FUNKTORY
Definicja: Funktor jest to wyrażenie niesamodzielne (ani zdanie, ani nazwa), które
w połączeniu z innymi wyrażeniami – zwanymi jego argumentami – tworzy
wyrażenie złożone.
Przykłady (wyrażenia podkreślone to funktory):
Jaś kocha Małgosię.
Wenecja jest wyjątkowym miastem.
Aby w pełni określić strukturę syntaktyczną funktora należy podać trzy informacje:
1. kategorię wyrażenia powstającego wskutek połączenia funktora z jego
argumentami (Co powstaje?) – zdaniotwórczy, nazwotwórczy, funktorotwórczy
2. kategorie składniowe argumentów (Z czego powstaje?) – od zdań, od nazw, od
funktorów, od nazwy i zdania etc.
3. ilość argumentów – 1, 2, 3, …
Odpowiedzi na powyższe pytania da się zapisać przy pomocy ułamków (K. Ajdukiewicza
gramatyka kategorialna). Odpowiedź na pierwsze pytanie umieszczamy w liczniku, na drugie
i trzecie w mianowniku.
Przykłady:
– funktor zdaniotwórczy od jednego zdania (od jednego argumentu zdaniowego)
– funktor zdaniotwórczy od dwóch nazw (od dwóch argumentów nazwowych)
– funktor nazwotwórczy od jednej nazwy (od jednego argumentu nazwowego)
– funktor funktorotwórczy od funktora (od jednego argumentu funktorowego)
Nieprawda, że Jaś kocha Małgosię
Jaś kocha Małgosię
Jaś kocha Małgosię, ale Małgosia nie kocha Jasia
wysoki zamek
bardzo brudny samochód
