Chemia organiczna - reakcje jonów enolanowych , Egzaminy z Chimica Organica

Pobierz Chemia organiczna - reakcje jonów enolanowych i więcej Egzaminy w PDF z Chimica Organica tylko na Docsity!

REAKCJE JONÓW ENOLANOWYCH

Część II

MATERIAŁY PRZYGOTOWUJĄCE DO COLLOQUIUM KOŃCOWEGO

PRACOWNI „ZAAWANSOWANA CHEMIA ORGANICZNA”

O

O

O

O

O

O

O

O

O

OH

O

O

O

O

O

Dr Bartosz Trzewik

Kraków, 12 listopada 2013 r.

Spis treści części I i II

1. Kwasowość atomów wodoru α, jony enolanowe
2. Reakcje prostych jonów enolanowych

2.1. Reakcja aldolowa

2.1.1. Aldehyd octowy (jedyny substrat)

2.1.2. Aldehyd propionowy (jedyny substrat), aceton (jedyny substrat)

2.1.3. Aldehyd octowy i aldehyd propionowy – oba enolizują (krzyżowe reakcje aldolowe)

2.1.4. Aldehyd octowy i aldehyd benzoesowy oraz bezwodnik octowy i aldehyd benzoesowy – tylko jeden enolizuje

(krzyżowe reakcje aldolowe c.d., reakcja Perkina)

2.1.5. Aldehyd benzoesowy (jedyny substrat) – nie enolizuje

2.1.6. Heptano-2,6-dion (jedyny substrat), 5 - oksoheksanal (jedyny substrat) – wewnątrzcząsteczkowe reakcje aldolowe

2.1.7. Podsumowanie

2.2. Kondensacja Claisena

2.2.1. Octan etylu (jedyny substrat)

2.2.2. Propionian etylu (jedyny substrat)

2.2.3. Octan etylu i propionian etylu – oba enolizują (krzyżowe reakcje kondensacji Claisena)

2.2.4. Octan etylu i benzoesan etylu – tylko jeden enolizuje (krzyżowe reakcje kondensacji Claisena c.d.)

2.2.5. Benzoesan etylu (jedyny substrat) – nie enolizuje

2.2.6. Adypinian dietylu (jedyny substrat)– wewnątrzcząsteczkowa reakcjakondensacji Claisena (reakcja Diecmanna)

2.2.7. Octan etylu i butan- 2 - on oraz 5 - oksoheksanian etylu (jedyny substrat) – reakcje krzyżowe typu Claisena

2.2.8. Podsumowanie

2.3. Inne reakcje prostych jonów enolanowych/prostych enoli

3. Reakcja Cannizzaro

3.1.1. Aldehyd benzoesowy (jedyny substrat)

3.1.2.Aldehyd benzoesowy i aldehyd mrówkowy (krzyżowa reakcja Cannizzaro)

3.1.3.Glioksal (jedyny substrat), aldehyd ftalowy (jedyny substrat) – wewnątrzcząsteczkowa reakcja

Cannizzaro

4. Reakcje stabilizowanych jonów enolanowych

4.1. Kondensacja Knövenagla

4.1.1. Kwas malonowy i aldehyd benzoesowy , kwas malonowy i heksanal

4.1.2. Malonian dietylu i aldehyd benzoesowy , malonian dietylu i heksanal

4.1.3. Inne przykłady reakcji kondensacji Knövenagla

4.2. Alkilowanie stabilizowanych jonów enolanowych

4.2.1. Reakcja enaminowa Storka

4.2.2. Monoalkilowanie i dialkilowanie 1,3-diketonów

4.2.3. Monoalkilowanie i dialkilowanie diestrów kwasu malonowego. Hydroliza i dekarboksylacja

produktów: otrzymywanie mono- i dialkilowanych pochodnych kwasu octowego.

4.2.4. Monoalkilowanie i dialkilowanie β-ketoestrów. Hydroliza i dekarboksylacja produktów:

otrzymywanie mono- i dialkilowanych pochodnych acetonu i acetofenonu.

4.3. Reakcje Michaela stabilizowanych jonów enolanowych

5. Możliwe dalsze losy cząsteczek otrzymanych w reakcjach opisanych w

Rozdziałach 1– 4

1. 50% NaOH
2. HCl, H

2

O

OH

O

H O

O

H

O

H

H

O

O

H

OH

O

OH

1. 50% NaOH
2. HCl, H

2

O

Schemat 26 Schemat wewnątrzcząsteczkowych reakcji Cannizzaro: glioksalu i aldehydu ftalowego

Zaletą wewnątrzcząsteczkowej reakcji Cannizzaro jest wprowadzenie dwóch grup funkcyjnych do

cząsteczki w jednym etapie.

4. Reakcje stabilizowanych jonów enolanowych

Stabilizowane jony enolanowe, powstające z cząsteczek typu Y–CH 2

• Z, gdzie Y, Z = EWG (np. CHO.

COR, COOH, COOR, CN, NO

2

)(patrz Rozdział 1, Rysunek 3), ze względu na łatwość tworzenia się

połączonąz wystarczającą reaktywnością są reagentami niezmiernie użytecznymi w syntezie

organicznej, tym bardziej, że grupę CN, COOH lub COOR można po reakcji łatwo usunąć.

Omówimy trzy typy reakcji, którym ulegają stabilizowane jony enolanowe: reakcję Knövenagla

(Rozdział 4.1), alkilowanie jonów enolanowych (Rozdział 4.2) oraz reakcje addycji Michaela jonów

enolanowych (Rozdział 4.3).

4.1. Kondensacja Knövenagla

Stabilizowane jony enolanowe powstające z cząsteczek typu Y–CH 2

• Z, gdzie Y, Z = EWG reagują z

aldehydami (dużo rzadziej z ketonami), najczęściej nie posiadającymi atomów wodoru α, dając

produkty kondensacji Knövenagla(Schemat 27):

zasada

O

R

1

R

2

Y Z

B

A

R

1

R

2

Y Z

Schemat 27 Ogólny zapis reakcji kondensacji Knövenagla. Wiązanie podwójne tworzy się najczęściej pomiędzy atomami α i

β produktu

Fragment A pochodzi z cząsteczki związku Y–CH 2

• Z, zaś fragment Bz cząsteczki związku

karbonylowego, a nowe wiązanie = jest zaznaczone na czerwono. Najczęściej tworzy się ono

pomiędzy atomami α i β cząsteczki produktu.

4.1.1. Kwas malonowy i aldehyd benzoesowy , kwas malonowy i heksanal

Klasycznymi warunkami reakcji kondensacji Knövenagla prowadzonej na kwasie malonowym

HOOC–CH

2

• COOH jest rozpuszczenie substratów w pirydynie (w kilkukrotnym nadmiarze molowym)i

dodanie katalitycznej (kilka % molowych) ilości pirymidyny (Schemat 28):

B

A

pirydyna (3 mol)

piperydyna (3%mol)

OH

O O

H O

H

O

O

OH

B A

pirydyna (2 mol)

piperydyna (1%mol)

20°C

OH

O O

H O

H

O

O

OH

Schemat 28 Schematy reakcji kondensacji Knövenagla kwasu malonowego z aldehydami: nieposiadającym oraz

posiadającym atomy wodoru α

W tych warunkach pomiędzy atomem grupy CH 2 związku Y–CH 2

• Z oraz karbonylowym atomem

węgla aldehydu lub ketonu tworzy się wiązanie podwójne (oznaczone = na Schemacie 28), a ponadto

jedna grupa COOH ulega dekarboksylacji i nie pojawia się w strukturze produktu. W efekcie z

cząsteczki kwasu malonowego pozostaje jedynie fragment CH 2

• COOH (fragment A) – znajdź

podobieństwa i różnice w przebiegu reakcji i strukturze produktu na Schematach 28 oraz8 i 9.

Podobną dekarboksylację (po hydrolizie) można przeprowadzić również po (di)alkilowaniu lub reakcji

Michaela estrów malonowych lub β-ketoestrów – patrz Rozdziały 4.2.3, 4.2.4 i 4.3 (Schematy 34–39).

UWAGA: W reakcjach prowadzonych z aldehydami lub ketonami posiadającymi atomy wodoru α (na

przykład heksanalem) oprócz produktu z wiązaniem podwójnym pomiędzy atomami α i β może

również powstać produkt uboczny z wiązaniem podwójnym pomiędzy atomami β i γ.

4.1.2. Malonian dietylu i aldehyd benzoesowy , malonian dietylu i heksanal

Inna cząsteczką typu Y–CH 2

• Z mogącą brać udział w reakcji kondensacji Knövenagla jest malonian

dietylu EtOOC–CH 2

• COOEt. W zmienionych w stosunku do reakcji z kwasem malonowym warunkach

daje on również produkty kondensacji (Schemat 29):

B

B

A

L-prolina

(10%mol)

H

O

B

piperydyna

MeCN

H

O

O O

O O

A

O

O

B A

O O

O

O O

B

A A B

A

B

piperydyna

EtOH, 0°C

H

O

O

O O

A

O

O O

O

O

B

A

B

A

EtOH,

H

2

O, 

O

HN NH

O

O

B

A

H

O

O

HN NH

O

O

B

K

2

CO

3

(10%mol)

20°C, ucieranie w

moździerzu (10 min)

A

B

A

N N

O

N N

NaOH

H

2

O

Schemat 30 Przykłady reakcji kondensacji Knövenagla różnych związków typu Y–CH 2

• Z z aldehydami i ketonami

Na podstawie reakcji przedstawionych na Schemacie 30 można zorientować się, że istnieje ogromna

ilość kombinacji reagentów, dających produkty reakcji Knövenagla. W każdym jednak przypadku

jeden z substratów musi mieć strukturę typu Y–CH 2

• Y, a drugi musi zawierać w swoich cząsteczkach

grupę karbonylową. Również stosowane spektrum zasad katalizujących reakcję, rozpuszczalników i

warunków jest bardzo szerokie. Czasem wystarczą zasady tak słabe jak prolina lub K 2

CO

3

(przykładowe reakcje cykloheksano-1,3-dionu), reakcja może również zachodzić w ogóle bez

katalizatora (przykładowa reakcja kwasu barbiturowego). Wśród podanych przykładów znajduję się

również reakcja spełniająca założenia zielonej chemii.

4.2. Alkilowaniestabilizowanych jonów enolanowych

Dotychczas omówiliśmy trzy typy reakcji jonów enolanowych: reakcję aldolową (Rozdział 2.1),

kondensację Claisena (Rozdział 2.2) oraz kondensację Knövenagla (Rozdział 4.1). Jony enolanowe,

jako nukleofile, mogą ulegać również reakcjom alkilowania i acylowania. Chociaż bezpośrednie

alkilowanie prostych jonów enolanowych jest możliwe (patrz Rozdział 2.3, Schemat 23) to do ich

alkilowania i acylowania lepiej posłużyć się reakcją enaminową Storka.

4.2.1. Reakcja enaminowa Storka

No dobrze, to już było na II roku, ale przedstawiam schematy przykładowych reakcji enaminowych

Storka na Schemacie 31:

O

N

PTSA

benzen

Br

Cl

O

N

N

O

H

3

O

H

2

O

O

O O

H

3

O

H

2

O

NH

Schemat 31 Przykład reakcji enaminowych Storka przeprowadzonych na 2-metylocykloheksanonie z wykorzystaniem piperydyny

Kiedy keton potraktuje się aminą drugorzędową (do reakcji enaminowej Storka używa się najczęściej

piperydyny – jak na Schemacie 31, pirolidyny lub morfoliny) w obecności katalizatora kwaśnego (np.

kwasu p - toluenosulfonowego czyli PTSA) tworzy się odpowiednia enamina. Użycie niepolarnego

rozpuszczalnika, na przykład benzenu, ułatwia usunięcie wydzielającej się w reakcji wody przy

pomocy nasadki Deana-Starka.

Powstałą enaminę można potraktować reaktywnym halogenkiem alkilowym (najlepsze efekty dają

halogenki allilowe, benzylowe i propargilowe) lub halogenkiem acylowym: podstawienie następuje

po mniej podstawionej stronie enaminy. Hydroliza powstałej soli iminiowej zachodzi bardzo łatwo w

warunkach kwaśnych (podobnie jak w ostatnim etapie reakcji Vilsmeiera-Haacka!), a wynikiem netto

całej reakcji jest α-podstawiony keton.

Enamina wytworzona w reakcji enaminowej Storka może również reagować z akceptorami

Michaela – patrz Rozdział 4.3.

UWAGA: Często przy rysowaniu wzorów produktów monoalkilowania lub dialkilowania związków

typu Y–CH 2

• Z w pozycji α zapominają Państwo, że atom węgla w pozycji α pochodzi z substratu!

Często go Państwo gubią we wzorach, czego efektem jest niepotrzebna strata punktów na

colloquium. Szczególną uwagę na liczbę atomów węgla pochodzących z Y–CH 2

• Z oraz dihalogenku

należy zwrócić podczas zapisywania reakcji dialkilowania z utworzeniem pierścienia – w przykładzie

przedstawionym na Schemacie 32 z utworzeniem pierścienia pięcioczłonowego – cztery atomy węgla

pochodzą z dihalogenku, a jeden z acetyloacetonu!

4.2.3. Monoalkilowanie i dialkilowanie diestrów kwasu malonowego. Hydroliza i

dekarboksylacja produktów: otrzymywanie mono- i dialkilowanych pochodnych kwasu

octowego

W syntezie organicznej od 1,3-diketonów jeszcze bardziej użyteczne są diestry kwasu malonowego

(np. malonian dietylu) oraz β-ketoestry (np. acetylo- lub benzoilooctan etylu). Ich struktury z

zaznaczonymi atomami węgla α, na których zachodzi alkilowanie, oraz p K a atomów wodoru α są

przypomniane na Schemacie 33:

O O

O O

p K

a

O

O O

p K

a

O

O O

p K

a

malonian dietylu acetylooctan etylu benzoilooctan etylu

Schemat 33 Przypomnienie struktur malonianu dietylu, acetylooctanu etylu i benzoilooctanu etylu oraz wartości p K a ich

atomów wodoru α

Obecność jednej (w β-ketoestrach) lub dwóch (w diestrach kwasu malonowego) grup estrowych przy

atomie węgla α powoduje obniżenie kwasowości atomów wodoru α w porównaniu z

acetyloacetonem (p K a

≈ 9). Z tego powodu do wygenerowania jonów enolanowych i przebiegu reakcji

alkilowania używa się zwykle silniejszej zasady, na przykład EtONa w EtOH.

Idea reakcji mono- i dialkilowania diestrów kwasu malonowego oraz β-ketoestrów jest identyczna

jak w przypadku acetyloacetonu (Rozdział 4.2.2, Schemat 32) – oprócz użycia innej zasady i

rozpuszczalnika. Mono- i dialkilowanie również zachodzi na atomie węgla α pomiędzy grupami

karbonylowymi – inne są tylko podstawniki Y i Z. Z tego powodu nie ma w tym miejscu potrzeby

rysowania schematów wszystkich reakcji. Ograniczymy się do dokładniejszej analizy tylko jednej z

nich: niesymetrycznego dialkilowania malonianu dietylu (Schemat 34), oraz dialkilowania

dihalogankiem, prowadzącym do zamknięcia pierścienia (Schemat 35):

Br

O O

O O

1. EtONa (1 mol), EtOH
2. (1 mol)

O O

O O

3. EtONa (1 mol), EtOH

4. CH

3

I (1 mol)

O O

O O

5. KOH, EtOH, H

2

O, 

6. HCl, H

2

O, 20°C

HO OH

O O

OH

O

Schemat 34 Schemat reakcji niesymetrycznego dialkilowania malonianu dietylu, prowadzącej do niesymetrycznej dialkilopochodnej kwasu octowego.

Wszystkie produktu pośrednie tego ciągu reakcji da się wyodrębnić

Wszystkie produkty pośrednie reakcji alkilowania pochodnych kwasu malonowego da się

wyodrębnić i na ogół czyni się to przed kolejnymi etapami reakcji (produkty pośrednie można

również poddać innym przemianom – patrz Rozdział 5). Fragmenty pochodzące od malonianu dietylu

zaznaczono na niebiesko, te pochodzące od halogenków alkilowych na zielono, zaś nowe wiązania ––

- na czerwono.

Etapy 1. i 2.orazetapy 3. i 4 .są analogiczne i prowadzą do kolejnych alkilowań pozycji α cząsteczki

estru malonowego.

Etapy 5. i 6 .to nieodwracalna hydroliza otrzymanego α,α-dialkiloestru w warunkach zasadowych

połączona z wydzieleniem po zakwaszeniu α,α-dialkilowanego kwasu malonowego.

Etap 7. to dekarboksylacja jednej z grup COOH α,α-dialkilowanego kwasu malonowego z

ostatecznym otrzymaniem α,α-dialkilowanego kwasu octowego.

Dialkilowanie może być również przeprowadzone z użyciem dihalogenku. Na Schemacie

35 zapisano ciąg reakcji prowadzących od malonianu dietylu do kwasu cyklopentanokarboksylowego:

O O

O O

1. EtONa (2 mole), EtOH
2. (1 mol)

Br

Br 

O O

O O

3. KOH, EtOH, H

2

O, 

4. HCl, H

2

O, 20°C

OH

O

O O

O O

Schemat 35 Schemat reakcji dialkilowania malonianu dietylu dihalogenkiem alkilowym, prowadzącej do kwasu cykloalkilokarboksylowego.

Podobnie jak na Schemacie 34 fragmenty pochodzące od malonianu dietylu zaznaczono na niebiesko,

te pochodzące od halogenków alkilowych na zielono, zaś nowe wiązania ––– na czerwono.

Br

O

O O

1. EtONa (1 mol), EtOH
2. (1 mol)

O

O O

3. EtONa (1 mol), EtOH

4. CH

3

I (1 mol)

O

O O

5. KOH, EtOH, H 2

O, 

6. HCl, H

2

O, 20°C

OH

O O

O

O

O O

1. EtONa (2 mole), EtOH
2. (1 mol)

Br

Br 

O

O O

3. KOH, EtOH, H

2

O, 

4. HCl, H

2

O, 20°C

O

OH

O O

Schemat 37 Reakcje alkilowania β-ketoestrów prowadzą, po hydrolizie i dekarboksylacji produktów, do pochodnych acetonu

Jak na poprzednim schemacie, fragmenty cząsteczek pochodzących od substratu Y–CH 2

• Zsa

zaznaczone na niebiesko, fragmenty pochodzące z halogenków lub dihalogenków – na zielono, zaś

nowe wiązania ––– przy atomach węgla α – na czerwono.

Po alkilowaniu otrzymuje się mono- lub dialkilowane w pozycji α pochodne β-ketoestrów. Po

hydrolizie dają one odpowiednie kwasy, które w wyniku ogrzewania i dekarboksylacji dają ketony:

mono- lub dialkilowane pochodne acetonu (lub acetofenonu).

4.3. Reakcje Michaela stabilizowanych jonów enolanowych

Kolejną (i ostatnią omówioną w tych Materiałach) reakcją stabilizowanych jonów enolanowych jest

ich addycja Michaelado akceptorów Michaela. Z addycją Michaela (addycją sprzężoną, addycją 1,4)

spotkali się już Państwo w trakcie kursu podstawowego Chemia Organiczna (Wykład: „Addycja

nukleofilowa do C=O, addycja sprzężona”) przy okazji addycji różnego typu nukleofili do α,β-

nienasyconych związków karbonylowych, które były akceptorami Michaela .Takim nukleofilem

( donorem Michaela )może być również stabilizowany jon enolanowy, wytworzony z cząsteczki typu Y–

CH

2

• Z. Zapisy przykładowych reakcji Michaela, przeprowadzonych z użyciem różnych donorów i

akceptorów Michaela są przedstawione na Schematach 38 i 39:

K 2

CO 3

, DCM, 20°C

1. hydroliza
2. dekarboksylacja

O

O

O

O

 

Donor Michaela Akceptor Michaela

O

O

OH

O

O

O

O

O

O



EtONa, EtOH, 20°C

1. hydroliza
2. dekarboksylacja

O

O O

 

O

O O

MeONa, MeOH, 

1. hydroliza
2. dekarboksylacja

O

O O



O

O

O

O

O O

O



O

OH

O



KOH, DMF, 40°C

1. hydroliza
2. dekarboksylacja

O

O O



O

O

O

O

O O

O



O

OH

O



O

O

O

O



Produkt

addycji Michaela

Schemat 38 Reakcje Michaela związków typu Y–CH 2

• Z z akceptorami Michaela prowadzą do otrzymania różnorodnych produktów α-

podstawienia. Produkty te, jeśli otrzymane zostały z diestrów kwasu malonowego lub β-ketoestrów, mogą być poddane hydrolizie i

dekarboksylacji, dając związki 1,5-dikarbonylowe

Niektóre uwagi dotyczące reakcji Michaela stabilizowanych jonów enolanowych, przedstawionych

na Schematach 38 i 39:

UWAGA 1: Patrząc na strukturę cząsteczki produktu po hydrolizie i dekarboksylacji możemy czasami

ustalić dwa zestawy reagentów, które mogą dać produkt mający narysowaną strukturę, na przykład w

pierwszej reakcji na Schemacie 38– patrz Schemat 40:

O

OH

O

O

O

O

O

O

O

O

O O

O

Schemat 40 Czasami hydroliza i dekarboksylacja produktu reakcji Michaela daje identyczny związek z różnych kombinacji

donora i akceptora Michaela

Wynika to z faktu, że przed dekarboksylacją znikająca grupa COOH mogła być przyłączona albo przy

atomie węgla α z grupą COCH 3

(reakcja górna) albo przy atomie węgla α z drugą grupą COOH (reakcja

dolna zapisana na Schemacie 39).

UWAGA 2: W produktach reakcji Michaela hydrolizująwszystkie grupy estrowe COOR (i CN) , ale

późniejszej dekarboksylacji ulegają tylko te grupy COOH, które znajdują się przy atomach węgla z

grupą ketonową COR lub inną grupą COOH!

UWAGA 3: Produkty niektórych reakcji Michaela można otrzymać również w reakcjach alkilowania z

użyciem β-halogenoketonów na przykład w pierwszej reakcji ze Schematu 38 – patrz Schemat 41:

O

OH

O

O

O

O

O

O

O

O

O

O

O

Br

Schemat 41 Produkty reakcji Michaela można czasem otrzymać przez alkilowania donora Michaela β-halogenoketonem

UWAGA 4: Ponieważ w cząsteczkach typu Y–CH 2

• Z są dwa kwaśne atomy wodoru α, można zastosować

kombinację alkilowania (Rozdziały 4.2.3 i 4.2.4) i reakcji Michaela na tej samej cząsteczce Y–CH 2

– Z.

5. Dalsze losy cząsteczek otrzymanych w reakcjach opisanych w

rozdziałach 1– 4

Dalsze przekształcenia produktów otrzymanych w reakcjach opisanych w poprzednich rozdziałach

zależą od struktury cząsteczki końcowego produktu, który zamierzamy otrzymać, na przykład

zapisując schematy odpowiednich przemian podczas rozwiązywania zadań colloquium końcowego

kursu Zaawansowana Chemia Organiczna. Przykłady nie wyczerpujące w żaden sposób tego tematu

przedstawiono na Schemacie 42:

Ze Schematu 5

H

O

NaClO

2

OH

O

NABH

4

, MeOH

0°C, 2 h, pod N

2

OH

pirydyna

H O

OH

O

O

redukcja grupy CHO utlenianie grupy CHO

kondensacja

Knövenagla

O

OH

H

2 , Pd-C

24 h

redukcja wiązania C=C

H

O

Ze Schematu 35

O O

O O

LiAlH

4

THF

H O OH

O

O

O

O O

O

O

BF

3

THF

MeCN, 20°C, 16 h

redukcja

grup COOEt

tworzenie

cyklicznego acetalu

Schemat 42 Przykłady dalszych przekształceń produktów reakcji opisanych w Rozdziałach 1– 4

S. 28

OH

O O

H O H

O

pirydyna (2 mol)

piperydyna (1%mol), 20°C

S. 28

O

O O

O

H

O

piperydyna

AcOH, EtOH, 

S. 28

piperydyna

AcOH, benzen, 

O

O O

O H

O

S. 30

L-prolina

(10%mol)

H

O

O O

S. 30

NaOH, H 2

O

O O

S. 30

piperydyna

MeCN

H

O

O O

S. 30

piperydyna

EtOH, 0°C

H

O

O

O O

S. 30

K

2

CO

3

(10%mol)

20°C, ucieranie w

moździerzu (10 min)

O

+ CH

2

(CN)

2

S. 30

EtOH,

H

2

O, 

O

HN NH

O

O

H

O

S. 3 1

O O

S. 31

O O O

S. 32

CH

3

I (1 mol)

K

2

CO

3

(1 mol)

aceton, 

O O

S. 3 2

O O

CH

3

I (nadmiar)

K

2

CO

3

(2 mole)

DMSO, 20°C

S. 32

O O

(1 mol)

K

2

CO

3

(1 mol)

aceton, 

Br