


Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
FIZYKO-CHEMICZNE PODSTAWY ŻYCIA. Na obecnym etapie rozwoju nauki przyjmuje się, że życie rozwinęło się na Ziemi jako naturalna konsekwencja powolnych ...
Typologia: Ćwiczenia
1 / 4
Ta strona nie jest widoczna w podglądzie
Nie przegap ważnych części!
SZCZECIŃSKIE STUDIA KOŚCIELNE 1 (1991)
Na obecnym etapie rozwoju nauki przyjmuje się, że życie rozwinęło się na Ziemi jako naturalna konsekwencja powolnych przemian ewolucyjnych. Syntęza podstawo wych pierwiastków organicznych dokonała się w Kosmosie jeszcze przed akrecją Ziemi. Ukształtowanie się natomiast Ziemi, wraz z jej pierwotną atmosferą, sprzyjało dalszym procesom ewolucyjnym. Ustabilizowanie się warunków fizyko-chemicznych naszej planety oraz ukształtowanie się atmosfery tlenowej i środowiska wodnego stało się pod stawą zainicjowania ewolucji biologicznej. Dociekania specjalistów z różnych dziedzin nauki jak również filozofów streszczają się w szukaniu obiektów bezpośrednio poprzedzających życie biologiczne. Wszystkie procesy przedżyciowe noszą nazwę ewolucji chemicznej. Na szczególną uwagę w bada niu procesów ewolucji chemicznej zdają się zasługiwać struktury rozpraszające nadmiar wytworzonej entropii '. Teoria struktur dysypatywnych jest przedmiotem badań szkoły brukselskiej2i należy do obszernego działu fizyki - termodynamiki procesów nierówno wagowych. Po zarysowaniu zatem ogólnej problematyki termodynamiki procesów nierównowa gowych omówimy cechy układów rozpraszających materię i energię. Układy te charak teryzują się dużą antyentropijnością, czyli zdolnością do tworzenia porządku i do samo organizacji.
równowagi szybkości przepływu i gradienty natężenia posiadają charakter liniowy. Do póki istnieje wymiana materii i energii między układem a otoczeniem, w warunkach blis kich równowagi, nie zauważamy żadnych właściwości rozwojowych obiektu. Dopiero wskutek przekroczenia granicy krytycznej działających bodźców załamuje się liniowość; produkcja entropii w układzie znów wzrasta. Wraz ze wzrostem entropii układu wzrasta chaos, z którego, w warunkach nierównowagowych, wyłania się porządek. Nieliniowe struktury dysypatywne, zdolne do tworzenia porządku i organizacji, są przedmiotem naszego zainteresowania. Dla upoglądowienia niniejszego artykułu po damy przykłady układów zdolnych do samoorganizacji w fizyce i chemii. Najprostszym przykładem tworzenia się porządku z chaosu jest komórka Benarda. Zjawisko to obserwujemy podczas podgrzewania cieczy między dwiema płytkami. Podgrzewanie cieczy od dołu powoduje jej wrzenie. Jeśli gradient temperatury prze kroczy krytyczną wartość, wówczas chaotyczna konwekcja podlega uporządkowaniu. Na tym etapie cząsteczki cieczy tworzą tzw. komórki Benarda (ciecz w dużych gru pach). Zorganizowane komórki przenoszą ciepło z dolnej płytki ku górze, górna płytka oddaje nadmiar ciepła otoczeniu. Dla podtrzymania istnienia powstałych struktur ko nieczny jest stały dopływ ciepła do dolnej płytki. W chemii przykładem samoorganizacji jest reakcja Biełousowa - Zabotyńskiego. Przy rozpuszczaniu jonów bromianu w obecności katalizatorów powstają koncen tryczne i różnobarwne pierścienie świadczące o uporządkowaniu reakcji. Wytworzone struktury utrzymują się tak długo, dopóki trwa wymiana materii i energii z otoczeniem. Zauważamy ciekawe zjawisko, gdy w wyniku procesów wymiany i dyfuzji zostanie prze kroczony krytyczny stan niestabilności. Po przekroczeniu krytycznej granicy występuje bifurkacja,czyli rozwidlenie się możliwości rozwojowych układu. O wyborze jednej drogi rozwoju decyduje bardzo mały, praktycznie niemierzalny bodziec. Ten nieuch wytny impuls wywołuje lawinę procesów prowadzących do wyłonienia się nowego, wyższego porządku z chaosu. Godny uwagi jest fakt, że znaczenie znikomych bodźców notuje się tylko w warunkach silnie nierównowagowych i przy wielkich fluktuacjach układu. W warunkach równowagowych i bliskich równowagi małe impulsy nie mają żad nego wpływu na rozwój układu czy też systemu. Kolejne bifurkacje w historycznym procesie ewolucyjnym danego obiektu są mecha nizmem tworzenia się coraz bardziej uorganizowanych systemów z prostych układów fi zyko-chemicznych. Logiczne powiązanie organizmów biologicznych ze strukturami dy- sypatywnymi stadium przedżyciowego zdają się potwierdzać cechy tych ostatnich.
S U M M A R IU M
M ultiform ae penetrationes initiarum genesis vitae, hodie m ultìtudine exemplorum scenariorum- que naturalium atque lentulorum processum evolutionalium fructus dederunt. H ic articulus pro- bationem proclamandi unius horum, id est theorìae structurarum dissipativum fert. Theoria ista in fondamento novi generis scientiae - sic dictaé alineariae thermodynamicae processum aequili- brorium creta est. Structurae diffongentes superabundantiam entropiae, dignae attentionis sunt, quoniam elementum m ediatum inter materiam inanimatam et simplicissimam formam vitae bio- logicae fieri possint. Structurae dissipativae idoneitatem abundandi eius complicationem et Orga nisationen! in conditionibus ab aequitate distantivis demonstrant.
PRZYPISY 1 Ogólnie przez entropię rozumiemy wzrost chaosu rozwijającego się układu. Układ ewolujący, czyli zwięk szający swój porządek, musi posiadać zdolność pozbywania się nadmiaru wytworzonej entropii. 2 Przedstawicielem szkoły brukselskiej jest fizyko-chemik I.Prigogine. On to wraz z I.Stengers przedstawili te orię struktur dysypatywnych w dziele Order oui o f Chaos. M an’s new dialogue with nature, London 1984. Problem samoorganizacji chemicznych układów w warunkach nierównowagowych I.Prigogine podjął wraz z G.Nicolis w dziele Self-organization in non-equilibrum systems. From dissipative struktures to order through fluctuations, John Wiley - Interscience, New York 1977.
3 Die Selbstorganisation des Universum. Vom Urknall zum menschlichen Geist, München 1979.
4 M.EIGEN, P.SCHUSTER, The Hypercycle. A Principle o f Natural Self-Organization, "Naturwissenschaf ten”, Part B: The Abstract Hypercycle, 1(1978)7-41; Part C: The Realistic Hypercycle, 7(1978)341-369. 5 E.JANTSCH.,dz.cyt., 43.156n.207.267-269.