Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Artroskopia barku - charakterystyka operacji, Opracowania z Chirurgia ogólna

Opracowanie z zakresu tematu

Typologia: Opracowania

2019/2020

Załadowany 03.08.2020

Maksymilian
Maksymilian 🇵🇱

4.7

(23)

247 dokumenty

1 / 1

Toggle sidebar

Ta strona nie jest widoczna w podglądzie

Nie przegap ważnych części!

bg1
ARTROSKOPIA BARKU
Artroskopia barku jest operacją małoinwazyjną, polegającą na wykonaniu procedur
leczniczych przez kilka małych nacięć wokół operowanego stawu. Przez niewielkie otwory
wprowadza się do stawu kamerę i inne narzędzia, co umożliwia jednoczesną ocenę
tkanek i ich naprawę. Artroskopię barku wykonuje się zwykle w znieczuleniu ogólnym
z jednoczasowym znieczuleniem przewodowym splotu ramiennego, rzadziej tylko
w znieczuleniu przowodowym (ostateczną decyzję o sposobie znieczulenia podejmuje
anestezjolog). Naprawa artroskopowa uszkodzonych struktur polega na wykonaniu takiej
samej procedury, jak w przypadku operacji „na otwarto”, lecz oszczędzane tkanki
powierzchowne. Z tego powodu po operacji artroskopowej istnieje mniejsze ryzyko
powikłań infekcyjnych, lepszy efekt kosmetyczny, skrócony jest pobyt w szpitalu
w porównaniu do operacji „na otwarto”.
Artroskopia barku jest procedurą rutynową, jednakże nie pozbawioną powikłań. Ryzyko
ciężkich, często nieodwracalnych powikłań, jest relatywnie niskie, jednakże statystycznie
istotne (w zależności od literatury ok. 1%).
Najczęstszymi powikłaniami są:
uszkodzenie naczyń żylnych i/lub tętniczych,
uszkodzenie nerwów (szczególnie nerwu pachowego, rzadziej innych nerwów
splotu ramiennego),
infekcja,
złamanie kości,
złamanie implantu,
algodystrofia kończyny górnej lub bark zamrożony,
obrzęk, krwiak pooperacyjny, zespół przedziałów powięziowych.
Istnieją również powikłania ogólne operacji: zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna,
zapalenie płuc, zawał mięśnia sercowego, udar, itp, jednakże ryzyko tych powikłań można
minimalizować przez odpowiednie przygotowanie chorego i kwalifikację internistyczną
i anestezjologiczą.
Osobną sprawą jest ryzyko niepowodzenia mimo prawidłowego leczenia operacyjnego
i rehabilitacji.
Ryzyko nawrotu niestabilności po stabilizacji barku wynosi ok. 10-25% w przypadku
stabilizacji na tkankach miękkich i ok. 5-10% w przypadku stabilizacji kostnej. Innym
problemem po stabilizacji barku może być zwykle niewielkie ograniczenie zakresu ruchu,
szczególnie rotacji zewnętrznej.
Ryzyko ponownego uszkodzenia stożka rotatorów, w zależności od wieku chorego, stanu
ścięgien i mięśni oraz rozległości uszkodzenia wynosi ok. 10-50% (mimo tego faktu,
wg. literatury ok. 80% pacjentów z ponownym uszkodzeniem ścięgien odczuwa wyraźną
poprawę w stosunku do stanu przed operacją). W przypadku rekonstrukcji ścięgien, nie
należy zapominać, że do ich zerwania doszło w wyniku procesu zwyrodnieniowego,
co oznacza, że po operacji bark jest naprawiony, lecz nie „nowy”.
W przypadku niepowikłanego okresu pooperacyjnego czas powrotu do funkcjonalnego
zakresu ruchu i siły wynosi od 3. do 12. miesięcy. Powrót do zdrowia następuje pod opieką
lekarza prowadzącego, kontrole zwykle odbywają się po 6 tygodniach, następnie kilku
miesiącach i ostatnia zwykle po roku od operacji.

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Artroskopia barku - charakterystyka operacji i więcej Opracowania w PDF z Chirurgia ogólna tylko na Docsity!

ARTROSKOPIA BARKU

Artroskopia barku jest operacją małoinwazyjną, polegającą na wykonaniu procedur leczniczych przez kilka małych nacięć wokół operowanego stawu. Przez niewielkie otwory wprowadza się do stawu kamerę i inne narzędzia, co umożliwia jednoczesną ocenę tkanek i ich naprawę. Artroskopię barku wykonuje się zwykle w znieczuleniu ogólnym z jednoczasowym znieczuleniem przewodowym splotu ramiennego, rzadziej tylko w znieczuleniu przowodowym (ostateczną decyzję o sposobie znieczulenia podejmuje anestezjolog). Naprawa artroskopowa uszkodzonych struktur polega na wykonaniu takiej samej procedury, jak w przypadku operacji „na otwarto”, lecz oszczędzane są tkanki powierzchowne. Z tego powodu po operacji artroskopowej istnieje mniejsze ryzyko powikłań infekcyjnych, lepszy efekt kosmetyczny, skrócony jest pobyt w szpitalu w porównaniu do operacji „na otwarto”.

Artroskopia barku jest procedurą rutynową, jednakże nie pozbawioną powikłań. Ryzyko ciężkich, często nieodwracalnych powikłań, jest relatywnie niskie, jednakże statystycznie istotne (w zależności od literatury ok. 1%).

Najczęstszymi powikłaniami są:  uszkodzenie naczyń żylnych i/lub tętniczych,  uszkodzenie nerwów (szczególnie nerwu pachowego, rzadziej innych nerwów splotu ramiennego),  infekcja,  złamanie kości,  złamanie implantu,  algodystrofia kończyny górnej lub bark zamrożony,  obrzęk, krwiak pooperacyjny, zespół przedziałów powięziowych.

Istnieją również powikłania ogólne operacji: zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, zapalenie płuc, zawał mięśnia sercowego, udar, itp, jednakże ryzyko tych powikłań można minimalizować przez odpowiednie przygotowanie chorego i kwalifikację internistyczną i anestezjologiczą.

Osobną sprawą jest ryzyko niepowodzenia mimo prawidłowego leczenia operacyjnego i rehabilitacji.

Ryzyko nawrotu niestabilności po stabilizacji barku wynosi ok. 10-25% w przypadku stabilizacji na tkankach miękkich i ok. 5-10% w przypadku stabilizacji kostnej. Innym problemem po stabilizacji barku może być zwykle niewielkie ograniczenie zakresu ruchu, szczególnie rotacji zewnętrznej.

Ryzyko ponownego uszkodzenia stożka rotatorów, w zależności od wieku chorego, stanu ścięgien i mięśni oraz rozległości uszkodzenia wynosi ok. 10-50% (mimo tego faktu, wg. literatury ok. 80% pacjentów z ponownym uszkodzeniem ścięgien odczuwa wyraźną poprawę w stosunku do stanu przed operacją). W przypadku rekonstrukcji ścięgien, nie należy zapominać, że do ich zerwania doszło w wyniku procesu zwyrodnieniowego, co oznacza, że po operacji bark jest naprawiony, lecz nie „nowy”.

W przypadku niepowikłanego okresu pooperacyjnego czas powrotu do funkcjonalnego zakresu ruchu i siły wynosi od 3. do 12. miesięcy. Powrót do zdrowia następuje pod opieką lekarza prowadzącego, kontrole zwykle odbywają się po 6 tygodniach, następnie kilku miesiącach i ostatnia zwykle po roku od operacji.