Pobierz Prawo międzynarodowe - Notatki - Prawo - Część 3 i więcej Notatki w PDF z Prawoznawstwo tylko na Docsity!
- jest połączona z morzem bezpośrednio lub pośrednio
Rzeka graniczna – są podzielone przez państwa nadbrzeżne linią środkową (medianą) lub linią głównego nurtu (talwegiem). Sprawa korzystania wymaga porozumienia państw graniczących ze sobą, które zawierają w tym celu umowy międzynarodowe.
- Obszary podbiegunowe i ich status prawnomiędzynarodowy.
Arktyka – obszary położone wokół bieguna północnego. Niektóre państwa (Kanada od 1925 i ZSRR od 1926) stosują do obszarów arktycznych teorię sektorów. Państwo którego terytorium przylega do obszarów arktycznych, rości sobie prawo do wszystkich obszarów lądowych, odkrytych jak te które zostaną odkryte w przyszłości w tym sektorze. Antarktyka – obszar wokół bieguna południowego którego granicę według traktatu waszyngtońskiego z 1 grudnia 1959 r. stanowi równoleżnik 60 szerokości geograficznej południowej. Do jej terytorium wysuwają roszczenia: Australia, Nowa Zelandia, Argentyna, Chile, WB, Norwegia i Francja. Jej status prawnomiędzynarodowy określa traktat waszyngtoński stwierdzając że obszar ten będzie wykorzystany wyłącznie w celach pokojowych. Jest tam zakaz składowania i badań z bronią jądrową, zakładania stacji militarnych, baz wojskowych, manewrów.
VIII. Międzynarodowe prawo morza.
- Pojęcie i źródła międzynarodowego prawa morza
Międzynarodowe prawo morza określa sytuację prawną obszarów morskich , przede wszystkim z punktu widzenia rozgraniczenia kompetencji terytorialnej państw oraz ich kompetencji wynikającej ze zwierzchnictwa nad statkami przynależnymi do danego państwa. reguluje ono zagadnienia korzystania z morza pełnego, znajdujących się poza zasięgiem zwierzchnictwa terytorialnego państw nadbrzeżnych. Innym zadaniem jest unifikacja przepisów wewnętrznych dotyczących obrotu morskiego. Źródłem międzynarodowego prawa morza był i jest zwyczaj. Do kodyfikacji norm zwyczajowych doszło w 1958 r. na konferencji genewskiej czego wynikiem było przyjęcie 4 konwencji prawa morza: o morzu terytorialnym i strefie przybrzeżnej, o morzu pełnym, o rybołówstwie i ochronie zasobów biologicznych morza pełnego, o szelfie kontynentalnym. 19 grudnia 1982 r. podpisano konwencję prawa morza (weszła w życie w listopadzie 1994 r.)
- Obszary morskie – klasyfikacja.
Wg zmniejszającej się kompetencji państwa nadbrzeżnego, w kierunku od lądu do morza pełnego:
- wody wewnętrzne,
- wody archipelagowe,
- morze terytorialne,
- strefa przyległa,
- strefa wyłącznego rybołówstwa,
- szelf kontynentalny,
- strefa ekonomiczna,
- morze pełne
- dno mórz i oceanów.
- Morskie wody wewnętrzne.
Wody znajdujące się między lądem a wewnętrzną granicą (linią podstawową) morza terytorialnego. Zalicza się do nich zatoki morskie o określonej szerokości, zatoki
historyczne oraz wody portów. Podlegają całkowitej i wyłącznej władzy państwa nadbrzeżnego rozciągającą się na powietrze i dno.
- Wody archipelagowe.
Ten rodzaj wód wprowadza konwencja prawa morza z 1982 r. na których obowiązuje prawo nieszkodliwego przepływu lecz też na trasach normalnie wykorzystywanych dla żeglugi międzynarodowej nie podlegające zawieszeniu prawo przejścia archipelagowym szlakiem morskim.
- Morze terytorialne.
Pas wód morskich położonych między wybrzeżem albo wodami wewnętrznymi z jednej strony a morzem otwartym lub strefą ekonomiczną z drugiej strony. Stanowi część terytorium państwa nadbrzeżnego ale jest ograniczone prawem nieszkodliwego przepływu. W latach 60 i 70 morze terytorialne wynosiło 12 mil morskich i tak zostało.
- Morska strefa przyległa.
Obszar morza otwartego o określonej szerokości, przylegający do zewnętrznej granicy morza terytorialnego, na którym państwo nadbrzeżne sprawuje w odniesieniu do obcych statków kontrolę w specjalnie przewidzianych dziedzinach i w ograniczonym zakresie. Konwencja z 1982 r. dopuszcza 24 milową strefę przybrzeżną.
- Morska strefa ekonomiczna i strefa wyłącznego rybołówstwa.
Strefa ekonomiczna – państwo nadbrzeżne posiada suwerenne prawo poszukiwania i eksploatacji wszelkich zasobów (żywych i mineralnych) wód morskich oraz dna morskiego i jego podziemia. Jest to suma uprawnień w strefie wyłącznego rybołówstwa i na szelfie kontynentalnym. Strefa wyłącznego rybołówstwa – pas morski leżący poza morzem terytorialnym na którym państwo nadbrzeżne zastrzega sobie wyłączność rybołówstwa tzn. posiada takie same uprawnienia jak na morzu terytorialnym. Dopuszczenie obcych statków do rybołówstwa może nastąpić na podstawie umów międzynarodowych decyzji wewnętrznej państwa nadbrzeżnego i może być odpłatne lub darmowe. Obecnie wszystkie państwa które mogły to zrobić ze względu na warunki geograficzne ustanowiły 200 milowe strefy rybołówstwa lub strefy ekonomiczne.
- Szelf kontynentalny.
Dno morskie i podziemia płytkich obszarów przylądowych gdzie państwo nadbrzeżne posiada suwerenne prawo poszukiwania i eksploatacji zasobów naturalnych szelfu. Minimalna szerokość szelfu wynosi 200 mil mierzonych od linii podstawowych. Prawa państwa nadbrzeżnego mogą jednak sięgać poza 200 mil aż do zewnętrznej krawędzi obrzeża kontynetu.
- Morze pełne – zasada wolności morza otwartego, wolność żeglugi i jej ograniczenia.
Morze pełne nie podlega suwerenności żadnego państwa, a korzystanie z niego pozostaje wolne dla wszystkich państw i ich obywateli. Jedynym ograniczeniem wolności jest nieprzeszkadzanie innym w korzystaniu z tych praw. Wolności morza pełnego:
- wolność żeglugi,
- wolność przelotu,
- wolność układania kabli podmorskich i rurociągów,
- wolność budowania sztucznych wysp i innych instalacji,
- wolność rybołówstwa,
- zapobiegania zderzeniom, regulowała to konwencja przyjęta w Londynie 1972 r. dzięki której ruch statków został uporządkowany co w efekcie zmniejszyło liczbę kolizji,
- odpowiedzialności cywilnej, regulują je konwencje brukselskie z 1910 i 1952 r.
- odpowiedzialności karnej. Konwencja brukselska z 1952 r. Za zderzenie lub inny wypadek na morzu pełnym pociąga za sobą odpowiedzialność karną lub dyscyplinarną kapitana lub inną osobę załogi pod władzami sądowymi lub administracyjnymi państwa bandery lub którego jest dana osoba obywatelem. Pomoc i ratownictwo – konwencja podpisana w Brukseli z 1910 r. ma ona zastosowanie tylko do statków handlowych i zobowiązuje ona kapitana z zachowaniem warunków bezpieczeństwa własnego statku do udzielenia pomocy każdej osobie nawet wrogiej którą znaleziono na morzu i która znajduje się w niebezpieczeństwie zaginięcia. Za pomoc istnieje nagroda która nie może przekroczyć wartości przedmiotów znalezionych. Bezpieczeństwo życia na morzu – impuls do stworzenia takiej konwencji wywołało zatonięcie Titanica w 1912 r. Pierwszą konwencję przyjęto w Londynie w 1914 ale ze względu na wojnę nie weszła w życie, drugą podpisano w 1929 w Londynie, trzecia w 1948, a czwarta 1960 r.. obecnie obowiązuje konwencja z 1974 roku ze zmianami i zawiera postanowienia które konkretyzują wymagania bezpieczeństwa, jakie muszą spełniać statki handlowe państw stron konwencji. Zapobieganie zanieczyszczeniu morza – zanieczyszczenia pochodzą z żeglugi, z eksploatacji dna morskiego, oraz z lądu a głównymi substancjami są ropa naftowa i jej pochodne. Równie poważnym jest zatapianie w morzu substancji radioaktywnych. W Londynie w 1954 r. podpisano konwencję o zapobieganiu zanieczyszczenia olejami, z poprawkami z 1962 r. Wprowadzała ona strefy w których istniał zakaz usuwania olejów i mieszanki oleistej ze statków. Obejmowały one 50 milowy pas licząc od wybrzeża, na niektórych 100 milowy, i na całych morzach śródlądowych. W 1969 r. Międzynarodowa Morska Organizacja Doradcza wprowadziła zmianę i zamiast stref wprowadziła generalne ograniczenia dotyczące usuwania olejów. Ważna jest też konwencja o zapobieganiu zanieczyszczenia morza przez zatapianie odpadów i innych substancji z 1972 r. oraz o zapobieganiu zanieczyszczenia morza przez statki z 1973 r.
IX. Prawo lotnicze.
- Pojęcie prawa lotniczego.
Jest t o z esp ół no rm d ot ycz ą cy ch prz es trz eni po w i etrzn ej i jej wy k o rzy st y wani a dl a l otni c twa. Zajmuje się :
- sytuacją prawną przestrzeni powietrznej
- dopuszczaniem samolotów do obcej przestrzeni powietrznej,
- wykonywaniem lotniczych przewozów międzynarodowych
- sytuacją prawną statku powietrznego nad morzem pełnym.
- Źródła prawa lotniczego.
Głównym źródłem są wielostronne i dwustronne umowy międzynarodowe. Zwyczaj odgrywa mniejszą rolę. Wśród umów podstawowe znaczenie ma konwencja chicagowska z 7 grudnia 1944 o międzynarodowym lotnictwie cywilnym. Ustaliła podstawowe zasady międzynarodowego prawa lotniczego oraz powołała do życia Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego. Równocześnie podpisano w Chicago układ o dwóch wolnościach i układ o pięciu wolnościach.
- Przestrzeń powietrzna.
Teoria nierozerwalności przylegania – przestrzeń powietrzna nad morzem pełnym podobnie jak wody morza pełnego nie podlega suwerenności żadnego państwa, a
korzystanie z niej na prawach równości przysługuje wszystkim państwom i ich obywatelom. Przestrzeń powietrzna nad morzem wewnętrznym i terytorialnym podlega suwerenności państwa nadbrzeżnego i jest nieograniczoną. Jest to powszechnie uznana norma zwyczajowa.
- Statki powietrzne.
Statek:
- wg konwencji chicagowskiej , wszelkie aparaty mogące się utrzymać w atmosferze na skutek oddziaływania powietrza.
- Wg polskiego prawa lotniczego z 1962 , urządzenie przeznaczone do przewożenia osób lub rzeczy w przestrzeni powietrznej, zdolne do unoszenia się w tej przestrzeni na skutek oddziaływania powietrza. Wyróżniamy:
- statki cywilne (każdy inny)
- statki powietrzne państwowe, (używane w służbie wojskowej, celnej lub policyjnej)
- specjalnym rodzajem są statki bez pilota. O rodzaju statku decyduje służba jaką w danym okresie statek powietrzny pełni. Przynależność państwowa statków powietrznych – statek powietrzny może mieć tylko jedną przynależność. Nabywa on przez wpisanie do rejestru statków powietrznych, prowadzonego przez władze danego państwa zgodnie z prawem wewnętrznym. Przynależność państwowa jest więzią publicznoprawną z czego wynikają pewne konsekwencje uznawane przez prawo międzynarodowe. To znaczy że to co się dzieje na statku powietrznym jest traktowane jako zdarzenie na terytorium państwowym. Sytuacja prawna statków powietrznych
- na obszarach nie podlegających władzy żadnego państwa statek powietrzny znajduje się pod wyłączną władzą państwa rejestracji.
- z braku odmiennych zobowiązań międzynarodowych każde państwo może wykonywać jurysdykcję nad obcymi statkami znajdującymi się w jego powierzchni powietrznej
- państwo nie ingeruje jeśli tylko obcy samolot przestrzega jego przepisów dotyczących żeglugi powietrznej i jeśli skutki tego co się dzieje na pokładzie samolotu nie sięgają terytorium danego państwa i nie zagrażają jego bezpieczeństwu.
- Międzynarodowa żegluga powietrzna.
Międzynarodowa żegluga lotnicza może odbywać się tylko na podstawie zezwoleń czyli przywilejów przyznawanych przez państwa obcym samolotom we własnej przestrzeni powietrznej. Przywileje te nazywane są „wolnościami lotniczymi” Wolności techniczne (tranzytowe)
- prawo przelotu bez lądowania,
- prawo lądowania technicznego (niehandlowego – uzupełnienie zapasu paliwa, dokonanie przeglądu technicznego, wymiana załogi) Wolności handlowe:
- prawo przewożenia pasażerów i ładunku z kraju przynależności statku powietrznego,
- prawo zabierania pasażerów i ładunku do kraju przynależności statku powietrznego
- prawo zabierania pasażerów i ładunku do krajów trzecich oraz prawo przewożenia pasażerów i ładunku z tych krajów.
- Prawo kosmiczne – sytuacja prawna przestrzeni kosmicznej.
Pierwszy sztuczny satelita został umieszczony na orbicie okołoziemskiej 4 X 1957 r.
Sytuacja prawna przestrzeni kosmicznej – ZSRR i USA umieszczały satelity na podstawie milcząco przyjętego założenia że działalność ta nie jest zakazana przez prawo międzynarodowe. Nikt przeciw temu nie protestował. 27 i 1967 r. w Moskwie, Londynie i
Utrata obywatelstwa – decyduje prawo wewnętrzne poszczególnych państw i ich władze. Utrata obywatelstwa może nastąpić przez
- zwolnienie z obywatelstwa
- pozbawienie obywatelstwa,
- opcję,
- zamążpójście. Podwójne i wielorakie obywatelstwo – jest stanem uważanym za niepożądany i może doprowadzić do konfliktów np. jeśli chodzi o służbę wojskową, opiekę dyplomatyczną. Może do niego dojść w wyniku rozbieżności między prawami wewnętrznymi poszczególnych państw już w chwili urodzenia dziecka albo później kiedy jednostka nabywa obywatelstwo nie tracąc starego. Aby wyeliminować taki stan stosuje się prawo opcji, lub umowy Bancrofta.
- Bezpaństwowcy i uchodźcy.
Bezpaństwowcy – osoby które nie posiadają obywatelstwa żadnego państwa. Znajdują się w gorszej sytuacji niż inni ludzie, nie mają praw politycznych. Może powstać np. gdy dziecko urodzi się z rodziców bezpaństwowców, lub gdy ustawodawstwo państwa ojczystego kobiety, która wychodzi za mąż za cudzoziemca przyjmuje zasadę „żona idzie za mężem” i pozbawia ją swego obywatelstwa a ona nie nabywa obywatelstwa państwa męża. Uchodźca – osoba która na skutek uzasadnianej obawy przed prześladowaniem z powodu swojej rasy, religii, narodowości i przynależności do określonej grupy społecznej lub z przekonań politycznych przebywa poza granicami państwa którego jest obywatelem i z tego tytułu nie może korzystać z ochrony tego państwa.
- Cudzoziemcy i ich traktowanie.
Systemy traktowania cudzoziemców:
- traktowanie narodowe – przyznawanie takiego samego zakresu praw cywilnych cudzoziemcom co obywatelom,
- traktowanie specjalne – przyznanie cudzoziemcom tylko ściśle określonych uprawnień, przewidzianych w prawie wewnętrznym lub umowach międzynarodowych.
- Traktowanie w sposób najbardziej uprzywilejowany – przyznanie obywatelom określonego państwa takich praw jakie już posiadają lub uzyskają w przyszłości obywatele jakiegokolwiek państwa trzeciego, najbardziej uprzywilejowanego w danej dziedzinie. Bardzo często państwa stosują zasadę wzajemności – tzn. państwo A traktuje obywateli państwa B tak jak państwo B obywateli państwa A. Wydalenie cudzoziemca – państwu przysługuje prawo wydalenia ze swego terytorium lub deportowania cudzoziemca który naruszył prawo danego państwa lub którego dalszy pobyt zagraża bezpieczeństwu lub interesom państwa.
- Międzynarodowy ruch osobowy.
Międzynarodowy ruch osobowy – przemieszczanie się osób połączone z przekroczeniem granicy lub granic państwowych.
- emigracja
- czasowe migracje pracownicze
- mały ruch graniczny
- turystyka.
Paszport: dokument stwierdzający tożsamość osoby i upoważniający do przekroczenia granicy państwowej.
- zwykły,
- dyplomatyczny,
- służbowy
Wizy: adnotacja dokonana w paszporcie lub innym dokumencie podróży , stwierdzający udzielenie zezwolenia na przekroczenia granicy państwa oraz pobyt lub przejazd przez jego terytorium.
- pobytowa
- tranzytowa
- dyplomatyczna
- Azyl i ekstradycja.
Ekstradycja – wydanie władzom obcego państwa osoby ściganej przez te władze za popełnione przestępstwa. Klauzula zamachowa – ekstradycja osób, które dopuszczają się z motywów politycznych zabójstwa głowy państwa, szefa rządu lub innych osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe i polityczne. Azyl – udzielenie schronienia (tzn. prawa wjazdu i osiedlenia się ) cudzoziemcowi ściganemu w kraju ojczystym lub w państwie trzecim za popełnienie przestępstwa politycznego lub z innych względów politycznych.
- Międzynarodowa ochrona grup ludzkich i praw człowieka – rozwój ochrony praw człowieka, Karta NZ a prawa człowieka, powszechna deklaracja praw człowieka, pakty praw człowieka, zwalczanie ludobójstwa.
Rozwój ochrony praw człowieka – początkowo była to kwestia wyłącznie danego, państwa po I wojnie główne mocarstwa sprzymierzone i stowarzyszone oraz Liga Narodów nałożyły na nowo powstałe państwa oraz na część państw zwyciężonych zobowiązania w zakresie ochrony mniejszości. Zobowiązania te miały charakter jednostronny i pozwalały do ingerencji państwo zwycięskim na terenie państw pokonanych. Karta Narodów Zjednoczonych a prawa człowieka – dopiero w niej znalazły się zapisy aby wszyscy członkowie stosowali zasady równych praw i wolności zasadniczych dla wszystkich. Są to ogólne zasady i dlatego wymagały rozwinięcia zwłaszcza w umowach międzynarodowych. Powszechna deklaracja praw człowieka – w uzupełnieniu postanowień Karty Zgromadzenie Ogólne uchwaliło w 1948 powszechną deklarację praw człowieka. Z formalnego punktu widzenia jest to tylko zalecenie ale wywarła ona duży wpływ na dalszy rozwój ochrony praw człowieka. Pakty praw człowieka – po przyjęciu powszechnej deklaracji z 1948 r. Komisja Praw Człowieka ONZ zajęła się opracowaniem paktów praw człowieka które zostały chwalone 1966 r. W pakcie praw cywilnych i politycznych strony przyjmują na siebie obowiązek natychmiastowego zastosowania i poszanowania wszystkich praw objętych paktem. W pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych strony będą się starały podjąć kroki w celu maksymalnego zastosowania środków będących w ich dyspozycji, dla stopniowego osiągnięcia całkowitego zaspokojenia praw uznanych w akcie.
Pakt praw cywilnych i politycznych:
- prawo do życia każdej istoty,
- zakaz niewolnictwa, poddaństwa
- zakaz pracy niewolniczej i przymusowej,
- prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego
- prawo do nieskrępowanych przekonań
Pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturowych
- prawo do pracy
- prawo do zabezpieczenia społecznego,
- prawo do nauki
Minister i ministerstwo spraw zagranicznych – członkiem rządu realizującym politykę zagraniczną państwa jest minister spraw zagranicznych (sekretarz stanu). Reprezentuje państwo w stosunkach międzynarodowych, może prowadzić rokowania dwustronne i wielostronne oraz podpisywać umowy bez okazania specjalnych pełnomocnictw. Utrzymuje stały kontakt z obcymi przedstawicielami dyplomatycznymi. Ministerstwo spraw zagranicznych wykonuje swe funkcje i realizuje politykę państwa poprzez podległego mu ministra spraw zagranicznych. Minister gospodarki – do jego zadań należy inicjowanie polityki państwa, jej realizacja oraz koordynacja działań w zakresie stosunków gospodarczych. Jego kompetencje obejmują też podejmowanie i rozwijanie działań na rzecz dostępu do rynków zagranicznych, współpraca z właściwymi organizacjami oraz tworzenie i utrzymywanie placówek ekonomiczno-handlowych za granicą.
- Organy zewnętrzne w stosunkach międzynarodowych i ich podział.
Stałe przedstawicielstwa dyplomatyczne – przypada im szczególna rola wśród organów zewnętrznych reprezentujących i ochraniających interesy państwa. Liczba stałych przedstawicielstw jest różna i zależy od roli, pozycji i znaczenia danego kraju. Są to urzędy jednoosobowe akredytowane przy głowie państwa pobytu, mają charakter przedstawicielski, korzystają z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych, stale przebywają w państwie pobytu. Misje specjalne - najstarsza forma dyplomacji, zwiększający się obrót międzynarodowy oraz tendencja do bezpośredniej realizacji polityki to przyczyny częstego korzystania z misji specjalnych. Na czele misji może stać głowa państwa, szef rządu, minister spraw zagranicznych, ambasador oraz poseł. Cele misji mogą być: polityczne, ceremonialne, techniczne, specjalne. Wysyłanie misji dyplomatycznych jest często jedyną formą bezpośrednich kontaktów między państwami nie mającymi stałych stosunków dyplomatycznych. Przedstawicielstwa handlowe – instytucja ta została wprowadzona do praktyki międzynarodowej w wyniku ustanowienia monopolu handlu zagranicznego. Funkcje to reprezentowanie interesów państwa w handlu zagranicznym, działanie na rzecz rozwijania stosunków gospodarczych, odnotowywanie ruchu cen i zmiany kursów, badanie sytuacji ekonomicznej kraju pobytu. Przedstawicielstwa przy organizacjach międzynarodowych – zwiększająca się rola organizacji międzynarodowych sprawiła że pojawiły się przy nich stałe przedstawicielstwa państw członkowskich Pozwala to na utrzymywanie stałego kontaktu z sekretarzem organizacji, zapewnia szybkie otrzymywanie dokumentacji i informacji, pozwala na prezentację własnego stanowiska i na ochronę interesów państwa. Urzędy konsularne – reprezentują państwo w stosunkach zewnętrznych ale w węższym stopniu niż przedstawicielstwa dyplomatyczne. Misje wojskowe – jest to pojęcie używane dla określenia szeregu różniących się między sobą przypadków działania jednostek wojskowych, żołnierzy i oficerów w charakterze organów zewnętrznych państwa. W szerszym znaczeniu wszelkimi organami zewnętrznymi są wszystkie zorganizowane siły zbrojne, jednostki powietrzne, lądowe i morskie przebywające poza granicami kraju. Obok misji wojskowych doraźnych wysyłanych w celu załatwienia określonej sprawy po II wojnie światowej upowszechniły się stałe misje wojskowe które w wyniku umów międzynarodowych stale przebywają poza terenem państwa. Okręty wojenne – poza swymi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym korzystają z pełnego immunitetu i są wyłączone spod jurysdykcji miejscowej. W zwalczaniu piractwa i niewolnictwa działają także jako organy społeczności międzynarodowej.
- Ustanowienie stosunków dyplomatycznych.
Nawiązanie i utrzymywanie stosunków zależy od zgody zainteresowanych państw. Uznanie państwa nie pociąga za sobą automatyczne nawiązanie z nim stosunków dyplomatycznych, jak i nieuznawanie państwa nie oznacza nieutrzymywania stosunków dyplomatycznych. Zerwanie stosunków dyplomatycznych może być reakcją na postępowanie oceniane jako poważne naruszenie praw interesów i godności państwa i może wyniknąć w formie aktu jednostronnego.
- Funkcje misji dyplomatycznych.
Funkcje misji dyplomatycznej :
- reprezentowanie państwa wysyłającego w państwie przyjmującym,
- ochronę w państwie przyjmującym interesów państwa wysyłającego i jego obywateli w granicach ustalonych przez prawo międzynarodowe,
- prowadzenie rokowań z rządem państwa przyjmującego
- zaznajamianie się wszelkimi legalnymi sposobami z warunkami panującymi w państwie przyjmującym i z rozwojem zachodzących w nim wydarzeń oraz zdawanie z tego sprawy rządowi państwa wysyłającego
- popieranie przyjaznych stosunków pomiędzy państwem wysyłającym a państwem przyjmującym oraz rozwijanie pomiędzy nimi stosunków gospodarczych, kulturowych i naukowych
- Członkowie misji – kategorie, klasy szefów, korpus dyplomatyczny.
Członkowie misji – wszystkie osoby zatrudnione w misji dyplomatycznej
- Szef misji
- Personel misji
- dyplomatyczny,
- administracyjny,
- techniczny,
- personel służby misji
Szefowie misji dzielą się na 3 klasy:
- ambasadorowie i nuncjusze, akredytowani przy głowach państw oraz inni szefowie misji równorzędnego stopnia,
- posłowie, ministrowie i internuncjusze, akredytowani przy głowach państw
- charges d’affaires, akredytowani przy ministrach spraw zagranicznych,
Korpus dyplomatyczny:
- węższe – wszystkich szefów misji akredytowanych w danym państwie
- szersze – nie tylko szefowie, ale również członków personelu dyplomatycznego wraz z rodzinami.
- Zakończenie misji dyplomatycznej.
Na skutek notyfikacji – przez państwo wysyłające lub przez państwo przyjmujące. Zerwanie stosunków dyplomatycznych - skutek zakończenia działalności całej placówki przy zerwaniu stosunków dyplomatycznych, wypowiedzeniu wojny, rewolucji w państwie przyjmującym lub wysyłającym, utraty podmiotowości przez państwo przyjmujące lub wysyłające, gdy dochodzi do rozpadu lub łączenia się państw lub państwa. Persona non grata Zakończenie funkcji członka misji
- z inicjatywy samego przedstawiciela dyplomatycznego,
- z woli państwa wysyłającego,
- z woli państwa przyjmującego
- na skutek wypadków losowych lub powstania okoliczności zewnętrznych, uniemożliwiających dalsze istnienie obrotu dyplomatycznego.
