Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Przygotuj się do egzaminów
Studiuj dzięki licznym zasobom udostępnionym na Docsity
Otrzymaj punkty, aby pobrać
Zdobywaj punkty, pomagając innym studentom lub wykup je w ramach planu Premium
Społeczność
Odkryj najlepsze uniwersytety w twoim kraju, według użytkowników Docsity
Bezpłatne poradniki
Pobierz bezpłatnie nasze przewodniki na temat technik studiowania, metod panowania nad stresem, wskazówki do przygotowania do prac magisterskich opracowane przez wykładowców Docsity
plan Burza. - Opracowany 20 XI 1943 r. i zatwierdzony przez rząd RP 2 II. 1944 r., przewidywał wywołanie lokalnych powstań na terenach i.
Typologia: Streszczenia
1 / 4
plan Burza Opracowany 20 XI 1943 r. i zatwierdzony przez rząd RP 2 II 1944 r., przewidywał wywołanie lokalnych powstań na terenach i w okręgach AK gdzie Niemcy znaleźli się w bezpośrednim zagrożeniu nacierających Rosjan (ataki zbrojne na tylne oddziały wycofujących się Niemców + akcje sabotażowe + współpraca z radziecką partyzantką, AK miała występować jako gospodarz wobec wkraczających oddziałów Armii Czerwonej) 25 VII 1944 r. (^) Dowódca AK gen. Bór-Komorowski wysyła depeszę do Londynu z informacją o gotowości AK do podjęcia walk o Warszawę. Stanowisko rządu na emigracji Upoważnia Delegata na Kraj i Komendanta Głównego AK do rozpoczęcia walk w celu opanowania przez AK stolicy w momencie wg nich najbardziej stosownym; Rada Główna RJN zaznaczyła, że Warszawa powinna być opanowana co najmniej 12 godzin przed wkroczeniem Armii Czerwonej i wojsk podległych Komitetowi Lubelskiemu, aby umożliwić ukształtowanie się legalnej władzy w stolicy; Oddziały okręgu warszawskiego AK miały uderzyć na Niemców dopiero, gdy będą oni w odwrocie i gdy zajęcie Warszawy przez wojska radzieckie będzie przesądzone; Zamierzano osiągnąć następujące cele: opanowanie stolicy przez podziemne władze krajowe w imieniu rządu RP oraz ujawnienie władz centralnych, niedopuszczenie do przeniesienia PKWN do Warszawy, zapewnienie obozowi rządowemu poparcia ze strony społeczeństwa polskiego zmuszenie władz radzieckich do uznania rządu na obczyźnie i jego krajowych agend jako suwerennych i pełnoprawnych przedstawicieli narodu. Przyczyny wybuchu Utworzenie przez komunistów PKWN — namiastki rządu polskiego, całkowicie zależnego od ZSRR; PKWN ogłosił się jedyną legalną władzą w Polsce, nazywając rząd w Londynie władzą ”samozwańczą”, opartą na faszystowskiej Konstytucji kwietniowej; Fałszywy meldunek o obecności czołgów radzieckich na Pradze. Nakaz Niemców o stawieniu się 100 tys. mężczyzn do prac fortyfikacyjnych; Dążenie dowództwa AK do realizacji planu „Burza”, mającego na celu opanowanie Warszawy przez powstańców i wystąpienie w roli gospodarza wobec Armii Czerwonej wkraczającej do stolicy; Dążenie dowództwa AK, by powstanie stało się manifestacją polityczną, która wstrząśnie sumieniem świata; Wola walki dużej części mieszkańców Warszawy oraz obawy, że działania komunistów przerodzą się w powstanie pod ich kierownictwem; 31 VII 1944 r., godz. 17. gen Tadeusz Bór–Komorowski wydał rozkaz rozpoczęcia działań powstańczych w dniu 1 VIII 1944 r. o godz. 17.00 (opierał się na niesprawdzonych informacjach o wkroczeniu Rosjan do prawobrzeżnej Warszawy);
organizacje zbrojne niepodlegające AK nie zostały zawiadomione o rozpoczęciu akcji zbrojnej; I faza powstania (walki zaczepne) 1 – 4 VIII 1944 r. 1 VIII o godzinie „W” (W=wystąpienie,17.00) rozpoczyna się powstanie; Działaniami wojskowymi powstania dowodzi dowódca Okręgu Warszawskiego AK płk (potem gen.) A. Chruściel; Nie uzgodniono działań z aliantami; Nie nawiązano kontaktów z dowództwem Armii Czerwonej — w rezultacie dowództwu AK zabrakło orientacji o postępach i zamierzeniach ofensywy radzieckiej rozwijającej się w kierunku warszawskim; Siły powstańcze liczyły ok. 25 tys. żołnierzy AK słabo uzbrojonych (zapasy amunicji wystarczały na 2–3 dni); W powstaniu po stronie AK walczyły też inne formacje podziemne: AL, Polska Armia Ludowa, NSZ, syndykaliści; Powstańcy zajmują Śródmieście, wsch. część Woli, Stare Miasto, Powiśle, Czerniaków, Dolny Mokotów, Żoliborz; Powstańcom nie udało się zdobyć m.in. Dworca Gdańskiego, Poczty Głównej, koszar wojskowych, mostów na Wiśle, Pragi; Duży udział w powstaniu miała ludność cywilna (budowa barykad, pomoc sanitarna, zaopatrzenie w żywność); W wielu częściach miasta po wybuchu powstania odradza się życie polityczne i społeczne (prasa, poczta harcerska, administracja Delegatury Rządu); Wybuch zaskoczył Niemców, którzy opanowali panikę w swoich szeregach i zaczęli ściągać nowe jednostki, przygotowując się do obrony linii Wisły — na ich czele staje Erich von dem Bach- Zalewski, podległy bezpośrednio dowódcy SS i Policji H. Kimmlerowi oaz dowódcy 9 armii niemieckiej; Niemcy utrzymali w swoich rękach lotniska, linie kolejowe, mosty i inne ważne punkty strategiczne w mieście; Niemcy kierują przeciw powstańcom 1 5 tys. dobrze uzbrojonych żołnierzy, a później dodatkowo 25 tys., czołgi, artylerię, lotnictwo, bomby samobieżne typu „Goliat”; Celem Niemców jest stłumienie powstania oraz zlikwidowanie całej ludności i zniszczenie miasta. Pierwsze dni sierpnia 6 VIII 1944 r. Niemcy rozbili korpus pancerny i powstrzymali radzieckie czołówki na przedpolach Warszawy; Stalin wydaje rozkaz swoim siłom, aby przeszły do obrony i nie podejmowały dalszych ataków na stolicę (KG AK odczytała to jako decyzję polityczną, sądząc że obrona niemiecka na Wiśle całkowicie się załamała). II faza powstania (walki obronne) od 5 VIII 1944 r. Powstańcy w pierwszych dniach walk opanowali znaczne połacie miasta i przejęli z rąk niemieckich główne arterie komunikacyjne wiodące przez Warszawę; Powstańcom zaczyna brakować broni i amunicji — źródłem ich są zrzuty brytyjskie, polskie, kanadyjskie, polsko-afrykańskie (samoloty startują z lotnisk włoskich i angielskich), które wstrzymano w połowie sierpnia z powodu dużych strat w załogach;
Na podstawie aktu kapitulacji powstańcy mieli być traktowani jak wojsko alianckie i osadzeni w obozach jenieckich, a ludność cywilna miała wyjść z Warszawy. Skutki powstania Klęska militarna; Zginęło lub zostało zamordowanych ok. 180 tys. warszawiaków, w tym ok. 1 5 tys. żołnierzy AK i innych formacji, ponad 2 tys. żołnierzy I Armii WP (cyt. za: Słownik Historii Polski, Warszawa 1996); Straty niemieckie: zginęło 26 tys. żołnierzy, ponad 200 czołgów i samochodów pancernych; Przymusowe wysiedlenie wszystkich mieszkańców stolicy — przechodzili przez obóz rozdzielczy w Pruszkowie; Do niewoli dostało się niemal całe kierownictwo powstania oraz duża część kadry dowódczej AK, co spowodowało zmniejszenie jej zdolności bojowej; Niemal całkowita zagłada miasta — zniszczenie ok. 85% budynków w lewobrzeżnej Warszawie; Ogromne straty dóbr kultury (biblioteki, muzea, archiwa); Nie zrealizowano zamierzonych celów; Pokazanie Stalinowi, że sowietyzacja Polski spotka się z dużym oporem społeczeństwa, co mogło wpłynąć na rezygnację z próby przekształcenia Polski w republikę radziecką; Zatrzymanie ofensywy wojsk radzieckich na przedpolach Warszawy na kilka miesięcy — umożliwiło to wojskom anglo- amerykańskim dotrzeć do Renu i przekreślić w ten sposób szanse na podbój całej Rzeszy przez ZSRR.