Wojciech Bogusławki
• Żył w latach 1757–1829, urodził się pod Poznaniem w rodzinie drobnej szlachty
• Rozczarowany karierą wojskową zajął się teatrem
• w 1778 roku zadebiutował w Warszawie jako aktor i śpiewak operowy; w tym samym
roku zagrał rolę młodego amanta Walerego, w komedii „Fałszywe niewierności”, a
także zadebiutował na scenie narodowej jako tłumacz, a właściwie autor francuskiej
adaptacji komedii „Amant, autor i sługa”, w której zagrał główną rolę
• przeniósł się do Wilna, ale w czasie trwania Sejmu Czteroletniego w 1790 roku został
wezwany przez Stanisława Augusta, wrócił do Warszawy, gdzie objął dyrekcję sceny
narodowej
• zdobył znaczącą pozycję w życiu teatralnym nie tylko Warszawy, ale całego kraju; dał
się poznać jako antreprener, czyli przedsiębiorca teatralny – dysponujący pieniędzmi
na produkcję spektakli, zajmujący się organizacją przedstawień oraz promocją.
Jednocześnie bardzo dbał o poziom artystyczny.
• Najbardziej zasłynął jako dyrektor Teatru Narodowego w Warszawie – funkcję tę
pełnił trzykrotnie (z przerwami) do 1814 r.
• Teatr Bogusławskiego wiernie towarzyszył ważnym etapom dramatu modernizacji
Polski w okresie Sejmu Czteroletniego, Konstytucji 3 maja, targowicy i insurekcji
kościuszkowskiej
„Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale”
• Wraz z muzyką Jana Stefaniego sztukę wystawiono w niedzielę 1 marca 1794 roku w
Teatrze Narodowym w Warszawie; premiera miała miejsce ok. trzech tygodni przed
ogłoszeniem aktu Powstania, w atmosferze spisku i rewolucyjnego wrzenia
• Złożona była początkowo z dwóch aktów, później rozszerzona do czterech i w całości
wierszowana
• Wystawiana jedynie 3 dni, po czym władze rosyjskie zabroniły możliwości ponownego
wystawania; Bogusławski chciał zrzucić autorstwo na Niemcewicza, któremu swoją
drogą przez długi czas uchodził za twórcę Krakowiaków
