Pobierz Długopiejące i długoogoniaste rasy kur ozdobnych i więcej Ćwiczenia w PDF z Historia tylko na Docsity!
M. Różewicz i K. Kaszperuk
Wiadomości Zootechniczne, R. LVI (2018), 4: 188–
Długopiejące i długoogoniaste rasy
kur ozdobnych – charakterystyka ras
Marcin Różewicz, Karol Kaszperuk
Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach, Instytut Bioinżynierii i Hodowli Zwierząt, ul. Prusa 14, 08-110 Siedlce
U
trzymywanie kur od wieków było ważnym elementem życia codziennego ludzi, dzięki czemu możliwe było zaspokojenie zapotrzebo- wania na jaja oraz mięso. Jednocześnie, wskutek różnorodnych upodobań i potrzeb ludzi w po- szczególnych rejonach świata powstawały nowe rasy. Reprezentowały one różne typy użytkowe. Obecnie w Polsce, jak i innych krajach Europy, zwłaszcza zachodniej obserwuje się zwiększone zainteresowanie utrzymywaniem ras kur, które nie przynoszą korzyści z ich chowu ale są uzna- wane za zwierzęta towarzyszące. Ich hodowla jest zajęciem traktowanym przez pasjonatów jako hobby i element życia codziennego (Nowic- ki i in., 2010; Gugołek i in., 2016). Od dawna, poza użytkowym znaczeniem hodowla drobiu miała przynosić również przyjemność z obcowa- nia z ptakami. W naszym kraju od dawna hodowcy zrze- szali się w związki i organizowali wystawy, na których prezentowano drób (w tym kury różnych ras). Jednym z pierwszych takich związków było „Towarzystwo Ornitologiczne”, które rozpoczęło funkcjonowanie 23 listopada 1894 r., a jego pro- tektorką była Maria Czartoryska (Gilarski, 2015). Dziś kontynuatorami tych organizacji są prężnie działające Polskie Stowarzyszenia Hodowców, często o zasięgu regionalnym, działające pod kuratelą Polskiego Związku Hodowców Gołębi Rasowych i Drobnego Inwentarza. Kultywują one dawną tradycję hodowli drobiu (również bar- dzo rzadkich ras), pełnią ważną rolę w ochronie wielu z nich przed wyginięciem, a także spełniają ważną funkcję społeczną, zrzeszając ludzi o po- dobnej pasji, umożliwiając wymianę doświad- czeń i prowadzenie wspólnej pracy hodowlanej. Kury ras ozdobnych są dzielone na kil- ka grup ze względu na posiadanie łączących je
cech pokroju. Specyficzną grupę stanowią kury długopiejące oraz długoogoniaste. Koguty ras długopiejących wchodzą w skład nielicznej gru- py ptaków, charakteryzujących się zdolnością do znacznie dłuższego piania niż samce innych ras (Brzóska i in., 2012). Są to w większości rasy pochodzenia azjatyckiego. Niektóre z nich wy- różniają się szczególnym rodzajem i intonacją piania, zupełnie odmienną od znanego większo- ści osób dźwięku wydawanego przez koguta. Wydawany przez nie dźwięk nie jest ciągły, lecz dzielony na frazy, podobny do chichotu. W mo- mencie jego wydawania – ze względu na dłuższy czas jego trwania – koguty przyjmują także spe- cyficzną postawę ciała, wyciągając mocno szyję do przodu (Łukasiewicz, 2011). Ze względu na tę indywidualną cechę, jaką jest długość piania, są organizowane specjalne wystawy tej grupy ras kur ozdobnych, gdzie przy ocenie kogutów uwzględnia się takie kryteria, jak: długość piania, jego dźwięczność, miękkość wydawanego odgło- su oraz brak chrypki. Rasy długoogoniaste natomiast to grupa, której pióra ogona, zwłaszcza u kogutów, sier- pówki i sterówki nie wypadają w trakcie corocz- nego procesu pierzenia, ale rosną przez całe życie ptaków. Stąd, im starszy osobnik, tym dłuższy ma ogon, a są to ptaki wyjątkowo długowieczne. Mogą dożyć nawet kilkunastu lat, a ogon tak wie- kowych osobników może osiągać długość nawet 13 m (Schöne i Peschke, 2006). W związku z rosnącą popularnością oma- wianych typów kur ozdobnych, a jednocześnie nieliczną literaturą polskojęzyczną ich dotyczą- cą, zaistniała konieczność omówienia specyfiki konkretnych ras i ich pochodzenia. Celem pracy jest przegląd oraz charakterystyka ras kur z grupy długopiejących i długoogoniastych.
Długopiejące i długoogoniaste rasy kur ozdobnych
Ayam ketawa Jest to rasa kur długopiejących. W języku ma- lajskim ayam znaczy kura, a ketawa – śmiech, więc w wolnym tłumaczeniu możemy określić tę rasę jako śmiejąca się kura. Również w języku angiel- skim określane są jako laughing chicken. Odnosi się to do charakterystycznej dla kogutów ketawa fazy piania oraz modulacji i jej tonowaniu, która jest dzielona na kilkadziesiąt dźwięków w trakcie piania, które może trwać 20–60 s. Wyróżnia się w obrębie tej rasy trzy typy o nieco innym wyda- wanym przez koguty dźwięku: gretek (piejące kró- cej, ale za to z mniejszą ilością pauzy), dangdut (o donośnym i ciężkim tembrze głosu), slow o me- lodyjnym dźwięku bez interwałów (https://cema- nifarms.com/laughing-chicken/). Rasa ta wywodzi się z wyspy Celebes, skąd została rozprzestrzenio- na na całą Indonezję. Jest ona znana w Europie od niedawna, co jest związane z niechęcią mieszkań- ców Indonezji do sprzedaży ptaków cudzoziem- com. Traktowali oni swoje ptaki jako element naro- dowej kultury, który niechętnie chcieli przekazać. Wiązało się to również z tradycją, ponieważ jej posiadanie było wyznacznikiem wysokiego statu- su społecznego. Rasa ta była pod kuratelą rodziny królewskiej Buginese, która reglamentowała moż- liwość posiadania tych ptaków. Nadanie w darze przez króla pary ayam ketawa było oznaką awansu społecznego i uznania w oczach rodziny, a pianie kogutów obwieszczało to pozostałym mieszkań- com wioski. Po upadku monarchii rasa mogła być szerzej rozpowszechniona wśród mieszkańców Indonezji. Obecnie w bardzo małej liczbie jest obecna także w Europie. Na wystawach w Polsce również są prezentowane pojedyncze osobniki tej rasy. Sylwetka ayam ketawa jest smukła i przypo- mina kury typu lekkiego (fot. 1). Posiadają propor- cjonalną głowę z prostym grzebieniem. Zausznice są białe i duże. Elementem doskonalenia u tej rasy jest wydawany przez koguty dźwięk piania a nie cechy pokroju. Masa dorosłego koguta oscyluje w granicach 2–3 kg, kury 1,5–2 kg. Problemem jest bardzo niska nieśność kur – 30–60 jaj rocznie o masie 50 g i białej skorupie.
Ayam pelung Pochodzi z Indonezji z rejonu Pelung, od cze- go wzięła się jej nazwa rasowa. Należy do długo- piejących kur. Według rozpowszechnionej legen- dy, która ma swój początek w 1850 r., H. Djarkasih
- miejscowy hobbysta, nauczyciel religii i rolnik
w wiosce Bunikasih w Indonezji znalazł w swoim ogrodzie osamotnione pisklę kury i zaopiekował się nim. Rozwijało się dość szybko i po pewnym czasie okazało się kogutem, który piał bardzo dłu- gą melodię wieszczącą dobroć swojego opieku- na (https://en.wikipedia.org/wiki/Ayam_Pelung). Poza charakterystycznym długim czasem piania, dochodzącym do 30–60 s, ptaki tej rasy odzna- czają się dużymi rozmiarami ciała. Dorosły kogut może ważyć 6–8 kg, przy wzroście 50 cm, kury natomiast są nieco lżejsze i osiągają masę ciała do 5 kg. Z tego względu mają również wartość użyt- kową i są wykorzystywane w kierunku mięsnym. Pomimo stosunkowo dużej masy ptaki cechują się smukłą budową ciała, nieco spionizowaną. Głowa jest duża, ozdobiona masywnym prostym grzebie- niem o równomiernie rozmieszczonych ząbkach. Zausznice są intensywnie czerwone, podobnie jak cała część twarzowa. Dzwonki są stosunko- wo krótkie, ale owalne i szerokie. Szyja jest długa i smukła, obficie opierzona, zwłaszcza u kogutów występują liczne pióra grzywy. Grzbiet opada re- gularną linią w kierunku ogona, kończąc się obfi- tymi piórami siodła. U koguta ogon posiada krót- kie, wygięte w charakterystyczny kształt sierpówki (fot. 2). Uda są mocno umięśnione. Skoki – nie- opierzone, mocne i grube barwy jasnoszarej.
Berat Pochodząca z terenów Albanii i byłej Jugosławii rasa berat należy do kur długopiejących. Jej na- zwa pochodzi od miasta Berat znajdującego się w Albanii. Koguty charakteryzuje rozciągły i głośny odgłos piania, który trwać może 15–30 s. W obrębie rasy jest uznawana wyłącznie biała odmiana barwna (fot. 3), żadne inne warianty nie są brane pod uwa- gę. Osobniki rasy berat mają wyprostowaną, prawie pionową postawę ciała. Od dzioba aż do piersi prze- biega regularna, prawie płaska linia. Posiadają także długą i smukłą szyję. U rasy tej występuje grzebień różyczkowy. Część twarzowa głowy jest intensyw- nie czerwona, podobnie zausznice. Dzwonki są krót- kie i szerokie. Specyficzną cechą kogutów jest tzw. wiewiórczy ogon, ponieważ jest on prawie pionowo noszony względem linii grzbietu i posiada krótkie i mocno zagięte sierpówki. Berat ma także długie i grube skoki barwy intensywnie żółtej. Koguty ważą 3–3,5 kg, kury 2–2,5 kg. Roczna nieśność kur to 80–100 jaj o masie 50–55 g i białej skorupie (http://www.feathersite.com/Poultry/CGA/Berat/ BRKBerat.html).
Długopiejące i długoogoniaste rasy kur ozdobnych
Fot. 4. Para kur rasy feniks Phot. 4. Couple of Phoenix chickens (https://en.wikipedia.org/wiki/Phoenix_chicken)
Fot. 5. Kogut i kury rasy górska piejąca Phot. 5. Mountain crowing rooster and hens (https://pl.pinterest.com/pin/528821181226200025/)
Fot. 6. Koguty rasy jurłowskiej Phot. 6. Yurlov Crower roosters (http://orgferma.ru/yurlovskaya-golosistaya/)
M. Różewicz i K. Kaszperuk
Brazylijski piejący Oryginalna nazwa tej rasy to gallo musico, co w wolnym tłumaczeniu oznacza śpiewająca kura. Jest to jedyna rasa kur długopiejących wy- wodząca się z Ameryki Południowej, a dokładniej z Brazylii. Długość piania kogutów wynosi 12– s (https://www.youtube.com/watch?v=nAh23Ua- -onw). Kury są uważane za dobre nioski – znoszą do 180 jaj o masie 55 g i białej skorupie. Wśród osobników przynależnych do tej rasy istnieje duże zróżnicowanie fenotypowe pod względem barwy upierzenia, która jest połączeniem barw: białej, czarnej i ciemnoczerwonej w różnej pro- porcji u poszczególnych osobników. Uznawane są wyłącznie osobniki o prostym grzebieniu, któ- ry powinien mieć dużą blaszkę oraz głęboko po- wcinane i regularnie rozmieszczone ząbki. Masa ciała uzyskiwana przez dorosłe koguty wynosi 2,5–3 kg, a kury 2–2,5 kg. Osobniki tej rasy do- żywają do 8–10 lat (https://www.criatoriosouza. com.br/ovos-galados-galo-musico-brasileiro).
Feniks Jest to rasa długoogoniastych kur wyhodo- wana na terenie Niemiec. Pracę nad uzyskaniem feniksów rozpoczął N.D. Wichmann pod koniec XIX w., osiągając założony cel, czyli wytworzenie rasy kur o długim walcowatym tułowiu z długim ogonem (Moszczyński, 2012). Wykorzystał on pomarańczową odmianę rasy onagadori krzyżu- jąc ją z bojowcami staroangielskimi. Choć feniksy odziedziczyły po onagadori cechę stałego wzrostu sierpówek ogona u kogutów, to tempo ich wzro- stu jest znacznie wolniejsze. Po raz pierwszy rasa została zaprezentowana na wystawie w Dreźnie w l898 r. Głowa tych ptaków jest mała z intensyw- nie czerwoną częścią twarzową. Na głowie znaj- duje się mały stojący grzebień typu pojedynczego z lekko powcinanymi ząbkami. Dzwonki są małe i mają zaokrąglony kształt. Zausznice są owalne barwy białej. Tęczówki oczu kur mają barwę od pomarańczowo-czerwonej do czerwonej. Tułów jest bardzo długi i walcowaty, przez co sylwetka ptaków jest smukła i elegancka. Szyja ma buj- ne upierzenie grzywy u kogutów, składające się z cienkich i długich piór, które opadają na ramio- na. Pierś jest zaokrąglona, jednak nie może być wi- doczna i mocno wysklepiona do przodu. Skrzydła powinny ściśle przylegać do tułowia. Grzbiet jest wąski i długi, obfituje w bujne pióra siodła u ko- gutów, które opadają na boki, dotykając swoimi
końcówkami podłoża (fot. 4). Ogon u kogutów posiada długie sierpówki, które rosną przez całe życie, a u starszych osobników osiąga długość do 3 m. U kur sterówki ogona są również dłuższe niż w przypadku innych ras, lecz nigdy nie dorównują swoją długością sierpówkom samców. Uda mają średnią wielkość, są dobrze widoczne. Skoki są sto- sunkowo krótkie, barwy szarej, u starszych ptaków z dużą ostrogą (Jabłoński i Gorazdowski, 1999). Dorosłe koguty ważą 2–2,5 kg, kury natomiast 1,5–2 kg (Schmidt, 2007; Nowicki i in., 2010). Od kury można pozyskać do 160 jaj rocznie o masie 45–50 g i kremowobiałej skorupie. Mają one silny instynkt kwoczenia i chętnie same wysiadują jaja (Kruszewicz i Tarasewicz, 2002). Poza formą dużą występuje także forma miniaturowa, której kogut waży 0,8 kg, a kura 0,7 kg. Jest to rasa wymaga- jąca specjalnych warunków chowu ze względu na konieczność utrzymywania w czystości długiego ogona kogutów. Wymagane jest czyste podłoże oraz grzędy umiejscowione tak, aby końcówki sierpówek nie ocierały się o ścianę i w ten sposób niszczyły (Verhoef i Rijs, 2006).
Górska piejąca Ta pochodząca z Niemiec rasa kur długo- piejących jest obecnie zagrożona wyginięciem ze względu na małą liczebność i brak zaintere- sowania jej hodowlą. Długość piania kogutów dochodzi do 15–20 s. Od 1884 r. górska piejąca pozostaje pod opieką Związku Hodowców, który podaje, że w Niemczech jest obecnie trzydziestu pięciu hodowców tej rasy. W ramach inicjaty- wy na rzecz ochrony starych ras drobiu w 2015 r. powstała księga hodowlana, której celem jest utrzymanie różnorodności genetycznej jak naj- większej liczebności ptaków hodowanych w czy- stości rasy. Jest to o tyle istotne, że rasa ta ma bar- dzo długą historię, bowiem jak podaje Schmidt (2007), wzmianki o jej protoplastach pochodzą z XII w. Dokładna historia wyodrębnienia rasy nie jest znana, jednak – jak wskazują pewne źró- dła – ma ona genetyczne konotacje z tureckimi kurami długopiejącymi. Kury te charakteryzuje oryginalny pokrój oraz wzór upierzenia. Głowa jest średniej wielko- ści z prostym grzebieniem o regularnych ząbkach. Zausznice są barwy białej dzwonki krótkie i czer- wone. Szyja jest średniej długości, w połowie długości nieco cofnięta w kierunku ogona. Tułów jest długi i beczułkowaty. Charakterystyczną ce-
M. Różewicz i K. Kaszperuk
cy. W obrębie rasy występują wyłącznie osobniki o czarnym upierzeniu. U kogutów dopuszczalna jest obecność kilku czerwonych lub złotych piór na skrzydłach. Kury kosowskie posiadają czub złożony z pęczka długich i wąskich piór, które są nieco rozwichrzone (fot. 7), lecz zawsze sztyw- no uniesione do góry i nie zasłaniają ptakom pola widzenia. Część twarzowa, włącznie z za- usznicami i eliptycznymi dzwonkami, jest inten- sywnie czerwona. Szyja jest symetryczna i sto- sunkowo długa o regularnej linii, łagodnie łączy się z linią grzbietu, która dalej opada w kierunku ogona. Ogon koguta posiada krótkie, ale moc- no zagięte sierpówki. Skoki są średniej długości barwy szarożółtej. Dorosłe koguty ważą 2,2–2, kg, a kury 1,5–2 kg. Kury są dobrymi nioska- mi i znoszą do 160 jaj rocznie o masie 55– g i białej skorupie. Pierwsze jaja są znoszone w wieku 7–8 miesięcy (https://en.wikipedia.org/ wiki/Kosovo_Longcrower).
Kurokashiva (kurogashiva) Jest to rasa wywodząca się z Japonii, a ści- ślej ze środkowo-północnych terenów tego kra- ju. Kurokashiva posiada zarówno cechę dłu- giego ogona, jak także przedłużonego piania. Cechuje ją znaczne podobieństwo do kur toma- ru, a to z tego względu, że rasa ta brała udział w wytworzeniu kurokashiva. Jest ona bardzo sporadycznie spotykana w Europie ze względu na jej małą liczebność. Jednak, pierwsze osob- niki zostały sprowadzone do Niemiec pod ko- niec XX w. przez Knuta Roedera (www.long- tail-fowl.com/kurogashiva.html). Ptaki tej rasy charakteryzuje proporcjonalna i smukła głowa, dość długa szyja łagodnie przechodząca w li- nię grzbietu. Grzebień typu pojedynczego jest średniej wielkości. U kur jest on proporcjonal- nie prawie dwukrotnie mniejszy niż u kogutów. Dzwonki są krótkie i owalne barwy jasnoczer- wonej, choć dopuszczalne jest występowanie na nich ciemniejszych obszarów, podobnie jak na części twarzowej, zwłaszcza u kur (fot. 8). Sierpówki w ogonie koguta są dość szerokie i długie. Ogon u osobników w wieku 4–5 lat może osiągnąć długość 130 cm. U kur posiada on szerokie sterówki, a jego kształt jest okre- ślany jako złożony wachlarz. Skoki są nieopie- rzone, barwy jasnoszarej. Rasa występuje wy- łącznie w czarnej odmianie barwnej. Masa ciała dorosłego koguta wynosi 1,8–2,3 kg, natomiast
kury 1,3–1,8 kg. Roczna nieśność kur kształtu- je się na poziomie 80–110 jaj o masie 45–50 g i jasnokremowej skorupie (https://pro-kur.ru/ku- rokashiva-poroda-kur/).
Minohiki Zaliczane są do ras długoogoniastych i pochodzą z Japonii. Ostateczny typ minohiki wyklarował się w latach 50. XIX w. W 1940 r. w Japonii, gdzie hodowla kur cieszy się szcze- gólną popularnością i uznaniem, minohiki zosta- ły uznane za ważny element kultury tego kraju poprzez wpisanie ich na listę Żywych Pomników Przyrody. Cechą charakterystyczną dla tej rasy są bardzo długie pióra siodła u kogutów po obu stronach tułowia ptaka, które mogą być nieco zakręcone i dotykają swoimi końcami podło- ża. Sierpówki u samców są znacznie dłuższe i mocno zakrzywione. U starszych osobników mogą one osiągać długość do 1 m. Nazwa raso- wa w języku japońskim jest kombinacją dwóch słów i odnosi się do specyficznych cech budo- wy ogona ptaków – mino oznacza pelerynę wy- konaną ze słomy ryżowej, natomiast hiki ciągnąć się, co jest odzwierciedleniem ciągnących się po ziemi piór siodła i ogona (Roszkowski i Wysocki, 2007). Jak wskazują Kurspiot i Roszkowski (2015) jest to cecha, która w pełni ujawnia się u kogutów w 3–4 roku ich życia, co sprawia, że praca ho- dowlana jest utrudniona. Niemniej jednak, wzra- sta zainteresowanie tą rasą w Europie, a od 2005 r. również w Polsce. Minohiki to rasa kur lekkich, samce osiągają masę ciała 2–2,5 kg, kury 1,5–2 kg. Głowa tych ptaków jest mała i smukła, z pomarsz- czoną i intensywnie czerwoną skórą na części twa- rzowej. Zausznice są małe w barwie krwistoczer- wonej. Grzebień – typu groszkowego. Szyja jest długa i smukła. Pierś szeroka i mocno wysklepio- na. Linia grzbietu regularnie opadająca przecho- dzi płynnie w ogon, który jest noszony pod kątem 15–20o^ (Kurspiot i Roszkowski, 2015). Długie i obfite pióra ogona sprawiają optycznie wrażenie, że tułów ptaków jest znacznie dłuższy niż w rze- czywistości (fot. 9). Skoki są barwy słomkowożół- tej. W związku z tym, że kury tej rasy posiadają wiele cech kur prymitywnych, doskonale radzą sobie w trudnych warunkach. Z natury są bardzo aktywne, dlatego wymagają większej powierzch- ni wybiegu, która zapewni im odpowiednią ilość ruchu i ekspresję naturalnych zachowań. Na zbyt małej powierzchni, a zwłaszcza przy dużym za-
Długopiejące i długoogoniaste rasy kur ozdobnych
gęszczeniu ptaków, z uwagi na posiadane cechy bojowców mogą przejawiać skłonności do ptero- fagii i kanibalizmu. Kury często przejawiają ten- dencję do dziobania i niszczenia ozdobnych piór samców, co powoduje ich oszpecenie i sprawia,
że ptaki nie nadają się do eksponowania na wy- stawach. Jak podają Kurspiot i Roszkowski (2015), dobrym rozwiązaniem tego problemu jest osobne utrzymywanie samców poza sezonem lęgowym, co zapobiegnie niekorzystnemu zjawisku pterofagii.
Fot. 7. Kogut rasy kosowskiej Phot. 7. Kosovo Longcrower rooster (https://en.wikipedia.org/wiki/Kosovo_Longcrower)
Fot. 8. Kogut i kury rasy kurokashiva Phot. 8. Kurokashiva rooster and hens (https://pro-kur.ru/kurokashiva-poroda-kur/)
Fot. 9. Kogut rasy minohiki Phot. 9. Minohiki rooster (http://www.serama-hodowla-drobiu-ozdobnego. pl/?minohiki,49)
Fot. 10. Kogut rasy onagadori Phot. 10. Onagadori rooster (https://pethelpful.com/farm-pets/12-Utterly-Bizarre- Chicken-Breeds)
Długopiejące i długoogoniaste rasy kur ozdobnych
stopnia, że w celu jej ochrony założono w 1908 r. Towarzystwo Ochrony Kur Długoogoniastych. W 1923 r. podjęto również ochronę prawną rasy poprzez dekret rządu japońskiego, a następnie w 1952 r. zakaz sprzedaży i zabijania kur tej rasy (Kruszewicz i Tarasewicz, 2002). Obecnie rasa ta jest w Japonii objęta szczególną ochroną i opieką, jednak nie aż tak restrykcyjną. Podejmuje się ba- dania, których celem jest ustalenie różnorodności genetycznej w obrębie rasy. Tadano i in. (2009) wskazują na duże zróżnicowanie genetyczne pomiędzy pierwotną odmianą białą onagadori a odmianami barwnymi, co zdaniem autorów jest spowodowane tym, że w celu uzyskania nowych odmian barwnych ptaki onagadori były kojarzo- ne z innymi rasami kur. Autorzy proponują więc w programie ochrony rasy traktować odmiany barwne jako odrębne rody w obrębie tej rasy w programie ochrony jej zasobów genetycznych. Utrzymanie zmienności genetycznej tak ważnego gatunku zwierząt o tak dużym znaczeniu gospo- darczym jak kura domowa jest niezwykle ważne. Jak podają Goto i in. (2015), onagadori jest rasą o unikatowych genach, które mogą być w przy- szłości wykorzystane. Zdaniem cytowanych au- torów, rasa ta może posiadać ponadto cenne geny warunkujące cechy użytkowe, jak rasa leghorn. Temperament omawianej rasy jest spokojny i zrównoważony, co zjednuje jej sympatię ho- dowców. Ptaki te dość łatwo oswajają się i na- wiązują bliski kontakt z opiekunem, pozwalając się karmić z ręki. Pokrojem, poza osobliwą cechą długiego ogona, przypominają kury ras lekkich. Posiadają proporcjonalną głowę z dużym, pro- stym grzebieniem o równomiernie rozmieszczo- nych ząbkach. Zausznice owalne barwy białej. Linia grzbietu regularnie opada w kierunku ogo- na. Pierś jest lekko wypięta do przodu. Skoki są gładkie, barwy żółtej. Najpopularniejsza jest pierwotnie występu- jąca biała odmiana barwna, jednak istnieją także inne odmiany w tej rasie, takie jak: srebrzysto- szyja (fot. 10), złocistoszyja oraz kuropatwia- na. Dorosły kogut osiąga masę ciała do 1,8 kg, kura natomiast 1,3 kg. Samice znoszą 100– jaj o masie 40 g i białej skorupce (Roszkowski i Wysocki, 2007). W rozrodzie tej rasy kur sto- suje się „krycie z ręki”. Kura jest przenoszona do woliery koguta, gdzie przebywa do momentu ko- pulacji, po czym ptaki są ponownie rozdzielane (Knaga i Kasperek, 2014).
Shoukoku Kury shoukoku prawdopodobnie zostały wyhodowane w Chinach, skąd zostały wywiezio- ne do Japonii, gdzie są znane od dawna od okresu Heian (794–1185). Nazwa rasowa oznacza tyle co miasto, państewko (Roszkowski i Wysocki, 2007). Pierwotnie były wykorzystywane jako kury bojowe do walk kogutów. Współcześnie ze względu na selekcję w kierunku długości ogona zatraciły swój wojowniczy temperament. Shoukoku znana jest również ze swojego melo- dycznego i długiego odgłosu, choć w długości jego trwania nie dorównuje innym opisywanym rasom, bowiem trwa on zaledwie 10 s. Głowa tych kur jest stosunkowo mała ze średniej wiel- kości prostym grzebieniem o pięciu równomier- nie rozmieszczonych ząbkach. Szyja jest smukła i długa z wydłużonymi, wąskimi piórami grzywy, które opadają na barki. Pierś jest wydatna, wypię- ta dumnie do przodu i nieco uniesiona do góry. Linia grzbietu opada łagodnie, tworząc delikatne połączenie z nisko osadzonym ogonem, co nadaje ptakom harmonijną budowę. Pióra ogona, czyli sterówki i sierpówki rosną wolniej niż u onaga- dori. U kogutów pióra siodła powinny być dłu- gie i dotykać podłoża (fot. 11). Skoki są średniej długości, barwy żółtej. Najpowszechniej w obrę- bie tej rasy występuje odmiana srebrzysto-kuro- patwiana, rzadziej spotykana jest odmiana biała, a sporadycznie gairo, czyli wielobarwna.
Tomaru Rasa wywodzi się od długopiejących bojow- ców sprowadzonych z Chin do Japonii (Schmidt, 2007). Jest obecnie rasą długopiejącą, która cha- rakteryzuje się najmocniejszym tembrem głosu, a czas wydawania dźwięku piania może trwać do 23 s (Łukasiewicz, 2009). Pierwsze osobniki zostały sprowadzone na teren Europy w 1984 r. Sylwetka tomaru jest lekko zaokrąglona, co do- datkowo podkreśla wysklepiona i pełna pierś. Głowa jest średniej wielkości o prostym grze- bieniu. Grzebień, dzwonki, jak i część twarzowa mają barwę sinoczerwoną (fot. 12), określaną czasem jako morwowa (Schmidt, 2007). Szyja jest średniej długości, krępa, nieco cofnięta w po- łowie swojej długości w kierunku ogona. Linia grzbietu łagodnie i regularnie opada w kierunku ogona. Tułów jest mocny, szeroki i nieco wydłu- żony. Uznawana jest wyłącznie czarna odmiana barwna, której pióra opalizują zielonometalicz-
M. Różewicz i K. Kaszperuk
nym połyskiem. Dorosły kogut waży 2,5–3,5 kg, a kura 2,0–2,8 kg. Ptaki te są cenione w swojej ojczyźnie jako ważny element dziedzictwa kul- turowego, co potwierdza wpisanie rasy tomaru w 1939 r. na listę Żywych Pomników Przyrody.
Totenko Jest to rasa łącząca w sobie cechy obu oma- wianych grup kur ozdobnych, bowiem posiada długi ogon, przez co przyporządkowywana jest do kur długoogoniastych, a jednocześnie cha- rakteryzuje się także znaczną długością piania kogutów. W tłumaczeniu na język polski jej na- zwa rasowa oznacza „kogut, który śpiewa, gdy wschodzące niebo jest czerwone” (Roszkowski i Wysocki, 2007). Łukasiewicz (2009) podaje natomiast inne tłumaczenie tej nazwy – „wscho- dzące niebo”. Długość dźwięku piania kogutów może trwać 15–20 s. Jak podaje autorka, pochodzenie tych pta- ków i udział pozostałych ras kur w ich wytwo- rzeniu nie są do końca klarowne. Po raz pierw- szy do Europy zostały sprowadzone w 1989 r. (Schmidt, 2007). Totenko posiadają dość dużą głowę, na której jest osadzony pojedynczy grze- bień o pięciu ząbkach. Dzwonki są zaokrąglone, duże o barwie czerwonej. Zausznice duże, za- okrąglone o barwie czysto białej. Tęczówki oczu mają barwę czerwoną do bursztynowej. Szyja ptaka jest długa, nieco zakrzywiona. Pierś bardzo wydatna, pełna. Grzbiet o średniej długości jest nachylony do dołu w kierunku ogona. Sierpówki są bardzo długie i charakterystycznie zagięte (fot. 13). Ogon u koguta rasy totenko może u starszych osobników w wieku 2–3 lat osiągnąć długość po-
nad 1 m. Skoki mają średnią długość i barwę sza- rożółtą. Dorosły kogut waży 1,8–2,3 kg, a kura 1,3–1,8 kg.
Podsumowanie W pracy zostało scharakteryzowanych szes- naście ras kur z grupy długoogoniastych oraz długopiejących. Rasy te ze względu na posiada- ne specyficzne cechy są zaliczane wyłącznie do kur ozdobnych, przy czym stanowią jednocześnie ważny element bioróżnorodności genetycznej kury domowej i spuściznę wielowiekowej trady- cji hodowli tego gatunku. Pochodzą one z róż- nych części świata, głównie z Azji. Opisane zo- stały także rasy pochodzące z Europy, a także jed- na z Ameryki Południowej. Rosnąca popularność hodowli kur ozdobnych w Europie, jak i w Polsce sprawia, że sprowadza się te egzotyczne rasy i są one prezentowane na wystawach. Wymagają one często specyficznych warunków chowu, ale też znajomości pokroju i cech budowy zgodnych z przyjętymi standardami. Stąd, w możliwie wy- czerpujący sposób zostały one omówione w ni- niejszej pracy.
Podziękowania: Pragniemy serdecznie podziękować Pani Redaktor mgr Danucie Dobrowolskiej oraz Redakcji Wiadomości Zootechnicznych za okazaną życzliwość i pomoc w przygotowaniu materiału do druku. Składamy rów- nież serdeczne podziękowania i wyrazy wdzięczności Szacownym Recenzentom za krytyczne i merytoryczne uwagi, które przyczyniły się do udoskonalenia ostatecz- nej wersji pracy.
Literatura
Brzóska F., Dobrowolska D., Kłopotek E., Pietras M. (2012). Drób ozdobny – hodowany przez człowieka dla przyjemności. Wiad. Zoot., L, 4: 67–76. Gilarski Z. (2015). Nasze dziedzictwo hodowlane – 1894–2015. JKB Print, Warszawa. Goto T., Shiraishi J.I., Bungo T., Tsudzuki M. (2015). Characteristics of egg-related traits in the Onagadori (Japanese Extremely Long Tail) breed of chickens. J. Poultry Sci., 52 (2): 81–87. Gugołek A., Jastrzębska A., Strychalski J. (2016). Wykorzystanie gołębi i innych gatunków ptaków w rekreacji człowieka. Wiad. Zoot., LIV, 2: 90–95. Jabłoński K.M., Gorazdowski M.J. (1999). Kury ozdobne. Agencja wyd. „Egros”, Warszawa. Jakubowska K., Różewicz M. (2017). Charakterystyka ras kur ozdobnych z grupy karłowatych właściwych. Wiad. Zoot., LV, 3: 175–188. Knaga S., Kasperek K. (2014). Charakterystyka wybranych ras kur ozdobnych. Wiad. Drob., 3–4: 4–14. Kruszewicz A.G., Tarasewicz L. (2002). Kury ozdobne. Wyd. Multico, Warszawa. Kurspiot M., Roszkowski S. (2015). Minohiki. Cz. I. – Japońskie Minohiki na przestrzeni lat. Gołębie i Drobny
