Okres twórczości ustnej(od XVI – X w. p.n.e.)

Okres archaiczny(od IX – VI w. p.n.e.) przeważała poezja epicka i liryczna, a twórcy

wśród których z trudem dałoby się doszukać jakichś indywidualności, byli właściwie tylko

wyrazicielami poglądów zbiorowości. Do najsłynniejszych osiągnięć piśmiennictwa tego

okresu należą eposyIliadaiOdysejaprzypisywaneHomerowi, epos

kosmogenicznyTeogoniaHezjoda, jak równieżbajkiEzopa. W tym czasie tworzyła też

Safona i Anakreont.

Okres klasyczny = attycki(V-IV w. p.n.e) – królowała tragedia

(Ajschylos,Sofokles,Eurypides), komedia (Arystofanes) oraz proza literacka i naukowa

(dialektyka, logika, retoryka, językoznawstwo). Pojawiają się pierwsze indywidualności

wśród pisarzy.

Okres hellenistyczny = aleksandryjski(III-I w. p.n.e) – od panowania Aleksandra

Wielkiego (336-323r. p.n.e.). W poezji zaznaczył się wpływ eksperymentu literackiego i

zretoryzowana proza, literatura nasyciła się uczuciowością i erudycją, narodziła się

literatura popularna skierowana do szerokich kręgów oraz wykształcił się zawód literata –

uczonego.

Okres rzymski(I w. p.n.e. – II w. n.e.) – rozwijała się wysoce artystyczna proza, pojawiał

się nawroty do przeszłości ale pojawiła się także literatura chrześcijańska, adresowanej

do szerokiej publiczności, o charakterze moralizującym.

Okres chrześcijański(II-V w. n.e) – nastąpił schyłek literatury pogańskiej, rozwój

literatury popularnej (romansu) oraz artystycznej i filozoficznej. Do najbardziej znanych

dzieł tego okresu należą:EwangelieiListy św. Pawła.

Okres archaiczny(240-80 r. p.n.e.)–rozpoczęty wystawieniem przezLiwiusza

Andronikusatragedii i komedii greckich w przeróbce łacińskiej. Epikę zainicjowaną

przykłademOdysei, którąNewiuszwzbogacił poematem narodowymBellum Pucinumo

I wojnie punickiej. Wykształciła się satyra (Lucyliusz), epigramat (Liwiusz) a dziełoKatona

StarszegoOriginesdało początek historiografii w języku łacińskim.

Okres cyceroński(80-30 r. p.n.e.)–nazwa pochodzi od imienia filozofa i

mówcyCycerona, który spopularyzował główne gatunki filozofii eklektycznej szkoły

średniej Stoi, nowej akademii i Perypatu oraz epikureizmu. W autobiografii historycznej

sporą rolę odegrały pamiętniki Cezara, literaturę społeczno-polityczną

reprezentowałSalustriusz, naukę prawa rozwinął Sulpicjusz Rufus, a w poezji grupa tzw.

neoteryków wstąpiła z nowatorskim w formie i treścią programie literackim.

Okres augustowski(30 r. p.n.e.- 14r. n.e.) – nazwana złotym wiekiem poezji rzymskiej,

reprezentowanej przezHoracego, autora satyr i pieśni. Wtedy to zrodziła się rzymska

elegia miłosna (Gallus,Owidiusz).Wergiliusznajwiększy ówczesny przedstawiciel epiki

rzymskiej stworzyłGeorgiki, będące pochwałą pracy rolnika iEneidę, zwana też

rzymską kontynuacjąIliadyHomera.

Okres cesarski(I-V w.) – w której piśmiennictwo pierwszych wieków naszej ery

pozostawało pod wpływem retoryki, zaś filozofia ograniczała się do zagadnień etycznych.

Prozę literacką reprezentowała parodia romansu greckiego, a zretoryzowana poezja stała

się elitarna w stylu i w języku. Pojawiła się pantomima, ale zaczynał się wyraźny upadek

tragedii, prawdziwą wartość przedstawiały jedynie niesceniczne tragedieSeneki

Młodszego. Na przełomie I i II w. przypadła działalność największego historyka

rzymskiego,Tacyta. Wiek później pojawili się pierwsi wybitni chrześcijańscy pisarze

łacińscy, a na przełomie IV/V w działał znakomity pisarz chrześcijański Augustyn, biskup

Hoppong.

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Antyk Powtórzenie wiadomosci i więcej Notatki w PDF z Język polski tylko na Docsity!

Okres twórczości ustnej (od XVI – X w. p.n.e.) Okres archaiczny (od IX – VI w. p.n.e.) przeważała poezja epicka i liryczna, a twórcy wśród których z trudem dałoby się doszukać jakichś indywidualności, byli właściwie tylko wyrazicielami poglądów zbiorowości. Do najsłynniejszych osiągnięć piśmiennictwa tego okresu należą eposy Iliada i Odyseja przypisywane Homerowi, epos kosmogeniczny Teogonia Hezjoda, jak również bajki Ezopa. W tym czasie tworzyła też Safona i Anakreont. Okres klasyczny = attycki (V-IV w. p.n.e) – królowała tragedia (Ajschylos, Sofokles, Eurypides), komedia (Arystofanes) oraz proza literacka i naukowa (dialektyka, logika, retoryka, językoznawstwo). Pojawiają się pierwsze indywidualności wśród pisarzy. Okres hellenistyczny = aleksandryjski (III-I w. p.n.e) – od panowania Aleksandra Wielkiego (336-323r. p.n.e.). W poezji zaznaczył się wpływ eksperymentu literackiego i zretoryzowana proza, literatura nasyciła się uczuciowością i erudycją, narodziła się literatura popularna skierowana do szerokich kręgów oraz wykształcił się zawód literata – uczonego. Okres rzymski (I w. p.n.e. – II w. n.e.) – rozwijała się wysoce artystyczna proza, pojawiał się nawroty do przeszłości ale pojawiła się także literatura chrześcijańska, adresowanej do szerokiej publiczności, o charakterze moralizującym. Okres chrześcijański (II-V w. n.e) – nastąpił schyłek literatury pogańskiej, rozwój literatury popularnej (romansu) oraz artystycznej i filozoficznej. Do najbardziej znanych dzieł tego okresu należą: Ewangelie i Listy św. Pawła. Okres archaiczny (240-80 r. p.n.e.) – rozpoczęty wystawieniem przez Liwiusza Andronikusa tragedii i komedii greckich w przeróbce łacińskiej. Epikę zainicjowaną przykładem Odysei, którą Newiusz wzbogacił poematem narodowym Bellum Pucinum o I wojnie punickiej. Wykształciła się satyra (Lucyliusz), epigramat (Liwiusz) a dzieło Katona Starszego Origines dało początek historiografii w języku łacińskim. Okres cyceroński (80-30 r. p.n.e.) – nazwa pochodzi od imienia filozofa i mówcy Cycerona, który spopularyzował główne gatunki filozofii eklektycznej szkoły średniej Stoi, nowej akademii i Perypatu oraz epikureizmu. W autobiografii historycznej sporą rolę odegrały pamiętniki Cezara, literaturę społeczno-polityczną reprezentował Salustriusz, naukę prawa rozwinął Sulpicjusz Rufus, a w poezji grupa tzw. neoteryków wstąpiła z nowatorskim w formie i treścią programie literackim. Okres augustowski (30 r. p.n.e.- 14r. n.e.) – nazwana złotym wiekiem poezji rzymskiej, reprezentowanej przez Horacego, autora satyr i pieśni. Wtedy to zrodziła się rzymska elegia miłosna (Gallus, Owidiusz). Wergiliusz największy ówczesny przedstawiciel epiki rzymskiej stworzył Georgiki , będące pochwałą pracy rolnika i Eneidę , zwana też rzymską kontynuacją Iliady Homera. Okres cesarski (I-V w.) – w której piśmiennictwo pierwszych wieków naszej ery pozostawało pod wpływem retoryki, zaś filozofia ograniczała się do zagadnień etycznych. Prozę literacką reprezentowała parodia romansu greckiego, a zretoryzowana poezja stała się elitarna w stylu i w języku. Pojawiła się pantomima, ale zaczynał się wyraźny upadek tragedii, prawdziwą wartość przedstawiały jedynie niesceniczne tragedie Seneki Młodszego. Na przełomie I i II w. przypadła działalność największego historyka rzymskiego, Tacyta. Wiek później pojawili się pierwsi wybitni chrześcijańscy pisarze łacińscy, a na przełomie IV/V w działał znakomity pisarz chrześcijański Augustyn, biskup Hoppong.

Antyk Powtórzenie wiadomosci, Notatki z Język polski

Dokumenty powiązane

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Antyk Powtórzenie wiadomosci i więcej Notatki w PDF z Język polski tylko na Docsity!