Pobierz AUTORSKI PROGRAM WYCHOWANIA FIZYCZNEGO DLA ... i więcej Notatki w PDF z Wychowanie fizyczne tylko na Docsity! 1 AUTORSKI PROGRAM WYCHOWANIA FIZYCZNEGO DLA KLAS I –II – III W SZKOLE PODSTAWOWEJ NR 54 W SZCZECINIE Autorzy: Anna Borucka Beata Jarczewska Ewa Kucharska Zbigniew Gruell Tomasz Korszon Krzysztof Kubacki Piotr Pawłowski Szczecin, 2013 2 Podstawa programowa dla I ETAPU EDUKACYJNEGO: klas I – III z przedmiotu wychowanie fizyczne Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół, opublikowanego w dniu 15 stycznia 2009 r. w Dzienniku Ustaw Nr 4, poz.17 EDUKACJA WCZESNOSZKOLNA I. Treści nauczania – klasa I szkoły podstawowej (6–ciolatki) Wychowanie fizyczne. Kształtowanie sprawności fizycznej dzieci i edukacja zdrowotna. Uczeń kończący klasę I: 1) uczestniczy w zajęciach rozwijających sprawność fizyczną, zgodnie z regułami; 2) potrafi: a) chwytać piłkę, rzucać nią do celu i na odległość, toczyć ją i kozłować, b) pokonywać przeszkody naturalne i sztuczne, c) wykonywać ćwiczenia równoważne; 3) dba o to, aby prawidłowo siedzieć w ławce, przy stole itp.; 4) wie, że choroby są zagrożeniem dla zdrowia i że można im zapobiegać poprzez: szczepienia ochronne, właściwe odżywianie się, aktywność fizyczną, przestrzeganie higieny; właściwie zachowuje się w sytuacji choroby; 5) wie, że nie może samodzielnie zażywać lekarstw i stosować środków chemicznych (np. środków czystości, środków ochrony roślin); 6) wie, że dzieci niepełnosprawne znajdują się w trudnej sytuacji i pomaga im. II. Treści nauczania – wymagania szczegółowe na koniec klasy III szkoły podstawowej Uczeń kończący klasę III: 1) w zakresie sprawności fizycznej: a) realizuje marszobieg trwający co najmniej 15 minut, b) umie wykonać próbę siły mięśni brzucha oraz próbę gibkości dolnego odcinka kręgosłupa; 5 II. Obowiązkowa ilość godzin w ciągu trzech lat kształcenia I etap edukacyjny (tabela nr 1) klasa I II III ilość godzin 97 97 96 razem 290 III. DZIAŁY – TEMATYKA ZAJĘĆ na 3 lata – klasa I, II, III (tabela nr 2) DZIAŁ NAZWA ilość godzin klasa I klasa II klasa III I. Zabawy integrujące klasę (grupę). 4-6 4-6 4-6 II. Zabawy orientacyjno – porządkowe. 4-6 2-5 2-4 III. Reagowanie na sygnały akustyczne i wizualne w formach zabawowych. 3-4 2-3 1-2 IV. Zabawy bieżne, marszobiegi. 4-6 4-6 4-6 V. Zabawy oswajające z różnymi przyborami. 4-6 2-4 2-4 VI. Zabawy gibkościowo – zwinnościowe. 4-6 4-6 4-6 VII. Zabawy i gry z czworakowaniem. 4-6 2-4 3-4 VIII. Zabawy skocznościowe. Pokonywanie naturalnych przeszkód. 2-3 2-4 3-4 IX. Zabawy i ćwiczenia równoważne. 2-3 2-4 3-4 X. Zabawy z toczeniem, przenoszeniem drobnych przyborów. 2-3 2-4 3-4 XI. Zabawy kształcące i/lub doskonalące koordynację ruchową i czucie przestrzenne. 4-6 4-6 4-6 XII. Zabawy i gry rzutne małymi przyborami. 4-6 4-6 4-6 XIII. Biegi wahadłowe, sztafety wahadłowe. 2-3 2-4 3-4 XIV. Zabawy z mocowaniem. 2-3 2-4 3-4 XV. Zabawy i ćwiczenia rozluźniające, rozciągające, antygrawitacyjne. 4-6 4-6 4-6 XVI. Gry i zabawy z nietypowymi przyborami. 4-6 4-6 4-6 XVII. Rzuty do celów stałych w formie zabaw, gier i zadań ruchowych. 4-6 4-6 4-6 XVIII. Prowadzenie i uderzenia piłki stopą. 2-3 3-4 4-6 XIX. Zabawy bieżne ze zmianą tempa i kierunku ruchu. 2-3 2-4 4-6 XX. Ćwiczenia gimnastyczne w formie zabawowej. 4-6 4-6 4-6 XXI. Gry i zabawy bieżne i rzutne na śniegu. 2-3 2-3 2-3 XXII. Gry i zabawy skocznościowe na śniegu. 2-3 2-3 2-3 XXIII. Gry i zabawy lekkoatletyczne w terenie. 2-3 3-4 4-6 XXIV. Zabawy i gry rzutne różnymi piłkami. 2-3 3-4 4-6 XXV. Rzuty do celów ruchomych. 2-3 3-4 4-6 XXVI. Zwinnościowe tory przeszkód. 2-3 3-4 4-6 XXVII. Zwisy, podpory, ćwiczenia w formie zabawowej wzmacniające mięśnie obręczy kończyn górnych. 2-3 2-3 2-3 XXVIII. Rytmika, muzyka, taniec. 4-6 4-6 4-6 XXIX. Mini gry zespołowe w sali gimnastycznej i na powietrzu. 6-8 6-8 8-10 XXX. Dyscypliny indywidualne, zajęcia do wyboru. 8-12 10-14 12-16 6 IV. Uwagi do tabeli nr 2 . DZIAŁY – TEMATYKA ZAJĘĆ Program zawiera minimalną ilość zagadnień do realizacji w każdym roku szkolnym. W klasie pierwszej i drugiej jest to 97 (godzin). W klasie trzeciej minimalna ilość godzin to 96 godzin. Każdy nauczyciel wybiera odpowiednią dla danej klasy (grupy) ilość poszczególnych zadań do realizacji. Wyodrębnione są tylko zalecenia (według autorów) Komórki zaznaczone szarym kolorem oznaczają, że wskazane jest, aby w każdym roku szkolnym była zrealizowana taka sama ilość od 4 do 6 godzin lekcyjnych z danego działu, oraz działy XXVIII, XXIX i XXX, ze względu na ich szczególne znaczenie. Są to: 1) Zabawy i gry integrujące grupę. (w tabeli dział I) 2) Zabawy bieżne, marszobiegi. (dział IV) 3) Zabawy gibkościowo – zwinnościowe. (dział VI) 4) Zabawy i gry kształtujące lub doskonalące koordynację ruchową i czucie przestrzenne. (dział XI) 5) Zabawy i gry rzutne małymi przyborami. (dział XII) 6) Zabawy i ćwiczenia rozluźniające, rozciągające, antygrawitacyjne. (dział XV) 7) Gry i zabawy z nietypowymi przyborami. (dział XVI) 8) Rzuty do celów stałych w formie zabaw, gier i zadań ruchowych. (dział XVII) 9) Ćwiczenia gimnastyczne w formie zabawowej i innych. (dział XX) 10) Rytmika, muzyka, taniec. (dział XXVIII) 11) Mini gry zespołowe w sali gimnastycznej i na powietrzu. (dział XXIX) 12) Dyscypliny indywidualne, zajęcia do wyboru. (dział XXX) V. Argumentacja: 1) Zabawy i gry integrujące grupę (klasę) są szczególnie ważne dla dzieci w tym wieku (I, II i III klasa). Nawiązują się dobre relacje między uczniami, wyzwalają się pozytywne emocje, dzieci „uczą” się przynależności do grupki uczniów i wychowawcy. Szczególnie potrzebne są takie zabawy na początku pierwszej klasy (wrzesień), kiedy czasami przychodzi do grupy nowe dziecko, oraz kiedy uczniowie nie widzieli się przez okres dwóch miesięcy, w czasie wakacji. Zabawy integrujące grupę pozwalają na eksponowanie pozytywnych emocji, na zapewnienie dziecku bliskiego kontaktu z rówieśnikami i to w formie przez dzieci najbardziej lubianej. 7 Zabawy powinny być tak dobrane, żeby uczniowie mogli zrealizować swoją potrzebę ruchu w wesołej, miłej atmosferze. Szczególną opieką (uwagą) należy otoczyć dzieci nieśmiałe, unikające kontaktu z innymi osobami. Należy takich uczniów bardzo delikatnie wprowadzać do zabaw, bez pośpieszania ich, zmuszania do udziału na siłę. 2) Zabawy bieżne, marszobiegi – to szczególnie ważna forma aktywności dziecięcej, która wspomaga pracę układu krążenia, oddechowego oraz wielu innych. Dzieci w tym wieku bardzo lubią biegać, rozpiera je wręcz energia, która musi być „uzewnętrzniona”. 3) Zabawy gibkościowo – zwinnościowe są niezbędne do osiągnięcia szeroko rozumianego podstawowego poziomu sprawności ogólnej. Zaniedbań w tym zakresie i w tym wieku nie da się niestety nadrobić nigdy. Gibkość i zwinność jest bazą, podstawą, na której ciało człowieka będzie się „uczyło” innych, często bardziej skomplikowanych form i zadań ruchowych. 4) Zabawy i gry kształtujące lub doskonalące koordynację ruchową to „wielki przyjaciel” gibkości i zwinności. Panowanie nad własnym ciałem, umiejętność wykonywania bardziej złożonych ruchów, ćwiczeń, zadań to wynik wieloletniego kształcenia, a właściwie kształtowania koordynacji ruchowej, „zmuszania” całego aparatu ruchowego do wykonywania poleceń mózgu. 5) Zabawy i gry rzutne małymi przyborami – są szczególnie potrzebne najmłodszym dzieciom w szkole ze względu na ogromną rolę, jaką odgrywa prawidłowa, dobra praca dłoni (palców i śródręcza), nadgarstków, przedramion w życiu szkolnym. Małe dzieci muszą się nie tylko nauczyć trzymać przybory szkolne, ale także muszą opanować umiejętność posługiwania się nimi. Wzmacnianie mięśni palców, śródręcza, nadgarstków i przedramion pozwoli na szybszą i sprawniejszą naukę rysowania, pisania, wycinania, naklejania, układania itp. Małe przybory o różnej strukturze (woreczki, piłeczki pingpongowe, tenisowe, gumki do ścierania, kulki papierowe, kulki z plasteliny, pogniecione gazety, ringo, butelki plastikowe, baloniki – wszystko to urozmaica zabawy ruchowe, mózg „uczy” analizy struktury, objętości i ciężaru zabawki, a dłonie dziecka stają się sprawniejsze i coraz szybsze w swoich ruchach. Dlatego tak ważne są tego rodzaju zabawy, ćwiczenia i wszelkie zadania ruchowe dla całej edukacji szkolnej. Przybory te powinny być (co jest wiadome) bezpieczne, czyste, miłe w dotyku i lekkie. 6) Zabawy i ćwiczenia rozluźniające, rozciągające, antygrawitacyjne to niezbędne „zabiegi” odciążające przeciążone kręgosłupy uczniów, dźwigających ciężkie plecaki z mnóstwem książek i innych rzeczy 10 VI. WSKAZÓWKI do realizacji programu: 1. Najważniejsze na lekcji jest bezpieczeństwo uczniów: należy przed każdą lekcją spytać dzieci o samopoczucie sprawdzamy czy obuwie do ćwiczenia jest odpowiednie (sportowe, nie ślizgające się, zawiązane sznurówki, zapięte rzepy) dłuższe włosy powinny być związane gumką lub bawełnianą opaską (opaski plastikowe spadają, wbijają się w głowę w czasie przewrotów, przetaczania), strój sportowy (koszulka, spodenki) zapewniają swobodę ruchów uczniowie mają zdjęte zegarki, łańcuszki, bransoletki, sala do ćwiczeń zapewnia pełne bezpieczeństwo: czysta podłoga, zabezpieczone szyby, w pomieszczeniu nie ma niebezpiecznych przyrządów lub przyborów, które mogłyby spowodować upadek dziecka lub uderzenie, przewietrzona sala, przyrządy i przybory powinny być nieuszkodzone, w pełni sprawne, odpowiednie dla wieku, sprawności i umiejętności ćwiczących uczniów. 2. Punktem wyjścia do realizacji programu powinna być diagnoza wstępna uczniów: najlepiej wykonać ją na przełomie września i października, ponieważ wtedy wynik jest w miarę obiektywny; niektóre dzieci miały „aktywne” wakacje, inne nie. Rzeczywisty poziom sprawności, umiejętności i wiedzy lepiej przeprowadzić wtedy, gdy uczniowie już wdrożą się do życia szkolnego. diagnoza wstępna w zalecanym okresie pozwala uczniom nowym zadomowić się w nowym środowisku, dzieci nieśmiałe łatwiej się otwierają, chętniej pokazują swoje możliwości, tak ruchowe jak i intelektualne. diagnozę należy przeprowadzać w jednakowych warunkach lokalowych i pogodowych. dobór wskaźników – testów i mierników służących do pomiarów powinien być przemyślany, raczej jednakowy dla wszystkich klas na tym poziomie. te same próby, testy, ankiety (itp.) pozwalają na głębszą, dokładniejszą analizę wyników danego dziecka, nie tylko na tle jego klasy (grupy), ale także na poziomie pozostałych rówieśników. takie same elementy diagnozy pozwalają ocenić nie tylko indywidualny poziom każdego ucznia danej klasy, ale także dają obraz sprawności całej grupy, klasy. 11 wyniki diagnozy wstępnej pozwalają określić działania niezbędne do postawienia sobie celów na najbliższy okres (1-2 miesiące), następnie 3-4 miesiące. nikt nie jest w stanie przewidzieć tempa rozwoju psychoruchowego dzieci, więc należy stale monitorować skuteczność programu i jeśli istnieje taka potrzeba, należy modyfikować niektóre jego elementy zalecana jest diagnoza (ewaluacja) po pierwszym półroczu, a także na koniec roku szkolnego co pozwoli na łatwiejsze i prawidłowe zanalizowanie naszej pracy, określenie ewentualnych błędów, wyciągnięcie wniosków i zaplanowanie nowych działań. 3. Poznanie potrzeb, możliwości i zainteresowań uczniów: uczniowie mają zróżnicowane nie tylko możliwości psychoruchowe, ale również oczekiwania (potrzeby) w tym zakresie różna, czasami bardzo niska sprawność fizyczna nie zawsze oznacza małe potrzeby w tym zakresie . Może to wynikać z braku wzorców rodzinnych, kompleksów (najczęściej ukrytych), zaległości w zakresie aktywności spowodowanych długotrwałą chorobą, pobytem w szpitalu lub wypadkiem uczniowie realizując swoją naturalną potrzebę aktywności ruchowej zaspokajają dużo innych wewnętrznych potrzeb (m.in.) : - potrzeba komunikowania się z rówieśnikami (na lekcjach nie wolno rozmawiać, przerwy są za krótkie na nawiązywanie pozytywnych relacji) - potrzeba współdziałania – zabawy z innymi dziećmi - potrzeba przeżywania radości w grupie - potrzeba rozładowania negatywnych emocji - potrzeba zdobywania coraz większej samodzielności - potrzeba (czasami ukryta) zdobywania lepszej pozycji w klasie, potwierdzenia swojej wartości dla klasy („jestem potrzebny swojej klasie” , „dzięki mnie klasa wygrała”, - potrzeba dowartościowania się „indywidualnie” – dla siebie, dla rodziców - potrzeba „rekompensaty” – „słaby uczeń – dobry sportowiec”; często osiągnięcia sportowe pozwalają dziecku uwierzyć w siebie, motywują do zwiększonej pracy intelektualnej, nadrabiania zaległości (niezależnie od ich przyczyn). prawidłowe, obiektywne określenie możliwości każdego dziecka pozwala w sposób optymalny określić „poprzeczkę” dla niego, odpowiedni dobór zadań daje szansę na osiągniecie sukcesu, nie prowadzi do frustracji z powodu zawyżonych wymagań; ważny jest postęp, a więc rozwój, niezależnie od tempa. 12 poznanie zainteresowań uczniów to niezbędny element służący zaspokojeniu potrzeb emocjonalnych dzieci uczniowie chętniej wykonują zadania, ćwiczenia, które lubią, które ich interesują; dotyczy to także zadań ruchowych, szeroko rozumianego sportu. Ogromnie ważnym jest takie dawkowanie różnych form (sportów, dyscyplin), by umiejętnie zgrać (łączyć) to, co znane i lubiane z tym, co nieznane, a jednak potrzebne (dla rozwoju dziecka), ciekawe (najpierw według nauczyciela, potem być może także według uczniów). 15 VIII. Tabele pomocnicze do planowania sposobów sprawdzania poziomu sprawności, umiejętności i wiedzy uczniów. UWAGA! Należy umiejętnie korzystać z wszelkich mierników/testów. Lekcje wychowania fizycznego w klasach młodszych powinny opierać się głównie na formach zabawowych i minigrach, sprawiających dzieciom najwięcej radości. Nie można popaść w „testomanię”, robić kilku lekcji pod rząd sprawdzających np. poziom sprawności, czy umiejętności. Uczniowie powinni być poinformowani, czemu takie badanie służy, jaki element sprawdzamy oraz w jaki sposób osiągnąć najlepszy wynik. Niezbędne jest również przećwiczenie nawet kilka razy sprawdzanego zadania (próby nie są oceniane). Zmniejsza to stres, mobilizuje do dodatkowego działania, „uczy” mózg doskonalenia tej formy ruchu. a) Poziom wiedzy – w formie punktów można wpisywać od razu to tabeli nr 3 według przyjętej skali ocen: 6 – WYBITNY poziom wiedzy 5 – BARDZO DOBRY 4 – DOBRY 3 – PRZECIĘTNY 2 – SŁABY 1 - NIEZADAWALAJACY 16 b) Tabela pomocnicza do oceny poziomu sprawności i umiejętności: (tabela nr 4) klasa 1a, I półrocze, 2013/2014 LP sprawność umiejętności nazwa (opis) testu/sprawdzianu kryteria data S P R A W N O Ś Ć szybkość zwrotność skoczność moc gibkość zwinność koordynacja ruchowa równowaga U M IE J E T N O Ś C I rzuty chwyty kozłowanie odbicia kopnięcia skoki jednonóż skoki obunóż skoki łączone wieloskoki skoki przez przeszkody przewroty w tył przewroty w przód tory przeszkód 17 IX. Tabela do monitorowania rocznej pracy w kl. I (minimum 97 godzin) (tabela nr 5) DZIAŁ NAZWA ilość godzin data, uwagi I. Zabawy integrujące klasę (grupę). 4-6 II. Zabawy orientacyjno – porządkowe. 4-6 III. Reagowanie na sygnały akustyczne i wizualne w formach zabawowych. 3-4 IV. Zabawy bieżne, marszobiegi. 4-6 V. Zabawy oswajające z różnymi przyborami. 4-6 VI. Zabawy gibkościowo – zwinnościowe. 4-6 VII. Zabawy i gry z czworakowaniem. 4-6 VIII. Zabawy skocznościowe. Pokonywanie naturalnych przeszkód. 2-3 IX. Zabawy i ćwiczenia równoważne. 2-3 X. Zabawy z toczeniem, przenoszeniem drobnych przyborów. 2-3 XI. Zabawy kształcące i/lub doskonalące koordynację ruchową i czucie przestrzenne. 4-6 XII. Zabawy i gry rzutne małymi przyborami. 4-6 XIII. Biegi wahadłowe, sztafety wahadłowe. 2-3 XIV. Zabawy z mocowaniem. 2-3 XV. Zabawy i ćwiczenia rozluźniające, rozciągające, antygrawitacyjne. 4-6 XVI. Gry i zabawy z nietypowymi przyborami. 4-6 XVII. Rzuty do celów stałych w formie zabaw, gier i zadań ruchowych. 4-6 XVIII. Prowadzenie i uderzenia piłki stopą. 2-3 XIX. Zabawy bieżne ze zmianą tempa i kierunku ruchu. 2-3 XX. Ćwiczenia gimnastyczne w formie zabawowej. 4-6 XXI. Gry i zabawy bieżne i rzutne na śniegu. 2-3 XXII. Gry i zabawy skocznościowe na śniegu. 2-3 XXIII. Gry i zabawy lekkoatletyczne w terenie. 2-3 XXIV. Zabawy i gry rzutne różnymi piłkami. 2-3 XXV. Rzuty do celów ruchomych. 2-3 XXVI. Zwinnościowe tory przeszkód. 2-3 XXVII. Zwisy, podpory, ćwiczenia w formie zabawowej wzmacniające mięśnie obręczy kończyn górnych. 2-3 XXVIII. Rytmika, muzyka, taniec. 4-6 XXIX. Mini gry zespołowe w sali gimnastycznej i na powietrzu. 6-8 XXX. Dyscypliny indywidualne, zajęcia do wyboru. 8-12 RAZEM 20 UWAGA! W klasie I minimalna ilość godzin w kolumnie trzeciej (suma) wynosi 97. Druga cyfra to zalecana maksymalna ilość godzin z danego działu. W pozostałych klasach tj. w drugiej i trzeciej liczba godzin jest dużo większa od wymaganego minimum. Daje to nauczycielom większą elastyczność w doborze działów (tematów, zadań) w zależności od czynników wymienionych w punkcie VI. Ogólna minimalna liczba godzin do realizacji w zakresie wychowania fizycznego wynosi 290 (tabela nr 1), tak więc pozostała ilość lekcji wf (i zakres materiału) powinien wynikać z analizy tego, co zostało zrobione w latach wcześniejszych. Każdy nauczyciel prowadzący zajęcia ruchowe w klasach I-III powinien gromadzić informacje o pracy z danym zespołem klasowym przez wszystkie trzy lata edukacji wczesnoszkolnej, a w razie zmiany nauczyciela – wskazane jest, żeby nauczyciel rozpoczynający pracę dostał od swojego poprzednika pełną dokumentację obrazującą postępy uczniów i tematykę przeprowadzonych zajęć, testy, sprawdziany, itp. 21 XII. Założone osiągnięcia uczniów. Podstawa programowa dla I. etapu edukacyjnego, dla klas I-III (patrz punkt II, str. 2-3) daje nauczycielom dużą elastyczność realizacji postawionych zadań. Wydaje się, że ten program wręcz wymusza taki dobór metod, środków i form, które gwarantują sukces, czyli w pełni osiągnięcie przez dzieci wymienionych w podstawie programowej sprawności, umiejętności i poziomu wiedzy. Program jest swoistą ściągawką dla każdego nauczyciela prowadzącego lekcje wf na poziomie klas I, II lub III. To swoisty przewodnik, co po kolei robić, w jakiej ilości, w jaki sposób. Praktycznie tabele nr 3,4 i 5 mogą stanowić pełną dokumentację pracy nauczyciela w danej klasie, grupie. Wszelkich modyfikacji programu, tabel, testów itp. każdy nauczyciel dokonuje w zależności od potrzeb. XIII. Ewaluacja 1. Ewaluacja tego programu pozwala: systematycznie badać i szacować jego wartość, gromadzić informacje potrzebne do określenia: jak i czy w ogóle nastąpił postęp w zakresie wychowania fizycznego (wszystkie jego elementy) określać rezultaty i efektywność programu, ocenić stopień satysfakcji z uczestnictwa w programie, zbadać zalety i wady programu, stopień jego trudności, dowiedzieć się o przyczynach ewentualnych niepowodzeń, dowiedzieć się propozycji zmian, jakie chcieliby wprowadzić jego uczestnicy, podejmować decyzję o modyfikacji programu. 2. Narzędzia pomiaru. W trakcie realizacji programu wykorzystane będą karty i ankiety ewaluacyjne i inne narzędzia pomiaru, które pozwolą stale monitorować sposób realizacji programu, modyfikować go zgodnie z potrzebami i oczekiwaniami zarówno uczniów jak i nauczyciela. Karta oceny postępów i osiągnięć ucznia w zakresie wychowania fizycznego (opracowanie własne). Ankieta o lekcjach wychowania fizycznego (opracowanie własne). Zestawy zadań i testów (różne pozycje metodyczne i opracowania własne) Sprawdziany (materiały metodyczne i opracowania własne). Obserwacja, rozmowy, wywiady. 22 XIV. Posumowanie. Szkoły w XXI wieku mają przed sobą ogromne wyzwanie. To w nich kształtuje się świadomość, postawy młodego pokolenia. To w szkole najmłodsi obywatele uczą się żyć, zdobywają różne doświadczenia, kształtują swoją osobowość, od najwcześniejszych lat przygotowują się do funkcjonowania we współczesnym świecie. To ogromna odpowiedzialność dla dyrektorów szkół, nauczycieli, wychowawców za wychowywanie najmłodszych obywateli. To kształtowanie postaw dzieci, wynikających ze zdobytych przez nie wiedzy i umiejętności. Szczególnie jest to ważne na polu wychowania fizycznego, gdzie tak łatwo jest popełniać błędy, często nie do naprawienia. Przykładem może być zaniedbywanie (przez wielu nauczycieli) ćwiczeń gibkościowo – zwinnościowych, oraz w zakresie koordynacji ruchowej, czego nie da się zniwelować w ciągu reszty życia. Odpowiedni (czytaj dobry i bardzo dobry) poziom wielu elementów sprawności i umiejętności można „zdobyć” tylko na poziomie klas I-III. Wtedy dziecko jest najbardziej „plastyczne”, najłatwiej uczy się swojego ciała, ruchy są skoordynowane, płynne, dziecko panuje nad swoim ciałem, które „słucha” i „wykonuje” jego rozkazy. Niezwykłą rolę w obecnych czasach mają do spełnienia nauczyciele zachęcający do aktywnego, zdrowego stylu życia, propagujący aktywny wypoczynek. I na tym polu powinni współpracować wszyscy pedagodzy w szkole. To, jakie nawyki ukształtujemy u najmłodszych uczniów przez pierwsze trzy lata edukacji w przeważającym stopniu zależy od nauczycieli. Zadania postawione przed nauczycielami muszą wynikać z mądrości dyrektorów szkół, którzy jako pierwszy szczebel nadzoru pedagogicznego powinni posiadać oprócz ogromnej wiedzy, dużego doświadczenia, także umiejętność antycypacji, przewidywania skutków swoich decyzji w zakresie doboru nauczycieli – specjalistów do odpowiednich działań.