Pedagogika specjalna - wprowadzenie do przedmiotu, Notatki z Pedagogika, badania pedagogiczne

Pobierz Pedagogika specjalna - wprowadzenie do przedmiotu i więcej Notatki w PDF z Pedagogika, badania pedagogiczne tylko na Docsity!

PEDAGOGIKA SPECJALNA – ROK

1 SEMESTR 1 – PEDAGOGIKA

T: Wprowadzenie do pedagogiki specjalnej

Dziedzina naukowa powstaje, gdy:

• Obszar wzbudza szczególne zainteresowanie
• Działaniom towarzyszy refleksja
• Nowa dyscyplina wyłania się z dyscypliny już istniejącej
• Nowa dyscyplina powstaje na styku dyscyplin Nauka - to nauczanie, uczenie się, morał- wskazówka, system stwierdzeń należycie uzasadnionych

Klasyfikacja wiedzy ludzkiej:

• Nauki teoretyczne - wyjaśnianie faktów
• Nauki praktyczne - praktyka

Nauki praktyczne - ustalają skuteczne oddziaływanie na rzeczywistość, zmienianie i przekształcanie, określanie i wykazywanie celów, formułowanie zasad, środków i metod postępowania

Pedagogika lecznicza ( heilpedagogik- heil- nienaruszony, nieuszkodzony)

Dostosowywanie sposobów i metod nauczania do możliwości i umiejętności uczniów oraz wychowanków

Ortopedagogika ( orthos- prawidłowy, właściwy)

Podkreśla stworzenie prawidłowego środowiska odpowiedniego dla dziecka

Heinrich Hamelman wyróżnił 3 rodzaje upośledzeń:

• Predyspozycje percepcyjne( zmysłowe)- głusi, niewidomi, głuchoniemi
• Ograniczenie przetwarzania informacji, skojarzeń( centralny układ nerwowy)- upośledzenie umysłowe, trudności wychowawcze
• Ograniczenie wyrażania ekspresji- wady wymowy, uszkodzenia motoryczne

Definicje pedagogiki specjalnej:

• Dykcik - nauka szczegółowa pedagogiki, a jej przedmiotem jest opieka, terapia, kształcenie i wychowanie osób z odchyleniami bez względu na stopnie
• Sowa - nauka o nauczaniu i wychowaniu jednostek niepełnosprawnych odbiegających od normy psychicznej lub fizycznej
• Sękowska - zajmuje się osobami obarczonymi niepełnosprawnością oraz ich rehabilitacją, a także niedostosowanymi społecznie i ich resocjalizacją
• Obuchowska - przedmiot- ludzie, którzy mają problem z dostosowaniem się społecznie, dotyczy różnych niepełnosprawności motorycznych, a także umysłowych
• Inne - rewalidacja społeczna dzieci upośledzonych, teoria i praktyka

Podział pedagogiki specjalnej:

• Oligofrenopedagogika - upośledzeni umysłowo
• (^) Surdopedagogika - osoby niesłyszące
• Tyflopedagogika - uszkodzony narząd wzroku
• Resocjalizacja - zaburzone normy społeczne
• Terapia lecznicza - dzieci chore i ich terapia

Pedagogika specjalna prowadzi działania- kompensacyjne, resocjalizacyjne i terapeutyczne

Normy w znaczeniu:

• Aksjologiczne- znaczenie oceniające, odnosi się do tego co jest etyczne, co jest akceptowane i ogólnie przyjęte np. miły stosunek do osób starszych
• Teleologiczne- znaczenie celowościowe, odnosi się do funkcji organizmu lub urządzenia, które odpowiada celom i zadaniom jakim ma służyć np. prawidłowe funkcjonowanie nerek
• Behawioralne- znaczenie zachowawcze, jak należy się zachowywać w danej sytuacji, w odniesieniu do ludzi: normy etyczne, kulturowe, społeczne, w odniesieniu do przedmiotu- normy techniczne
• Wzorzec- to co jest przyjęte ogólnie, np. ortografia
• Statystyka- to co znajduje się w obrębie średniej wartości, zależy od wymagań jakie stawiamy

T: OSOBA NIEPEŁNOSPRAWNA

Definicje:

Niepełnosprawność - stan naruszenia funkcji organizmu:

• Wrodzony lub powstały na skutek choroby
• Stały lub przemijający
• W różnym stopniu ograniczający podczas pełnienia roli społecznej

„ Do osób niepełnosprawnych zalicza się osoby z długotrwałą obniżoną sprawnością fizyczną, umysłową, intelektualna lub sensoryczną, która ogranicza ich pełne i efektywne uczestnictwo w życiu społecznym na równych zasadach z innymi obywatelami” Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych, ONZ 2006

Liczba osób niepełnosprawnych w Polsce:

Dzieci w wieku 0-15 lat- 3,7% Kobiety- 53%

• redukcja pokrzywdzeń spowodowanych warunkami życia
• korekcja obciążeń spowodowanych nadmiernymi wymaganiami

Niepełnosprawność edukacyjna to niemożliwa do tolerowania przez szkołę, ze względu na długotrwałość, rozległość i poziom nasilenia, rozbieżność między wymaganiami szkoły a możliwościami sprostania tym wymaganiom przez ucznia bez specjalnej pedagogicznej pomocy. (G. Szumski, 2006)

T: Rewalidacja i Rehabilitacja

1. Drogi rewalidacji wg Marii Grzegorzewskiej
2. Rewalidacja wg Ottona Lipkowskiego
3. Definicje słownikowe
4. Zadania rewalidacji
5. Aktywizujące i realizujące podejście rewalidacyjne
6. Obraz własnej osoby jako czynnik determinujący zachowanie i rewalidację

Validus = zdrowy, mocny, silny, żwawy, mający przewagę.

Habilis = zdatny, przydatny.

Ad 1 - Drogi rewalidacji wg Marii Grzegorzewskiej:

• kompensacja braków (brak zmysłu wzroku, słuchu, odbieranie inf. przez obserwację mowy, zastępowanie brakującego zmysłu innym)
• korygowanie zaburzeń (usuwanie wad, usterek, korygowanie ułożenia języka, wyrazistości mowy osoby niesłyszącej)
• usprawnianie (ma związek z kompensacją, ćwiczenia i treningi narządów)
• (^) dynamizowanie (wzmacnianie aktywności, motywowanie do przezwyciężania słabości)

Nadkompensacja - dążenie osoby niepełnosprawnej do osiągnięć, które są wbrew jej możliwości.

Punkt Archimedesowy – mocna strona

Ad 2 - Działania rewalidacyjne Ottona Lipkowskiego:

• maksymalne rozwijanie się tych sił biologicznych, zadatków i cech, które są najmniej uszkodzone
• wzmacnianie i usprawnianie uszkodzonych sfer psychicznych i fizycznych
• wyrównywanie i zastępowanie deficytów rozwojowych.

Lipkowski nie mówił o motywowaniu, dynamizowaniu.

Ad 3 - Aleksandra Maciarz: Dziecko niepełnosprawne. Podręczny słownik terminów. Rehabilitacja (rewalidacja) to:

• proces kompleksowych i skoordynowanych działań różnych służb i specjalistów zorientowanych na jak najlepsze usprawnienie i przygotowanie do samodzielnego życia w społeczeństwie osób niepełnosprawnych, na miarę ich możliwości psychofizycznych. Termin rehabilitacja stosowany jest w naukach i w praktyce medycznej, a termin rewalidacja w pedagogice

specjalnej i kształceniu specjalnym. W rehabilitacji dzieci i młodzieży dużą rolę odgrywa nauczanie i wychowanie specjalne. Wyróżnia się rehabilitację: fizyczną (leczenie, oprotezowanie, fizyczne usprawnienie), psychiczną ( psychoterapeutyczne łagodzenie postaw, zachowań i umiejętności społecznych), zawodową( poradnictwo i kształcenie zawodowe, tworzenie odpowiednich warunków pracy).

Wojciech Gasik Pedagogika Specjalna. Psychopedagogiczne i medyczne studium terminologiczne.

• Zadaniem rewalidacji jest przywrócenie do pełnej normy osoby niepełnosprawnej – chorej, niedostosowanej społecznie z parcjalnymi deficytami. Jest to obszar oddziaływań pedagogiki terapeutycznej, resocjalizacyjnej i korekcyjnej.
• Zadaniem rehabilitacji jest przywrócenie do możliwie pełnego życia osoby niepełnosprawnej – głuchej, niewidomej, kalekiej, upośledzonej umysłowo. W tym wypadku nie ma możliwości, tak jak w rewalidacji, powrotu do normy.

Osobę zrehabilitowaną można zrewalidować, ale.. Osoby zrewalidowane mają niską samoocenę, nie akceptuje stanu, nie ma radości życia.

Ad 4 - Zadania rewalidacji polegają również na:

• zapobieganiu pogłębiania się istniejącego już niedorozwoju lub powstaniu innych dodatkowych upośledzeń
• leczeniu i usprawnianiu narządów chorych lub zaburzonych oraz usprawnianiu osłabionych
• stymulowaniu i dynamizowaniu ogólnego rozwoju przy wykorzystaniu sił organizmu oraz korzystnych czynników środowiskowych
• wychowaniu i nauczaniu specjalnym (ogólnym i zawodowym) dostosowanych do wieku, sprawności fizycznej i umysłowej rewalidowanego oraz zapotrzebowania społecznego.

Ad 5 - Aktywizujące i realizujące podejścia: P. aktywizujące polega na inicjowaniu procesu u wychowanka, uczestniczenia w tym procesie, p. realizujące to oddziaływanie na czynności wychowanka by podjął jakieś ćwiczenia związane z usprawnieniem narządów/zmysłów.

Adaptacja do niepełnosprawności:

• zewnętrzna (osoba realizuje czynności życiowe mimo swojej niepełnosprawności, ale nie musi akceptować swoich ograniczeń, można zaobserwować)
• wewnętrzna (akceptacja – postawa aktywna lub bierna)

Auto-rewalidacja – postawa aktywna

Poziom przebieg procesu auto-rewalidacji:

• poziom emocjonalny
• (^) poziom behawioralny
• poziom świadomościowy

(obok poziomu przebiegu procesu) Czynnik istotny do auto-rewalidacji:

• pozytywne emocje
• prospołeczne zachowania
• koncepcja samego siebie

Autokreacja osoby niepełnosprawnej – auto-rewalidacja

• troski o siebie
• sprawności społeczno - interpersonalnych
• korzystania ze środków zabezpieczenia społecznego
• kierowania sobą
• zdolności szkolnych
• (^) wykonywania pracy
• organizacji czasu wolnego

Musi wystąpić przez 18 rokiem życia.

Ad 3 - 2-3% populacji to osoby niepełnosprawne intelektualnie w tym: 89% niepełnosprawność w stopniu lekkim 6% niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym 3,5% niepełnosprawność w stopniu znacznym 1,5% niepełnosprawność w stopniu głębokim

inteligencja niższa niż przeciętna

• dobra sprawność intelektualna, ale zaniedbanie pedagogiczne, brak stymulacji rozwoju intelektualnego.
• dobre możliwości intelektualne lecz parcjalne deficyty poznawcze i motoryczne. Dysleksja rozwojowa.
• (^) Spowolnione tempo procesów poznawczych lecz o prawidłowym przebiegu. Wolne reagowanie – przekraczają limity czasowe.
• Dzieci upośledzone w st. lekkim, lecz na skutek dobrej pamięci mechanicznej, intensywnej stymulacji uzyskują podwyższone wyniki w testach.

Lekki stopień niepełnosprawności intelektualnej

• Myślenie konkretno - wyobraźniowe. Potrafią dokonać operacji logicznych takich jak klasyfikacja, porównywanie, ale na konkretach. Zaburzone myślenie abstrakcyjne, uwidacznia się to zwłaszcza przy operacjach matematycznych.
• Mowa odzwierciedla braki w myśleniu. Ubogi zasób słów; niektóre dzieci posługują się bogatym słownictwem, ale nie rozumieją znaczenia, nie trzymają się głównej myśli, wypowiadają zdania zaprzeczające temu co powiedziały wcześniej.
• Spostrzeżenie cechuje ujmowanie globalne, spostrzegają mniej szczegółów niż dziecko w normie, trudność sprawia uchwycenie istotnych cech przedmiotu.
• Uwaga rozpraszana przez inne bodźce, nietrwała, słabo podzielna. Obniżona ciekawość, dociekliwość.
• Pamięć trudności w zapamiętywaniu, potrzebują dużo powtórzeń na różnym materiale. Pamięć logiczna słabo wykształcona. Dobra pamięć mechaniczna – mogą odtwarzać z pamięci długie teksty, ale bez zrozumienia.
• Emocje charakteryzują się sztywnością, słabo rozwinięta zdolność opanowania popędów, nieadekwatne do sytuacji reakcje. Zachowania często impulsywne, pozbawione przemyśleń, przewidywania konsekwencji. W zabawach brak inicjatywy i samodzielności, słaby krytycyzm.
• Zachowania społeczne bardzo zróżnicowane. Na jednym krańcu dzieci lękliwe, niepewne siebie na drugim – brak dystansu, natrętność, lepkość uczuciowa.
• Osoby niepełnosprawne intelektualnie często charakteryzuje dyspraksja – nieprawidłowe planowanie ruchu, brak koordynacji, nie wyczuwają nacisku dłoni, często niszczą przedmioty. Mają trudności z zapinaniem guzików, wiązaniem sznurowadeł.

Głęboki stopień niepełnosprawności intelektualnej

• Bardzo duże zróżnicowanie czynności orientacyjno - poznawczych od braku percepcji mimowolnej pamięci do szczątkowego występowania.
• Mowa – często nie mówią, nie rozumieją mowy, wydają nieartykułowane dźwięki. Niektórzy wypowiadają pojedyncze wyrazy, rozumieją proste polecenia.
• Emocje – proste; zadowolenie, niezadowolenie, czasami wyrażane gestami, uśmiechem, częsta zmiana nastroju.
• Rozwój społeczny – prawie całkowity brak, nie potrafią dbać o siebie, wymagają stałej opieki.

Ad 4 - Przyczyny lekkiej niepełnosprawności intelektualnej

• nie są znane 41%
• czynniki dziedziczne 11%
• choroby wczesnego dzieciństwa 12%
• urazy mechaniczne lub psychiczne 10%
• zaniedbania środowiskowe 26%

Etapy procesu patologizacji rozwoju wg Małgorzaty Kościelskiej

• etap wstępny - związany z rodzicami (kondycja psychiczna, zdrowotna), czystość powietrza
• etap I – powstanie uszkodzenia (zadziałanie czynnika uszkadzającego) np. infekcja, stan emocjonalny kobiety w ciąży.
• etap II - negatywne sprzężenie zwrotne
• etap III – usztywnienie procesów patologicznych
• Upośledzenie wynikające z faktu uszkodzenia centralnego układu nerwowego
• Upośledzenie wynikające z ograniczeń w rozwoju wskutek wadliwych warunków życia (dyskryminacja, niewłaściwe postawy, brak odpowiedniego nauczania i wychowania, bieda, maltretowanie dziecka.
• Upośledzenie wynikające ze świadomości własnego upośledzenia hamujące rozwój i aktywność społeczną.

Przyczyny niepełnosprawności intelektualnej (kiedy przyczyna zaistniała)

• prenatalne (przed urodzeniem)
• okołoporodowe (podczas porodu)
• poporodowe (po urodzeniu)

1866 r. Angielski lekarz opisał dzieci o charakterystycznym wyglądzie. (Zespół Downa) 1959 r. odkryto dlaczego dzieci rodzą się z Z. Downa Nie ma możliwości leczenia dziecka z Z. Downa

Przyczyny prenatalne: Zespół Downa - trisomia chromosomu 21 Fenyloketonuria – (zaburzenie przemiany aminokwasu fenyloalaniny) FAS – fetal alcochol syndrome (alkoholowy zespół płodowy)

T: Niepełnosprawność intelektualna

Problemy diagnozowania niepełnosprawności intelektualnej

• Kiedy wkraczać z diagnozą upośledzenia umysłowego, szczególnie w przypadkach upośledzenia w stopniu lekkim?
• Jakie metody diagnozy stosować, by poznanie dziecka było efektywnym ogniwem rewalidacji?
• W jakich przypadkach stosować odroczenie obowiązku szkolnego?
• Czy umiemy wykorzystać odroczenie na zapewnienie pomocy korekcyjno - usprawniającej?
• Jaką opiekę roztoczyć nad dzieckiem z ryzyka upośledzenia umysłowego?

Postawy do osób niepełnosprawnych

A - Stosunek do osób niepełnosprawnych B - Źródło postaw C - Zachowanie dyskryminacyjne D - Stosunek Polaków do osób niepełnosprawnych

ad A - Stosunek do osób niepełnosprawnych: Pełna akceptacja – wspólne spędzanie czasu, wzajemna pomoc Częściowa akceptacja – życzliwość okazywana w trakcie okazjonalnych kontaktów, w trudnych sytualcjach okazywana pomoc, ale nie ma wspólnych spotkań Obojętność – unikanie kontaktów, które mogłyby zobowiązać do jakichkolwiek świadczeń na rzecz osoby i jej rodziny, pozdrowienia na ulicy. Swoim zachowaniem nie naruszają poczucia bezpieczeństwa i spokoju. Odrzucanie – unikanie jakichkolwiek kontaktów, jawne okazywanie lekceważenia, nieposzanowanie potrzeb wynikających ze stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej np. skargi na stukanie protezą, na spadające przedmioty. Demonstrowana własna przewaga. Agresja – zaczepki, agresja słowna, przezwiska, utrudnianie życia, a nawet przemoc fizyczna – częste w stosunku do upośledzonych dzieci, do dzieci niepełnosprawnych rodziców.

ad B - Postawa to względnie stała struktura procesów poznawczych, emocjonalnych i zachowań odnoszących się do jakiegoś obiektu lub dyspozycja do pojawienia się tych procesów lub zachowań. Postawy mają znak – czyli są zabarwione pozytywnie lub negatywnie, mają siłę (akceptacja pełna, częściowa). Siła postawy odnosi się do każdego elementu postawy (intelekt, emocje, zachowanie, chęci poznania – zapoznania)

Struktura postaw negatywnych

• Stereotypy przynależą do poznawczego komponentu postawy.
• Uprzedzenie odnosi się do emocjonalnego komponentu postawy.
• (^) Dyskryminacja behawioralny komponent postawy przekształcony z komponentu poznawczego i emocjonalnego.

ad C - Zachowania dyskryminacyjne

• dystansowanie się – unikanie wchodzenia w bliskie i nieformalne kontakty, na emocjonalnym nieangażowaniu się w problemy osoby niepełnosprawnej.
• Dewaluowanie – upowszechnianie własnych przekonań o negatywnych właściwościach określonej grupy niepełnosprawnych lub jej przedstawicieli.
• Delegitymizacja – negatywny stosunek do niepełnosprawnych utrwalany w przepisach.
• (^) Segregacja – fizyczne izolowanie osoby niepełnosprawnej lub grupy osób, utrudnianie dostępu do środowiska pełnosprawnych.
• Eksterminacja – biologiczne wyniszczanie.

T: Tyflopedagogika

1. Znaczenie wzroku
2. Budowa narządu wzroku
3. Co składa się na proces widzenia
4. Co to znaczy dobrze widzieć
5. Alfabet Braille
6. Sfery zaburzonego rozwoju

Udział zmysłów w poznawaniu świata Wzrok 80% - 85% Słuch 12% - 10% Dotyk 3% - 2% Smak + węch 5% - 3%

Ad 1 - Znaczenie wzroku w życiu człowieka

• Poznawanie rzeczywistości 80% - 85% informacji z otaczającego nas świata dociera poprzez wzrok
• Działania praktyczne, koordynacja wzrokowo-ruchowa
• Orientowanie się w przestrzeni, lokomocja
• Komunikowanie się z otoczeniem – mowa ciała, przekaz pisany
• Uczenie się przez naśladowanie

Ad 2 - Narząd wzroku:

• Gałki oczne
• Mięśnie umożliwiające ruchy gałki ocznej
• Nerwy wzrokowe (od lewej do prawej)
• twardówka
• ciało rzęskowe
• tęczówka
• komora oka
• rogówka
• (^) soczewka
• naczyniówka
• nerw wzrokowy
• plamka ślepa
• plamka żółta
• siatkówka
• ciało szkliste

Ad 3 - Fizjologia widzenia Na proces widzenia składają się:

• (^) czynności motoryczne gałek ocznych
• czynności optyczne- skupianie i kierowanie wpadających do gałki ocznej promieni świetlnych na tzw. plamkę żółtą
• czynności wzrokowe- reagowanie receptorów wzrokowych na bodźce świetlne oraz przekazywanie pobudzeń nerwowych do ośrodka wzrokowego w korze mózgowej

Czynności wzrokowe:

Słowa wyrażające treści wzrokowe niewidomi rozumieją w sobie znany sposób.

• Barwa, jasność
• Stosunki wielkościowe, przestrzenne
• Coś czego nie można poznać dotykiem np. twarz ludzka

T: Surdopedagogika

Podstawy:

• Klasyfikacja dysfunkcji słuchu
• Kształcenie osób niesłyszących
• Metody porozumiewania się osób niesłyszących
• Głuchota a rozwój psychiczny

Kryteria dysfunkcji słuchu *percepcja dźwięku Ubytek słuchu - do 20 dB - norma Lekki ubytek słuchu - 20 - 40 dB Umiarkowany ubytek słuchu - 41 - 70 dB Znaczny ubytek słuchu – 71 – 90 dB Głęboki ubytek słuchu - powyżej 90 dB

Lekki ubytek słuchu – osoba ma trudności w słyszeniu i odbiorze wypowiedzeń z odległości 1m. Bez większych trudności może prowadzić rozmowę „twarzą w twarz”

Umiarkowany ubytek słuchu – Uczeń nie mając aparatu słuchowego nie odbiera prawie nic z lekcji. Może rozumieć tylko głośną mowę i to z odległości do 1m. Może mieć trudności z odbiorem i zrozumieniem innych dźwięków z otoczenia. Ma wadliwą artykulację, powinno uczestniczyć w terapii logopedycznej.

Znaczny ubytek słuchu – Słyszy jedynie głośne dźwięki z otoczenia. Mowa i język mogą się rozwijać tylko w efekcie wczesnej diagnozy i dzięki intensywnej rehabilitacji mowy w okresie przedszkolnym.

Głęboki ubytek słuchu - Znikome szanse na spontaniczny rozwój mowy i języka. Mowa może być niezrozumiała dla otoczenia.

• czas wystąpienia wady

• głuchota prelingwalna
• głuchota interlingwalna (zaczęto uczyć mowy, ale nie opanowano jeszcze struktury języka)
• głuchota postlingwalna (głuchota po opanowaniu mowy)

.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.-:-.

• miejsce uszkodzenia narządu słuchu (nie narysuję, do sprawdzenia w necie, jak ktoś chce xd)

Głuchota przewodzeniowa – zaburzenia aparatu przewodzącego (ucha środkowego i coś tam)

Głuchota odbiorcza – uszkodzenie ucha wewnętrznego oraz dróg nerwowych, dróg słuchowych. Osoby nie odbierają wysokich tonów.

• ze względu na przyczynę

Głuchota dziedziczna

Głuchota nabyta

• w okresie życia płodowego
• w czasie porodu

• całkowita ślepota i całkowita głuchota ( 5% - 10% )
• całkowita głuchota i słabowzroczność ( 20% )
• słabowzroczność i niedosłuch ( 50% - 55% )
• niedosłuch i całkowita ślepota ( 20% )

Osoby głuchoniewidome mogły urodzić się jako :

• zdrowe, potem straciły
• głuche – potem wzrok
• niewidome – potem słuch
• głuchoniewidome od urodzenia lub bardzo wczesnego dzieciństwa

Przyczyny :

• różyczka
• (^) wcześniactwo
• zespół USHERA

ZESPÓŁ USHERA – wrodzone, obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu powiązane z postępującym uszkodzeniem wzroku na tle zwyrodnienia barwnikowego siatkówki. (genetyczne, trudne do zauważenia, zaczyna mieć trudności z odczytywaniem mowy, inne ustawianie się by lepiej widzieć osobę).

Kształcenie – przykłady sukcesu pedagogicznego :

• Laura Bridgeman – Instytut Perkinsa w Bostonie
• Helena Keller – Anna Sullivan
• Olga Skorochodowa – Zagorsk ( Siergiej Posad )
• Krystyna Hryszkiewicz – Laski
• Towarzystwo Pomocy Głuchoniewidomym ( 1991 )
• Plenery rzeźbiarskie w Orońsku

T: Rozległe zaburzenie rozwojowe związane z

uszkodzeniem mózgu

Autyzm wczesnodziecięcy

• zaburzenia osiowe, objawy autyzmu
• diagnostyka

Leo Kanner – 1943 – autyzm wczesnodziecięcy Hans Asperger Lorna Wing

Triada zaburzeń autystycznych:

• zaburzenia relacji społecznych
• zaburzenia komunikacji
• (^) ograniczona aktywność i zainteresowania

Przyczyny są nierozpoznawalne, może to być środowisko – jego zatrucie, może być dziedziczne, zimne emocjonalnie matki – dziecko się zamykało w sobie, rezultat uszkodzenie pnia mózgu i płatów czołowych, ma trudności w kontaktach z rówieśnikami, czasem dzieci były nieleczone.

Charakterystyka :

• nadmierna reakcja lub jej brak na dźwięk ( traktowane jak głuchy )
• (^) może nie tolerować niektórych zapachów
• może nie tolerować dotyku lub i jednocześnie szukając kontaktu, same aranżują
• zazwyczaj nadpobudliwe
• zaburzenia mowy
• nie mają wspólnego wzorca mowy (zaczynają mówić, potem przestają, albo wcale)
• słowotok nierozumiany
• powtórzenia
• osobliwa mowa ( o sobie mówią np. Janek )
• nieadekwatne użycie zdań
• nietypowa intonacja ( śpiewna, jednostajna )
• (^) konkretne, prawdomówne, nie liczą się z innymi lub -
• problemy w kontaktach – obca jest im empatia
• dziwne zabawy (nitką przez 2 h)
• układanie zabawek
• nie potrafią się bawić w zabawy tematyczne
• uważano, że z tego się wyrasta → chora umysłowo dorosła osoba, ale jest na zawsze – potem po prostu się dostosowuje
• niechęć potem może się przerodzić w fobie

ASPERGER - ( opisał 4 dzieci, podobne do Kannera ), była praca zapomniana, użyta przez WING

- ZESPÓŁ ASPERGERA ( w odróżnieniu od Kannera )

WING wyróżniła 3 syndromy zaburzeń autystycznych :

• unikające kontaktu
• dystansujące
• rzadko kontakt wzrokowy
• ograniczona
• lepiej się komunikują
• zabawy urozmaicone a ) - potrafią nawiązać kontakt spontaniczny b ) - nie potrafią się wczuwać w stany emocjonalne rozmówcy

Różnice :

• wrażliwość sensoryczna
• zróżnicowana umiejętność komunikacji
• poziom inteligencji ( od głębokiego do normy intelektualnej

METODY TERAPII:

• TEACCH – terapia i edukacja dzieci autystycznych oraz z zaburzeniami komunikacji Obserwacja stref rozwoju ( zaliczone, obiecująco, niezaliczone)
• naśladowanie
• percepcja (wzrokowa, słuchowa)
• mała motoryka (koordynacja rąk, rysowanie kresek itd.)
• duża motoryka (chód)
• koordynacja wzrokowo-ruchowa (palcem po linii)
• czynności poznawcze (zasób części ciała, figury, kolory)
• (^) komunikacja, mowa czynna

Skala zachowań :

• nawiązywanie kontaktów i reakcje emocjonalne
• zabawa i zainteresowanie przedmiotami
• reakcje na bodźce
• mowa
• HOLDING - (metoda wyuczonego kontaktu)
• STOSOWANA ANALIZA BEHAWIORALNA – metoda wyodrębnionych prób, uczenie sytuacyjne

WYGLĄD :

autysta – sprawia wrażenie inteligentnego, ładny oligofrenik – jest dysproporcjonalny

WYGLĄD FIZ:

autysta – słaby oligofrenik – skłonność do otyłości

SPRAWNOŚĆ RUCHOWA:

autysta – nietypowa motoryka oligofrenik – ociężała