Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchac żeby dzieci do nas mówiły, Ćwiczenia z Pedagogika, badania pedagogiczne

Pobierz Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchac żeby dzieci do nas mówiły i więcej Ćwiczenia w PDF z Pedagogika, badania pedagogiczne tylko na Docsity!

Recenzja książki: "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchac żeby dzieci do nas mówiły"

"Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchac żeby dzieci do nas mówiły" Książka autorstwa Adele Faber i Elaine Mazlish w przełożeniu Marioli Więznowskiej jest w pewnym stopniu poradnikiem dobrego rodzicielstwa. Ze wstępu zatytułowanego List do czytelników dowiadujemy się, że: problem dylematów rodzicielskich, sposobów nawiązywania współpracy, skuteczności i nieskuteczności pochwał oraz kar, oparty jest na własnych doświadczeniach i głębokiej wiedzy autorek. Lata współpracy z psychologiem dziecięcym dr Haim Ginottem pozwoliły w odmienny, nowy sposób spojrzeć na traktowanie dzieci. Nowe interesujące materiały zdobywały autorki (podczas) udzielając porad podczas pogadanek i wykładów wyjazdowych dla rodziców, kierowników szkół, nauczycieli, pracowników szpitali, opiekunów dziecięcych oraz młodzieży. Inspiracją do napisania omawianej książki były listy, które autorki otrzymywały od rodziców z apelem o książkę z lekcjami , ćwiczeniami praktycznymi, praktycznymi radami , materiałami, które pomogłyby nauczyć umiejętności postępowania oraz rozmowy z dziećmi. Należy pokreślić, że listy te nadchodziły ze Stanów Zjednoczonych, ale również z Francji, Kanady, Izraela, Nowej Zelandii, Filipin, Indii. Zmobilizowane tymi listami postanowiły napisać książkę-poradnik dla rodziców tak aby oni sami mogli uczyć się metod postępowania o jakie prosili. Wstęp książki posiada również List do czytelnika polskiego zredagowany przez Zofię Śpiewak. W liście tym znajduje się rekomendacja książki. Zofia Śpiewak jako psycholog oraz matka nastolatka uważa, że książka jako światowy hit pośród publikacji poświęcony problemom z jakimi każdego dnia zmagają się rodzice i dzieci, kierowana jest do ludzi odczuwających potrzebę ducha wzajemnego zrozumienia, życzliwości oraz poszanowania uczuć, potrzeb i praw każdego z nas. Przy entuzjastycznej aprobacie Autorek tej książki poprzedziło przedsięwzięcie, którego celem było sprawdzenie, czy amerykański poradnik może być pomocny rodzicom polskim. Przeznaczona jest dla każdego, kto chciałby nie tylko lepiej rozumieć i mądrzej kochać dzieci, ale i być przez dzieci kochanym i rozumianym. Książka składa się z siedmiu rozdziałów, których autorki podają praktyczne wskazówki, ćwiczenia, przykłady pomocnych dialogów tak aby rodzice mogli dostosować ten nowy język do własnego sposobu reagowania. Książka zawiera również rysunki, które w prosty sposób ilustrują rady, tak aby nawet w pośpiechu można było rzucić okiem na rysunek i szybko przypomnieć sobie model postępowania. Spośród wszystkich rozdziałów tj.:

• JAK POMÓC DZIECIOM, BY RADZIŁY SOBIE Z WŁASNYMI UCZUCIAMI. Prosta zależność pomiędzy dziecięcymi uczuciami i ich zachowaniem.

Kiedy dzieci czują się dobrze, dobrze się zachowują. Problem rodzice zwykle nie akceptują odczuć swoich dzieci, w jaki sposób rodzice mogą pomóc dzieciom radzić sobie z ich negatywnymi uczuciami, powinni wczuć się w sytuację dziecka.

• ZACHĘCENIE DO WSPÓŁRACY jak pomóc rodzicom, aby umieli radzić sobie ze swoimi negatywnymi uczuciami.
• ZACHĘCANIE DO SAMODZIELNOŚCI jednym z ważnych celów jest jak pomóc dzieciom rozłączyć się z rodzicami; pomóc im stać się niezależnymi ludźmi, którzy pewnego dnia będą zdolni do samodzielnego życia.
• POCHWAŁY nie ma bardziej wartościowej, ważniejszej dla człowieka oceny, nie ma czynnika bardziej decydującego w rozwoju psychicznym i motywacyjnym, niż ocena samego siebie. Istota tej samooceny ma głęboki wpływ na proces myślenia człowieka, jego emocje, pragnienia, wartości i cele. Jest jeden z najważniejszych czynników kształtujących zachowanie. Z pewnością poprzez udzielanie pochwał. Czasami w najlepiej wierze udzielana pochwała przynosi oczekiwane efekty.
• UWALNIANIE DZIECI OD GRANIA RÓL należy wykorzystać okazję pokazania dziecku, że nie jest tym, za kogo się uważa; stworzyć sytuację, w której dziecko spojrzy na siebie inaczej; pozwolić dziecku podsłuchać, gdy mówi się o nim pozytywnie; w szczególnych momentach być dla dziecka skarbnicą wiedzy. Osobiście uważamy, że książka w całości jest bardzo wartościową pozycją, ponieważ dotyczy problemu, który dla nas jest bardzo ważny. Książka utwierdza nas w naszych poglądach na temat wychowania dzieci. Jesteśmy zwolenniczkami bez stresowego wychowania, opartego na przyjaźni i współpracy, dlatego bardziej szczegółowo chciałybyśmy opisać rozdział trzeci pt. ZAMIAST KARANIA. Autorki w tym rozdziale przestrzegają przed sarkazmem, kazaniami , ostrzeżeniami, przezwiskami i groźbami, które wplecione są w język, który stosujemy w codziennych kontaktach z dziećmi. Przytoczone są dwie sceny oraz pytania, na które należy opowiedzieć. Pytania dotyczyły motywacji rodziców do ukarania dzieci oraz odczuć ukaranych dzieci. Pytania zmusiły odbiorcę do analizy scen i ich oceny. Stanowią w pewnym stopniu bodziec do refleksji nad własnym postępowaniem. Następnie przedstawiona jest dyskusja na temat Karać czy nie karać. Dyskusję zaczęły autorki od pytania Dlaczego stosujemy kary , następnie padło pytanie Czy rodzice pamiętają swoje własne odczucia, gdy byli karani W toku dyskusji rodzice dochodzili do stwierdzeń, że stosowanie kar prowadzi do nienawiści, odwetu, oporu, winy, bezwartościowości, i rozczulania się nad samym sobą. Pomimo to ciągle jeszcze mieli wątpliwości. Doktor Ginott odpowiadał zawsze, że dziecko powinno odczuć konsekwencje swego złego postępowania ale nie w postaci kary We wzajemnych stosunkach nie ma miejsca na kary. W rozdziale umieszczone