

Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
Charakterystyka obrazów polskiego społeczeństwa w poszczególnych lekturach z uwzględnieniem momentu historycznego, sposobu ukazania Polaków, wymienieniem wad oraz sposobu ich ukazania
Typologia: Notatki
1 / 2
Ta strona nie jest widoczna w podglądzie
Nie przegap ważnych części!
„Żona modna”, Ignacy Krasicki „Pijaństwo”, Ignacy Krasicki moment historyczny (^) wiek XVIII (1779 r.), okres reform Stanisława Augusta Poniatowskiego wiek XVIII (1779 r.), okres reform Stanisława Augusta Poniatowskiego obraz polskiego społeczeństwa Polacy, w szczególności młodzi, nie szanują staropolskich obyczajów, zachwycają się i bezmyślnie podążają za zagraniczną modą (egoizm) Sarmaci posiadali liczne wady, w tym pijaństwo, skłonność do bicia się, zbyt huczne obchodzenie świętowanie, zatracenie ideałów. sprawy podlegające krytyce Krytyka bezmyślnej fascynacji modą zachodnią, braku szacunku do pieniędzy i obyczajów / tradycji, czyli skutków wychowania wielkomiejskiego Krytyka nadużywania alkoholu, konieczności częstowania gości alkoholem i picia z nimi, awanturniczości i nadmiernego świętowania różnych uroczystości sposób wyrażania krytyki Stosowanie zdrobnień, by ukazać infantylność takich ludzi i wyliczeń, by podkreślić mnogość ich wymagań. Korzystanie z różnych rodzajów komizmu i karykaturalnego przedstawienia postaci sarmaty, by podkreślić jego wady. W karykaturalny sposób ukazano również zachowania typowe dla osób, które się upiły np. dyskusje na tematy polityczne kończące się kłótniami, a nawet bójkami. Komizm postaci, słowa, sytuacyjny (np. sytuacja w której sarmata po wysłuchaniu mądrego wywodu drugiego rozmówcy mimo wszystko idzie się napić alkoholu) - utwór zawiera pouczenie. Przedstawienie drugiej, kontrastowej, postaci. ”Wesele”, Stanisław Wyspiański ”Tango”, Sławomir Mrożek moment historyczny (^) początek XIX w. okres po rewolucji obyczajowej z lat 60 XX w., ale również okres komunizmu obraz polskiego społeczeństwa Inteligencja traktowała chłopów jak obiekt fascynacji (Pan Młody - chłopomania) albo nie mieli do nich zaufania (Radczyni), ponadto, powinni poprowadzić powstanie ze względu na swoje wykształcenie razem z chłopami, ale nie robią tego, obie grupy nie potrafią się zjednoczyć. Chłopi natomiast posiadają odwagę i chęć do walki, ale są również awanturniczy, łatwo wpadają w złość, bardzo lubią pić alkohol. Społeczeństwo to swoim zachowaniem obala mity narodowe. Artyści są również bezczynni, pochłonięci dekadentyzmem, nie tworzą tekstów, by pobudzić Polaków do walki (Nos i Poeta), uciekają w alkohol od zmartwień (Nos). Doszło do upadku wcześniej wyznawanych wartości w społeczeństwie takich jak tradycje, zasady, obyczaje, poprawność itp. Jest to bezpośredni skutek rewolucji obyczajowej, które doprowadziła również do rozkładu relacji rodzinnych u mieszczan: panuje tam anarchia, brakuje szczerych uczuć, członkowie rodziny zachowują się nieodpowiednio jak na swój wiek lub ogółem niemoralnie / niekulturalnie. Występuje zamiłowanie do wolności, prostoty, naturalizmu, chamstwa. Inteligencja próbuje to zmienić, lecz kończy się to niepowodzeniem. Artyści nie mają przeciwko czemu się buntować, ich sztuka stała się jałowa. Władzę są w stanie osiągnąć ludzie prości, posiadający jedynie siłę fizyczną, pozbawieni manier i wykształcenia (Edek - komuniści). sprawy podlegające krytyce Krytyka chłopomanii, niemożności współpracy chłopów i inteligencji, bierność wobec narodowej niewoli, braku odpowiedzialności, mitów narodowych Krytyka braku norm, upadku wartości, skutków rewolucji obyczajowej, rozkładu rodziny, sposobu przejmowania władzy sposób wyrażania krytyki Wykreowanie postaci, które mają stanowić typowych przedstawicieli danych grup społecznych, posiadają ich wady, zachowują się w konkretny sposób. Groteska, absurd, komizm, parodia. Wykreowanie postaci, które mają stanowić typowych przedstawicieli danych grup społecznych, posiadają ich wady, zachowują się w konkretny sposób.
”Górą Edek”, Marek Nowakowski ”Lalka”, Bolesław Prus moment historyczny (^) lata 90. XX wieku koniec XIX wieku obraz polskiego społeczeństwa (^) Polskie społeczeństwo dzieli się głównie na dwie kontrastowe grupy: inteligentów, którzy mimo wielkiego wysiłku nie mogli osiągnąć sukcesu ekonomicznego, zarabiali mało kapitalistów, którzy doszli do owego sukcesu, zarządców firm traktujących resztę ludzi bez szacunku, najważniejsze są dla nich wartości materialne jak siła, władza i pieniądze, prości, niewychowani Prus ukazuje zróżnicowane społeczeństwo XIX-wiecznej Warszawy. Arystokracja to grupa próżna, rozrzutna, działająca na niekorzyść kraju, wyjątkiem jest prezesowa Zasławska, dbająca o służbę i ziemię. Mieszczaństwo obejmuje uczciwych kupców (Jan Mincel), romantyków (Ignacy Rzecki), oraz nowoczesnych przedsiębiorców jak Wokulski, który łączy naukę z ambicją, kieruje się hasłami pozytywizmu. Prosty lud żyje w skrajnej biedzie, pozbawiony perspektyw rozwoju. Inteligencja to grupa wykształcona, starająca się godzić ideały z rzeczywistością. Społeczeństwo jest wielonarodowościowe, z aktywną rolą Żydów, często bardziej przedsiębiorczych niż Polacy. Prus krytykuje szczególnie arystokrację za jej bierność i zaniedbywanie dobra wspólnego (ojciec Izabeli Łęckiej). sprawy podlegające krytyce (^) krytyka skutków rozwoju kapitalizmu, który przebudował ludzką świadomość i zmienił relacje ekonomiczne, przez to niektórzy stali się jak “Edek”, aroganccy, bez kultury. krytyka wad poszczególnych warstw społecznych, podziału na hermetyczne grupy i sposób wyrażania krytyki (^) Kontrastowe ukazanie dwóch grup, by ukazać wady jednej z nich. Subiektywna narracja, wartościujące słownictwo. Szczegółowa charakterystyka przedstawicieli różnych warstw społecznych, z uwzględnieniem ich wad.