Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

METODY NAUCZANIA WG WINCENTEGO OKONIA, Publikacje z Typologia

Wg Wincentego Okonia metoda kształcenia to „wypróbowany i systematycznie stosowany układ ... o Pogadanka wstępna – ma przygotować uczniów do pracy.

Typologia: Publikacje

2022/2023

Załadowany 24.02.2023

pasozyt
pasozyt 🇵🇱

4.4

(13)

119 dokumenty

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz METODY NAUCZANIA WG WINCENTEGO OKONIA i więcej Publikacje w PDF z Typologia tylko na Docsity! METODY NAUCZANIA WG WINCENTEGO OKONIA 1. DEFINICJA METODY KSZTAŁCENIA Wg Wincentego Okonia metoda kształcenia to „wypróbowany i systematycznie stosowany układ czynności nauczycieli i uczniów, realizowanych świadomie w celu spowodowania założonych zmian w osobowości uczniów”. 2. TYPOLOGIA METOD KSZTAŁCENIA WG W. OKONIA ▪ Metody asymilacji wiedzy – oparte głównie na aktywności poznawczej o charakterze reproduktywnym, ▪ Metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy – zwane problemowymi, oparte na twórczej aktywności poznawczej, polegającej na rozwiązywaniu problemów, ▪ Metody waloryzacyjne – zwane też eksponującymi, o dominacji aktywności emocjonalno-artystycznej, ▪ Metody praktyczne – cechujące się przewagą aktywności praktyczno-technicznej, zmieniającej otoczenie lub stwarzającej nowe jego formy. 2.1 METODY ASYMILACJI WIEDZY Ta grupa metod, zwanych też metodami podającymi, znajduje rozległe zastosowanie w szkole. Cała praca sprowadza się do doboru treści oraz sposobu jej przekazywania przy czym od charakteru treści i metody jej „podania” zależy asymilacja wiedzy przez ucznia i trwałość jej zapamiętania oraz stopień zmotywowania uczniów i stopnia upoglądowienia nauczania. Do metod zalicza się: pogadankę, dyskusję, wykład oraz pracę z książką. POGADANKA – rozmowa kierowana nauczyciela z uczniem. Nauczyciel zadając uczniom pytania z reguły zna odpowiedzi na wszystkie te pytania. Stawiane pytania powinny inspirować uczniów do wypowiedzi, powinna przypominać żywą, codzienną rozmowę. Ze względu na rolę dydaktyczną, jaką może spełniać ta metoda wyróżnia się następujące jej zastosowanie: o Pogadanka wstępna – ma przygotować uczniów do pracy. Z jednej strony celem jej jest wytworzenie u uczniów stanu gotowości do poznania czegoś nowego. Z drugiej strony celem pogadanki jest zorganizowanie klasy do nowej pracy. o Pogadanka przedstawiająca nowe wiadomości – ma postać rozmowy, w której chodzi o takie zaktywizowanie uczniów, aby nowe treści, przekazywane im przez nauczyciela zostały przez wszystkich zrozumiane. o Pogadanka utrwalająca (powtórzeniowa) – polega na operowaniu materiałem przyswojonym uprzednio, lecz wymagającym konfrontacji ze sobą oraz zintegrowania w ramach jakichś większych całości. Myślenie polega tu na dochodzeniu do szerszych uogólnień. Pełni rolę kontroli i oceny. DYSKUSJA – wymiana zdań między nauczycielem a uczniami lub tylko między uczniami. Pozwala na wymianę poglądów na dany temat. Zdania te odbijają poglądy własne uczestników lub odwołują się do poglądów innych osób. Można wyróżnić kilka odmian dyskusji: o dyskusja rozwijająca się w toku wspólnego rozwiązywania problemu przez klasę lub grupę o dyskusja ukierunkowana na kształtowanie przekonań młodzieży o dyskusja, której celem jest uzupełnienie własnej wiedzy przez uczniów, przed przystąpieniem do dyskusji. WYKŁAD – polega na bezpośrednim lub pośrednim przekazywaniu wiadomości jakiemuś audytorium. Aktywne uczestniczenie w wykładzie wymaga dużego wysiłku i znacznej dojrzałości umysłowej młodzieży. Od wykładowców wymaga się, aby opanowali sztukę wykładania, a więc – aby poza kompetencją merytoryczną, wiązali treść wykładu z życiem, dobierali trafne i interesujące przykłady, starannie się wysławiali. Logicznie budowali cały wykład i systematycznie przedstawiali jego treść. Wyróżnia się typy wykładu: o wykład konwencjonalny – w którym treść jest bezpośrednio przekazywana przez nauczyciela w gotowej do zapamiętania postaci, o wykład problemowy – jest ilustracją jakiegoś problemu naukowego albo praktycznego, o wykład konwersatoryjny – polega na przelataniu fragmentów mówionych wykładu z wypowiedziami słuchaczy lub z wykonywaniem przez nich odpowiednich zadań teoretycznych lub praktycznych, MIKRONAUCZANIE – to metoda twórczego ucznie się złożonych czynności praktycznych, np. u kandydatów na nauczycieli. Stosuje się ją w małych, kilkuosobowych grupach, które najpierw obserwują odpowiednio wybrany fragment lekcji szkolnej, trwający 5-20 min., a następnie dokonują grupowej analizy i oceny tego fragmentu, aby z kolei jeden z członków grupy mógł przeprowadzić go z nowymi grupami uczniów, już w ulepszonej wersji. Celem tej metody jest szybkie i precyzyjne nauczanie złożonych czynności nauczycielskich. GRY DYDAKTYCZNE – metoda ma wiele odmian. Ich wspólną cechę stanowi obecność pierwiastka zabawy oraz konieczność stosowania się do przestrzegania dokładnie sprecyzowanych reguł. Należy ustalić punktację lub sposób nagradzania za wykonanie zadania Wszyscy uczestnicy gry mają równe szanse. 2.3 METODY WALORYZACYJNE (eksponujące wartości) Metody te wyposażają uczniów w system wartości, który ułatwia cel życiowy oraz poznanie własne twórczości artystycznej. W metodach tych dominuje aktywność emocjonalna. Wpływają one na rozwój sfery emocjonalno-społecznej, rozwój światopoglądu, charakteru, systemu wartości moralnych, estetycznych. Nauczyciel eksponuje dzieła sztuki i wzbudza u uczniów emocje – przeżywają oni eksponowane wartości, oceniają dzieła sztuki i czyny ludzkie. METODY IMPRESYJNE – (łac. impressio – odczucie, przeżywanie). Sprowadzają się do organizowania uczestnictwa dzieci i młodzieży czy dorosłych w odpowiednio eksponowanych wartościach: społecznych, moralnych, estetycznych, naukowych. Metoda polega na wywołaniu takich czynności uczniów, jak: o zdobywanie informacji o dziele eksponowanym i jego twórcy o pełne skupienia uczestnictwo w toku ekspozycji dzieła o stosowna forma aktywności własnej uczestników, wyrażająca główną ideę dzieła o konfrontacja tej idei z zasadami postępowania uczestników i ewentualne wyprowadzenie wniosków praktycznych co do ich własnych postaw i własnego postępowania. METODY EKSPRESYJNE – (łac. ekspresja – wyrażanie własnych uczuć i emocji). Polegają na stwarzaniu sytuacji, w których uczestnicy sami wytwarzają lub odtwarzają dane wartości, wyrażając niejako siebie, a zarazem je przeżywając, np. czynny udział uczniów w przedstawieniu szkolnym w roli aktorów, scenografów, reżyserów itp. W tych i innych formach eksponowania wartości łatwiej niż w innych warunkach następuje utożsamianie się uczestników z wartościami zasługującymi na wybór lub odrzucenie wartości na to nie zasługujących. 2.4 METODY PRAKTYCZNE Metody są oparte na aktywności praktycznej, technicznej. Uczeń wykorzystuje swoją wiedzę w działaniu praktycznym. Zmienia się, kształtuje swoja osobowość, swoje przekonania i postawy, swój stosunek do pracy, wytwarza w sobie potrzebę pozytywnego działania i doskonalenia swoich kompetencji przez całe życie. Do tych metod zalicza się: metody ćwiczebne, metody realizacji zadań wytwórczych. METODY ĆWICZEBNE – mają na celu usprawnienie uczniów do udziału w realnych zadaniach twórczych. Podstawę metody stanowi ćwiczenie, które jest wielokrotnym wykonywaniem jakiejś czynności dla nabycia wprawy i uzyskania coraz wyższej sprawności w działaniach umysłowych i praktycznych. Metody te mogą być stosowane kiedy dziecko poznało już jakieś ćwiczenie, ale chcemy je doskonalić np. za pomocą kart pracy. METODY REALIZACJI ZADAŃ WYTWÓRCZYCH – (wychowanie przez pracę) – mogą one polegać na kierowaniu zajęciami, w czasie których uczniowie wykonują prace użytkowe z drewna, szkła, metalu czy mas plastycznych itp. Prace przebiegają według pewnego toku. Podstawowe ogniwa toku to: o uświadomienie sobie przez uczniów – często przy pomocy nauczyciela – celu, warunków i środków oraz efektu końcowego realizacji danego zadania. o opracowanie modeli (rysunków) prac, które mają być wykonane oraz harmonogram czynności. o przygotowanie materiałów i narzędzi – na podstawie odpowiednich informacji o nich. o wykonywanie prac o samokontrola i kontrola wykonywanych prac, ich indywidualna i ewentualnie zbiorowa ocena. BIBLIOGRAFIA 1. W. Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa, 1998