Kartkowka bialka i ich właściwości, Prezentacje z Biologia

Pobierz Kartkowka bialka i ich właściwości i więcej Prezentacje w PDF z Biologia tylko na Docsity! Mit o Heraklesie Herakles był synem Zeusa i królowej Alkmeny. Z tego powodu nienawidziła go Hera, boska żona Zeusa. Już jako niemowlę próbowała go zabić, nasyłając na niego parę jadowitych węży. Chłopiec mimo przebywania jeszcze w kołysce udusił je własnymi rękami. . Był jednak niechętny do nauki, zabił swojego pedagoga. Ziemski ojciec wygnał go za to z domu. Podczas wojny tebańskiej Herakles przyczynił się do zwycięstwa Greków, przez co córka króla została jego żoną. Wychowywali wspólnie dzieci, aż pewnego dnia z nieznanych powodów Herakles zabił kobietę i pociechy. Gdy się opamiętał, ruszył do Delf, aby dowiedzieć się, jak może odpokutować winy. Wyruszył na służbę u króla Eurysteusa w Mykenach. Strachliwy władca bał się herosa, przez co rozkazał mu wykonać dwanaście prac, które wydawały mu się nierealne. Musiał między innymi zabić lwa nemejskiego, sprowadzić łanię należącą do Artemidy czy oczyścić stajnię Augiasza. Gdy wykonał zadania, wziął za żonę Dejanirę, którą wygrał w konkursie strzelania z łuku. Jej brat nie chciał jednak na to pozwolić, za co Herakles go zabił. Bogowie pokarali go chorobą, którą leczył w świątyni delfickiej. Wyrocznia odmówiła mu spotkania, za co splądrował jej pałac. Interweniował Zeus i rozkazał synowi udać się do Omfalei na trzy lata. Po powrocie był dobrym mężem dla Dejaniry. Kochał ją bardzo, jednak zazdrosna kobieta przez podszepty centaura zamoczyła koszulę w krwi półczłowieka. Gdy heros ubrał ją, zaczął bardzo cierpieć i wydzierał sobie kawałki ciała. Zrozpaczona kobieta powiesiła się, a Herakles został wyniesiony na Olimp. Mit o Tezeuszu Tezeusz nie był z pochodzenia Ateńczykiem. Jego ojciec podbił Attykę i objął przywództwo w mieście siłą. Porzucił Jego ciężarną matkę, wcześniej wskazując jednak miejsce, gdzie znajduje się sztylet i sandały dla syna. Po osiągnięciu dorosłości chłopak miał odsunąć kamień i wydobyć te przedmioty. Jako dziecko Tezeusz spotkał Heraklesa, który przepowiedział mu bohaterskie życie. Chłopiec wziął to do siebie i dbał o swoją siłę i sprawność fizyczną. Gdy dorósł, bez trudu podniósł kamień, za którym znajdowała się ojcowizna. Ruszył do Aten spotkać ojca. Po drodze zabił zbójców, którzy nękali okolicę. Po dotarciu do miasta wyszydzano go z powodu kobiecej urody, jednak Tezeusz wykazywał niespotykaną siłę, o czym szybko dowiedział się Ajgenus, który poznał w nim swojego syna. Młodzieniec odznaczał się siłą i sprytem. Pokonał byka spod Maratonu. Postanowił ruszyć także na Minotaura, który żądał regularnych ofiar z młodych dziewcząt i chłopców. Ojciec poprosił go, aby wracając, wystawił czerwony żagiel, aby wiedział, że wraca szczęśliwie. Tezeusz bez problemu pokonał Minotaura, a w wyjściu pomogła mu Ariadna, ofiarując mu nić, która rozwinięta pomogła mu znaleźć wyjście z labiryntu. Wracając, bohater zapomniał o zmianie koloru żagla, przez co Ajgenus rzucił się do morza. Po żałobie Tezeusz dokonał zmian w systemie politycznym Aten, zjednoczył gminy i stworzył podstawy republiki. Później zajmował się walką z Amazonkami, porwał również ich królową, która dała mu syna, Hipolita. Po jej śmierci wyszedł za Fedrę, córkę Minosa. Gdy Tezeusz długo nie wracał z polowań, wzięła ślub z jego synem. Po jego powrocie sugerowała, że to Hipolit próbował ją uwieść, za co go przeklął. Syn zginął, a Fedra popełniła samobójstwo. Pod koniec życia Tezeusz porwał Helenę, córkę króla Sparty. Wplątał w ten sposób Ateny w wieloletnią wojnę. Po wygranej Spartan został wygnany na wyspę Skyros, gdzie dokonał żywota. Bntcopro, — kóLWĄ kma onek, Ueda Jon, 1220U520 Fed, 7 dwa 0, qowa Te2EUSUŁ ska wos - wyspa. w. bior may Iezeust MIT O DIOSKURACH został umieszczony przez Parandowskiego wśród legend lakońskich. Leda była żoną króla Lakonii Tyndareosa. Małżeństwo to było bezdzietne. Pewnego razu Hermes przyniósł Ledzie wielkie jajo, z którego po jakimś czasie wyszła czwórka dzieci: dwaj chłopcy i dwie dziewczynki. Skoro nie mieli rodziców nazywano ich dziećmi Zeusa. Chłopcy nazywali się Kastor i Polideukes, wychowano ich na dzielnych mężczyzn. Kiedy byli dorośli sprawili, że na Morzu Egejskim nie było piratów. Walczyli z wszystkimi, którzy czynili krzywdę innym. Zawsze byli razem, nazywano ich Dioskurami, synami Zeusa. Kiedy Kastor padł w bitwie, Polideukes nie wyobrażał sobie życia bez niego, wtedy Zeus sprawił, że od tej pory są zawsze razem, jako gwiazdy w galaktyce Bliźniąt. Ich siostrami były Klitajmestra i Helena - najpiękniejsza kobieta świata, to właśnie o nią toczyła się słynna wojna trojańska. Mit o Tetydzie Tetyda była przepiękną boginką. Sam Zeus, a także Posejdon zabiegali o jej względy. Jednak odstraszała ich przepowiednia, która głosiła, że Tetyda wyda na świat syna potężniejszego od ojca. Ani jeden, ani drugi z bogów nie chciał ryzykować, więc postanowiono, że ta śliczna panna wyjdzie za śmiertelnika. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności książę Peleus zadurzył się w bogince. Jedynym problemem było to, że Tetyda go nie chciała. Unikała jego jak tylko mogła, a gdy zbliżył się do niej, ona przybierała wszelkie kształty, od najbardziej nieuchwytnych do najohydniejszych. Jednak książę był wytrwały i udało mu się przekonać chodzące piękno do ślubu. Wesele było cudowne. Wszyscy bawili się świetnie, dopóki nie pojawiła się bogini niezgody — Eris. Urażona faktem, że jako jedyna nie została zaproszona na biesiadę, rzuciła między gości jabłka z napisem „Dla najpiękniejszej”. O owe jabłko kłóciły się trzy boginie: Hera, Atena i Afrodyta. Ich spór rozsądził Parys, tym samym przyczyniając się do wybuchu wojny trojańskiej. W tej wojnie brał udział Achilles, syn Tetydy i Peleusa. Bogini chcąc, by Achilles był nieśmiertelny zanurzała go w Styksie. Robiąc to trzymała syna za piętę, czyniąc to miejsce jedynym słabym punktem chłopca. Peleus był przeciwny działaniu żony, więc Tetyda zerwała ich małżeństwo i wyniosła się z domu wraz z Achillesem. Sprytnie ukryła syna w pałacu Likomedesa przebierając go za dziewczynkę. Mit o Midasie Frygijski król zwany Midasem, oglądał swoje bogactwa każdego dnia. Pewnego nazu służący znależli w ogrodzie śpiącego Sylena z orszaku Dionizosa i zabrali go do swojego władcy, który ugościł go i nakarmił. Kiedy bóg wina i zabawy się o tym dowiedział, postanowił w nagrodę społnić jedno życzenie króla. Midas za sobie, aby wszystko, co dotknie, stawało się złotem. Tak więe Dionizos spełnił jego prośbę. Uradowany król bez namysłu zaczął zamieniać w złoto wszystkie przedmioty w swoim pałacu. Nie spodziewał się jednak, że dotyczy to również jedzenia, Głodny i spragniony udał się do świątyni boga i błagał go e zdjęcie czaru. Dionizos kazał królowi wykąpać się w rzece, która odtąd stała się złotonośna. Innym razem król Midas stał się sędzią pojedynku boga muzyki, Apollina, i Marsjasza. Miał wskazać, który z nich gra lepiej na lirze. Władca ogłosił zwycięzcą Marsjasza, co bardzo rozgniewało Apolla. Bóg postanowił dać mu nauczkę i przyprawił mu ośle uszy. Od tej chwili król nieustannie nosił czapkę, a jego tajemnicę znał tylko nadworny fryzjer. Zachowanie sekretu było bardzo męczące, dlatego pewnego dnia fryzjer pobiegł nad morze, wykopał otwór i wykrzyczał o oślich uszach Midasa. W tym miejscu zaś wyrosła trzcina, której szum rozgłaszał tajemnicę. Mit o Odyseuszu Po zakończeniu wojny trojańskiej Odyseusz wraz ze swoimi towarzyszami wyruszył w podróż powrotną do domu, na Itakę, gdzie oczekiwała na niego żona Penelopa z synem Telemachem. Niestety od samego początku prześladował go pech, w wyniku którego tracił kolejnych członków załogi. Najgorsze nieszczęście spotkało go na wyspie Cyklopów - ściągnął na siebie gniew boga morza, Posejdona, gdyż wypalił oko jego synowi, cyklopowi Polifemowi. Wydawało się, że wszystko dobrze się ułoży, gdy statki dobiły do wyspy króla wiatrów, Eola. Wręczył on Odyseuszowi podarek w postaci worka, w którym zamknięte zostały wszystkie niepomyślne wiatry. Niestety już przy wybrzeżach Itaki marynarze, gnani ciekawością, rozwiązali worek i statki zostały zawrócone wiatrem do Eolii, gdzie jednak nie czekało tym razem miłe przyjęcie. Rozpoczęła się dalsza tułaczka, podczas której ginęli kolejni członkowie załogi. Odyseusz był zmuszony spędzić rok na wyspie czarodziejki Kirke i aż siedem lat z zakochaną w nim nimfą Kalipso, która nie chciała go wypuścić aż do chwili, gdy Zeus rozkazał jej uwolnić wędrowca. Wtedy Odyseusz popłynął dalej. Omal nie utonął na skutek wielkiego sztormu, ale ocaliła go morska boginka Leukotea. Podróżnik dotarł na wybrzeża Scherii, gdzie zaskarbił sobie sympatię króla i młodej księżniczki Nauzykai. Pomogli mu oni dotrzeć do Itaki. Tam Odyseusz z pomocą Telemacha rozprawił się z zalotnikami, którzy pragnęli ręki Penelopy i władzy na Itace, i wszystko zakończyło się szczęśliwie. Mit o powstaniu świata Chaos — miejsce pustki Z chaosu powstał eros 1: Później Gaja (ziemia) Uranos(niebo) Gajo rodziła dzieci w postaci tytanów, cyklopów i sturękich, jednak przerażony nimi Uranos strącał je do Tartaru. — Kronos(jedyny ocalały przez Gaje). Zrzucił do hadesu Uranosa. Kronos wraz z Reją przejęli rządy nad światem. Pokonany Uranos przeklął syna, który również miał zostać obalony przez własne dziecko. Kronos połykał swoje dzieci. Reja zamiast 6 dziecka które urodziła podała mu kamień. Ocalałym dzieckiem był Dzeus. Opiekowali się nim nimfy i kureci(kapłani rei) Żywił się miekiem kozy Amaitei, którą bardzo kochał. jej ukruszony róg stworzył róg obfitości, a po jej śmierci skóra stała się Egidą, najdoskonaiszym pancerzem świata. Dorosty Zeus wypowiedział wojnę Kronosowi. Aby nie walczyć samodzielnie, rozkazał matce podać ojcu środek na wymioty. Tytan wypiut pięciu bogów — Hadesa, Posejdona, Herę, Demeter oraz Hestię. Stoczyii ciężki bój. Kronos trafił do Tartaru, a wszyscy jego sprzymierzeńcy zostali surowo ukarani. po zaciętej walce Dzeus pokonał Kronosa, ale zanim zasiadł na tronie olimpijskim, musiał rozprawić się z pokoleniem gigantów, w czym pomógł mu Herakles. Niobe pochodziła z rodu Tantalosa, była jego córką. Została ona żoną Amfiona. Urodziło im się czternaścioro dzieci: siedmiu synów i siedem córek. Niobe była tak dumna z liczebności swojej rodziny, że zaczęła znieważać boginię Latonę. Twierdziła bowiem, że to jej powinno się oddawać cześć, a nie bogini, która ma tylko dwoje dzieci. Latona poskarżyła się swojemu potomstwu, które srogo ukarało kobietę. Apollo i Artemida zgładzili bowiem wszystkie dzieci Niobe za pomocą strzał. Wtedy żona Amfiona opuściła Teby i udała się do Sipylos. Tam bogowie, żeby ulżyć jej cierpieniu, zamienili ją w kamień. Niobe nadal jednak rozpaczała, ponieważ z kamienia zaczęły wypływać łzy, które stworzyły górskie źródło. Mit o powstaniu człowieka Jeden z tytanów, Prometeusz, postanowił zaludnić ziemię. Uiepił więc z gliny człowieka i dał mu duszę z ognia niebieskiego, skradzionego z rydwanu Słońca. Człowiek ten był stworzeniem słabym i bezbronnym, więc Prometeusz po raz drugi ukradł odrobinę ognia niebieskiego, by ofiarować go ludziom. Pokazywał im, jak korzystać z owego daru, uczył ich rzemiosła i sztuki. Zaniepokoiło to Zeusa, zlecił więc Hefajstosowi wykonanie pięknej kobiety. Nazwano ją Pandorą. bogowie ofiarowali jej szczelnie zamkniętą beczkę o niewiadomej zawartości. Hermes sprowadził Pandorę na ziemię. Prometeusz nie przyjął jej, podejrzewając jakiś podstęp, aie jego brat Epimeteusz uiegł jej urokowi i pojąt ją za żonę. małżonkowie otworzyli beczkę. Wysypały się z niej przeróżne nieszczęścia i choroby, które od tej pory zaczęty nękać ludzkość. Aby odpłacić bogom za podstęp, Prometeusz zabił wołu i podzielił na dwie części. Mięso zawinął w skórę a kości nakrył tłuszczem, po czym poprosił Zeusa, by wybrał sobie jedną część, a od tej pory właśnie ta część będzie składana bogom w ofierze. Zeus, skuszony widokiem tłuszczu, spodziewając się znaieźć pod nim mięso, wybrał gorszą część. Spostrzegłszy swą pomyłkę rozzłościł się i przykuł Prometeusza do skaty Kaukazu, gdzie codziennie orzeł wyjadat mu wątrobę, która wciąż odrastała. Mit o Hadesie Hades — w mitologii greckiej bóg podziemnego świata zmarłych. Z czasem Hadesem zaczęto również nazywać jego krainę. Hades był bogiem świata podziemnego i umarłych; nazywam także Plutonem(Q„bogactwo”) i pod tym imieniem wystęqfował w mitologii rzymskiej (łac. PIRtQ). Imię to nadane mu zostało ze względu na niezmierzone bogactwą świata podziemnego. Nazywno go także Agesandros ( „prowadzący ludzi”), Hades gfasami jest zaliczany do grona bogów olimpijskichynimo że nie uczestniczył w biesiadach olimpijskich. Starożytni Grecy nie uważali Hadesa za siłę zła, w przeciwieństwie do późniejsze Niewątpliwie był to bóg surowy NpudzącyśStrach, ale przy tym bardzo był trwodze i milczeniu. Zazwyczaj Greky starali się nie wypowiadać jego imienia, a hołdy składano mu na kołahach (odniesienie do tego, że bóg ten a niego przez Elejczyków w podzięce za obronę Pylos prźed Heraklesem iXilku przybytkach Plutona. Hades rzadko pojawiał się/na Ziemi. Jeżeli już Się tam przebywał to zazwyczaj miał na sobie.ćzapkę z psiej skóry, którą czyniła go . Hades był dobrym dusowi. Częste ataki i nie miał wielu ko! €k jak to w zwyczaju mieli inni bogowie. Raz tylko zakochał się w nimfie Minte. Gdy Persefonadowiedziała się o tym, zazdrosna zamieniła nimfę w miętę. Hades był synem tytana Kronosa i tytanidy Rei oraz bratem Zeusa, Posejdona, Demeter, Hestii i Hery. Uprowadził z ziemi Persefonę, córkę Demeter, która później została jego małżonką. Ze związku tego nie zrodziło się żadne potomstwo, Jego atrybutami były berło i klucze, które symbolizowały jego władzę nad światem umarłych, ale jest też pokazywany z rogiem obfitości (który symbolizował władzę nad surowcami) i psią czapką , darem od cyklopów. Przy boku zawsze mial Cerbera — trójgłowego psa. Mit o Hefajstosie Hefajstos, syn Zeusa i Hery, był bogiem ognia oraz mistrzem sztuki kowalskiej i złotniczej. Został strącony przez ojca na ziemię z powodu swojego kalectwa i połamał sobie nogi podczas upadku. Przez dziewięć lat opiekowała się nim bogini Tetyda, a Hefajstos zajmował się kowalstwem, tworząc różnorodne piękne ozdoby. Nie miał zamiaru powracać na Olimp. Pewnego razu, gdy Bachus, bóg wina, nie mógł nakłonić Hefajstosa do dobrowolnego powrotu, przewrócił się i nieprzytomny zawiózł go na Olimp. Bogowie ucieszyli się na jego widok, gdyż sądzili, że zginął w odmętach oceanu. Aby wynagrodzić Hefajstosowi wcześniejsze krzywdy, Zeus dał mu za żonę najpiękniejszą z bogiń — Afrodytę. Hefajstos uważał, że piękna żona jest szyderstwem z jego kalectwa, dlatego unikał towarzystwa innych bogów oraz przyjęć na Olimpie. Przeniósł się do wnętrza Etny, gdzie założył swoją kuźnię i pracował w towarzystwie cyklopów. Mimo to nie zerwał całkowicie stosunków z bogami, wykonując dla nich broń, ozdoby oraz pioruny dla Zeusa. Uczył również bogów obrabiania metali oraz tworzenia przedmiotów użytkowych i dzieł sztuki. Był najpracowitszym z bogów, a wszystko, co tworzył, było nadzwyczajne i piękne. Mit o Posejdonie Posejdon — w mitologii greckiej bóg mórz, trzęsień ziemi, żeglarzy, rybaków. Syn Kronosa i Rei, starszy brat Zeusa, Hadesa, Hery, Demeter i Hestii, mąż Amfitryty. Przedstawiany z trójzębem, (który byl jego atrybutem) na rydwanie ciągniętym przez hippokampy, w towarzystwie trytonów, ichtiocentaurów. Był jednym z 12bogów olimpijskich. Poświęcone mu zwierzęta to delfin, koń i byk, a jego świętym drzewem była sosna. Jego rzymskim odpowiednikiem był Neptun. Po narodzeniu został połknięty przez swego ojca Kronosa, bojącego się o utratę władzy. Uratował go wiele lat później młodszy brat Zeus, prosząc matkę aby podała ojcu Kronosowi środki na wymioty. Uwolniwszy się, Posejdon stanął do walki przeciwko władcy świata u boku swojego rodzeństwa.Po pokonaniu Kronosa Zeus, Posejdon i Hades, ciągnęli losy o to, który z nich będzie rządził niebem i otrzyma władzę zwierzchnią; który posiądzie morze, a który świat podziemny. Posejdon wylosował królestwo wód. Nie był jednak z tego zadowolony i uważał, że jako najstarszy powinien dysponować najwyższą władzą. Myślał nawet o obaleniu Zeusa, ale był na to o wiele za słaby. Kiedyś udało mu się związać brata, który jednak dzięki pomocy Tetydy i Briareusa prędko odzyskał wolność. Kiedy indziej za obelgi pod adresem Zeusa i próby wydarcia mu władzy został rażony piorunem i zesłany na ziemię do pracy u trojańskiego władcy Laomedona. Władca nie chciał mu potem zapłacić, więc Posejdon zesłał na miasto smoka.Siedziba Posejdona znajdowała się na środku morza wewnętrznego (Morze Śródziemne). Bóg miał tam wspaniały pałac otoczony przez nereidy, delfiny i inne dziwne stworzenia morskie. W Mitologii Jana Parandowskiego jest on opisany jako błękitny z dachem zbudowanym z muszli, które w czasie tego oto naszego odpływu ukazują swe perły. Okna są z bursztynu, a ze ścian wyrastają kwiaty. Otacza go sad pełen drzew rodzących znakomite owoce, a także alg, korali, gąbek i rozmaitych innych stworzeń. Posejdon posiadał też rydwan, do którego zaprzęgał hippokampy. Posejdon wybrał sobie na żonę piękną jasnowłosą Amfitrytę, będącą jedną z okeanid. Początkowo córka Okeanosa nie chciała się zgodzić, ale przysłany przez Posejdona sprytny delfin namówił ją do ślubu opowiadając jej o pałacu i bogactwach Posejdona. I tak właśnie królową wód została Amfitryta. Aby lepiej zrozumieć sedno Mitu wojny trojańskiej, warto dokładnie przyjrzeć się głównym postaciom tej opowieści. Bohaterami mitu są: 1. Achilles - syn Tetydy I Peleusa, najlepszy grecki żołnierz. W dzieciństwie kąpany był przez matkę w rzece Styks, aby jego ciało było odporne na rany. Jednakże podczas tego rytuału, matka trzymała go za piętę, która pozostawała jego jedynym słabym punktem. 2. Eris- bogini niezgody. Niezaproszona przybyła na wesele w zemście, rzucając jabłko niezgody między boginie. 3. Helena - żona króla Menelaosa. Została obiecana Parysowi przez Afrodytę. 4. Menelaos - król Sparty, mąż Heleny. 5. Agamemnon - naczelny wódz Greków, król Argon i Myken, brat Menelaosa. 6. Odyseusz — rycerz z Itaki, autor podstępu, dzięki któremu Grecy wygrali wojnę - konia trojańskiego. Trojanie: 1. Priam - król Troi. Po zdobyciu miasta przez Greków został zamordowany. 2. Parys syn Priama. Na polecenie Zeusa, Parys rozstrzygnął spór pomiędzy Herą, Afrodytą i Ateną, który wybuchł na weselu. 3. Deifob — brat Hektora i Parysa. Po śmierci Parysa uzyskał rękę Heleny. 4. Hektor syn Priama, najdzielniejszy wojownik trojański, walczył o swoją rodzinę i ojczyznę. 5. Kasandra — wieszczka trojańska, przewidziała klęskę Troi. 6. Laokon — trojański wróżbita. Razem z dwoma synami stanowczo sprzeciwiał się przyjęciu konia do miasta, lecz z odległych fal morskich wyłoniły się dwa ogromne węże, które zad Mit o Wojnie Trojanskiej Bogini morska Tetyda była wyjątkowo piękną kobietą. Wielu bogów walczyło o jej względy. Nawet sam Zeus chciał, żeby została jego żoną. Niestety zapał zalotników ostygł w momencie, gdy przypomniano przepowiednię głoszącą, że piękna bogini pocznie syna, który przewyższy swojego ojca. Kandydatem na jej męża został książę Peleus. Zakochał się on w bogince i nie zrażał się jej początkową niechęcią. Wreszcie doszło do ich ślubu. Wesele było wspaniałe. Bawili się na nim prawie wszyscy bogowie i boginki. Nie zaproszono jednak bogini niezgody. Urażona Eris postanowiła się zemścić. Miedzy bawiących się na weselnym przyjęciu gości rzuciła jabłko z napisem „„dla najpiękniejszej”. Od razu obecne na przyjęciu kobiety zaczęły o nie walczyć. Każda właśnie siebie uważała za największą piękność. Najgłośniej krzyczały trzy boginie: Afrodyta, Hera i Atena. Młody pasterz Parys miał rozstrzygnąć spór. Wybrał Afrodytę, Gdyż ta za jabłko obiecała samą siebie. Sam sędzia nie był tez zwykłym pasterzem. Pochodził z królewskiego rodu, ale jego rodzice obawiali się klątwy, która nad nim ciążyła. Miał on zgubić własne miasto. Został sam pozostawiony w górach. Jednak Parys cudownie ocalał. Wykarmiła go niedźwiedzica, a pasterz, który to zobaczył, wziął niemowlę ze sobą i wychował, nie mówiąc nikomu nic o jego pochodzeniu. Po latach Parys przybył do Troi na igrzyska. Jako zwycięzca dostąpił zaszczyt wizyty na królewskim dworze. Wtedy to odkryto prawdę i król Troi Priam z powrotem przyjął syna pod swój dach. Parys uprowadził Helenę przez to rozpętała się wojna. Oblężenie troi trwało dziesięć lat. Podczas nich szala zwycięstwa przechylała się to na jedną, to na drugą stronę. W wojnę włączyli się też bogowie. To ich interwencja nie pozwalała na ostateczne rozstrzygnięcie sporu. Jednak w pewnym momencie wydawało się, że zwycięstwo Trojan jest bardzo blisko. Obrażony na Agamemnona Achilles odmówił udziału w walce, Bez niego Trojanie łatwo pokonywali wrogów. Dopiero śmierć Patroklesa, przyjaciela obrażonego wojownika, spowodowała, że Achilles wrócił na pole walki i zabił Hektora. Któregoś dnia Trojanie z przerażeniem odkryli, że wrogowie ukradli święty posąg z świątyni Ateny. Wiedzieli, że bez niego miasto skazane jest na zagładę. Ale ku ich wielkiemu zaskoczeniu zauważyli, że Spartanie odpłynęli. W miejscu, gdzie były ich namioty stał tylko olbrzymi, drewniany koń. Uznali go za dar od pokonanych wrogów i „mimo ostrzeżeń wieszczki Kasandry, wciągnęli do miasta. Następnie Trojanie zorganizowali wielka ucztę. W ten sposób chcieli uczcić zwycięstwo i koniec długiej wojny. Wszyscy wojownicy trojańscy opili się i usnęli. Wtedy ze znajdującego się w środku miasta konia wyszedł Odyseusz i kilku jego towarzyszy, Bez trudu pokonali oni nieczujną straż i otworzyli bramy miasta dla pozostałych żołnierzy, którzy nie odpłynęli, a tylko schowali się za cyplem. Spartanie szybko rozprawili się z pijanymi mieszkańcami Troi i zniszczyli miasto.