Kolonializm państw europejskich w XIX i na początku XX w.
Kolonializm wśród państw europejskich osiągnął swój szczyt w XIX i na początku XX w.
Kolonializmem nazywa się politykę państw kapitalistycznych polegającą na opanowywaniu
i uzależnianiu politycznym i ekonomicznym słabo rozwiniętych państw Afryki i Azji. Do państw
kolonizatorskich należały m. in. Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Belgia.
Rozwój kolonializmu w tamtym okresie nie był przypadkowy. Z posiadaniem kolonii wiązało
się wiele korzyści, które były bardzo intratne dla państw europejskich. W Europie dynamicznie
rozwijał się przemysł, przez co trzeba było zaspokoić duże zapotrzebowanie na surowce oraz
potrzebne były nowe rynki zbytu. Posiadacze kolonii mogli bez ograniczeń eksplorować gospodarczo
swoje posiadłości na różnych kontynentach pozyskując z nich surowce naturalne oraz towary
luksusowe w Europie. Również przyrost naturalny w Europie był dość wysoki, więc aby uniknąć
przeludnienia trzeba było zdobyć nowe tereny, na których ludzie mogliby się osiedlić. Jako, że kolonie
podlegały bezpośrednim rządom metropolii panowało tam podobne prawo, przez co nowo przybyłe
osoby mogły łatwiej się osiedlić. Kwestie religijne też miały swój wpływ. Mansjonariusze wyznań
chrześcijańskich zakładali placówki misyjne w najdalszych zakątkach kuli ziemskiej, a protestanci
rywalizowali z katolikami. Nastąpił rozwój szlaków handlowych, usprawniło to połączenia morskie
i przyspieszyło czas podróży. Również powstały wówczas: Kanał Sueski, Kanał Kiloński, Kanał
Panamski. W czasach kolonializmu swoje początki miały nowoczesna etnologia i antropologia.
Europejczycy poznali wtedy nowe ludy oraz kultury, przez co rozpoczęto pogłębione badania nad
zwyczajami innych kultur. Ponadto z posiadaniem kolonii wiązał się prestiż państwa na arenie między
narodowej wzrost jego bogactwa i pokazanie jego potęgi, że może sobie na takie coś pozwolić.
Chęć zdobywania nowych kolonii doprowadziła do wielu starć między państwami m. in. Wielka
Brytania rywalizująca z Francją w Afryce i na dalekim wschodzie, czy Rosja walcząca z Japonią
o wpływy w Korei.
Z powodu dużej popularności kolonializmu w 1885r. w Berlinie odbył się międzynarodowy
kongres, którego celem było wytyczenie granic między afrykańskimi koloniami państw europejskich.
W kongresie wzięły udział m. in. Francja, Wielka Brytania, Belgia i Niemcy. Granice wytyczone przez
kongres były jak najbardziej sztuczne, przez co były przypadki podziału terytoriów plemion lub
spierające się ze sobą plemiona musiały żyć na jednym obszarze. Był to krzywdzący dal ludności
Afrykańskiej podział, przez co do dzisiaj w niektórych rejonach tego kraju trwają spory pomiędzy
lokalną ludnością.
Podsumowując kolonializm dla państw europejskich był opłacalny, dzięki niemu mocarstwa
mogły się prężniej rozwijać. Wywołał on wiele negatywnych skutków dla terenów i ludności
kolonizowanej m. in. duża eksploatacja złóż naturalnych, gorsze traktowanie lokalnej ludności, ale też
pozytywne m. in. Wymuszenie zmian w gospodarce i otwarcie na kontakty z resztą świata, likwidacja
niewolnictwa, postęp w walce z chorobami tropikalnymi.