Ekonomia zagadnienia - Notatki - Ekonomia - Część 2, Notatki z Ekonomia

Pobierz Ekonomia zagadnienia - Notatki - Ekonomia - Część 2 i więcej Notatki w PDF z Ekonomia tylko na Docsity!

• systemów
• zdarzeń zewnętrznych (sił natury itp.) R. oper. obejmuje także ryzyko prawne. Nie obejmuje r. strategicznego (r. niezrealizowania założonej strategii) i r. reputacji (r. utraty dobrego imienia na rynku). Metoda podstawowego wskaźnika wyznaczania ryzyka operacyjnego: Wymóg kapitałowy K = 15% średniego wyniku brutto za ostatnie 3 lata Metoda standardowa wyznaczania ryzyka operacyjnego (musi być wyrażona zgoda na tą metodę przez nadzór): Obszary operacyjne Wskaźnik β Finansowanie korporacyjne 18% Handel i sprzedaż 18% Bankowość detaliczna 12% Bankowość komercyjna 15% Płatności i rozliczenia 18% Usługi agencyjne 15% Zarządzanie aktywami 12% Pośrednictwo detaliczne 12%

1. Liczymy średni wynik brutto za ostatnie 3 lata dla każdego pionu
2. Mnożymy te wyniki przez wskaźniki β i dodajemy to co wyjdzie po mnożeniu Podejście podstawowe – tylko część parametrów określa bank, a część KNB (liczy LGD) Podejście zaawansowane – wszystkie parametry określa bank, także LGD Alternatywna metoda standardowa wyznaczania ryzyka operacyjnego (potrzebna zgoda nadzorcy):

• różnica od metody standardowej: w przypadku 2 pionów banku detalicznego i komercyjnego nie liczymy wyniku brutto, a wstawiamy 0,035 * średnia wartość ekspozycji z 3 lat Metoda zaawansowanego pomiaru wyznaczania ryzyka operacyjnego:
• metoda wewnętrznego pomiaru
• szacuje potencjalne straty, wielkość strat
• wymaga zgody nadzoru i dużej bazy danych
• bank, który będzie stosował będzie mógł pomniejszyć wymóg kapitałowy o wykupioną polisę ubezpieczeniową Uznawanie agencji ratingowych ( do ryzyka operacyjnego):
• agencja może ograniczyć do jednego z segmentów dużych, średnich lub małych
• agencje zgłaszają wniosek o uznanie. Drugi filar NUK – 4 zasady: Zasada 1:
• banki powinny posiadać mechanizmy oceny swojej ogólnej adekwatności kapitałowej w relacji do swojego profilu ryzyka oraz strategią utrzymywania kapitału na odpowiednim poziomie
• bank musi wyznaczać kapitał wewnętrzny, który będzie uwzględniał wszelkie istotne ryzyka w działalności tego banku oraz korelacje między tymi ryzykami
• bank musi utrzymać kapitał regulacyjny na poziomie wyższym niż w filarze 1 i 2 łącznie
• nadzór bankowy nie przedstawi żadnych metod wyznaczania kapitału, banki muszą same to zrobić
• zarząd, rada nadzorcza ponosi odpowiedzialność za bank Zasada 2:

Instytucje nadzorcze powinny analizować wewnętrzną ocenę i strategię adekwatności kapitałowej, a także zdolność banku do monitorowania i zapewnienia zgodności tej strategii z regulacyjnymi parametrami kapitałowymi. Instytucje nadzorcze powinny podejmować odpowiednie działania nadzorcze jeżeli wyniki przeprowadzonej analizy będą niesatysfakcjonujące. Zadania nadzoru:

• ocena sposobu wyznaczania kapitału przez banki
• nadzór ma upewnić się, że poziom kapitału w banku jest należycie monitorowany i oceniany przez kierownictwo banku
• ocena stopnia przygotowania banku na niespodziewane zdarzenia Zasada 3:
• Instytucje nadzoru powinny oczekiwać od banków utrzymywania kapitału na poziomie przewyższającym regulacyjne minimum kapitałowe i dysponować środkami pozwalającymi egzekwować te oczekiwania
• określa czy wymogi kapitałowe określone przez banki są odpowiednie
• nadzór będzie mógł zawsze powiedzieć, że wymogi mają być np. większe Zasada 4:
• Instytucje nadzorcze powinny starać się interweniować na tyle wcześnie, by zapobiegać obniżeniu kapitału poniżej poziomu niezbędnego przy danym profilu ryzyka i wymagać od banku natychmiastowej reakcji, jeśli poziom ten jest za niski lub nie następuje odtwarzanie kapitału
• określa środki, jakie może stosować nadzór (kary, odwołanie, ograniczanie wypłaty dywidendy, ograniczanie i odebranie licencji bankowej)
• mówi w jaki sposób nadzorcy mają wykonywać swoje obowiązki Trzeci filar NUK – dyscyplina rynkowa:
  1. podział informacji – samodyscyplinowanie się rynku na skutek posiadania dużej wiedzy na temat samych siebie i przekazywanie ich innym
  2. częstotliwość publikacji – uzależniona od typu publikacji (roczna, półroczna – dominujące; niektóre kwartalnie), informacje związane z ryzykiem rynkowym ujawnia się natychmiast po zaistnieniu zdarzenia nagłego
  3. polityka udostępniania informacji – teraz ujawnia się tylko informacje podstawowe; w każdym banku musi być dokument o tytule „polityk udostępniania informacji”, w którym znajdą się informacje kto, jakie informacje ujawnia itp.; założenia tego dokumentu musi zatwierdzić nadzór
  4. koszty o koszty nie mogą być wyższe od korzyści o musi być np. portfel dostępny tylko dla profesjonalnych użytkowników rynku np. banków, ponieważ zwykli klienci banków mogliby źle zinterpretować te dane o samo pozyskanie informacji nie wiąże się z dodatkowymi kosztami; kosztem jest tylko jej opublikowanie o banki nie są podmiotami zależnymi ani dominującymi nad innymi bankami o banki, które są istotnymi, zależnymi podmiotami od instytucji kredytowych Kryteria określające, że jest się istotnym:
• notowanie akcji na giełdzie
• fundusze własne banku stanowią więcej niż 1% funduszy sektora
• aktywa banku > 1% aktywów sektora
• depozyty gromadzone przez bank > 1% depozytów sektora Cele ustawy o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 100, poz. 1081):
• maksymalne zabezpieczenie praw klientów indywidualnych w umowach z kredytodawcami

• kredyt lewarowy – na zakup papierów wartościowych emisji pierwotnej – zadłużenie różne waha się między 2 a 4 mln, ciągle się zmienia Korzyści z ustawy o kredycie konsumenckim dla klientów:
• wysoka przejrzystość umowy (muszą być wszystkie zasady wg których kredyt jest udzielany)
• możliwość odstąpienia bez ponoszenia żadnych konsekwencji art. 11 (mamy 10 dni na rozerwanie umowy bez podawania przyczyn)
• powiązanie kredytu ze sprzedażą (art. 13)
• możliwość wcześniejszej spłaty (art. 8)
• brak spłaty kosztów kredytu (art. 15)
• porównywalność warunków cenowych kredytów o ujawnienie całkowitego kosztu kredytu CKK (art. 7) CKK – wyjątki: odsetki karne, koszty związane z nabyciem rzeczy lub usług, niezależne od tego, czy nabycie następuje z wykorzystaniem kredytu; koszty prowadzenia rachunku; koszty związane z ubezpieczeniami; koszty wynikające ze zmianami kursów walut o kalkulacja RRSO
• ograniczanie kosztów nieodsetkowych (art. 7a) – łączna kwota wszystkich opłat, prowizji umowy o kredyt konsumencki
• ograniczanie kosztów odsetkowych – max nominalna stopa procentowa to 4- krotność kredytu lombardowego NBP Brak spłaty k-tów kredytu: 1) w przypadku naruszenia przez kredytodawcę postanowień, 2) klauzula obowiązkowa, 3) opis przedmiotu+r-ek ROR, 4) odnowa zadłużenia w r-ku, 5) całkowity k-t kredu (CKK) RRSO - Rzeczywista Roczna Stopa Odestkowa Kalkulacja RRSO – rzeczywista roczna stopa oprocentowania: K=m K’=m’ ∑ AK / (1 + i)tk^ = ∑ A’K’ / (1 + i)tk’ K=1 K’=

Wypłaty = Spłaty Wypłaty: AK – kwota wypłaty raty kredytu K tk – okres w latach lub ułamkach lat, między 1 wypłatą i kolejnymi wypłatami; począwszy od 2 do wypłaty m K – numer kolejnej wypłaty m – numer ostatniej wypłaty Spłaty: A’K’ – kwota spłaty kredytu lub kosztów K’ tk’ – okres w latach lub ułamkach lat, między 1 wypłatą i kolejnymi spłatami kredytu lub kosztów; począwszy od 1 do spłaty m’ K’ – numer kolejnej spłaty M’ – numer ostatniej spłaty RRSO jest dobra do porównywania umów kredytowych przy identycznych warunkach kredytowania:

• czas spłaty
• liczbę i harmonogram spłat
• liczbę wypłat
• model kredytu (rat płatności) Wnioski z RRSO:
• im dłuższy kredyt tym RRSO niższe

• im większe prowizje i opłaty tym RRSO wyższe
• im więcej rat tym RRSO wyższe
• im więcej trzeba zapłacić w pierwszych miesiącach umowy kredytowej tym RRSO wyższe. Zad1: Klient zaciąga kredyt konsumencki w wysokości 1000 zł w dniu 01.01.2007. Brak prowizji i opłat dodatkowych. Klient spłaca dług w całości kredyt po roku w wysokości 1200 zł. 1000/(1+i)0,365=1200/(1+i)365/ 1000/1=1200/1+i i=0,2, RRSO=20% Zad2: Zadłużenie takie jak w zad 1 kredyt 12 m-cy, plus prowizja przygotowawcza 5%. 1000=(50/(1+i)0)+(1200/(1+i)1) i=0,2631, RRSO=26,31% Rata annuitetowa (równej) np. miesięczna – obliczanie:
• funkcja PMT (stopa procentowa np. miesięczna, liczba rat, wartość kredytu) Ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych z 12 września 2002 roku (Dz.U. Nr 169, Poz. 1385): Art. 1.

1. Ustawa określa zasady wydawania i używania elektronicznych instrumentów płatniczych, w tym instrumentów pieniądza elektronicznego, prawa i obowiązki stron umów o elektroniczne instrumenty płatnicze oraz zasady tworzenia, organizacji, działalności oraz nadzoru, a także likwidacji instytucji pieniądza elektronicznego.
2. Przepisów ustawy nie stosuje się do elektronicznych instrumentów płatniczych używanych przez banki w celu realizowania wzajemnych płatności w międzybankowych systemach rozliczeniowych.
3. Jeśli wydawca kart płatniczych jest jednocześnie ich akceptantem i umowa nie przewiduje możliwości akceptacji tych kart poza własną siecią wydawcy, przepisy ustawy stosuje się tylko w zakresie ochrony posiadacza i wykonywania obowiązków informacyjnych wobec Narodowego Banku Polskiego, zwanego dalej "NBP". Wyjaśnienie:
   1. prawa i obowiązki stron umów; o organizacji, działalności oraz nadzorze, a także likwidacji instrumentu pieniądza elektronicznego
   2. ustawa nie dotyczy rozliczeń międzybankowych (Elixir, Setup); nie dotyczy kart, których wydawca jest jednocześnie ich akceptantem i nie można z niej korzystać poza placówką akceptanta Pieniądz elektroniczny (Prawo bankowe art. 4, pkt 5) pieniądz elektroniczny - wartość pieniężną stanowiącą elektroniczny odpowiednik znaków pieniężnych, która spełnia łącznie następujące warunki: a) jest przechowywana na elektronicznych nośnikach informacji, b) jest wydawana do dyspozycji na podstawie umowy w zamian za środki pieniężne o nominalnej wartości nie mniejszej niż ta wartość, c) jest przyjmowana jako środek płatniczy przez przedsiębiorców innych niż wydający ją do dyspozycji, d) na żądanie jest wymieniana przez wydawcę na środki pieniężne,

1. nieważności elektronicznego instrumentu płatniczego,
2. zastrzeżenia elektronicznego instrumentu płatniczego,
3. niezgodności podpisu na elektronicznym instrumencie płatniczym z podpisem na dokumencie obciążeniowym,
4. odmowy okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość przez posiadacza lub użytkownika w przypadku określonym w art. 10 ust. 1, albo stwierdzenia posługiwania się elektronicznym instrumentem płatniczym przez osobę nieuprawnioną,
5. niemożności uzyskania akceptacji dokonania operacji. Art. 10.

1. Akceptant może żądać, aby posiadacz elektronicznego instrumentu płatniczego lub użytkownik karty płatniczej okazał dokument stwierdzający tożsamość, w razie uzasadnionych wątpliwości co do jego tożsamości. Wydawca (ustawa o e.i.p.) Art. 22.
2. Wydawca jest obowiązany przyjmować przez całą dobę zgłoszenia posiadaczy lub użytkowników kart płatniczych o utracie lub zniszczeniu karty płatniczej, dokonywane przy wykorzystaniu dostępnych środków komunikowania. Wydawca jest obowiązany do prowadzenia rejestru zgłoszeń utraty lub zniszczenia karty, zawierającego dane o numerze karty, osobie zgłaszającej, okolicznościach wraz ze wskazaniem daty, godziny i minuty przyjęcia zgłoszenia.
3. Wydawca potwierdza przyjęcie zgłoszenia w sposób określony w umowie o kartę płatniczą. Art. 24.
4. Wydawca udostępnia posiadaczowi zestawienia operacji w sposób i w terminach określonych w umowie o kartę płatniczą.
5. Zestawienie, o którym mowa w ust. 1, udostępnia się nie rzadziej niż raz w miesiącu. Wyjaśnienie:

• ogłaszanie z wyprzedzeniem stawek oprocentowania i prowizji
• przedstawienie w ciągu 24h informacji o kartach straconych
• opracowanie procedur bezpieczeństwa przechowywania karty i kodu Agent rozliczeniowy (rozdział 4 ustawy o e.i.p.) Art. 29. Przez umowę o usługi bankowości elektronicznej:
  1. bank zobowiązuje się do zapewnienia dostępu do środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku za pośrednictwem urządzeń łączności przewodowej lub bezprzewodowej wykorzystywanych przez posiadacza, a także do wykonywania operacji lub innych czynności zleconych przez posiadacza,
  2. posiadacz upoważnia bank do obciążania jego rachunku kwotą dokonanych operacji oraz należnymi bankowi opłatami i prowizjami albo zobowiązuje się do zapłaty należności na rachunek wskazany przez bank, w określonych terminach. Art. 31. Bank, świadcząc usługi na podstawie umowy o usługi bankowości elektronicznej, obowiązany jest do:
  3. zapewnienia posiadaczowi bezpieczeństwa dokonywania operacji, z zachowaniem należytej staranności oraz przy wykorzystaniu właściwych rozwiązań technicznych,
  4. udostępniania posiadaczowi informacji o dokonanych operacjach i zrealizowanych z tego tytułu rozliczeniach oraz pobranych opłatach i

prowizjach, w terminach i w sposób określony w umowie,

3. niezwłocznego poinformowania o odmowie lub braku możliwości wykonania zleconej operacji z przyczyn niezależnych od banku.