Aktualny ustrój polityczny Hiszpanii, Eseje z Polityka Unii Europejskiej

Pobierz Aktualny ustrój polityczny Hiszpanii i więcej Eseje w PDF z Polityka Unii Europejskiej tylko na Docsity! Ustrój polityczny Hiszpanii Jaskulska Sandra 107615 Prawo, I rok Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu Początki współczesnego konstytucjonalizmu hiszpańskiego należy wiązać ze schyłkiem i upadkiem działalności nacjonalistycznego dyktatora, generała Francisco Franco (Generalísimo Francisco Franco, Francisco Franco Bahamonde, Francisco Paulino Hermenegildo Teódulo Franco y Bahamonde Salgado Pardo). Po jego śmierci w 1975 r. władzę w Hiszpanii przejął wyznaczony przez niego na następcę książę Juan Carlos z dynastii Burbonów. W praktyce już w roku następnym zatwierdzono w ogólnonarodowym referendum ustawę reformującą polityczne struktury państwa: m.in. odrzucono obowiązującą dotąd zasadę reprezentacji ograniczonej, jak również wprowadzono głosowanie powszechne do parlamentu. Demokratyczne reformy oznaczały więc m.in. możliwość wyboru nowego parlamentu (Kortezów), co nastąpiło w 1977 r. Współcześnie Hiszpania jest dziedziczną monarchią parlamentarną. Na czele jej Królestwa stoi król Filip VI, który wywodzi się z dynastii Burbonów. Monarcha to symbol jedności i trwałości państwa oraz jest jego najwyższym reprezentantem. Osoba króla jest nietykalna, nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności. Jego akty urzędowe wymagają kontrasygnaty. Król powołuje premiera, członków rządu, rozwiązuje parlament, sankcjonuje ustawy, korzysta z prawa łaski. Faktyczna pozycja obecnego króla w systemie politycznym wynika z jego wielkiego osobistego autorytetu, związanego z rolą, jaką odegrał w przechodzeniu do demokracji parlamentarnej w Hiszpanii. Jest również najwyższym dowódcą wojska. Król przeznacza 1/3 czasu na sprawy wojskowe, organizuje manewry i przyjmuje generałów oraz admirałów na audiencjach, może także promować wojskowych na te stanowiska. Polityka Hiszpanii odbywa się w ramach określonych przez konstytucję, która została uchwalona 31 października 1978 roku przez Nowe Kortezy, 6 grudnia 1978 roku w ogólnonarodowym referendum została zatwierdzona a 27 grudnia tego samego roku podpisana przez króla. Jej uchwalenie było możliwe dzięki demokratycznym przemianom, zapoczątkowanym po śmierci generała Franco uchwaleniem ustawy na rzecz reformy organicznej, przewidującej głosowanie powszechne do parlamentu i odrzucającej zasadę reprezentacji organicznej. Konstytucja ustanawia gwarancje demokracji politycznej oraz system rządów parlamentarno-gabinetowych. Zgodnością prawa z konstytucją zajmuje się Trybunał Konstytucyjny, powoływany przez króla na 9-letnią kadencję. Hiszpania jest krajem suwerennym i demokratycznym, którego suwerenność narodowa jest w rękach ludzi ,z których uprawnienia państwa emanują. Parlament Hiszpanii (Kortezy Generalne) złożony jest z Kongresu Deputowanych (300-400 członków) i Senatu (266 senatorów), o kadencji 4-letniej. W kongresie uczestniczą te ugrupowania, którym udało się przekroczyć próg zaporowy ustalony na poziomie 3 proc. głosów, przy czym okręgiem wyborczym jest prowincja - nie stoi więc przy tym nic na przeszkodzie żeby dostały się także te ugrupowania regionalne, których poparcie w skali kraju jest niższe niż 3 proc. Senat jest izbą reprezentacji terytorialnej; 208 senatorów pochodzi z wyborów powszechnych, większościowych, wg zasady równej reprezentacji wszystkich prowincji, ponadto 50 senatorów jest wybieranych przez zgromadzenia ustawodawcze regionów autonomicznych. Wybory są powszechne, bezpośrednie, równe i proporcjonalne, a głosowanie jest tajne. Czynne i bierne prawo wyborcze przysługuje każdemu obywatelowi, który ukończył 18. rok życia, wcześniej nie popełnił przestępstwa przeciwko wyborom oraz w dniu wyborów nie przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Władza wykonawcza należy do rządu. Premiera, o dominującej pozycji w rządzie, powołuje król za zgodą Kongresu Deputowanych, którego zaufanie musi mieć rząd. Dla zapobiegania częstym i długotrwałym kryzysom rządowym konstytucja przyjęła, tak jak w Polsce, procedurę tzw. konstruktywnego wotum nieufności. Monarcha powołuje także - i na wniosek premiera - pozostałych członków rządu: wicepremierów i ministrów. Do zadań rządu należy kierowanie