Pobierz PODMIOTY REGIONALNE I GLOBALNE KSZTAŁTUJĄCE ŚRODOWISKO BEZPIECZEŃSTWA POLSKI W XXI WIEKU i więcej Notatki w PDF z Międzynarodowe stosunki gospodarcze tylko na Docsity!
PODMIOTY REGIONALNE I GLOBALNE KSZTAŁTUJĄCE ŚRODOWISKO
BEZPIECZEŃSTWA POLSKI W XXI WIEKU
Na przełomie XX i XXI wieku nastąpiły istotne zmiany w globalnym środowisku bezpieczeństwa, które znacząco determinują stan bezpieczeństwa naszego państwa. Rzeczpospolita Polska umocniła swoją pozycję na arenie międzynarodowej, stając się liczącym się członkiem Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej. W ciągu tego okresu Polska aktywnie angażowała się w międzynarodowe operacje stabilizujące bezpieczeństwo na świecie oraz podjęła wysiłek profesjonalizacji swoich sił zbrojnych.
W globalnym środowisku bezpieczeństwa utrzymuje się stan niskiego prawdopodobieństwa wybuchu konfliktu zbrojnego na dużą skalę przy jednocześnie obserwowanym wzroście możliwości wystąpienia konfliktów o charakterze lokalnym. Poważne zmiany zachodzą w przebiegu konfliktu zbrojnego – skróceniu ulega dynamiczna faza działań stricte bojowych, wydłuża się natomiast pokonfliktowy etap działań stabilizacyjnych i odbudowy.
Skuteczne przeciwdziałanie współczesnym zagrożeniom i wyzwaniom wymaga całościowego podejścia do bezpieczeństwa w skali międzynarodowej i narodowej. Wymaga to umiejętności synergicznego wykorzystania instrumentów dyplomatycznych, ekonomicznych i wojskowych w celu zidentyfikowania, zapobiegania i rozwiązania konfliktów w ich wstępnej fazie. Oznacza to również potrzebę szerszego podejścia do pojmowania bezpieczeństwa i oparcia go nie tylko na zdolnościach wojskowych i wysiłkach politycznych, ale również uwzględnienia w jego ramach takich składników jak pomoc gospodarcza, technologiczna czy edukacyjna.
Ewolucji ulega myślenie o obronności państwa. W ostatnich latach zaszło wiele zmian w organizacji obrony narodowej, powodujących, że jest ona postrzegana w szerszych niż tradycyjnie kategoriach. Obecnie obronność jest dziedziną bezpieczeństwa narodowego, stanowiącą sumę wszystkich cywilnych i wojskowych przedsięwzięć mających na celu zapobieganie i przeciw stawienie się wszelkim potencjalnym zagrożeniom bezpieczeństwa państwa, zarówno militarnym, jak i pozamilitarnym, mogącym doprowadzić do kryzysu polityczno-militarnego.
Wspólnie z partnerami i sojusznikami Rzeczpospolita Polska reagować będzie na współczesne wyzwania i zagrożenia, kierując się swoimi interesami narodowymi określonymi w Strategii Bezpieczeństwa Narodowego RP.
Strategia Obronności RP przedstawia założenia funkcjonowania obronności państwa. Określa ona zadania i strukturę systemu obronnego państwa oraz wyznacza główne kierunki rozwoju poszczególnych jego podsystemów.
Strategia Obronności RP jest dokumentem konkretyzującym oraz rozwijającym zapisy dotyczące obronności zawarte w Strategii Bezpieczeństwa Narodowego RP, przyjętej przez Radę Ministrów, a następnie zatwierdzonej przez Prezydenta RP w dniu 13 listopada 2007 roku. Postanowienia niniejszej Strategii stanowią wytyczne dla dokumentów z dziedziny obronności tworzonych na niższych szczeblach.
Globalne środowisko bezpieczeństwa staje się coraz bardziej dynamiczne i złożone. Wraz ze zmianami potencjału gospodarczego, demograficznego, a także militarnego kluczowych państw, pozimnowojenny porządek światowy ewoluuje w kierunku ładu wielobiegunowego.
Intensywność procesu globalizacji w stosunkach międzynarodowych umożliwia współpracę państw i regionów leżących w znacznej od siebie odległości oraz sprawia, że system międzynarodowy jest bardziej współzależny i zintegrowany. Polityka międzynarodowa staje się wypadkową skomplikowanych powiązań politycznych, gospodarczych i finansowych.
Globalizacja wniosła nowe treści do pojmowania bezpieczeństwa narodowego, zacierając granicę między wewnętrznym a zewnętrznym wymiarem bezpieczeństwa. Rosnąca współzależność międzynarodowa we współczesnym świecie często skutkuje nieprzewidywalnością wielu zjawisk i ich pochodnych, których zasięg nie jest ograniczony barierami geograficznymi czy systemami politycznymi i gospodarczymi. W takim układzie powiązań powstające zagrożenia i ryzyka mają charakter globalny, a podmioty pozapaństwowe mogące ten układ zakłócić, zyskują na znaczeniu.
Środowisko bezpieczeństwa charakteryzuje się współwystępowaniem i wzajemnym przenikaniem się zagrożeń militarnych i pozamilitarnych, często o charakterze asymetrycznym. Ryzyko konfliktu zbrojnego na dużą skalę zmniejszyło się radykalnie, natomiast nie zniknęła groźba konfliktów o charakterze regionalnym i lokalnym. Konflikt w Gruzji potwierdził aktualność tradycyjnych zagrożeń militarnych i znaczenie siły zbrojnej, także w bliskim otoczeniu Europy. Nie można wykluczyć dalszego wystąpienia zjawisk konfliktogennych na obszarze postradzieckim, a także nasilenia się sporów na Bałkanach. Poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa na świecie stanowią napięcia na linii Zachód – świat muzułmański, a także istnienie szerokiej strefy niestabilności obejmującej Bliski i Środkowy Wschód.
Dalekosiężne konsekwencje może mieć też wstrzymywanie się państw od realizacji porozumień międzynarodowych w dziedzinie nieproliferacji, kontroli zbrojeń i rozbrojenia oraz środków budowy zaufania i bezpieczeństwa. Istotnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa międzynarodowego pozostają programy rozwoju technologii nuklearnych oraz rakietowych realizowane w sprzeczności z rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ. Powstałe w ich wyniku naruszenie regionalnej równowagi wojskowej może stanowić istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa globalnego.
Na czele listy zagrożeń pozamilitarnych znajdują się zagrożenia związane z bezpieczeństwem gospodarczym, a zwłaszcza energetycznym. Rosnące zapotrzebowanie na surowce energetyczne sprawia, że używane są one do wywierania nacisku politycznego i coraz częściej zastępują siłę militarną w realizacji celów polityki państwa. Napięcia wywołane czasowymi ograniczeniami w dostawach gazu do niektórych krajów wskazują na słabość rynku energetycznego i negatywny wpływ polityki na gospodarkę. Zintegrowanie światowego życia ekonomicznego, oprócz niezaprzeczalnych korzyści, niesie również ze sobą ryzyko wystąpienia kryzysów ekonomicznych i destabilizacji rynków finansowych. Zmiany klimatyczne mają konsekwencje o charakterze humanitarnym i politycznym, a walka o dostęp do zasobów naturalnych staje się coraz częściej przyczyną konfliktów. Inne obszary ryzyka mające charakter globalny to niekontrolowane migracje ludności z krajów słabo rozwiniętych oraz epidemie chorób zakaźnych.
Istotnymi zagrożeniami dla środowiska bezpieczeństwa są zagrożenia o charakterze asymetrycznym. W większości przypadków są one generowane przez państwa upadające i państwa upadłe. Najpoważniejszymi zagrożeniami pozostają: terroryzm międzynarodowy, w tym cyberterroryzm i terroryzm z użyciem broni masowego rażenia; proliferacja broni masowego rażenia i środków jej przenoszenia; zorganizowana przestępczość międzynarodowa, opierająca swoją działalność na przemycie broni i materiałów podwójnego zastosowania, handlu narkotykami i ludźmi oraz na nielegalnych operacjach finansowych; a także piractwo morskie.
Rzeczpospolita Polska rozwija współpracę polityczno-wojskową w wymiarze dwustronnym, w tym szczególnie pogłębioną współpracę polityczną i obronną ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki i relacje z państwami sąsiadującymi oraz w wymiarze wielostronnym, zwłaszcza w ramach Trójkąta Weimarskiego i Grupy Wyszehradzkiej.
Polska wspiera działania Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Przejawem tego jest udział Sił Zbrojnych RP w operacjach pokojowych ONZ. Polska kładzie nacisk na wzmacnianie instytucji międzynarodowych poprzez tworzenie mechanizmów egzekwowania norm prawa międzynarodowego.
Polska prowadzi aktywną działalność na forum Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) jako istotnej instytucji międzynarodowej, odpowiedzialnej za kwestie bezpieczeństwa na przestrzeni euroatlantyckiej, w trzech wymiarach: polityczno-wojskowym, ekonomiczno- ekologicznym oraz ludzkim (prawa człowieka). Polska jest stroną wszystkich porozumień międzynarodowych pod auspicjami OBWE dotyczących kontroli zbrojeń konwencjonalnych, rozbrojenia i środków budowy zaufania i bezpieczeństwa, w tym Traktatu o Konwencjonalnych Siłach Zbrojnych w Europie (CFE), Traktatu o Otwartych Przestworzach oraz Dokumentu Wiedeńskiego o środkach budowy zaufania i bezpieczeństwa. Porozumienia te są ważnym elementem systemu bezpieczeństwa w Europie. Pozytywnym zjawiskiem jest rozpoczęcie przez państwa członkowskie nowego dialogu na temat bezpieczeństwa europejskiego, który może przyczynić się do wzmocnienia Organizacji. Strategia Obronności RP jest kierowana do wszystkich organów administracji publicznej oraz podmiotów realizujących zadania obronne. Za wdrożenie jej postanowień odpowiadają organy administracji rządowej, przedsiębiorcy i inne podmioty realizujące zadania obronne, a także dowództwa i sztaby wojskowe. Organom samorządu terytorialnego rekomenduje się wypełnianie zapisów Strategii Obronności RP. Jej postanowienia będą rozwijane i precyzowane w dokumentach wdrożeniowych – dyrektywach, planach strategicznych i operacyjnych oraz w programach przygotowań obronnych, w tym programach rozwoju Sił Zbrojnych RP. Ustalenia niniejszej strategii będą poddawane systematycznej weryfikacji w toku planowania obronnego, a w szczególności Strategicznych Przeglądów Obronnych oraz w trakcie strategicznych gier i ćwiczeń obronnych. Okres pozostawania w mocy Strategii Obronności RP wpisuje się w ramy czasowe obowiązywania Strategii Bezpieczeństwa Narodowego RP. Zgodnie z decyzją Rady Ministrów z dnia 24 listopada 2009 r. w sprawie przyjęcia Planu uporządkowania strategii rozwoju, niniejsza strategia stanie się częścią lub dokumentem implementacyjnym Strategii Bezpieczeństwa Narodowego RP.
- S. Koziej, Środowisko bezpieczeństwa,
