Pobierz Zasada Równości Przedsiębiorców w Polsce: Koncesje i Źródła Prawa Pracy i więcej Notatki w PDF z Prawo własności intelektualnej tylko na Docsity!
Zasada równości przedsiębiorców
Zasada równości została zagwarantowana w Konstytucji RP w art. 32, który stanowi, że wszyscy wobec prawa są równi. Każdy ma prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt też nie może być dyskryminowany z jakiejkolwiek przyczyny w życiu politycznym, gospodarczym czy społecznym. Zasada równości obowiązuję również wobec przedsiębiorców. Przedsiębiorca jest przecież osobą fizyczną, osobą prawną bądź jednostką organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Każdemu przedsiębiorcy niezależnie od tego czy to państwowemu czy prywatnemu przysługują takie same prawa. Na każdym przedsiębiorcy spoczywają również określona obowiązki. Zasada równości wyraża się z różnych sferach m.in.: sferze podejmowania działalności gospodarczej. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej stanowi w art. 6, iż podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego i przysługuje na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Zasada równości ma również swoje odzwierciedlenie w równości ponoszenia ciężarów podatkowych. Podatki mają charakter powszechny i każdy przedsiębiorca, jeśli tylko spełnia warunki powstania zobowiązania podatkowego ma obowiązek ich uiszczania. Równość przedsiębiorców to również równy dostęp do rynku. Zakazane są praktyki, które ograniczają konkurencję czy koncentracje, które wywołują bądź mogą wywołać skutki na terytorium RP. Zasadą równości objęte są także osoby zagraniczne, na zasadach przewidzianych ustawą o swobodzie działalności gospodarczej.
Koncesje w działalności gospodarczej
Przed złożeniem wniosku o koncesję, zezwolenie lub wpis do rejestru działalności regulowanej musisz zarejestrować swoją działalność w: CEIDG, jeśli prowadzisz jednoosobową działalność gospodarczą Krajowym Rejestrze Sądowym, jeśli działasz jako spółka osobowa lub kapitałowa. Jeśli jesteś przedsiębiorcą wpisanym do CEIDG, to wniosek o wpis do rejestru działalności regulowanej możesz złożyć również w urzędzie gminy, wskazując organ prowadzący właściwy rejestr. Udzielenie koncesji Koncesja to pozwolenie na działalność gospodarczą objęte największymi rygorami. O koncesję może ubiegać się każdy przedsiębiorca – także ten, który już prowadzi działalność gospodarczą lub posiada koncesję na wykonywanie innego rodzaju działalności. Pamiętaj! Jeżeli odmówiono ci wcześniej koncesji, to masz prawo ponownie o nią wystąpić. Koncesja jest udzielana na wniosek przedsiębiorcy zawsze na czas określony nie krótszy niż 5 lat i nie dłuższy niż 50 lat, chyba że przedsiębiorca wnioskuje o udzielenie koncesji na krótszy czas. Wniosek o udzielenie lub zmianę koncesji powinien zawierać następujące dane: Firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania i adresu Adresu głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej
Numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP) Określenie rodzaju i zakresu wykonywania działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja Informacje oraz dokumenty określone w odrębnych przepisach regulujące działalność gospodarczą wymagającą koncesji. Pamiętaj! Wszelkie zmiany objęte zgłoszeniem do organu koncesyjnego trzeba zgłaszać temu organowi w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Koncesja jest decyzją administracyjną. Organ wydający koncesję może udzielić koncesji, odmówić udzielenia koncesji, ograniczyć jej zakres w stosunku do złożonego wniosku, odmówić zmiany koncesji. Przed wydaniem decyzji organ sprawdza, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania konkretnej działalności gospodarczej. Może na przykład: Wezwać cię do uzupełnienia, w wyznaczonym terminie, brakującej dokumentacji poświadczającej, że spełniasz warunki określone przepisami prawa, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia Dokonać sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji w celu stwierdzenia, czy spełniasz warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją Dokonać sprawdzenia, czy dajesz rękojmię prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją. Jeśli nie spełniasz wszystkich wymagań albo zachodzi obawa zagrożenia obronności lub bezpieczeństwa państwa i obywateli, to najprawdopodobniej nie otrzymasz koncesji – organ wyda decyzję o odmowie udzielenia koncesji albo koncesja będzie miała ograniczony zakres. Możesz również otrzymać odmowę zmiany koncesji. Organ może także odmówić lub ograniczyć koncesję, jeżeli w wyniku przeprowadzonej rozprawy albo przetargu udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy lub wydano decyzję o stwierdzeniu niedopuszczalności wykonywania praw z udziałów albo akcji przedsiębiorcy i jest to w interesie publicznym. Po udzieleniu ci koncesji organ może kontrolować, czy prowadzisz swoją działalność zgodnie z jej treścią i warunkami. Jeśli okaże się, że nie dotrzymujesz warunków koncesji, organ może ci ją ograniczyć, czasowo wstrzymać jej udzielenie, a w niektórych przypadkach – cofnąć koncesję. Uwaga! Przedsiębiorca, któremu cofnięto koncesję, może wystąpić z wnioskiem o ponowne udzielenie koncesji w takim samym zakresie nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o cofnięciu koncesji. Kontrola koncesji Osoby upoważnione przez organ koncesyjny do dokonywania kontroli są uprawnione w szczególności do: Wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest wykonywana działalność gospodarcza objęta koncesją, w dniach i godzinach, w których ta działalność jest wykonywana lub powinna być wykonywana Żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych nośników informacji oraz
rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie wniosków dotyczących uprawnień pracowników związanych z rodzicielstwem oraz dokumentów dołączanych do takich wniosków (Dz. U. poz. 2243), rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz. 14, ze zm.), rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 2017 r. poz. 927), rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1632), rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1862). Niektóre zagadnienia z zakresu stosunków pracy regulują inne ustawy jak np.: ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2018 r. poz. 1969), ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1563). Źródłami prawa pracy są też: układy zbiorowe pracy, zawierane pomiędzy pracodawcami lub ich organizacjami i organizacjami związków zawodowych. Układy takie mogą w sposób bardziej korzystny określać uprawnienia pracownicze uregulowane w kodeksie pracy lub innych przepisach, oparte na ustawie porozumienia zbiorowe, regulaminy pracy, regulaminy wynagradzania oraz statuty. Regulaminy i statuty mogą określać uprawnienia pracownicze w sposób bardziej korzystny niż przepisy Kodeksu pracy oraz układów zbiorowych pracy. Prawa i obowiązki poszczególnych grup zawodowych są także uregulowane szczególnie w innych ustawach niż Kodeks pracy. Ustawy te są nazywane pragmatykami służbowymi. Mają one pierwszeństwo przed przepisami Kodeksu pracy. Kodeks pracy stosuje się tylko w sprawach w tych ustawach nie uregulowanych. Przykładami takich grup zawodowych są np.: nauczyciele (ustawa – Karta nauczyciela), pracownicy urzędów państwowych (ustawa o pracownikach urzędów państwowych), pracownicy i urzędnicy służby cywilnej (ustawa o służbie cywilnej), pracownicy uczelni (ustawa – Prawo o szkolnictwie wyższym), pracownicy samorządowi (ustawa o pracownikach samorządowych). Jeżeli określona sprawa nie jest uregulowana przepisami prawa pracy można do stosunku pracy stosować odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego. Jest to możliwe pod warunkiem, że nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Dotyczy to np. sposobów zawarcia umowy o pracę, odsetek za nieterminową wypłatę wynagrodzenia. Regulamin pracy Jest to źródło prawa pracy o charakterze zakładowym. Jest tworzony u pracodawcy. Określa organizację i porządek w procesie pracy oraz związane z tym prawa i obowiązki stron stosunków
pracy. Regulamin pracy jest zobowiązany wprowadzić pracodawca zatrudniający co najmniej 50 pracowników, nie objętych układami zbiorowymi pracy albo gdy układ ten nie określa spraw organizacyjno-porządkowych. Pracodawca zatrudniający mniej niż 50 pracowników może wprowadzić regulamin pracy. Natomiast pracodawca zatrudniający co najmniej 20 i mniej niż 50 pracowników wprowadza regulamin pracy, jeżeli zakładowa organizacja związkowa wystąpi z wnioskiem o jego wprowadzenie. Regulamin pracy ustala pracodawca w uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową. Regulamin pracy ustala samodzielnie pracodawca: W razie nieuzgodnienia treści regulaminu pracy z zakładową organizacją związkową w ustalonym przez strony terminie, Gdy u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa. Regulamin wchodzi w życie po upływie 2 tygodni od podania go do wiadomości pracowników w sposób przyjęty u danego pracodawcy, np. Ogłoszenie na tablicy ogłoszeń. Nowo przyjmowani pracownicy zaznajamiani są indywidualnie z treścią regulaminu. Przed dopuszczeniem do pracy mają oni obowiązek pisemnego potwierdzenia zapozniania się z jego treścią. Pracodawca, który nie ma obowiązku wydania regulaminu, powinien o sprawach organizacyjno-porządkowych poinformować pracowników na piśmie w ciągu 7 dni od dnia zawarcia umowy. Treść regulaminu pracy Regulamin pracy powinien w szczególności określać: Organizację pracy, warunki przebywania na terenie zakładu pracy w czasie pracy i po jej zakończeniu, wyposażenie pracowników w narzędzia i materiały, a także w odzież i obuwie robocze oraz w środki ochrony indywidualnej i higieny osobistej, Systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu pracy, Porę nocną, Termin, miejsce, czas i częstotliwość wypłaty wynagrodzenia, Wykazy prac wzbronionych pracownikom młodocianym oraz kobietom, Rodzaje prac i wykaz stanowisk pracy dozwolonych pracownikom młodocianym w celu odbywania przygotowania zawodowego, Wykaz lekkich prac dozwolonych pracownikom młodocianym zatrudnionym w innym celu niż przygotowanie zawodowe, Obowiązki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej, w tym także sposób informowania pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą, Przyjęty u danego pracodawcy sposób potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy.
Umowa leasingu
Umowa leasingu to czynność cywilnoprawna, której istota została wskazana w Art. 7091 kodeksu cywilnego. Ten akt prawny wyodrębnia dwie strony umowy – finansującego (leasingodawcę) oraz korzystającego (leasingobiorcę). Finansującym jest firma leasingowa, czyli oferująca leasing w zakresie swojej działalności. Nabywa ona od dostawcy określoną rzecz, którą następnie przekazuje do używania leasingobiorcy na określonych warunkach. Korzystający – po otrzymaniu przedmiotu – zostaje zobowiązany do regulowania na rzecz finansującego rat leasingowych.
W treści umowy powinny zostać szczegółowo wyodrębnione zarówno prawa, jak i obowiązki obu stron. Obowiązki finansującego to zwłaszcza: nabycie przedmiotu wskazanego w umowie – może zakupić go od zewnętrznego dostawcy lub wytworzyć we własnym zakresie, przekazanie danej rzeczy leasingobiorcy do użytkowania, wydanie korzystającemu odpisu umowy ze zbywcą (producentem/dostawcą) oraz innej niezbędnej dokumentacji dotyczącej przedmiotu umowy. Leasingodawca w chwili podpisania umowy zyskuje również szereg praw, takich jak m.in.: pobieranie rat leasingowych od korzystającego, kontrolowanie sposobu użytkowania przedmiotu umowy przez leasingobiorcę, naliczanie odsetek za zwłokę w regulowaniu rat, obciążanie korzystającego ewentualnymi kosztami windykacji długu. Prawa i obowiązki korzystającego W momencie odbioru przedmiotu leasingu, korzystający zyskuje prawo do korzystania z niego na warunkach umowy. Głównym jego obowiązkiem jest opłacanie w terminie rat leasingowych. W przypadku wystąpienia zadłużenia, finansujący może wypowiedzieć umowę i zobowiązać leasingobiorcę do niezwłocznego uregulowania wszystkich pozostałych rat. Umowa leasingowa nakłada także na użytkującego obowiązek utrzymania przedmiotu w należytym stanie. W tym celu konieczne jest jego wykorzystywanie zgodnie z przeznaczeniem, a także dbanie o regularną konserwację, przeglądy czy czynności serwisowe. Do pozostałych obowiązków leasingobiorcy można zaliczyć: podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego – jest to dokument przekazany przez firmę leasingową, w którym korzystający potwierdza odbiór rzeczy w nienaruszonym stanie, ponoszenie konsekwencji zniszczenia, uszkodzenia, utraty lub kradzieży przedmiotu, informowanie leasingodawcy o konieczności przeprowadzenia napraw, umożliwianie firmie leasingowej kontrolowania sposobu użytkowania użytkowanej rzeczy. Leasingobiorca bez zgody finansującego nie może dokonywać jakichkolwiek zmian w przedmiocie umowy, takich jak np. jego udoskonalenie czy tuning. Uzyskanie pozwolenia jest także konieczne w przypadku, gdy korzystający chce przekazać daną rzecz w użytkowanie osobie trzeciej. Zwykle firmy leasingowe zezwalają na ubezpieczenie przedmiotu we własnym zakresie, lecz pobierają z tego tytułu opłatę manipulacyjną. Umowa leasingowa powinna wskazywać dokładne zasady i procedury jej zakończenia. Finansujący wyznacza korzystającemu termin zwrócenia przedmiotu lub podjęcia decyzji o jego wykupie. W przypadku leasingu operacyjnego korzystający może zdecydować, czy chce skorzystać z takiej możliwości lub z niej zrezygnować. W treści umowy powinna znajdować się kwota ewentualnego wykupu. Leasing finansowy zakłada natomiast, że środek trwały staje się obligatoryjnie własnością leasingobiorcy po zakończeniu umowy.
Prawo autorskie
Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).
- W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: 1)Wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); 2)Plastyczne; 3)Fotograficzne; 4)Lutnicze; 5)Wzornictwa przemysłowego; 6)Architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; 7)Muzyczne i słowno-muzyczne; 8)Sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9)Audiowizualne (w tym filmowe). 2¹. Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne.
- Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną.
- Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności. Ogół praw przysługujących twórcy utworu, w tym prawo twórcy do decydowania o sposobie korzystania z utworu i czerpania z niego korzyści.
