

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
Opracowanie z zakresu tematu
Typologia: Schematy
1 / 3
Ta strona nie jest widoczna w podglądzie
Nie przegap ważnych części!
Symbole alfabetu klasycznego rachunku zdań (→ KRZ):
Dzięki nawiasom wiemy, który z funktorów występujących w danej formule jest jej funktorem głównym. Na przykład napis: p ˄ s → r jest ciągiem symboli alfabetu KRZ, ale nie jest składną formułą KRZ; nie wiadomo mianowicie, który z występujących w nim funktorów – koniunkcja czy implikacja – jest funktorem głównym. Tymczasem składnymi formułami KRZ są następujące napisy: (1) ( p ˄ s ) → r (2) p ˄ ( s → r ) Głównym funktorem formuły (1) jest implikacja, której lewym argumentem jest koniunkcja zdań p oraz s , a prawym argumentem jest zdanie r. Główny funktorem formuły (2) jest koniunkcja, której lewym argumentem jest zdanie p , a prawym argumentem jest implikacja od zdania s do zdania r. W obu wypadkach główny funktor występuje poza nawiasem. Rozważmy też następujące formuły: (3) ~ ( p ˄ s ) (4) ~ p ˄ s W formule (3) negacja występuje przed nawiasem; dotyczy więc zawartości nawiasu: tym, co w omawianym wypadku jest zanegowane, jest koniunkcja zdań p oraz s. Tymczasem w formule (4) negacja występuje przed zdaniem p i dotyczy wyłącznie tego zdania. Dlatego powiemy, że głównym funktorem formuły (3) jest negacja, a głównym funktorem formuły (4) jest koniunkcja.