C-384/93 Alpine Investment BV v. Minister Finansów
Swoboda świadczenia usług – Artykuł 59 traktatu EWG – Zakaz akwizycji telefonicznej
usług finansowych
* → przepisy holenderskie zakazujące cold-calling odnoszące się do klientów niezależnie od
ich miejsca zamieszkania tworzą przeszkodę w świadczeniu usług, bo bezpośrednio dot.
dostępu do rynku;
Klauzula dobra powszechnego rozwijana szeroko w orzecznictwie ETS, por. np. orzeczenie
w sprawie Alpine Investment BV Case C-384/93 [1995], „Art. 47 TWE nie pozbawia państw
członkowskich możliwości wydania przepisów krajowych, które ze względu na konieczność
ochrony zaufania inwestorów do narodowych rynków finansowych wprowadzają zakaz
telefonicznego zwracania się do klientów z innych państw członkowskich bez zaproszenia ze
strony tych klientów i w celu oferowania im usług związanych z towarowymi transakcjami
terminowymi”.
C 113/89 Rush Portuguesa
sprawa Rush Portuguesa Lda przeciwko Krajowemu Urzędowi do Spraw Imigracji wniesiona
do Luksemburga w celu:
wyjaśnienia wątpliwości prawnych ETS orzekł, że przedsiębiorstwo
portugalskie świadczące usługi budowlane i usługi w sektorze robót publicznych
w innym państwie członkowskim może przenosić się wraz z pracownikami
sprowadzonymi z Portugalii na czas prowadzenia robót. W takim przypadku
władze państwa, na którego terytorium prace mają być prowadzone,
nie mogą nakładać na świadczącego usługi warunku rekrutacji siły roboczej
na miejscu albo obowi¹zku uzyskania pozwolenia na pracê pracowników
portugalskich.
Swoboda świadczenia usług nie może być – co do zasady – ograniczona
przez prawo państwa członkowskiego, na terytorium którego us³uga jest
wykonywana. Jeżeli nawet pewne ograniczenia znajduj¹ usprawiedliwienie
nie mogą one podważyć fundamentalnej zasady swobodnego przepływu usług.
Kryteria celowości, konieczności, proporcjonalności stosowanych ograniczeń
Muszą być respektowane w każdym przypadku.
Society for The Protection of Unborn Children S.P.U.C v. Grogan (C-159/90),
która trafiła przed Europejski Trybunał Sprawiedliwości, kwestionowano orzeczenie
zakazujące informowania o możliwości przerywania ciąży za granicą, jako naruszające
gwarantowaną Traktatem Rzymskim swobodę świadczenia usług. Trybunał uznał, że
przerwanie ciąży dokonane zgodnie z przepisami kraju, w którym jest przeprowadzone,
stanowi usługę w rozumieniu Traktatu Rzymskiego. Konkluzją orzeczenia było stwierdzenie,
że według prawa wspólnotowego władze Irlandii nie mogą ustanawiać zakazu informacji o
możliwościach dokonania aborcji w innym państwie należącym do Wspólnoty, jeśli
