Notatki redundancja, kultura języka polskiego KJP, Notatki z Język polski

Pobierz Notatki redundancja, kultura języka polskiego KJP i więcej Notatki w PDF z Język polski tylko na Docsity!

1. Co to jest redundancja językowa? Redundancja językowa to zjawisko łączliwości wyrazów w tekście, w których występuje bardzo duża lub nawet całowita powtarzalność semantyczna składników. Charakteryzuje się obecnością elementów nadmiarowych. Redundantne połączenia dzielą się na dwie grupy: pleonazmy i tautologie. Przykłady redundancji: polepszyć na lepsze, scalić w całość, przyjmowanie pracowników do pracy, my produkujemy również dobre produkty, oddalał się gdzieś daleko stąd, czego się zwykle zwykło życzyć, wykończymy dom do końca.
2. Czym jest pleonazm? Pleonazmy to takie związki redundantne, których człony pozostają względem siebie w stosunku nadrzędno-podrzędnym, a człon podrzędny powtarza elementy treści członu nadrzędnego. Pleonazmy tworzą: wyraz nadrzędny i przydawka, np. potencjalne możliwości, akwen wodny, krótka wzmianka, dziwny paradoks, swoisty fenomen, malutkie wysepki, złudne miraże; wyraz nadrzędny i okolicznik, np. cofnąć się do tyłu, wracać z powrotem, kontynuować dalej, pada na dworze, stoczyć się w dół, wyważyć drzwi siłą, kuć na pamięć; wyraz nadrzędny i dopełnienie, np. zestawić ze sobą, kopnąć nogą, wykluwać się z jaj, współgrać ze sobą, poddać coś pod osąd, przyspieszyć tempo.
3. Czym jest tautologia? Tautologie tworzą związki wyrazowe, których składniki pozostają w stosunku współrzędnym, np. źródło i geneza hymnu, ale jednak wydaje mi się, i jeszcze w dodatku, więc w takim razie, przyjęcie i akceptacja wniosku, nieinformowanie wcale.
4. Czy każdy związek redundantny jest błędem językowym? Od czego to zależy? Nie każdy związek redundantny jest błędem językowym. Tylko niektóre z nich są niepoprawne i opisywane jako błędy językowe. Dotyczy to połączeń jawnie powtarzających treść, np. wskutek zestawienia wyrazów o tym samym rdzeniu (polepszyć na lepsze, powiększyć wielkość, wrócić z powrotem) określeń będących od dawna w uzusie, choć nieaprobowanych przez normę (cofnąć się do tyłu, kontynuować dalej, potencjalne możliwości). Negatywnie należy oceniać tylko te wypadki, w których ujawnia się nieporadność językowa mówiącego lub piszącego, polegająca np. na nieznajomości znaczeń wyrazów. W pewnych wypadkach użycie elementu pleonastycznego jest wręcz konieczne ze względów formalno- składniowych, np. We wsi szczekały psy (niedopuszczalne jest zdanie: *We wsi szczekały). Używa się ich również, gdy brak powoduje odczucie niepełności wypowiedzenia, np. zaspy śnieżne, wypieki na twarzy, kopnąć nogą. Połączenia formalnie nadmiarowe stają się niekiedy wyrażeniami frazeologicznymi i jako takie przestają być traktowane jako pleonastyczne, np. nie widzieć na oczy, naoczny świadek, kroczyć naprzód, w pierwszym odruchu, sięgnąć pamięcią wstecz.

Nie wszystkie są traktowane jako błąd, ponieważ pozwalają na lepszą komunikację, podkreślają pewne informacje lub dają pewność, że informacja na pewno dotrze do odbiorcy. Mogą też wynikać z przeświadczenia, że właściwy odbiór komunikatu możliwy jest tylko przy użyciu nadmiarowych informacji.