opracowanie - pytania na egzamin, Notatki z Fizyka

Pobierz opracowanie - pytania na egzamin i więcej Notatki w PDF z Fizyka tylko na Docsity! I. Kinematyka 1. Podaj definicję iloczynu wektorowego i skalarnego wektorów.  Jak określona jest wartość, kierunek i zwrot iloczynu wektorowego?  Jak określona jest wartość iloczynu skalarnego?  Podaj przykład wielkości fizycznych definiowanych przez te iloczyny. Definicja - Iloczyn skalarny jest liczbą określoną wzorem: a = |a| → długość wektora a b = |b| → długość wektora b φ - kąt pomiędzy wektorami a i b Własności iloczynu skalarnego Definicja - Iloczyn wektorowy jest wektorem, którego moduł określony jest wzorem: |A x B| = ABsinφ A = |A| → długość wektora A B = |B| → długość wektora B φ - kąt pomiędzy wektorami A i B Własności iloczynu wektorowego: A x B = - B x A iloczyn wektorowy nie jest przemienny m ( A x B ) = ( m A ) x B ( A + B ) x C = ( A x C ) + ( B x C ) Przykład wielkości fizycznych definiowanych przez ww. iloczyny: - praca W, objętość V, energia E, masa m, czas t, temperatura T - jest wielkością skalarną - siła F, prędkość v, położenie r - jest wielkością wektorową 1 2. Wymień 7 podstawowych jednostek fizycznych układu SI. 3. Podaj definicję wektora prędkości i wektora przyspieszenia dla ruchu prostoliniowego. (wzory, wykresy s(t), v(t), a(t)). Omów przykłady: spadek swobodny, rzut pionowy). Wektor prędkości – jest to stosunek przebytej drogi do czasu. Ruch jednostajny prostoliniowy jest ruchem, w którym ciało porusza się ze stałą prędkością (v), czyli ciało pokonuje takie same odcinki drogę (przemieszczenie - s) w każdej jednostce czasu . Wykres prędkości i drogi w ruchu prostoliniowym: Wykres prędkości od czasu ruchu jest linią prostą równoległą do osi OX (prędkość jest stała). Wektor przyspieszenia ( a ) – Przyspieszenie pokazuje jak szybko zmienia się prędkość. Jest to stosunek przyrostu prędkości Δv do czasu Δt, w którym ten przyrost nastąpił. Wzór: 2 W przypadku ruchu prostoliniowego jednostajnego prędkość średnia jest równa prędkości chwilowej i jest wielkością stałą (v = const.). Przyspieszenie jest równe zero (a = 0). W przypadku ruchu prostoliniowego przyspieszonego prędkość rośnie proporcjonalnie do czasu a przyspieszenie jest wielkością stałą ( a = const ) i większą od 0. 9. Co to jest układ odniesienia?  zdefiniuj układ inercjalny i nieinercjalny. Podaj przykłady. Układ odniesienia – punkt lub układ punktów w przestrzeni, względem którego określa się położenie lub zmianę położenia (ruch) danego ciała. Układ inercjalny – układ odniesienia, względem którego każde ciało, niepodlegające zewnętrznemu oddziaływaniu z innymi ciałami, porusza się. (stojąca łódka na jeziorze lub płynąca ze stałą prędkością na rzece). Nieinercjalny układ – układ odniesienia poruszający się ruchem niejednostajnym względem jakiegokolwiek inercjalnego układu odniesienia. (autobus gwałtownie skręcający lub hamujący) 10. Zdefiniuj tor, drogę i przemieszczenie. Podaj lustracje graficzną i omów różnice pomiędzy tymi wielkościami na przykładzie. Tor ruchu jest to linia, po której porusza się ciało fizyczne. Przykład - Jeżeli ciało porusza się po linii prostej, to torem ruchu będzie linia prosta. Torem ruchu Ziemi wokół Słońca jest elipsa. Torem ruchu pocisku od chwili wystrzału do uderzenia jest parabola. Droga jest to długość toru ruchu. Wielkość tę oznaczamy zwykle literą s. Droga jest skalarem (liczbą). Nigdy nie przyjmuje ujemnych wartości. Może tylko wzrastać wraz z upływem czasu. Przykład - Jeżeli ciało porusza się po okręgu i podczas ruchu wykona 10 pełnych obrotów, to droga przebyta przez to ciało będzie równa dziesięciokrotności obwodu okręgu, stanowiącego tor ruchu tego ciała. Przemieszczenie jest to wielkość wektorowa, opisująca zmianę położenia ciała w czasie. Jeżeli ciało przemieściło się z punktu A do punktu B, to wektor przemieszczenia opisujemy wzorem: 5 11. Podaj wartość i jednostkę:  prędkości światła,  stałej Plancka  stałej grawitacji  ładunku elektrycznego  stałej gazowej  I II prędkości kosmicznej prędkości światła, 299 792 458 m/s.  stałej Plancka 6, 63 ⋅ 10−34 J * s.  stałej grawitacji 6,67 • 10–11 N • m2/kg2 6  ładunku elektrycznego 1,6.10-19 C  stałej gazowej 8,31 J/mol×K.  I II prędkości kosmicznej 7,91 km/s oraz 11,19 km/s  prędkość światła 299 792 458 m/s.  stała Plancka 6, 63 ⋅ 10−34 J * s.  stała grawitacji 6,67 • 10–11 N • m2/kg2  ładunek elektryczny 1,6.10-19 C  stała gazowa 8,31 J/mol×K.  I II prędkość kosmiczna 7,91 km/s oraz 11,19 km/s II. Dynamika punktu materialnego 1. Zdefiniuj siłę: wzór, przykłady. Skutkiem działania siły F na ciało o masie m jest nadanie temu ciału przyspieszenia a. Siła to wektor, który powoduje, że obiekt posiadający masę przyspiesza. F= m⋅a [N] F - siła, m – masa, a – przyspieszenie Popychając nieruchomy zabawkowy samochodzik nadamy mu prędkość. Im mocniej go popchniemy tym bardziej rozpędzimy samochodzik. 2. Co to są siły pozorne, omów na przykładzie. Siły bezwładności (inaczej: siły pozorne) wprowadzamy wtedy, gdy opisujemy ruch względem układu odniesienia poruszającego się z pewnym przyspieszeniem. Jeśli przyspieszenie układu wynosi a0, to siła ta wynosi F = - ma0 . Przykład. Ruch prostoliniowy. Jeśli pojazd (samochód, wagon, winda itp.) porusza się z 7 stałe: Praca W wykonana przez stałą siłę F Gdy siła i kąt między siłą i przemieszczeniem są stałe: Wówczas praca to iloczyn wektora siły oraz przemieszczenia W=F∙s Gdy siła i kąt między siłą i przemieszczeniem są zmienne: Wówczas praca definiowana jest jako iloczyn siły, przemieszczenia i sinusa kąta pomiędzy nimi W=Fs*cos a Wówczas praca definiowana jest jako iloczyn siły, przemieszczenia i sinusa kąta pomiędzy nimi W=F∙s∙cosα 6. Sformułuj zasadę zachowania energii mechanicznej:  Zdefiniuj energię potencjalną  Zdefiniuj energię kinetyczną  Jaki jest związek pomiędzy przyrostem energii kinetycznej a pracą wykonaną nad układem? Energia kinetyczna Ek jest to energia związana ze stanem ruchu ciała. Im szybciej ciało się porusza, tym większa jest jego energia kinetyczna. Jeżeli ciało pozostaje w spoczynku, jego energia kinetyczna jest równa zeru. Wzór: Energia potencjalna – Jest to taki rodzaj energii, który zależy od położenia ciała w polu grawitacyjnym, a nie od jego prędkości. Jaki jest związek pomiędzy przyrostem energii kinetycznej a pracą wykonaną nad układem - podczas gdy siły zewnętrzne wykonują pracę nad ciałem – jego energia wzrasta o wartość wykonanej pracy. 7. Sformułuj zasadę zachowania energii całkowitej 10  Jakie układy nazywamy zachowawczymi a jakie rozpraszającymi?  Wymień rodzaje energii. Zasada zachowania energii całkowitej stanowi, że suma wszystkich rodzajów energii w układzie izolowanym jest stała. Wynika z tego, że energia nie może powstać z niczego, nie może też zniknąć z układu. Możliwe są przemiany energii wewnątrz układu, ale energia całkowita jest stała. Rodzaje energii: kinetyczna, potencjalna ciężkości, potencjalna sprężystości, elektryczna, magnetyczna, chemiczna, jądrowa, świetlna itd. Układ zachowawczy – to układ, w którym nie występuje ani wymiana energii z otoczeniem, ani jej zmiana wewnątrz układu. Układ rozpraszający – w układzie tym następuje wymiana energii z otoczeniem. pobiera energię z otoczenia lub przekazuje ją na zewnątrz 8. Jakimi wzorami wyraża się zasada zachowania dla układu odosobnionego i nieodosobnionego? W układzie odosobnionym Ek+Ep=const W układzie nieodosobnionym Ek+Ep ≠ const 9. Podaj definicję pędu punktu materialnego. Pędem punku materialnego nazywa się iloczyn masy tego ciała i jego prędkości. W rzeczywistości pęd jest wielkością wektorową, podobni jak i prędkość. Można więc zapisać: 10. Sformułuj zasadę zachowania pędu. Zasada zachowania pędu: Suma wektorowa pędów wszystkich elementów układu izolowanego pozostaje stała. Układ izolowany to taki układ, na który nie działają siły zewnętrzne lub siły te się równoważą. Oddziaływanie między elementami układu (siłami wewnętrznymi ) nie zmienia pędu układu. 11. Omów na przykładzie zastosowanie zasady zachowania energii i pędu. Chłopak stojący na nieruchomej łódce (pęd układu chłopak-łódka jest równy zeru) wyskakuje z niej na brzeg. W chwili wyskoku chłopiec uzyskuje pewien pęd. Jednak zgodnie z zasadą zachowania pędu, pęd układu ciał nie może ulec zmianie. Stąd możemy zaobserwować jak łódka również doznaje pędu w przeciwną stronę. Łódka odpływa. 12. Wyprowadź zasadę zachowania pędu z praw ruchu Newtona. 11 Zasada zachowania pędu wynika bezpośrednio z II zasady dynamiki dla ruchu postępowego. Jeżeli wypadkowa sił zewnętrznych (ich suma wektorowa) jest równa zero to znaczy, że pochodna wektora pędu po czasie jest równa zero. Oznacza to, że wektor pędu nie zmienia się w czasie a więc jest stały. III. Dynamika bryły sztywnej 1. Zdefiniuj moment bezwładności bryły sztywnej. Wyjaśnij różnice między masą a momentem bezładności. Moment bezwładności bryły, który oznaczamy dużą literą I, opisuje sposób rozkładu masy wokół osi obrotu. Im dalej masa jest rozłożona wokół osi obrotu, tym większy jest jej moment bezwładności I. 2. Zdefiniuj moment siły. Podaj przykłady. W ruchu obrotowym odpowiednikiem siły jest moment siły M → , który dla cząstki znajdującej się w odległości r → , od nieruchomej osi obrotu definiujemy jako Przykłady - Dokręcanie śruby za pomocą klucza, otwarcie drzwi za klamkę 3. Zdefiniuj moment pędu. Podaj przykłady. Moment pędu L → cząsteczki o pędzie p → której położenie względem osi obrotu określa wektor r → wynosi 4. Udowodnij związek pomiędzy momentem siły i momentem pędu. 12 gdzie x – wychylenie, m – masa, ω - wielkość proporcjonalna do częstotliwości drgań, zwana częstością kołową drgań. Znak minus wskazuje, że siła zwrócona jest przeciwnie do wychylenia (ku położeniu równowagi). Okres - czas wykonania jednego pełnego drgania w ruchu drgającym, czyli czas pomiędzy wystąpieniami tej samej fazy ruchu drgającego. Częstotliwość - liczba pełnych drgań w ciągu jednej sekundy; jednostką jest herc (Hz). Faza- w fizyce wielkość bezwymiarowa opisująca procesy okresowe, przedstawiająca, w której części okresu znajduje się ciało (zjawisko). Faza początkowa - faza w czasie t=0 Częstość kątowa- wielkość określająca, jak szybko powtarza się dane zjawisko okresowe; oznaczana małą literą omega (ω). Wychylenie - to odległość ciała (punktu) drgającego od położenia równowagi. ruch harmoniczny- ruch drgający, w którym na ciało działa siła o wartości proporcjonalnej do 3. Podaj równanie ruchu harmonicznego prostego, jego rozwiązanie oraz wykres zależności x(t). x=Acos(ωt+φ) gdzie:  A - amplituda drgań (największe wychylenie z położenia równowagi)  ω - częstotliwość (częstość) kątowa drgań, pulsacja  ωt+φ - faza drgań, w szczególności dla t=0, faza drgań jest równa φ - jest to tak zwana faza początkowa. Wykres ruchu harmonicznego 3. Podaj równanie ruchu harmonicznego tłumionego, jego rozwiązanie oraz wykres zależności x(t). 15 4. Podaj równanie ruchu harmonicznego wymuszonego, jego rozwiązanie oraz wykres zależności x(t). 4. Kiedy następuje rezonans? Jakie są cechy tego zjawiska? Warunek, przy którym zachodzi rezonans polega na tym, że częstotliwość drgań swobodnych elementu pobudzanego ma się równać częstotliwości drgań swobodnych elementu wymuszającego, czyli ma zachodzić maksymalne przekazywanie energii drgań od elementu wymuszającego drgania, do elementu pobudzanego do drgań. 5. Jak się wyraża energia drgania? Z jakich rodzajów energii się składa? Energia całkowita (Ec) ciała wykonującego drgania harmoniczne jest sumą jego energii potencjalnej (Ep) i kinetycznej (Ek). Całkowita energia jest równa: Ec = k A 2 2 k -  współczynnik sprężystości A - amplituda drgań Energia całkowita ma stałą wartość równą maksymalnej wartości energii potencjalnej i kinetycznej. Oznacza to, że w ruchu drgającym w sposób ciągły zachodzą przemiany energii potencjalnej w kinetyczną i odwrotnie tak, że suma tych dwóch rodzajów energii jest zawsze stała, więc nie zależy od czasu. 6. Wyprowadź wzór na energię całkowitą w ruchu drgającym. Ec = Ep + Ek Energia potencjalna związana jest z działaniem siły, będącej liniową funkcją wychylenia i jest równa: gdzie: k – współczynnik sprężystości, x – wychylenie. Energia kinetyczna natomiast związana jest z prędkością ciała i jest równa: 16 gdzie: m – masa, v – prędkość. Wychylenie i prędkość w ruchu harmonicznym są odpowiednio równe: gdzie: A – amplituda drgań, ω – częstość kołowa, ωt – faza drgań. Zatem wzory na energie potencjalną i kinetyczną można zapisać następująco: Ponieważ , to . Całkowita energia w ruchu harmonicznym jest więc równa: Ec = k A 2 sin2(ωt) 2 + k A2cos2(ωt ) 2 ¿ k A 2 2 ¿¿(ωt ¿ + cos2(ωt ¿) = k A 2 2 7. Podaj wzór na wychylenie fali sinusoidalnej. y(x, t) = ym sin(kx - ωt ¿ k – liczba falowa, ym – amplituda, ω – częstotliwość kołowa, x – położenie, t - czas 9. Zdefiniuj długość fali. Jakie będzie równanie na wychylenie po wprowadzeniu długości fali? Długością fali λ nazywamy odległość między kolejnymi powtórzeniami kształtu fali. 17 15. Wyjaśnij zjawisko dudnień? Dudnienie jest zjawiskiem powstającym w wyniku nałożenia się dwóch drgań o tych samych amplitudach i zbliżonych częstotliwościach. V .Termodynamika 1. Zdefiniuj temperaturę i podaj powszechnie stosowane skale. Temperatura jest miarą energii kinetycznej (ruchu i drgań wszystkich cząsteczek tworzących dany układ). Temperatura może być także określona opisowo jako miara "skłonności" do dzielenia się ciepłem. Powszechnie stosowane skale:  Stopnie Celsjusza (°C)  Stopnie Fahrenheita (°F)  Kelwin (K)  Stopnie Rankine'a (°Ra lub w skrócie °R) 2. Sformułuj zerową zasadę termodynamiki. Jeżeli każde z dwóch ciał A i B jest w równowadze termicznej z trzecim ciałem C (termometrem), to A i B są w równowadze termicznej ze sobą. 3. Zdefiniuj ciepło bez zmiany stanu skupienia. Po dostarczeniu określonej ilości ciepła Q do ciała o masie m jego temperatura wzrasta o ΔT Q = m ∙ cw ∙ ΔT Q – ciepło bez zmiany stanu skupienia cw – ciepło właściwe ciała ( bez zmiany stanu skupienia ) m – masa ciała ΔT – przyrost temperatury 4. Podaj wzór na ciepło właściwe i ciepło molowe. Ciepło właściwe c to ilość energii cieplnej (ciepła) potrzebna do ogrzania 1 kilograma substancji o jeden stopień Celsjusza (jeden kelwin). cw = Q m∙∆T gdzie: cw - ciepło właściwe; m – masa ciała; ΔT – przyrost temperatury; Q – energia (ciepło) dostarczona do ciała. 20 Ciepłem molowym C nazywamy wielkość fizyczną równą liczbowo energii cieplnej potrzebnej do podniesienia temperatury jednego mola substancji o jeden stopień. Q = n ∙ cw ∙ ΔT n – ilość moli 5. Sformułuj I zasadę termodynamiki. I zasada termodynamiki - zmiana energii wewnętrznej ciała ΔU możliwa jest przy pomocy ciepła Q lub pracy W ΔU = ±Q±W Ciepło może być dostarczane do układu (+Q) lub czerpane z niego (–Q); podobnie praca może być wykonywana na rzecz układu (+W) lub jego kosztem (–W). Wszystkie te efekty mogą wpłynąć na zmianę energii wewnętrznej układu ΔU. 6. Podaj definicję ciśnienia w sensie makroskopowym i mikroskopowym. Ciśnienie w sensie makroskopowym - to siła działająca na jednostkową powierzchnię Ciśnienie w sensie mikroskopowym – to wielkość fizyczna zależna od pędu i liczby molekuł uderzających o powierzchnię lub ich energii kinetycznej i liczby molekuł w jednostce objętości. 7. Sformułuj równanie stanu gazu doskonałego. pV = nRT gdzie: p - ciśnienie, V - objętość, n - liczba moli gazu (będąca miarą liczby cząsteczek (ilości) rozważanego gazu), T - temperatura (bezwzględna), T [K] = t [°C] + 273,15 R - uniwersalna stała gazowa 8. Wymień i opisz przemiany gazowe. Przemiana izotermiczna (prawo Boyle'a – Mariotte'a) - przemiana gazu przy stałej 21 temperaturze (zmiana objętości pod wpływem ciśnienia Vp=const.) - Przemiana izochoryczna (prawo Charlesa) - przemiana gazu przy stałej objętości (zmiana ciśnienia pod wpływem temperatury p/T=const.) - Przemiana izobaryczna (prawo Gay-Lussaca) - przemiana gazu przy stałym ciśnieniu (zmiana objętości pod wpływem temperatury V/T=const.)  Przemiana izotermiczna (prawo Boyle'a – Mariotte'a) - przemiana gazu przy stałej temperaturze (zmiana objętości pod wpływem ciśnienia Vp=const.) 22 g = G ∙ M r2  Potencjał grawitacyjny charakteryzujący zdolność pola do nadawania energii potencjalnej ciału, jakie się w nim znajdzie. V = Ep m Związek pomiędzy tymi wielkościami: g = -ΔV 5. Wyznacz I i II prędkość kosmiczną. I prędkość kosmiczna – siła odśrodkowa = sile grawitacji V 1 = √G∙ M z R z = √ g∙ R z ≈ 7,9 ∙ 103 [ m s ] II prędkość kosmiczna - Energia kinetyczna ciała = pracy przeniesienia ciała z powierzchni Ziemi do ∞ (prędkość ucieczki) V 2 = √ 2GM z R z ≈ 11,2 ∙ 103 [ms ] 6. Jakim ruchem porusza się ciało w polu grawitacyjnym. Podaj zależność V(r). Spadające swobodnie ciało porusza się ruchem jednostajnie przyspieszonym, a jego przyspieszenie nazywamy przyspieszeniem grawitacyjnym.  7. Jak zależy natężenie pola grawitacyjnego od odległości od środka planety (na zewnątrz i wewnątrz). Natężenie pola grawitacyjnego we wnętrzu naszej planety rośnie liniowo wraz z odległością od jej środka. Na zewnątrz natężenie maleje. VII. Pole elektryczne 1. Ładunek elektryczny; prawo Coulomba; pole elektryczne  Zdefiniować pojęcie ładunku elektrycznego. Jakie cechy ma ten ładunek? Ładunek elektryczny – to wielkość fizyczna pojawiająca się na ciałach w wyniku pewnych czynności, np. pocierania, powodująca, że ciała te zaczynają oddziaływać ze sobą na odległość (q – symbol ładunku elektrycznego). Jednostką ładunku w układzie SI jest jeden kulomb (1 C). Istnieją dwa rodzaje ładunków: dodatni i ujemny. Ładunki jednoimienne (o tych samych znakach) odpychają się, a ładunki różnoimienne (o znakach przeciwnych) przyciągają się. Jak brzmi prawo Coulomba? Siła wzajemnego oddziaływania dwóch naładowanych cząstek jest wprost proporcjonalna do iloczynu wartości tych ładunków i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi. 25 q1,q2 – ładunki elektryczne r – odległość k – stała elektrostatyczna  Zdefiniować pojęcie pola elektrycznego, podać podstawowe parametry, opisujące to pole, opisać ich podstawowe własności, podać związek między nimi. Pole elektryczne Jest to przestrzeń wokół ładunków elektrycznych, która ma tę własność, że na umieszczony w niej ładunek elektryczny działa siła Coulomba. Wielkości opisujące pole elektryczne:  Natężenie pola elektrycznego - Natężenie pola elektrycznego jest podstawową wielkością opisującą pole elektryczne (i niekiedy samo jest nazywane krótko polem elektrycznym). Jest to pole wektorowe , zdefiniowane w danym punkcie pola jako stosunek siły wywieranej przez pole na ładunek próbny q umieszczony w tym punkcie do wartości tegoż ładunku q:  Potencjał pola elektrycznego - Potencjał jest polem skalarnym , zdefiniowane w każdym punkcie pola elektrycznego jako stosunek energii potencjalnej Ep ładunku próbnego q umieszczonego w tym punkcie, do wartości tegoż ładunku q:  Energia pola elektrycznego - W polu elektrycznym zgromadzona jest energia. Jest ona równa pracy potrzebnej do ułożenia układu ładunków wytwarzających dane pole elektryczne, można więc stwierdzić, że energia potencjalna układu ładunków jest równoważna energii w wytworzonym przez nie polu elektrycznym. Gęstość energii pola elektrycznego (energia zawarta w jednostce objętości) wyraża się przez:  Linie sił pola elektrycznego - Do obrazowego przedstawienia pola elektrycznego używa się linii sił pola elektrycznego, są to linie, które w każdym punkcie przestrzeni są styczne do wektora siły działającej w tym polu na dodatni ładunek próbny. 26 2. Prawo Gaussa dla pola elektrycznego  Zdefiniować pojęcia strumienia oraz strumienia pola elektrycznego. Strumień ϕ pola elektrycznego przez powierzchnię S definiujemy jako iloczyn skalarny wektora powierzchni S i natężenia pola elektrycznego E.  Sformułować prawo Gaussa – kiedy warto to prawo stosować i jaki jest jego związek z prawem Coulomba? Strumień natężenia pola elektrycznego, przenikający przez dowolną powierzchnię zamkniętą w jednorodnym środowisku o bezwzględnej przenikalności elektrycznej jest równy stosunkowi całkowitego ładunku znajdującego się wewnątrz tej powierzchni do wartości tejże przenikalności.  Stosując prawo Gaussa, wyprowadzić wzór na natężenie pola elektrycznego dla nieskończenie długiej, jednorodnie naładowanej nici (pręta). VIII. Pole magnetyczne 1. Pole magnetyczne prądu – prawa Biota-Savarta i Ampera  Podać treść prawa Biota-Savarta, wyjaśnić podstawowe pojęcia, występujące we wzorze, opisującym to prawo. Wzór na prawo Biota-Savarta: dB⃗ = μ0∙ i 4 π ∙ d l⃗ ×r⃗ r3 B⃗ = ∫ d B⃗ gdzie: d B⃗– indukcja magnetyczna powodowana przez bardzo mały odcinek przewodnikad l⃗ μ0– przenikalność magnetyczna próżni i – natężenie prądu elektrycznego, d l⃗ – nieskończenie krótki odcinek przewodnika elektrycznego, r⃗ – odległość wychodząca od bardzo małego przewodnika elektrycznego do punktu w którym wyznaczana jest wartość indukcji magnetycznej. Prawo Biota – Savarta umożliwia obliczanie pól magnetycznych pochodzących od skomplikowanych konfiguracji przewodów z prądem.  Zdefiniować pojęcie strumienia indukcji magnetycznej. Strumieniem indukcji magnetycznej B przez powierzchnię S nazywamy iloczyn skalarny wektorów B⃗ S⃗: φB = B⃗ ∙ S⃗= BScos∝ φB – strumień indukcji magnetycznej gdzie ∝ jest kątem między tymi dwoma wektorami, a S⃗ jest wektorem prostopadłym do powierzchni S o wartości równej polu tej powierzchni.  Sformułować prawo Ampera, wyjaśnić podstawowe pojęcia, występujące we wzorze, opisującym to prawo – kiedy warto je stosować? 27