historia sztuki i architektury- klasycyzm, Notatki z Historia sztuki

Pobierz historia sztuki i architektury- klasycyzm i więcej Notatki w PDF z Historia sztuki tylko na Docsity!

Klasycyzm Klasycyzm rozwijał się na przełomie XVIII i XIX wieku. Podstawa sztuki klasycystycznej, jej koncepcja piękna i zasady kompozycji czerpią z Antyku. Formułę sztuki kształtowało zainteresowanie historią, szczególnie starożytną, odkrycie Pompejów i Herkulanum. Oświeceniowy racjonalizm, umiarkowanie i szukanie porządku także wpłynęły na gust epoki, dla której prostota, proporcje, umiar stanowić będą o pięknie dzieła, zatem punktem odniesienia była sztuka i kultura starożytnej Grecji i Rzymu. Klasycyzm występował też jako swoisty nurt w obrębie barokowej sztuki francuskiej (malarstwo N. Poussina, architektura F. Mansarta i C. Perrault). W węższym znaczeniu jako kierunek artystyczny wystąpił w połowie XVIII w i określany jako neoklasycyzm objął prawie całą Europę i Amerykę Północną, stanowiąc reakcję na przesadę sztuki późnego baroku, inspirowany ideologią oświecenia odnoszącą się do starożytnych praw natury i rozumu, ujętych w zasady uniwersalnego racjonalizmu. Możemy wyróżnić dwa źródła korzeni klasycyzmu: Grecję i Rzym. Pojawiają się także motywy egipskie, dzięki zbadaniu sztuki egipskiej przez naukowców francuskich w czasie wyprawy napoleona w 1798 roku. Cechy klasycyzmu:

• wzorowanie się na architekturze starożytnej Grecji i Rzymu (rzymski Panteon i Partenon w Atenach)
• statyka zamiast dynamizmu
• spokój - przeciwieństwo barokowej ekspresji
• obraz idealistyczny
• ważniejszy był kształt niż barwa Rzeźba klasycystyczna opierała się głównie na wzorach antycznych, harmonii i ścisłych proporcjach ludzkiego ciała. W kompozycji naśladowano rzeźby antyczne, stosowano kontrapost. Faktura była gładka, modelunek bryły miękki. Rzeźbiarze sięgali po tematykę mitologiczną. W portretach często przedstawiali postać stylizowaną na antycznego boga jak np. Paulina Borghese jako Wenus dłuta włoskiego rzeźbiarza Antonio Canovy. Rzeźba była idealizowana, dbano o ukazanie piękna ludzkiego ciała, którego, tak jak w starożytnej Grecji, upatrywano w proporcjach. Rzeźbę klasycyzmu tworzono również pod wpływem odkrył archeologicznych w Italii i fascynacji rzeźbą antyku. Poszukiwano harmonii proporcji i ideału piękna, dążąc do efektu wirtuozerii technicznej w ulubionych gatunkach marmuru. Realizowano tematykę mitologiczną, alegoryczną i portretową, wykonywano monumentalne kompozycje figuralne, troszczono się o precyzyjny detal architektoniczny.

Paulina Borghese jako Wenus, A.Canova

• nawiązanie do antyku,
• idealizacja,
• wystudiowana poza,
• gładki modelunek,
• kompozycja statyczna,
• postać ukazana w akcie,
• uchwycenie proporcji,
• odwzorowanie detalu.

FRANCJA

We Francji styl klasycystyczny dzielimy na trzy fazy: 1750-1790 – styl Ludwika XVI 1790-1795 – styl dyrektoriatu 1795-1830 – styl empire Późny klasycyzm swe najbardziej monumentalne oblicze osiągnął w czasach Napoleona I jako oficjalny styl cesarstwa i nosi nazwę empire’u. Główne cechy to nawiązanie do starożytności, zwłaszcza Grecji i Egiptu, monumentalizm, bogactwo ornamentacji. Wnętrza utrzymywano w jasnych kolorach z regularnym podziałem, dekorowane motywami pompejańskimi, sufity zdobiono stiukiem, detale złocono. Dużą rolę odegrały drapowane tkaniny. Projektowano meble o nowych formach, chociaż antykizujące, często wykonane w masywnym mahoniu ze złoconymi nakładkami. W ornamentyce stosowano motywy egipskie i rzymskie: sfinksy, lwy, łabędzie, orły, trofea i panoplia, rózgi liktorskie, harfy i liry. ARCHITEKTURA REWOLUCYJNA Faza klasycyzmu, którą charakteryzuje surowa, czysta geometria, monumentalna, prosta, architektura elementarna. Pod wpływem oświecenia francuscy architekci końca XVIII wieku, a zwłaszcza Ledoux pragnęli, aby dzieło architektury "przemówiło": jego typ, forma i dekoracja miały informował o funkcji. Preferowano proste, często przeskalowane formy, jak koło i kwadrat lub ciągnące się w nieskończoność kolumnady czy szerokie płaszczyzny ścian – elementy te w rzeczywistości wywierały nużące wrażenie i pomimo idealistycznego zamysłu nie miały żadnej funkcji dydaktycznej.