Ogólny schemat układu nerwowego, Skrypty z Anatomia człowieka

Pobierz Ogólny schemat układu nerwowego i więcej Skrypty w PDF z Anatomia człowieka tylko na Docsity!

ANATOMIA UKŁADU NERWOWEGO

Rozdział 3

I. Ogólny schemat układu nerwowego

1. Podział układu nerwowego

UKŁAD NERWOWY składa się z dwóch części:

• ośrodkowego układu nerwowego (central nervous system)
• obwodowego układu nerwowego (peripheral nervous system) OŚRODKOWY UKŁAD NERWOWY (CNS/OUN) mieści się wewnątrz czaszki i kręgosłupa. Składa się on z dwóch części: - mózgu (brain) - rdzenia kręgowego (spinal cord) OBWODOWY UKŁAD NERWOWY (PNS) mieści się na zewnątrz czaszki i kręgosłupa. Składa się z dwóch części:
  • somatycznego układu nerwowy (somatic nervous system)
  • autonomicznego układu nerwowego (autonomic nervous system) SOMATYCZNY UKŁAD NERWOWY (SNS) jest tą częścią obwodowego układu nerwowego (PNS), która zajmuje się wymianą informacji ze środowiskiem zewnętrznym. Składa się on z dwóch typów włókien nerwowych: - nerwów aferentnych - nerwów eferentnych WŁÓKNA AFERENTNE (doprowadzające, centropetalne) przenoszą sygnały sensoryczne (czuciowe) ze skóry, mięśni szkieletowych, stawów, oczu, uszu, itp. do ośrodkowego układu nerwowego (OUN). WŁÓKNA EFERENTNE (odprowadzające, centrofugalne) przenoszą sygnały motoryczne (ruchowe) z ośrodkowego układu nerwowego (OUN) do mięśni szkieletowych. AUTONOMICZNY UKŁAD NERWOWY (ANS/AUN) jest tą częścią obwodowego układu nerwowego (PNS), która odpowiedzialna jest za regulację wewnętrznego środowiska ustroju. Składa się on z dwóch typów włókien nerwowych: - nerwów aferentnych - nerwów eferentnych Włókna aferentne doprowadzają sygnały czuciowe z organów wewnętrznych do OUN, eferentne zaś sygnały ruchowe z OUN do organów wewnętrznych.

Autonomiczny układ nerwowy posiada poza tym dwa typy nerwów eferentnych (włókien ruchowych):

• nerwy sympatyczne (układ współczulny)
• nerwy parasympatyczne (układ przywspółczulny)

Do UKŁADU WSPÓŁCZULNEGO należą te nerwy ruchowe autonomicznego układu nerwowego (AUN), których ciała komórek mieszczą się w części piersiowo-lędźwiowej (thoracic-lumbar) rdzenia kręgowego (OUN). Do UKŁADU PRZYWSPÓŁCZULNEGO należą te nerwy ruchowe autonomicznego układu nerwowego (AUN), których ciała komórek mieszczą się w samym mózgu oraz w części krzyżowej (sacral) rdzenia kręgowego (OUN).

Wszystkie włókna współczulne i przywspółczulne należą do dwuetapowych dróg nerwowych

• aksony ich neuronów, wychodzące z ośrodkowego układu nerwowego, nie docierają do samych organów docelowych, lecz tworzą synapsy z innymi neuronami (neuronami pośredniczącymi), które dopiero doprowadzają impuls do celu Czy to zapośredniczenie jest dokładnie takie samo dla nerwów sympatycznych i parasympatycznych? Nie!
• aksony neuronów układu współczulnego (wychodzące z OUN) tworzą synapsy z neuronami pośredniczącymi w znacznym oddaleniu od ich organów docelowych
• aksony neuronów układu przywspółczulnego (wychodzące z OUN) tworzą synapsy z neuronami pośredniczącymi w pobliżu ich organów docelowych

Jakie funkcje pełnią układy sympatyczny i parasympatyczny? Istnieją trzy istotne zasady:

• włókna współczulne pobudzają, organizują i mobilizują zasoby energetyczne w sytuacji zagrożenia
• włókna przywspółczulne służą zachowaniu zasobów energetycznych organizmu

• do każdego organu docelowego autonomicznego układu nerwowego docierają mające przeciwny efekt sygnały współczulne i przywspółczulne
• aktywność AUN kontrolowana więc jest przez względne poziomy pobudzenia obu układów

• zmiany w układzie współczulnym wskazują na psychologiczne pobudzenie
• zmiany w układzie przywspółczulnym wskazują na psychologiczne odprężenie

ALE UWAGA!

Co do każdej z tych zasad istnieją istotne wyjątki

Większość nerwów obwodowego układu nerwowego ma swój początek w rdzeniu kręgowym, istnieją co do tego jednak wyjątki:

• mające początek w określonych okolicach mózgu 12 par NERWÓW CZASZKOWYCH

Ponumerowane są one w kolejności z przodu mózgu do tyłu. Należą do nich tak nerwy wyłącznie czuciowe (np. nerwy węchowy i wzrokowy) czy ruchowe (np. nerw okoruchowy czy bloczkowy), jak i nerwy mieszane (np. twarzowy czy błędny) Włókna ruchowe AUN nerwów czaszkowych są przywspółczulne.

2. Opony mózgowe

OUN mieści się w strukturze kostnej i pokryty jest trzema ochronnymi błonami – OPONAMI MÓZGOWYMI.

1. najbardziej zewnętrzna z opon nazywana jest OPONĄ TWARDĄ (dura mater)

Zbudowana jest ze zbitej tkanki łącznej, jej wypustki pozwalają ograniczyć ruchomość mózgowia. Opona twarda jest gruba, twarda, giętka, lecz nierozciągliwa. Do jej licznych zatok żylnych wnikają ZIARNISTOŚCI PAJĘCZYNÓWKI (małe, grzybkowate zgrubienia wychodzące z pajęczynówki), które tą drogą odprowadzają do krwi przeważającą część płynu mózgowo-rdzeniowego.

2. bezpośrednio pod oponą twardą znajduje się PAJĘCZYNÓWKA (arachnoid membrane)

Zbudowana jest z delikatnej tkanki łącznej, nie posiada naczyń krwionośnych. Ma podobną budowę do opony miękkiej. => pod pajęczynówką znajduje się przestrzeń nazywana JAMĄ PODPAJĘCZYNÓWKOWĄ (subarachnoid space) Jama podpajęczynówkowa wypełniona jest płynem mózgowo-rdzeniowym, zawiera również liczne duże naczynia krwionośne, jak i drobne włókna tkanki, które łączą oponę miękką i oponę pajęczą.

3. najbardziej wewnętrzna błona okrywająca mózg nazywana jest OPONĄ MIĘKKĄ (pia mater)

Zbudowana jest z delikatnej, dobrze unaczynionej tkanki łącznej. Ściśle przylega ona do powierzchni mózgu i rdzenia kręgowego.

Na zewnątrz ośrodkowego układu nerwowego (CNS) opony twarda i miękka łączą się (dokonują fuzji) pokrywając nerwy czaszkowe i rdzeniowe oraz zwoje obwodowe. Tak więc: Obwodowy układ nerwowy (PNS) pokryty jest tylko dwoma oponami mózgowymi!

3. Komory mózgu i płyn mózgowo-rdzeniowy

Ośrodkowy układ nerwowy chroniony jest również przez płyn mózgowo-rdzeniowy (cerebrospinal fluid - CSF), który znajduje się w:

• przestrzeni podpajęczynówkowej
• kanale środkowym rdzenia kręgowego
• układzie komorowym mózgu

KANAŁ ŚRODKOWY rdzenia kręgowego jest małym, centralnie położonym kanałem biegnącym przez całą długość rdzenia kręgowego. KOMORY MÓZGU to cztery połączone ze sobą, wypełnione CSF jamy położone wewnątrz mózgu:

• dwie komory boczne
• komora III
• komora IV Największe z nich to (położone wewnątrz półkul mózgu) KOMORY BOCZNE, połączone z komorą trzecią. Przez środek (znajdującej się w międzymózgowiu) komory trzeciej przebiega most tkanki nerwowej nazywany zrostem międzywzgórzowym (massa intermedia). KOMORA TRZECIA połączona jest z komorą czwartą przez (leżącą w śródmózgowiu) podłużna strukturę nazywaną wodociągiem mózgu lub kanałem Sylwiusza. KOMORA CZWARTA mózgu leży między móżdżkiem a pniem mózgu.

Jama podpajęczynówkowa, kanał środkowy oraz komory mózgu tworzą pojedynczy rezerwuar. Połączone są ze sobą serią otworów.

Płyn mózgowo-rdzeniowy pełni wobec mózgu funkcje buforowe, ochronne i regulacyjne.

PŁYN MÓZGOWO-RDZENIOWY (CSF) jest bezustannie wytwarzany z krwi przez SPLOT NACZYNIÓWKOWY (choroid plexus) – sieć naczyń włosowatych (kapilar) wystających ze ścian wszystkich komór mózgowych przez błonę opony miękkiej.

Nadmiar płynu mózgowo-rdzeniowego jest nieustannie usuwany z jamy podpajęczynówkowej do dużych, wypełnionych krwią przestrzeni (zatok żylnych) w oponie twardej mózgu. Do ZATOK ŻYLNYCH OPONY TWARDEJ wpuklają się ziarnistości pajęczynówki, przez które wchłania się płyn mózgowo- rdzeniowy.

=> Ponieważ mózg zanurzony jest w płynie mózgowo-rdzeniowym (CSF), jego względna masa wynosi zaledwie 50-80 gramów (wobec rzeczywistej masy ok. 1400 gramów!) => całkowita objętość CSF wynosi ok. 125 ml, pełna jego wymiana trwa ok. 6 godzin

4. Bariera krew-mózg

BARIERA KREW-MÓZG jest mechanizmem uniemożliwiającym przenikanie z krwi do mózgu wielu toksycznym substancjom.

=> istnienie takiej bariery jest konsekwencją szczególnej struktury mózgowych naczyń krwionośnych

• komórki ścian naczyń krwionośnych są w mózgu gęsto upakowane, tworząc w ten sposób barierę nieprzepuszczalną dla niektórych cząsteczek, szczególnie cząsteczek białek (ale też innych dużych molekuł) => bariera krew-mózg jest jednak przepuszczalne dla niektórych dużych cząsteczek
• niektóre z nich, niezbędne dla funkcjonowania mózgu (np. glukoza) są czynnie transportowane przez ściany mózgowych naczyń krwionośnych => ścianki naczyń krwionośnych są w niektórych obszarach mózgu przepuszczalne dla danego typu dużych cząsteczek, a w innych nie (np. hormony płciowe)

REASUMUJĄC (i uzupełniając): Barierę krew-mózg tworzą komórki nabłonkowe naczyń włosowatych. Jest ona strukturą o bardzo selektywnej przepuszczalności, umożliwiającą przechodzenie do mózgu wody, niektórych gazów oraz substancji rozpuszczalnych w tłuszczach. Zawiera ona również system transporterów selektywnie przenoszący większe cząsteczki ważne dla funkcjonowania neuronów.

III. Techniki neuroanatomiczne oraz określanie położenia

1. Techniki neuroanatomiczne

Jaki jest główny problem w wizualizacji komórek nerwowych? Wcale nie to, że są one tak małe! Najgorsze jest to, że są one tak ciasno upakowane a ich aksony i dendryty tak zniechęcająco ze sobą poplątane, że oglądanie pod mikroskopem nieprzygotowanej tkanki nerwowej jest frustrujące! Niczego prawie nie widać.

Co jest więc kluczem satysfakcjonujących studiów neuroanatomicznych? Kluczem tym jest takie przygotowanie tkanki, by zależnie od użytej techniki zobaczyć można było wyraźnie różne aspekty struktury komórki nerwowej (lub ich organizacji).

A. Metoda Golgiego

Odkryta przypadkiem przez CAMILLO GOLGIEGO, włoskiego lekarza, w 1873 roku. Dzięki tej metodzie barwienia tkanki nerwowej możliwe stało się po raz pierwszy zobaczenie pojedynczego neuronu (w zarysie; cały neuron, a częściej jakaś jego część, zabarwiał się całkiem na czarno). Przełomowe w tej technice było to, iż tylko ok. jeden na dziesięć neuronów ulegał zabarwieniu (inaczej dostalibyśmy masę zabarwionych na czarno neuronów, w której nic nie dałoby się zobaczyć).

B. Metoda Nissla

Metoda Golgiego nie daje nam jednak żadnej wskazówki na temat tego, ile neuronów może się znajdować w danej strukturze nerwowej (na danym obszarze mózgu) ani własności ich wewnętrznej budowy. Odkryta przez niemieckiego psychiatrę, FRANZA NISSLA, pod koniec XIX wieku (po Golgim), metoda ta pozwala zabarwić wszystkie komórki danej struktury, ale tylko na obszarze ciała komórki. Dzięki temu możemy je policzyć.

C. Mikroskopia elektronowa

Dostarcza informacji na temat szczegółowej struktury komórek nerwowych. Najpopularniejsze w użyciu mikroskopy mają granicę, poza którą nie są w stanie dalej powiększać. Jest to związane z własnościami samego światła i wynosi dla mikroskopu świetlnego ok. 1500 razy. Nie wystarczy to, by zobaczyć neuron w szczególe. W mikroskopii elektronowej preparat tkanki nerwowej wkładany jest do substancji absorbującej elektrony, która reaguje z różnymi obszarami tkanki w różnym stopniu. Przez tak przygotowany preparat leżący nad kliszą fotograficzną przepuszczana jest następnie wiązka elektronów. W wyniku tego procesu powstaje mikrografia elektronowa. SKANINGOWY MIKROSKOP ELEKTRONOWY potrafi wykonywać fotografie trójwymiarowe, choć w nieco mniejszym powiększeniu.

D. Metody barwienia mieliny

Opracowane specjalnie do badania aksonów. Użyteczne do wizualizacji zmielinizowanych obszarów ośrodkowego układu nerwowego, ale nie do wizualizacji szlaków pojedynczych aksonów. Ten rodzaj barwienia nie sprawdza się oczywiście w sytuacji, gdy aksony są niezmielinizowane. Nie pokazuje on również początkowych oraz końcowych odcinków aksonów. No i wszystkie aksony są zabarwione bez wyjątku.

E. Neuroanatomiczne metody szlakowania (tracing techniques)

Istnieją dwie odmiany metod szlakowania:

• szlakowania następcze (anterograde tracing methods)
• szlakowania zwrotne (retrograde tracing methods)

METODY SZLAKOWANIA NASTĘPCZEGO stosowane są dla określania ścieżek aksonów wychodzących z ciał komórek nerwowych położonych na danym obszarze. Zapodany tam barwnik absorbowany jest przez ciała położonych tam komórek i transportowany do ich aksonów. METODY SZLAKOWANIA ZWROTNEGO stosowane są dla określania ścieżek aksonów mających swoje ujścia położone na danym obszarze. Zapodany tam barwnik absorbowany jest przez kolbki synaptyczne i transportowany zwrotnie do ciał komórek.

2. Określanie położenia

Kierunki określane są zawsze w odniesieniu do położenia rdzenia kręgowego.

Układ nerwowy kręgowców posiada trzy osie:

• ROSTRALNY – KAUDALNY (czołowy – ogonowy)
• DORSALNY – WENTRALNY (grzbietowy – brzuszny)
• MEDIALNY – LATERALNY (przyśrodkowy – boczny)

Dodatkowo używane są terminy dolny i górny, proksymalny (bliski, bliższy) i dystalny (daleki, dalszy) oraz ipsilateralny (po tej samej stronie ciała) i kontralateralny (po przeciwnej stronie ciała).

Terminologia dotycząca przekrojów mózgu:

• PRZEKRÓJ CZOŁOWY (transverse/cross/frontal section)
• PRZEKRÓJ POZIOMY (horizontal section)
• PRZEKRÓJ STRZAŁKOWY (sagittal/midsagittal section)

IV. Rdzeń kręgowy

Rdzeń kręgowy składa się z dwóch różnych obszarów:

• zbudowanego z istoty szarej wewnętrznego rdzenia w kształcie litery H (ciał komórki)
• otaczającego go obszaru istoty białej (zmielinizowanych aksonów)

=> dwa grzbietowe ramiona istoty szarej rdzenia kręgowego nazywamy ROGAMI GRZBIETOWYMI => dwa brzuszne ramiona istoty szarej rdzenia kręgowego nazywamy ROGAMI BRZUSZNYMI

Z rdzeniem kręgowym połączone są pary NERWÓW RDZENIOWYCH; par tych jest 31 , po jednej na każdy jego poziom. => każdy z tych 62 nerwów rdzeniowych w trakcie zbliżania się do rdzenia kręgowego rozdziela się => tak rozdzielone nerwy łączą się ze rdzeniem kręgowym przez jeden z dwóch korzeni:

• korzeń grzbietowy
• korzeń brzuszny

=> wszystkie aksony korzeni grzbietowych (somatyczne lub autonomiczne) należą do jednobiegunowych neuronów czuciowych

• ich ciała komórek zgrupowane są razem tuż na zewnątrz rdzenia kręgowego tworząc GRZBIETOWY ZWÓJ RDZENIOWY
• wiele grzbietowych zwojów rdzeniowych tworzy synapsy wewnątrz rogów grzbietowych istoty szarej rdzenia kręgowego

=> wszystkie aksony korzeni brzusznych (somatyczne lub autonomiczne) należą do wielobiegunowych neuronów ruchowych

• ich ciała komórek zgrupowane są wewnątrz rogów brzusznych istoty szarej rdzenia kręgowego a. te, które należą do somatycznego układu nerwowego (SNS) wysyłają aksony do mięśni szkieletowych b. te, które należą do autonomicznego układu nerwowego (ANS) połączone są ze zwojami nerwowymi, których neurony tworzą synapsy z organami wewnętrznymi

V. Pięć głównych części mózgu

Zrozumienie dlaczego mózg zwyczajowo dzielimy na pięć głównych części wymaga zaznajomienia się z wczesnym jego rozwojem.

• u płodu tkanka, która rozwinie się w ośrodkowy układ nerwowy ma postać wypełnionej płynem rurki
• pierwszym sygnałem rozwijającego się mózgu jest powstanie trzech wybrzuszeń, pojawiających się w przedniej części tej rurki, które docelowo rozwijają się w

1. PRZODOMÓZGOWIE
2. ŚRÓDMÓZGOWIE
3. TYŁOMÓZGOWIE

• te trzy wybrzuszenia podlegają przed porodem dalszym podziałom; docelowo jest ich pięć (przodomózgowie i tyłomózgowie dzielą się, każde na dwie części)

Z przodu do tyłu te pięć docelowych struktur to:

1. kresomózgowie
2. międzymózgowie
3. śródmózgowie
4. tyłomózgowie wtórne
5. rdzeniomózgowie (rdzeń przedłużony)

Międzymózgowie, śródmózgowie, tyłomózgowie wtórne i rdzeniomózgowie tworzą pień mózgu.

VI. Główne struktury mózgu

1. Rdzeniomózgowie (myelencephalon)

RDZENIOMÓZGOWIE (rdzeń przedłużony) składa się głownie z dróg nerwowych (szlaków nerwowych) odpowiedzialnych za wymianę informacji między resztą mózgu a ciałem.

• rozwija się z tylnej części tyłomózgowia i jest najbardziej tylną częścią mózgu

=> TWÓR SIATKOWATY (reticular formation) jest złożoną siecią prawie stu niewielkich jąder

• zajmuje on środkowy rdzeń pnia mózgu, od tylnej granicy rdzeniomózgowia aż do przedniej granicy śródmózgowia
• czasami określany jest jako AKTYWUJĄCY UKŁAD SIATKOWATY (reticular activating system, RAS), ponieważ jego części odgrywają rolę we wzbudzeniu
• należące do tworu siatkowatego jądra są zaangażowane w kontrolę bardzo wielu funkcji -> snu -> uwagi -> czuwania -> poruszania się -> utrzymania odpowiedniego tonusu mięśniowego -> różne odruchy dotyczące serca, cyrkulacji krwi i oddychania

Pamiętać należy, że w mózgu wszystko prócz szyszynki występuje w parach. Mówimy więc o tworze siatkowatym, ale tak naprawdę mamy je dwa, po lewej i prawej stronie. Większość szlaków tam biegnących ulega skrzyżowaniu w moście. Twór siatkowaty jest anatomiczną podstawą układu siatkowatego, to prawie to samo, ale nie do końca. Do układu siatkowatego należą struktury tworu siatkowatego, ale też parę innych.

4. Międzymózgowie (diencephalon)

Międzymózgowie składa się z dwóch głównych części:

• wzgórza (thalamus)
• podwzgórza (hypothalamus)

WZGÓRZE jest dużą, podwójną strukturą położoną na szczycie pnia mózgu i stanowi grzbietową część międzymózgowia. Jest to największa jego część.

• jak już powiedziałem struktura ta zorganizowana jest w dwa skupiska jąder o jajowatym kształcie; pomiędzy tymi „jajami” znajduje się komora trzecia mózgu
• oba wzgórza połączone są przez zbudowany z istoty szarej most zwany zrostem międzywzgórzowym (massa intermedia), który przechodzi przez środek trzeciej komory. Nie wydaje się on odgrywać żadnej poważniejszej roli, ponieważ u wielu ludzi całkiem go brak
• widoczna na powierzchni wzgórza znajduje się blaszka rdzenna zbudowana ze zmielinizowanych aksonów i stanowiąca cienką warstwę istoty białej Wzgórze zbudowane jest z wielu pełniących różne funkcje jąder, większość których wysyła swoje aksony w stronę kory mózgowej.
• niektóre z tych jąder to czuciowe jądra przekaźnikowe, czyli jądra, które otrzymują informacje z receptorów czuciowych, przetwarzają je, a następnie przesyłają do odpowiednich obszarów kory mózgu, np. -> ciało kolankowate boczne (lateral geniculate nuclei)
• otrzymuje informacje z oka i wysyła aksony do pierwotnej kory wzrokowej -> ciało kolankowate przyśrodkowe (medial geniculate nuclei)
• otrzymuje informacje z ucha wewnętrznego i wysyła aksony do pierwotnej kory słuchowej
• inne jądra wzgórzowe wysyłają projekcje (aksony) do różnych obszarów kory mózgowej, nie jest to jednak przekaźnictwo informacji czuciowej, np. -> jądro brzuszne boczne zbiera informacje z móżdżku i przesyła je do pierwotnej kory ruchowej, zapewniając w ten sposób kontrolę czynności ruchowej przez móżdżek

PODWZGÓRZE położone jest tuż pod przednią częścią wzgórza, stanowi ono brzuszną część międzymózgowia, po obu stronach brzusznej części trzeciej komory

• kontroluje autonomiczny układ nerwowy (ANS) i układ wewnątrzwydzielniczy (endokrynny), oraz organizuje przebieg zachowań odpowiedzialnych za przetrwanie gatunku (puli genowej); tak zwane poczwórne F (4xF): reakcje walki, zdobywania pożywienia, ucieczki i parzenia się
• odgrywa ono ważną rolę w regulacji wielu zachowań związanych z różnymi aspektami motywacji -> swój wpływ sprawuje ono po części poprzez regulację uwalniania hormonów z PRZYSADKI MÓZGOWEJ (pituitary gland)
• która jakby „zwisa” z podwzgórza na brzusznej powierzchni mózgu

Tak więc duża część układu dokrewnego (endokrynnego) kontrolowana jest przez hormony wytwarzane przez komórki podwzgórza => system specjalnych naczyń krwionośnych łączy podwzgórze z PŁATEM PRZEDNIM PRZYSADKI MÓZGOWEJ (jej częścią gruczołową) -> hormony podwzgórza wydzielane są przez specjalny rodzaj komórek nerwowych nazywanych komórkami neurowydzielniczymi (neurosekrecyjnymi) położonymi u podstawy pnia przysadki (to struktura łącząca przysadkę z podwzgórzem) -> hormony wydzielane przez komórki neurowydzielnicze pobudzają płat przedni przysadki do wydzielania swoistych dla siebie hormonów PRZYKŁAD: Komórki neurowydzielnicze uwalniają hormon uwalniający hormony gonadotropowe, który pobudza płat przedni przysadki do produkcji hormonów gonadotropowych, które z kolei odgrywają ważną rolę w zachowaniach i reakcjach reprodukcyjnych. Większość hormonów wytwarzanych przez płat przedni przysadki mózgowej sprawują kontrolę nad innymi gruczołami dokrewnymi. Z tego powodu płat przedni przysadki mózgowej nazywany jest „królem gruczołów”. => PŁAT TYLNY PRZYSADKI MÓZGOWEJ (jej część nerwowa) jest w pewnym sensie przedłużeniem podwzgórza. Hormony tylnej części przysadki wytwarzane są bezpośrednio przez podwzgórze a ich wydzielanie jest bezpośrednio przez podwzgórze kontrolowane

• płat tylny przysadki wytwarza między innymi oksytocynę (która pobudza produkcję mleka i skurcze macicy podczas porodu) i wazopresynę (która kontroluje produkcję moczu przez nerki)

Prócz PRZYSADKI MÓZGOWEJ dwie inne ważne struktury położone są w dolnej części podwzgórza:

• skrzyżowanie wzrokowe (optic chiasm)
• ciała suteczkowate (mammillary bodies)

SKRZYŻOWANIE WZROKOWE (położone grzbietowo do przysadki) jest miejscem, w którym spotykają się biegnące z oczu nerwy wzrokowe.

• ma ono kształt litery X ponieważ część aksonów nerwów wzrokowych ulega tu skrzyżowaniu -> krzyżujące się włókna, z obu nosowych połówek siatkówki, są kontralateralne -> nieskrzyżowane włókna, z obu skroniowych połówek siatkówki, są ipsilateralne

CIAŁA SUTECZKOWATE są parą sferycznych jąder podwzgórzowych, położonych na wewnętrznej powierzchni podwzgórza, tuż za przysadką mózgową.

5. Kresomózgowie (telencephalon)

KRESOMÓZGOWIE jest największą częścią mózgu (najmniejszą jest śródmózgowie). Bierze ono udział w najbardziej złożonych funkcjach mózgu:

• odpowiada za inicjowanie ruchów dowolnych
• dokonuje interpretacji wejścia sensorycznego (czuciowego)
• mediuje najbardziej złożone procesy poznawcze (uczenie się, mowa, rozwiązywanie problemów, itp.)

A. Kora mózgowa (cerebral cortex)

KORA MÓZGOWA jest warstwą tkanki pokrywającą półkule mózgu. Jest ona bardzo pofałdowana.

• czemu służy to pofałdowanie? Zwiększa ono powierzchnię kory mózgu bez zwiększania całkowitej objętości mózgu.
• mózg większości ssaków nie jest pofałdowany, jednak każdy duży ssak ma bardzo pofałdowaną korę

Duże zagłębienia obecne w pofałdowanym mózgu nazywane są szczelinami (fissures), mniejsze natomiast bruzdami (sulcus/sulci). Uwypuklenia pomiędzy szczelinami i bruzdami nazywane są zakrętami (gyrus/gyri).

PÓŁKULE MÓZGOWE są prawie całkiem od siebie odseparowane przez największą ze szczelin – szczelinę pośrodkową mózgu (longitudinal fissure).

• półkule mózgu są ze sobą bezpośrednio połączone przez kilka szlaków nerwowych przecinających szczelinę pośrodkową mózgu nazywanych spoidłami mózgu (cerebral commissures). -> największym ze spoideł mózgu jest ciało modzelowate (corpus callosum)

Dwoma głównymi punktami orientacyjnymi na bocznej powierzchni każdej z półkul są:

• bruzda środkowa mózgu/bruzda Rolanda (central fissure/sulcus centralis)
• szczelina boczna mózgu/bruzda Sylwiusza (lateral fissure)

Szczeliny te wyznaczają częściowo podział półkul mózgu na cztery płaty mózgu. Płaty te to:

• płat czołowy
• płat ciemieniowy
• płat skroniowy
• płat potyliczny

Bruzda środkowa oddziela płat czołowy od płata ciemieniowego, głębsza zaś szczelina boczna ogranicza od strony przyśrodkowej płat skroniowy.

Wśród największych zakrętów mózgu wyróżnić możemy natomiast:

• zakręt przedśrodkowy (precentral gyrus) - zawiera korę ruchową
• zakręt zaśrodkowy (postcentral gyrus) - zawiera korę czuciową
• zakręt skroniowy górny (superior temporal gyrus) - zawiera korę słuchową

Kora płatów potylicznych pełni wyłącznie funkcje wzrokowe.

Około 90% kory mózgowej u ludzi zaliczane jest do tak zwanej kory nowej (neocortex). KORA NOWA jest najnowszą ewolucyjnie warstwą istoty szarej i zgodnie z obowiązującym kanonem dzielimy ją na sześć warstw. Posuwając się od zewnątrz w głąb tkanki mózgowej są to:

1. warstwa drobinowa (I) niewiele ciał komórek, głównie aksony i dendryty
2. warstwa ziarnista zewnętrzna (II) tu gęsto upakowane komórki gwiaździste, z rzadka również niewielkie komórki piramidowe
3. warstwa piramidowa zewnętrzna (III) luźno upakowane komórki gwiaździste oraz średniej wielkości komórki piramidowe
4. warstwa ziarnista wewnętrzna (IV) podobna do (II). Gęsto upakowane komórki gwiaździste, lecz brak komórek piramidowych
5. warstwa piramidowa wewnętrzna (V) zawiera duże komórki piramidowe, a także luźno upakowane komórki gwiaździste
6. warstwa komórek wielokształtnych/różnokształtnych (VI) zawiera komórki piramidowe o różnych rozmiarach i luźno upakowane komórki gwiaździste Pod warstwą szóstą występuje istota biała – zmielinizowane aksony komórek piramidowych, niewiele ciał komórek.

Charakteryzując anatomię kory nowej wspomnieć należy o następujących jej ważnych cechach:

1. istnieją dwa fundamentalnie różne rodzaje korowych komórek nerwowych
   • komórki piramidowe (pyramidal cells)
   • komórki gwiaździste (stellate cells) KOMÓRKI PIRAMIDOWE są dużymi neuronami wielobiegunowymi z ciałem komórki w kształcie piramidy właśnie oraz charakterystycznym, dużym dendrytem zwanym dendrytem apikalnym. Dendryt apikalny odchodzi ze szczytu piramidy prosto w kierunku powierzchni kory. Komórki piramidowe mają też bardzo długie aksony. KOMÓRKI GWIAŹDZISTE są małymi neuronami wstawkowymi (interneuronami) w kształcie gwiazdy właśnie (czyli ich akson jest albo bardzo krótki, albo w ogóle go brak).
2. każda z sześciu warstw kory nowej jest inna
   • pod względem wielkości (szerokości) oraz gęstości upakowania neuronów
   • pod względem proporcji, jakie w niej zajmują komórki piramidowe i gwiaździste