Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
Co to takie. Zkąd pochodzi. Jakie są typy.
Typologia: Eseje
1 / 5
Ta strona nie jest widoczna w podglądzie
Nie przegap ważnych części!
Wyższą Szkoła Hotelarstwa i Gastronomii w Poznaniu
Studentka
Capoeira – brazylijska sztuka walki, której formy są rytmiczne, akrobatyczne i skupiają się na kopnięciach. Istotą capoeira są elementy tańca wpływające na płynność i nieprzewidywalność ataków.
Capoeira jest to niesamowite połączenie tańca, muzyki, rytmu, sztuki walki, samoobrony, gimnastyki i akrobatyki. Przeciętny człowiek może natknąć się na
Capoeira na różnego rodzaju imprezach gdzie jest ona prezentowana w formie pokazów, show czy otwartych zajęć. Widząc piękne akrobacje, taneczne ruchy zgrane z muzyką, okrężne kopnięcia oraz efektowne uniki łatwo jest dojść do prostego wniosku: to taniec nie mający nic wspólnego z walką realną. Na tego typu pokazach bardzo często Capoeiristas (osoby ćwiczące Capoeira) decydują się na taką formę show właśnie z tego powodu, że jest ona najbardziej efektowna.
W capoeirze można wyróżnić 3 podstawowe etapy nauki: etap początkujący, średnio zaawansowany oraz zaawansowany. Początkujący zaczynają od „raczkowania”, czyli poznawania i oswajania się z treningiem oraz jego przebiegiem. Początki nie są łatwe, a pierwsze treningi decydują o wszystkim.
Jest to pewnego rodzaju zderzenie się z rzeczywistością, a raczej z własną sprawnością i kondycją. Z własnego doświadczenia wiem, że nawet dzieciom w wieku szkolnym zrobienie gwiazdy sprawia wielką trudność. Niestety szkoły, a raczej nauczyciele nie przykładają już tak wielkiej wagi do wychowania fizycznego.
Każdy trening zaczyna się solidną rozgrzewką. Bez niej jesteśmy narażeni na kontuzję. Dzieci zazwyczaj bawią się w berka, również ze starszymi. Podczas rozgrzewki przygotowujemy swoje ciało wzmacniając i rozciągając mięśnie oraz ścięgna. Capoeira to sprawność, szybkość i dynamika.
Osoby początkujące zaczynają od nauki ginga, czyli odpowiedniej koordynacji ruchowej. Pierwsze treningi to również nauka podstaw akrobacji w capoeirze, np. au (port. gwiazda), czy bananeira (port. stanie na rękach). Wbrew pozorom to nic trudnego, lecz w praktyce jest inaczej... Występują w niej podobne uderzenia i kopnięcia, z port. „golpes de Capoeira”, jak w innych popularnych sztukach walki. Oto kilka podstawowych: uderzenia otwartą dłonią (escalada), nogami (martelo, gancho, chapa), kolanami (joelhada), łokciem (cotovelada) oraz wiele innych. Kopnięcia dzieli się na frontalne oraz obrotowe. Z tych frontalnych możemy wyróżnić benção (port. błogosławieństwo), a z obrotowych rabo de Arraia (port. ogon płaszczki). W ogonie Arraia jest niebezpieczny dla człowieka jadowity kolec. Jest to bardzo szybkie i niebezpieczne kopnięcie podparte na jednej ręce. Występuje również dużo podcięć np. „banda”, czyli podcięcie stopy, tesouras (port.nożyce), vengativas (port.zemsta) oraz arras tao (port. wyciąganie sieci), w celu przewrócenia gracza capoeira.
Najważniejszą częścią treningu jest roda (port. koło, krąg) w której gra się capoeirę.
kopnięć i podcięć. Ciosy przeciwnika blokuje się bardzo rzadko, zamiast tego capoeira oferuje wiele uników i przejść.
Z capoeirą nieodłącznie wiąże się rytuał roda (wym. hoda, z port. krąg, koło). Capoeiristas tworzą zamknięty krąg, którego głównym elementem jest orkiestra – bateria. Gracze parami wchodzą do kręgu, by tam prowadzić symulowaną walkę – jogo, która niejednokrotnie przeradza się w realną agresywną walkę (Jogo duro). Pozostali w tym czasie muzyką i śpiewem nadają całości energię – axé.
Podstawowym instrumentem używanym w rodzie jest berimbau (wym. birimbau), którego rytm nadaje zarazem rytm grze prowadzonej przez graczy (gra może być spokojna, płynna i opierająca się na zaskoczeniu przeciwnika zamarkowanymi atakami i unikami lub szybka, dynamiczna i oparta na efektownych ewolucjach). Pozostałe instrumenty wchodzące w skład baterii to: atabaque, pandeiro, agogo, reco-reco, Pau de Chuva (Deszczowy Kij).
Najpopularniejszymi stylami capoeiry są:
capoeira regional – stworzona przez Mestre Bimba (1900-1974). Szybka i dynamiczna, bardziej praktyczna w zastosowaniu do walki. Ze względu na widowiskowość, jest dzisiaj popularniejsza od angoli.
capoeira angola – tradycyjna forma, zawiera mniej elementów charakterystycznych dla sztuk walki, jest bardziej nastawiona na grę, współpracę, taniec. Wykreowana została w XX wieku przez Mestre Pastinha (1889-1981) w celu zachowania, przywrócenia tradycyjnych elementów capoeiry i była swego rodzaju odpowiedzią na stworzenie capoeira regional przez Mestre Bimba.
capoeira contemporanea lub capoeira moderna – współczesna capoeira, która czerpie z tradycji regional oraz angola, wykorzystując różnorodne techniki i sposoby trenowania, nazywana również capoeira atual, ale zmodernizowana, nowoczesna.
capoeira carioca – był to pierwszy sformalizowany styl w capoeira. Zrezygnowano w niej z muzyki i śpiewu, postawiono zaś na brutalność i skuteczność. Kopnięcia celowały w kolana i tułów, wprowadzono ciosy rękoma w twarz (m.in. oczy). Carioki używały w czasie przestępstw gangi, przez co była źle kojarzona i traciła na popularności. W 1907 napisany został podręcznik uczący tej sztuki. Po śmierci Sinhozinho, który był ostatnim nauczycielem tego stylu, carioca przestała być nauczana, ponieważ nie było komu kontynuować jego pracy i styl zanikł bezpowrotnie.
W capoeira regional i moderna Batizado jest to najważniejsze wydarzenie w życiu każdego capoeiristy. Wprowadza go do świata capoeira i do społeczności grupy, w której ćwiczy. Nadaje stopień wtajemniczenia, który określany jest kolorem sznura
(cordao/corda) przyznawanego po pojedynku z osobą posiadającą najwyższy stopnień w grupie. Batizado odbywa się zawsze raz w życiu. Każdy następny wyjazd na Batizado nazywany jest Troca de Corda (czyt. troka dżi korda; por. zmiana sznura)
