Miologia – nauka o mięśniach, charakterystyka ogólna układu mięśniowego, Skrypty z Anatomia człowieka

Pobierz Miologia – nauka o mięśniach, charakterystyka ogólna układu mięśniowego i więcej Skrypty w PDF z Anatomia człowieka tylko na Docsity!

UKŁAD MIĘŚNIOWY ( systema musculorum )

Miologia – nauka o mięśniach (mięsień - musculus )

Mięśnie rozwijają się ze różnych listków płodowych:

• mezodermy – większość
• mezenchymy – mm gładkie
• ektodermy – mm. gładkie gruczołów potowych oraz zwieracz i rozwieracz źrenicy

U człowieka występują 3 rodzaje włókien mięśniowych, które tworzą 3 typy mięśni:

1. Mięśnie poprzecznie prążkowane:
   • wchodzą w skład narządów ruchu
   • skurcz jest szybki
   • skurcz przeważnie zależny od woli
2. Mięśnie gładkie:
   • wchodzą w skład ścian naczyń i narządów wewnętrznych
   • skurcz jest powolny i długotrwały
   • skurcz niezależny od woli
3. Mięsień sercowy:
   • zbudowany jest z sieci włókien mięśniowych poprzecznie prążkowanych, o specyficznej budowie
   • czynność mięśnia sercowego jest automatyczna, niezależna od woli

Budowa mięśnia poprzecznie prążkowanego Miocyt (włókienko mięśniowe) o długości średnio 4-5 cm (ale i do kilkunastu cm) i średnicy 10-150 μm, otoczony sarkolemmą, wypełniony włókienkami kurczliwymi – miofibryllami, z licznymi jądrami, mitochondriami i sarkoplazmą. Miofibrylle (wykazujące poprzeczne prążkowanie) zbudowane są z miofilamentów. Stosunek ilości sarkoplazmy do liczby miofibrylli jest podstawą rozróżniania włókien mięśniowych białych (mało sarkoplazmy) i czerwonych (dużo sarkoplazmy); włókna białe szybko się kurczą i męczą, czerwone – wolniej i nie są tak podatne na zmęczenie. Każdy mięsień szkieletowy zbudowany jest z szeregu pęczków włókien mięśniowych, jak wiadomo z fizjologii jednostka motoryczna mięśnia to neuron + włókna mięśniowe, które

unerwia, może to być od 10-200 włókien, zależnie od stopnia specjalizacji mięśnia.

Budowa mięśnia gładkiego Wrzecionowate miocyty gładkie, o średnicy 5-10 μm i różnej długości (w ścianach naczyń krwionośnych ok. 20 μm, w ścianie macicy w okresie ciąży ich długość może wynosić 600 μm). Będą omawiane wraz z budową poszczególnych narządów.

Budowa mięśnia sercowego Zbliżona do mięśnia poprzecznie prążkowanego, zaś czynnościowo i unerwieniem – do mm. gładkich. Będzie omawiany przy budowie serca.

Do mięśni poprzecznie prążkowanych zaliczamy:

• mięśnie szkieletowe, które mają początek i przyczep do kości
• mięśnie wyrazowe (skórne lub mimiczne), mające przynajmniej jeden przyczep do skóry

W każdym mięśniu poprzecznie prążkowanym można wyróżnić:

• początek ( origo ) - część mięśnia mniej ruchomą
• ścięgno początkowe ( tendo initialis )
• brzusiec ( venter )
• ścięgno końcowe ( tendo terminalis )
• przyczep ( insertio ) - część mięśnia bardziej ruchomą. Ścięgno jest częścią mięśnia, zbudowaną z tkanki włóknistej zwartej, a brzusiec – z tkanki mięśniowej. Ścięgno płaskie nosi nazwę rozcięgna ( aponeurosi ). Tkanka łączna na powierzchni mięśnia wytwarza omięsną ( perimysium ), a między włóknami mięśniowymi znajduje się omięsna wewnętrzna ( perimysium internum ).

W zależności od kształtu wyróżniamy mięśnie:

• długie
• krótkie
  • płaskie
  • okrężne – zwieracze

MIĘŚNIE GŁOWY (musculi capitis)

Mięśnie głowy dzielimy na:

• wyrazowe (mimiczne)
• żwaczowe (żuciowe)
• mięśnie narządów głowy (np. język, mm. przełyku, mm. gałki ocznej)

Mięśnie wyrazowe (mimiczne):

• przytwierdzają się przynajmniej jednym końcem do skóry
• występują przeważnie w postaci mięśni krótkich lub okrężnych, otaczających otwory twarzy
• działają głównie na skórę twarzy, pozwalają wyrazić chwilowe stany psychiczne
• unerwiane przez nerw twarzowy

Do mięśni wyrazowych zaliczamy:

• mm. sklepienia czaszki
• mm. szpary powiekowej
• mm. szpary ustnej
• mm. nozdrzy (np. m. podłużny nosa – m. procerus nasi , który marszczy skórę u nasady nosa w poziome fałdy – wyrażając stan walki) 1. Mięśnie sklepienia czaszki:
  • m. potyliczny ( musculus occipitalis ) i m. czołowy ( m. frontalis ) – połączone rozcięgnem tworzącym czepiec ścięgnisty ( galea aponeurotica ) luźno związany z okostną - tzw. skalp indiański. Łącznie stanowią m. naczaszny ( m. epicranius ).
    • m. czołowy – unosi brwi i wywołuje powstanie poprzecznych bruzd falistych (zmarszczek na czole), jego część nazywana marszczycielem gładyszki tworzy między brwiami pionowe bruzdy.
    • m. potyliczny – utrwala położenie czepca ścięgnistego. Rzadko kto potrafi samym skurczem m. potylicznego przesunąć ku tyłowi czepiec ścięgnisty.
  • mm. uszne lub małżowinowe ( mm. auriculares ): przedni ( anterior ), górny ( superior ) i tylny ( posterior ), u człowieka są w zaniku, a u zwierząt służą do nastawiania ucha w kierunku odpowiednim do źródła dźwięku.

2. Mięśnie szpary powiekowej: - m. okrężny oka ( m. orbicularis oculi ) – składa się z części oczodołowej ( pars orbitalis ), powiekowej ( pars palpebralis ), łzowej ( pars lacrimalis ) i rzęskowej ( pars ciliaris ). Spokojne zamykanie powiek wywołane jest skurczem cz. powiekowej, zaciskanie powiek – cz. oczodołowej, a wypływanie łez zależy od łzowej części mięśnia okrężnego oka. - m. marszczący brwi ( m. corrugator supercilli ) – sięga od części nosowej kości czołowej do skóry nad brwiami, kurcząc się powoduje zbliżenie do siebie łuków brwiowych i powstanie pionowych fałdów skórnych (zmarszczek) nad nosem. 3. Mięśnie szpary ustnej: - m. okrężny ust ( m. orbicularis oris ) – stanowi rusztowanie dla warg, zapewnia wszystkie ruchy ust, co umożliwia niezależne pobudzenie różnych partii tego mięśnia. Charakterystyczna dla człowieka jest rynienka (wyżłobienie – philtrum ) między nosem a czerwienią wargową. Nie posiada żadnych przyczepów do kości. - m. dźwigacz wargi górnej ( m. levator labii superioris ) – unosi wargę górną odsłaniając siekacze górne. - m. obniżający wargę dolną ( m. depressor labii inferioris ) – powoduje obniżenie i wywinięcie dolnej wargi. - m. śmiechowy ( m. risorius ) – podciąga kąt ust do boku i powoduje dołek w policzku. Wbrew pozorom nie jest to najważniejszy mięsień śmiechu, a raczej słaby. W przeszłości wysuwano tezę, że jest on wyłączną cechą rasy białej i świadczy o jej wyższości. - m. jarzmowy większy ( m. zygomaticus major ) – pociąga kąt ust ku górze i do boku (ukazują się w ten sposób górne zęby), jest silnym, właściwym mięśniem śmiechu, zwłaszcza u dzieci. - m. jarzmowy mniejszy ( m. zygomaticus minor ) – funkcja podobna do poprzedniego. - m. dźwigacz kąta ust ( m. levator anguli oris ) – unosi kąciki ust. - m. policzkowy ( m. buccinator ) – określany jako m. trębacza, jako jedyny z mm. mimicznych otoczony jest powięzią. Oddziela ona mięsień od poduszeczki policzkowej (ciało tłuszczowe, szczególnie rozwinięte u dzieci, co nadaje ich twarzy pucołowaty wygląd. Poduszeczka nigdy, nawet w wygłodzeniu nie zanika całkowicie). Jego rola to podsuwanie pokarmu pod zęby, w czasie dmuchania zwiększa ciśnienie w jamie ustnej.

MIĘŚNIE SZYI ( musculi colli )

Mięśnie szyi dzielimy na:

• powierzchowne
• środkowe (m. nadgnykowe i m. podgnykowe) – połączone z kością gnykową
• głębokie – posiadają przyczepy początkowe na kręgosłupie

Mięśnie powierzchowne (unerwiane przez splot szyjny, nerw twarzowy i dodatkowy):

• m. szeroki szyi ( platysma ) – mięsień płaski, zaczyna się na krawędzi żuchwy, a kończy w skórze klatki piersiowej, na wysokości I lub II żebra. M. szeroki szyi napina i podciąga ku górze skórę szyi przy uniesieniu głowy, rozluźniony po opuszczeniu głowy powoduje pofałdowania skóry szyi, stąd łączony jest czynnościowo i anatomicznie z mm. mimicznymi twarzy.
• mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy ( m. sternocleidomastoideus ) – zaczyna się dwiema głowami (na mostku i obojczyku), a kończy na wyrostku sutkowatym. Skurcz jednostronny powoduje pochylenie głowy w tę samą stronę i obrót w przeciwną, skurcz obustronny powoduje zwrócenie twarzy ku górze, w pozycji leżącej skurcz powoduje podciągnięcie głowy do przodu, a przy ustalonej głowie – unosi mostek (działa wówczas jako pomocniczy mięsień wdechowy).

Mięśnie nadgnykowe ( mm. suprahyoidei ):

• przebiegają między kością gnykową a żuchwą i podstawą czaszki
• unerwiane przez nerw językowo-gardłowy, podjęzykowy, nerw trójdzielny i twarzowy
• wyróżniamy mm.: dwubrzuścowy, rylcowo-gnykowy, żuchwowo-gnykowy i bródkowo- gnykowy

Mięśnie podgnykowe ( mm. infrahyoidei ):

• przebiegają pomiędzy kośćmi obręczy kończyny górnej a kością gnykową
• unerwiane przez splot szyjny
• wyróżniamy mm.: łopatkowo-gnykowy, mostkowo-gnykowy, tarczowo-gnykowy, mostkowo-tarczowy i dźwigacz tarczycy

Mięśnie głębokie:

• m. długi szyi i głowy ( m. longus capitis et colli ) – wyściela dobrzuszną powierzchnię szyjnego odcinka kręgosłupa, część głowowa kończy się na k. potylicznej, część szyjna sięga do kręgów piersiowych. Ten mięsień pochyla głowę ku przodowi.
• m. pochyły ( m. scalenus ) – tworzą go 3 mięśnie: przedni ( anterior ), środkowy ( medius ) i tylny ( posterior ). Przy skurczu jednostronnym pochylają głowę w bok, a przy obustronnym – do przodu. Powodują uniesienie żeber działając również jako silne mięśnie wdechowe.
• m. prosty głowy ( m. rectus capitis ) – biegnie od kręgu szczytowego ( atlas ) do potylicy, zgina głowę.

nazywane kolcowo-żebrowymi. Składa się z dwóch mięśni: tylny górny ( posterior superior ) lub doczaszkowy ( cranialis ), który unosi żebra w górę wspomagając wdech, i tylny dolny ( posterior inferior ) lub doogonowy ( caudalis ), który obniża ostatnie żebra – co mogłoby wskazywać na jego rolę przy wydechu – jednak jest mięśniem wdechowym.

Mięśnie głębokie: Ze względu na wspólną czynność (utrzymywanie pionowej postawy ciała) otrzymały nazwę m. prostownika grzbietu ( m. erector spinae / trunci ). Jednak ze względu na różny kierunek i przyczep mięśni wyróżnia się kilka ich układów:

1. Mięśnie płatowate : - m. płatowaty głowy i szyi ( m. splenius capitis et cervicis ) – początek na wyrostkach kolczystych kr. piersiowych i szyjnych, koniec na kr. szyjnych i k. potylicznej. Przy jednostronnym skurczu obracają i pochylają głowę w swoją stronę, przy obustronnym natomiast pochylają głowę do tyłu. 2. Mięśnie długie grzbietu (rozpoczynają się w dolnym odcinku kręgosłupa wspólną masą mięśniową, przyczep końcowy w górnej części kręgosłupa): - m. biodrowo-żebrowy ( m. iliocostalis ) - m. najdłuższy ( m. longissimus ) - m. kolcowy ( m. spinalis ) 3. Mięsień poprzeczno-kolcowy ( m. transversospinalis ), na którego składają się mięśnie łączące w różnych kombinacjach wyrostki poprzeczne z kolczystymi: - m. półkolcowy ( m. semispinalis ) - m. wielodzielny ( m. multifidus ) - mm. skręcające ( mm. rotatores ) 4. Mięśnie krótkie grzbietu – łączą sąsiadujące kręgi: - mm. międzykolcowe ( mm. interspinalis ) - mm. międzypoprzeczne ( mm. intertransversarii )

Mięśnie podpotyliczne (prostują i obracają głowę) :

• m. prosty głowy ( m. rectus capitis )
• m. skośny głowy ( m. obliguus capitis )

MIĘŚNIE KLATKI PIERSIOWEJ ( musculi thoracis )

Mięśnie klatki piersiowej dzielimy na:

• powierzchowne
• głębokie

Mięśnie powierzchowne (unerwiane przez gałązki nerwu piersiowego):

• m. piersiowy większy ( m. pectoralis major ) – składa się z 3 części: obojczykowej, mostkowej i brzusznej, przy czym poszczególne jego części mogą działać antagonistycznie (część obojczykowa ustala k. ramieniową a brzuszna opuszcza ją). Jako całość przywodzi opuszczone ramię ku przodowi lub obniżą, gdy ramię jest podniesione. Przy ustalonym ramieniu (np. przy trzymaniu się poręczy w tramwaju) unosi żebra działając jako pomocniczy mięsień wdechowy.
• m. piersiowy mniejszy ( m. pectoralis minor ) – leży pod poprzednim i unosi żebra – mięsień wdechowy.
• m. zębaty przedni ( m. serratus anterior ) – przykrywa przednią i boczną powierzchnię klatki piersiowej. Odwodzi kończynę ponad poziom, dociska łopatkę do klatki piersiowej, a przy ustalonej łopatce działa jako silny mięsień wdechowy.
• m. podobojczykowy ( m. subclavius ) – ustala obojczyk.

Mięśnie głębokie (unerwiane przez nerwy międzyżebrowe):

• mm. międzyżebrowe zewnętrzne ( mm. intercostales externi ) – mięśnie wdechowe, mają przebieg dolnozbieżny.
• mm. międzyżebrowe wewnętrzne ( mm. intercostales interni ) – pomocnicze mięśnie wydechowe (?), mają przebieg górnozbieżny.
• mm. międzyżebrowe najgłębsze ( mm. intercostales intimi )
• mm. podżebrowe ( mm. subcostales ) – obejmują dwie przestrzenie międzyżebrowe.
• m. poprzeczny klatki piersiowej ( m. transversus thoracis ) – mięsień wdechowy.

Przepona ( diaphragma ):

• stanowi najważniejszy mięsień wdechowy
• oddziela jamę klatki piersiowej od jamy brzucha
• wyróżnia się 3 jej części: lędźwiową ( pars lumbalis ), żebrową ( pars costalis ) i mostkową ( pars sternalis ), które łączą się w tzw. ośrodku ścięgnistym (błona w kształcie listka

MIĘŚNIE BRZUCHA ( musculi abdominis )

Mięśnie brzucha dzielimy na:

• podłużne
• poprzeczne i skośne Mięśnie obu tych grup krzyżują się pionowo, poprzecznie i ukośnie – zapewnia to ścianom brzucha sprężystość i kurczliwość. W linii środkowej brzucha mięśnie powłok brzusznych zrastają się w tzw. kresie lub smudze białej ( linea alba ). W połowie smugi znajduje się pępek ( umbilicus ), który jest śladem po płodowym połączeniu ściany jamy brzusznej z łożyskiem.

Mięśnie podłużne:

• m. prosty brzucha ( m. rectus abdominis ) – płaski brzusiec sięgający od mostka do k. łonowej, na przebiegu którego występują 3-4 smugi ścięgniste ( intersectines tendineae ). Należy do zespołu mięśni wydechowych, bo przyczynia się do opuszczenia żeber. Wchodzi w skład tłoczni brzusznej ( prelum abdominale ). Tym terminem określa się mięśnie, których równoczesne skurcze przyczyniają się do przesuwania treści pokarmowej w jelitach, działa ponadto przy przesuwaniu się moczu i kału, a także wymiotach, kaszlu i czkawce. U kobiet dodatkowo tłocznia brzuszna jest istotna przy porodzie. W położeniu leżącym na grzbiecie przy ustaleniu kończyn dolnych unosi klatkę piersiową (tułów) do pozycji siedzącej, natomiast przy ustaleniu klatki piersiowej unosi miednicę i nogi.
• m. piramidowy ( m. pyramidalis ) – biegnie od spojenia łonowego do smugi białej. Jest mięśniem ulegającym redukcji. Napina smugę białą i tym samym ścianę przednią brzucha.
• m. czworoboczny lędźwi ( m. quadratus lumborum ) – stanowi tylną ścianę brzucha, wypełniając przestrzeń między klatką piersiową a miednicą. Bierze udział w utrzymaniu postawy – ustala kręgosłup.

Mięśnie poprzeczne i skośne:

• m. poprzeczny brzucha ( m. transversus abdominis ) – najważniejszy mięsień omówionej tłoczni brzusznej, leży najgłębiej. Jest pomocniczym mięśniem wydechowym. Cechuje go poprzeczny przebieg wiązek mięśniowych. Zaczyna się na powięzi lędźwiowo- grzbietowej, grzebieniu biodrowym oraz wewnętrznej powierzchni dolnych 6 żeber, a kończy na kresie białej. Zgina tułów przy obustronnym skurczu lub w bok przy

jednostronnym. U mężczyzn część jego włókien przyłącza się do powrózka nasiennego i razem z wiązką włókien m. skośnego wewnętrznego brzucha tworzy m. dźwigacz jądra ( m. cremaster ).

• m. skośny zewnętrzny i wewnętrzny brzucha ( m. obliquus externus et internus abdominis ) – przebieg skośny z góry od środka w dół (zewnętrzny) i z dołu do środka i do góry (wewnętrzny). Część włókien tworzy odnogę m. dźwigacza jądra ( m. cremaster ). Obustronny skurcz powoduje zgięcie tułowia do przodu, a jednostronny zgięcie tułowia w bok i obrót.

MIĘŚNIE GŁĘBOKIE MIEDNICY

Ujście miednicy małej zamyka się kroczem. Jest to swoisty utwór mięśniowo powięziowy, nazywany przeponą moczowo-odbytniczą. Krocze od przodu jest przebite cewką moczową, a z tyłu odbytnicą. Cała okolica krocza u człowieka u człowieka jest szczególnie ważna, gdyż z powodu wyprostowanej postawy ciężar trzewi przypada na nią, a nie na umięśnioną ścianę brzuszną. Zawiera liczne mięśnie np.: m. zwieracz i dźwigacz odbytu, mięśnie poprzeczne krocza (powierzchowny i głęboki) oraz zwieracz cewki moczowej.

od k. ramiennej do łokciowej, zgina rękę w łokciu.

• m. kruczo-ramienny ( m. coracobrachialis ) – zgina staw ramienny (unosi do przodu). 2. Mięśnie grupy tylnej – prostowniki ( musculi extensores ) (unerwiane przez nerw promieniowy):
• m. trójgłowy ramienia ( m. triceps brachii ) – składa się z głowy długiej ( caput longum ), bocznej ( caput laterale ) i przyśrodkowej ( caput mediale ), biegnie od łopatki (głowa długa) i k. ramiennej (pozostałe głowy) do k. łokciowej. Jest silnym prostownikiem stawu łokciowego, ponadto głowa druga prostuje staw ramienny i przywodzi ramię.
• m. łokciowy ( m. anconeus ) – mały o trójkątnym kształcie, prostuje staw łokciowy.

Stosunek siły zginaczy i prostowników wynosi 1,6 : 1,0, dlatego przy swobodnie zwisającej ręce jest ona lekko zgięta w łokciu.

Mięśnie przedramienia:

1. Mięśnie grupy przedniej – zginacze (unerwiane przez nerw łokciowy i pośrodkowy): - m. nawrotny obły ( m. pronator teres ) – nawraca przedramię i zgina staw łokciowy (warstwa powierzchniowa). - m. nawrotny czworoboczny ( m. pronator quadratus ) – nawraca przedramię (warstwa głęboka). - m. zginacz promieniowy nadgarstka ( m. flexor carpi radialis ) – zgina staw promieniowo-nadgarstkowy, przy wyprostowanym stawie łokciowym i nadgarstku nawraca przedramię, pociąga rękę w stronę promieniową (warstwa powierzchniowa). - m. zginacz łokciowy nadgarstka ( m. flexor carpi ulnaris ) – zgina rękę w stawie promieniowo-nadgarstkowym, pociąga rękę w stronę łokciową, jego porażenie utrudnia grę na skrzypcach (warstwa powierzchniowa). - m. dłoniowy długi ( m. palmaris longus ) – zgina rękę (warstwa powierzchniowa). - m. zginacz powierzchowny palców ( m. flexor digitorum superficialis ) – zgina staw promieniowo-nadgarstkowy, stawy śródręczno-paliczkowe, a zwłaszcza stawy międzypaliczkowe bliższe – jednocześnie lub wybiórczo, co zależy od pracy konkretnych prostowników (warstwa powierzchniowa). - m. zginacz głęboki palców ( m. flexor digitorum profundus ) – działa jak poprzedni oraz dodatkowo zgina stawy międzypaliczkowe dalsze (warstwa głęboka).

• m. zginacz długi kciuka ( m. flexor pollicis longus ) (kciuk – pollex ) – zgina staw międzypaliczkowy kciuka (warstwa głęboka). 2. Mięśnie grupy tylnej – prostowniki (unerwiane przez nerw promieniowy):
• m. ramienno-promieniowy ( m. brachioradialis ) – rozciąga się od k. ramiennej do k. promieniowej, zgina staw łokciowy w położeniu pośrednim między nawróceniem a odwróceniem przedramienia, zarówno przy położeniu odwróconym, jak i nawróconym kurcząc się ustawia przedramię w położeniu pośrednim. Zaliczany jest do zginaczy (grupa boczna).
• m. odwracacz przedramienia ( m. supinator ) – odwraca przedramię (grupa boczna).
• m. prostownik łokciowy nadgarstka ( m. extensor carpi ulnaris ) – prostuje rękę i odwodzi w stronę łokciową (warstwa powierzchniowa).
• m. prostownik promieniowy długi i krótki nadgarstka ( m. extensor carpi radialis longus et brevis ) – prostują rękę (grupa boczna).
• m. prostownik palców ( m. extensor digitorum ) – prostuje palce i odwodzi je od palca środkowego, ruchy palców przy działaniu tego mięśnia są pierwotnie jednoczesne, jednakże przy ćwiczeniu (np. gry na fortepianie) działają autonomicznie, przy zgiętym nadgarstku działa na wszystkie stawy palców, przy zgięciu grzbietowym tylko na stawy śródręczno-paliczkowe (warstwa powierzchniowa).
• m. prostownik palca małego ( m. extensor digiti minimi ) – umożliwia niezależność ruchów palca małego (warstwa powierzchniowa).
• m. prostownik wskaziciela ( m. extensor indicis ) – prostuje palec wskazujący i przywodzi go do palca środkowego (autonomia).
• m. prostownik długi kciuka ( m. extensor pollicis longus ) – przywodzi kciuk i prostuje jego stawy, gdy działa ścięgno tworzy tzw. „tabakierkę anatomiczną” (warstwa głęboka).
• m. prostownik krótki kciuka ( m. extensor pollicis brevis ) – prostuje kciuk w stawie śródręczno-paliczkowym (warstwa głęboka).
• m. odwodziciel długi kciuka ( m. abductor pollicis longus ) – odwodzi kciuk (warstwa głęboka).

• m. mięsień dłoniowy krótki ( m. palmaris brevis ) – m. skórny (m. wyrazowy), napina poprzecznie rozcięgno dłoniowe (marszczy skórę nad kłębikiem). 3. Mięśnie środkowe ręki :
• 4 mm. glistowate ( mm. lumbricales ) – zginają palce w stawach śródręczno- paliczkowych i prostują w stawach międzypaliczkowych.
• 3 mm. międzykostne dłoniowe ( mm. interossei palmares ) – przywodzą palce do palca środkowego.
• 4 mm. międzykostne grzbietowe ( mm. interossei dorsales ) – odwodzą palce od palca środkowego.

Na grzbietowej stronie nadgarstka przestrzeń między ścięgnami długiego i krótkiego prostownika kciuka nazywana jest anatomiczną tabakierką (przy wyprostowanym kciuku).

MIĘŚNIE KOŃCZYNY DOLNEJ ( musculi membri inferioris )

Mięśnie kończyny górnej dzielimy na:

• mięśnie obręczy kończyny dolnej
• mięśnie uda
• mięśnie goleni
• mięśnie stopy

Cechami wybitnie ludzkimi w budowie kończyny dolnej jest rozrost mm. pośladkowych, mm. przywodzicieli uda, m. czworogłowego uda i m. trójgłowego łydki.

Mięśnie obręczy kończyny dolnej:

• m. gruszkowaty ( m. piriformis ) – obraca kość udową (obraca udo na zewnątrz).
• m. zasłaniacz wewnętrzny i zewnętrzny ( m. obturator internus et externus ) – funkcja jak poprzedni.
• mm. bliźniacze ( mm. gemelli ) – funkcja jak poprzedni. Wyróżniamy m. bliźniaczy przedni ( m. gemellus superior ) i tylny ( m. gemellus inferior ).
• m. czworoboczny uda ( m. quadratus femoris ) – odwraca udo na zewnątrz i przywodzi.
• m. biodrowo-lędźwiowy ( m. iliopsoas ) – w jego skład wchodzą m. biodrowy ( m. iliacus ) i m. lędźwiowy ( m. psoas ), które łączą się wspólnym ścięgnem. Jest najsilniejszym zginaczem stawu biodrowego – zgina udo w stawie biodrowym i obraca na zewnątrz, unosi również tułów z pozycji leżącej do siedzącej. Leży wewnątrz miednicy.
• m. pośladkowy wielki ( m. gluteus maximus ) – silny mięsień związany z pionową postawą ciał, jego główną funkcją jest prostowanie stawu biodrowego, górne włókna odwodzą kończynę, dolne zaś przywodzą.
• m. pośladkowy średni ( m. gluteus medius ) – odwodziciel uda, przy staniu na jednej nodze umożliwia ustalenie środka ciężkości. W niego dostaje się zastrzyki w tyłek.
• m. pośladkowy mały ( m. gluteus minimus ) – odwodzi kończynę, część tylna prostuje staw biodrowy, przednia obraca udo do wewnątrz, a tylna na zewnątrz.
• m. naprężacz powięzi szerokiej ( m. tensor fasciae latae ) – odwodzi staw biodrowy.