Królowa Śniegu- streszczenie.
Dawno, dawno temu złośliwy czarodziej stworzył i rozbił lustro, za sprawą którego
wszystko co dobre i piękne znikało. Jeśli komuś odłamek tego zwierciadła wpadł do oka cały
świat wydawał mu się brzydki i zły, a jeśli odłamek wpadł mu do serca, to jego serce
zamieniało się w kawałek lodu.
W tamtych czasach w pewnym mieście mieszkało dwoje dzieci. Nie byli
rodzeństwem, ale kochali się jak brat i siostra. Dziewczynka miała na imię Gerda a chłopiec
Kay. Oboje uwielbiali słuchać historii, które opowiadała im babcia chłopca, nawet odrobinę
strasznej opowieści o Królowej Śniegu. Ta historia fascynowała zwłaszcza Kay’a , który od
tej pory, każdej nocy, gdy szalała śnieżyca, wypatrywał śnieżnej królowej pośród śniegowej
zawiei. W końcu jego ciekawość została zaspokojona- ujrzał królową ze swej ulubionej
opowieści.
W jakiś czas później zwierciadło złego czarnoksiężnika na zawsze odmieniło życie
dzieci. Kiedy Kay z Gerdą siedzieli w ogródku i grzali się w promieniach letniego słońca, do
oka i serca Kay’a wpadły dwa odłamki zaczarowanego lustra. Od tej pory chłopiec zupełnie
się zmienił. Stał się niegrzeczny i niemiły zarówno w stosunku do swojej babci, jak i do
towarzyszki dziecięcych zabaw. Zmiana, która zaszła w chłopcu bardzo spodobała się
Królowej Śniegu, dlatego też gdy spotkała go ponownie zabrała go ze sobą do swego pałacu.
Gerda nie mogła pogodzić się ze zniknięciem swojego przyjaciela, dlatego też
wyruszyła w podróż, aby go odnaleźć. Na początku swej wędrówki trafiła do domku
tajemniczej, starszej kobiety. Jednak kobieta nie potrafiła pomóc jej w poszukiwaniach, w
dodatku postanowiła zatrzymać dziewczynkę u siebie, gdyż nie chciała już dłużej być
samotna. Dlatego też odebrała jej wspomnienia i zakopała rosnące w swoim ogrodzie róże,
gdyż patrząc na nie dziewczynka mogłaby przypomnieć sobie o Kay’u. Jej chytry plan
sprawił, że Gerda zatrzymała się u niej aż do jesieni. Potem jednak odnalazła zakopane róże i
ujrzawszy je natychmiast przypomniała sobie o celu swej wyprawy. Próbowała dowiedzieć
się od kwiatów czegoś o swoim towarzyszu zabaw, ale każdy z nich znał tylko swoja własną
historię i nie potrafił jej pomóc. Zrozumiawszy to dziewczynka uciekła z ogrodu czarodziejki
i udała się w dalszą drogę.
Po kilku godzinach podróży Gerda spotkała gadającą wronę, która stwierdziła, że w
zamku u księżniczki, widziała chłopca podobnego do Kay’a. Gerda uradowała się słysząc te
słowa, gdyż nabrała niezbitej pewności, że wreszcie odnalazła swego przyjaciela i wyruszyła
razem ze swoją przewodniczką wroną do zamku. Niestety, na miejscu spotkało ją gorzkie
rozczarowanie- opisywany przez ptaka młody książę nie był szukanym przez nią Kay’em.
Stwierdziwszy to dziewczynka gorzko zapłakała. Wzruszona jej łzami królewska para
pozwoliła jej spędzić noc w swoim pałacu, a potem odziała ją w jedwabie i karocą z czystego
złota wyprawiła na dalsze poszukiwania.
Bogate odzienie Gerdy wpędziło ją jednak w nowe kłopoty, gdyż skuszeni
jedwabiami i złotem rozbójnicy napadli na jej małą świtę i uprowadzili dziewczynkę. Gerda
uszła z życiem tylko dlatego, że córka herszta bandy stwierdziła, że dziewczynka będzie jej
towarzyszką zabaw. Rozbójniczka była przekonana, że Gerda jest księżniczką, ale
prawdomówna dziewczynka natychmiast wyprowadziła ją z błędu i opowiedziała swoją
prawdziwą historię. Dzieje Gerdy wywarł silne wrażenie na małej rozbójniczce, a gdy
uwięzione przez rozbójniczkę gołębie powiedziały Gerdzie, że Królowa Śniegu
najprawdopodobniej zabrała jej przyjaciela do mroźnej Laponii, postanowiła jej pomóc.
Uwolniła więzionego przez rozbójników rena i rozkazała mu zabrać małą Gerdę do pałacu
Królowej Śniegu. Upojone odzyskaną wolnością zwierzę z radością spełniło jej polecenie i
już w kilka dni później Gerda znalazła się w Laponii. Najpierw Ren zabrał dziewczynkę do
Laponki, która jednak prawie natychmiast odesłała ich do swojej znajomej Finki . Ren usilnie
