Szanowni Goście, Szanowna Kadro Nauczycielska, Drogie Koleżanki, Drodzy
Koledzy,
42, 22, 2… 3 liczby które nas w tej chwili łączą. Mamy 42 lata, 22 lata
temu ukończyliśmy szkołę średnią, 2 lata temu mieliśmy spotkać się,tutaj z
okazji celebrowania naszych “wspólnych” 40 urodzin. Nasz klasowy zjazd
uniemożliwiła niestety pandemia. Pandemia która wpłynęła na życie
praktycznie każdego z nas, zmusiła kilkoro z nas do zamknięcia firm które
prowadziliśmy od lat, zmiany miejsca pracy które kochaliśmy, sprawiła także, iż
niektórzy z naszych bliskich odeszli szybciej niż powinni.
Zawsze nam się,wydawało, iż nasi rodzice żyli w czasach “ciekawych”, czasach
o których uczyliśmy się na lekcjach historii. Byli świadkami zmiany wygnania
socjalizmu z Polski, zmiany całego systemu, upadku muru berlińskiego,
powstania nowych Państw zaraz przy naszych granicach.
My wtedy byliśmy dziećmi, chwilę póżniej nastolatkami. W naszych głowach
były inne emocje, inne problemy, które teraz wydają,się błahe, mieliśmy plany,
wizję na przyszłość.
Minęły 22 lata, jesteśmy mniej więcej w wieku naszych rodziców gdy
kończyliśmy szkołę średnią.,Czy mamy zatem podobne doświadczenia? Czy
nauczyliśmy się czegoś z ich doświadczeń? W jaki sposób ich doświadczenia
wpłynęły na to kim jesteśmy albo kim staraliśmy się być?
W tym czasie Polska weszła do NATO, Unii europejskiej, strefy Shengen,
podróżujemy swobodnie do miejsc o których,,uczyliśmy się na lekcjach
geografii, historii, dotknął nas kryzys finansowy pod koniec pierwszej dekady
XXI wieku, jako Naród wspólnie przeżywaliśmy katastrofę prezydenckiego
samolotu, gościliśmy na naszych stadionach najlepsze drużyny Europy podczas
Euro 2012, dotknęła nas w każdym aspekcie naszego życia epidemia Covid-19,
od 3 miesięcy żyjemy wiadomościami dotyczącymi wojny za naszą wschodnią
granicą, w Ukrainie.
22 lata, zobaczcie ilu wydarzeń byliśmy świadkami, to jest historia a my
jesteśmy jej częścią.
Wspomniałem tylko wydarzenia o charakterze krajowym, globalnym. Takie o
których mogliśmy czytać w gazetach, oglądać je z zapartym tchem w telewizji,
a być może ktoś,z nas był ich naocznym świadkiem.
To teraz wyobraźcie sobie ile takich minii historii, wydarzeń tyle, że z naszego
życia, z naszych małych, prywatnych, domowych królestw byliśmy głównymi
uczestnikami.
Braliśmy śluby, rodziły nam się dzieci, rozwodziliśmy się.
22 lata, setki, tysiące wątków, epizodów, rozdroży w naszym życiu.
Jest mi niezmiernie miło móc widzieć Was w tak licznym gronie, z częścią
z Was, przynajmniej dla mnie kontakt urwał się,zaraz po rozdaniu ostatnich
świadectw.
Czego oczekuję od tego spotkania a jednocześnie każdemu z osobna wam
życzę ? Rozmów, śmiechu, dobrych emocji, przypominaniu wspólnych chwil ze
szkolnych ław.
Dla każdego z nas może to być świetna okazja do tego by odnowić relacje, być
może powiedzieć słowa które nigdy nie zostały wypowiedziane a które
wybrzmiewały w naszej głowie od lat.
