Platon urodził się w Atenach i żył od 427 do 347r. p.n.e. Był to okres najwyższego
rozwoju kultury starożytnej. Naukowe studia rozpoczął bardzo wcześnie, gdzie
kształcił zarówno ciało jak i umysł. W tym okresie poznał Sokratesa i był z nim, aż do
samej śmierci. Lata te miały decydujący wpływ na jego twórczość. Przebywając z
Sokratesem, Platon miał do czynienia z różnymi prądami, jakie reprezentowali
uczniowie Sokratesa. W okresie twórczości powstało trzydzieści pięć dialogów.
Jednym z najważniejszych dialogów w twórczości Platona, jest piękny dialog
„Fedon”. We wszystkich jego dialogach jako główna postać występuje Sokrates, który
przeważnie wypowiada jego poglądy. I właśnie w tym dialogu Platon ukazuje ostatnie
chwile życia Sokratesa, którego otacza gromadka uczniów. I właśnie między nimi
toczy się dyskusja wokół kwestii nieśmiertelności duszy.
Wypracowana została cała teoria relacji między duszą, a ciałem. Ciału i duszy nie
odpowiadają te same przyjemności. Jedynie te z nich, którymi rozkoszuje się dusza,
mogą dać podstawę życiu moralnemu, charakteryzowanemu jako poszukiwanie cnoty.
Cnotę można zaś osiągnąć dopiero u kresu tego, co słusznie należy nazwać ascezą.
Chodzi o impuls, za sprawą, którego dusza, odrywając się od potrzeb i uciech
cielesnych, może zastanawiać się nad sobą samą i nad wszystkim, co należy do jej
rzeczywistości. Ogólnie mówiąc Platon uważał cnotę jako koncepcję ładu i harmonii
duszy. A na ten ład składają się: rozum, mądrość, umiarkowanie i sprawiedliwość,
czyli cnoty kardynalne. Dusza dla Platona była czynnikiem życia, była tym, co się
samo wprowadza w ruch i była także przeciwieństwem materii. Ponieważ materia jest
stała, a dusza jest w ciągłym ruchu. Dusza jest dla niego także źródłem
nieśmiertelności. To znaczy, że jest nieśmiertelnym pierwiastkiem w człowieku.
