Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Mechanika gruntów - Notatki - Budownictwo, Notatki z Budownictwo i prefabrykacja

Inżynieria: notatki z zakresu budownictwa dotyczące mechaniki gruntów.

Typologia: Notatki

2012/2013

Załadowany 15.04.2013

spartacus_80
spartacus_80 🇵🇱

4.5

(55)

350 dokumenty

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Mechanika gruntów - Notatki - Budownictwo i więcej Notatki w PDF z Budownictwo i prefabrykacja tylko na Docsity! 1.wpływ warunków geotechnicznych na wybór sposobu posadowienia obiektów powierzchniowych. 3 rodzaje warunków gruntowych: a)proste(warstwy jednorodne)poniżej ZWG; b)złożone(warstwy gruntów nieciągłych, niejednorodnych)ZWG w poziomie posadowienia i powyżej; c)skomplikowane(warstwy o niekorzystnych zjawiskach geotechnicznych np. kurzajka, obszary delty rzek, tereny sejsmiczne) Kategorie geotechniczne: I.niewielkie obiekty budowlane, proste warunki gruntowe(jakościowe określenie gruntów)np. ściany oporowe, nasypy do 3m II.obejmuje obiekty budowlane w prostych i złożonych warunkach gruntowych np. fundamenty bezpośrednie i głębokie, przyczółki, kotwy gruntowe III.nietypowe obiekty budowlane niezależnie od stopnia skomplikowania warunków gruntowych np. zapory wodne, obiekty zabytkowe i monumentalne 2.Dobór parametrów geotechnicznych dla potrzeb posadowień fundamentów. Przez ustalanie geotechnicznych warunków posadowienia obiektów budowlanych rozumie się zespół czynności zmierzających do określenia przydatności gruntów na potrzeby budownictwa, wykonywanych w szczególności w terenie i w laboratorium. Zespół tych czynności można nazywać w skrócie projektowaniem geotechnicznym. Ustalanie geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych dotyczy: 1.fundamentowanie obiektów budowlanych lądowych, wodnych i morskich, 2.określanie nośności i stateczności podłoża gruntowego, 3.ustalanie i weryfikację wzajemnego oddziaływania obiektu budowlanego i podłoża gruntowego w różnych fazach budowy i eksploatacji, 4.oceny stateczności skarp, wykopów i nasypów oraz ich zabezpieczenia5,wyboru metody wzmacniania podłoża gruntowego6.oceny oddziaływania wód gruntowych na budowlę7.oceny przydatności gruntów stosowanych w budowlach ziemnych8.wybór metody podtrzymywania lub stabilizacji skarp i zboczy9.wykonywanie barier lub ekranów uszczelniających. 10.zabezpieczania obiektów budowlanych przed napływem wód gruntowych,11.oceny stopnia skażenia podłoża gruntowego i doboru technologii uzdatniania gruntów. Geotechniczne warunki posadawiania obiektów budowlanych ustala się w celu uzyskania danych: 1.dotyczących budowy i parametrów geotechnicznych podłoża gruntowego współpracującego z projektowanym obiektem i w strefie oddziaływania projektowanych robót, 2umożliwiających rozpoznania zagrożeń mogących wystąpić w trakcie robót budowlanych lub w ich wyniku, 3wymaganych do bezpiecznego i racjonalnego zaprojektowania i wykonania obiektu budowlanego, 4wymaganych do projektowania bezpiecznych robót geotechnicznych, 5wymaganych do prawidłowej eksploatacji obiektu budowlanego. Ustalenie geotechnicznych warunków posadowienia obiektów budowlanych obejmuje analizę danych archiwalnych, w tym analizę i ocenę dokumentacji geotechnicznych, geologiczno-inżynierskich i hydrogeologicznych, obserwacji geodezyjnych zachowania się obiektów sąsiednich oraz innych danych dotyczących badanego terenu i jego otoczenia. Na podstawie wyników badań i charakterystyki geologicznej gruntów należy podzielić podłoże na warstwy geotechniczne. Dla każdej warstwy należy ustalić niezbędne do obliczeń statycznych wartości parametrów geotechnicznych. Zaleca się przyjmować wydzielenia geologiczne jako podstawę podziału na warstwy geotechniczne. Stosuje się następujące metody ustalania parametrów geotechnicznych. Metoda A polega na bezpośrednim oznaczaniu wartości parametru za pomocą polowych lub laboratoryjnych badań gruntów, wykonywanych zgodnie z PN-74/B-04452 i PN-88/B-04481 oraz innymi wymaganiami wg 1.2. Metoda B polega na oznaczaniu wartości parametru na podstawie ustalonych zależności korelacyjnych między parametrami fizycznymi lub wytrzymałościowymi a innym parametrem (np. IL lub ID) wyznaczanym metodą A. Metoda C polega na przyjęciu wartości parametrów określonych na podstawie praktycznych doświadczeń budownictwa na innych podobnych terenach, uzyskanych dla budowli o podobnej konstrukcji i zbliżonych obciążeniach. Wartość charakterystyczną parametru geotechnicznego wyznaczanego metodą A należy obliczać wg wzoru x(n)=1/NΣxi w którym: xi - wyniki oznaczenia danej cechy, N - liczba oznaczeń. Liczba oznaczeń każdej cechy gruntu, w każdej warstwie geotechnicznej, powinna wynosić co najmniej 5. Metodą B wyznacza się wartości charakterystyczne parametrów, w zależności od charakterystycznej wartości parametru wyznaczonego metodą A. Wartość obliczeniową parametru geotechnicznego należy wyznaczać wg wzoru x(r)= γm* x(n) w którym γm - współczynnik materiałowy. Współczynnik γm dla parametru oznaczanego metodą A, należy obliczać według wzoru γm=1+-1/ x(n)[1/N*Σ(xi- x(n))2]1/2 przyjmując bardziej niekorzystną z obliczonych wartości, przy czym nie należy przyjmować wartości γm bliższych jedności niż γm = 0,9 i γm = 1,1. Jeżeli współczynnik materiałowy wg (3) jest dalszy od jedności niż γm = 0,80 lub γm = 1,25, to należy przeanalizować przestrzenną zmienność wyników badań w celu sprawdzenia możliwości wydzielenia dodatkowych warstw geotechnicznych. Współczynnik γm dla parametru oznaczanego metodą B lub C wynosi γm = 0,9 lub γ = 1,1 przy czym należy przyjmować wartość bardziej niekorzystną. 3.Metody wyznaczania naprężeń pionowych w gruncie od obciążeń zewnętrznych. Naprężenia od obciążenia zewnętrznego podłoża szq, wyznacza się uwzględniając naprężenie spowodowane zarówno obciążeniem rozpatrywanego fundamentu (lub wydzielonej części fundamentu), jak i obciążeniem sąsiednich fundamentów i budowli oraz innymi obciążeniami znajdującymi się w pobliżu (np. składowiska, nasypu itp.). Przy wyznaczaniu szq przyjmuje się, że nadfundamentowa konstrukcja budowli jest doskonale wiotka. Stopy fundamentowe pod pojedynczymi słupami oraz ławy pod ścianami konstrukcyjnymi traktuje się jako doskonale sztywne. Naprężenie szq należy wyznaczać zgodnie z zasadami podanymi w Załączniku 2. 4.Rodzaje I stanu granicznego w podłożu. Rodzaje I stanu granicznego są następujące: a) wypieranie podłoża przez pojedynczy fundament lub przez całą budowlę, b) usuwisko albo zsuw fundamentów lub podłoża wraz z budowlą, c) przesunięcie w poziomie posadowienia fundamentu lub w głębszych warstwach podłoża. 5.Wypiernie podłoża przez fundament Nośność liczymy wg wzoru: Nr’=Nr+B’*L’*h*ρh’*g L – A – różnica dłuższego boku podstawy stopy i odpowiadającego mu boku słupa; Rbbz – obliczeniowa wytrzymałość betonu na rozciąganie w konstrukcjach betonowych; Wysokość stopy powinna być tak dobrana aby h≥0,74(L-A), aby kąt α był nie mniejszy niż 55-60 stopni. Zalecane jest, aby wysokość stopy była mniejsza niż 30cm. stopy żelbetowe h=...(L-a) L-długość większego boku podstawy stopy a-długość większego boku przekroju słupa ...-współcz. zależny od naprężenia w poziomie posadowienia(....=0,3-0,5) Współczynnik ... w wypadku stóp obciążonych osiowo zaleca się przyjmować w granicach od 0,3 do 0,4 a przy obciążeniu mimośrodowym ... ≥0,45. Gdy ...≥0,3 sprawdzenie na przebicie jest zbędne. -ławy fundamentowe a)ławy ceglane – hmin = 22cm. Ze względów ekonomicznych nie wskazane jest stosowane o więcej niż 3 odsadzkach tj wysokości h>54cm. b)ławy betonowe – szerokość ławy betonowej obciążonej osiowo określa się ze wzoru: qr = Qr/1B≤m • qf Wysokość ławy betonowej obciążonej w sposób ciągły h≥1,43 • s..Qs/B•Rbbz s – odsadzka ławy; c)ławy żelbetowe – orientacyjną wysokość ławy żelbetowej z warunku na zginanie można wyznaczyć według wzoru: h = 0,9s..Qs/B•Rbz Rbz – obliczeniowa wytrzymałość betonu na rozciąganie w konstrukcjach żelbetowych. 10.Zbrojenie fundamentów – ława i stopa fundamentowa. Ławy zbroimy wzdłuż l. Ze względu na możliwość zmian podłoża, dylatowane są co 1 – 2,5cm. Stosuje się 4 pręty o Φ od 12 – 20mm. 2 pręty u góry i 2 pręty u dołu. Gdy występuje warstwa ściskania pod narożami należy zwiększyć zbrojenie górnych wieńców. Stopy betonowe – stopy należy wykonać z betonu o klasie nie niższej niż B10. Jeżeli stopy ceglane, kamienne lub betonowe stanowią fundamenty pod słupy żelbetowe to w celu zmniejszenia naprężeń dociskowych należy stosować poduszki zbrojone. Wysokość poduszki h1 przyjmuje się równą występowi poduszki poza lico słupa. Ponadto wysokość ta powinna być nie mniejsza niż 20 średnic prętów podłużnego zbrojenia słupów i nie mniejsza niż 25cm. Zbrojenie wykonuje się w postaci siatki z co najmniej 3 prętów średnicy 8-10mm na jedne metr ułożonych u dołu poduszki w dwu prostopadłych do siebie kierunkach. Stopy żelbetowe – do wykonania stóp żelbetowych zaleca się stosować beton klasy nie mniejszej niż B15, zbrojenie Φmin = 10mm rozstaw zbrojenia od 10 – 25mm. W przekroju stopy odległym od osi słupa o 0,4L ale nie mniej niż 30 średnic zbrojenia stopy, liczba prętów zbrojenia może być zmniejszona do połowy. Ławy betonowe – w gruntach słabo nośnych i niejednorodnych w celu zabezpieczenia ławy przed pęknięciami wywołanymi nierównomiernym osiadaniem zaleca się dawać w ławach betonowych pod ścianą zbrojenie podłużne, zwykle 4 pręty o średnicy 10-20mm a w poprzek daje się strzemiona Φ=6mm co 50 cm Ławy żelbetowe – zbrojenie ław żelbetowych w kierunku poprzecznym oblicza się w odniesieniu do przekroju w którym występuje największy moment zginający. W przypadku gruntów słabo nośnych lub nieregularnie uwarstwionych, mogących nierównomiernie osiadać ławy pod ściany murowe zbroi się także w kierunku podłużnym. 11. Rodzaje wykopów fundamentowych oraz rodzaje zabezpieczeń. Rodzaje wykopów i sposób wykonania zależy od jego przeznaczenia, kształtu i kategorii gruntu. Ze względu na szerokość wykopy dzielą się na ; -wąsko przestrzenne (zalicz się do nich wykopy których szerokość jest mniejsza od głębokości, wykopy fundamentowe szerokości do 5m zalicza się do wąsko przestrzennych); -szerokoprzestrzenne(szerokość większa od głębokości, wykopy liniowe np.; kanalizacyjne o szerokości dna ponad 1,5m zalicza się do wykopów szerokoprzestrzennych) *wykopy podparte z zastrzałem i zakotwione; Zastrzał Zakotwienie *ścianki szczelne (wprowadzane w podłoże i przenoszą parcie gruntu; Obliczanie wielkości parcia gruntu: -grunty sypkie P1 = 0,6•γ•h•tng2(45-Φ/2) γ•h – naprężenie główne wykopu, poziome, pierwotne; Σzs = ρ•g•h ρ•g – ciężar objętościowy gruntu c = 0; Φ=/0 -grunty spoiste P2 = γ*h*tg2(45-Φ/2)-4C c=/0 Φ=/0 PIONOWE METODY ODWODNIENA *studnie-odwadniające najlepiej posadowić do poziomu ZWG(0,5-czasowe obniżenie ZWG za pomocą: -studni depresyjnych: współcz. filtracji>10-5m/s -igłofiltry współcz. filtracji>10-5m/s(o Φ40-70mm) Musimy spr. czy te studnie nie są za blisko siebie: Lmin=10*π*rstudni L>=Lmin musimy spr. czy te studnie zapewniają obniżenie ZWG do wielkości S=0,5m METODY POZIOMEGO ODWODNIENIA -rowy odwadniające:zawieszone -rowy z sączkami Ze względu na sposób zabezpieczenia ścian wykopy dzielimy na: -wykopy bez zabezpieczenia ścian tzw. otwarte(ściany pionowe i nachylone): gdy skarpy są stateczne i nie wymagają zabezpieczenia, musimy zachować odpowiednie pochylenie skarpy, dla zwiększenia stateczności skarp stosujemy półki poziome o szerokości od 0,5 do 1m. w zależności od obciążenia naziomu ustala się pochylenie -rozparte – do umocnień ścian stosujemy: *ściany pionowe z desek lub dyli ułożone pionowo lub poziomo; *belki podtrzymujące deski i dyle; *rozpory; Wykopy wąsko przestrzenne rozparte stosujemy deski o grubości 5cm w rozstawie co 25 cm rozparte co od 1,5 – 2,5m rozporami o Φ8-20cm *w gruntach suchych sypkich trudno jest wykonać pionowe ściany, stosuje się do zabezpieczeń pionowe deski; *obudowa typu górniczego w przypadku głębokich pojedynczych fundamentów(do 10m); *metoda berlińska – polega na tym że po obu stronach wykopu wbija się stalowe dwuteowniki, między stojaki wkłada się deskowanie i wstawia rozpory; -podparte; -zakotwione; 12.zabezpieczenie fundamentów przed wilgocią i agresywnością wód gruntowych Ochrona fundamentów przed wilgocią: -musi być wykonana izolacja zabezpieczająca; IZOLACJE: -przeciwwilgociowe(przy posadowieniu powyżej ZWG lub przed podciąganiem kapilarnym i wodą opadową) -wodoszczelne(stosowane przy ochronie przed napływem wód gruntowych) W zależności od postaci wody stosujemy różne typy izolacji: -LEKKIE:tzw. powłoki przed przenikaniem wilgoci bocznej, czyki ściany pionowe; -ŚREDNIE: dla ochrony przed wodą w gruncie, jako izolacje pionową stosuje się izolację bitumiczną z 2 wkładkami papy lub mas plastycznych bitumiczno-mineralnych lub asfaltów lanych -CIĘŻKIE: ochroną przed wodą pod ciśnieniem, izolacje bitumiczne z kilkoma wkładkami papy, juty; do wysokości min. 0,5 powyżej max. poziomu wody lub izolacje zewnetrzne. Izolacje przed wodami agresywnymi dla betonu: Czynniki niszczące beton: -kwasowość wody; -zmniejszona twardość przemijająca wody; -obecność rozpuszczalnego CO2 w wodzie –agresywność węglanowa; -agresywność siarczanowa, amonowa, magnezowa,czyli obecność tych pierwiastków w wodzie Zabezpieczenia fundamentu przed agresywnością wód: -wykonanie odpowiedniego betonu do warunków agresji; -zabezpieczenie budynku izolacjami; Beton musi być szczelny i wytrzymały z odpowiedniego kruszywa z plastyfikatorami i stosuje się specjalne marki cementu. 13.Wpływ warunków gruntowo-wodnych na wybór rodzaju fundamentów i materiału z którego są one wykonane. Dla należytego zaprojektowania fundamentu i właściwego wykonani robót jakiejkolwiek budowli, trzeba zebrać następujące dane na które składa się: -rozpoznanie topograficzne miejsca w którym budowla ma stanąć; -rozpoznanie geologiczno-inżynierskie podłoża na który dane budowle mają być wzniesione oraz materiał z którego ma być wykonany określony obiekt inżynierski(grodza, zapora) lub którym ma być ewentualnie zasypana (mury oporowe, nabrzeża, przepusty, budowle podziemne); -rozpoznanie geotechniczne czyli szczegółowe badanie podłoża gruntowego w określonym miejscu i dla określonego celu; Nt = Np+Ns = Sp•q(r)•Ap+ΣSi•ti(r)•Asi Nw = Σsiw•ti(r)•Asi Osobno liczymy nośność pala dla każdej warstwy. 21.Nośność statyczna i dynamiczna pali. Nośność pali oblicza się wg wzorów stat. i dynam. – w przypadku pali wbijanych. Zasady ogólne. Wzory dynamiczne można stosować w celu: - kontroli nośności pali, - ustalenia, za pośrednictwem współczynnika cechowania p, relacji między nośnością pala próbnego (pal reprezentatywny) i pali otaczających go, posadowionych w zbliżonych warunkach gruntowych. 6.2. Kontrola nośności pali wzorami dynamicznymi. Dla określonego rodzaju urządzenia wbijającego, rodzaju pala i gruntu zaleca się stosowanie następującego wzoru dynamicznego Nd = E/c+eL w którym: c - wpęd pala pod wpływem ostatniego uderzenia bijaka (średnia z ostatnich 30 cm wbijania), m, e - sprężyste odkształcenie pala, gruntu i kołpaka na 1 m długości pala, uzależnione od wpędu c, e = f(c), m/m. Dla danego rodzaju gruntu (ten sam typ pala i urządzenia wbijającego) zależność e = f(c) należy wyznaczać na podstawie obserwacji wbijania pali i wyników ich próbnych obciążeń, przy czym: e = [E/N0c-c]•1/L gdzie N0c - obciążenie, które można dopuścić na pojedynczy pal, wyznaczone na podstawie próbnego obciążenia, zgodnie z rozdz. 8. Z innych stosowanych wzorów dynamicznych do kontroli nośności dopuszcza się jedynie te, które wywodzą się z wzoru o postaci ogólnej (56) i to tylko wówczas, gdy spełnione są warunki wymienione w poz. a) i b). Nd = ηE/(c+c1)Fd w którym: η - współczynnik wyzyskania energii wbijania pala, przyjmowany według zaleceń do stosowanego wzoru dynamicznego M/N+P≤η<1: , przy czym M - ciężar bijaka, kN; P - ciężar pala lub wbijanej rury obsadowej z korkiem betonowym, kN, Fd - współczynnik bezpieczeństwa przyjmowany według zaleceń do stosowanego wzoru dynamicznego. a) Warunki stosowania wzoru dynamicznego. Wzory dynamiczne stosuje się w przypadkach: - pal na 1/2 długości od podstawy zagłębiony jest w gruntach niespoistych, - wartości c i c1 pomierzono na placu budowy, - w co najmniej trzech przypadkach (różne place budów) wykonywania pali tego samego rodzaju przy użyciu sprzętu tego samego typu, uzyskano dla tych samych wartości h i Fd współczynniki cechowania p (wyznaczone zgodnie z 6.3) spełniające relację 0,8≤p≤1,2 b) Wyznaczona na podstawie wzorów (54) lub (56) wartość Nd musi spełniać warunek Qr≤0,8Nd 6.3. Wyznaczanie współczynnika cechowania. Współczynnik cechowania p oblicza się z zależności p = N0c/Nd w której Nd, N0c, - jak we wzorach (54) i (55). Współczynnik cechowania wyznaczony dla pala reprezentatywnego grupy pali posadowionych w zbliżonych warunkach gruntowych można wykorzystać do określenia przybliżonej wartości dla każdego pala tej grupy. 22. Obliczeniowa nośność grupy pali wg SGN. Podstawowa zasada. Nośność fundamentów na palach należy obliczać przenosząc całe obciążenie fundamentu wraz z jego ciężarem własnym wyłącznie na pale, bez udziału oczepu zwieńczającego pale. Nośność grupy pali równa się sumie nośności pali pojedynczych, niezależnie od ich rozstawu, w następujących przypadkach: - pale opierają się na skale, - dolne końce pali są wprowadzone na głębokość co najmniej 1,0 m w zagęszczone grunty gruboziarniste oraz piaski grube lub grunty spoiste zwarte, - pale wbijane są bez wpłukiwania w piaski zagęszczone lub średnio zagęszczone (dotyczy to również pali Franki, Vibro, Fundex). W innych przypadkach należy postępować według zasad podanych w 3.2, 3.3, 3.4. 3.2. Wyznaczanie nośności grupy pali wbijanych w piaski luźne. W przypadku wbijania pali bez wpłukiwania w piaski luźne(dotyczy to również pali Franki,Vibro, Fundex) nośność pali w grupie równa się sumie nośności pali pojedynczych, gdy rozstaw między nimi r ł 4D. Gdy 3D Ł r < 4D można tak obliczoną nośność grupy pali (suma nośności pali pojedynczych) zwiększyć o 15%, gdy r < 3D można nośność grupy zwiększyć o 30%. Tak wyznaczona nośność grupy pali nie może przekraczać nośności fundamentu bezpośredniego o powierzchni wyznaczonej obrysem zewnętrznych pali w fundamencie i na głębokości ich podstaw. 3.3. Wyznaczanie nośności grupy pali wprowadzanych w grunty spoiste. W przypadku zagłębiania pali w grunty spoiste (z wyjątkiem zwartych) należy sprawdzić strefy naprężeń wokół pala zgodnie z 3.4.1. Gdy strefy naprężeń nie zachodzą na siebie w poziomie podstaw pali to nośność grupy równa się sumie nośności pali pojedynczych. Gdy strefy naprężeń zachodzą na siebie, należy do obliczeń nośności grupy pali wprowadzić współczynnik redukcyjny m1, zgodnie z 3.5. 3.4. Wyznaczanie stref naprężeń w gruncie wokół pali 3.4.1. Strefy naprężeń w gruntach jednorodnych. W gruntach jednorodnych można przyjąć, że granice strefy naprężeń powstających w gruncie dookoła każdego pala są wyznaczone powierzchnią kołowego stożka ściętego, którego podstawa leży w płaszczyźnie poziomej przechodzącej przez dolny koniec pala, a tworząca jest nachylona do osi pala pod kątem a zależnym od rodzaju gruntu (rys. 6). 3.4.2. Strefy naprężeń w gruntach uwarstwionych. W gruntach uwarstwionych granice strefy naprężeń w otoczeniu pala należy przyjmować wg rys. 7 zakładając, że tworząca stożka jest linią łamaną. Tworzącą należy prowadzić od stropu najwyższej warstwy przenoszącej obciążenie pala. Promień strefy naprężeń . R = D/2+Σhi•tgα1 3.4.3. Strefa naprężeń przy palach wyciąganych. Przy palach wyciąganych granice strefy naprężeń wokół pala przedstawiają się jak na rys. 8. Promień R koła ograniczającego strefę naprężeń w poziomie powierzchni terenu można wyznaczyć w sposób przybliżony R = 0,1h+D/2 3.5. Obliczanie nośności pali w grupie w przypadku zachodzenia stref naprężeń. Jeżeli pale są projektowane w takich rozstawach, że następuje zachodzenie na siebie stref naprężeń poszczególnych pali, wówczas ich nośność na wciskanie lub wyciąganie wyznacza się wg wzorów (2) i (3) z uwzględnieniem współczynnika redukcyjnego m1. Nt = Sp•q(r)•Ap+m1•ΣSsi•ti(r)•Asi Nww=m1•Σ = Siw•ti(r)•Asi Wartość współczynnika redukcyjnego m1 należy przyjmować z tabl. 8, w zależności od stosunku Dla wartości pośrednich , nie podanych w tabl. 8 należy przyjmować wartość współczynnika m1 odpowiadającą najbliższej wartości spośród podanych w tablicy. Osiową odległość r między palami należy mierzyć przy palach ukośnych w poziomie podstaw pali. W przypadku pali pionowych i ukośnych o różnej głębokości wprowadzenia w grunt, właściwym poziomem do wyznaczenia rozstawu r i promienia podstawy strefy naprężeń R jest średni poziom podstaw pali ustalany w sposób przedstawiony przykładowo na rys. 9. 3.6. Wyznaczanie nośności grupy pali w gruntach uwarstwionych. Nośność pali w grupie, wprowadzanych (wbijanych, wierconych itp.), w grunty uwarstwione naprzemian spoiste i niespoiste należy wyznaczać wg 3.3. 3.7. Tarcie negatywne (ujemne) pali w grupie. W przypadku możliwości wystąpienia tarcia ujemnego należy postępować zgodnie z 2.2.6. Należy zwrócić uwagę, że wartość obciążenia pochodząca od tarcia ujemnego nie może być większa od ciężaru osiadających warstw gruntu w obrębie grupy pali. 23. Wpływ rodzaju i stanu fizycznego gruntu na nośność pojedynczego pala. 24. Wymagania minimalne zagłębienia pala w gruncie nośnym. Pale należy zagłębiać w grunt nośny na głębokość co najmniej 1,0 m dla gruntów zagęszczonych i zwartych oraz 2,0 m dla gruntów średnio zagęszczonych oraz półzwartych i twardoplastycznych. Jeżeli w wartości obliczonej wg wzoru (2) Sp × q(r) ×Ap > 0,5Nt to pal taki powinien być zagłębiony co najmniej na 1,5 m w warstwie, dla której określono wartość q. Warunek ten nie dotyczy podłoża skalnego. Przy gruntach uwarstwionych, na przemian niespoistych i spoistych, należy dążyć do tego, aby podstawa pala znajdowała się w warstwie gruntu niespoistego co najmniej 2,5Dp ponad stropem warstwy gruntu spoistego. Jeżeli pod warstwami nośnymi gruntu występują grunty dużej miąższości w stanie miękkoplastycznym lub grunty organiczne, których przekroczenie przez pal jest nieuzasadnione ekonomicznie, między ich stropem a podstawą pala należy pozostawić warstwę o grubości co najmniej 5Dp. W takim przypadku konieczne jest sprawdzenie stanu granicznego użytkowania zgodnie z wymaganiami rozdz. 4. 25. Wyznaczenie strefy naprężeń wokół pali i ich wpływ na nośność grupy pali. Strefy naprężeń w gruntach jednorodnych. W gruntach jednorodnych można przyjąć, że granice strefy naprężeń powstających w gruncie dookoła każdego pala są wyznaczone powierzchnią kołowego stożka ściętego, którego podstawa leży w płaszczyźnie poziomej przechodzącej przez dolny koniec pala, a tworząca jest nachylona do osi pala pod kątem a zależnym od rodzaju gruntu. Kąt a należy przyjmować wg tabl. 7. Promień podstawy strefy naprężeń R należy obliczyć wg wzoru: R = D/2+h•tgα Strefy naprężeń w gruntach uwarstwionych. W gruntach uwarstwionych granice strefy naprężeń w otoczeniu pala należy przyjmować wg rys. 7 zakładając, że tworząca stożka jest linią łamaną. Tworzącą należy prowadzić od stropu najwyższej warstwy przenoszącej obciążenie pala. Promień strefy naprężeń . R = D/2+Σhi•tgα i 3.4.3. Strefa naprężeń przy palach wyciąganych. Przy palach wyciąganych granice strefy naprężeń wokół pala przedstawiają się jak na rys. 8. Promień R koła ograniczającego strefę naprężeń w poziomie powierzchni terenu można wyznaczyć w sposób przybliżony R = 0,1h+D/2 26. Próbne obciążenie pali. Próbne obciążenie pali wykonuje się w celu sprawdzenia obliczeń według postanowień niniejszej normy ze względu na stan graniczny