Europejska Wspólnota Energii Atomowej - Notatki - Edukacja europejska, Notatki z Polityka Unii Europejskiej

Pobierz Europejska Wspólnota Energii Atomowej - Notatki - Edukacja europejska i więcej Notatki w PDF z Polityka Unii Europejskiej tylko na Docsity! Europejska Wspólnota Energii Atomowej W 1950 r ogłoszono plan Europejskiej Wspólnoty Obronnej, czego następstwem był zamiar utworzenia Europejskiej Wspólnoty Politycznej. Rozpoczęte w tej sprawie w lutym 1951 r negocjacje doprowadziły do podpisania 27 maja 1952 r traktatu powołującego Europejską Wspólnotę Obronną. Pomysł powołania wspólnej armii europejskiej łączył się z ustanowieniem międzynarodowych struktur politycznych, oznaczał zatem wyrzeczenie się przez państwa członkowskie części suwerenności w tak drażliwych dziedzinach jak obronność i polityka zagraniczna. Wielka Brytania od razu zapowiedziała, że nie widzi możliwości swojego członkostwa i podczas konferencji w sprawie wspólnoty obronnej ograniczyła się do roli wspierającego obserwatora , wysuwając propozycję, znaną jako plan Eden a, powołania pod nadzorem Rady Europy Wspólnoty Węgla, Stali i Obronności. W związku z tym, że planowi Eden a nie towarzyszyły żadne konkrety w dziedzinie wojskowości, szóstka uznała go za pierwszą inicjatywę brytyjską i postanowiła prowadzić dalsze prace już bez Wielkiej Brytanii. We wrześniu 1952 r przyjęta została rezolucja luksemburska , wyrażająca wolę sześciu rządów ustanowienia Europejskiej Wspólnoty Politycznej. Zdecydowano o bezzwłocznym przystąpieniu do negocjacji celem uzgodnienia roboczego tekstu Traktatu o Europejskiej Wspólnocie Politycznej. Wstępną propozycję takiego traktatu przekazał Spaak, minister spraw zagranicznych Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, 10 stycznia 1953 r. Przewidywano powołanie Wspólnoty Europejskiej, która miała przejąć funkcje EWWiS, a ponadto dysponowałaby uprawnieniami w zakresie polityki zagranicznej i gospodarki. Wspólnota ta miała mieć charakter ponadnarodowy dzięki odpowiedniej strukturze instytucjonalnej. Proponowano ustanowienie dwuizbowego parlamentu, składającego się z Izby Ludowej i Senatu. Zmniejszenie napięcia na osi Wschód Zachód po śmierci Stalina sprzyjało postawom: poczekamy, to zobaczymy . Po rokowaniach od 23 września 1953 do 9 października 1953 r oraz od 12 grudnia 1953 do 8 marca 1954 r nie osiągnięto porozumienia co do połączenia EWWiS oraz Europejskiej Wspólnoty Obronnej w obrębie Europejskiej Wspólnoty Politycznej. Idea Europejskiej Wspólnoty Politycznej ostatecznie upadła gdy 30 sierpnia 1954 roku parlament francuski odrzucił ratyfikację Europejskiej Wspólnoty Obronnej. Po niepowodzeniu projektu Europejskiej Wspólnoty Politycznej istniało zagrożenie, że czarne chmury mogą zacząć się gromadzić również nad EWWiS. Zwolennicy integracji europejskiej obawiali się, że jeżeli zabraknie nowych impulsów na rzecz jednoczenia Europy, to czas zacznie pracować na niekorzyść. W trzy lata po upadku Europejskiej Wspólnoty Obronnej podpisano traktaty rzymskie, które powoływały dwie nowe wspólnoty: Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej. Rzecznikiem powołania EUROATOMU, wspólnoty w zakresie energii jądrowej był Jean Monnet. Idea ta budziła żywe zainteresowanie, tym bardziej, że jedynie Belgia i Francja informowały się wzajemnie o stanie badań jądrowych. W tym samym czasie w Belgii i Holandii prowadzono prace nad planem Europejskiej Unii Celnej.W maju 1955 roku kraje Beneluksu zaproponowały pozostałym członkom EWWiS powołanie wspólnoty w zakresie energii jądrowej oraz utworzenie unii celnej. Koncepcje integracji europejskiej, skupiające się wokoło wspólnego rynku i współpracy w energetyce jądrowej były przedmiotem konferencji w Messynie. Nie doprowadziła ona do uzgodnienia stanowisk, ale pozwoliła lepiej poznać różne nurty integracji europejskiej. Dalsze prace nad zamierzonymi wspólnotami europejskimi powierzono Komitetowi Międzyrządowemu, kierowaniem którego zajął się Spaak. Prowadzony przez Spaaka zespół ekspertów przygotował projekt, znany jako Raport Spaaka. Proponowano w nim powołanie dwóch odrębnych organizacji, z których jedna miała się zająć współpracą w energetyce jądrowej, a druga integracją w sferze całej gospodarki. Raport ten stanowił punkt wyjścia na konferencji Ministrów Spraw Zagranicznych w maju 1956 roku w Wenecji. Struktura instytucjonalna obydwu wspólnot wzorowana była na rozwiązaniach przyjętych w EWWiS. Mimo krytyki raportu Spaaka ze strony Erharda i Straussa, decydujący głos w Niemczech należał do Konrada Adenauera, konsekwentnego rzecznika integracji europejskiej. We Francji, ciągle jeszcze nieufnej wobec nowych inicjatyw, pewna zmiana zaczęła się rysować dopiero wiosną 1956 roku, głównie dzięki Molletowi i jego współpracownikom. Rząd francuski był zainteresowany możliwie najszybszym przyjęciem traktatu o EUROATOMIE. Podpisanie 25 marca 1957 roku dwóch traktatów, zwanych Rzymskimi, powołujących EWG i EUROATOM, kończy blisko trzy letni okres wysiłków, aby w zmienionej formie kontynuować dzieło współpracy europejskiej po upadku koncepcji Europejskiej Wspólnoty Obronnej. Traktaty zostały zawarte na czas nieokreślony. Był to osobisty sukces Spaaka oraz stosunkowo nielicznej grupy negocjatorów idei integracji europejskiej. Europejska Wspólnota Energii Atomowej ma charakter sektorowy i obejmuje kwestie związane z pokojowym wykorzystaniem energii atomowej. Głównym zadaniem Wspólnoty jest przyczynianie się do podwyższania poziomu życia w Państwach Członkowskich i rozwijania stosunków z innymi państwami poprzez ustanowienie warunków