Choroby układu nerwowego - objawy, przyczyny i leczenie, Notatki z Biologia

Pobierz Choroby układu nerwowego - objawy, przyczyny i leczenie i więcej Notatki w PDF z Biologia tylko na Docsity!

CHOROBY UKŁADU

NERWOWEGO

CO TO JEST UKŁAD NERWOWY?

Jest to zbiór wyspecjalizowanych komórek,

pozostających ze sobą w złożonych relacjach

funkcjonalnych i strukturalnych, odpowiadający za

sterowanie aktywnością organizmu. Układ nerwowy

jest w stanie wykryć określone zmiany zachodzące w

otoczeniu i wywołać w związku z tym odpowiednią

reakcję organizmu.

MIGRENA  (^) Migrena to powszechnie występująca choroba, która częściej występuje wśród kobiet (15–18%) niż mężczyzn (6–8%). Dotyczy przede wszystkim młodych dorosłych, bo w przeważającej liczbie przypadków (90%) pierwszy napad migrenowy ma miejsce przed ukończeniem 40 lat. Zachorowanie po 50. roku życia zdarza się rzadko. Migrena definiowana jest jako napadowy, pulsujący ból głowy (chory może odczuwać tętnienie zgodne z biciem serca, zarówno w trakcie wysiłku fizycznego, jak i w spoczynku, przez co często ból ma charakter rozpierający lub rwący), któremu towarzyszy nadwrażliwość na hałas (fonofobia), zapachy (osmofobia) i światło (fotofobia), nudności i wymioty. Ból lokalizuje się jednostronnie, jest o umiarkowanym lub znacznym natężeniu, a nasila się w trakcie rutynowej aktywności fizycznej i silnych emocji. Po zakończeniu napadu bólu chorzy nie doświadczają żadnych objawów, ale są w stałym napięciu w oczekiwaniu na kolejny napad.

 Przyczyny migrenowych bólów głowy nie zostały w

pełni wyjaśnione. Wśród najbardziej

prawdopodobnych wymienia się czynniki

genetyczne (dziedziczenie z udziałem kilku genów)

i środowiskowe. Przypuszcza się, że migrena jest

związana z uwarunkowaną genetycznie

predyspozycją do nadwrażliwych reakcji

neuronaczyniowych.

 Napady migreny mogą być prowokowane przez

następujące czynniki:

 związki silnie oddziałujące na naczynia krwionośne,

takie jak np. serotonina, histamina;

 zmiany hormonalne np. w trakcie miesiączki,

jajeczkowania, stosowanie leków hormonalnych;

 niektóre napoje i pokarmy, np. alkohol, czekolada,

nabiał, przyprawy, tłuste potrawy;

 niektóre leki, np. nitrogliceryna i jej pochodne,

ranitydyna, nifedypina;

 gwałtowne zmiany pogody;

 głód;

 niedobór snu lub jego nadmiar;

 hałas;

 jaskrawe światło;

 silne zmęczenie po wysiłku fizycznym

CHOROBA ALZHEIMERA

Choroba Alzheimera to przewlekłe, postępujące neurozwyrodnienie mózgu prowadzące do otępienia. Początkowo u chorego występują bardzo subtelne objawy w postaci gubienia rzeczy bądź trudności z przypomnieniem sobie słów. W dalszych etapach choroby dochodzą: upośledzenie osądu, zaburzenia mowy, dezorientacja w czasie i przestrzeni. Degradacja komórek nerwowych postępuje stopniowo, a tempo tych zmian zależy od indywidualnych cech pacjenta. Kiedy demencja osiąga stadium zaawansowane, chory wymaga całodobowej, specjalistycznej opieki. Choroba jest jedną z najczęstszych przyczyn otępienia u osób powyżej 65. roku życia, ale cierpią na nią również osoby młodsze, częściej kobiety niż mężczyźni.

EPILEPSJA

Epilepsja, inaczej nazywa padaczką jest schorzeniem mózgu o podłożu neurologicznym. Obraz kliniczny choroby nie jest jednorodny, co oznacza, że u różnych pacjentów epilepsja może przebiegać zupełnie inaczej. Za rozwój choroby odpowiada zaburzone funkcjonowanie komórek nerwowych, które znajdują się w mózgu. Na skutek ich nagłego wyładowania dochodzi do uwidocznienia ataku padaczki, objawiającego się silnymi drganiami ciała, które bardzo często połączone są z utratą świadomości. Padaczka jest często diagnozowaną chorobą neurologiczną, która może pojawić się u osób w różnym wieku. Odpowiednio leczona nie stanowi zagrożenia dla życia, natomiast ważne jest jej wczesne zdiagnozowanie i wprowadzenie farmakoterapii. Ataki i napady padaczki można podzielić na: 1.Napady padaczkowe uogólnione - do ich rozwoju przyczyniają się zaburzenia czynności elektrycznych, które pojawiają się w obu półkulach mózgu. Można je podzielić na:

• napad toniczny - polega na gwałtownym skurczu wielu grup mięśniowych,
• napad atoniczny - polega na nagłej utracie napięcia mięśniowego i wiotkości ciała,
• napad nieświadomości - polega na nagłej utracie świadomości pacjenta,
• napad miokloniczny - polega na występowania krótkich, trwających do pięciu sekund zrywów różnych partii mięśni, najczęściej rąk,
• napad toniczno-kloniczny - to najbardziej charakterystyczny objaw padaczki, w trakcie którego dochodzi do utraty świadomości, skurczu mięśni ciała i przygryzienia języka, a następnie silnego drgania ciała, któremu towarzyszy przyspieszona akcja serca. 2.Napady padaczkowe ogniskowe - do ich rozwoju dochodzi na skutek nadmiernego wyładowania elektrycznego komórek nerwowych w konkretnym obszarze struktury mózgowej. Można je podzielić na:
• napad prosty - objawia się dysfunkcją ruchową, czuciową lub psychiczną, a podczas jego trwania pacjent nie traci świadomości,
• napad złożony - objawia się takimi samymi objawami ruchowymi, czuciowymi lub psychicznymi, ale towarzyszy im utrata świadomości pacjenta. Odpowiednia diagnostyka pacjenta i rozpoznanie konkretnego ataku epilepsji pozwala dopasować leczenie ściśle do potrzeb pacjenta. Takie działanie daje szansę na przywrócenie normalnego funkcjonowania osoby, która choruje na padaczkę.

STWARDNIENIE ROZSIANE

Stwardnienie rozsiane (SM) to jedna z najczęściej występujących w światowej populacji chorób układu immunologicznego, która dotyka ośrodkowego układu nerwowego (czyli mózgu i rdzenia kręgowego). Przyczyną stwardnienia rozsianego jest wadliwe działanie układu odpornościowego (immunologicznego), który odpowiedzialny jest za ochronę naszego organizmu przed wirusami, bakteriami itp. W SM układ odpornościowy atakuje warstwę ochronną nerwów – mielinę, która zabezpiecza je przez zniszczeniem, a także pozwala również na szybsze przesyłanie sygnałów nerwowych. Proces uszkadzania mieliny przez komórki układu odpornościowego nazywany jest demielinizacyjną. W miejscu, w którym mielina zostaje zaatakowana, powstaje zapalenie, powodujące zaburzenia w przepływie informacji nerwowych – ich spowolnienia lub z czasem nawet całkowite ich zahamowanie. To z kolei prowadzi do pojawiania się objawów stwardnienia rozsianego. Jeżeli uszkodzenie mieliny jest poważne, w miejscu, w którym została zaatakowana powstaje stwardniała blizna. Nazwa choroby odwołuje się właśnie do tego procesu. Sclerosis oznacza zbliznowaciałe stwardnienie powstałe w miejscu uszkodzenia mieliny, a multiple liczne miejsca w ośrodkowym układzie nerwowym, w których te uszkodzenia powstają. W zależności od miejsca powstania blizny (stwardnienia) w mózgu lub rdzeniu kręgowym dana funkcja organizmu (np. poruszanie się, widzenie, odczuwanie) zostaje zaburzona lub wstrzymana. W raz postępem procesu chorobowego uszkodzeń w ośrodkowym układzie nerwowym przybywa, mielina zanika, a aksony, czyli włókna nerwowe – zostają utracone. To powoduje, że objawy SM nie cofają się, a z czasem – pogłębiają. Zobacz naszą animację , która pokazuje to, w jaki sposób stwardnienie rozsiane wpływa na ośrodkowy układ nerwowy. Stwardnienie rozsiane ma trzy główne postacie: rzutowo-remisyjną (ang. relapsing-remitting MS, RRMS), pierwotnie postępująca (ang. primary progressive MS, PPMS) oraz wtórnie postępująca (ang. secondary progressive MS, SPMS). SM charakteryzuje się dużą różnorodnością objawów, u każdej osoby z SM mogą pojawiać się inne z nich, o różnym nasileniu i czasie wystąpienia. Na świecie na SM choruje 2,6 miliona osób. W Polsce populacja chorych szacowana jest na około 50 tysięcy osób. Stwardnienie rozsiane nazywa jest chorobą młodych dorosłych, ponieważ diagnoza stawiana jest najczęściej wśród osób w przedziale wiekowym 20-40 lat. Wśród zdiagnozowanych na rzutowo-remisyjną postać przeważają kobiety, natomiast w przypadku pierwotnie postępującej postaci SM nie widać różnicy w zachorowalności w zależności od płci. Należy pamiętać, że na stwardnienie rozsiane chorują również dzieci, a także osoby starsze (po 50 roku życia). SM jest najczęstszym powodem o podłożu neurologicznym niepełnosprawności u młodych dorosłych. Choć obecnie choroba uznawana jest za nieuleczalną, to dzięki odpowiedniej terapii lekami modyfikującymi przebieg choroby, zdrowemu stylowi życia i wdrażaniu leczenia objawowego, osoby z SM mogą cieszyć się dobrą jakością życia.

JAKUB CISZEK

3B