Symbole Narodowe Polski: Godło, Flaga, Hymn - Podstawowe Informacje, Notatki z Wychowanie fizyczne

Pobierz Symbole Narodowe Polski: Godło, Flaga, Hymn - Podstawowe Informacje i więcej Notatki w PDF z Wychowanie fizyczne tylko na Docsity!

DOWÓDZTWO GENERALNE RODZAJÓW SIŁ ZBROJNYCH

INSPEKTORAT SZKOLENIA

Podstawowy materiał dydaktyczny

do szkolenia Legii Akademickiej

Warszawa

2019 rok

SPIS TREŚCI:

• 1 WIADOMOŚCI PODSTAWOWE ………….……………………………… Wstęp ………………………………………………………………………………
  • 1.1 Symbole narodowe i wojskowe ……………………………………..
  • 1.2 Święta narodowe i wojskowe ………………………………………..
  • 1.3 Pieśń Reprezentacyjna Wojska Polskiego …………………………
  • 1.4 Pieśni wojskowe ………………………………………………………
• 2 PRZEDMIOTY SZKOLENIOWE ………….…………………….…………
  • 2.1 Regulaminy ……………………………………………..….…………
  • 2.2 Szkolenie strzeleckie …………………………………………………
  • 2.3 Taktyka ………………………………………………………………..
  • 2.4 Szkolenie inżynieryjno-saperskie ………………………………….
  • 2.5 Łączność ……………………………………………………………...
  • 2.6 Terenoznawstwo ……………………………………………………..
  • 2.7 Wychowanie fizyczne ………………………………………………..
• 3 ZAŁĄCZNIKI ………………………………………………………………..
  • 3 .1 Alfabet Morse’a ……………………………………………………….
  • 3 .2 Stopnie wojskowe …………………………………………………….
• 4 LITERATURA ……………………………………………………………....

Godłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek orła białego, umieszczonego w czerwonym polu tarczy, ze złotą koroną na głowie, zwróconej w prawo, z rozwiniętymi skrzydłami, z dwiema srebrnymi gwiazdami na skrzydłach, ze złotym dziobem i złotymi szponami. Barwy narodowe Barwami Rzeczypospolitej Polskiej są kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach o tej samej szerokości, z których górny jest koloru białego, a dolny koloru czerwonego. Flaga państwowa Flagą państwową Rzeczypospolitej Polskiej jest prostokątny płat tkaniny w barwach Rzeczypospolitej Polskiej, umieszczony na maszcie. Flagą państwową Rzeczypospolitej Polskiej jest także flaga z umieszczonym pośrodku białego pasa - godłem RP.

Polskie barwy narodowe biel i czerwień stanowią, obok godła, zewnętrzną oznakę niepodległego państwa. Otaczane są czcią i należnym szacunkiem narodu. Na podstawie ustawy Sejmu RP z dnia 20 lutego 2004 r. - 2 maja został ustanowiony Dniem Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Flagę państwową Rzeczypospolitej Polskiej eksponuje się codziennie w jednostkach wojskowych Sił Zbrojnych RP przez podniesienie na maszt w sposób i w okolicznościach, zapewniających należną jej cześć i szacunek. Sztandar wojskowy Sztandar jest znakiem jednostki wojskowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Jest symbolem sławy wojennej i tradycji oraz wierności, honoru i męstwa, których Ojczyzna wymaga od swoich żołnierzy. Obowiązkiem żołnierza jest bronić i strzec sztandaru jednostki wojskowej. W razie utraty sztandaru, wskutek słabości ducha bojowego, jednostka wojskowa ulega rozformowaniu. Sztandar nadaje jednostce wojskowej Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Ministra Obrony Narodowej. Sztandar znajduje się stale w jednostce wojskowej, a w czasie walki – w rejonie działań bojowych jednostki. Sztandar składa się z płata, głowicy, drzewca i szarfy. Na sztandarach jednostek wojskowych odznaczonych orderami wojennymi umieszcza się - pod szarfą o barwach Rzeczypospolitej Polskiej - szarfy ze wstęg tych orderów. Płatem sztandaru jest tkanina biała w kształcie kwadratu, po której obu stronach znajduje się krzyż kawalerski wykonany z tkaniny czerwonej. Barwy sztandaru są białe i czerwone, ustalone dla barw Rzeczypospolitej Polskiej. Jeden bok sztandaru wszyty jest w białą skórę, przymocowaną do drzewca siedmioma gwoździami z białego metalu po każdej stronie płata (drzewca). Boki sztandaru, z wyjątkiem boku przytwierdzonego do drzewca, są obszyte złotą frędzlą. Strona główna sztandaru jednostki wojskowej Na stronie głównej płata, pośrodku krzyża kawalerskiego, w czerwonym kręgu znajdują się dwie gałązki wawrzynu, ułożone w kształcie wieńca otwartego w górnej części, haftowane złotym szychem. Pośrodku wieńca umieszczony jest wizerunek

Głowica sztandaru jednostki wojskowej Proporzec Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Znakiem używanym w Wojsku Polskim jest również proporzec Prezydenta RP. Proporca używa się w czasie uroczystości organizowanych z okazji świąt państwowych, wojskowych i rocznic historycznych z udziałem Prezydenta RP. Proporzec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej podnosi się na okręcie lub jednostce pomocniczej Marynarki Wojennej, na których przebywa Prezydent RP. Proporzec Prezydenta RP Proporcem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej jest płat tkaniny barwy czerwonej z umiejscowionym pośrodku płata wizerunkiem orła, ustalonego dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, w obramowaniu wężyka generalskiego. Hymn państwowy Hymn państwowy jest pieśnią patriotyczną o zasięgu ogólnokrajowym, stanowiącą odbicie i uzewnętrznienie poczucia wspólnoty i odrębności narodowej. Wyraża on uczucia zbiorowe wobec symboli, tradycji i instytucji danego narodu. Oficjalnie hymn państwowy wykonuje się lub odtwarza w czasie uroczystości oraz świąt i rocznic państwowych, wojskowych, samorządowych, szkolnych, sportowych i innych, pod warunkiem zapewnienia mu należytej czci i szacunku. Polski Hymn Narodowy, zwany z czasem "Mazurkiem Dąbrowskiego", jest to "Pieśń legionów polskich we Włoszech", napisana przez Józefa Wybickiego w Reggio (Włochy) między 16 a 19 lipca 1797 r. dla uświetnienia uroczystości pożegnania legionistów odchodzących z miasta. Swoją karierę od okolicznościowej piosenki żołnierskiej do hymnu narodowego zawdzięcza przede wszystkim myśli o trwaniu narodu, mimo utraty bytu państwowego, zawartej w celnej formule wstępnego dwuwiersza. Myśl ta stała się fundamentem świadomości narodowej czasu niewoli. Pieśń Legionów szybko przeniknęła do kraju. Jej popularność wzrosła po wkroczeniu armii napoleońskiej, a pierwodruk ukazał się w Warszawie w roku 1806.

Jeszcze Polska nie zginęła, Kiedy my żyjemy. Co nam obca przemoc wzięła, Szablą odbierzemy. Marsz, marsz Dąbrowski, Z ziemi włoskiej do Polski. Za twoim przewodem Złączym się z narodem. Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę, Będziem Polakami. Dał nam przykład Bonaparte, Jak zwyciężać mamy. Marsz, marsz... Jak Czarniecki do Poznania Po szwedzkim zaborze, Dla ojczyzny ratowania Wrócim się przez morze. Marsz, marsz ... Już tam ojciec do swej Basi Mówił zapłakany - Słuchaj jeno, pono nasi Biją w tarabany. Marsz, marsz ... W pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości żadna z pieśni patriotycznych nie została oficjalnie uznana za hymn państwowy. Dopiero po dojściu do władzy eks - legionistów, uważających się za spadkobierców idei i czynów żołnierzy gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, "Mazurek Dąbrowskiego" został zatwierdzony w 1927 r., jako hymn państwowy. Po II wojnie światowej w 1948 r. "Mazurek Dąbrowskiego" uznano ponownie, tym razem już urzędowo, za hymn państwowy. W 1978 r. w Bedominie pod Kościerzyną, w miejscu urodzenia Józefa Wybickiego, otwarto Muzeum Hymnu Narodowego. Obowiązujący tekst hymnu i jego zapis nutowy zawiera Ustawa Sejmowa z 31 stycznia 1980 r. Zachowanie się w czasie odtwarzania hymnu:  podczas wykonywania lub odtwarzania hymnu państwowego obowiązuje zachowanie powagi i spokoju;  osoby obecne podczas publicznego wykonywania lub odtwarzania hymnu stoją w postawie wyrażającej szacunek;  mężczyźni w ubraniach cywilnych zdejmują nakrycie głowy;

Święto Wojska Polskiego – 15 sierpnia Ustawa sejmowa z 30 lipca 1992 roku przywróciła Święto Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia. Data Święta upamiętnia jedno z największych zwycięstw oręża polskiego, sukces militarny o ogromnym znaczeniu dla losów państwa polskiego i o reperkusjach daleko przekraczających granice Rzeczypospolitej. Jest to równocześnie święto oddające hołd żołnierzom wszystkich formacji, ludziom o najrozmaitszych poglądach politycznych, których w chwili zagrożenia połączyło wspólne pragnienie obrony Ojczyzny. Utożsamiane jest ze zwycięską Bitwą Warszawską 1920, zwaną też „Cudem nad Wisłą”. Bitwę tę, stoczoną w dniach 12 - 25 sierpnia 1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej uznaje się za przełomową w historii świata. Zadecydowała ona nie tylko o niepodległości Polski, ale też uchroniła Europę przed rozprzestrzenieniem się komunizmu i sowieckiego totalitaryzmu. Święto Wojsk Lądowych – 12 września Święto Wojsk Lądowych ustanowione zostało Zarządzeniem Ministra Obrony Narodowej Nr 52/MON z dnia 20 listopada 1995 r. Data ta nawiązuje do ostatniego wielkiego zwycięstwa okresu I Rzeczypospolitej – „Wiktorii Wiedeńskiej” z 1683 r. Choć wygrana bitwa powszechnie kojarzy się z najgłośniejszą szarżą husarską, to jej przebieg świadczył o wielkiej waleczności całego naszego wojska i talencie dowódców. 1.3. PIEŚŃ REPREZENTACYJNA WOJSKA POLSKIEGO

PIECHOTA

Nie noszą lampasów, lecz szary ich strój, Nie noszą ni srebra, ni złota, /Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój Piechota, ta szara piechota/x Ref. Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój, A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój! Idą, a w słońcu kołysze się stal, Dziewczęta zerkają zza płota, /A oczy ich dumne utkwione są w dal, Piechota, ta szara piechota!/x Ref. …. Minister Obrony Narodowej, decyzją nr 374/MON z dnia 15 sierpnia 2007 r., wprowadził w Siłach Zbrojnych RP Pieśń Reprezentacyjną Wojska Polskiego. Składa się ona z wybranych fragmentów marsza Pierwszej Brygady według tekstu oraz zapisu nutowego, stanowiącego załącznik do decyzji. Legiony to żołnierska nuta. Legiony to ofiarny stos. Legiony to żołnierska buta. Legiony to straceńców los. My, Pierwsza Brygada. Strzelecka gromada. Na stos – rzuciliśmy swój życia los, Na stos, na stos. Mówili, żeśmy stumanieni, Nie wierząc nam, że chcieć to móc! Laliśmy krew osamotnieni. A z nami był nasz drogi Wódz! My, Pierwsza Brygada Nie chcemy dziś od was uznania, Ni waszych mów, ni waszych łez. Skończyły się dni kołatania Do waszych dusz, do waszych serc! My, Pierwsza Brygada Pieśń Reprezentacyjna Wojska Polskiego wykonywana jest podczas obchodów Święta Wojska Polskiego i innych świąt wojskowych oraz w czasie uroczystości wojskowych organizowanych w jednostkach Sił Zbrojnych RP. Podczas wykonywania Pieśni Reprezentacyjnej Wojska Polskiego obowiązuje zachowanie powagi i spokoju. Pododdziały zwarte i umundurowani żołnierze zachowują się zgodnie z ceremoniałem wojskowym. 1.4. PIEŚNI WOJSKOWE RÓŻA CZERWONA To nic, że długi jest marsz, Słońce osuszy twarz, Idziesz i liczysz, naboje ostatnie trzy, I nie chybisz już, To wiesz. Róża czerwono, biało kwitnie bez, Nikt z nas nie pęka, chociaż krucho jest. Wzgórza przejdziemy wodą popijemy, kuchnie polowe diabli wiedzą gdzie. Kto by się martwił, że na drodze kurz

Nad karabin nie ma żony. 0 dziewczyno ukochana, 0czka twoje zasmucone. Tam po łące, po zielonej Żołnierz młody szedł na boje, A w plecaku miał czerwone. Zakochane serce twoje. Tę piosenkę,… Poszedł żołnierz na wojenkę Poprzez góry, lasy, pola, l ze śmiercią szedł pod rękę, Taka jest żołnierska wola. I choć go trapiły wielce Kule, gdy szedł do ataku, Żołnierz śmiał się, bo w plecaku Miał w zapasie drugie serce. Tę piosenkę,…

2. PRZEDMIOTY SZKOLENIOWE

2.1. REGULAMINY

Postawa zasadnicza i swobodna Postawa zasadnicza (rys. 1) - to pozycja przyjmowana przez żołnierzy do wykonania nakazanych czynności lub do wystąpień służbowych. W postawie zasadniczej żołnierz stoi nieruchomo. Ciężar ciała spoczywa równomiernie na obu stopach. Pięty są złączone, stopy zaś rozwarte na szerokość środkowej części podeszwy buta. Nogi w kolanach wyprostowane, mięśnie nóg lekko naprężone. Tułów wyprostowany. Brzuch lekko wciągnięty, ramiona cofnięte do tyłu

• na jednakowej wysokości i równolegle do linii frontu. Ręce opuszczone i wyprostowane w łokciach. Palce zwarte i wyprostowane; palec środkowy ułożony wzdłuż szwu spodni. Głowa podniesiona, wzrok skierowany na wprost, usta zamknięte. Żołnierz przyjmuje postawę zasadniczą na komendę „BACZNOŚĆ" oraz bez tej komendy w następujących przypadkach: a) na zapowiedź komendy nie poprzedzonej komendą „BACZNOŚĆ"; b) po wykonaniu komendy „ZBIÓRKA" i podczas:  wydawania lub przyjmowania rozkazów,  składania meldunku i przedstawiania się,

 oddawania honorów w miejscu,  podawania komend w miejscu. a) b) Rys. 1. Żołnierz w postawie zasadniczej bez broni. Widok: a) z przodu; b) z boku Rys. 2. Żołnierz w postawie zasadniczej bez broni. Widok: c) ułożenia dłoni z boku; d) ułożenia dłoni z przodu Postawa zasadnicza jest nieodzowna w wystąpieniach służbowych i podczas wykonywania wielu czynności regulaminowych. Dlatego też umiejętność poprawnego jej przyjmowania będzie żołnierzowi zawsze potrzebna. c) d)

Zwroty (rys. 4) wykonuje się na komendę: „W lewo (w prawo, w tył) - ZWROT". Zwroty w lewo i w tył wykonuje się w stronę lewej ręki, na obcasie buta lewej nogi i czubku prawego buta, energicznie dostawiając najkrótszą drogą nogę pozostawioną w tyle. Zwrot w prawo - odwrotnie. W czasie zwrotu górna część ciała pozostaje jak w postawie zasadniczej; nóg w kolanach nie zgina się. Rys. 4. Układ stóp w czasie wykonywania zwrotów: a) w prawo; b) w tył Zwroty wykonuje się w postawie zasadniczej. Oddawanie honorów Oddawanie honorów jest oznaką żołnierskiego szacunku dla tradycji, symboli (barw i znaków) narodowych i wojskowych oraz przełożonych i starszych, a także przejawem koleżeństwa, dobrego wychowania, dyscypliny i spoistości wojska. Żołnierze są obowiązani oddawać honory:

1. Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej;
2. Marszałkom Sejmu i Senatu;
3. Prezesowi Rady Ministrów;
4. Ministrowi Obrony Narodowej;
5. przełożonym, starszym i równym stopniem;
6. kombatantom występującym z widocznym oznaczeniem stopnia wojskowego;
7. fladze państwowej, proporcowi Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, fladze Ministra Obrony Narodowej, Marszałka Polski, Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, flagom rodzajów sił zbrojnych i banderze wojennej – w czasie ich oficjalnego podnoszenia i opuszczania (eksponowania), sztandarom wojskowym oraz banderze wojennej podczas wchodzenia na okręt i schodzenia z okrętu;
8. przed Grobem Nieznanego Żołnierza;
9. symbolom i miejscom upamiętniającym bohaterską walkę i męczeństwo Narodu Polskiego i innych narodów, jeśli są tam wystawione posterunki honorowe; b)

10. pogrzebom z wojskową asystą honorową. Żołnierzy obowiązuje wzajemne oddawanie honorów zarówno w czasie służby, jak i poza nią, zgodnie z „Regulaminem Musztry Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej”– z wyjątkiem następujących sytuacji:
11. przechodzenia przez jezdnię oraz mijania się w odległości większej niż 15 kroków;
12. prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn i urządzeń;
13. bezpośredniego udziału w akcjach humanitarnych, poszukiwawczych lub ratowniczych, udzielania pomocy poszkodowanym oraz zabezpieczania (ochrony) miejsc wypadków;
14. legitymowania, doprowadzania, konwojowania, pełnienia służby wartowniczej na posterunku oraz uczestniczenia w innych interwencjach porządkowych;
15. wykonywania zadań służbowych w strefie działań wojennych, wykonywania zadania bojowego lub ćwiczeń, jeżeli przerwanie związanych z nimi czynności skutkowałoby niewykonaniem otrzymanego rozkazu;
16. wykonywania prac porządkowo-gospodarczych;
17. podczas zabezpieczenia uroczystości z udziałem wojska;
18. prowadzenia psa służbowego. Podwładni i młodsi oddają honory pierwsi, a żołnierze równi stopniem – jednocześnie. Starsi stopniem wojskowym odwzajemniają honory. W czasie oficjalnego grania (odtwarzania) hymnu państwowego Rzeczypospolitej Polskiej i hymnów innych państw, „Hasła Wojska Polskiego”, sygnałów: „Służba Wartownicza”, „Śpij Kolego” lub „Cisza” - żołnierze występujący indywidualnie w umundurowaniu przyjmują postawę zasadniczą, a jeśli są w nakryciu głowy – salutują. W czasie oficjalnego grania Pieśni Reprezentacyjnej Wojska Polskiego, żołnierze występujący indywidualnie przyjmują postawę zasadniczą. W miejscach wykonywania obowiązków służbowych (w pomieszczeniach służbowych) honory oddaje się przełożonym (starszym) przez powstanie, przyjęcie postawy zasadniczej i skłon głowy – tylko podczas pierwszego ich przybycia. Żołnierzom innych państw, przebywającym na obszarze naszego kraju, honory można oddawać na zasadach wzajemności. Przełożonym, występującym w ubiorze cywilnym, oddaje się honory zgodnie z przepisami wojskowymi. Podwładny, będący w ubiorze cywilnym, pozdrawia przełożonych (starszych) w sposób przyjęty w środowisku cywilnym. Żołnierz zachowuje się w sposób zwyczajowo przyjęty, kierując się poczuciem karności, godności i zasadami dobrego wychowania w sytuacjach nie przewidzianych w regulaminie oraz w trakcie przebywania w następujących miejscach:
19. ośrodkach leczniczych (poradniach, punktach opatrunkowych, izbach chorych, szpitalach i sanatoriach itp.);
20. instytucjach, placówkach i miejscach publicznych (kinach, teatrach, miejscach kultu religijnego, lokalach gastronomicznych, na stadionach, w placówkach handlowych, w środkach komunikacji miejskiej, w czasie uczestniczenia w pogrzebach itp.);
21. stołówkach, palarniach, czytelniach, poczekalniach, umywalniach, toaletach itp. Oddawanie honorów przez oddziały (pododdziały)

Jeżeli zajęcia prowadzi osoba cywilna, nie będąca przełożonym, meldunku nie składa się. Komendę w tym wypadku podaje przełożony grupy lub najwyższy stopniem spośród żołnierzy uczestniczących w zajęciach. W sytuacji, gdy grupę stanowią doraźnie zebrane osoby, przed zajęciami starsi wyznaczają spośród siebie podającego komendy, który informuje szkolonych (zebranych), jak należy zachować się po podaniu komend. Jeżeli żołnierze zawodowi występują w ugrupowaniu rozwiniętym lub marszowym, komendy podaje się jak dla pododdziałów. Komendę do oddania honorów podaje się również wtedy, gdy przełożony (osoba cywilna) opuszcza pomieszczenie lub zajęcia (odprawę, konferencję itp.). Po wyjściu przełożonego (osoby cywilnej) słowem „DZIĘKUJĘ” zezwala się przyjąć postawę swobodną. Komendy do oddania honorów nie podaje się:

1. po ogłoszeniu alarmu;
2. podczas ćwiczeń taktycznych w terenie, na lotniskach w czasie lotów oraz na jednostkach pływających;
3. na linii wyjściowej, linii otwarcia ognia i stanowiskach ogniowych w czasie strzelań;
4. w czasie wykonywania prac gospodarczych, warsztatowych, magazynowych, prowadzenia akcji ratowniczych, na stanowiskach dowodzenia, w obiektach łączności, podczas czyszczenia broni oraz pobierania i spożywania posiłków;
5. w czasie odpoczynku – od capstrzyku do pobudki;
6. w obiektach sportowych na terenie jednostki wojskowej (pododdziału) w czasie trwania ćwiczeń i zawodów sportowych;
7. podczas pracy bojowej, obsługiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego;
8. w izbie chorych. Krok defiladowy Marsz rozpoczyna się z postawy zasadniczej lewą nogą. Wykonuje się go krokiem defiladowym lub zwykłym, natomiast marsz w miejscu - tylko krokiem zwykłym. Marsz poprzedza komenda, np.: „Szeregowy Kalinowski, kierunek na wprost (w lewo, w prawo, w tył na lewo, w tył na prawo, w lewo w skos, w prawo w skos) - MARSZ" lub „Szeregowy Kalinowski, za mną - MARSZ". Po każdej komendzie pierwsze trzy kroki wykonuje się krokiem defiladowym na wprost (z wyjątkiem marszu w miejscu). Krok defiladowy (rys. 5) stosuje się: a) rozpoczynając marsz (pierwsze trzy kroki); b) w marszu po komendzie „BACZNOŚĆ" ; c) w marszu po zapowiedzi komendy dotyczącej zatrzymania się; d) w czasie występowania z (wstępowania do) szyku.

Rys. 5. Żołnierz podczas marszu krokiem defiladowym: a) bez broni; b) z bronią „przez pierś" Żołnierz, rozpoczynając marsz krokiem defiladowym, podnosi stopę na wysokość około 10 cm i stawia ją sprężyście z lekkim przybiciem. Tułów ma wyprostowany, pierś podaną do przodu, wzrok skierowany na wprost. Ruchy rąk wykonuje na przemian w następujący sposób: robiąc wymach ręką do przodu, zgina ją w łokciu i płynnie przenosi tak, aby mały palec dłoni znalazł się na wysokości górnej krawędzi sprzączki pasa głównego. Dłoń ułożona skośnie, palce złączone i wyprostowane, a krawędź kciuka skierowana w stronę tułowia – w odległości około 5 cm od piersi. Rękę przenosi do tylu (nie skręcając dłoni) najkrótszą drogą, do oporu w stawie łokciowym i barkowym. Długość kroku 60 - 80 cm. Tempo marszu 112-116 kroków na minutę. Rys. 6. Fazy wykonywania kroku defiladowego - widok z boku Sylwetka żołnierza powinna wyglądać następująco: pierś podana do przodu, ramiona na równej wysokości, nieco odchylone do tyłu, tułów wyprostowany i lekko