makroekonomia notatki wykłady, Notatki z Makroekonomia

Pobierz makroekonomia notatki wykłady i więcej Notatki w PDF z Makroekonomia tylko na Docsity!

MAKROEKONOMIA – WYKŁADY

1. 25 luty 2021

Makroekonomia zajmuje się współzależnościami między wielkimi agregatami, takimi jak:  Produkt społeczny  Dochód narodowy  Konsumpcja  Inwestycje  Oszczędności  Zasób kapitału  Wydajność pracy  Kapitałochłonność produkcji  Bilans handlowy  Bilans obrotu usługami  Bilans płatniczy  Budżet państwa Współzależności między tymi agregatami jak i wieloma innymi wielkościami przybierają formę związków funkcjonalnych, przyczynowo – skutkowych, a nawet pewnych relacji techniczno-ekonomicznych. Teoria ekonomii stara się wyjaśnić charakter tych współzależności, ich uwarunkowania, stopień ich trwałości. Każdy agregat jest wypadkową indywidualnych decyzji poszczególnych podmiotów gospodarczych. Każdy z podmiotów gospodarczych wykazuje zmienną reakcję, ulega atmosferze optymizmu i pesymizmu w ocenie stanu wyjściowego i przewidywania bliższej i dalszej przyszłości. Każdy z nich podejmuje wyborów, dokonuje decyzje, które zawierają większą lub mniejszą dozę ryzyka i znajdują się pod wpływem wielu czynników, które mogą powodować odchylanie się od normy, zakłócenia i zmiany w agregatach, zmiany ich współzależności. W badaniach tych związków i współzależności, ekonomia, jako nauka próbuje ustalić pewne prawa ekonomiczne (prawo popytu, podaży, malejących przychodów, malejącej wydajności), które są scharakteryzowane przez super mnożnik, mnożnik inwestycyjny. David Ricardo sformułował zasadę, która stanowi podstawę organizowania i przebiegu współpracy gospodarczej i handlu zagranicznego. Każde prawo ekonomiczne jest teorią uogólniającą, ujmującą w formie modelowej. Te związki i współzależności ekonomiczne, które zachodzą w określonej dziedzinie działalności gospodarczej człowieka. Każde prawo odnosi się ZAWSZE do określonych warunków, lub przyjętych założeń upraszczających.

POLITYKA GOSPODARCZA A EKONOMIA

Polityka gospodarcza to działalność państwa lub innego organu publicznego zmierzająca do osiągnięcia konkretnych celów społeczno-ekonomicznych, ściśle określonych warunkach i określonym horyzoncie czasu. Obejmuje ona:  Politykę fiskalną  Politykę dochodową  Politykę pieniężną  Politykę zatrudnienia  Politykę budżetową  Politykę handlu zagranicznego  Politykę finansową  Politykę regionalną  Politykę przemysłową  Politykę rolną  Politykę naukowo – technologiczną Każda polityka gospodarcza opiera się (milcząco lub jawnie) na określonej teorii ekonomicznej, która stanowi podstawę dokonania diagnozy, a więc rozpoznania i oceny stanu wyjściowego. Teoria wskazuje na przyczyny niezadawalającego stanu rzeczy, a także na występujące zagrożenia w bliższej i dalszej perspektywie. Polityka ekonomiczna jest sposobem działania i rozwiązywania problemów gospodarczych z punktu widzenia interesu publicznego, dlatego każdy rząd w swoich działaniach, decyzjach stara się uwzględniać interes publiczny i zabiega różnymi sposobami o uznanie w opinii społecznej. Ma to podstawowe znaczenie w systemach demokracji parlamentarnej. Od stopnia poparcia społecznego dla polityki rządu zależy jego los, a także szansa ponownego wyboru sił politycznych, które reprezentuje tenże rząd. W sferze polityki gospodarczej odbywa się rozgrywanie interesu różnych sił politycznych i orientacji społecznych.

Do grupy ortodoksów zalicza się przede wszystkim ludzi związanych z Uniwersytetem Cambridge w Wlk. Brytanii, m.in. Caldora i Gidleya. Głosili oni tezę o niezdolności rynku do automatycznego osiągnięcia równowagi w krótkim i długim okresie. Byli też zdania, że bezrobocie może utrzymywać się w nieskończoność, jeżeli rząd nie podejmie interwencji pobudzającej popyt globalny. Do grupy eklektycznych keynesistów zalicza się m.in. laureatów nagrody Nobla, Brytyjczyków Johna Meade’a i Johna Richarda Hicksa a także Amerykanina Johna Tobina. Głosili oni pogląd, że gospodarka zawsze wraca ostatecznie do stanu pełnego zatrudnienia. Są jednak zdania, że automatyczne dostosowywanie płac i cen przebiega raczej powoli, w długim okresie czasu, nawet kilku lat, dlatego też w krótkim okresie rząd powinien ponosić odpowiedzialność za politykę stabilizacyjną, czyli powinien ingerować w procesy gospodarcze. Teoria keynesowska jest kontrowersyjna, wiele zarzutów wobec niej sformułowanych jest przez ekonomistów ze szkoły monetarystycznej, która również jest źródłem wielu kontrowersji. Monetaryści wykazują skłonność do postrzegania inflacji (wzrostu ogólnego poziomu cen w całej gospodarce) i niestabilności gospodarki, jako w podstawowej mierze problemu monetarnego. Uważają oni, że inflacja powstaje głównie wtedy, gdy zbyt wiele pieniędzy wpompowanych jest w gospodarkę, czyli występuje nadmierna emisja pieniądza. Rozwiązanie monetarystyczne polega na redukowaniu wzrostu ilości pieniądza w gospodarce. Monetaryzm jest makroekonomiczną teorią, która postuluje nieaktywną politykę gospodarczą Monetaryści uważają, że gospodarka ma ze swej natury charakter stabilny i zwykle powróci do swego naturalnego stanu po każdym okresie przejściowej nierównowagi. Zalecają oni automatyczną zasadę wzrostu wielkości zasobów pieniądza (2 do 4% rocznie) lub wolniejsze tempo wzrostu. Jeśli produkcja w ciągu roku wzrasta np. o 3%, to zasób pieniądza również powinien wzrosnąć o 3%, by obsługa transakcji kupna i sprzedaży mogła się odbyć w każdym wypadku, a zakładając szybkość obiegu pieniądza, może on być nawet trochę mniejszy. W dużym stopniu monetaryści wierzą w zdolność prywatnego sektora do samonaprawy i sceptycznie oceniają zdolność rządu do kierowania gospodarką. Przywódcą i prekursorem monetarystów jest noblista Milton Friedman, który dostał Nobla z ekonomii w 1976 roku właśnie za teorię ilości pieniądza. Monetaryści uważają, że brak systematyczności w działalności gospodarczej wynika z nieregularnego wzrostu zasobów pieniądza. Uważają oni, że znaczna część współczesnego bezrobocia jest wynikiem prawnych ograniczeń, takich jak stawki płac minimalnych, które uniemożliwiają spadek płac i powstanie równowagi na rynku siły roboczej.

Na przełomie lat 1970-1980 niektórzy ekonomiści zaczęli przypuszczać, że znaczna część problemów bezrobocia i inflacji związana była i jest z problemem podaży (a nie popytu, jak twierdzili keynesiści). Ekonomia podaży jest teorią makroekonomiczną, która podkreśla większe znaczenie zarządzania podażą oraz bodźców do pracy, oszczędzania i inwestowania, niż zarządzanie popytem przy kształtowaniu makroekonomicznych kierunków polityki w celu osiągnięcia maksimum zatrudnienia produkcji wzrostu gospodarczego i stabilności cen. Ekonomiści strony podażowej postrzegają wysokie stawki podatku dochodowego, jako istotną przyczynę niskiej produkcji i bezrobocia. Twierdzą oni, że ponieważ rząd pobiera stosunkowo wysoki procent tego, co ludzie zarabiają, to mają oni niedostateczną motywację do pracy. Ekonomiści podaży postrzegają inflację częściowo jako problem o charakterze podażowym. Ekonomia podaży była bardzo popularna w okresie rządów administracji prezydenta Stanów Zjednoczonych Ronalda Reagana i dlatego polityka ekonomiczna w tym okresie była określana mianem reaganomiki. Przedstawicielem ekonomii podażowej jest m.in. Amerykanin polskiego pochodzenia Artur Laffer, który stworzył krzywą miedzy stopą opodatkowania a wpływami do budżetu państwa. Koncepcja racjonalnych oczekiwań – chociaż oczekiwania ludzi co do przyszłości brane są pod uwagę w modelu keynesowskim, monetarystycznym i ekonomii podaży, to w modelu makroekonomicznym określanym mianem racjonalnych oczekiwań, stanowią one kluczowy element. Koncepcja racjonalnych oczekiwań stanowi teorię makroekonomiczną, która podkreśla jałowość polityki makroekonomicznej, ponieważ ludzie, działając we własnym interesie, zmodyfikują swoje przewidywania lub oczekiwania na podstawie posiadanej wiedzy i informacji o rzeczywistości. W skrajnej teorii racjonalnych oczekiwań sugeruje się, że rząd jest całkowicie niezdolny wpływać na poziom krajowej produkcji i stopę bezrobocia, a nawet w krótkim okresie przez zmianę podatków, wydatków rządowych lub zasobów pieniądza.

Zatem nie tylko praca, ale i pozostałe czynniki produkcji (kapitał i ziemia) znajdujące się w dyspozycji przedsiębiorstw stanowią własność gospodarstw domowych. Gospodarstwa domowe oferują przedsiębiorstwom podaż usług czynników produkcji, zaś przedsiębiorstwa reprezentują popyt, czyli zgłaszają na nie zapotrzebowanie. Wykorzystują je w procesie produkcji dóbr i usług. Tej wymianie (aktom kupna i sprzedaży) odpowiadają pewne płatności – gospodarstwa domowe otrzymują dochody z tytułu świadczonych usług (ich sprzedaży). Dochody te przybierają formę:  Płac  Czynszów dzierżawnych  Zysków Są one wypłacane przez przedsiębiorstwa za dostarczone i wykorzystane czynniki produkcji.

TRANSAKCJE DOKONYWANE PRZEZ

GOSPODARSTWA DOMOWE I PRZEDSIĘBIORSTWA

GOSPODARSTWA DOMOWE PRZEDSIĘBIORSTWA

Dysponują czynnikami produkcji, które dostarczają przedsiębiorstwom Wykorzystują czynniki produkcji dostarczone przez gospodarstwa domowe do wytwarzania dóbr i usług Otrzymują dochody od przedsiębiorstw w zamian za dostarczone czynniki wytwórcze Płacą gospodarstwom domowym za wykorzystane czynniki produkcji Wydają dochody na dobra i usługi wytworzone przez przedsiębiorstwa Sprzedają dobra i usługi gospodarstwom domowym Między tymi podmiotami gospodarczymi dokonuje się ruch okrężny, który jest dwojakiego rodzaju:  Krąg wewnętrzny  Krąg zewnętrzny Krąg wewnętrzny ilustruje przepływ zasobów rzeczowych. Gospodarstwa domowe dostarczają usługi czynników wytwórczych przedsiębiorstwom, które wykorzystują te czynniki w procesie produkcji dóbr i usług dla gospodarstw domowych. Krąg zewnętrzny przedstawia odpowiadające transferom zasobów rzeczowych przepływy pieniężne (płatności). Przedsiębiorstwa wypłacają gospodarstwom domowym dochody czynników

wytwórczych, które są przeznaczone na zakup dóbr i usług wytworzonych przez przedsiębiorstwa. Ze schematu obrazującego ruch okrężny pomiędzy przedsiębiorstwami i gospodarstwami domowymi wnioskujemy, że istnieją 3 sposoby mierzenia rozmiarów działalności gospodarczej. Możemy mierzyć:  Wartość wytworzonych dóbr i usług  Poziom dochodów czynników produkcji, który reprezentuje wartość dostarczonych przez nie usług  Wartość wydatków na dobra i usługi Jeżeli przyjmiemy następujące założenia:  Dochody czynników produkcji są równe wydatkom gospodarstw domowych, to znaczy, że wszystkie dochody zostały wydatkowane (brak oszczędności)  Wartość produkcji równa się całkowitym wydatkom na dobra i usługi, czyli wszystkie towary i usługi zostały sprzedane (brak zapasów) Jeśli te założenia zostaną spełnione, oznacza to, że zawsze otrzymamy ten sam wynik szacunku rozmiarów działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy za podstawę bierzemy wartość produkcji, poziom dochodów czynników wytwórczych czy też wydatki na dobra i usługi. Ten model przepływu (transferu) jest jednak zbyt uproszczony, ponieważ pomija się w nim takie sytuacje:  Co się dzieje, gdy przedsiębiorstwa nie zdołają sprzedać całej swojej produkcji  Co się stanie, jeśli przedsiębiorstwa sprzedadzą swoją produkcję nie gospodarstwom domowym, lecz innym przedsiębiorstwom  Co się będzie działo, gdy gospodarstwa domowe nie wydadzą całych swoich dochodów

4. 18 marca 2021

Produkt narodowy netto (PNN) jest miarą wielkości pieniędzy, jaką dysponuje gospodarka narodowa na wydatki, dobra i usługi po odłożeniu niezbędnej kwoty pieniężnej do sfinansowania amortyzacji i utrzymanie istniejącego zasobu kapitału trwałego na dotychczasowym poziomie. PNN = PNB – Am Am – amortyzacja przeznaczona na inwestycje Amortyzacja to spożycie kapitału lub miara szybkości zmniejszania się wartości istniejącego zasobu kapitału. Jest to wynikiem fizycznego lub ekonomicznego zużycia. (PRZYKŁADOWO) W toku produkcji maszyny i urządzenia biorą udział w procesie produkcji w różnych jego fazach. Następuje zużycie wartości tego aparatu (maszyn, urządzeń). To zużycie może być fizyczne lub ekonomiczne. Fizyczne zużycie – dany środek ma określony czas eksploatacji, czyli okres, w którym są zdatne do użytku. Ekonomiczne zużycie – zużycie moralne, jest spowodowane wdrożeniem postępu naukowo – technicznego. Powstają nowe generacje tych samych urządzeń o lepszych parametrach technicznych, przez co zastępują jeszcze niewyeksploatowane urządzenia. Cząstka wartości w toku produkcji zostaje przeniesiona na wartość dóbr i usług. Są 3 metody liczenia amortyzacji:  Liniowa  Progresywna  Degresywna Liniowa – zarówno stopa amortyzacji jak i składka amortyzacji w toku całego okresu eksploatacji są takie same. Progresywna – zarówno stopa jak i składka amortyzacji będą wykazywać tendencję rosnącą w całym okresie eksploatacji. Degresywna – stopa amortyzacji i stawka odpisu amortyzacyjnego wykazują tendencję malejącą.

Najczęściej stosowane metody liczenia amortyzacji to liniowa i degresywna. Składki odpisów są gromadzone na funduszu amortyzacji. Są one finansowane jako źródło finansowania zakupu nowych maszyn i urządzeń Produkt narodowy netto jest wyrażony w cenach rynkowych. W cenach rynkowych zawarte są podatki pośrednie:  Opłaty za ważne dokumenty urzędowe  Akcyza  Cła  Podatek od wartości dodanej (VAT)  Podatek importowy  Opłaty wyrównawcze Wartość tych podatków pośrednich odjęta od produktu narodowego netto (PNN) daje nam kolejną kategorię: dochód narodowy według cen czynników wytwórczych. Dochód narodowy według cen czynników wytwórczych (DNCW) jest sumą wynagrodzeń kapitału, ziemi i pracy. Wynagrodzenia te przybierają postać:  Zysku  Dywidendy  Procentów  Rent i czynszów dzierżawnych  Płac  Premii  Dodatków funkcyjnych  Dodatków za pracę w szkodliwych warunkach  Dopłat do wczasów  Dopłat do szkoleń  Deputatów Łączna suma tych wynagrodzeń to właśnie DNCW. DNCW = PNN – Tp Tp – podatki pośrednie płacone w cenie nabycia niektórych towarów. Dochód osobisty ludności (DOL) jest tą częścią DNCW, która powstaje po odjęciu nierozdzielonych zysków przedsiębiorstw oraz składek na ubezpieczenia społeczne. W skład DOL wchodzą także wszelkie dochody transferowe pochodzące zarówno ze źródeł prywatnych jak i budżetu państwowego lub budżetów lokalnych. DOL = DNCW – Nz – Us + Lrz + Brz + Bp

Ceny bieżące stosowane są zawsze wtedy, gdy analizuje się podział dochodu narodowego za pośrednictwem różnych składników systemu finansowego państwa lub analizuje się globalną równowagę rynkową. Przy badaniu tempa wzrostu dochodu narodowego w czasie, ceny bieżące są bezużyteczne. Wzrost cen rynkowych stwarzałby wówczas złudzenie wzrostu dochodu narodowego, mimo że jego fizyczne rozmiary (wolumen) nie uległyby żadnej zmianie. Do wyrażenia tempa wzrostu dochodu narodowego w czasie stosowane są tylko ceny niezmienne, stałe. W związku z tym, że w analizach mają zastosowanie 2 rodzaje cen, wyróżniamy kategorie dochodu narodowego w ujęciu nominalnym (ceny bieżące) i realnym (ceny stałe). Stosunek dochodu narodowego w ujęciu nominalnym do dochodu narodowego w ujęciu realnym pomnożony x100 tworzy wskaźnik nazywany w ekonomii deflatorem. Deflator to miara przeciętnego wzrostu lub spadku cen w kraju na wszystkie dobra i usługi wchodzące w skład produktu lub dochodu narodowego. Jest również miernikiem inflacji lub deflacji. Miernikiem inflacji jest wtedy, gdy wartość jest >100, a gdy wartość jest <100, to jest miernikiem deflacji.

5. 25 marca 2021

Dochód narodowy per capita to wskaźnik obrazujący ilość dóbr i usług, jakie przypadają na każdego mieszkańca (dochód narodowy w ujęciu realnym). W porównaniach międzynarodowych trzeba sprowadzić to do jednej waluty (dolar lub euro). Każdy współczesny kraj prowadzi politykę otwartości, czyli aktywnie uczestniczy w procesach wymiany międzynarodowej. To uczestnictwo powoduje, że rozróżniamy dodatkowo dwie kategorie: dochód narodowy wytworzony dochód narodowy do podziału Istnieją jeszcze inne czynniki, czyli zdarzenia losowe, jak pożary, straty w transporcie, powodzie, które powodują straty masowe w gospodarce i dochodzie narodowym wytworzonym. SYMBOLE:  Dochód narodowy wytworzony – DNw  Dochód narodowy do podziału – DNp  Eksport – Ex  Import – Im Saldo bilansu handlowego wyrażamy różnicą eksportu i importu: Ex – Im Ilościową zależność między DNw a DNp wyrażamy za pomocą formuły: DNp = DNw – (Ex – Im) Mogą się zdarzyć 3 sytuacje:  Gdy Ex = Im, wówczas DNw = DNp  Gdy Ex > Im, wówczas DNw > DNp  Gdy Ex < Im, wówczas DNw < DNp Od zakończenia 2WŚ sytuacja, gdy Ex = Im zdarzyła się tylko w 1967 i 1992 roku. Oprócz tych wyjątków import zawsze jest wyższy niż eksport. Eksport zmniejsza, zaś import zwiększa określoną kategorię DNp. Różnica między wartością eksportu a wartością importu przeliczona na walutę danego kraju po obowiązującym kursie wymiennym wynika nie tylko z różnicy wolumenu towarów i usług objętych eksportem i importem. Wynika ona także ze zmian relacji cen uzyskiwanych w eksporcie i płaconych w imporcie. Relację tych cen nazywamy Terms of Trade, czyli cenowe warunki wymiany.

Agregat dochodu narodowego nie wartościuje poszczególnych składników. Przykład: produkcja alkoholu wchodzi we wskaźnik dochodu narodowego na tych samych prawach, co produkcja żywności innych dóbr konsumpcyjnych trwałego użytku. Zwiększenie dochodu narodowego często wiązało się z powstawaniem wielu szkód. Wiązało się to z pojawieniem wielu tzw. efektów zewnętrznych, które nie były uwzględniane w rachunku dochodu narodowego. Wskaźnik dochodu narodowego per capita ma z punktu widzenia poziomu dochodu narodowego ma liczne niedostatki.

1. Wielkość dochodu na mieszkańca siłą rzeczy nie uwzględnia rodzaju produkowanych dóbr i usług, a także korzyści płynących z ich użytkowania. Nie informuje również o kosztach społecznych związanych z pogarszaniem się jakości środowiska naturalnego człowieka, a także z rosnącym stopniem urbanizacji i motoryzacji.
2. Wiele dóbr i usług nie jest wliczanych do dochodu narodowego, gdyż nie są one przedmiotem wymiany obrotu.
3. Wielkość dochodu narodowego na jednego mieszkańca nie informuje o sposobie podziału tego dochodu między członków społeczeństwa.
4. Ponieważ w międzynarodowych analizach porównawczych dochód narodowy wyrażamy w dolarach. Kurs wymienny jednak nie zawsze jest adekwatny, gdyż waluta danego kraju może być niedowartościowana, lub kurs jest nadwartościowany. Wymienione wyżej niedostatki wskaźnika dochodu narodowego per capita jako miernika poziomu rozwoju gospodarczego, jakości życia spowodowały konieczność poszukiwania bardziej adekwatnych mierników. Prace przebiegały zasadniczo w dwóch kierunkach. Pierwszy z nich związany jest z przystosowaniem wskaźnika dochodu narodowego per capita do mierzenia poziomu rozwoju. Cel ten realizowany jest przede wszystkim dokonywaniem licznych korekt dochodu narodowego poprzez oszacowanie wpływu ważniejszych czynników zmniejszających faktyczny efekt osiągniętego poziomu dochodu narodowego. Z tytułu urbanizacji, motoryzacji, pogorszenia warunków środowiska naturalnego, a także działającej w kierunku zwiększenia dochodu narodowego per capita istnieją:  Korekty in plus związane z wytwarzaniem dóbr i usług w ramach gospodarstw domowych  Produkty wytwarzane w szarej strefie  Szacunkowo określone efekty czasu wolnego i jego nakłady na różne strefy Korekta in plus powinna dotyczyć wartości dóbr i usług świadczonych przez instytucje publiczne. Nobliści Nordhaus i Tobin przeprowadzili taką właśnie korektę.

6. 8 kwietnia 2021

Kierunki doskonalenia miernika dochodu narodowego per capita Drugi kierunek jest związany z opracowaniem listy różnorodnych wskaźników na podstawie których można by ocenić poziom rozwoju. Na tej liście znajdują się wskaźniki charakteryzujące różne dziedziny życia społeczno-gospodarczego. Te wskaźniki możemy podzielić na dwie grupy :  Wskaźniki ekonomiczne ( do nich zaliczamy udział przemysłu przetwórczego w tworzeniu dochodu narodowego, udział sektora usług w tworzeniu dochodu narodowego, wielkość eksportu na jednego mieszkańca, produkcja rolnicza na jednego zatrudnionego, produkcja podstawowych wyrobów przemysłowych, udział ludności miejskiej, wyposażenie gospodarstw domowych w podstawowe dobra trwałego użytku )  Wskaźniki społeczne ( do nich zaliczamy wskaźniki dotyczące takich dziedzin jak ochrona zdrowia i wyżywienie, edukacja szeroko pojęta, mieszkalnictwo, czas wolny, sektor usług w zakresie łączności komunikowania się ) Takie zestawy mierników zostały opracowane przez organizacje międzynarodowe takie jak :  Europejska Organizacja współpracy i Rozwoju  Rada społeczno-ekonomiczna  Międzynarodowa organizacja pracy Te organizacje zawierają około 30 takich wskaźników. Determinanty dochodu narodowego Analiza będzie opierać się na następujących założeniach 1.Abstrachujemy od różnic między dochodem narodowym produktem narodowym brutto , produktem krajowym brutto i będziemy używać zamiennie pojęć dochód narodowy

Model to popytowy model produkcji i zatrudnienia Ten model został opracowany po raz pierwszy przez Johna Maynarda Keynesa opracowany w 1936r. został on przedstawiony w książce Keynesa pt.,, Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza’’. Keynes wykorzystał ten model do wyjaśniania przyczyn wysokiego poziomu bezrobocia i niskiego poziomu produkcji, które trwale występowały w krajach uprzemysłowionych. Po opublikowaniu słynnego dzieła Keynesa większość młodych ekonomistów stała się zwolennikami Keynesa. Na przełomie lat 1950/60 to podejście Keynesa zostało skrytykowane przez grupę ekonomistów zwanych monetarystami. Monetaryści argumentowali słusznie, że jeśli nawet analiza Keynesowska jest pomocna w wyjaśnianiu kryzysów to nie dostarcza dobrej interpretacji zjawiska inflacji. Monetaryści sugerują, że przyczyna inflacji jest nadmierna ilość pieniądza w obiegu. Produkcja jest określona przesz popyt globalny przez plany wydatków gospodarstw domowych i przedsiębiorstw to właśnie te plany wydatków wyznaczają poziom wytworzonej produkcji. Popyt globalny i jego elementy składowe Przyjmujemy kolejne założenia: 1.Brak państwa jako podmiotu 2.Brak wymiany z zagranicą W tych warunkach występują dwa źródła popytu na dobra i usługi to jest: popyt konsumpcyjny gospodarstw domowych i popyt inwestycyjny przedsiębiorstw na nowe maszyny i budynki Przyjmując oznaczenia: popyt globalny -AD popyt konsumpcyjny – C popyt inwestycyjny – I

AD=C+I Rozróżniamy popyt konsumpcyjny i inwestycyjny ponieważ są one determinowane przez różne grupy podmiotów i zależą od różnych czynników Popyt konsumpcyjny to zapotrzebowanie gospodarstw domowych na dobra i usługi. Zależy on od rozporządzalnych dochodów ludności (RDL=DOL-Td-G. Dysponując danym dochodem rozporządzalnym każde gospodarstwo domowe podejmuje decyzje o jego podziale na wydatki i oszczędności S- oszczędności C- wydatki RDL=C+S O proporcjach podziału tego dochodu na wydatki i oszczędności decyduje bardzo wiele czynników. Globalny popyt konsumpcyjny gospodarstw domowych jest tym większy im większe są rozporządzalne dochody osobiste ludności. Związek między konsumpcją a dochodem obrazuje funkcja konsumpcji ta funkcja pokazuje poziom zamierzonej konsumpcji całkowitej przy każdym poziomie RDL Punkt przecięcia się z osią rzędnych(8mld ) nazywamy wielkością autonomicznego popytu konsumpcyjnego jest to popyt nie związany z poziomem bieżącego dochodu. Przy bieżących dochodach 0 jednostka czerpie z oszczędności zgromadzonych przez poprzednie pokolenia. Nachylenie funkcji konsumpcji wyznaczone jest przez krańcową skłonność do konsumpcji(KSK).