjne broni;
   3. liczbę sztuk broni palnej przeznaczonej do wysyłki lub transportu;
   4. adres, na który broń ma być wysłana lub transportowana;
   5. środek transferu i miejsce nadania przesyłki;
   6. datę wysyłki i przewidywaną datę przybycia przesyłki.
4. Niezwłocznie po nabyciu broni, nie później niż w terminie 5 dni, cudzoziemiec jest obowiązany odesłać broń na adres, o którym mowa w ust. 3 pkt 4.
5. Niezwłocznie po wydaniu zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń, informuje właściwy organ celny o przesyłce z bronią. Właściwy organ celny niezwłocznie zawiadamia o fakcie wywozu broni nabytej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez cudzoziemca organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń.
6. Organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń niezwłocznie zawiadamia właściwe władze państwa, które wydało cudzoziemcowi upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, o nabyciu broni przez cudzoziemca i jej wywozie.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb przekazywania informacji, o których mowa w ust. 5 i 6, mając na celu zapewnienie skutecznej kontroli przepływu broni i amunicji przez granice.

Art. 43. 1. Cudzoziemcy będący obywatelami innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej mogą nabywać i wywozić z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej broń palną na podstawie zgody przewozowej, poświadczonej przez organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń według miejsca nabycia broni palnej.

2. Zgoda przewozowa powinna zawierać w szczególności:
   1. wskazanie państwa początkowego i docelowego transakcji;
   2. nazwę (firmę) lub imię i nazwisko zbywcy i nabywcy broni palnej;
   3. siedzibę i adres lub adres miejsca zamieszkania zbywcy i nabywcy broni palnej;
   4. adres, na który broń palna ma być dostarczona;
   5. dane techniczne pozwalające na jednoznaczną identyfikację broni palnej;
   6. liczbę sztuk broni palnej;
   7. sposób przewozu broni palnej;
   8. datę rozpoczęcia i przewidywaną datę zakończenia przewozu broni palnej;
   9. wskazanie uprzedniej zgody przewozowej wydanej przez właściwe władze państwa docelowego transakcji.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór zgody przewozowej, uwzględniający w szczególności elementy umożliwiające jednoznaczną identyfikację broni palnej i stron transakcji oraz miejsca przeznaczone na dokonywanie wpisów poświadczających legalność transakcji.