O mediach słów sporo
- recenzja książki Piotra Legutko i Dobrosława Rodziewicza"Mity czwartej
władzy dla widzów, słuchaczy i czytaczy"Żyjemy w epoce kultury
medialnej. Większość z nas nie wyobraża sobie dnia bez korzystania z
mass mediów: telewizji, radia, prasy czy Internetu. Poszukujemy w nich
rzetelnych i jak najbardziej obiektywnych informacji. Media tworzą
otaczającą nas rzeczywistość i w pewnym stopniu kształtują nasze
codzienne opinie i nasz światopogląd. Bardzo często mówi się w Polsce na
media czwarta władza , ale czy wiemy w jaki sposób ta władza
funkcjonuje i jaka batalia się o nią toczy Kto tworzy media Kto nimi, a
zatem pośrednio nami, kieruje Na te i inne pytania starali się w swojej
książce "Mity czwartej władzy dla widzów, słuchaczy i czytaczy"
odpowiedzieć Piotr Legutko i Dobrosław Rodziewicz.
Autorzy książki, krakowscy dziennikarze prasowi i radiowi, podjęli się
pracy, która jest efektem niezadowolenia z poziomu naszych mediów. Jest
to książka o zaniechaniach i zaniedbaniach w dziedzinie masowej
komunikacji. Polacy są niedoinformowani, zdezorientowani i zagubieni w
rzeczywistości. To po części wina samych mediów, po części tych, którzy
tym ładem medialnym sterują. Autorzy opisują zdobycie czwartej władzy,
czyli historię powstania około 1989 roku dzisiejszej rzeczywistości
medialnej w Polsce, sytuację własnościową prasy, radia i TV, pracę
dziennikarzy, oddziaływanie polityki i biznesu na media, zajmują się mitem
obiektywizmu, manipulacji, służby społecznej i mitem
rzeczywistości.Wydawało mi się, że będzie to kolejna książka, którą trzeba
przeczytać, która jest pełna teorii, analizuje. Typowy podręcznik. Myliłam
się. Książka napisana jest spokojnie, choć z wyraźnym zaznaczeniem opinii
autorów w poszczególnych sprawach. Wycieniowana, wyważona, ostrożna.
Odniosłem wrażenie, że autorzy nie tylko nie boją się mówić, o tym, o
czym się milczy, ale ukazują czasami wręcz nieprawdopodobne fakty, o
których na co dzień nie zdajemy sobie sprawy.Dziwić jednak może, iż
pomimo że 65 proc. Polaków nie czyta prasy codziennej, a tylko kilka
procent nie ogląda TV, autorzy wiele miejsca poświęcają właśnie prasie,
nawet regionalnej. Autorzy dopatrują się licznych układów pomiędzy
politykami, a wydawcami i właścicielami gazet. Analizują wpływ
zagranicznych wydawnictw na media, zagrożenia, jakie rodzi monopol
(rynek prasowy jest w Polsce wykupiony jest praktycznie tylko przez cztery
firmy: norweską Orklę, Neue Passauer Presse, spółkę Agorę i Zjednoczone
Przedsiębiorstwo Rozrywkowe).
Efektem jest homogenizacja formy i komercjalizacja treści. Prasa w Polsce
miała budować społeczeństwo obywatelskie, a tymczasem jest w znacznej
mierze kontrolowana przez wydawców, którzy często decydują o
ostatecznej ich treści. Alegorycznie porównali autorzy tą sytuację do wody,
