Docsity
Docsity

Przygotuj się do egzaminów
Przygotuj się do egzaminów

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity


Otrzymaj punkty, aby pobrać
Otrzymaj punkty, aby pobrać

Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium


Informacje i wskazówki
Informacje i wskazówki

Mięśnie Klatki Piersiowej, Notatki z Anatomia

Notatki zawierają informacje dotyczące anatomii mięśni klatki piersiowej, przyczepy, topografia, funkcje.

Typologia: Notatki

2019/2020
W promocji
30 Punkty
Discount

Promocja ograniczona w czasie


Załadowany 26.03.2020

weronika-krasa
weronika-krasa 🇵🇱

5

(2)

1 dokument

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Mięśnie Klatki Piersiowej i więcej Notatki w PDF z Anatomia tylko na Docsity! MIĘŚNIE KLATKI PIERSIOWEJ MIĘŚNIE POWIERZCHOWNE KLAKI PIERSIOWEJ M. PIERSIOWY WIĘKSZY (m. pectoralis major) PP  Część obojczykowa – pars clavicularis – przyśrodkowa połowa obojczyka  Część mostkowo-żebrowa – pars sternocostalis – pow. Przednia mostka i chrząstki żeber prawdziwych 2-6  Część brzuszna – pars abdominalis* - blaszka przednia pochewki m. prostego brzucha PK – ścięgnem na grzebieniu guzka większego kości ramiennej Część obojczykowa na całym swym przebiegu jest wyraźnie oddzielona od część mostkowo-żebrowej (czasami widoczne przez skóre). Część mostkowo-żebrowa rozkłada się wachlarzowato na parę odcinków, które zachodzą na siebie wachlarzowato. Włókna części obojczykowej zstępują niżej, a włókna częśći brzusznej najwyżej – ścięgno końcowe dwie warstwy – PRZEDNIA,GRUBSZA – włókna części obojczykowej i górnego odcinka części mostkowo-żebrwoej,- TYLNEJ, CIEŃSZEJ – część włókien mostkowo-żebrowych i włókna części brzusznej. Czynność – wszystkie części jednocześnie – pociąga łopatkę do przodu, przyciąga ramię przyśrodkowo i do przodu, opuszcza podniesione ramię i obraza je do wewnątrz; kiedy podniesione ramię ustalone – dźwiga ciało ku górze; przy ustalonych ramionach – ważne mm. Pomocnicze oddechowe – wdech. Topografia  U dołu leży gruczoł sutkowy  Powierzchnia tylna, pokryta blaszką głęboką powięzi piersiowej, spoczywa przyśrodkowo na mostku, żebrach i na przestrzeniach międzyżebrowych  Razem z m. piersiowym mniejszym, który leży pod powięzią – ogranicza ścianę przednią jamy pachowej  Dolny brzeg m. – fałd pachowy przedni (plica axillaris anterior)  Trójkąt naramienno piersiowy (trigonum deltoideopectorale) – między m. piersiowym większym a m. naramiennym – bruzda naramienno-piersiowa (sulcus deltoideopectoralis) – w niej żyła odpromieniowa (v. cephalica)  bruzda boczna m. dwugłowego (w kierunku dalszym), szczelina – trójkąt naramienno piersiowy (w kierunku bliższym)  Dół podobojczykowy (fossa infraclavicularis) – miejsce gdzie skóra wpukla się pod wpływem ciśnienia – miejsce orientacyjne przy wyszukiwaniu tętnicy podobojczykowej; w nim żyła odpromieniowa uchodzi do żyły pachowej, a głębiej znajduje się tętnica piersiowo-barkowa ze swymi odgałęzieniami. Unaczynienie – gałęzie piersiowe t. piersiowo-barkowej i t. piersiowa-boczna (od t. pachowej) i gałązki tt. Międzyżebrowych. Unerwienie – n. piersiowy przyśrodkowy i boczny. Kaletka maziowa – między pow. Tylną ścięgna końcowego a pow. Przednią głowy długiej. M dwugłowego ramienia. M. PIERSIOWY MNIEJSZY (m. pectoralis minor) PP – 3 lub 4 wiązkami na powierzchni zewnętrznej końców przednich 2-3 – 5 żebra kostnego PK – silnym ścięgnem na wyrostku kruczym łopatki. Czynność – obniża obręcz kończyny górnej z częściami dolnymi mm. Czworobocznego i zębatego przedniego i pociąga obręcz kończyny górnej przyśrodkowo. Z m. piersiowym większym przesuwa obręcz kończyny górnej do przodu. Z dźwigaczem łopatki i m. równoległobocznym obraca łopatkę, obniżając panewkę stawową. Mięsięń wdechowy przy ustalonej obręczy. Topografia – pow. Tylna spoczywa przyśrodkowo na żebrach i przestrzeniach międzyżebrowych, dalej bocznie na m. zębatym przednim i wspólnie z m. piersiowym większym tworzy ścianę przednia jamy pachowej. Unerwienie – n. piersiowy przyśrodkowy i boczny. M. PODOBOJCZYKOWY (m. subclavius) PP – silnym ścięgnem na powierzchni górnej pierwszego żebra, na granicy kostno-chrzęstnej, bocznie od więzadła żebrowo-obojczykowego. PK – pow. Dolna obojczyka przy jego okolicy barkowej. Czynność – pociąga obojczyk ku dołowi i do przodu; hamuje ruchy w stawie mostkowo- obojczykowym; dzięki połączeniu jego powięzi z żyła podobojczykową powiększa jej światło przy podnoszeniu ramienia. Topografia – u góry graniczy z pow. Dolną obojczyka, u dołu z pow. Górną pierwszego żebra; w części bocznej jest od niej oddzielony przez żyłę podobojczykową i splot ramienny. Zrośnięty ze ścianą żyły podobojczykowej. Unaczynienie – t. nadłopatkowa (od t. podobojczykowej) Unerwienie – n. podobojczykowy Kaletka maziowa – między przyczepem mięśnia do obojczyka a wyrostkiem kruczym MM. PODŻEBROWE (mm. Subcostales) PP – powierzchnia wewnętrzna dolnych żeber w okolicy kątów żeber. Włokna biegną ku dołowi i dokręgosłupowo, mijają jedno lub 2 żebra. PK – brzeg górny następnego żebra. Mm. Szczątkowe Czynność – zewnętrzne – unoszą żebra; wewnętrzne – opuszczają żebra; przeciwstawiają się zmianom podczas oddychania (uwypuklenia przestrzeni międzyżebrowych), skrzyżowanie włókien – korzystne dla silnego napięcia powierzchni – ruchy podczas oddychania nie tracą na sile i wydajności. Topografia – pokryte mm. Przyczepiającymi się do żeber : dźwigaczami żeber, oboma mm. Piersiowymi, wszystkimi mm. Zębatymi, m. najszerszym grzbietu, m. skośnym zewnętrznym brzucha i m. krzyżowo-grzbietowym. Do wewnątrz przestrzenie międzyżebrowe skierowane do opłucnej, od której są oddzielone powięzią wewnątrzpiersiową. W przestrzeniach międzyżebrowych oprócz mm. Są równieżnaczynia krwionośne i nerwy. Unaczynienie – tt. Międzyżebrowe tylne i gałęzie międzyżebrowe przednie od t. piersiowej wewnętrznej. Unerwienie – nn. Międzyżebrowe 1-11. M. POPRZECZNY KLATKI PIERSIOWEJ (m. transversus thoracis) Położony do tyłu od mostka i przylegających chrząstek żebrowych. PP – powierzchnia tylna wyrostka mieczykowatego i części dolnej trzonu mostka. PK – pięcioma zębami na granicy chrzęstno- kostnej 2-6 żebra, górne pasma mijają przeważnie dwa międzyżebrza. Czynność – górnych wiązek – nieznaczna; dolnych wiązek – zmniejsza kąt przyczepu chrząstki żebrowej do mostka, działanie wydechowe. Topografia – pow. Tylna skierowana do opłucnej ściennej prawej i lewej oraz do osierdzia, nie styka się z powyższymi błonami surowicznymi bezpośrednio – oddzielona powięzią wewnątrzpiersiową. Ku dołowi – łączy się bezpośrednio z m. poprzecznym brzucha. Unaczynienie – gałązki t. piersiowej wewnętrznej. Unerwienie – nn. Międzyżebrowe 2-6. PRZEPONA (diaphragma) Mięśniowe odgraniczenie jamy brzusznej od klatki piersiowej – występuje tylko u ssaków. Pod względem pochodzenia należy do mm. Szyi, z tego powodu jest unerwiona przez nerw szyjny – nerw przeponowy (n. phrenicus) – C4. Pracuje przez całe życie,. Mięsień kształtu nerkowatego, płaski, szeroki, cienki – w cz. Środkowej ścięgnisty (środek ścięgnisty – centrum tendineum), poza tym mięśniowy. Rozpięta między jamą brzuszną i klatką piersiową i ku górze wypukła (wypukłość silniejsza w częściach bocznych, słabsza w części środkowej – w tym miejscu spoczywa serce – siodło serca) CZĘŚĆ LĘDŹWIOWA (pars lumbalis) Najsilniejsza część przepony – grubość do 1 cm. Rozpoczyna się po stronie prawej i lewej 3 ścięgnistymi więzadłąmi łukowatymi – pośrodkowym, przyśrodkowym, bocznym i dwiema odnogami przepony. ODNOGA PRAWA (crus dextrum) Silniejsza; schodzi niżej niż lewa. Rozpoczyna się na pow. Przedniej kręgosłupa w odcinku lędźwiowym (od więzadła podłużnego przedniego) na wysokości L1-L3. ODNOGA LEWA (crus sinistrum) Słabsza. Przyczepia się do 2 kręgów lędźwiowych. Na wysokości Th12 odnogi przechodzą w siebie i wspólnie z kręgosłupem ograniczają otwór dla przejścia aorty u przewodu piersiowego (rozwór aortowy – hiatus aorticus). Ku górze i na lewo od rozworu aortowego pęczki mięśniowe części lędźwiowej rozstępują się – otwór dla przejścia przełyku i obu pni błędnych (przedniego i tylnego, przedni i tylny obwód przełyku; rozwór przełykowy – hiatus esophageus). Między pasmami ścięgnistymi odnogi prawej – żyła nieparzysta, odnogi lewej – żyła nieparzysta krótka, towarzyszy im nerw trzewny większy i często nerw trzewny mniejszy. WIĘZADŁO ŁUKOWATE POŚRODKOWE (lig. arcuatum medianum) Łuk w przednim ograniczeniu rozworu aortowego – ze zbiegających się włókien przyśrodkowych brzegów ścięgnistych obu odnóg. WIĘZADŁO ŁUKOWATE PRZYŚRODKOWE (lig. arcuatum mediale) Rozpięte między trzonem L1 lub L2 a wyrostkiem żebrowym (poprzecznym) L1 nad m. lędźwiowym większym i zrośnięte z jego powięzią. WIĘZADŁO ŁUKOWATE BOCZNE (lig, arcuartum laterale) Od wyrostka żebrowego L1 do 12 żebra nad m. czworobocznym lędźwi, zrośnięte z jego powięzią. CZĘŚĆ ŻEBROWA (pars costalis) Ok. 3 mm; najszersza część przepony. Rozpoczyna się 6 wiązkami od pow. Wewnętrznej chrząstki 7-12 żebra. Wchodzą między wiązki m. poprzecznego brzucha. Przebite z każdej strony przez 7-11 nerwy i naczynia międzyżebrowe, które tą drogą dochodzą do mm. Brzucha. Nerw podżebrowy przechodzi pod więzadłem łukowatym bocznym. CZĘŚĆ MOSTKOWA (pars sternalis) Najmniejsza część przepony. Rozpoczyna się na pow. Wewnętrznej wyrostka mieczykowatego i stąd kierują się do środka ścięgnistego. Trzy graniczące ze sobą przepony nie łączą się ze sobą. Między początkami części lędźwiowej i żebrowej nad 12 żebrem – trójkąt lędźwiowo-żebrowy (trigonum