Pobierz Italo Svevo - Notatki - Literatura współczesna i więcej Notatki w PDF z Historia i teoria literatury tylko na Docsity!
Biografia Svevo
Urodził się 19 grudnia 1861 roku w Trieście, w rodzinie z pochodzenia żydowskiej. Ojciec Francesco, właściciel fabryki szkła, był człowiekiem apodyktyczny i energicznym. Matka, Allegra Moravia, kobieta ciepła i oddana mężowi oraz 8 dzieciom. W wieku 12 lat Ettore, zgodnie z życzeniem ojca, wraz z dwoma braćmi, Adolfo i Elio, jedzie uczyć się do szkoły w Segnitz, w pobliżu Wurzburga w Niemczech [Bawaria]. Uczy się technik handlu oraz 4 języków, w szczególności niemieckiego, aby dobrze przygotować się do zawodu handlowca, jaki przewidział dla niego ojciec. Jednak język niemiecki, którego zdołał nauczyć się zaledwie w kilka miesięcy oraz pasja do literatury umożliwiają mu przede wszystkim czytanie największych klasyków niemieckich, takich jak Richter, Schiller, Goethe, a także niektóre, przełożone na niemiecki dzieła Turgeneva i Shakespeare’a. Ze szczególnym zamiłowaniem czytywał dzieła Schopenhauera.
W 1878 bracia Schmitz wracają do Triestu. Mimo zamiłowania do literatury Ettore zapisuje się do wyższej szkoły handlu P. Revoltella. Skrycie marzy o podróży do Florencji, gdzie mógłby oddać się nauce języka włoskiego. Język, którym się posługiwał, a w przyszłości w którym tworzył swoje dzieła, nie był perfekcyjnym włoskim znanym z literatury. Niestety, nie jest to możliwe, ponieważ podupada firma jego ojca. Kłopoty finansowe zmuszają Ettore do znalezienia sobie pracy.
We wrześniu 1880 zostaje zatrudniony w triesteńskim oddziału wiedeńskiego Unionbanku, gdzie zajmował się korespondencją francuską i niemiecką. Praca w charakterze urzędnika nie przeszkadza mu rozwijać jego pasji do literatury. Podejmuje współpracę z triesteńskim czasopismem L’Indipendente. Zdecydowanie dążył do zrobienia kariery jako pisarz. Po pracy chodził do biblioteki triesteńskiej i godzinami czytał włoskich klasyków, takich jak Boccaccio, Guicciardini, Machiavelli, a także autorów współczesnych. Pogłębia znajomość tekstów Tołstoja. Czyta autorów francuskich takich jak Flaubert, Daudet, Zola, Balzak czy Stendhal. Zaczyna od napisania kilku komedii, takich jak "Ariosto governatore", "Il primo amore", "Le roi est mort: vive le Roi", "I due poeti’ oraz noweli "Difetto moderno", "La storia dei miei lavori", "La gente superiore". Pod pseudonimem Ettore Samigli udaje mu się opublikować w L’indipendente dwa opowiadania- „Una lotta (1880)” i „"L'assassinio di Via Belpoggio" (1890).
W dwa lata póżniej ,aby podkreślić swoją przynależność do kultury włoskiej oraz niemieckiej, wybiera pseudonim Italo Svevo. W 1892 triesteńskie wydawnictwo Vram publikuje jego pierwszą powieść, Una Vita”. „Jedno życie” zostaje niemalże całkowicie zignorowane przez krytykę.
W 1886 umiera jego ulubiony brat Elio, co dla Svevo jest wielkim ciosem. Jego ból jest tym większym że w następnych latach umierają po kolei najpierw ojciec w 1892, następnie matka w 1895 i w końu obie siostry, Noemi i Orenstia. W swojej tragedii nie jest pozostawiony sam sobie. Pomagają mu bliski przyjaciel, triesteński malarz Umberto Veruda oraz 18letnia
kuzynka Livia Veneziani, która troskliwie się nim opiekuję. Zakochują się w sobie i biorą ślub 30 lipca 1896. W rok później na świat przychodzi ich córka Letizia.
Ich wspólne życie jest spokojne i szczęśliwe. W tym czasie Svevo pracuje w 3 miejscach- jako urzędnik w banku, jako nauczyciel francuskiego i niemieckiego w instytucie Revoltella, a w nocy w czasopiśmie „Il Piccolo”, gdzie zajmuje się prasą zagraniczną. Mimo tylu obowiązków znajduje czas, aby napisać swoją drugą powieść, „Senilitá", wydany w roku 1898 ponownie w wydawnictwie Vram, znów na jego własny koszt. Krytyka po raz kolejny nie docenia powieści Svevo. Ta kolejna porażka w oczach krytyki i czytelników zasmuca Svevo tak głęboko, że porzuca pisanie, aby ponownie oddać się lekturze wielkich autorów takich jak Ibsen, Cechov i Dostojewski.
W 1899 na dobre zostawia pracę w banku i zaczyna pracę na stanowisku kierowniczym w fabryce swojego teścia. W związku z interesami odbywa liczne podróże po Europie do Francji, Austrii, Niemiec i Anglii. Pasja do literatury nie umarła na dobre- 2 lata później, w 1903, publikuje komedie „Un marito.”
W 1904 umiera jego przyjaciel Umberto Veruda. Svevo organizuje wystawę wszystkich jego obrazów, które otrzymał w spadku po przyjacielu.
W związku z rosnącym zaangażowaniem w sprawy firmy, Svevo musi popracować na swoim angielskim. W tym celu zwraca się do Jamesa Joyce’a, irlandzkiego pisarza przebywającego w Trieście, który uczy angielskiego w Berlitz Scholl. Szybko rodzi się między niby przyjaźń. Jako że obaj pasjonują się literaturą, nawzajem oceniają swoje prace. Joyce czyta dwie powieści przyjaciela, które bardzo mu się podobają. W Svevo budzi się myśl, że może powinien na nowo zacząć pisać.
Wybuch 2 wojny światowej rozdziela przyjaciół. Joyce opuszcza Włochy, podczas gdy Svevo zostaje w Trieście, żeby strzec rodzinnej firmy. To są lata, które Svevo poświęca na zgłębianie literatury angielskiej. Zaczyna interesować się psychoanalizą. Tłumaczy „Marzenia senne” Zygmunta Freuda i w tym samym czasie gromadzi materiały do napisania swojej przyszłej powieści.
Koniec wojny zbiega się w czasie z wydaniem pierwszego dużego czasopisma triesteńskiego, „La Nazione”, założonego przez przyjaciela Svevo Giulio Cesari, po jego przyjeździe do miasta. W tym samym czasie Svevo kończy swoją trzecią powieść, „La coscienza di Zeno”. Jest to rok 1923. Książka zostaje opublikowana przez wydawnictwo Cappelli, po raz już kolejny na jego własny koszt i po raz kolejny została słabo oceniona przez krytykę włoską.
„La coscienza di Zeno” swój przyszły sukces zawdzięcza Joyce’owi, który po przeczytaniu książki, zostaje jej wielkim entuzjastom. Przekonuje Svevo, aby ten wysłał swój tekst do krytyków i literatów francuskich- V. Larbauda i B. Crémieux, którym książka niesamowicie się podoba. Ogłaszają jej wielki sukces w Europie.
Na wiosnę 1925 roku Svevo jedzie do Paryża. Spotyka się tam z ludźmi, którzy tak pozytywnie ocenili jego powieść. Wśród nich jest żona Cremiuex, która opowiada mu o dziełach Marcela Prousta, którego Svevo wtedy jeszcze nie znał.
szybko się rozprzestrzeniła. Szkoda tylko, że nastąpiło to tak późno i że nie miał czasu, żeby się nią nacieszyć.
Mimo że przeżył więcej czasu w 19 wieku, z pewnością jednak należy do pisarzy 20 wieku. Weryzm, naturalizm i realizm, używane w narracji 18 wiecznej okazały się nieodpowiednie do wyrażenia głębokiego niepokoju jednostki i kryzysu społeczeństwa. Psychoanaliza i zainteresowanie zgłębianiem świadomości i działaniem jej mechanizmów, relatywizm i zniekształcenie rzeczywistości na dobre wchodzą do literatury. Proust i Joyce są ich największymi reprezentantami, a zaraz za nimi jest Svevo i Pirandello. Ponad to Svevo można określić jako największego pisarza w języku włoskim Europy Środkowej.
