Powstanie i tradycje państwowe Republiki Czeskiej, Notatki z Dyplomacja

Pobierz Powstanie i tradycje państwowe Republiki Czeskiej i więcej Notatki w PDF z Dyplomacja tylko na Docsity!

Marcin Czyżniewski

Powstanie i tradycje państwowe Republiki Czeskiej

Republika Czeska to jedno z najmłodszych państw europejskich, jest jednak kontynuatorem tradycji czeskiej państwowości, która przez wieki miała różne formy organizacyjne i ustrojowe. W XX wieku tworzyła wspólne państwo ze Słowacją, które istniało – z przerwą w latach 1939-1945 – 68 lat. Przez ten czas zmieniały się formalne relacje między jego czeską i słowacką częścią. Wiązało się to zarówno ze słowackimi postulatami większej niezależności, zgłaszanymi praktycznie od początku istnienia wspólnego państwa, jak i z wewnętrznymi przemianami politycznymi i zmianami sytuacji międzynarodowej. Czechosłowacja przeszła zarówno okres unifikacji, jak i autonomii obu jej części. Trudno jednoznacznie powiedzieć, że rozpad Czechosłowacji i powstanie dwóch odrębnych państw to bezpośredni efekt przemian, które nastąpiły w Europie po 1989 r. Bez wątpienia jednak, upadek bloku socjalistycznego umożliwił rewizję stosunków czesko-słowackich – Związek Radziecki zwalczał nacjonalizmy i powstanie dwóch odrębnych państw nie leżało w jego interesie (mówił o tym już Stalin w rozmowie z prezydentem Edwardem Benešem w 1945 r.). Pamiętajmy jednak, że powstanie państwa czesko-słowackiego w roku 1945, podobnie jak w roku 1918, było decyzją czeskich i słowackich sił politycznych (bez względu na to jak bardzo były one reprezentatywne dla całego społeczeństwa), które we wspólnym państwie widziały istotne korzyści. W podejmowaniu decyzji o odnowieniu Czechosłowacji po II wojnie brali udział także komuniści, jednak był to jeszcze okres istnienia demokracji i stosunkowo dużej niezależności tego państwa w polityce wewnętrznej i międzynarodowej. W pewnym uproszczeniu możnaby powiedzieć, że erozja wspólnego państwa rozpoczęła się wraz z jego powstaniem – dyskusja nad celowością jego istnienia trwała przecież zanim jeszcze zaistniało na mapie Europy. Wspólne państwo oparte było na fikcji narodu czechosłowackiego (tzw. idea czechosłowakizmu zakładająca, że Czesi i Słowacy są „dwiema gałęziami jednego narodu”). Tymczasem rozwój społeczeństwa czeskiego i słowackiego w ramach dwóch części monarchii Austro- Węgierskiej pogłębił, mimo etnicznej bliskości obu narodów, dzielące je różnice

kulturowe^1. Stosunki czesko-słowackie i pozycja Słowaków w państwie były przez cały okres istnienia Czechosłowacji (zarówno przed II wojną jak i po niej) jedną z najważniejszych kwestii wewnętrznych, okazały się kluczową dla losów państwa w krytycznych latach 1938-1939, gdy Hitlerowi udało się rozegrać słowacką kartę dla osłabienia a później likwidacji Czechosłowacji (kartę tę rozgrywała także dyplomacja II Rzeczypospolitej), odegrała też ważną rolę w przebiegu Praskiej Wiosny^2. Zwróćmy przy tym uwagę na fakt, że w kontekście stosunków czesko-słowackich mowa była wyłącznie o mniejszej lub większej autonomii Słowacji, nigdy zaś Czech. Państwo czesko-słowackie postrzegane było w istocie jako państwo czeskie. Miało to później znaczenie dla poczucia czeskiej i słowackiej tradycji państwowej po rozpadzie państwa. Aksamitna Rewolucja z listopada 1989 roku otworzyła kolejny etap w stosunkach czesko-słowackich. Słowacy przyzwyczaili się poniekąd do tego, że kolejne przełomy polityczne i społeczne wiążą się zmianą ich pozycji we wspólnym państwa, teraz ponownie liczyli na możliwość jej rewizji. Kryzys zaufania do instytucji federalnych, jaki nastąpił na ziemiach słowackich po Listopadzie 1989 r. szedł w parze z wyraźnie większą obawą o bezpieczeństwo socjalne niż było to udziałem Czechów. W 1992 r. aż dwie trzecie Słowaków i tylko jedna trzecia Czechów było przeciwnych gwałtownej prywatyzacji gospodarki. Negatywne skutki społeczne wprowadzonej 1 stycznia 1991 r. reformy gospodarki, a w jej ramach uwolnienia cen, prywatyzacji i zamykania nierentownych przedsiębiorstw, dały się silniej odczuć w słowackiej części państwa, paradoksalnie ponoszącej teraz koszty polityki uprzemysłowienia prowadzonej w okresie tzw. normalizacji (na Słowacji rozwijano przede wszystkim przemysł ciężki, który w obliczu zakończenia zimnej wojny i wyścigu zbrojeń stanął w obliczu poważnego kryzysu). W 1991 r. poziom bezrobocia w słowackiej części państwa był niemal trzykrotnie wyższy niż w czeskiej (11, wobec 4,1 proc.)^3. Wszystko to znalazło odbicie w preferencjach politycznych - podczas gdy w Czechach umacniały się partie proreformatorskie opowiadające się za pełnym liberalizmem gospodarczym, na Słowacji poparcie zyskiwały partie

(^1) Zob.: M.Czyżniewski , Idea czechosłowakizmu a tożsamość narodowa Czechów i Słowaków [in:] Narody w Europie. Tożsamość i wzajemne postrzeganie , red. L Zieliński, M.Chamot, Bydgoszcz 2007, s. 55-62. 2 Szerzej: Idem, Czesko-słowackie doświadczenia wspólnego państwa [in:] Koncepcje integracji w Europie w XX i XXI wieku. Myśl polityczna 3 , red. H.Stys, Toruń 2008, s.145-158. P.Ukielski, Aksamitny rozwód. Rola elit politycznych w procesie podziału Czechosłowacji, Warszawa 2007, s.

przedstawiła wizję mocno zdecentralizowanej federacji, w której część kompetencji byłaby przekazana władzom lokalnym, z kolei HZDS zaprezentował dość niejasny projekt unii Czech i Słowacji, które prowadziłyby własną politykę gospodarczą i walutową, a jedyną wspólną instytucją pozostałaby w zasadzie armia^9. Były to wizje nie do pogodzenia i dość szybko, na ile pozwala nam stwierdzić wiedza o przebiegu negocjacji, stało się jasnym, że ich efektem będzie rozpad federacji. Mečiar już od początku rozmów dał do zrozumienia, że od teki w rządzie federalnym bardziej zależy mu na stanowisku premiera rządu słowackiego, ostatecznie także Klaus przyznał, że woli stanąć na czele rządu Czech. Dalsze negocjacje między czeskimi i słowackimi siłami politycznymi dotyczyły już tylko sposobu rozwiązania federacji i funkcjonowania dotychczasowych organów federacyjnych. Przyjęty pod koniec sierpnia harmonogram zakładał, że federacja zaniknie o północy z 31 grudnia 1992 na 1 stycznia 1993 r. Mimo że rozpad federacji był przesądzony, rozmowy koalicyjne doprowadziły do utworzenia rządu federalnego. Weszli do niego politycy z drugiego szeregu partii koalicyjnych, na czele rządu stanął Czech Jan Stráski^10 , wiceprzewodniczący ODS, obejmując także tekę ministra handlu zagranicznego. Pozycję premiera wzmocnił jednak fakt, że – zgodnie z konstytucją - przejął on cześć obowiązków prezydenta federacji po odejściu z urzędu Václava Havla. Dymisja Havla była następstwem wydarzeń, do jakich doszło w Zgromadzeniu Federalnym 3 lipca. Słowaccy posłowie do Izby Narodów^11 , przede wszystkim z HZDS nie poparli kandydatury prezydenta ubiegającego się o ponowny wybór i w efekcie – po raz pierwszy w historii Czechosłowacji – Zgromadzenie nie wybrało głowy państwa. Ponowną próbę podjęto 16 lipca, już bez udziału Havla. I tym razem jedyny kandydat – przewodniczący skrajnie prawicowej partii SPR-RSČ ( Sdružení

(^9) K.Vodička, L.Cabada, op.cit., s.132. (^10) W literaturze zwraca się uwagę na fakt, że mianowanie na fotel premiera federalnego Klausa, a później Stráskiego naruszało niepisaną zasadę, że jeśli głową państwa jest Czech, na czele rządu federacji staje Słowak. Tak było za prezydentury Antonína Zapotockiego w latach 1953-1957 i Antonína Novotnego w latach 1957-1968, ale przez ten czasu urząd premiera Czechosłowacji sprawowały tylko dwie osoby. Gdy w 1968 r. prezydentem został pierwszy Słowak, Ludvik Svoboda, przez kilka dni na stanowisku premiera pozostawał jeszcze Słowak, Jozef Lenárt, później zajmowali je po kolei dwaj Czesi. Za prezydentury jego następcy, także Słowaka, Gustáva Husáka (1975-1989), dwaj premierzy byli Czechami a jeden - Maríán Čalfa – Słowakiem. Husák desygnował Čalfę na urząd premiera tuż przed swoją dymisją, a prezydent Hável zdecydował się go utrzymać na stanowisku, na którym pozostał do wyborów w czerwcu 1992 r. 11 Parlament Federalny składał się z dwóch izb: Izby Ludu (Sněmovna lidu), w której liczba posłów czeskich i słowackich była proporcjonalna do liczby mieszkańców obu części federacji i Izby Narodów (Sněmovna národů), gdzie liczba ta była równa.

pro republiku - Republikánská strana Československa , Zjednoczenie na rzecz Republiki – Republikańska Partia Czechosłowacji), Miroslav Sládek -nie uzyskał wymaganej większości głosów. Havel mógł w tej sytuacji pozostać głową państwa do czasu wyboru nowego prezydenta, jednak gdy 17 lipca Słowacka Rada Narodowa przyjęła deklarację niepodległości Słowacji – której prawomocność pozostała dyskusyjna - zdecydował się złożyć urząd demonstrując w ten sposób swój zdecydowany sprzeciw wobec rozpadu Czechosłowacji^12. Już podczas kampanii wyborczej 1992 r. ostrzegał w telewizyjnym wystąpieniu przed groźbą zwycięstwa sił dążących do podziału federacji. Choć nie wskazał nikogo z imienia, odebrano to jako apel do słowackich wyborców by nie głosowali na partię Mečiara^13. 28 lipca słowacki parlament miał już gotowy projekt konstytucji nowego państwa, ostatecznie konstytucję przyjęto we wrześniu. Co prawda niektóre z przepisów miały wejść w życie od 1 stycznia, niemniej doszło do sytuacji, w której Słowacja miała własną konstytucję, nadal jednak pozostając częścią federacji czesko-słowackiej. Fakt, że głównym tematem negocjacji między zwycięzcami czerwcowych wyborów federalnych była przyszłość wspólnego państwa wynikał z haseł i postulatów HZDS formułowanych w trakcie kampanii i po wyborach. Nie można jednak stwierdzić, że rozpad Czechosłowacji był jedynie wynikiem zdecydowanej postawy Słowaków, której Czesi nie potrafili się przeciwstawić. W trakcie negocjacji doszło nawet do sytuacji, w której to słowacka strona próbowała spowolnić proces rozpadu państwa bojąc, że Słowacy nie są przygotowani na zorganizowanie własnych struktur państwowych (jeszcze w sierpniu Mečiar prowadził negocjacje w sprawie szefa Federalnej Służby Bezpieczeństwa i Informacji – biorąc pod uwagę, że służba ta miała wkrótce zniknąć wraz z Federacją, spór ten miał marginalny charakter^14 ), a Czesi nalegali na jego przyspieszenie. W obliczu nieuchronności rozpadu państwa, czeska prawica zaczęła naciskać na jak najszybsze rozwiązanie federacji obawiając się, że tymczasowość w jakiej się znalazła może doprowadzić do chaosu ekonomicznego. Gdy w trakcie negocjacji ODS z HZDS Mečiar zaproponował, by rząd federalny istniał jeszcze przez półtora roku, Klaus oznajmił, że

(^12) Kolejną próbę wyboru prezydenta podjęto 30 lipca i tym razem bez rezultatu (o urząd ubiegało się troje mało popularnych kandydatów). W tej sytuacji Czechosłowacja pozostała bez prezydenta do końca swojego istnienia. 26 stycznia 1993 r. Izba Poselska czeskiego parlamentu wybrała Václava Havla na pierwszego prezydenta nowopowstałej Republiki Czeskiej. 13 14 J.Rychlík,^ Rozpad Československa... , s.276. Ibidem, ss .292, 295.

się okresu niepewności, a sam proces podziału odbył się z jak najmniejszą szkodą dla nowych państw. Jeśli istnieją kontrowersje dotyczące rozpadu państwa czesko-słowackiego, to wiążą się one przede wszystkim ze sposobem, w jaki o nim zdecydowano. Decyzja zapadła w trakcie negocjacji Klausa z Mečiarem, natomiast formalnie o likwidacji federacji zadecydowała uchwała Zgromadzenia Federalnego z 25 listopada 1992 r.^17 Już wówczas istniało poczucie, że była to decyzja podjęta w wąskim, zamkniętym gronie polityków, a głównym zarzutem wobec nich jest fakt, że nie zdecydowano się przeprowadzić referendum. W przedstawionym przez Klausa projekcie ustawy o sposobie likwidacji federacji wśród czterech możliwych dróg wymieniono co prawda referendum, ale w uzasadnieniu do projektu wyraźnie zaznaczono, że wiąże się to z obciążeniami dla budżetu państwa^18. W cytowanym już artykule Václava Klausa napisanym 10 lat po rozpadzie kraju, bronił on decyzji o tym, by nie ogłaszać referendum. Jak tłumaczył „wszystkie siły polityczne oraz społeczeństwo słowackie odrzucały dotychczasową organizację państwa. Odpowiedzi jak miałaby wyglądać nowa organizacja, możliwa do zaakceptowania przez obie strony a przy tym efektywna nie może dać żadne pytanie postawione publicznie”^19. W literaturze wskazuje się w zasadzie jednoznacznie, że społeczeństwo, pomimo wątpliwości dotyczących zasad funkcjonowania federacji, byli przeciwni jej likwidacji. Taką postawę przejawiali nie tylko, co zrozumiałe, Czesi, ale także Słowacy, dla których nowa granica mogła oznaczać zerwanie dotychczasowych więzów społecznych i rodzinnych. Szczególnie dużo przeciwników likwidacji państwa było wśród słowackich Węgrów obawiających się, że młode państwo słowackie nie będzie umiało, czy chciało, chronić praw mniejszości^20. Z niechęci Czechów i Słowaków do rozpadu federacji zdawał sobie sprawę prezydent Havel. W 1991 r. przeprowadził przez Zgromadzenie Federalne ustawę o referendum. Dotyczyły ona w głównej mierze właśnie kwestii organizacji państwa

(^17) Ústavní zákon č.542/1992 Sb., o zániku České a Slovenské Federativní Republiky , http://constitutional. tetur.net/files/1992_542.pdf 18 Vladni navrh ustavniho zakona o zpusobu zaniku Ceske a Slovenske Federativni Republiky , http://www.psp.cz/cgi-bin/ascii/eknih/1992fs/tisky/t0072_00.htm. Pozostałe możliwości wymienione w projekcie to: uchwała przyjęta przez Zgromadzenie Federalne, umowa między Czeską Radą Narodową i Słowacką Radą Narodową, jednostronne wystąpienie Czech lub Słowacji z Federacji na podstawie uchwały parlamentu krajowego. 19 20 V.Klaus, op.cit. K.Vodička, Příčiny rozdĕlení Československa: analýza po 10 letech , http://www.tahace.cz/ vodicka_net/historcas2.pdf

stanowiąc m.in., że wyniki referendum są podstawą do wystąpienia Republiki Czeskiej lub Słowackiej z Federacji^21. Havel nie przewidział jednak, że zanik federacji może być efektem nie tylko wystąpienia z niej którejś ze stron, ale po prostu decyzji Zgromadzenia Federalnego o jej zaniku, stąd ustawa o referendum nie miała w tym wypadku zastosowania. W rozważaniach nad przyczynami rozpadu Czechosłowacji nie można pominąć jeszcze jednego czynnika. W każdym kraju, który w wyniku przemian 1989 r. wyzwolił się z ustroju socjalistycznego, pojawiły się wielkie oczekiwania natychmiastowych, pozytywnych zmian. Jak wiemy, nadzieje te nie zostały spełnione

• na efekty reform gospodarczych i społecznych przyszło czekać latami. Tymczasem rozpad państwa czesko-słowackiego wymagał jedynie krótkiego procesu legislacyjnego i stał się – wobec braku oczekiwanych zmian w sytuacji życiowej obywateli – symbolem nowej sytuacji społeczno-politycznej zapoczątkowanej aksamitną Rewolucją. W tym sensie Czechosłowacja, choć nie miała totalitarnych korzeni (jej odbudowa w 1945 r. nie była częścią procesu zniewalania państwa przez zewnętrzny podmiot) stała się ofiarą demokratycznych przemian i związanych z nimi nadziei. Jan Rychlík, autor najobszerniejszej jak dotąd pracy poświęconej rozpadowi Czechosłowacji, za jeden z przełomowych momentów tego procesu uważa ten, w którym Václav Klaus uświadomił sobie, że po ewentualnej likwidacji federacji, będzie trzeba przeformułować podstawy państwa czeskiego, że stanie się ono nowym podmiotem, nie zaś „resztą Czechosłowacji”, pozostałością państwa, z którego wydzielił się fragment terytorium, a to oznacza konieczność podjęcia wysiłków na rzecz budowy instytucji państwa i określenia jego „filozofii”^22. To nowe państwo opierało się jednak na tradycjach i dziedzictwie, którego częścią jest także wspólne państwo czesko-słowackie. Zgodnie z uchwałą o zaniku federacji, „dziedzicami” Czechosłowacji stały się w równym stopniu oba nowe państwa. W rzeczywistości poczucie tego dziedzictwa jest w Czechach i na Słowacji odmienne. Jak wspomniano wcześniej, państwo czesko-słowackie postrzegane było jako państwo czeskie i faktycznie to Czesi czują się w pełni dziedzicami Czechosłowacji. Zwróćmy przy tym uwagę, że Czesi mają długą i znakomitą tradycję państwową wywodzącą się z jednego z najprężniejszych i najważniejszych państw średniowiecznej i

(^21) J.Rychlík, Češi a Slováci ..., s.325. (^22) Idem, Rozpad Československa... ., s.

rządu za sprawą parlamentarnego wotum nieufności), nie zaistniało niebezpieczeństwo rządów autorytarnych czy dyktatorskich. Liderzy największych partii politycznych wypracowali formułę stałych konsultacji (tzw. Piątka, a później szeroka koalicja partii demokratycznych), zdarzało się, że ministrowie pozostawali w rządach, mimo że ich partia przechodziła do opozycji – (tak było m.in. z Edvardem Benešem, pełniącym funkcję ministra spraw zagranicznych w ośmiu gabinetach w latach 1918-1935). Paradoksalnie wpojone zasady demokracji okazały się mieć decydujący, negatywny wpływ na losy kraju po II wojnie. W 1948 r. prezydent Beneš nie zdecydował się przeszkodzić komunistom w przygotowaniach zamachu stanu nie chcąc uciekać się do żadnych metod, które możnaby uznać za niedemokratyczne. Współczesne życie publiczne w Republice Czeskiej różni się od praktyki I Republiki, walka polityczna przybiera bardzo ostre formy, a politycy realizują swoje ambicje nie zawsze biorąc pod uwagę dobro państwa (wystarczy wspomnieć wotum nieufności wobec rządu Mirka Topolánka przeforsowane przez socjaldemokratów w samym środku czeskiej prezydencji w Unii Europejskiej, co – nie do końca słusznie – negatywnie zaważyło na jej ocenie). Mimo to stabilność sceny politycznej pozostaje jej wyraźną cechą. W kolejnych wyborach parlamentarnych – inaczej niż ma to miejsce w przypadku Polski – rywalizują te same partie (wyjątek stanowiły dopiero wybory w 2010 r., gdy znaczący sukces, pozwalający współtworzyć koalicję rządową, odniosły dwie partie powstałe tuż przed kampanią wyborczą: TOP 09 i Věci veřejné – Sprawy Publiczne), kształtując system partyjny z przewagą dwóch przeciwstawnych sił: ODS i ČSSD (socjaldemokraci) – to jedyne partie, które od powstania Republiki Czeskiej tworzyły w tym kraju koalicje rządowe (ODS w latach 1992, 1996, 2006 i 2010, ČSSD w latach 1998 i 2002)^25. Dziedzictwo ideologii I Republiki widać także w innych sferach życia publicznego, choćby w stosunku Czechów do wolności sumienia i wyznania. Fakt, że Republika Czeska to jedno z najbardziej laickich państw Europy jest efektem przekonań Masaryka, dla którego liberalna, w pełni demokratyczna Republika powinna zachować świecki charakter. Do dziedzictwa I i II Republiki zaliczyć trzeba także poglądy Czechów na kwestie narodowościowe. Współczesna Republika Czeska jest państwem homogenicznym – mniejszości narodowe nie stanowią więcej niż 5,5 proc.

(^25) W Republice Czeskiej tylko raz – w 1998 r. – odbyły się przedterminowe wybory parlamentarne. Szerzej o stabilności czeskiej sceny politycznej: A.Antoszewski, System polityczny Republiki Czeskiej [in:] Europa Środkowa, dekada transformacji. Republika Czeska, red.B.Albin, W.Baluk, Wrocław 2005, s.27-31.

ludności^26. Tymczasem Czechosłowacja była państwem mocno podzielonym pod względem narodowościowym, z trzema wyraźnymi grupami etnicznymi – Czechami, którzy nie stanowili nawet połowy ludności kraju, Niemcami i Słowakami. Liczna była także mniejszość węgierska, polska i ruska (mieszkańcy tzw. Rusi Zakarpackiej). Kwestia narodowościowa stanowiła najważniejszy problem wewnętrzny I Republiki, ale okazała się też największą jej słabością. O ile rozwiązanie problemu mniejszości niemieckiej, szczególnie pod dojściu do władzy w Niemczech narodowych socjalistów, przerastało możliwości państwa, o tyle słowackie postulaty równouprawnienia zostały przez czeskich polityków zlekceważone, a mariaż niemiecko-słowacki w decydujący sposób wpłynął na losy Republiki. Doświadczenia wielonarodowego państwa nie wykształciły współczesnych Czechach tolerancji wobec innych narodowości, przeciwnie, problemy z mniejszościami postrzegane są jako główna przyczyna upadku Czechosłowacji w 1939 r.^27 Mimo obecnej homogeniczności państwa dochodzi do przypadków rasizmu przede wszystkim wobec czeskich Romów. Z drugiej strony, doświadczenia I Republiki, a później powojenne wysiedlenia Niemców po dziś dzień wpływają na stosunki czesko- niemieckie^28. Kwestia tzw. dekretów Beneša, które – w powszechnej opinii są symbolem prześladowań czechosłowackich Niemców pod koniec i po zakończeniu II wojny, pojawiła się w trakcie negocjacji akcesyjnych między Republiką Czeską a Unią Europejską. Grupa niemieckich posłów do Parlamentu Europejskiego próbowała zablokować negocjacje do czasu ich oficjalnego unieważnienia. Z kolei z obawy przed niemieckimi roszczeniami, prezydent Klaus odmówił ratyfikowania Karty Praw Podstawowych jako części reformującego UE Traktatu z Lizbony, co mocno opóźniło wejście Traktatu w życie. Oficjalne stosunki państwowe między Czechami a RFN są poprawne, oparte na zasadzie pragmatyzmu, jednak stale rozwijają się one na tle dyskusji o historycznych doświadczeniach. Jako przykład można podać dyskusję jaka w 2010 r. toczyła się w mediach i środowiskach politycznych wokół możliwej wizyty w Pradze premiera Bawarii (landu, w którym swoją siedzibę ma ziomkostwo Niemców sudeckich) Horsta Seehofera. Ewentualna, pierwsza w historii

(^26) Najbardziej aktualne dane pochodzą ze spisu ludności z 2001 r., Český statistický úřad, Národ 27 nostní složení obyvatelstva , http://www.czso.cz/csu/2003edicniplan.nsf/p/4114- Zob.: M.Czyżniewski, Teza o zbiorowej odpowiedzialności narodu za wywołanie i skutki wojny na przykładzie Niemców czechosłowackich 28 , „Athenaeum”, 21/2009, s.270-288. Zob.: T.Lebioda, Polityka RFN wobec Czech. Między odpowiedzialnością historyczną a pragmatyzmem [in:] Europa Środkowa, dekada transformacji.. s.271-283.