Pobierz Instrukcja pisania prac licencjackich i magisterskich i więcej Poradniki, Projekty, Badania w PDF z Naukoznawstwo tylko na Docsity!
Vademecum seminarzysty
Instrukcja pisania prac dyplomowych (licencjackich i magisterskich) Instytut Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie Rok akademicki 2017/
I Podstawy normatywne
Wyciąg z ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym. Art. 167a.
_1. Warunkiem przystąpienia do egzaminu dyplomowego jest pozytywna ocena pracy dyplomowej.
- Praca dyplomowa jest samodzielnym opracowaniem określonego zagadnienia naukowego lub artystycznego lub dokonaniem artystycznym prezentującym ogólną wiedzę i umiejętności studenta związane z danym kierunkiem studiów, poziomem i profilem kształcenia oraz umiejętności samodzielnego analizowania i wnioskowania.
- Pracę dyplomową może stanowić w szczególności praca pisemna, opublikowany artykuł, praca projektowa, w tym projekt i wykonanie programu lub systemu komputerowego, oraz praca konstrukcyjna, technologiczna lub artystyczna.
- Uczelnia jest obowiązana do sprawdzania pisemnych prac dyplomowych przed egzaminem dyplomowym z wykorzystaniem Jednolitego Systemu Antyplagiatowego_ […]. Art. 167b. 1. Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego prowadzi ogólnopolskie repozytorium pisemnych prac dyplomowych.
II Zalecana literatura metodologiczna
Jan Boć, Jak pisać pracę magisterską, Wrocław 1999 Roman Kolman, Zdobywanie wiedzy. Poradnik podnoszenia kwalifikacji (magisteria, doktoraty, habilitacje) , Bydgoszcz-Gdańsk 2004 Jerzy Apanowicz, Metodologiczne uwarunkowania pracy naukowej , Warszawa 2005
Jerzy Apanowicz, Metodologia ogólna, Gdynia 2002 - https://wsaib.pl/images/files/E- Publikacje/MO.pdf
III Założenia ogólne
Praca dyplomowa powinna:
- być zbudowana w sposób logiczny, jasny i kompleksowy oraz adekwatny do tematu,
- zawierać jasno określony cel badawczy, problem badawczy oraz założoną do zweryfikowania hipotezę,
- wykorzystywać ilość publikacji naukowych, faktograficznych oraz źródeł odpowiednią do realizacji założeń i celów badawczych,
- posiadać objętość wystarczającą dla pełnej analizy przyjętego problemu badawczego i wykazania się założonymi umiejętnościami,
- zawierać ilość przypisów o zróżnicowanym charakterze pozwalającą na stwierdzenie opanowania podstaw warsztatu naukowego,
- być poprawna pod względem metodologicznym,
- być poprawna pod względem językowym
- stanowić relacją obiektywną, rzetelną i pełną.
W pracy niedopuszczalne są:
- rażące dysproporcje pomiędzy objętością części teoretycznej i empirycznej (część teoretyczna powinna stanowić ok. 50% tekstu podstawowego),
- rażące dysproporcje pomiędzy objętością poszczególnych rozdziałów i podrozdziałów (waga i zakres podejmowanych problemów powinny być porównywalne),
- rozdziały z jednym podrozdziałem,
- rozdziały bez podrozdziałów,
- powtórzenie tytułu pracy przez którykolwiek rozdział lub podrozdział,
- zapożyczenia bez wskazania źródeł,
- informacje i tezy nie poparte nauką lub praktyką, a krytyka – argumentami.
niestandaryzowanej, czyli technik obserwacji dorywczej, technika obserwacji dorywczej, technika dzienniczków obserwacyjnych i inne, metoda szacowania – skale numeryczne i graficzne, skale przymiotnikowe i opisowe, skale dyskretne i ciągłe, skale z wymuszonym wyborem i inne, eksperyment pedagogiczny – technika grup równoległych, technika rotacji, technika Salomona i inne, testy osiągnięć szkolnych – testy według mierzonej cechy osiągnięć badanego, testy według układu odniesienia wyników testowania i inne, metoda socjometryczna – klasyczna technika socjometryczna, plebiscyt życzliwości i niechęci i inne, analiza dokumentów – analiza jakościowa, ilościowa i formalna dokumentów, klasyczne techniki analizy dokumentów (np. analiza wewnętrzna i zewnętrzna dokumentów), nowoczesne techniki analizy dokumentów i inne, metoda dialogowa - rozmowa indywidualna, grupowa, rozmowa pośrednia i bezpośrednia, metoda biograficzna – wraz jej dwiema odmianami – metodą monograficzną i metodą indywidualnych przypadków, oraz metoda sondażu, na którą składają się różne techniki sondażu z zastosowaniem ankiety oraz wywiadu^5. Na metodę sondażu diagnostycznego obok eksperymentu pedagogicznego, monografii i metody indywidualnych przypadków zwraca uwagę T. Pilch, opisując ją jako sposób gromadzenia wiedzy o atrybutach, opiniach i poglądach wybranych zbiorowości, nasilaniu się i kierunkach rozwoju określonych zjawisk […]^6. J. Apanowicz podnosząc, iż metoda posiada wymiar interdyscyplinarny zaznacza, iż jest ona niczym innym jak konkretnym sposobem postępowania w określonej sytuacji problemowej w stosunku do sformułowanego problemu badawczego. Za J. Pieter, do zasadniczych metod badawczych autor zalicza m.in. metodę obserwacyjną, eksperymentalną, statystyczną. Za najczęściej stosowaną uznaje metodę obserwacyjną, monograficzną, badania dokumentów, analizy i krytyki piśmiennictwa oraz empirycznym - sondażu diagnostycznego^7
(^5) S. Palka, Metodologia. Badania. Praktyka pedagogiczna , Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2006, s. 12-34, M. Łobocki, Metody i techniki badań pedagogicznych. Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2005, s. 48-69. 6 7 T. Pilch,^ Zasady^ badań pedagogicznych,^ 1995,^ op. cit.,^ s. 43-48. J. Apanowicz, Metodologiczne uwarunkowania pracy naukowej , Difin Sp. z o. o., Warszawa 2005, s. 55.
(techniką jest ankietowanie, a narzędziem kwestionariusz ankiety). Ankietowanie pozwala na uzyskanie odpowiedzi na pytanie dotyczące poglądów badanych, opinii, oczekiwań i postaw^8.
Techniki badawcze
Według A. Kamińskiego techniki badawcze to przede wszystkim sposoby zbierania materiału oparte na starannie opracowanych dyrektywach (dokładnych, jasnych, ścisłych), weryfikowanych w badaniach różnych nauk społecznych i dzięki temu posiadających walor użyteczności międzydyscyplinarnej. Mają charakter instrukcji – tym użyteczniejszej im wierniej stosowanej^9. Zdaniem J. Apanowicza techniki badań naukowych to szczegółowe czynności wykonywania różnych badań cząstkowych o charakterze praktycznym, pozwalające na uzyskanie informacji, opinii czy faktów. Co więcej, jak twierdzi, wynikają one z doboru odpowiedniej metody i są przez nią warunkowane. Do podstawowych technik badawczych zalicza: obserwację, wywiad, badanie dokumentów, techniki socjometryczne oraz ankietowanie^10.
Narzędzia badawcze
Narzędziami badawczymi z kolei są przedmioty, instrumenty, urządzenia techniczne, aparatura pomiarowa służąca do realizacji technik badań. Jak zauważa wyżej cytowany autor, spośród wielu narzędzi badawczych na szczególną uwagę ze względu na swoją powszechność zastosowania zasługuje: kwestionariusz ankiety jak również kwestionariusz wywiadu, test socjometryczny oraz arkusz obserwacji^11.
Ankieta (od łacińskiego słowa inquirere – dowiadywać się ) jest techniką gromadzenia informacji polegającą na wypełnianiu najczęściej samodzielnie przez badanego specjalnego kwestionariusza. Kwestionariusz ten na ogół cechuje się wysokim stopniem standaryzacji i wypełniany jest w obecności lub częściej bez obecności ankietera. Jak zauważa J. Lutyński, zadaniem badacza jest jedynie rozprowadzenie ankiety i jej zebranie^12. Kwestionariusz
(^8) W. Kądziołka, Metodologia badań własnych , [w:] Dialog źródłem wychowania w rodzinie , Wydawnictwo WAM, Kraków 2012, s. 136. 9 A. Kamiński, Metoda, technika, procedura badawcza w pedagogice empirycznej , Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1974, s. 33 10 -39. 11 J. Apanowicz,^ op. cit ., s. 58-59. Ibidem, s. 59. Co warte podkreślenia, A. Pieniążek, M. Stefaniuk omawiając klasyfikację metod badawczych stosowanych w badaniach socjologiczno-prawnych, wskazują na „metodę ankiety i wywiadu” A. Pieniążek., M. Stefaniuk, 12 Socjologia prawa, ZAKAMYCZE, Kraków 2005, s. 136. Za J. Lutyńskim A. Pieniążek, M. Stefaniuk, op. cit ., s. 144.
metoda teoretyczno-prawna – polega na badaniu teorii poszczególnych instytucji prawnych. Polega na analizie – wykraczającej poza sam tekst aktu prawnego – poszczególnych instytucji prawnych głównie w oparciu o doktrynę, metoda historyczno-prawna – polega na przedstawieniu danej instytucji prawnej i jej ewolucji w danym okresie czasu, metoda socjologiczna – polega na badaniu funkcjonowania („działania”) danej instytucji w praktyce, metoda empiryczna – sondażu diagnostycznego : technika: ankietowanie, narzędzie np. ankieta rozdawana lub in., metoda analizy systemowej – polegająca na rozczłonkowaniu badanego systemu, metoda syntezy służąca do sformułowania uogólnionych wniosków.
V Struktura i konstrukcja pracy
(↓ główne źródło dalszego opracowania: J. Boć, Jak pisać pracę magisterską^17 )
Praca powinna mieć wyraźnie określony cel i sposób realizacji, powinna charakteryzować się zwięzłością i logicznym układem oraz właściwą proporcją między poszczególnymi częściami (rozdziałami) pracy. Wkład pracy dyplomanta powinien mieć odzwierciedlenie w rozmiarach poszczególnych rozdziałów.
Tytuł pracy, a także tytuł każdego rozdziału musi być adekwatny do treści zawartych w pracy lub w rozdziale. Tytuł pracy, jak i tytuły rozdziałów powinny mieć charakter problemowy.
Treść pracy dzieli się na rozdziały i podrozdziały, a ich układ musi być oparty na zasadzie wynikania. Każdy rozdział powinien zaczynać się od nowej strony (nie dotyczy podrozdziałów). Praca nie może zawierać mniej niż 3 i nie powinna więcej niż 5 rozdziałów. Objętość poszczególnych rozdziałów powinna być proporcjonalna.
(^17) J. Boć, Jak pisać pracę magisterską , Kolonia Limited, Wrocław 1999, całe dzieło.
Zasada układu hierarchicznego: strona tytułowa, spis treści, wykaz skrótów, wstęp, tekst główny podzielony na rozdziały, wnioski końcowe – wnioski - zakończenie – podsumowanie, spis tabel, rysunków, wykaz literatury, wykaz stron www. (tzw. netografia), wykaz aktów prawnych, orzeczeń, wykaz załączników (aneksów), oświadczenie^18.
Strona tytułowa Strona tytułowa pracy (uczelnia, wydział, instytut jako jednostka organizacyjna uczelni, kierunek studiów, autor/autorzy, tytuł pracy, promotor - osoba, pod kierownictwem której pisana jest praca, miejsce - oznaczenie siedziby uczelni, rok)^19.
Spis treści Zawiera wytłuszczonym drukiem elementy pracy wraz ze stronami. Podstawowym elementem spisu są rozdziały. W ramach rozdziałów powinny zostać wyspecyfikowane tytuły podrozdziałów wraz ze stronami, przy czym w spisie nie należy zamieszczać informacji o częściach pracy położonych poniżej trzeciego poziomu zagłębienia. Spis powinien być kompletny i - poza rozdziałami - zawierać informacje o wszystkich elementach zamieszczonych w pracy, jak: wstęp, wykaz skrótów, zakończenie, wykaz spisów i aneksów.
(^18) Oświadczenie autora o samodzielnym napisaniu pracy podyplomowej i jej oryginalności oraz równości tekstów we wszystkich egzemplarzach (format A5), umieszczone na końcu pracy dyplomowej, do pobrania w oddzielnym pliku. (^19) Wzór strony tytułowej do pobrania w oddzielnym pliku.
Wstęp
Wstęp do pracy powinien zostać pisany na samym końcu i zawierać następujące elementy:
najpierw ogólne wprowadzenie uzasadniające wybór i aktualność tematu, celowość pracy (nowe spojrzenie np. praktyczne, nowa instytucja, instytucja funkcjonująca już jakiś czas itp.), problem badawczy, tezy (utożsamiane z problemem badawczym jako problemy szczegółowe), hipotezy do weryfikacji, tj. zbadania (potwierdzenia lub obalenia), zakres pracy, omówienie układu pracy, krótki opis treści rozdziałów - opis toku badawczego (jaki etap badawczy zostanie opisany w danym rozdziale), metody, techniki i narzędzia badawcze wykorzystane w pracy, określenie rodzaju i charakteru źródeł, które zostały wykorzystane w badaniach, stan prawny na dzień (w pracach o charakterze prawniczym z uwagi na dynamikę zmian prawnych).
Rozdziały
Rozdział jest podstawową jednostka składową pisanej pracy. Pomijając zasadę wynikania, wymuszającą na piszącym aby rozdziały były ze sobą merytorycznie i treściowo powiązane; poszczególne rozdziały zazwyczaj mają przypisaną pewną metodologiczną rolę.
Rozdział 1 – zazwyczaj część teoretyczna pracy zawierająca wyjaśnienie podstawowych pojęć z zakresu podjętej problematyki, osadzenie w czasoprzestrzeni oraz dziedzinie nauki, prezentacja danych już opublikowanych. Tworzy tło dla dalszych szczegółowych rozważań. Rozdział 2 - cześć teoretyczna zawierająca zazwyczaj prezentację badanego zjawiska w ujęciu teoretycznym, z reguły jest to miejsce opisu zasadniczej części badawczej. Rozdział 3 - może stanowić sprawozdanie z dalszych lub innych etapów badawczych, np. analizy empirycznej. Rozdziały dzielone są na: podrozdziały, np. 1.1, 1.2.., paragrafy, np. 1.1.1, 1.1.2…itd.
Istotne jest aby wszystkie rozdziały w pracy dzieliły się według tych samych kryteriów i oznaczeń.
Wnioskowanie - zakończenie
Zakończenie pracy jest zwieńczeniem sygnalizowanego we wstępie, a zrealizowanego na etapach badawczych zamysłu. Zakończenie musi stanowić spójny opis prac badawczych następujących po sobie. Stanowi niejako rozwiniecie i skonkretyzowanie wstępu, przechodząc od szczegółów do ogólnego wniosku.
Elementy zakończenia:
prezentacja wyników badań - sprawozdanie naukowe (konkretne, udowadniające lub obalające - odrzucające hipotezę, adekwatne do tematu), ocena stopnia osiągniętego celu, ewentualnie ocena zastosowanych metod, technik i narzędzi, konstruktywna krytyka, praktyczność rozważań i zastosowań ( o ile charakter pracy na to pozwala), w pracach opartych na analizie instytucji prawnych - wnioski de lege lata (podsumowanie stanu badanego problemu) i de lege ferenda (rekomendacje poprawy zastanego stanu prawnego i funkcjonujących instytucji prawnych), ewentualnie kierunki dalszych prac nad podjętymi w pracy problemami.
Tablice, tabele, rysunki, wykresy Tabele W przypadku zestawień słowno-liczbowych stosuje się określenie tabela , odnośnie zestawień zawierających rysunki i symbole - tablica. Tabele numerowane są według kolejności. Tytuł tabeli umieszcza się z lewej strony, nad tabelą. Jeżeli zachodzi potrzeba przeniesienia tabeli na następną stronę, pod nagłówkami kolumn umieszcza się ich numery cyframi arabskimi i te numery przenosi się na następną stronę. Pod tabelą podaje się źródło. W przypadku jeżeli została opracowana samodzielnie piszemy: Źródło: opracowanie własne na podstawie ... W przypadku zapożyczenia tabeli, podajemy informacje o wykorzystanych źródłach tak jak w przypisach.
Wykaz źródeł prawa
Spis aktów prawnych rozpoczynamy od aktów międzynarodowych, następnie unijnych – wspólnotowych i na końcu krajowych. Najskuteczniejszy sposób polega na wykorzystaniu kryterium chronologicznego w obrębie każdego z segmentów zawierających odrębne grupy gatunkowe.
W prawie krajowym najpierw podajemy chronologicznie: konstytucje, następnie ustawy, rozporządzenia organów naczelnych, inne akty organów naczelnych, akty organów centralnych, organów terenowych, odpowiednio usystematyzowane wedle rodzajów podmiotów wydających i z uwzględnieniem podziału na prawo miejscowe i inne akty organów samorządu terytorialnego. Uwagi ogólne: rozporządzenia z mocą ustawy mogą być zaliczone do segmentu zawierającego ustawy, oznaczenie aktu ma być dokładną rekonstrukcją tekstu zawartego w publikatorze promulgacyjnym (jeśli chodzi o akty publikowane) i z tekstu oryginalnego (jeśli chodzi o akty niepublikowane), w dacie wydania aktu miesiąc oznaczamy pełnym słowem, przed datą zaś umieszczamy zawsze i bez skrótu wyrażenie z dnia ..., np. ustawa z dnia 29 listopada 1990 r. o paszportach, oznaczanie publikatora dajemy w nawiasie, stosując, np. dla Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, następujące oznakowanie: Dz.U. Nr 4 z 2010 r., poz. 14 (ew. z późn. zm. lub ze zm_._ ) , od 2013 r. mamy numerację ciągłą w obrębie roku, np. Dz. U. z 2014 r., poz. 10 (ew. z późn. zm. lub ze zm.), w razie gdy tekst był nowelizowany - podajemy oznaczenie skrótu tekst jedn. lub t.j. np. ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. z 1984 r. Dz.U. Nr 32, poz. 174), po określeniu aktu niepublikowanego piszemy w nawiasie niepublikowany ,
nazwy organów wydających akt piszemy dużą literą - zgodnie zresztą z tekstami oficjalnymi, np. rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych, a nie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych^20 , dla oznaczenia konstytucji w wykazie aktów normatywnych nie używamy określenia ustawa zasadnicza, określenie to bowiem nie ma charakteru normatywnego (w tekście jest dopuszczalne).
Wykaz orzeczeń
Podobnie jak w przypadku wykazu aktów prawnych dokonujemy spisu według orzeczeń sądów i trybunałów międzynarodowych, unijnych – wspólnotowych, krajowych, w ujęciu chronologicznym i rzeczonym (np. TK, SN, NSA, WSA).
Aneksy (załączniki) Aneksy zawierają materiały, do których autor odwołuje się w pracy, a które ze względu na jej obszerność zakłóciłyby przejrzystość wywodu (wzór ankiety, zdjęcia, plany sytuacyjne, dokładne obliczenia, dane źródłowe, statystyki itp.).
VI Przypisy
W pracy naukowej może występować pięć rodzajów przypisów:
- przypis źródłowy zwykły,
- przypis źródłowy rozszerzony,
- przypis polemiczny,
- przypis dygresyjny,
- przypis odsyłający. Przypis źródłowy zwykły wskazuje skąd pochodzi informacja lub pogląd wykorzystany przez autora pracy dyplomowej. Przypis źródłowy rozszerzony zawiera, oprócz wskazania źródła, jeszcze cytat poglądów lub ich omówienie. Stosuje się go wtedy, gdy omawiane poglądy są tylko pośrednio związane z naszym wywodem i zamieszczone w tekście rozbijałyby główną myśl. Przypis polemiczny - powstaje z przypisu źródłowego rozszerzonego, gdy piszący pracę podejmuje w nim polemikę z przytoczonymi poglądami.
(^20) Nazwy: Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Marszałek Sejmu, Minister Przekształceń Własnościowych, Prezes Polskiej Akademii Nauk, Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego są tak samo jednostkowymi nazwami jak np. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej czy Rada Ministrów i muszą być pisane dużą literą.
Cytowanie książek o nierozdzielnym autorstwie Z książką o nierozdzielnym autorstwie zwaną niekiedy pracą łączną mamy do czynienia wtedy, gdy żadnemu z dwóch lub więcej współautorów nie można przyporządkować wydzielonego tekstu. Zatem w przypadku, gdy książkę napisało wspólnie kilku autorów, w przypisie odnotowujemy ich wszystkich, np.: (^1) A. Chełmoński, L. Kieres, Administracja wodna i żeglugowa Odr y, Wrocław 1991, s. 2
lub (^2) H. R. Dodge, S. D. Fullerton, D. R. Rink, Marketing Research , Columbus, Toronto, London,
Sydney 1982, s. 493. Nie ma powodów, by pomijać któregokolwiek z współautorów pracy o nierozdzielnym autorstwie. Natomiast w przypadku, gdy książkę napisało wielu autorów (co dotyczy zwłaszcza encyklopedii i prac podobnych), w przypisie nie odnotowujemy żadnego, np.: (^1) Encyklopedia powszechna PWN , t. 4, Warszawa 1976. (^2) Słownik języka polskiego, t. 1., Warszawa 1978.
Cytowanie prac zbiorowych Pracą zbiorową jest praca, w której każdemu z co najmniej dwóch autorów przyporządkowany jest określony tekst. W cytowaniu prac zbiorowych obowiązują w zasadzie reguły właściwe cytowaniu książki napisanej przez jednego autora, a także książek o nierozdzielnym autorstwie. Niemniej jednak cytowanie takie cechuje się pewnymi dodatkowymi wymogami. Gdy poszczególne części pracy mają osobne i wyróżnione autorstwo, odnotowujemy imię i nazwisko autora, wewnętrzny tytuł opracowania, tytuł książki, w której jest zamieszczone, lub tego, który opracował książkę, np.: (^7) J. Kotarbiński, Sztuka aktorska , [w:] Wprowadzenie do nauki o teatrze , t. II, O tworzywie
i twórcach dzieła teatralnego , Wybór i opr. J. Dogler, Wrocław 1976, s. 203 i n. (^8) K. Myśliwiec, Architektura i rzeźba. Od okresu archaicznego do końca Nowego Państw a,
[w:] Sztuka świata , t. I, pod red. naukową P. Trzeciaka, Warszawa 1989, s. 55 i n. (^9) E. Smoktunowicz, Status ądministracyjnoprawny obywatela, [w:] System prawa
administracyjnego, t. IV, pod red. T. Rabskiej, Wrocław 1980, s. 5 i n. Gdy wewnętrzny tytuł opracowania związany jest z określonym autorem tylko w ogólnym wykazie autorów pracy, zapis przypisu może mieć następującą postać: J. Jeżewski, w: J. Boć (red.) Prawo administracyjne , Wrocław 1993, s. 31.
Należy dodać, że sformułowanie pod redakcją (pod red.) piszemy zawsze zgodnie z tekstem oryginalnym, co oznacza możliwą różnorodność form: pod red, naukową ... pod red. ... (red.), najczęściej stosowany. stosownie do zapisu w powoływanej pozycji. Zwrot pod red. piszemy najczęściej po tytule pracy. Czasem kwestię rozstrzyga karta tytułowa (lub jej druga strona) oryginału.
Cytowanie publikacji umieszczonych w czasopismach Przy cytowaniu opracowań zamieszczonych w czasopismach obowiązują ogólne reguły z następującymi uzupełnieniami: wszystkie wyrazy z nazwy czasopisma piszemy dużą literą (poza formami koniunkcyjnymi), nazwę czasopisma piszemy w cudzysłowie (choć reguła ta dziś zanika), po nazwie czasopisma piszemy (bez uprzedniego przecinka) rok wydania, a następnie (po przecinku) numer, zeszyt lub tom, na końcu (po przecinku) oznaczamy stronę (strony), np.: (^1) B. Dobke, Frachtowanie tonażu chłodniowego do przewozu ładunków polskiego handlu
zagranicznego , „Technika i Gospodarka Morska” 1963, Nr 12, s. 355.
Cytowanie publikacji zamieszczanych w gazetach Ponieważ zasady cytowania z gazet są zbliżone do zasad cytowania z czasopism, ustalenie różnicy między czasopismem a gazetą nie wydaje się istotne. Publikacje z gazet cytujemy podobnie jak publikacje z czasopism, z tym że zamiast określenia roku określa się dzień, miesiąc i rok, nie podaje się strony.
Cytowanie publikacji drukowanych alfabetem niełacińskim W razie nieprzydatności alfabetu łacińskiego zapisu dokonujemy w formie fonetycznej, np. (^1) A. M. Rot, Osobnosti wzaimodejstvija jazykow i dialektow Karpatskogo areala , Uzgorod
1973, (^2) A. K., Aza iz gewen der unchojb, „Fołks Sztyme”, nr 25(4836), 27 VI 1987.
Formy polskie i łacińskie w przypisach Formy są stosowane w przypisach w celu uniknięcia niepotrzebnych powtórzeń obejmujących zazwyczaj dane o dziełach już cytowanych. Oznacza to, że praca cytowana pierwszy raz musi być opisana dokładnie i całkowicie (zgodnie z ustalonymi wymogami), natomiast cytowana po raz drugi i każdy następny może być opisana za pomocą specjalnych form, do których zaliczamy: jak wyżej, tamże, ibidem, infra, passim, supra. Forma jak wyżej stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania w bezpośrednio następnym przypisie, np.: (^1) J. Jeżewski, Administracyjnoprawne badania działań wewnętrznych administracji , [w:]
Kryteria prawidłowości działań wewnętrznych administracji , Wrocław 1981, s. 26. (^2) Jak wyżej.
Forma tamże stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy zachodzi potrzeba zacytowania tej samej pracy w bezpośrednio następnym przypisie, ale z możliwością określenia innego miejsca (strony) cytowanej pracy, np. (^1) S. Piątek, Przedsiębiorstwo użyteczności publicznej jako instytucja gospodarcza , Warszawa
1986, s. 38. (^2) Tamże, s. 52.
Forma tamże może być stosowana w połączeniu ze wskazaniem autora, np.: (^1) S. Biernat, Problemy prawne sprawiedliwego rozdziału dóbr przez państwo , Kraków 1985,
s. 29. (^2) S. Biernat, tamże, s. 48 i n.
Jeśli po uprzednim cytowaniu autora A i jego pracy P cytujemy na dalszych stronach innych autorów Al, A2, A3 i ich prace P1, P2, P3, a następnie wracamy do autora A i jego pracy P, wtedy, oczywiście, nie możemy napisać: A, tamże, s. 21; lub A, ibidem, s. 21, możemy natomiast użyć jednej z dwóch innych form:
- jeśli w całej pracy cytujemy tylko jedną pracę autora A - możemy użyć następującego układu: A (autor- jego litera imienia i nazwisko), op. cit. , s. 21;
- jeśli w całej pracy do momentu powtórnego cytowania autora A i jego (cytowanej już) pracy P powoływano wśród źródeł inne opracowania tegoż autora - należy zindywidualizować w przypisie każde z tych opracowań. Czyni się to zazwyczaj przez napisanie pierwszych wyrazów (lub pierwszego wyrazu) cytowanej pracy.
Jeśli w pracy korzysta się z kilku opracowań tego samego autora, skrótu op.cit. w odniesieniu do którejkolwiek z prac tego autora nie stosuje się. Łacińskie ibidem oznacza to samo co polskie tamże , np.: (^11) A. Błaś, Koncepcja regulacji prawnej działań wewnętrznych administracji państwowej , [w:]
Kryteria prawidłowości działań wewnętrznych administracji , Wrocław 1981, s. 23. (^12) Ibidem , s. 25. lub (^13) A. Błaś, ibidem , s. 25.
Ibidem może też występować (podobnie jak forma tamże) w konfiguracji, gdy uprzedni przypis napisany jest w sposób skrócony, np.: (^22) J. Kremis, Odpowiedzialność odszkodowawcza ... s. 23. (^23) Ibidem , s. 24. (^24) J. Kremis, ibidem , s. 24.
Łacińska forma infra ( rzadko spotykana) oznacza wskazanie innego przypisu pracy znajdującego się po przypisie zawierającym tę formę lub fragmentu tekstu po odnośniku, do którego odnosi się przypis. Łacińskie passim oznacza jednoczesne wskazanie na różne, niezindywidualizowane miejsca cytowanej pracy. (^16) Tak B: Siciński, op.cit., passim.
Łacińska forma supra (rzadko używana) oznacza wskazanie innego przypisu pracy znajdującego się przed przypisem zawierającym tę formę lub fragment tekstu znajdującego się przed odnośnikiem.
Skróty w przypisach Dla unikania powtórzeń i zmniejszenia tekstu, skróty w przypisach używane są zazwyczaj w kontekście, w którym chodzi o wskazanie jakiejś pracy, jakiegoś poglądu, jakiegoś autora, jakiejś informacji, jakichś danych. Należą tu zwłaszcza skróty: zob., por., j.w. Skrót zob. (zobacz) wskazuje na bezpośrednie odniesienie do źródeł, poglądów itp. Skrót por. (porównaj) wskazuje na potrzebę odzwierciedlenia pewnej relacji między poglądem (ujęciem) piszącego a poglądem (poglądami) czy ujęciem (ujęciami) cytowanych w pracy autorów. Może być on używany w podobnym celu także dla przedstawienia (w dłuższym przypisie) merytorycznej oceny dwóch lub kilku opisanych stanowisk. Skrót j.w. jest skrótem od jak wyżej.
