Polityka ekspansywna Japonii, Włoch i III Rzeszy, Publikacje z Historia

Pobierz Polityka ekspansywna Japonii, Włoch i III Rzeszy i więcej Publikacje w PDF z Historia tylko na Docsity! Polityka ekspansywna III Rzeszy, Włoch oraz Japonii stała się jedną z przyczyn wybuchu II wojny światowej. Odnieś się do powyższej tezy uwzględniając aspekt polityczny, militarny oraz ekonomiczny. 1 września 1939 roku rozpoczęła się największa wojna w dziejach ludzkości. Pociągnęła za sobą miliony ofiar, zrujnowała całe państwa i wpłynęła na kształt współczesnego świata. Za jedną z jej głównych przyczyn uznaje się politykę ekspansywną III Rzeszy, Włoch oraz Japonii. W styczniu 1933 roku Adolf Hitler został kanclerzem Niemiec. Był to przełomowy moment w dziejach Republiki Weimarskiej i jednocześnie początek jej końca. Naziści uzyskując kontrolę nad aparatem państwowym, a zwłaszcza policją, w ciągu kilku miesięcy doprowadzili do zawieszenia swobód obywatelskich, likwidacji niezależnej prasy, usunięcia z Reichstagu opozycyjnych posłów i aresztowania przeciwników politycznych. III Rzesza prowadziła politykę dążącą do zniszczenia porządku europejskiego ustanowionego po I wojnie światowej na konferencji pokojowej w Wersalu.  Pomimo narzuconego limitu armii, III Rzesza tworzyła armię z poboru, wywiad wojskowy – Abwera , marynarkę wojenną- Krixmarine i siły powietrzne – Luftwafe. Zaprzestała także płacenia reparacji wojennych. Kolejnym przejawem łamania traktatu było obsadzenie wojskiem Nadrenii, która według ustaleń miała być obszarem zdemilitaryzowanym. Niemcy przeżyły dwa poważne załamania ekonomiczne. Pierwsze, w latach powojennych (1922-23) było przyczyną ruiny sporych grup klasy średniej, ludzi posiadających oszczędności, rentierów, pracowników najemnych. Drugi –Wielka Depresja z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych – załamujący przemysł i powodujący krach bankowości, spowodował katastrofalne bezrobocie, sięgające 6 mln ludzi. Niezadowolenie objęło wówczas klasę robotniczą, a także chłopów, cierpiących z powodu silnego zadłużenia i spadku cen. Taka sytuacja stanowiła podatny grunt dla radykalizacji społecznych nastrojów, w tym nacjonalistycznych. Oznaczało to tendencję do polaryzacji społeczeństwa: rosło poparcie dla nowego kierunku politycznego – nazizmu. W odpowiedzi na kryzys wprowadzono elementy gospodarki centralno-planowanej. Niemcy nie mogły pozwolić sobie na pozostawanie w izolacji dyplomatycznej. Hitler chciał stworzyć silny blok państw, który byłby w stanie wystąpić przeciwko mocarstwom zachodnim lub Związkowi radzieckiemu. Najbardziej oczywistym partnerem wydawały się Włochy rządzone przez Benito Mussoliniego. Po pierwszej wojnie światowej Włochy znalazły się w stanie kryzysu gospodarczego. Pogarszanie się sytuacji materialnej i bezrobocie spowodowały wzrost nastrojów radykalnych. Wtedy władzę przejął Benito Mussolini, który wprowadził szereg postanowień liberalizujących gospodarkę i łagodzący interwencjonizm państwowy. Należały do nich: ograniczenie podatków osób najbogatszych, zniesienie obowiązku zgłaszania nazwisk posiadaczy akcji, prywatyzacja telekomunikacji i ubezpieczeń społecznych. Przez cały swój okres władzy Mussolini prowadził politykę, która mogła zjednać mu społeczeństwo. Organizowane przez niego roboty publiczne, takie jak budownictwo mieszkaniowe, budowa dróg, portów i kolei oraz elektryfikacja wsi, miały na celu ograniczenie bezrobocia i poprawę bytu warstw najuboższych . Protekcjonizm celny był korzystny dla producentów. Rolnictwo Mussolini wspierał wielkimi akcjami osuszania bagien, które miały złagodzić głód ziemi; zachęcał także do modernizacji wsi. Efektem była poprawa sytuacji gospodarczej pod koniec lat dwudziestych, co przyniosło faszystom popularność. Wzmocnienie pozycji faszystów i zjednoczenie społeczeństwa było niejako przygotowaniem do wojny. W polityce zagranicznej Mussolini zdradzał ogromne ambicje, które zaowocowały bogatym programem ekspansji włoskiej na całe wybrzeże Morza Śródziemnego, ze szczególnym uwzględnieniem Bałkanów i Afryki Północnej. W tym duchu faszyści prowadzili propagandę na rzecz zbrojeń i nowych zdobyczy. Wszystko to spowodowało, że zaczął odżywać stary konflikt francusko-włoski, co przyczyniło się do wybuchu wojny. W latach 1935-36 trwała wojna włosko-etiopska. Włosi zaatakowali afrykańską Abisynię, po której podbiciu przejęli kontrolę nad obszarem nazywanym Włoską Afryką Wschodnią. W kolejnych latach krwawo spacyfikowali próby zbrojnego powstania. Wreszcie w kwietniu 1939 roku Włochy zaatakowały Albanię. Po krótkiej kampanii terytorium niewielkiego państwa zostało połączone unią