



Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
Opracowanie z zakresu tematu
Typologia: Publikacje
1 / 6
Pobierz cały dokument
poprzez zakup abonamentu Premium
i zdobądź brakujące punkty w ciągu 48 godzin
Praca dopuszczona do druku po recenzjach
Położenie miasta
Myślenice położone są w dolinie rzeki Raby i jej lewobrzeżnego dopływu potoku Bysinka, na tere- nie geograficznie określanym jako Beskid Wyspo- wy. Miejscowość ta leży około 30 km na południe od Krakowa, na skrzyżowaniu ważnych tras komu- nikacyjnych Kraków – Chyżne i Zakopane oraz w kierunku z Wadowic na Bochnię. Miasto zało- żono na lewym brzegu Raby, a jego część rekre- acyjna zwana Zarabiem położona jest na prawym brzegu rzeki. Ważnym elementem w kształtowa- niu przestrzennym miasta stał się potok Bysinka, nad brzegiem którego zbudowano średniowiecz- ny układ rynkowy miasta oraz rozwijała się od śre- dniowiecza Górna Wieś. Lewobrzeżny dopływ Bysinki, potok San wytyczył kierunek rozwoju Dolnej Wsi, która rozwijała się wzdłuż wspomnia- nego cieku wodnego. Obydwie wsie włączono do Myślenic w roku 1929 1 i stanowią one ważną część organizmu miejskiego. Miasto położone jest w kotlinie otoczonej przez wzniesienia, od strony zachodniej jest to grzbiet Plebańskiej Góry oraz wzgórze Dalin, od północy Szubienna Góra^2. Ostatnie wymienione wzgórze zamyka kotlinę Raby od wschodu wzniesieniem, na którym powstała wieś Borzęta zwana stąd przez okolicznych mieszkańców „Borzęcką Górą”. Od strony południowej góruje nad miastem góra Uk- lejna, tam na wysuniętym w kierunku rzeki cyplu wzniesiono w XIII wieku basztę strażniczą strze- gącą szlaku handlowego prowadzącego doliną rze- ki Raby^3. Nieco bardziej w kierunku południowym znajduje się szczyt góry Chełm, gdzie leży najdalej wysunięty na południe przysiółek miasta 4. Miasto położone jest nad głównym traktem komunikacyjnym prowadzącym na południe Pol- ski, zwanym „zakopianką”. Część tej obecnie dwu- pasmowej trasy w okolicy Myślenic pokrywa się
z przebiegiem „traktu cesarskiego” z lat 1784-1785, prowadzącego od Jawornika po Myślenice 5. „Za- kopianka” omija Myślenice od wschodu wytyczo- ną w połowie lat 70. XX wieku trasą i łączy się w okolicy jazu na Rabie w Myślenicach z drogą wy- tyczoną przez Austriaków na przełomie wieków XVIII i XIX. Trakt biegnący obecnie z Myślenic w kierunku Sieprawia pokrywa się ze starym szla- kiem średniowiecznym z Myślenic do Krakowa^6. Historia rozwoju miasta do końca XIX wieku Pierwotna, wczesnośredniowieczna osada z XIII wieku zlokalizowana była na wschodnim stoku Plebańskiej Góry, zwanym Stradomiem^7. Jej środ- kiem, na osi północ – południe płynęła młynówka potoku Bysinka. Centralnym punktem był drew- niany kościółek pod wezwaniem N.P. Marii, na miejscu którego znajduje się obecnie kamienny kościół pochodzący ze schyłku XV wieku, otoczo- ny przez cmentarz. Myślenice posiadają dobrze zachowany układ średniowiecznego rynku z wy- chodzącymi zeń ulicami w układzie szachownico- wym, będący wynikiem lokacji miasta na prawie magdeburskim, dokonanej w roku 1342 przez króla Kazimierza Wielkiego 8. Prawdopodobnie nowy układ przestrzenny miasta powstał dopiero w ro- ku 1458^9. Rynek usytuowano nad niewielką skarpą na lewym brzegu Bysinki, jest on nachylony w kie- runku południowym. Pierwotną strukturę ulic wy- chodzących z Rynku tworzą obecne ulice Kościusz- ki, Kilińskiego, Królowej Jadwigi, Sobieskiego, Klakurki oraz Bema. Ulice Piotra Skargi i Reja znajdujące się w środku pierzei zachodniej i wschodniej rynku, są XVIII-wiecznymi przebi- ciami wtórnymi. Budynki tworzące pierzeje ryn- ku pochodzą z końca XVIII wieku, końca XIX wie- ku, lat międzywojennych i lat 70. ubiegłego wie- ku. Pierwszy budynek murowany przy Rynku zbu-
dowany został przez mieszczanina Antoniego Obońskiego w roku 1784^10. Od strony zachodniej nad Rynkiem góruje bryła kościoła parafialnego, którego początki datuje się na rok 1465, czyli okres późnego gotyku^11. Pod koniec lat 20. XX wieku do Myślenic włączono dwie średniowieczne wsie: Górną i Dolną Wieś. Górna Wieś zbudowana zo- stała wzdłuż doliny potoku Bysinka (ryc. 4), na za- chód od centrum Myślenic, jej sercem są dwie bie- gnące po obydwu stronach cieku ulice: 3 Maja i Średniawskiego. Do dnia dzisiejszego zachowało się tu wiele starych chałup chłopskich, które po- woli ustępują miejsca nowoczesnej zabudowie jed- norodzinnej. Dolna Wieś zlokalizowana była nad potokiem San (dopływem Bysinki), nad jego skar- pami znajdują się jeszcze nieliczne wiejskie domy i zabudowania gospodarcze świadczące o pierwot- nym wyglądzie wsi. Od wieku XIX najważniejszym jej traktem była ulica M. Reja i Kazimierza Wiel- kiego będąca fragmentem „traktu cesarskiego” bie- gnącego w kierunku Bochni. Częściowo zacho- wała się zabytkowa zabudowa wspomnianego cią- gu ulic, znajdziemy tutaj między innymi dwa dwory z XVIII wieku i wiele domów drewnianych z okresu przedwojennego. W okolicy ulicy Kazi- mierza Wielkiego znajdował się wczesnorenesan- sowy dwór Spytka Jordana, pochodzący z poło- wy XVI wieku, otoczony fosą, który rozebrano w końcu wieku XVIII 12. W roku 1784 Myślenice zostają uwzględnione na mapie Miega (ryc. 1), gdzie widoczny jest układ przestrzenny miasta, skupiska zabudowy oraz ważniejsze budynki. W roku 1845 sporządzono plan katastralny My- ślenic oraz obu sąsiadujących z nimi wsi – Gór- nej i Dolnej. Plan ten zachował się do dzisiaj i sta- nowi ważne źródło do badań nad rozwojem prze- strzennym Myślenic.
Architektura i urbanistyka Myślenic od końca wieku XIX do roku 1939 Uzyskana przez Galicję w roku 1861 autonomia pozwoliła na wzmocnienie władzy samorządowej Myślenic, co stało się impulsem do podjęcia dzia- łań zmierzających do naprawienia w mieście istnie- jącej substancji budowlanej. W latach 70. XIX wie- ku burmistrz Andrzej Marek uporządkował miasto, rynek i wychodzące z niego uliczki, brukując je i za- kładając zieleń^13. Do dzisiaj widoczną pozostałością tej działalności jest częściowo zachowany park miej- ski znajdujący się obok budynku „Sokoła”. W roku 1866 Myślenice stają się miastem powiatowym^14 , co zwiększa rangę tego miasta. Przykładem inwestycji z tego okresu jest chociażby okazały neorenesanso- wy budynek szkoły wzniesiony w północno-zachod- nim narożniku rynku.
W architekturze Myślenic z przełomu XIX i XX wieku pojawia się szereg obiektów o charakterze użyteczności publicznej. Szczególnie wyróżnia się tutaj działalność znanego krakowskiego architekta Jana Sasa-Zubrzyckiego, któremu przypisuje się większość ważniejszych realizacji. Najważniejszą jest neogotycki budynek ratusza miejskiego wznie- siony w roku 1898 (ryc. 2) oraz jego rozbudowa obejmująca sąsiadujący budynek przy ulicy Ry- nek 8^15. Te dwukondygnacyjne budynki do dzisiaj zachowały w zasadzie nienaruszone fasady z boga- tym, ceglanym i kamiennym detalem. Ważność bu- dynków podkreślają dwa, podobnych gabarytów, ale odmienne w kształcie, ozdobne szczyty. Pier- wotnie jeden z nich posiadał drewnianą sygnatur- kę. Wnętrza zachowały do dzisiaj pierwotny układ pomieszczeń, niestety zaplecze budynku i podwór- ko zniekształciła powojenna rozbudowa urzędu. Kolejnym obiektem o charakterze użyteczności pu- blicznej powstałym wówczas w Myślenicach jest zbudowany w roku 1902 budynek Towarzystwa „Sokół” 16 , znajdujący się przy ulicy Traugutta 2. Budynek ten, zbudowany również w stylu histo- rycznym, w założeniu miał służyć krzewieniu po- staw patriotycznych i kultury fizycznej. Jego głów- ną bryłę stanowi znajdująca się w ryzalicie od stro- ny ulicy Traugutta sala gimnastyczna, do której przybudowane są dwa niższe skrzydła, z których południowe spełnia również rolę elewacji fronto- wej. Jednym z najbardziej charakterystycznych obiektów, wpisującym się od prawie stu lat w syl- wetę miasta, jest budynek straży pożarnej znajdu- jący się u wylotu prowadzącej z Rynku ulicy (ryc. 6). Został on wzniesiony w roku 1911, a jego twórcą był wspomniany wyżej Jan Sas-Zubrzyc- ki^17. Budynek stanął na końcu ulicy Kościuszki, jego nieregularny kształt wynika najprawdopodobniej z dostosowania obrysu budynku do przebiegu ko- ryta pobliskiego potoku Bysinka. Ten dwukondy- gnacyjny budynek posiada dwa stanowiska dla wozów bojowych (jest wykorzystywany do dzisiaj w tym samym celu), a w narożniku budynku znaj- duje się trzypiętrowa wieża obserwacyjna o kształ- cie kwadratowym, ze ściętymi narożnikami. Bu- dynek został rozbudowany w początku lat 90. XX wieku od strony ulicy 3 Maja 18 , niestety nie zacho- wano jednolitego charakteru budynku. Janowi Sa- sowi-Zubrzyckiemu przypisuje się także wzniesie- nie w roku 1908 pierwszego budynku gimnazjum (ul. Jagiellońska 2)^19. Mimo licznych przebudów budynku dokonanych pod koniec XX wieku za- uważyć można do dzisiaj wiele elementów detalu architektonicznego charakterystycznych dla archi- tektury tworzonej przez Sasa-Zubrzyckiego, tu przykładem jest chociażby neogotyckie zwieńcze- nie budynku. Obok wymienionego wyżej budyn-
baza wypoczynkowa stanowiąca zaplecze dla nieodległego przecież Krakowa. Poprawiła się dostępność Myślenic dla turystów, w związku z budową w latach 1932-1935 szosy zakopiańskiej na odcinku Kra- ków – Myślenice, uznawanej w okresie międzywojennym za naj- lepszą w Polsce^31. Jednym z elementów, które wpłynęły na rozwój turystyczny miasta, była budowa przez Jana Hołuja w roku 1921 spiętrzenia-jazu na rzece Rabie. Poza wybudowaniem elektrowni, która zapewniała oświetlenie dla miasta, powstało pogłębione kory- to rzeki, które razem z zagospodarowanym terenem betonowego jazu stanowiło i stanowi nadal miejsce wypoczynku nad wodą. Głów- nym elementem zlokalizowanego na prawym brzegu Raby uzdro- wiska miał być „Dom Zdrojowy” zbudowany przy ulicy Zdrojowej 1 oraz ulica Zacisze prowadząca do ruin zamczyska nad Rabą.
Ryc.4. Widok uregulowanego potoku Bysinka z zabudowaniami fabryki ka− peluszy oraz browaru, Muzeum Regio− nalne w Myślenicach, sygn.
Ryc.12. Modernistyczna willa przy ul. Wyspiańskiego – zdjęcie autora
Ryc.11. Wille przedwojenne rodziny Hołujów – zdjęcie autora
Ryc.10. Wille zdrojowe przy ulicy Sło− wackiego – zdjęcie autora
Ryc. 9. „Dom Zdrojowy” – elewacja po− łudniowa, reprodukcja z pocztówki z lat
Ryc.8. Rynek myślenicki w trakcie po− niedziałkowego targu, koniec lat 30. XX wieku. Na pierwszym planie ka− mienice autorstwa J.Hołuja juniora. Muzeum Regionalne w Myślenicach sygn. 3861/
Ryc.7. Budynek Kasy Chorych – ele− wacja główna – zdjęcie autora
Ryc.6. Budynek straży pożarnej – na− rożnik południowo−wschodni – zdjęcie Ryc.5. Budynek sądu rejonowego – autora elewacja frontowa odnowiona w 2007 roku – zdjęcie autora
Ryc. 1. Mapa Miega, fragment z mapą Myślenic, 1779−82, fotokopia. Pracow− nia Słownika Geograficznego Ziem Pol− ski w Średniowieczu, PAN O/Kraków
Ryc. 2. Narożnik północno−wschodni Rynku myślenickiego z budynkami wzniesionymi przez Jana Sasa−Zu− brzyckiego, zdjęcie z wczesnych lat 20. XX w., Myślenice Redivivia , Tom 1, s. 240
Ryc. 3. Rzut budynku bursy gimnazjal− nej, pierwotnie projektowany jako dom dwurodzinny. Muzeum regionalne w Myślenicach, sygn. 1633/2/R
Budynek „Domu Zdrojowego”, zbudowany w la- tach 20. XX w. z cegły (ryc. 9), mieścił między in- nymi ekskluzywną restaurację „Ponurskiego”, cie- szącą się dużym wzięciem wśród krakowian. Obiekt posiadał wejściowy ganek od strony połu- dniowej, a urody dodawały mu dwie werandy drewniane zbudowane przy dłuższych bokach ele- wacji. Niestety pierwotny charakter budynku zo- stał zatarty w trakcie adaptacji budynku na hotel PTTK. W okolicy zlokalizowano także park zdro- jowy oraz zbudowano wiele budynków jednoro- dzinnych, willi drewnianych nawiązujących do tzw. „stylu zakopiańskiego”. Elementem powtarzalnym tych domów jest wysunięta na osi budynku cen- tralna weranda. Jednym z pierwszych obiektów o charakterze domu rekreacyjnego na Zarabiu była willa „Irena” zbudowana w początku wieku XX. W elewacjach zewnętrznych tego domu spotyka- my się z wyraźnymi nawiązaniami do architektury secesyjnej, w postaci fantazyjnych tynkowanych na- rożników. Ten ceglany obiekt zachował także pier- wotny, piękny drewniany ganek od strony połu- dniowej. Wśród istniejących do dzisiaj domów re- kreacyjnych wyróżniają się obiekty przy ulicy Par- kowej, zbudowane w latach 30. XX wieku. Są to obiekty drewniane, parterowe z gankami i facjata- mi. Wśród przedwojennych tak zwanych „willi uzdrowiskowych” Zarabia najciekawsze powstały przy ulicy Zacisze 2 oraz 3. Pierwsza z nich posia- da pięcioosiową elewację z wysuniętym gankiem z facjatą na słupach i niewielką wieżyczką. Po prze- ciwnej stronie drogi znajduje się willa pod nume- rem 3, w której szczególną urodą wykazuje się ele- wacja szczytowa, zwrócona w kierunku drogi. Po- siada ona wysunięty drewniany ganek podparty dwoma rzeźbionymi i podpartymi zastrzałami ko- lumnami, a nad nimi znajduje się wysunięty, zada- szony balkon. Wille powstawały także wzdłuż „za- kopianki” na lewym brzegu Raby, w szczególności na odcinku od kościółka na Stradomiu, wzdłuż całej ulicy Daszyńskiego. Niestety część domów została zburzona w roku 2003 w związku z budo- wą ekspresowej dwupasmowej drogi do Lubnia. Do najciekawszych istniejących obiektów zaliczyć można domy z numerami 24, 24a, 26a, 53 oraz 57. Szczególnie cenna jest willa „Irena” zlokalizowana przy ulicy Daszyńskiego 42 zbudowana w latach
pierwotna północna pierzeja uliczna. Jednym z wy- różniających się tutaj obiektów jest willa pod nu- merem 37b z trójboczną drewnianą werandą (ryc. 10). Także w pierzei ulicy Kazimierza Wiel- kiego prowadzącej w kierunku Dobczyc i Wieliczki zbudowano przed II wojną światową wiele drew- nianych domów i willi w typie „uzdrowiskowym”. W okresie międzywojennym wybudowano w Ryn- ku na miejscu wcześniejszych parterowych, dosyć lichej konstrukcji domów okazałe kamienice. W pierzei zachodniej od uliczki Piotra Skargi w kie- runku ulicy Sobieskiego, usytuowano trzy kamie- nice z parterami handlowymi oraz ozdobnymi szczytami nawiązującymi do architektury histo- rycznej. Szczególnie interesująco prezentuje się elewacja kamienicy nr 14 z szerokimi oknami za- mkniętymi płaskimi arkadami, zaprojektowana w roku 1932 przez Jana Hołuja juniora 33. W okre- sie międzywojennym powstały także ciekawe domy jednorodzinne. Na wyróżnienie zasługują dwa budynki wzniesione przez wspomnianego wyżej architekta. Pierwszy z nich to historyzujący dwo- rek wzniesiony na terenie należącego do Hołujów młyna oraz sąsiadujący z nim dom wzniesiony pod koniec lat 30. o typowo modernistycznym wyglą- dzie (ryc. 11). Dworek zbudowano na nieregular- nym rzucie, z wieżą od strony ulicy, a podcień w parterze podpiera pękata kolumna. Najciekaw- szym obiektem nawiązującym do awangardowej architektury modernistycznych willi krakowskich z lat 30. XX wieku jest budynek mieszkalny zloka- lizowany przy ulicy Wyspiańskiego 6. Jest on na- kryty dachem płaskim, a klatka schodowa wpisana jest w półkolisty, wystający ryzalit. Elewacje domu są tynkowane z elementami ceglanych poziomych boniowań w parterze budynku (ryc. 12).
Podsumowanie Pomiędzy końcem wieku XIX a drugą wojną światową w Myślenicach następuje wymiana sub- stancji budowlanej w obrębie Rynku i okolicznych ulic. Koniec XIX wieku i początek następnego przy- nosi znaczny rozwój miasta jako głównego ośrodka powiatowego. Wtedy to powstają głównie budynki związane z urzędami miasta i jego funkcjonowa- niem. Po I wojnie światowej następuje rozwój głów- nie budownictwa mieszkaniowego, związany ze zwiększającą się liczbą mieszkańców, a także rozwo- jem ruchu letniskowego i nieudaną próbą stworze- nia z Myślenic miasta uzdrowiskowego. Po przyłą- czeniu do miasta Dolnej i Górnej Wsi głównym kie- runkiem rozwoju przestrzennego Myślenic staje się oś wschód – zachód z ulicami 3 Maja, Średniawskie- go i Kazimierza Wielkiego. Po regulacji potoku By- sinka postępuje urbanizacja nowej ulicy Słowackie- go jako alei mieszkaniowej. Na osi prostopadłej do