Psychologia kliniczna - Notatki - Psychologia | Notatki Psychologia

Psychologia kliniczna

Psychologia kliniczna jest nauką o zaburzonym zachowaniu i

mechanizmach, które są za te zaburzenia odpowiedzialne.

Co to jest:

1. Zachowanie

2. Mechanizmy

3. Zaburzone zachowanie

Człowiek ma tendencję do popędu, aby osiągnąć obrany sobie cel; popęd

tendencja cel wewnątrz organizmu jest równowaga Nie wystarczy sam

opis sytuacji (społecznej, środowiskowej), bo ważne jest jak daną sytuację

człowiek postrzega (czasami błahe zdarzenie człowiek postrzega jako

tragedię życiową). Zachwiane stany równowagi zmusza człowieka do

poszukiwania określonych obiektów (popęd). Spostrzeganie zagrożenia

stwarza mobilizację całego organizmu, co zwiększa szansę przeżycia.

Subiektywnie odbierane jest to jako stan napięcia. Po ustaniu zagrożenia,

odczuwane jest rozluźnienie i przyjemność (satysfakcja). Gdy na drodze

do celu stanie przeszkoda, poszukiwane jest dojście do celu, organizm

ciągle się mobilizuje, dopóki nie osiągnie celu. Jeśli przez dłuższy okres

czasu organizm pracuje na zwiększonych obrotach dochodzi do jego

uszkodzenia. Dochodzi do zaburzeń psychosomatycznych (przyczyny

psychiczne, objawy somatyczne).

Istnieją mechanizmy obronne, zabezpieczające, które powodują

rozładowanie napięcia. W budowaniu i rozładowaniu napięcia udział biorą

dwa układy przywspółczulne;

1. parasympatyczny (gospodarka zysku i strat)

2. sympatyczny (gospodarka wojenna, nie liczą się koszty).

Oba układy zarządzają mechanizmami wewnętrznymi. Mechanizmy te

chronią przed skutkami niezrealizowanych celów. Każdy cel można

zrealizować jeżeli stosuje się do zasad: Odpowiedni czas, miejsce, sposób i

obiekt. Jeżeli te zasady nie SA przestrzegane, odpowiednio dobrane, nie

jesteśmy w stanie osiągnąć celu, zatem znajdujemy się w stanie

zagrożenia. Ocena własnych możliwości to obraz własnego Ja , na które

składa się; ja idealne ja realnekiedy pomiędzy tymi składowymi istnieje

duża rozbieżność człowiek rezygnuje, jeżeli mała człowiek akceptuje

sam siebie.

Mechanizm projekcji:każda osoba ma jakieś cechy, te nieakceptowane

powodują u nas obniżenie samooceny. Mechanizm obronny polega na tym,

że nieakceptowane cechy są rzutowane na innych, nie widzimy ich u

siebie. Przez to poprawia nam się obraz samego siebie. Z

nieakceptowanymi cechami walczy się, ale dopiero wtedy gry widzimy je

u innych. Psychologia kliniczna wiedzę z nauk podstawowych stosuje do

rozwiązywania praktycznych problemów. Diagnoza rozpoznanie i opisanie

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Psychologia kliniczna - Notatki - Psychologia i więcej Notatki w PDF z Psychologia tylko na Docsity!

Psychologia kliniczna

Psychologia kliniczna jest nauką o zaburzonym zachowaniu i mechanizmach, które są za te zaburzenia odpowiedzialne. Co to jest:

Zachowanie
Mechanizmy
Zaburzone zachowanie Człowiek ma tendencję do popędu, aby osiągnąć obrany sobie cel; popęd tendencja cel wewnątrz organizmu jest równowaga Nie wystarczy sam opis sytuacji (społecznej, środowiskowej), bo ważne jest jak daną sytuację człowiek postrzega (czasami błahe zdarzenie człowiek postrzega jako tragedię życiową). Zachwiane stany równowagi zmusza człowieka do poszukiwania określonych obiektów (popęd). Spostrzeganie zagrożenia stwarza mobilizację całego organizmu, co zwiększa szansę przeżycia. Subiektywnie odbierane jest to jako stan napięcia. Po ustaniu zagrożenia, odczuwane jest rozluźnienie i przyjemność (satysfakcja). Gdy na drodze do celu stanie przeszkoda, poszukiwane jest dojście do celu, organizm ciągle się mobilizuje, dopóki nie osiągnie celu. Jeśli przez dłuższy okres czasu organizm pracuje na zwiększonych obrotach dochodzi do jego uszkodzenia. Dochodzi do zaburzeń psychosomatycznych (przyczyny psychiczne, objawy somatyczne). Istnieją mechanizmy obronne, zabezpieczające, które powodują rozładowanie napięcia. W budowaniu i rozładowaniu napięcia udział biorą dwa układy przywspółczulne;
parasympatyczny (gospodarka zysku i strat)
sympatyczny (gospodarka wojenna, nie liczą się koszty). Oba układy zarządzają mechanizmami wewnętrznymi. Mechanizmy te chronią przed skutkami niezrealizowanych celów. Każdy cel można zrealizować jeżeli stosuje się do zasad: Odpowiedni czas, miejsce, sposób i obiekt. Jeżeli te zasady nie SA przestrzegane, odpowiednio dobrane, nie jesteśmy w stanie osiągnąć celu, zatem znajdujemy się w stanie zagrożenia. Ocena własnych możliwości to obraz własnego Ja , na które składa się; ja idealne ja realnekiedy pomiędzy tymi składowymi istnieje duża rozbieżność człowiek rezygnuje, jeżeli mała człowiek akceptuje sam siebie. Mechanizm projekcji:każda osoba ma jakieś cechy, te nieakceptowane powodują u nas obniżenie samooceny. Mechanizm obronny polega na tym, że nieakceptowane cechy są rzutowane na innych, nie widzimy ich u siebie. Przez to poprawia nam się obraz samego siebie. Z nieakceptowanymi cechami walczy się, ale dopiero wtedy gry widzimy je u innych. Psychologia kliniczna wiedzę z nauk podstawowych stosuje do rozwiązywania praktycznych problemów. Diagnoza rozpoznanie i opisanie

różnic pomiędzy normą a patologią. Medycyna zajmuje się określeniem tego co jest prawidłowe. W psychologii naukowej nie ma podziału na normę i patologię. W medycynie o patologii świadczą następujące kryteria użyteczne, których brak jest w psychologii; I. kryterium patos-cierpienie (w psychologii często nie ma stanu patos, przy zaburzeniach psychotycznych pacjenci nie maja poczucia choroby) II. kryterium społeczne (osoby odbiegające od wzorca zachowania uznawane są za patologiczne) III. kryterium statystyczne (o patologii świadczą wyniki testów inteligencji, najwięcej jest wyników średnich, co uznawane jest za normę, wyników poniżej lub ponad przeciętnej jest mniej, dlatego uznawane jest to za patologię. Diagnoza opis nieprawidłowości w mechanizmach, w parze idzie z terapią, która ma przywrócić zaburzony stan do stanu constans. 3 modele psychopatologii:

model biomedyczny zakładający, że wszystkie zaburzenia są rezultatem nieprawidłowego funkcjonowania ciała (mózgu). Leczenie powinno polegać na korygowaniu zaburzeń mózgowych (farmakologicznie, chirurgicznie). Badania koncentrowane są na badaniach struktur mózgu. Są 3 teorie zaburzeń psychicznych: zaburzenia psychiczne pochodzenia genetycznego teoria infekcyjna źródłem zaburzeń są infekcje i wirusy teoria biochemiczna za zachowanie odpowiedzialne są procesy chemiczne w mózgu, dot. to neuronów. Biochemia wpływa na emocje i odwrotnie. Choroba psychiczna = psychoza, to utrata zdolności realnej oceny rzeczywistości, człowiek nie jest w stanie rozpoznać sytuacji, podjąć decyzji i pokierować swoim zachowaniem. Świat psychotyczny jest dla takiego człowieka rzeczywisty. Genetyka ma swój udział, gdyż dzięki niej dziedziczy się pewne predyspozycje, natomiast zapadnięcie na chorobę zależy od środowiska. Stąd wzięła się teoria dwuczynnikowa (genetyka daje predyspozycje, środowisko wywołuje chorobę psychiczną).
model psychodynamiczny - jako źródło zaburzeń traktuje nierozwiązywalne konflikty wewnętrzne.
model środowiskowy nowe zachowanie wyznaczone jest przez środowisko, to środowisko odpowiedzialne jest za zaburzone zachowanie, patologia tkwi w środowisku. Z tych 3 modeli psychopatologii, wynikają różne modele terapii:
dla modelu biomedycznego leczenie farmakologiczne
dla modelu psychodynamicznego oddziaływania korygujące
dla modelu środowiskowego dostarczanie nowych doświadczeń ze środowiska, które koryguje zachowanie. Klasyfikacja zaburzeń ze względu na rodzaj zaburzeń:

Psychoza = choroba psychiczna Nie każde zaburzenie jest chorobą psychiczną. W przypadku zaburzeń psychotycznych człowiek traci zdolność realnej oceny rzeczywistości i nie może odpowiadać za swoje czyny. Ze względu na pochodzenie (etiologię) wyróżnia się:

psychozy organiczne które są wynikiem zmian, uszkodzenia mózgu
psychozy reaktywne które są wynikiem reakcji na jakąś sytuację psychologicznie trudną
psychozy funkcjonalne Dawniej gdy dla jakiegoś zaburzenia nie można było znaleźć przyczyny natury organicznej, mówiono o naturze funkcjonalnej. Obecnie uważa się, że zaburzenie posiada dwa aspekty. W psychopatologii występują dwa czynniki:
czynnik somatogenny (organiczny)
czynnik psychogenny te czynniki zawsze występują, ale w różnych proporcjach; zaburzenia organiczne dominuje czynnik somatogenny, ale swój udział ma również czynnik psychogenny, tyle, że mniejszy. zaburzenia funkcjonalne dominuje czynnik psychogenny, ale czynnik somatogenny ma również swój udział w zaburzeniu. ZABURZENIA FUNKCJONALNE; Psychozy funkcjonalne;
psychozy z kręgu afektywnego
psychozy z kręgu rozszczepieniowego (schizofrenie) Zaburzenia z kręgu rozszczepieniowego;Słownik:Objawy osiowe = objawy główne, na ich podstawie rozpoznaje się zaburzenia. Objaw = symptom (np. temperatura, kaszel, katar), symptomy tworzą zespoły objawowe tzw. syndrom (np. charakterystyczne dla anginy). Jednostki chorobowe składają się z kilku elementów, w skład wchodzi; czynnik wywołujący chorobę, objaw kliniczny = przebieg choroby, zejście choroby (np. całkowita remisja, lub pozostałości, czasami śmierć), odpowiedni sposób leczenia (np. leczenie przyczynowe, bo wiemy jaka jest przyczyna tej choroby) nazwa schizofreniischizis rozszczepienie freno umysł schizofrenia to rozszczepienie osobowości, dochodzi do pęknięcia osobowości, której pęknięte części nadal funkcjonują, ale autonomicznie, niezależnie od siebie. Przez to włączają się obce myśli, część ja odszczepia się i działa poza wolą schizofrenika. E. Bleur wyróżnił 4 objawy osiowe schizofrenii:
zaburzenia asocjacji ciągłości myślenia (przejawiające się w mowie, w postaci rozkojarzenia). Rozkojarzenie odzwierciedla rozszczepienie osobowości, to pofragmentowane myśli
autyzm (stworzenie indywidualnego świata, w którym rządzą inne prawa i zasady, świat ten nie ma łączności ze światem, zewnętrznym)

zaburzenia afektu (zanik, nieadekwatność, spłycenie afektu, przy czym afekt rozumiany jest jako reakcja emocjonalna. Reakcje te dot. moralności, altruizmu, uczuć wyższych)
ambiwalencja (bardzo intensywne uczucia zarówno negatywne jak i pozytywne nad którymi nie panujemy, co wprawia w rozterki np. miłość i nienawiść) jakaś emocja zostaje rozszczepiona, co pociąga za sobą rozszczepienie osobowości. Do tych objawów osiowych mogą dochodzić inne tj. omamy, halucynacje, urojenia, katatonia (brak reakcji na cokolwiek) Rodzaje schizofrenii: I. Schizofrenia paranoidalna (typ I)Występują objawy osiowe + urojenia w postaci usystematyzowanej (system urojeń, dobrze uzasadnionych, ciągle się rozbudowujących, logicznych) II. Schizofrenia hebefreniczna (postać zdezorganizowana) (typ II) Hebos = młodzieniec. Charakterystyczne jest błaznowanie, ale to zachowanie nie jest wygłupami, związane jest to z pustką emocjonalną. W tej postaci mamy do czynienia z dezintegracją osobowości, osobowość prawie nie istnieje. III. Schizofrenia katatoniczna (typ I)Powszechnie uznawana jest za chorobę psychiczną, występuje jako szał, podniecenie katatoniczne (agresja, destrukcja), lub wręcz odwrotnie jako stupor osłupienie katatoniczne (znieruchomienie, brak reakcji, giętkość woskowa). Postać hiperkinetyczna szał Postać hipokinetyczna – stupor IV. Schizofrenia prosta (typ II) Nie ma objawów wtórnych, są tylko objawy osiowe, to postępujący proces rozpadu osobowości, nie ma gwałtownych objawów, dlatego przez długi czas nie jest rozpoznawana przez otoczenie. V. Schizofrenia o postaci niezróżnicowanej Ma nietypowy przebiegVI. Schizofrenia rezydualna (resztkowa)Przejawia się w postaci rzutów, czasami pojawia się samoistna remisja. Pozostawia w ludziach dziwaczność w sposobie myślenia, ubiorze, zachowania, czasami pozostałościami są urojenia i spłycony afekt. Leczenie nie ma leków leczących schizofrenię, można leczyć tylko objawy. Etiologia są 3 główne teorie etiologiczne;
Teoria biochemiczna Odwołuje się do nieprawidłowości w procesach biochemicznych, chodzi o neurotransportery, które sterują przepływem impulsów nerwowych w komórkach, sterują informacjami, które odbieramy. Przede wszystkim chodzi o neuroprzekaźniki tj. dopomina i norepinefryna (noradrenalina), rzadziej serotonina. Leki wyłapują zbyt wysoki poziom dopaminy, blokując receptory dopaminowe, regulują poziom dopaminy w organizmie (np. Parkinson, to niedobór dopaminy, przełomem w leczeniu była substancja

Zaburzeni efektywne + schizofrenia = parafreniaUszkodzenia, zmiany w mózgu (mające etiologię organiczną) = zespół schizofreno podobnyTerapia w schizofrenii:

Leki działają na objawy psychotyczne
Unika się leczenia szpitalnego (chyba, że jest to konieczne), gdyż powinien być utrzymany kontakt z otoczeniem. Leczenie może odbywać się na oddziałach dziennych w szpitalu, gdzie chory poddawany jest terapii i leczeniu farmakologicznemu.
psychoterapia grupowa i indywidualna, ma na celu wzmocnienie nici łączącej człowieka z otoczeniem. Schizofrenia wczesnodziecięca: Termin schizofrenia wczesnodziecięca jest przestarzałym terminem, przestano go używać z dwóch powodów:
reakcja awersyjna na próbę kontaktu to autyzm
człowiek, który od początku ma etykietkę schizofrenika, zostaje stygmatyzowany, a przez to inaczej traktowany przez otoczenie,dlatego obecnie używa się terminu autyzm wczesnodziecięcy, który w późniejszym okresie może okazać się schizofrenią. Objawy:Dziecko na drodze zmysłowej (komunikacyjnej) nie zabiega o zainteresowanie rodziców, unika kontaktu zmysłowego z dorosłymi (np. kuli się przed dotykiem).Schizofrenia jest chorobą ludzi młodych, rozpoznaje się ją w wieku 30-45 lat, jeżeli ujawnia się później oznacza to, że wcześniej występowały niezauważone przez środowisko (swobodne np. artystyczne) rzuty chorobowe, po których nastąpiła remisja. Pierwsze rzuty chorobowe pojawiają się w wieku 16-19. Temat: Psychotyczne zaburzenia afektywne, psychozy funkcjonalne Zaburzenia nastroju= depresja Rys. nastroju nastrój podstawowy, to indywidualna krzywa nastroju, zależna od dziedziczenia Rys. depresji jednobiegunowej (tzw. depresja I stopnia)nastrój podstawowy ulega wahaniom w jedną stronę, aż do osiągnięcia depresji, może mieć charakter regularny, lub nieregularny Def. depresji jednobiegunowej: występują co najmniej 2 duże epizody depresyjne Rys. depresji dwubiegunowejnastrój podstawowy ulega wahaniom w dwie strony, aż do osiągnięcia depresji i stanów hipomaniakalnych (manii, euforii), może mieć charakter regularny, lub nieregularny Def. depresji dwubiegunowej: występują co najmniej 1 epizod maniakalny i występowały epizody depresyjnenastrój podwyższony nastrój obniżony kontakty z ludźmi poszukiwane, bogate życie towarzyskie większe tempo działania (chodzenia, jedzenia) popędowość wzrasta szybkie reakcje na bodźce stosunek do przyszłości pozytywny i sensowny szybie podejmowanie decyzji ogólne samopoczucie dobre wysoka samoocena zaufanie w siebie, w sukces swojego działania, oczekiwanie sukcesów izolowanie się od ludzi, unikanie kontaktu z nimi coraz wolniejsze tempo działania

(codzienne czynności) maleje popędowość reakcje na bodźce wolniejsze negatywny stosunek do przyszłości, poczucie bezsensu kłopoty z podejmowaniem decyzji ogólne samopoczucie złe niska samoocena brak wiary we własne siły, możliwości, sukcesy depresja endogenna (wewnętrzna) wywołana niezależnie przez organizm depresja reaktywna (choroba duszy) jest reakcją na trudną psychologicznie sytuację życiową. Na nastrój podstawowy nakładają się różne reakcje związane z sytuacją życiową, np. sukces sprawia, że nastrój podstawowy się podwyższa, porażka wpływa na obniżenie nastroju podstawowego. Sytuacja życiowa zależy od indywidualnej oceny i systemu wartości. Przyczyną depresji są utraty wartości (np. władzy, majątku, bliskiej osoby) i przekonanie o nieodwracalności utraty. Depresja reaktywna ustępuje, gdy przestaje działać czynnik który ją wywołał (np. następuje pogodzenie się ze śmiercią bliskiej osoby). Reakcje na utratę wywołują:

żałobę patologiczną nigdy nie dochodzi do pogodzenia się z nową sytuacją, od dojrzałości emocjonalnej osoby zależy to czy dojdzie do zachowań ambiwalentnych (tzn. wywołanie reakcji obronnych na nową sytuację, np. może to być noszenie w sobie części osoby, która odeszła)
1. żałobę prawidłową trwa nie dłużej niż 1 rok, w tym czasie dochodzi do przebudowy systemu wartościDepresja w postaci obniżenia nastroju: autoagresja (myśli autodestrukcyjne, myśli i działania samobójcze) bardzo głęboki smutek i ból urojenia apatia (zanik motywacji, brak działania również podczas myśli samobójczych, gdyż człowiek w głębokiej depresji nie jest w stanie podjąć próby samobójczej, najbardziej krytyczne momenty mogące zakończyć się samobójstwem to wchodzenie i wychodzenie z depresji, wtedy człowiek ma motywację) Depresja w postaci pobudzeniowej: rozdrażnienie, pobudzenie ruchowe (tzw. szał), otoczenie nie rozpoznaje tych objawów jako depresji duże ryzyko samobójstwa stany subdepresyjne (dystymiczne) to odchylenie od nastroju prawidłowego, ale nie przybiera to formy depresji. Stany dystymiczne nie są stanami psychotycznymi, gdyż człowiek ma zachowaną realną ocenę. Takie stany trwają długo (co najmniej 2 lata) i obniżają tempo działania. Objawy dystymi:
zaburzenia snu (wczesne budzenie, trudności z zasypianiem, stałe uczucie zmęczenia i senności)
utrata wagi ciała
zakurczenie procesów fizjologicznych (zaburzenia cyklu)
ustawiczne poczucie zmęczenia
pojawiające się bóle
nieumiejętność cieszenia się ze zwykłych spraw, przeżywania satysfakcji
obniżenie tempa życia

zaprzeczenia w trudnych sytuacjach zaprzeczamy istnieniu tych sytuacji, co może mieć działanie psychotyczne
formacja reaktywna w sytuacjach szczególnie bolesnych następuje zmiana znaku emocji z negatywnej na pozytywną, właśnie z takim mechanizmem mamy do czynienia w stanach maniakalnych. Depresje wywołują czynniki psychogenne i somatyczne, tylko w różnych proporcjach, dlatego obowiązuje teoria dwuczynnikowa. Psychologia kliniczna Wykład IV (19.04.2009 r.) Temat: Zaburzenia osobowości Zaburzenia osobowości, inna nazwa to psychopatie obecnie nie używa się tego terminu, gdyż w społeczności anglosaskiej, ten termin odnosił się jedynie do zaburzeń antyspołecznych. Zaburzenie osobowości nie jest zaburzeniem w pełni znaczenia tego słowa, gdyż człowiek o zaburzonej osobowości jest w stanie ocenić sytuację, skutki swojego postępowania, niekiedy możliwość oceny jest ograniczona, ale jest zachowana. Zaburzenia osobowości to stały wzorzec zachowania wykształcony w młodości, lub wczesnej dorosłości, w zasadzie nie zmienny do końca życia. Człowiek o zaburzonej osobowości sam cierpi i z jego powodu cierpią inni ludzie, osiągi ma poniżej swoich realnych możliwości, ma zaburzone relacje między ludźmi. Zaburzenia osobowości nie można wytłumaczyć innymi kategoriami chorobowymi. Zaburzenie osobowości jest egosynotoniczne oznacza to, że osoba zaburzona nie ma poczucia, że trudności które wokół niego się pojawiają, wynikają z niego samego, np. swoją wrogość wobec innych rzutuje na innych, to w innych doszukuje się problemu. W zaburzonej osobowości występują nieprawidłowości w sferze emocjonalnej. Prognoza i terapia :Negatywna, gdyż u podłoża zaburzeń istnieje lęk. Terapia polegająca na przebudowie modelu osobowości nie przynosi efektów. Dlatego stosuje się terapię podtrzymującą, która jedynie ma na celu złagodzenie objawów zaburzeń. O zaburzeniu osobowości można powiedzieć, jeżeli na 9 cech przypisanych temu schorzeniu, występuje co najmniej
Klasyfikacja zaburzeń osobowości wg DSM 4LI. Zaburzenia osobowości, których wzorzec zachowania charakteryzuje ekscentryczność, dziwaczność; II. Zachowania antyspołeczne III. Zachowania IV. Inne zaburzenia osobowości Ad. I - Zaburzenia osobowości, których wzorzec zachowania charakteryzuje ekscentryczność, dziwaczność, są to zaburzenia: Paranoiczne (osobowość paranoidalna) cechuje je nieufność, nadmierna podejrzliwość, wrogość, poczucie ustawicznego zagrożenia, przez co osoby takie ciągle oczekują od kogoś ataku, prowadzi to do ciągłego napięcia (również mięśniowego), nie

ma usystematyzowanych urojeń, chociaż w skrajnych przypadkach przybiera system urojeniowy. Leczenie terapia, w ciężkich stanach leczy się farmakologicznie, ale niewielkimi dawkami. U niektórych osób występują rysy paranoiczne, (styl paranoiczny), ale takich zachowań nie klasyfikuje się jako zaburzeń osobowości. Schizoidalne (osobowość schizoidalna) cechuje je brak potrzeby kontaktu z innymi, przez to niezgrabność zachowania w sytuacjach społecznych, słabe reakcje emocjonalne, niewrażliwość na krytykę i pochwałę. Leczenie terapia nabywania umiejętności społecznych. Schizotypowe (osobowość schizotypowa) cechuje je dziwaczne, ekscentryczne zachowanie dot. ubioru, mimiki, zachowania, wszystkich sfer osobowości, zainteresowanie wszystkim co ezoteryczne i mistyczne, odczucie lęku przed kontaktami z innymi nawet z bliskimi, pojawiają się krótkotrwałe epizody schizofreniczne. Ad. II zaburzenia. Zaburzenia antyspołeczne (psychopatie) polegają na naruszaniu norm, praw innych ludzi. Zaburzenia antyspołeczne wykazują charakterystyczne zachowania w 2 fazach życia: do 15 i po 15 roku życia. Zachowania antyspołeczne można natomiast zdiagnozować dopiero po 18 roku życia, gdyż wcześniej zachowanie to może okazać się zwykłym buntem młodzieńczym, co jest związane z wykształcaniem tożsamości. Charakterystyczne cechy do 15 roku życia to notoryczne kłamstwa, które mają na celu zaszkodzenie komuś, ucieczki z domu, ekscesy seksualne, uzyskiwanie korzyści kosztem innych osób, uczestnictwo w bójkach, posiadanie pseudonimu. Charakterystyczne cechy po 15 roku życia to nagłe porzucenie miejsca zamieszkania, pracy bezcelowe, impulsywne podróże, niemożność nawiązania dłuższej więzi emocjonalnej, szkodzenie innym dla własnej satysfakcji, potrzeba udowodnienia przewagi nad drugą osobą, potrzeba dominacji, potrzeba ryzyka, niedobór empatii, zdolność do okrutnych zachowań, duża inteligencja i posiadanie zdolności społecznych pozwala na manipulację drugim człowiekiem. Psychopaci neurotyczni to ludzie doświadczeni traumatycznie, którzy mają chęć odwetu. Leczenie psychopaci chłodni prognoza negatywna, tylko silne kary, psychopaci neurotycznie prognoza dobra, terapia. Zaburzenia borderline to zaburzenia z pogranicza zaburzeń osobowości, a już psychozy, gdyż przy tym zaburzeniu występują epizody psychotyczne. Do tej kategorii wrzucono wszystko, co nie zakwalifikowało się co innych kategorii. Zaburzenie to cechuje głębokie zaburzenie tożsamości we wszystkich aspektach (seksualnym, uczuć, planowania), pojawiające się gwałtowne reakcje emocjonalne (od bezkrytycyzmu do potępienia), pojawia się mechanizm akting-aut bardzo silna emocja wywołująca agresję, co ma na celu rozładowanie emocji np. samookaleczenie, oraz mechanizm splitting to zatrzymanie się w rozwoju na etapie gdzie wszystko jest czarno-białe.

Psychologia kliniczna - Notatki - Psychologia, Notatki z Psychologia

Dokumenty powiązane

Podgląd częściowego tekstu

Pobierz Psychologia kliniczna - Notatki - Psychologia i więcej Notatki w PDF z Psychologia tylko na Docsity!