Obróbka Cieplna i Spawalnictwo, Egzaminy z Inżynieria obróbki

Pobierz Obróbka Cieplna i Spawalnictwo i więcej Egzaminy w PDF z Inżynieria obróbki tylko na Docsity!

1. Perlit – to eutektoidalna (zawartość 0,77%C) mieszanina ferrytu i cementytu. Powstaje w wyniku rozpadu austenitu w stałej temp. 727˚C. Ma budowę ziarnistą.
2. Martenzyt – to przesycony roztwór C w żelazie Fe α. Otrzymuje się go w wyniku. Otrzymuje się go w wyniku gwałtownego ochłodzenia nagrzanej do temperatury austenitu stali (węglowej lub niskostopowej). Daje stali największą twardość. To zdefektowany ferryt o budowie listwowej lub płytkowej, o wysokiej twardości zależnej od stopnia przesycenia. O twardości martenzytu decydują:
   • deformacja sieci spowodowana obecności węgla
   • duża gęstość dyslokacji
   • duża powierzchnia granic ziaren.
3. Austenit – to roztwór stały węgla w Fe ϒ. Maksymalną rozpuszczalność C wynosi. Maksymalną rozpuszczalność C wynosi 2,11%, w temperaturze 1148 ˚C. Występuje powyżej linii przemiany eutektoidalnej 727˚C. Jest fazą miękką i plastyczną.
4. Ferryt – to roztwór stały C w Fe α. Otrzymuje się go w wyniku. Maksymalna rozpuszczalność C wynosi 0,02% w temperaturze 727 ˚C. Powstaje w skutek rozpadu austenitu podczas studzeni stopu. Ferryt jest składnikiem strukturalnym stali i żeliw.
5. Krytyczna średnica chłodzenia - to średnica pręta, przy której po zahartowaniu w ośrodku o określonej zdolności chłodzącej uzyskuje się w osiowej części przekroju strukturę o określonej zawartości martenzytu (min. 50%). Jest miarą przehartowalności.
6. Hartowność stali – to zdolność materiału do tworzenia struktury martenzytycznej. Czynniki bezpośrednio wpływające na hartowność stali: - skład chemiczny (Głównym pierwiastkiem jest węgiel, który zwiększa hartowność, a jednocześnie bardzo mocno zwiększa twardość martenzytu. Zwiększenie zawartości węgla jest najtańszym sposobem zwiększenia hartowności stali. Wszystkie pierwiastki stopowe za wyjątkiem kobaltu zwiększają hartowność. Najsilniejszy wpływ mają Mn, Mo, Cr, B.) - wielkość ziarna austenitu (Podwyższenie temperatury austenityzowania powoduje rozrost ziaren, a więc zmniejszenie powierzchni granic ziaren austenitu. Obszary te są miejscami łatwego zarodkowania ferrytu, perlitu a także bainitu. Ograniczenie liczby tych miejsc zwiększa trwałość austenitu a zatem zwiększa hartowność.) - jednorodność austenitu (Im austenit jest bardziej jednorodny pod względem składu chemicznego, tym większa jest hartowność stali. Obecność nierozpuszczonych podczas austenityzowania cząstek takich jak węgliki, tlenki, azotki, związki międzymetaliczne – zmniejsza hartowność.)

7. Krzywa hartowności – opisuje zmiany twardości próbki w zależności od odległości od chłodzącego strumienia wody czoła. Jest wynikiem metody Jominy’ego.
8. Wszystkie pierwiastki stopowe za wyjątkiem kobaltu zwiększają hartowność. Najsilniejszy wpływ mają Mn, Mo, Cr, B. Przesuwając w prawo krzywą początku rozpadu austenitu, zmniejszają szybkość krytyczną przy hartowaniu, a tym samym zwiększają hartowność stali. Umożliwia to hartowanie na wskroś przedmiotów o większych przekrojach oraz wolniejsze chłodzenie przy hartowaniu np. w oleju, co zmniejsza naprężenia hartownicze. Schemat wykresów CTP: a) stal o małej hartowności b) stal o dużej hartowności
9. Wyżarzania normalizujące – celem jest uzyskanie struktury jednorodnego austenitu i poprawa właściwości mechanicznych stali.
10. Wyżarzanie zmiękczające (sferoidyzujące) – ma na celu niewielkie obniżenie twardości i poprawę skrawalności. Prowadzi do uzyskania cementytu kulkowego na tle ferrytu.
11. Wyżarzanie rekrystalizujące – stosuje się po obróbce na zimno, by zlikwidować skutki zgniotu. Zmniejsza twardość, zwiększa ziarno, przywraca właściwości przed obróbką.
12. Wyżarzanie odprężające – prowadzi do likwidacji naprężeń bez wyraźnych zmian struktury i właściwości uzyskanych w wyniku wcześniejszej obróbki.

18. Starzenie – to proces długotrwały polegający na tworzeniu skupisk w roztworze α. Otrzymuje się go w wyniku , czyli stref przedwydzieleniowych Guiniera-Prestona, które w połączeniu z fazami międzymetalicznymi powodują umocnienie stopu. Podwyższenie temp. Starzenia spowodowałoby zwiększenie wymiarów wydzieleni i zwiększenie odległości między nimi, czyli zmniejszenia utwardzenia. Naturalne – jest samorzutne w temperaturze pokojowej. Struktura: α. Otrzymuje się go w wyniku + G-P. Sztuczne – wygrzewanie w temp. 160˚C/kilka(naście) godzin. Struktura: ϴ’ i ϴ’’ + α. Otrzymuje się go w wyniku. Dzięki tej metodzie uzyskuje się mniejsze umocnienie stopu – mniejsza wytrzymałość.
19. Obróbka cieplna metalu lub stopu możliwa jest w przypadku, gdy:
20. Modyfikację siluminów przeprowadza się w celu zwiększenia właściwości wytrzymałościowych i plastycznych.
21. Celem wytwarzania gradientowych warstw borków żelaza jest złagodzenie uskoku (różnicy) między warstwą borowaną, a dużą zawartością węgla w podłożu. Pomimo tego: wzrasta odporność na zużycie przez tarcie oraz odporność zmęczeniowa.
22. Profile węgla uzyskiwane podczas nawęglania do równowagi termodynamicznej z potencjałem węglowym 0,8% na rysunku 1(2) mogą dotyczyć stopu:
23. Rysunek 1(2) przedstawia schemat chłodzenia: