
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
Opracowanie z zakresu tematu
Typologia: Opracowania
1 / 1
Ta strona nie jest widoczna w podglądzie
Nie przegap ważnych części!
Artroskopia barku jest operacją małoinwazyjną, polegającą na wykonaniu procedur leczniczych przez kilka małych nacięć wokół operowanego stawu. Przez niewielkie otwory wprowadza się do stawu kamerę i inne narzędzia, co umożliwia jednoczesną ocenę tkanek i ich naprawę. Artroskopię barku wykonuje się zwykle w znieczuleniu ogólnym z jednoczasowym znieczuleniem przewodowym splotu ramiennego, rzadziej tylko w znieczuleniu przowodowym (ostateczną decyzję o sposobie znieczulenia podejmuje anestezjolog). Naprawa artroskopowa uszkodzonych struktur polega na wykonaniu takiej samej procedury, jak w przypadku operacji „na otwarto”, lecz oszczędzane są tkanki powierzchowne. Z tego powodu po operacji artroskopowej istnieje mniejsze ryzyko powikłań infekcyjnych, lepszy efekt kosmetyczny, skrócony jest pobyt w szpitalu w porównaniu do operacji „na otwarto”.
Artroskopia barku jest procedurą rutynową, jednakże nie pozbawioną powikłań. Ryzyko ciężkich, często nieodwracalnych powikłań, jest relatywnie niskie, jednakże statystycznie istotne (w zależności od literatury ok. 1%).
Najczęstszymi powikłaniami są: uszkodzenie naczyń żylnych i/lub tętniczych, uszkodzenie nerwów (szczególnie nerwu pachowego, rzadziej innych nerwów splotu ramiennego), infekcja, złamanie kości, złamanie implantu, algodystrofia kończyny górnej lub bark zamrożony, obrzęk, krwiak pooperacyjny, zespół przedziałów powięziowych.
Istnieją również powikłania ogólne operacji: zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, zapalenie płuc, zawał mięśnia sercowego, udar, itp, jednakże ryzyko tych powikłań można minimalizować przez odpowiednie przygotowanie chorego i kwalifikację internistyczną i anestezjologiczą.
Osobną sprawą jest ryzyko niepowodzenia mimo prawidłowego leczenia operacyjnego i rehabilitacji.
Ryzyko nawrotu niestabilności po stabilizacji barku wynosi ok. 10-25% w przypadku stabilizacji na tkankach miękkich i ok. 5-10% w przypadku stabilizacji kostnej. Innym problemem po stabilizacji barku może być zwykle niewielkie ograniczenie zakresu ruchu, szczególnie rotacji zewnętrznej.
Ryzyko ponownego uszkodzenia stożka rotatorów, w zależności od wieku chorego, stanu ścięgien i mięśni oraz rozległości uszkodzenia wynosi ok. 10-50% (mimo tego faktu, wg. literatury ok. 80% pacjentów z ponownym uszkodzeniem ścięgien odczuwa wyraźną poprawę w stosunku do stanu przed operacją). W przypadku rekonstrukcji ścięgien, nie należy zapominać, że do ich zerwania doszło w wyniku procesu zwyrodnieniowego, co oznacza, że po operacji bark jest naprawiony, lecz nie „nowy”.
W przypadku niepowikłanego okresu pooperacyjnego czas powrotu do funkcjonalnego zakresu ruchu i siły wynosi od 3. do 12. miesięcy. Powrót do zdrowia następuje pod opieką lekarza prowadzącego, kontrole zwykle odbywają się po 6 tygodniach, następnie kilku miesiącach i ostatnia zwykle po roku od operacji.